[นิยาย] ท้าลิขิตหัวใจลูกสาวเจ้าพ่อ

[OTAKUOAK]

เรื่องมันเกิดขึ้นจาก

ตอนนั้น เพื่อนผมมันได้ไปม่ ผู้หญิงอยู่สองคน คนหนึ่งเป็นคนธรรมดา ชื่อว่า น้องเก๋ ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นดาวมหาลัยแล้วยังเป็นลูกสาวเจ้าพ่อซะอีก คน ๆ นั้นชื่อว่ายัยริน

แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นที่อยู่มาวันหนึ่ง สาวเจ้าทั้งสองคนนั้นเจอกันโดยบังเอิญ

ซึ่งก็แปลว่าเพื่อนผมนั้นมันรถไฟชนกันพอดี

“เพชรนายเลือกเองเถอะนะ อีกอย่างถ้าน้องเค้าสวยกว่าเราแล้วล่ะก็นายก็รับเขาไว้เป็นกิ๊กก่อนก็ได้นะเดี๋ยวจะเสียดุลการค้าเอา” ยัยรินพูดดูถูกน้องเก๋ได้น่าหมั่นไส้มาก

“......................” แต่ไอเพชรเพื่อนผมเนี่ยดิแง่ม ไหงมันถึงนิ่งล่ะฟร่ะ

“แล้วเธอคิดว่าตัวเองสูงค่ามากนักเหรอไง” น้องเก๋ที่ทนฟังยัยรินดูมานานคงทนไม่ค่อยได้แล้วล่ะมั้งเธอจึงพูดสวนกลับขึ้นมา

งั้นก็เอาเป็นว่า เมิงจะเลือกใครล่ะไอเพชรชี้ขาดกันไปเลย

ตอนนั้นผมพูดแบบนั้นออกไป ถึงแม้จะรู้สึกหมั้นไส้ยัยรินไรนั้นก็ตามแต่มานก็เป็นเรื่องที่เพื่อนผมคววรจะเคลีย

“เพชรคิดเอาเองนะ ว่าดาวมหาลัยฐานะทางบ้านก็รวยแบบริน กับยัยเด็กธรรมดานั้น”

ตอนนี้ผมชักจะโมโหตงิด ๆ แระนะ

หลังจากที่ยัยรินไรนั้นพูดออกมาแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละครับผมนิ่งต่อไปไม่ได้อีก

“เพชร ถ้าเพชรมาเป็นกิ๊กกับเรานะ เราว่าเพชรคงจะสบายกว่ายัยเด็กนั้นเยอะนะ

แล้วเราก็สวยกว่า แถมฐานะก็ดีกว่าด้วย ถ้าเพชรจะโง่ก็ตามใจนะ”

อะไรฟร่ะ ไอเราก็นึกว่าจะให้เป็นตัวจริงนี่แม่คุณเล่นให้เป้นแค่กิ๊กอีก ผมว่าเพื่อนผมมันก็คงทนไม่ได้ล่ะนะ เพราะมันหันมามองหน้าผมแบบ กรุซึ้งแล้วว่ะ ไรทำนองนี้

“ไปเหอะ” ผมพูดกับเพื่อนผมนิ่ง ๆ ให้มันพาน้องเก๋เดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน ตกลงเพชรเลือกมันใช่ไหม” ยัยรินยังคงถามคำถามสุดท้าย แล้วเธอก็เรียกเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดตัวเบอเร่อ มา 3 คนเพื่อรุมเพื่อนผมกับน้องเก๋

“หู้วเมการใฃ้กำลังกันด้วยแฮะ”

“แต่ไปเหอะเมิงเด๋วทางนี้กรุเคลียให้”

ผมหันไปพูดกับเพื่อนผมอย่างมั่นใจ แล้วมันก็หันมาทำหน้าซึ้งใส่ผมนิดนุงก่อนที่จะลากน้องเก๋ไปอีกทาง (อ้าวตกลงจะให้ผมลุยคนเดียวชิมิเน่)

“เพชรใครสั่งให้เพชรไป” ยัยรินไรนั้นเริ่มขึ้นเสียง ก่อนจะให้บอดี้การ์ดของเธอมารุมไอเพชรเพื่อนผม

“ผลั๊ก อ๊อก อ้ากกกกกกกกกกกกก”

ผมเองแหละครับที่เดินไปซัดนายบอดี้การ์ด 3 ตัวนั้นลงไปนอนกองกับพื้น

“แล้วถ้าฉันสั่งเธฮห้ามได้ไหมล่ะ” ผมหันไปทำหน้ากวนใส่ยัยริน

“นะนายยยยยยยยยยยยยยยยย” สงสัยยัยนี่คงจะโกรธจัดแฮะเลยเอามือมาชี้หน้าเหมือนจะด่าผมก็คงด่าไม่ออก

“อีกอย่างนะ ถ้าเธอจะภูมิใจกับสิ่งที่เธอมีอยู่ล่ะก็ฉันว่าเธอภูมิใจแบบผิด ๆ ว่ะ

เพราะไอฐานะทางบ้านของเธออ่ะถ้าเธอหามาเองแล้วค่อยมาอวดเบ่งเหอะ

แต่นี่เปล่าเลย เธอแพ้ น้องเก๋เขาตรงที่ เธอน่ะนะไม่เคยเจอความลำบากแบบพวกเราที่เธอดูถูกว่าต่ำต้อยกว่าไง อีกอย่างความร่ำรวยของเธอมันคงเอามาเบ่งใส่คนแบบฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะไงมันก็ไม่ใช่ของเธอ ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบเอาใจบุพการีเธอไปวัน ๆ เถอะถ้าเธอพอใจแบบนั้น”

หึหึหึ สะใจหลอกด่าไปว่ายัยนี่เป็นพวกคุณหนูเกาะพ่อแม่กินไปวัน ๆ ซะงั้น

ฮ่า ๆ ๆ ๆ

สงสัยว่ายัยรินคงจะเถียงไม่ออกมั้ง เลยได้แค่เดินกระทืบเท้าจากไป

หุหุหุ ก็เป็นงี้แหละครับพวกคุณหนูเอาแต่ใจชอบดูถูกคนอื่น

[OTAKUOAK]

และแล้วคาบสุดท้ายที่ผมมีเรียนวันนี้จบลง

“เห้ย สายลมเว้ย”

“หือมีไร” ผมหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ใช่แล้วล่ะฮะมันคือไอเบียเพื่อนผมตั้งก่ะตอน ม. ปลายนั้นเอง

“ได้ยินว่าเมิงไปด่า คุณรินเลยเหรอว่ะนั้น” โถ่คนอื่นเรียกยัยนี่ซะคุณแต่ไหงมาทำตัวให้ผมไม่อยากเรียกแบบนั้นเลยอ่ะ

“อื้อไมอ่ะ และก็ไม่ได้ด่าแค่พูดเตือยสติ”

“แล้วนี่แกรู้หรือเปล่าว่าคุณรินเป็น..............”

“เป็นลูกสาวเจ้าพ่อค่ะ” อยู่ดี ๆ ยัยรินก็เดินมาจากไหนไม่รู้พร้อมกับส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่ไอเบียเพื่อนผม

“แล้วไง” ผมตอบกลับไปโดยไม่มองแม้แต่หน้าของยัยนั้น

แต่...............ผัวะ ไอเบียตบหัวผมแทบหน้าทิ่ม

“อะไรของเมิงเนี่ยผมหันควับไปถามันอย่างเคือง ๆ”

“แล้วคุณรินเค้าไปทำอะไรให้แกเล่า ถึงได้ไปหยาบคายใส่เค้าแบบนั้น”

“เมิงเข้าข้างยัยนี่ว่างั้น” ผมพูดอย่างรำคาญก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีทั้งคู่ออกมา

จะหน้าม่ก็ดันหน้าตอนไม่เลือกคนแบบนี้ระวังเห้อ

จะเป็นแบบไอเพชรแล้วฉันจะไม่ช่วยแกเลยไอเบีย ผมคิดในใจ

แต่แล้วยัยรินไรนั้นก็ดันวิ่งตามผมมาซะงั้น

“เดี๋ยวก่อนซินายยยยยย รอเราด้วย”

“มีไรอีกล่ะ”

“ก็เพื่อนนายที่ชื่อเพชรอ่ะ วันนี้เราก่ะจะชวนเพื่อนนายไปงานปาร์ตี้คืนนี้ที่บ้านเราน่ะ”

“แล้วไง”

“ก็เพื่อนนายไม่ไปแบบนี้แล้วจะให้เราทำยังไงเล่าเราอุตสาห์บอกเพื่อนเราไปแล้วนะว่าจะควงกิ๊กไปด้วย”

“อ่าห่ะ”

“งั้นนายก็ต้องรับผิดชอบแทนเพื่อนนายด้วยล่ะกัน”

ยัยนั้นพูดจบเหล่าบอดี้การ์ดของเธอก็โผล่ออกมาหิ้วปีก ลากผมขึ้นรถของเธอไปเลย

15นาทีต่อมา

“อะไรเนี่ยยยยย” ผมบ่นอย่างรำคาญ ๆ ที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง

“ก็เราต้องควงนายออกงานนี่ ขืนให้นายใส่เสื้อผ้าธรรมดา ๆ เข้าไป

เราก็หน้าแตกซิ” ยัยนั้นพูดเหมือนผมจะมาเป็นตัวแทนไอเพชรเพื่อนผมไงงั้นอ่ะ

แล้วมันก็จริงอย่างที่ผมคิดเพราะยัยนี่ก่ะควงผมออกงานแทนเพื่อนผม

จนผมโดนจับใส่เสื้อสูทตัวแล้วตัวเล่า พวกเจ้าของร้านรวมถึงยัยรินไรนั้นก็ไม่ถูกใจซักที คนนะเฟ้ยไม่ใช่ตุ๊กตา

จนผมต้องมาใส่สูทสีน้ำตาลอ่อนตัวนึง เฮ้อออ เอาฟร่ะ ถ้าถอดแว่นเลยเสยผมนิด ๆ ผมคงหน้าตาดีเหมาะกับสูทตัวนี้มั้งแหละนะ ลืมบอกไปครับว่าผมใส่แว่น แต่ผมสายตาไม่สั้นอ่ะแต่ชอบใส่อ่ะ เหะ ๆ

เมื่อผมเดินออกมาเจ้าของกับยัยรินกับเจ้าของร้านนั้นยืนอึ้งตะลึงกับเป็นแถว

“พอใจหรือยัง” ผมพูดแกมประชด

“หล่อมากเลยนะค๊ากิ๊กใหม่หนูรินเนี่ย ถ้าวันไหนหนูรินเบื่อ ๆ ก็ให้พี่ยืมควงมั่งนะ” ยัยเจ้าของร้านที่เมื่อกี้ทำหน้าเบื่อ ๆ ใส่ผมตอนนี้ ชี กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที

ยัยรินนั้นคงไม่ต่างกับเจ้าของร้านซักเท่าไหร่นัก เธอเลยวางฟอร์มนิ่ง ๆ จ่ายเงินค่าสูทของผมไป

“แล้วนี่เราจะไปไหนล่ะนั้น”

“ก็บ้านชั้นเอง” ยัยรินหันมาพูดกับผมนิดนึงก่อนที่เธอจะหันไปแอบยิ้มทางกระจกรถ

“โห ไปไมอ่ะ”

“นี่ชั้นบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าวันนี้มีงานเลี้ยงแล้วชั้นก็ต้องควงนายไปแทนเพื่อนนายด้วย”

“มันก็ใช่อ่ะ แต่ว่าคุณหนูผุ้เพียบพร้อม(แอบแขวะ) แบบเธออ่ะหาคนอื่นได้อีกนี่ทำไมต้องมาเป็นฉันด้วยอ่ะ”

“เหอะน่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว”

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ หลังหนึ่ง คนขับรถก็วนรถไปทางบริเวณด้านหลังของบ้าน

“นายก็เข้าไปมั่วนิ่มในงานก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวชั้นตามไป”

พอลงจากรถยัยนั้นก็ขอเดินปรีกวิเวกไปซะก่อน

เอาแล้วซิผมจะรู้ไหมนะว่าเค้าจัดงานกันตรงไหน เอาฟร่ะเดินดุ่ม ๆ มันไปทั้ง ๆ อย่างงี้แหละ [/size][/size]

Edited May 21, 2011 by OTAKUOAK

[OTAKUOAK]

แต่ไหงเดิน มา 15 นาทีแล้วผมยังไม่เจอสถานที่จัดงานเลยเนี่ย

ไอคฤหาสน์หลังนี้ก็ดันใหญ่จิบเป๋ง แต่โว๊ะ ข้างหน้านี้เหมือนกับโรงฝึกอะไรซักอย่างแหละ ไปตาม ๆ เพื่อได้ถามทางด้วยดีกว่าแฮะ

“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เมื่อผมมาถึงบริเวณด้านหน้าประตูโรงฝึกเท่านั้นแหละ เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงอายุประมาณ ม.ปลายได้มั้ง

ก็กำลังจับครูฝึกของเขาเหวี่ยงไปนอกบริเวณการแข่งขันประลองฝีมือ

“โอ้ยเก่งแล้วครับคุณหนูเรย์”

“แบบนี้พวกอาจารย์คงต้องสอนบทเรียนต่อไปให้แล้วล่ะนะครับว่าแต่คงต้องขอเพิ่มเงินค่าเรียนอีกด้วยนะครับ”

เอ้า โด่เอ๊ยนึกว่าใครที่ไหนได้พวกเป็นวิชาป้องกันตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วมาหลอกพวกคุณหนู ๆ ที่อยากจะเรียนทั้งหลายโดนเพิ่มค่าเรียนทีละนิด ๆ

แล้วที่ผมเห็นตาลุงนั้นโดนจับทุ่มอ่ะนะคงแกล้งแหงม ๆ

“เหรอครับแต่เมื่อกี้นี้ผมว่าผมลงน้ำหนักมือเบาไปนะครับอาจารย์”

เด็กหนุ่มที่ชื่อเรย์นั้นพูดอย่างเกรงอกเกรงใจ

“อะอ๋อ แสดงว่าที่อาจารย์สอนคุณหนูเรย์ไปนั้นคุณหนูเรย์เรียนได้ดีต่างหากเล่า”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” โหกัวฟามแตกเลยกุเรื่องมาหลอกเด็กเหรอเนี่ยตาลุงนั้น

ผมอดสงสัยฝีมือที่แท้จริงไม่ได้ เลยเดินดุ่ม ๆ ไปหาทั้งคู่

“เอ้าแขกของพี่รินเหรอครับ” สงสัย 2 คนนี้เป็นพี่น้องกันแฮะ

“อ่ะครับใช่ครับ” เมื่อเด็กเขาสุภาพมางี้แทบตอบแบบสุภาพกลับไปไม่ทัน อะไรฟร่ะพี่สาวออกจะดูถูกคนขนาดนั้น แต่ไหงน้องชายเจี๋ยมเจี้ยมจังง่ะ

“คงหลงทางซินะครับ” จิ๊ดดดดดดดดแทงใจดำเพ่มากมายเลยน้อง

แต่ก็คงต้องรับฟามจริงแหละผมอ่ะ

“ก็ใช่อีกละครับ”

“งั้นคอยผมซักครู่นะครับ เดี๋ยวพี่ไปกับผมก็ได้ครับผมขออาบน้ำซักครู่นึงได้ไหมครับ” โหนอบน้อมมาแบบนี้งั้นก็คงรอได้แหละเน้อ

“อ่ะครับ”

จนนายเรย์นั้นกำลังจะเดินไปผมถึงได้ทักเขามาก่อนว่า

“เอ.......แล้วนี่น้องเรียนพวกศิลปะการป้องกันตัวนี้มานานยังครับ”

“ก็นานพอสมควรแล้วครับ”

“งั้นพี่ขอลองวิชาน้องซักนิดได้ไหม” ก็ผมอยากรู้อ่ะว่าตาลุงนี่เป็นครูสอนจริง ๆ หรือพวก 18มงกุฎกันแน่ -3-

พอผมพูดจบก็เดินมายังลานประลองทันที แต่ไม่ว่านายเรย์จะเตะหรือต่อยผมยังยังผมก็หลบได้อย่างสบาย ๆ ทุกครั้ง ก็เพราะนายนี่อ่ะจะเตะจะต่อยไงก็อ่านทางออกไปหมด

“เฟี้ยวววววววววว” หมัดของนายเรย์ซัดผ่านหน้าผมไปนิดนึง หง่ะไหงหมัดของนายนี้มันเหยาะแหยะจังอ่ะ

ผมเลยแกล้งถูกนายนั้นซัดเข้าแก้มซ้ายผมเต็ม ๆ ทีนึง

แต่ผมกลับไม่เจ็บอะไรเลย (ผมไม่ได้หน้าด้านนะ-*-) นายเรย์ไรนั้นก็คงอึ้ง ๆ อยู่นิดหน่อย

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”

“นายเรย์เอ๋ย ถ้านายเรียนกับตาลุงคนนี้แล้วต่อยได้เท่านี้อ่ะนะ เปลี่ยนครูฝึกใหม่เหอะ” ผมรู้ทันทีเลยว่าไอ 18 มงกุฎนี่อ่ะหลอกเอาเงินจากคุณหนูเรย์นี่จริง ๆ

“อ้าว.....ถ้าคุณพูดดูถูกกันแบบนี้ผมคงเฉยไม่ได้นะครับ” แล้วตาลุงนั้นก็ฟอร์มนอมน้อมใส่ผม

“เข้ามาเต้อลุงมาหลับซะดี ๆ มาม่ะ”

“งั้นขอโทษด้วยนะครับ”

“ผลั๊กกกกกกกกกก”

“อ๊อก”

ทันทีที่ตาลุงนั้นเข้ามาผมก็ซัดสันมือไปที่ลำคอของตาลุงนั้นจนเขาแทบล้มล้งไปทันที

(วิธีที่ผมใช้นั้นทำได้ในชีวิตจริงนะ เวลามีเรื่องอ่ะ แต่เราต้องซัดแต่ตัดการหายของเขาให้ติดขัดนะฮะ ยิ่งถ้าเราซัดเพศชายจะดีมากเพราะสันมือมานจะไปโดนลูกกระเดือกทันที แต่ไม่แนะนำให้ใช้นะครับ เพราะมันทำให้คนที่โดนสันมืดซัดไปที่ลำคอเกิดอาการหายใจไม่สะดวกถึงขั้น ขาด อ็อกซิเจนตายได้เลยนา)

“ใจเย็นลุงกลั้นหายใจไว้ 10วิ ให้หลอดลมไม่ทำงานหนักมาก”

“ขืนรีบหายใจเด๋วได้ตายกันพอดี”

ถึงแม้ผมจะไม่พอใจก็เตอะ แต่ไงซะถ้าผมไม่ช่วยบอกจังหวะการหายใจให้ตาลุงนี้มีหวังมันขาดอ็อกซิเจนจนน้ำลายฟูมปากแน่นอน

“ฟู่...................” หลังจากตาลุงนั้นหายใจได้เป็นแบบเดิมมันก็เลยรีบเก็บข้าวของแล้วก็เผ่นออกไปเลย

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ผมละสะใจจริงจริ้ง

แต่ผมลืมไปว่ากลับมทำให้หนุ่มน้อยใกล้ ๆ นามว่าเรย์นั้นซึมลงไปทันที

“หง่ะเอาน่า”

“ไม่เคยได้ยินเหรอว่าถ้าถึงเวลาครูดี ๆ จะปรากฏตัวออกมาเองแหละน่า”

ปลอบใจได้มั่วนิ่มมากผมอ่ะ

“เหรอครับ” แต่ไหงใบหน้าอันสิ้นหวังของนายเรย์กลับมามีประกายอีกครั้งล่ะนั้น

“แล้วพี่จะสอนผมไหมครับ”

“อื้ออ่าได้เดะ”

“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

อะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรนะ สอนง้านเหร้อนึกว่าจะพาเข้างานเลี้ยงซะอีก

“ไม่หร้อกพี่คงไม่มีเวลาอ่ะ” ผมรีบปฏิเสธพัลวัน

“เหรอครับ” แหงะไหงตีหน้าเศร้าได้เก่งจังนายเรย์นี่

หลังจากผมรอนายเรย์ไรนั้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็พาผมเข้างานได้

[OTAKUOAK]

HERO ?

ซักพักยัยรินไรนั้นก็แต่งตัวซะสวยเชียวพร้อมกับเดินเข้างานมา

แล้วพิธีกรประจำงานก็กล่าวอะไรไปซักพักจนผมได้รู้ว่าวันนี้คือวันเกิดของยัยนี่นั้นเอง

พองานเริ่มได้ซักพักก็มีบรรดาพวกคุณหญิงคุณนายเดินพาลูกชายหน้าตาดูไม่ได้มาแนะนำตัวให้ยัยรินรู้จัก

ยัยนั้นเลยลากผมไปควงแล้วบอกว่านั้นแหละคือแฟนของเธอ

แล้วผมจึงได้รู้ทันทีว่ายัยนี่ลากผมมาเป็นไม้กันหมานั้นเอง

บรรดาคุณชายทั้งหลายที่มาทำความรู้จักก็เลยพากันทำหน้าจ๋อยไปในทันที

“เอ่อ คุณหนูรินครับ เมื่อกี้ท่านโทรมาว่าติดงานสำคัญเลยมางานของคุณหนูไม่ได้นะครับ” รู้สึกจะมีพ่อบ้านเดินออกมาพูดกับยัยรินว่าแบบนี้มั้งครับ

“เหรอไม่เป็นไรหรอก” แว็บนึงผมกลับเห็นแววตาอันเศร้าสร้อยของยัยแค่แว็บเดียวเท่านั้นนะครับ

แล้วยัยนั้นก็ปั้นหน้ายิ้มเพื่อต้อนรับแขกในงานต่อไป

ส่วนผมนะเหรอชิ่งมากินอาหารในงานเลี้ยงแล้วละครับ นี่แหละน๊าร่ำรวยยังไงก็คงหนีไปไม่พ้นความว้าเหว่อยู่ดี ผมเข้าใจจุด ๆ นี้ได้ก็มองจากสายตายัยรินแหละครับ

ซักพักไฟก็ดันดับขึ้นมาซะอย่างนั้น

จึงทำให้บรรดาแขกในงานไม่พอใจกันอย่างมาก

“คุณหนู ๆ คุณหนูครับเอาไงดีล่ะครับ”

“ถามชั้นแล้วจะให้ชั้นตอบไงเล่า”

“ทำไมนะคุณพ่อก็มาไม่ได้ แล้วงานของชั้นยังจะต้องมาล่มอีกเหรอเนี่ย”

ดูเหมือนยัยนี่จะทำอะไรไม่ถูกเลยกำลังจะเป่าปี่แล้ว

ผมล่ะสงสารจริง ๆ แต่เอาไงฟร่ะเป็นไงเป็นกัน

ผมลากคอน้องชายของยัยรินมาแล้วกระซิบบอกอะไรไปบางอย่าง

15นาทีต่อมา

บรรดาคนใช้ก็แจกเทียนให้กับแขกกันท่วนหน้าพร้อมกัยเตรียมเชิงเทียนมาวางไว้ที่โต๊ะของบรรดาแขกในงาน

ผมเลยเดินไปที่เปียนโนที่ตั้งไว้บริเวณ หน้าเวทีของงาน

“แบะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” <<< เสียงตรบมือเรียกร้องฟามสนใจนะนั้น

“ไม่ต้องตกใจคร้าบแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน”

“นี่เป็นแค่เซอร์ไพรส์ของงานของคุณหนูรินเองครับ”

“แต่ก่อนอื่นเนี่ยผมขออุนญาตจุดเทียนให้สว่าง ๆ กันก่อนนะครับ”

แล้วบรรดาคนใช้ในบ้านของยัยรินต่างจุดเทียนให้กับแขกทุกคน

“เอาล่ะครับผมจะเฉลยแล้วกันนะครับว่าเซอร์ไพรส์ของงานนี้คือ”

“งานเต้นรำใต้แสงเทียนครับผม”

“รบกวนแขกผู้มีเกียนติทุกท่านจับจองคู่ของตัวเองแล้วก็มาบริเวณด้านหน้าเลทีเลยครับ”

ผมพูดจบผมก็ลงดีดเปียนโน เป็นทำนองของเพลงที่เขาใช้เต้นรำกันเลย

พอมาถึงเพลงที่ 3 ผมก็ส่งซิกไปถามเจ้าเรย์ว่าของที่ให้เตรียมไว้ชิ้นที่ 2 พร้อมหรือยัง แล้วอีกนานไหมกว่าไฟฟ้าจะเป็นปกติ

ผมเลยได้คำตอบมาว่าพร้อมแล้ว แล้วอีกประมาณ 5นาทีไฟฟ้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“เอาล่ะครับ มาถึงไคล์แม็กซ์ ของงานแล้วทีนี้ผมจะขอเล่นเพลงเร็วเพื่อให้การเต้นรำของทุกท่านสนุกยิ่งขึ้นนะครับ”

อยู่ ๆ นายเรย์ก็เดินมาบนเวที พร้อมกับขยิบตาให้ผมซึ่งกำลังทำหนา งง อยู่

“แต่จะขาดไม่ได้เลยถ้าผมจะขอให้พี่สาวของผมนั้น ได้ร่วมเต้นรำพร้อมกับนักดนตรีคนนี้” เขาพูบจบก็ลงไปจูงมือยัยรินนั้นมาหาผม

“ได้โปรดให้เกียรติเต้นรำกับพี่สาวผมซักเพลงนะครับพี่สายลม”

แหงะรู้ชื่อผมได้ไงเนี่ย ส่วนยัยรินนั้นก็ทำหน้าอึ้ง ๆ คงจะงง ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะซิ หุหุหุ

-เฉลยยยยยยยยยย-

ก็ทันทีที่ไฟดับผมหันไปเตรียมการกับนายเรย์ว่า ให้เขาหาเทียนกับเชิงเทียนมาจำนวนเยอะ ๆ

ให้พอกับแขกในงานพร้อมกับพลุจำนวนหนึ่ง

ซึ่งผมคิดว่าความร่ำรวยของนายเรย์คงหาได้ไม่นานแน่ ๆ

แล้วผมก็เดินไปขึ้นเวทีพร้อมกับประกาศว่าจะจัดงานเต้นรำใต้แสงเทียนโดยผมจะเดี่ยวเปียนโนให้เอง หุหุหุ เป็นไงล่ะแผนผมเยี่ยมป่ะล่ะ

แล้วทันทีที่นายเรย์เล่นดนตรีทำนองเร็ว พวกแขกบรรดาคุณหนูในงานก็เต้นสนุกกันใหญ่ รวมถึงยัยรินที่เมื่อกี้ยังทำหน้า งง อยู่ด้วย พอนายเรย์เล่นไปถึงกลางเพลง เขาก็ส่งซิกให้คนใช้ของเขาจุดพลูขึ้นในทันทีพร้อมกับเปลี่ยนเป็นเพลงช้า ๆ แนวคลาสสิค คิดดูว่าบรรยากาศมันจะโรแมนติคแค่ไหน

แต่ผมอ่ะดิซวยเพราะต้องจับคู่กับยัยริน เลยต้องจับมือเต้นรำเพลงช้าพร้อมกับเอามือโอบเอวต้องหน้ายัยนี่ด้วย หลายคนอาจคิดว่าผมโชคดีนะ แต่อย่าลืมนะครับว่าผมไม่ชอบหน้ายัยนี่อยู่ -*-

“มองอาราย” ในขณะที่เต้นกันไปนั้นผมถามยัยนี้ขึ้นมทันที เพราะสายตาของยัยนี้ไหงมันออกแววซึ้ง ๆ เกินเหตุ

“นายทำได้ยังไงกันน่ะ”

“ทำอะไร”

“ก็ไอที่เซอร์ไพรส์อะไรนี่แหละ”

“ฟามสามารถพิเศษอ่ะ” ผมกลับตอบไปอย่างกวน ๆ

“ขอบใจนะ”

“อื้อไม่เป็นไรหร้อก ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดเธอแล้วกัน”

เหมือนยัยนั้นกำลังจะพูดอะไรออกมา แต่ไฟก็ติดขึ้นมาซะก่อน

แล้วเพลงก็จบลงด้วย

“เอาล่ะชั้นไปล่ะนะหมดหน้าที่และ” ผมพูดอย่างสบาย ๆ ตัวพร้อมกับยิ้มไปให้ยัยนั้นอย่างเป็นกันเอง แต่ไหงจู่ ๆ ยัยนั้นก้มหน้าล่ะ = =

แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกผมเลยเดินออกมาจากงานเลยพร้อมกับโบกแท็กซี่เพื่อกลับห้องเช่าของผมทันที แต่ผมหารู้ว่าความวุ่นวายแบบสุด ๆ ในชีวิตผมนับจะเริ่มต้นขึ้นนับจากนี้..............

[GTTK]

โอว สนุกมากๆเลย มีต่ออีกป่าวครับ ถ้ามีก็เอามาให้อ่านต่อเลยครับชอบมากๆ

[-O-at]

ก็สนุกดีนะคับ

มีต่อมั้ยนร้า

[B★RS]

ได้รสชาติไปอีกแบบน่ะ

แต่โดยรวมแล้วก็โอเคไม่น้อย

[Guest Mystery Killer]

สนุกมากๆเลยครับ :emo (10):

[tatawan]

มีต่ออีกไหม

[kingace]

มีต่อไหมเนี่ย

แบบว่า.....สนุกอ่า

[GreDion]

สนุกดีครับ มาต่อไว้ๆน้า

[Flandre]

รอต่ออยากรู้จะเกิดไรขึ้น

[PlaydAy]

กำลังสนุกเลยเชียว -.- เอิ้ก ๆ

[namoo]

มาต่อไวๆน้า

[BASDRAGON08]

สนุกมากคับ มีต่อไหม ขอบคุนคับ :emoother_06: