วีโดราและมิเนอร์วา

บทที่ 2 เสร็จแล้วหรือ ขอเข้ามารับชมเลยละกัน ค่อยๆ แต่งไปเรื่อยๆ นะครับนะครับพยายามเข้า ทางผมเองก็งานยุ่งเหมือนกันน่ะแหละ

คุณหนูชิโนะเริ่มหัดแต่งฟิคสินะ สู้ ๆ นะครับคุณหนูพยายามเข้า แต่งไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ

Black Remember Special Mission วิลเลียน ราเวนดอส (Villain Ravendos) 15 ธันวาคม 2052 บริเวณเทือกเขาแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปจากสายตาผู้คน เวลา 9.00 AM ซึ่งเป็นเวลาหลังมื้อเช้าสำหรับใครบางคนที่กำลังทำกิจกรรมบางอย่างอยู่ บน หน้าผาสูงชันของภูผาลูกหนึ่งซึ่งตั้งตระหง่านอยู่เหนือพื้นดินประมาณสี่ร้อย เมตร บุรุษลึกลับผู้หนึ่งกำลังใช้สมาธิทั้งหมดไปกับการปีนเขาอยู่ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ดูลึกล้ำของชายหนุ่มกำลังมองขึ้นไปยังยอดเขาที่อยู่ เบื้องบนอย่างไม่ละสายตาไปจากมัน ขณะที่กำลังเหวี่ยงแขนเอื้อมมือไปจับเนินเขาที่ยื่นออกมาเพื่อใช้มันเป็นที่ ยึดเหนี่ยว ก่อนจะออกแรงทั้งหมดใช้ขาถีบส่งตัวเองขึ้นไปเป็นจังหวะอย่างช้า ๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อย ๆ ปีนขึ้นไปจนถึงยอดเขาแบบเนิบ ๆ เมื่อบุรุษลึกลับผู้มีผมสีเงินยาวปีนขึ้นมาถึงยอดเขาแล้ว สิ่งแรกที่ชายหนุ่มทำคือก้มลงไปมองมือตัวเองที่เป็นรอยถลอกเล็กน้อยจากการปีนเขาเมื่อสักครู่ ตามด้วยการทอดสายตามองไปยังเบื้องหน้าเพื่อเฝ้าดูทัศนียภาพอันแสนงดงามที่ปรากฏอยู่ ก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์รับเอาออกซิเจนเข้าไปให้เต็มปอดเพื่อเป็นการผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยจากการออกกำลังกายที่ผ่านมา ขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนพักอยู่นั้น เสียงบางอย่างดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มล้วงมือหยิบของบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ามันคือ โทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมแบบพับได้ ขึ้นมาเพื่อเปิดอ่านข้อความสามมิติที่ถูกส่งเข้ามา “หวัดดี ราเวนดอส เริ่มงานได้เลย ทุกอย่างพร้อมแล้ว” หลังจากที่อ่านเสร็จแล้วชายหนุ่มลึกลับจึงเผยรอยยิ้มที่มุมปากให้เห็นเล็กน้อย แล้วปิดมือถือพร้อมกับเก็บมันใส่ไว้ในกระเป๋าทันที 16 ธันวาคม กรุงโรม ประเทศอิตาลี เวลา 8.00 PM กรุง โรม คือเมืองหลวงและเมืองที่ใหญ่ที่สุดของอิตาลีที่ตั้งอยู่ทางตอนกลางของประเทศ กรุงโรมนั้นยังขึ้นชื่อว่าเป็นมหานครที่มีอดีตอันยิ่งใหญ่และเกรียงไกรมา ตั้งแต่ยุคสมัยที่จักรวรรดิโรมันยังเรืองอำนาจในอดีต จนกระทั่งมาจนถึงยุคปัจจุบันนี้ กรุงโรม นั้นก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นมหานครที่ยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพลที่สุดเมืองหนึ่ง ของโลกที่เป็นศูนย์กลางความเจริญในด้านต่าง ๆ ของมนุษยชาติไม่ว่าจะเป็นทางด้านระบบการเมืองการปกครอง ด้านเศรษฐกิจ ด้านการค้าและการลงทุน การท่องเที่ยว แฟชั่นและการออกแบบ ศูนย์กลางของการสื่อสารและเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยที่สุดแห่งหนึ่งของโลกยุคนี้ และที่สำคัญกรุงโรมยังเป็นศูนย์รวมของศิลปะและวัฒนธรรมที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของโลก สมดั่งคำกล่าวเมื่อครั้นสมัยโบราณที่มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า“ถนนทุกสายมุ่งสู่กรุงโรม” และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ กรุงโรมเปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ก็คืออาคารบ้านเรือนต่างๆ ที่มีให้เห็นทั่วทั้งเมืองนั้นยังคงไว้ซึ่งสถาปัตยกรรมแบบโบราณเอาไว้อย่างวิจิตรและงดงาม นอกจากนี้ในกรุงโรมนั้นยังมี “นครรัฐวาติกัน” ซึ่งเป็นดินแดนที่ประทับของ สมเด็จพระสันตะปาปา ประมุขแห่งศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกอีกด้วย กรุง โรมในยามราตรีนั้นดูงดงามตระการตาไปเสียยิ่งกว่ายามรุ่งอรุณด้วยแสงไฟสี เหลืองทองที่ส่องแสงสาดส่องลงมาจากอาคารบ้านเรือนที่มีอยู่ให้เห็นทั่วทั้ง เมืองนั้นทำให้เมืองดูสดใส บนถนนคนเดินนั้นยังเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายที่เดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศส่ง เสริมให้บรรยากาศในยามค่ำคืนนั้นดูมีชีวิตชีวา ส่วนบนท้องถนนในตัวเมืองนั้นยังเต็มไปด้วย รถยนต์สุดไฮเทคที่มีรูปร่างประหลาดตาของเหล่าผู้คนที่สัญจรผ่านกันไป-มามาก มายนับไม่ถ้วนทำให้กรุงโรมนั้นเป็นมหานครที่ยังความคึกคักไปทั่วทั้งคืน บนถนนคนเดินที่อยู่ในเขตตัวเมืองของย่านธุรกิจ วิลเลียน ราเวนดอส (22 ปี) หนุ่มอิตาเลียนผู้มีรูปร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำสนิท ผมสีเงินยาวสยาย ใบหน้าคมคายสไตล์นายแบบ ดวงตาคมสีน้ำเงินที่ถูกซ่อนไว้อยู่หลังแว่นดำคู่นั้นกำลังจ้องมองไปยังไนต์คลับแห่งหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า “Triple X” สักพัก ก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปยังไนต์คลับแห่งนั้นทันที วิ ลเลียน ราเวนดอส คือนักธุรกิจอิสระผู้ลงทุนทำธุรกิจหลายอย่าง ที่มีเบื้องหลังเป็นนักค้าอาวุธอิสระผู้ลึกลับที่ไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่ แท้จริงและยังไม่มีใครรู้ประวัติ แต่เขาก็มีชื่อเสียงโด่งดังในโลกอาชญากรรมมากพอสมควร และการที่นักค้าอาวุธอิสระผู้ลึกลับสุดโด่งดังมายังไนต์คลับแห่งนี้ ไม่ใช่มาเที่ยวเล่นแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะว่าเขามีธุระสำคัญบางอย่างที่จะต้องจัดการให้มันจบๆ ไป ราเวนดอส เดินเข้ามายังไนต์คลับ เขาก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศภายในนั้นเต็มไปด้วยบรรดานักท่องเที่ยวที่ต่างก็กำลังทานอาหารกันอยู่ บางคนกำลังดื่มเหล้าหรือจิบไวน์ที่พวกเขาสั่ง บางคนก็กำลังเฉลิมฉลองกันอยู่ แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจคนเหล่านั้น เพราะ ตอนนี้เขากำลังมองบุคลผู้หนึ่งที่นัดเขาเอาไว้ให้มาคุยเรื่องสำคัญ “สวัสดีครับ คุณราเวนดอส นั่นใช่คุณหรือเปล่า” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ ราเวนดอส นักค้าอาวุธลึกลับหันหลังกลับไปมอง “ใช่ครับ ผมเอง” ราเวนดอสตอบกลับไปด้วยเสียงเงียบขรึมราวกับเป็นถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นเป็นของมัจจุราช ดวงตาคมสีน้ำเงินที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำกำลังมองไปยังชายร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดสูทสีเทา ผมสั้นสีน้ำตาล ดวงตาสีเหลืองทองฉายแววเจ้าเล่ห์ นามของเขาก็คือ อัลบิโอ้ ราซิลวา(28 ปี) เขาคือ นักค้าข้อมูลอิสระในโลกอาชญากรรมที่ได้นัดกับ วิลเลียน ราเวนดอส เอาไว้มาเพื่อพูดคุยเรื่องธุระสำคัญกัน “ต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่ผมมาช้า คุณราเวนดอส” อัลบิโอ้ กล่าวแสดงคำขอโทษที่ตนมาช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ “ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” ราเวนดอสตอบกลับไปด้วยเสียงเงียบขรึม “เพื่อเป็นการขอโทษ ให้ผมเลี้ยงคุณซักแก้วก่อนก็แล้วกันนะครับ” เมื่อพูดกันเสร็จแล้ว วิลเลียน ราเวนดอส นักค้าอาวุธอิสระผู้โด่งดังและ อัลบิโอ้ ราซิลวา นักค้าข้อมูลแห่งโลกอาชญากรรม ก็เดินผ่านเหล่าผู้คนที่กำลังทำกิจกรรมของพวกเขากันอยู่ ตรงไปนั่งบริเวณเคาน์เตอร์ ราเวนดอส กับ ราซิลวา ก็สั่งให้บาร์เทนเดอร์ชงวอดก้าพร้อมกับเตกีล่ามาอย่างละแก้ว แล้วพวกเขาทั้งสองก็ค่อยๆ ดื่มมันจดหมดแก้ว ก่อนที่ทั้งคู่จะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ตรงเข้าไปในห้องที่มีตัวหนังสือเขียนว่า “ห้องพิเศษสำหรับแขกวีไอพี” ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำด้วยท่าทีสบาย ๆ ใน ห้องพิเศษสำหรับแขกวีไอพี วิลเลียน ราเวนดอสนักค้าอาวุธอิสระผู้ลึกลับและ อัลบิโอ้ ราซิลวา นักค้าข้อมูลอิสระในโลกอาชาญกรรม ที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำกำลังเปิดประเด็นคุยเรื่องธุระสำคัญที่พวกเขาทั้ง สองนัดกันเอาไว้ว่าจะมาคุยกันที่นี่ “ผมว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าไหม” ราเวนดอสเอ่ยถามถึงเรื่องสำคัญด้วยเสียงเงียบขรึม “ดีเลยครับ ทางผมเองก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้เหมือนกัน” อัลบิโอ้ตอบกลับแล้วเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น “คุณราเวนดอสครับ คุณเคยบอกกับผมว่าคุณต้องการข้อมูลของ โรเบอร์โต้ กุสตาฟ ใช่ไหมครับ” “ใช่ ผมต้องการ” “ถ้าคุณต้องการผมเองก็เตรียมข้อมูลไว้ให้คุณแล้ว แต่ทางคุณล่ะเตรียมไว้ให้ผมแล้วหรือยัง” “ผมเตรียมไว้แล้ว คุณต้องการเท่าไหร่” “คุณนี่ช่างรู้ใจผมดีจริงๆ เลยนะครับ คุณราเวนดอส ผมต้องการสักสิบใบนะครับ” “ผมจะให้คุณครึ่งหนึ่งก่อนแล้วขอเช็คข้อมูลดู” “ได้เลยครับ เชิญตามสบายเลย” ราเวนดอสพูดจบเขาก็หยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่มีไว้สำหรับทำงานขึ้นมา เปิดเข้าไปในไซท์งานพิมพ์รหัสผ่านเข้าไปยังบัญชีสวิตซ์ของตนเอง แล้วจัดการโอนเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นจำนวนสูงถึง “ห้าล้านเหรียญอาเมโร” ผ่านเข้าไปยังธนาคารแห่งหนึ่งของอัลบิโอ้ ราซิลวา หลังจากที่โอนเงินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ราเวนดอสก็หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่อัลบิโอ้ส่งมาให้ เพื่อเปิดดูสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในนั้นมันคือภาพถ่ายของบุคลผู้หนึ่งเขาคือ โรเบอร์โต้ กุสตาฟ (36 ปี) มหาเศรษฐีพันล้านชาวเสปนผู้เป็นเจ้าของธุรกิจด้านพลังงานและธนาคารในหลาย ๆ ประเทศทั่วโลก ที่ถูกแนบมาพร้อมกับภาพถ่ายอีกใบที่เป็นรูปโรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าเก่า ๆ หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่แห่งหนใดไม่ทราบได้ “เป็นยังไงบ้างครับ คุณต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม” “โรงงาน” “ถ้าคุณอยากจะรู้เรื่องโรงงาน คุณคงต้องจ่ายผมเพิ่ม” “เท่าไหร่” “คุณนี่เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายดีนะครับ คุณราเวนดอส ผมต้องการเพิ่มสักสิบใบครับ” “ผมจะให้คุณครึ่งหนึ่งแล้วขอดูข้อมูลก่อน” “ได้สิครับ ไม่มีปัญหา” ราเวนดอสพูดจบเขาก็หยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดอีกครั้งแล้วโอนเงินจำนวน “ห้าล้านเหรียญอาเมโร” ไปเข้าบัญชีธนาคารแห่งหนึ่งของอัลบิโอ้ ก่อนที่อัลบิโอ้จะส่งภาพถ่ายและเอกสารจำนวนหนึ่งไปมอบให้แก่ทางราเวนดอส รา เวนดอสหยิบภาพถ่ายที่เป็นรูปของชายคนหนึ่งขึ้นมาดูเขาคือ โรนัลโด้ รุสโซ่ (25 ปี) นักวิทยาศาสตร์ชาวเสปนแล้วเก็บภาพถ่ายใบนั้นเข้าไปในซองใส่เอกสารสีน้ำตาล ก่อนจะหยิบเอกสารอีกชุดขึ้นมาอ่าน ดวงตาคมสีน้ำเงินที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำคู่นั้น กำลังจ้องมองไปยังข้อความตอนหนึ่งที่ถูกเขียนเอาไว้บนแผ่นกระดาษอย่างสนอก สนใจเป็นอย่างยิ่ง “โรงงานผลิตกระแสไฟฟ้า กลุ่มบริษัทกุสตาฟคอร์เปอเรชั่น หมู่บ้านริคาร์โด้ ประเทศบราซิล” สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของ ราเวนดอส ในขณะนี้มันก็คือสถานที่ตั้งของ โรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าแห่งหนึ่งซึ่งเป็นของบริษัทกุสตาฟคอร์เปอเรชั่น ที่มีนายโรเบอร์โต้ กุสตาฟ มหาเศรษฐีพันล้านชาวเสปนเป็นเจ้าของ “โรงงานนี่ไม่ผิดแน่” ราเวนดอสไตร่ตรองถึงเรื่องสำคัญบางอย่างที่ทำให้เขาต้องค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ตั้งของ โรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าแห่งนี้ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วสินะครับ คุณราเวนดอส” อัลบิโอ้ถาม “ใช่ครับ ทุกอย่างเรียบร้อย” ราเวนดอสตอบกลับไปด้วยเสียงเงียบขรึม “ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ผมเองก็มีธุระสำคัญที่จะคุยกับคุณอยู่เรื่องหนึ่ง” “คุณว่ามาเลย” “คุณราเวนดอส ผมอยากให้คุณช่วยถอดแว่นกันแดดนั่นออกมาให้ผมดูหน่อย” “เรื่องนั้นคงทำไม่ได้ เพราะ แว่นนี่คือเครื่องหมายการค้าของผม” “คุณนี่เข้าใจล้อเล่นดีจังเลยนะครับ” “จริงๆแล้วสายตาของผมมีปัญหากับแสงไฟ” ราเวนดอสตอบด้วยท่าทางเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาฟังดูหนักแน่นและจริงมากจนเกินกว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่น “อืม ผมเข้าใจแล้วล่ะครับ” “เอาล่ะ ในเมื่อเราหมดธุระที่จะคุยกันแล้ว ผมคงต้องขอตัวก่อนล่ะครับ” “ครับ ทางผมเองก็เช่นกัน” “ยินดีที่ได้เจรจาทางการค้ากับคุณนะครับ คุณราเวนดอส” หลัง จากที่การเจรจาต่อรองทางการค้าของทั้งคู่จบลง ราเวนดอส ก็เดินผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติลงบันไดไปยังชั้นล่างผ่านเหล่าผู้คนที่กำลัง ทำกิจกรรมของพวกเขากันอย่างสนุกสนานอยู่ในไนต์คลับ ตรงไปยังรถสปอร์ตสีดำคันโปรดก่อนที่จะเปิดประตูรถเพื่อนั่งลงตรงที่นั่งคน ขับ “ข้อมูลทุกอย่างที่ได้มาจากเจ้านี่ มันถูกต้องเลยทีเดียว” ราเวนดอสทบทวนถึงข้อมูลทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับ “โรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าของกลุ่มบริษัทกุสตาฟคอร์เปอเรชั่น” แล้วนำมันมาประมวลให้เข้ากับข้อมูลที่เขาพึ่งเจรจาต่อรองมาสักครู่อย่างใจเย็น “ทีนี้ก็เหลือแค่หาข้อมูลของเจ้าดอกเตอร์” ราเวนดอสหยิบภาพถ่ายของนักวิทยาศาสตร์ชาวเสปนที่ชื่อ โรนัลโด้ รุสโซ่ ขึ้นมาดูอีกครั้งพลางใช้ความคิดด้วยว่าจะไปหาข้อมูลของชายผู้นี้ได้นี่ไหน “แต่คืนนี้คงต้องหาที่พักซะก่อน” ราเวนดอสมองนาฬิกาข้อมือดิจิตอลของตนเองที่ตอนนี้บอกเวลา 10.00 PM แล้วชายหนุ่มก็สตาร์ทรถหันพวงมาลัยก่อนที่จะขับรถของตนให้พุ่งทะยานไปตามท้องถนนในยามราตรี เช้าวันต่อมาเวลา 8.00 AM ในห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปจากย่านธุรกิจในกรุงโรมไปไม่ไกลนัก วิลเลียน ราเวนดอส นักธุรกิจอิสระกำลังใช้คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กในการตรวจสอบข้อมูลในไซท์งานดูว่า สิ่งที่เขาได้รับมาจากการเจรจาซื้อ-ขายจากเมื่อคืนวานที่ผ่านมามันตรงกับข้อมูลที่เขามีอยู่หรือเปล่า ขณะนี้ดวงตาคมสีน้ำเงินเข้มของชายหนุ่มกำลังมองไปยังภาพและข้อความที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ “โร นัลโด้ รุสโซ่ นักวิทยาศาสตร์ชาวเสปนผู้เคยเป็นอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งที่ ประเทศอังกฤษ เขาเคยถูกทางหน่วยงานของรัฐบาลอังกฤษควบคุมตัวในโทษฐานลักลอบการผลิตอาวุธ ชีวภาพให้แก่องค์กรก่อการร้าย แต่ก็ถูกปล่อยตัวออกมาหลังจากนั้นไม่นานเพราะหลักฐานอ่อน และในปัจจุบันนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ไหน แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้มีข่าวออกมาว่าเขาได้รับการติดต่อจากมหาเศรษฐีพันล้านชาวเสปนว่าให้ไป เป็นหนึ่งในนักวิจัยที่คอยรับผิดชอบโครงการลับสุดยอดโครงการหนึ่งอยู่” “โรเบอร์โต้ กุสตาฟ มหาเศรษฐีพันล้านชาวเสปนผู้เป็นเจ้าของ กลุ่มบริษัทกุสตาฟคอร์เปอเรชั่น ที่คอยลงทุนธุรกิจสัมปทานด้านพลังงานและธนาคารหลายแห่งทั้งในเสปนและในอีกหลาย ๆ ประเทศทั่วโลก ที่เคยตกเป็นข่าวดังในช่วงเดือนพฤศจิกายน 2051 ว่ามีโรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าแห่งหนึ่งที่มีกลุ่มบริษัทของเขาเป็นเจ้าของได้ทำการลักลอบผลิตอาวุธชีวภาพอยู่ แต่เมื่อพวกเจ้าหน้าที่เข้าไปตรวจสอบกลับไม่พบอะไรจึงทำให้เขาพ้นจากข้อกล่าวหา แต่ในปัจจุบันนี้มีข่าวออกมาว่าเขาได้ว่าจ้างทีมงานนักวิทยาศาสตร์จำนวนหนึ่งให้มาทำงานวิจัยในโครงการลับโครงการหนึ่ง” “โรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าของกลุ่มทุนกุสตาฟคอร์เปอเรชั่น คือโรงงานที่เร็ว ๆ นี้มีข่าวออกมาว่า โรเบอร์โต้ กุสตาฟ ใช้มันเป็นที่บังหน้าในการลักลอบผลิตอาวุธชีวภาพ” “เจ้าพวกนี้มันน่าสนใจ” ราเวนดอสวิเคราะห์ถึงสิ่งที่เป็นไปได้ “ขนาดพวก CIA และ MI6 ที่มีข้อมูลขนาดนั้นยังทำอะไรไม่ได้” “แสดงพวกมันต้องอาศัยช่องว่างของกฎหมายในการทำลายหลักฐานทิ้ง หรือ มีสายสนกลในกับพวกเจ้าหน้าที่ด้วยสินะ” ชายหนุ่มตั้งข้อสันนิฐานอย่างใจเย็น “เราคงต้องหาข้อมูลเพิ่ม” รา เวนดอสตัดสินใจค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อใช้ในจุดประสงค์บางอย่างซึ่งเป็น เรื่องที่สำคัญมากสำหรับเขา แล้วชายหนุ่มก็เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเข้าไปในไซท์งานของเขา เพื่อค้นหารายชื่อของใครสักคนก็ตามที่มีข้อมูลมากเพียงพอต่อความต้องการของ เขาในขณะนี้ ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดรายชื่อที่มีทั้งภาพและข้อความที่เกี่ยวข้องกับคนๆ นั้นไปอย่างช้าๆ แล้วหยุดอยู่ที่รายชื่อของหญิงสาวนางหนึ่งเธอก็คือ “แอนนา รอสซ่า (20 ปี) เธอคือนักข่าวอิสระที่คอยทำข่าวประเภทสงคราม อาชญากรรม และ การก่อการร้าย ที่มีเบื้องหลังเป็นนักค้าข้อมูลอิสระในโลกอาชญากรรม และที่สำคัญเธอคือนักข่าวที่กำลังตามข่าวของของนายโรเบอร์โต้ กุสต๊าฟ อยู่ในขณะนี้” “ถ้าเป็นเธอคนนี้คงจะรู้เรื่องของเจ้านั่น” ราเวนดอสยิ้มกริ่มขณะที่สายตาของเขามองไปยังภาพของหญิงสาวนางหนึ่ง แล้วชายหนุ่มก็จัดการปิดคอมพิวเตอร์ของเขา “เราคงต้องไปหามื้อเช้ากินก่อน” ราเวนดอสลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากตู้เก็บเสื้อผ้ามาสวมแล้วเดินออกจากห้องพักไป ก่อนที่จะตรงไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งในโรงแรม วันต่อมาที่เมืองเวนิส ประเทศอิตาลี เวลา 10.00 AM ในปัจจุบันนี้หากจะเอ่ยถึง เวนิส หรือ เวเนเซีย เมืองหลวงของแคว้นเวเนโต ประเทศอิตาลีกันแล้วล่ะก็ มันคือเมืองที่งดงามและยิ่งใหญ่ที่สุดเมืองหนึ่งของโลก มันเป็นเมืองที่สวยงามมากจนได้รับการขนานนามว่าเป็น ราชินีแห่งท้องทะเลอาเดรียตริก (Queen of the Adriatic), เมืองแห่งสายน้ำ (City of Water) หรือ เมืองแห่งสะพาน (City of Bridges), และ เมืองแห่งแสงสว่าง (The City of Light) เมืองเวนิสนั้นถูกสร้างขึ้นโดยการนำเอาเกาะเล็กๆ จำนวนมากมาเชื่อมเข้าไว้ด้วยกัน มันถูกสร้างขึ้นในบริเวณทะเลสาบเวนิเทีย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของทะเลทะเลอาเดรียตริกทางตอนเหนือของประเทศอิตาลี มหา วิหารและจัตุรัสซานมาร์โก้ คือมหาวิหารที่โด่งดังไปทั่วโลก มันเป็นอาคารทรงยุโรปโบราณที่ถูกสร้างขึ้นด้วยการนำเอาศิลปะและสถาปัตยกรรม แบบคริสเตียนโบราณในยุคไบแซนไทน์ โรมาเนสก์ อาหรับ และเรเนอซองก์ เข้าไว้ด้วยกัน เชื่อกันว่าวิหารแห่งนี้เป็นสถานที่บรรจุพระศพของเซนต์มาร์ก ส่วนอาคารที่อยู่เคียงข้างมหาวิหารนั้นมีชื่อเรียกว่าพาลัซโซคูดาแล ท่าม กลางเหล่าผู้คนและนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ราเวนดอส นักธุรกิจอิสระที่อยู่ในชุดสูทสีดำสวมแว่นกันแดดและใส่หมวกทรงสูงสีเดียวกัน กำลังเดินผ่านเหล่าฝูงชนจำนวนมหาศาลขึ้นไปยังทางเดินมุมหนึ่งที่อยู่บนมหา วิหารซึ่งไม่ค่อยมีคนอยู่มากนัก แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบ “โทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมรุ่นพิเศษ”ออกมาแล้วกดโทรไปยังหมายเลขหนึ่งเพื่อติดต่อใครสักคน ใน ห้องทำงานของสำนักงานข่าวแห่งหนึ่ง แอนนา รอสซ่า สาวสวยวัย 20 ปีเธอเป็นสตรีที่มีรูปร่างสูงหุ่นเพรียวบาง เรือนผมสีทองยาวถึงกลางหลังรับกับใบหน้าเรียวได้รูปและเธอก็มีดวงตาสีฟ้าใส เหมือนน้ำทะเล ในขณะนี้นักข่าวสาวกำลังยุ่งอยู่กับการจัดกองเอกสารจำนวนหนึ่งที่วางไว้อยู่ บนโต๊ะ แต่แล้วเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นเป็นจังหวะเพลงคลาสสิกแล้วเธอก็ล้วงมือเข้าไป หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าขึ้นมา ด้วยความรู้สึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่ปรากฏเลขหมายของอีกฝ่ายหนึ่ง “สวัสดีครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลของบุรุษผู้หนึ่งที่ดังขึ้นจากปลายสายทำให้นักข่าวสาวตอบเขากลับไป “สวัสดีค่ะ” แล้วหญิงสาวก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นใคร จากหมายเลขที่ไม่ปรากฏเบอร์ “ไม่ทราบว่าคุณเป็นหรือใครคะ” “ผมคือ ราเวนดอส” บุรุษลึกลับผู้อยู่ปลายสายกล่าวแสดงคำแนะนำตนเองให้แก่นักข่าวสาวได้รับรู้ “วิลเลียน ราเวนดอส” บุรุษลึกลับเอื้อนเอ่ยนามของเขาอีกครั้ง และด้วยคำพูดนี้เองก็ทำให้ แอนนา รอสซา นักข่าวสาวซึ่งเป็นผู้ได้ยินถึงกับตื่นตะลึงไปเลยทีเดียว แล้วหญิงสาวก็คิดในใจไปว่า “ใช่ตัวจริงหรือเปล่าแล้วทำไมถึงต้องมาติดต่อกับเราโดยตรงแบบนี้” “ต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่จู่ๆ ผมก็โทรมาหาคุณแบบนี้” บุรุษลึกลับผู้กล่าวอ้างว่าตนเองคือ วิลเลียน ราเวนดอส นักค้าอาวุธลึกลับผู้โด่งดังในโลกอาชญากรรม ได้กล่าวแสดงคำขอโทษด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณราเวนดอส” นักข่าวสาวอิสระ แอนนา รอสซา ตอบบุรุษลึกลับที่อยู่ปลายสายกลับไป “คุณคงมีเรื่องสำคัญมากถึงได้ติดต่อกับดิฉันโดยตรงเลยสินะคะ” แล้วนักข่าวสาวก็ตั้งคำถามให้แก่บุรุษลึกลับผู้มีนาม วิลเลียน ราเวนดอส ทันที “ใช่ครับผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ” “ไม่ทราบว่าคุณมีธุระสำคัญอะไรจะคุยกับดิฉันหรือคะ” “ผมต้องการคุยกับคุณเรื่องคดีกุสตาฟ” “เรื่องนั้นหรือคะ ตอนนี้ดิฉันยังไม่สะดวกคุยเลยค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเรามาพบกันดีกว่าไหม” “เราจะพบกันที่ไหนหรือคะ” “ผมอยากให้คุณมาที่กรุงปรากในวันพรุ่งนี้” “กรุงปรากสินะคะ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ” “แล้วเจอกันนะครับ” “ค่ะ แล้วพบกันที่กรุงปรากนะคะ” หลังจากที่คุยธุระสำคัญกันเสร็จแล้ว แอนนาก็ปิดโทรศัพท์มือของเธอทันทีแล้วจัดการเก็บกองเอกสารจำนวนหนึ่งที่วางไว้อยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบเรียบร้อย พลางคิดในใจไปด้วยความรู้สึกกังวลจากบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไปว่า “หมอนั่นจะใช่ราเวนดอสตัวจริงหรือเปล่าแล้วเขาต้องการคุยกับเราเรื่องคดีกุสตาฟไปทำไม” แต่แล้วในจังหวะนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้นักข่าวสาวเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่นักธุรกิจหนุ่มนาม ราเวนดอสส่งมาให้จนจบ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องทำงานไป ที่บริเวณหน้ามหาวิหารและจัตุรัสซานมาร์โก้ ราเวนดอส ที่พึ่งคุยโทรศัพท์และส่งข้อความเสร็จแล้วเขาได้ปิด “โทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมรุ่นพิเศษที่มีระบบป้องกันการดักฟัง”ทันที “ทีนี้ก็เหลือเพียงแค่เงื่อนไขสุดท้าย” ชาย หนุ่มพิจารณาถึงเงื่อนไขทั้งหมดที่ผ่านมาแล้ววิเคราะห์ถึงเงื่อนข้อไขสุด ท้าย ในขณะที่กำลังเดินผ่านเหล่าผู้คนแล้วมาหยุดชมความงดงามของประตูทางเข้า ของมหาวิหารที่ถูกสร้างขึ้นจากงานโมเสกซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมแบบโบราณสักพัก หนึ่ง ใน นาทีนั้นเองเสียงระฆังจากโบสถ์ส่งเสียงประสายก้องกังวานดังขึ้นมาทำให้จิตใจ ที่แข็งกระด้างของนักธุรกิจลึกลับนาม ราเวนดอสที่กำลังพริ้มตาหลับอย่างสงบอยู่นั้นเกิดความรู้สึกสงบขึ้นมาอีก ครั้ง แล้วชายหนุ่มก็ลืมตาตื่นขึ้นมาดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ถูกซ่อนอยู่หลังแว่นดำ คู่นั้นจ้องมองเข้าไปในโบสถ์อีกสักพักหนึ่ง ก่อนที่บุรุษลึกลับจะก้าวเท้าเดินผ่านเหล่าผู้คนและนักท่องเที่ยวเข้าไปเชย ชมความงดงามของสถาปัตยกรรมงดงามที่อยู่ภายในมหาวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ วันต่อมาที่กรุงปราก ประเทศสาธารณะรัฐเช็ก กรุง ปรากเมืองหลวงของประเทศสาธารณะรัฐเช็กแห่งนี้มีชื่อเรียกเป็นภาษาท้องถิ่น ว่าปราฮา กรุงปรากนั้นถือได้ว่าเป็นอัญมณีเม็ดงามแห่งยุโรป ด้วยความงามอันล้ำเลิศที่ได้รับการกล่าวขานเลื่องลือมาอย่างเนิ่นนาน นับตั้งแต่ครั้นอดีตกาลจวบจนกาลเวลาล่วงเลยผ่านมาถึงยุคปัจจุบันนี้ กรุงปรากยังคงเป็นนครที่งดงามที่สุดเมืองหนึ่งในยุโรป และที่สำคัญยังเป็นเมืองที่ได้รับการคัดเลือกจากองค์กรยูเนสโกให้เป็น เมืองมรดกโลกในศตวรรษที่ยี่สิบหรือในยุคที่พึ่งผ่านพ้นไปเมื่อไม่นานนี้นั่น เอง ทั่วทั้งเมืองนั้นถูกรายล้อมไปด้วยอาคารบ้านเรือนทรงยุโรปโบราณที่ถูกสร้างขึ้นด้วยสถาปัตยกรรมอันหลากหลายเช่น โรมาเนสก์ โกธิค เรเนอซองก์ และ บารอค ประกอบกับสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญๆ มากมายที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลกให้มาเชยชมความงดงามของนครนี้ ในห้องอาหารส่วนตัวของภัตตาคารริมระเบียงแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางกรุงปราก วิลเลียน ราเวนดอส นักธุรกิจหนุ่มผู้อยู่ในชุดสูทสีดำสนิทและสวมแว่นตาสีเดียวกัน กำลังนั่งทานขนมปังและจิบกาแฟดำร้อนๆ ไปพลางๆ ระหว่างรอหญิงสาวนางหนึ่งที่เขานัดไว้ให้มาเจอกันที่นี่เพื่อพูดคุยเรื่องธุระสำคัญกัน ขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งรออยู่ในห้องอาหารส่วนตัว สุภาพสตรีนางหนึ่งได้เดินผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติของภัตตาคารเข้ามาเธอคือ แอนนา รอสซา นักข่าวสาวอิสระที่ปรากฏตัวในชุดราตรีสีแดงที่ดูร้อนแรง ผมสีทองยาวสลวยถูกรวบไว้เป็นทรงอย่างดี หญิง สาวกวาดสายตามองไปรอบๆ ภัตตาคารที่มีทั้งนักท่องเที่ยวและนักธุรกิจกำลังทานอาหารกันอยู่เพื่อค้นหา ชายคนหนึ่งที่นัดเธอไว้ให้มาคุยเรื่องธุระสำคัญ ดวงตาสีฟ้าคู่สวยของเธอจ้องมองไปที่บุรุษท่าทางลึกลับผู้หนึ่งซึ่งกำลังนั่ง ทานอาหารอยู่ที่มุมด้านในสุดของภัตตาคาร “วิลเลียน ราเวนดอส” หญิงสาวสังเกตเห็นได้ว่าบุรุษลึกลับที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่นั้น เป็นชายหนุ่มผู้มีรูปร่างสูงสง่า ผมสีเงินยาวลงมาถึงเอวสวมหมวกทรงสูงสีดำ และหากมองดีๆ แล้วล่ะก็จะเห็นว่าเขาใส่แว่นตากันแดดสีดำราวกับว่ากำลังปิดบังอำพรางโฉมหน้าแท้จริงของตัวเองเอาไว้อยู่ “ไม่ผิดคนแน่นอน” หญิงสาวมั่นใจในข้อสันนิฐานของตนแล้วก็เดินผ่านเหล่าผู้คนในร้านตรงเข้าไปหาบุรุษลึกลับที่นั่งอยู่ด้านในสุด “สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าคุณคือ ราเวนดอส ที่นัดดิฉันไว้หรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามชายหนุ่มท่าทางลึกลับที่นั่งอยู่ “ใช่” บุรุษลึกลับผู้นั้นตอบหญิงสาวกลับไปด้วยเสียงเงียบขรึม “ดิฉันแอนนา รอสซาที่คุณนัดไว้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” “เช่นกันครับ” “คุณราเวนดอส ดิฉันขอเวลาสักครู่” “ตามสบาย” ราเวนดอสอนุญาตแอนนา รอสซาจึงใช้มือเรียวเล็กของเธอกดปุ่มสั่งอาหารบนจอเมนูสามมิติที่ปรากฏอยู่บนโต๊ะ ผ่านไปสักพักหลังจากที่แอนนาทานอาหารเสร็จแล้ว เธอก็กล่าวเปิดประเด็นสำคัญที่ชายหนุ่มชวนเธอมาคุยธุระสำคัญกันที่นี่ทันที “คุณต้องการคุยกับดิฉันเรื่องธุรกิจของคุณกุสตาฟสินะคะ” “ใช่ครับ ผมอยากรู้ว่าพวกเขากำลังลงทุนอะไรกันอยู่” “คุณราเวนดอส คุณมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรหรือเปล่าคะ” “ข้อแลกเปลี่ยนผมมีอยู่แล้วครับ” “ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูข้อแลกเปลี่ยนกันเลย” หลังจากที่ทั้งคู่พูดจบนักธุรกิจหนุ่มนาม วิลเลียน ราเวนดอสก็หยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่มีไว้ใช้สำหรับทำงาน ส่วนทางด้านนักข่าวสาวอิสระนาม แอนนา รอสซา เองก็หยิบซองใส่เอกสารขึ้นมาพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของเธอเช่นกัน “คุณราเวนดอสคะ คุณมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับดิฉันหรือ” “โรงงานกับนักวิจัยครับ” “คุณมีข้อมูลเรื่องพวกนั้นหรือคะ” “ใช่ครับ แล้วทางคุณล่ะ” “ดิฉันมีเรื่องธุรกิจที่เจ้าพวกนั้นมันกำลังทำอยู่ บางทีคุณอาจจะสนใจ” “ผมสนแน่” “ถ้าอย่างนั้นเรามาเจรจากันเลยดีกว่าไหมคะ” “ดี” “คุณราเวนดอสดิฉันขอดูข้องมูลของคุณหน่อยได้ไหมคะ” “ผมเองก็ขอดูข้อมูลของคุณเช่นกัน” (70%) 70 % ครับ ยังแต่งไม่จบเดี๋ยวมาแต่งต่อนะครับ ขอเวลาสักระยะหนึ่ง

ตัดสินใจกลับมาแต่งใหม่แล้วครับ คราวนี้ว่าจะแต่งไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนอะไร และตอนนี้กำลังคิดเทคโนโลยีใหม่ ๆที่จะนำมาใช้ในฟิคตอนต่อ ๆ ไป

ใช่แล้วครับ ฟิคแนวสงครามนั่นแหละ

Black remember Mission 4 วันที่สันติภาพถูกทำลาย 7 มกราคม 2052 นครรัฐนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา เวลา 9.00 PM ในยุคปัจจุบันนี้เมื่อพูดถึงประเทศสหรัฐอเมริกากันแล้วล่ะก็ มันคือประเทศมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพียงหนึ่งเดียวในโลกที่เป็นทั้งต้นแบบและศูนย์กลางแห่งความเจริญในด้านต่างๆ ของมวลมนุษยชาติที่มีอยู่มากมายไม่ว่าจะเป็นทางด้านระบอบการเมืองการปกครอง ด้านสิทธิเสรีภาพ ด้านความมั่นคง ด้านแสนยานุภาพและกองกำลังทางทหาร ด้านเศรษฐกิจ การค้าและการลงทุน ด้านการท่องเที่ยว ทางด้านการสื่อสารและเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย รวมไปถึงความเป็นผู้นำทางด้านการสำรวจอวกาศ นครรัฐ นิวยอร์ก คือมหานครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ที่เป็นศูนย์กลางความเจริญในโลกธุรกิจและการเงิน สิ่งที่รายล้อมไปทั่วทั้งเมืองนั้นก็คืออาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทัน สมัยของบริษัทเอกชนต่างๆ มากมายหลายพันแห่ง ที่ทำให้เมืองแห่งนี้ได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งของโลกทุนนิยม ส่วนบนท้องถนนนั้นยังคงเต็มไปด้วยผู้คน และรถยนต์สุดไฮเทคที่มีรูปร่างแปลกตาจำนวนมากกำลังสัญจรผ่านไป-มาแม้จะอยู่ ในยามราตรีเช่นนี้ ท่ามกลางตึกสูงเสียดฟ้าที่มีให้เห็นอยู่ทั่วทั้งเมืองมีอาคารสูงเสียดฟ้าอยู่หลังหนึ่งซึ่งชื่อของมันก็คือ อาคารเวิลด์เอมไพร์เซนเตอร์ มันเป็นอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีความสูงถึงสี่ร้อยเมตรยี่สิบเมตรและมีจำนวนแปดสิบสองชั้น และมันได้ตั้งตระหง่านอยู่ที่มุมหนึ่งของย่านธุรกิจแห่งหนึ่งของมหานครแห่งนี้ บนท้องถนนเบื้องล่างท่ามกลางฝูงชนจำนวนมหาศาลที่กำลังสัญจรผ่านไป-มากันอยู่ สาววัยรุ่นผมทองคนหนึ่งเธอมีผิวสีขาวซีดใบหน้าซีดเซียว ดวงตาสีฟ้าดูขุ่นมัวไร้ชีวิตชีวาของเธอคู่นั้นกำลังมองขึ้นไปยังฟ้าเบื้องบนสักพักราวกับมองมันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเลื่อนสายตาลงมามองอาคารสูงเสียดฟ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าอีกสักครู่หนึ่ง ก่อนที่อุปกรณ์บางอย่างที่ถูกฝังไว้ในสมองของหญิงสาวจะเริ่มทำงาน แล้วมันก็บังคับให้หญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ ก้าวเท้าเหยียบย่ำไปบนพื้นถนนอย่างช้า ๆ แล้วเดินตรงไปยังประตูทางเข้า-ออกของตัวอาคารหลังดังกล่าวโดยที่ไม่มีใครสนใจ เมื่อ เข้ามาถึงภายในตัวอาคารแล้วหญิงสาวผมทองคนนั้นได้กวาดสายตามองไปรอบๆ ที่มีเหล่าผู้คนและพนักงานกำลังทำงานของพวกเขากันอยู่ แล้วหญิงสาวก็เดินไปยังเสาต้นหนึ่งที่อยู่มุมหนึ่งของตัวอาคารโดยที่ไม่มี ผู้ใดสังเกตเห็น ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์รหัสลงไป เพื่อให้กลไกบางอย่างที่ถูกฝังเอาไว้ภายในร่างกายตรงบริเวณหัวใจของเธอทำงาน ในทันที บึ้ม !!! บึ้ม !!! บึ้ม !!! ในชั่วพริบตานั้นเองการระเบิดได้เกิดขึ้น แรงระเบิดของมันทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งตัวอาคาร ก่อนที่จะตามมาด้วยการระเบิดอีกหลายสิบครั้ง ส่งผลให้ทั่วทั้งตัวอาคารต้องสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก่อนที่ตัวอาคารจะเริ่มพังทลาย เสียงของเศษซากคอนกรีตขนาดใหญ่ของตัวอาคารที่พังถล่มทับถมกันลงดังกึกก้องสะท้อนสะท้านจนได้ยินไปทั่วทั้งเมือง เปลวเพลิงของปีศาจร้ายได้พวยพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า เพลิงไฟบนท้องนภาได้ก่อตัวกันเป็นรูปสัญลักษณ์หนึ่งซึ่งมันก็คือ พญามังกรกำลังพ่นไฟออกมาจากปากก่อนที่เปลวเพลิงเหล่านั้นจะรวมตัวกันเป็นรูปดาบเพลิงทมิฬ กลุ่มควันสีดำทมิฬได้แผ่กระจายเข้าปกคลุมทั้งสี่ทิศของมุมเมือง เสียงไซเรนของรถพยาบาลและเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังระงม บรรดาฝูงชนที่อยู่ตามสถานที่ต่าง ๆ ทั่วทั้งเมืองต่างตกตะลึงและประหวั่นพรั่นพรึงถึงเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัว ที่เกิดขึ้น ทว่าเหตุการณ์ที่จะสะเทือนขวัญคนทั้งโลกนี้ไม่ได้เกิด ขึ้นที่นิวยอร์กเพียงแค่ที่เดียวเท่านั้น แต่มันเกิดขึ้นพร้อมกันทั้งหกมหานครทางเศรษฐกิจของโลก บึ้ม !!! บึ้ม !!! บึ้ม !!! ที่ กรุงลอนดอนอาคารสูงเสียดฟ้าอีกแห่งหนึ่งที่มีนามว่า ลอนดอนเอมเพอเรอร์ทาวเวอร์ อาคารสูงสี่ร้อยเมตรจำนวนเจ็ดสิบสี่ชั้นและแต่เดิมนั้นมันเป็นเหมือน สัญลักษณ์ของโลกการเงินในประเทศอังกฤษ ต้องพังถล่มลงมาจากการระเบิดที่เกิดขึ้นหลายครั้ง กลุ่มควันสีดำทมิฬได้แผ่ขยายเข้าปกคลุมทั้งสี่ทิศของเมือง เพลิงมรณะที่พวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ก่อตัวปรากฏเป็นภาพสัญลักษณ์ พญามังกรไฟกำลังคาบดาบพระเพลิงอยู่ ส่วนบนท้องถนนเต็มไปด้วยเศษซากคอนกรีตขนาดยักษ์ที่ถล่มทับถมกันลงมาจนกลาย เป็นกองซากภูเขาแห่งความวินาศ บรรดาผู้คนต่างก็หนีตายจากการระเบิดครั้งนี้ เสียงไซเรนของรถพยาบาลดังกันทั่วทั้งเมือง ทำให้มหานครลอนดอนในเวลานี้ต้องตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ที่กรุงปารีสในตอนนี้นั้นได้เกิดการระเบิดขึ้นที่โรงแรมหรูระดับโลกนามรอยัลคริสตัลโฮเตล ซึ่งเดิมทีนั้นมันเป็นโรงแรมหรูระดับโลกที่ถูกตกแต่งด้วยคริสตัลทั่วทั้งตัวอาคาร และมีความสูงสามร้อยแปดสิบเมตรจำนวนเจ็ดสิบสองชั้น แต่ทว่าตอนนี้มันได้ถล่มลงมาจากแรงระเบิด เหลือไว้เพียงแค่เศษซากปรักหักพังของตัวอาคารและเศษคอนกรีตที่เกิดจากแรง ระเบิด ซึ่งมันก็ทำให้คนทั่วทั้งเมืองต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น และต้องหวาดหวั่นต่อสิ่งเปลวเพลิงอันชั่วร้ายที่ปรากฏอยู่บนท้องฟ้า ก่อนที่เพลิงมฤตยูเหล่านั้นจะรวมตัวกันเป็นรูป พญามังกรคาบดาบอยู่บนท้องนภา ในย่านธุรกิจแห่งหนึ่งที่อยู่ในกรุงเบอร์ลินเมืองหลวงของประเทศเยอรมัน ได้เกิดการระเบิดขึ้นที่หอคอยสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่งนามของมันคือ เบอร์ลินสกายทาวเวอร์ แต่เดิมนั้นมันเป็นหอคอยลอยฟ้าที่มีความสูงสามร้อยหกสิบเมตร แต่ทว่าในตอนนี้มันเหลือเพียงแค่เศษซากคอนกรีตขนาดใหญ่ของตัวอาคาร ที่ถล่มทับถมกันลงมาจากการระเบิดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ กลุ่มควันสีดำทมิฬและเถ้าถ่านจากแรงระเบิดได้แผ่ขยายเข้าปกคลุมไปทั่วทั้ง เมือง ตามท้องถนนหนทางทุกสายนั้นบรรดาเจ้าหน้าที่กำลังอพยพผู้คนที่กำลังตื่น ตระหนกจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความเคร่งเครียด เหนือท้องฟ้าขึ้นไปนั้น เพลิงมรณะได้ก่อตัวขึ้นแล้วรวมตัวกันเป็นรูป พญามังกรกำลังคาบดาบไว้ในปาก .เวลาเดียวกันที่ย่านธุรกิจแห่งหนึ่งภายในกรุงโรมเมืองหลวงของอิตาลี การะเบิดได้เกิดขึ้นอีกครั้งที่ พอคอยสูงเสียดฟ้าอีกแห่งหนึ่งนามของมันคือ จูเลียสสกายไลน์ แต่เดิมนั้นมันเป็นหอคอยที่มีความสูงถึงสามร้อยห้าสิบเมตรและยังเป็นจุดชม วิวที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศ แต่ตอนนี้มันเหลือเพียงซากปรักหักพังของตัวอาคารที่โดนถล่มลงมาจากแรงระเบิด เมื่อสักครู่ กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งแผ่กระจายไปทั่วทั้งเมือง บนท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังหนีตายจากเหตุวินาศกรรมที่เกิดขึ้น บนท้องฟ้าเพลิงมฤตยูจากการระเบิดได้ก่อตัวขึ้นและรวมตัวกันเป็นรูปสัญลักษณ์ หนึ่งนั่นคือภาพของ พญามังกรเพลิงกำลังคาบดาบเอาไว้อยู่ในปาก ใน เวลาไล่เลี่ยกันนั้นเสียงระเบิดได้ดังขึ้นในย่านธุรกิจแห่งหนึ่งที่อยู่ใน กรุงมอสโควประเทศรัสเซีย การระเบิดหลายสิบครั้งได้เกิดขึ้นที่ มอสโควไฟแนนเชียล อาคารสูงเสียดฟ้าที่มีความสูงสามร้อยเจ็ดสิบเมตร และยังเป็นสัญลักษณ์ของโลกธุรกิจและการเงินที่สำคัญที่สุดของรัสเซีย ทว่าตอนนี้มันเหลือเพียงซากคอนกรีตที่กระจายกันเกลื่อนกราดจากแรงระเบิดที่ เกิดขึ้นเมื่อครู่ กลุ่มควันสีดำทมิฬลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศส่งกลิ่นเหม็นไหม้ไปทั่ว เสียงหวีดร้องที่ดังขึ้นนั้นมาจากเสียงของเหล่าผู้คนที่กำลังหนีตายด้วยความ หวาดกลัวต่อวินาศกรรมสะเทือนขวัญที่เกิดขึ้น บรรดาเจ้าหน้าที่ต่างก็กำลังอพยพผู้คนให้ออกไปจากบริเวณที่เกิดเหตุ เหนือท้องฟ้าของกรุงมอสโคว เปลวเพลิงมรณะจากการระเบิดพวยพุ่งขึ้นไปรวมตัวกันบนท้องฟ้าก่อนจะรวมตัวกัน เป็นรูป พญามังกรเพลิงคาบดาบทมิฬอยู่ในปาก ไม่ นานนักที่ย่านธุรกิจแห่งหนึ่งที่อยู่ภายในเมืองเซี่ยงไฮ้ ได้เกิดการระเบิดขึ้นหลายสิบครั้งภายในตัวอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอัน ทันสมัยแห่งหนึ่งนามเซี่ยงไฮ้เวิลด์เซนเตอร์ ซึ่งเดิมที่นั้นมันเคยเป็นอาคารสูงสี่ร้อยสามสิบเมตรและมันยังเป็นเหมือนกับ สัญลักษณ์ของโลกแห่งการเงินและธุรกิจที่สำคัญแห่งหนึ่งของโลก เพียงแต่ว่าในตอนนี้นั้น มันหลงเหลือไว้เพียงแค่เศษซากคอนกรีตขนาดมหึมาของตัวอาคารที่ถูกถล่มทำลาย ด้วยแรงระเบิดที่มีพลังทำลายล้างมหาศาลที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ กลุ่มควันสีดำทมิฬที่เกิดจากการระเบิดได้พวยพุ่งแผ่ขยายเข้าปกคลุมไปทั่ว ทั้งเมือง บนท้องถนนทุกสายในตอนนี้นั้นไปด้วยผู้คนที่กำลังหนีตายด้วยความตื่นตระหนก จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และบรรดาเจ้าหน้าที่จำนวนมากกำลังที่กำลังอพยพผู้คนด้วยความตรึงเครียดท่าม กลางกลุ่มควัน เพลิงไฟมฤตยูสีแดงฉานได้ปรากฏอยู่บนท้องฟ้ามันค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นแล้วรวมกันเป็นรูป พญามังกรไฟกำลังคาบดาบพระเพลิงไว้ในเศียร โศกนาฏกรรมสะเทือนโลกที่จะเขย่าขวัญให้เหล่าผู้คนทั่วทั้งโลกต้องตกอยู่ในความ หวาดกลัวนี้ ได้เกิดขึ้นและจบลงพร้อมกันโดยเหลือไว้เพียงแค่ร่องรอยแห่งความหายนะและความ ตายที่มากมายเหลือคณานับ ราวกับเป็นการประกาศออกมาว่าสันติภาพของโลกและมวลมนุษยชาติกำลังจะจบสิ้นลง ท่ามกลางวิกฤติการสะเทือนโลก เหนือน่านฟ้าแห่งหนึ่ง เวลา 5.00 AM เหนือความสูงจากพื้นดินขึ้นไปยังน่านฟ้าสากลแห่งหนึ่ง มีอากาศยานอยู่ลำหนึ่งปรากฏอยู่มันคือ เครื่องบินส่วนตัวที่มีระบบการบินแบบอัตโนมัติ และในขณะนี้มันกำลังลอยลำอยู่กลางอากาศท่ามกลางหมู่เมฆบนท้องนภา ในเครื่องบินลำนั้นบุรุษผู้มีนามว่า ซามาเอล วีโดรา (22 ปี) หนุ่มอิตาลีผู้มีรูปร่างสูงสง่าอยู่ในชุดโดดร่มสีดำ ผมสีเงินยาวสยาย ใบหน้าคมคาย ดวงตาคมตาสองชั้นมีสีที่ต่างกัน นัยน์ตาข้างซ้ายสีทองผิดกับนัยน์ตาข้างขวาสีแดงเข้มดั่งดอกกุหลาบ มีแววตาสุขุม และมีท่าทางที่เงียบขรึมน่าเกรงขามกำลังนั่งรอสัญญาณบางอย่าง “ถึงที่หมายแล้วค่ะ” สิ้นเสียงประกาศทำให้ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงยังประตูทางเข้า-ออกของเครื่องบิน ประตู อัตโนมัติเลื่อนเปิดออกสายลมที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามาในตัวเครื่องนั้นมันทำ ให้ ผมสีเงินยาวของชายหนุ่มโบกสะบัดไปตามแรงลม แล้วชายหนุ่มก็ก้าวถอยหลังไปสักสามก้าวเพื่อเตรียมตัวก่อนที่จะถีบตัวออกไป จากเครื่องบินอย่างองอาจและสง่างามดุจพญาอินทรีร่อนลงจากฟากฟ้า ทันใดนั้นเองเครื่องบินก็แล่นต่อไปด้วยระบบการบินแบบอัตโนมัติ วีโดราลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขาสัมผัสถึงความเย็นยะเยือกที่เกิดจากแรงลมของชั้นบรรยากาศที่พัดผ่านเข้า มา และนั่นมันก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แล้วชายหนุ่มก็จัดการกระตุกเชือกเพื่อให้ร่มกางออก แรงดันมหาศาลของล่มที่กางออกทำให้ตัวของชายหนุ่มหยุดชะงักกลางอากาศชั่วขณะ และในจังหวะนั้นเองสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านเข้ามาเบา ๆ นั้นทำให้บุรุษผู้มีผมสีเงินยาวรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่ตัวเขาจะค่อย ๆ ร่อนลงมาถึงพื้นอย่างเงียบสงบ ทันทีที่ วีโดรา ร่อนลงมาถึงพื้นซึ่งจากจุดที่เขายืนอยู่นั้นมันไม่ใช่พื้นดินธรรมดาๆ เลยสักนิดแต่มันคือยอดเขาสูงชันลูกหนึ่งซึ่งอยู่สูงกว่าพื้นดินประมาณสี่ร้อยเมตร แล้วชายหนุ่มก็กวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อมองดูทัศนียภาพที่แสนงดงามตามธรรมชาติที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทว่าตอนนั้นเองเสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมาและมันก็ทำให้ชายหนุ่มต้องล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบ โทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมรุ่นพิเศษสำหรับเจ้าหน้าที่ SPHERE ออกมาวางไว้ที่มือแล้วหยิบแว่นตาดิจิตอลสีดำออกมาสวม ก่อนที่จะกดเข้าไปอ่านข้อความสามมิติที่ถูกซ่อนไว้อยู่ “วีโดราโดดร่มเสร็จแล้วอย่าลืมมาประชุม มีภารกิจฉุกเฉิน ลงชื่อ MI” ข้อความนี้เป็นข้อความลับที่ถูกส่งมาจากสตรีนางหนึ่งซึ่งคำย่อนั้นมันก็มาจากชื่อเต็มๆ ของเธอผู้นั้น “เดี๋ยวไป” หลัง จากที่อ่านเสร็จวีโดราก็ปิดข้อความทันทีและนำโทรศัพท์มือถือเก็บเข้าไปใน กระเป๋า ถอดแว่นตาดิจิตอลสีดำออกมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ยืนรอสักพักเพื่อให้ร่างกายได้สัมผัสกับความอบอุ่นของดวงตะวันที่กำลังส่อง แสงสาดส่องลงมาบนท้องฟ้า ก่อนจะเดินลงจากเนินเขาลงไปยังเครื่องบินส่วนตัวของเขาที่จอดไว้อยู่ น่านฟ้าสากลแห่งหนึ่งเวลา 8.00 AM อากาศยานสุดไฮเทคขนาดมหึมาที่กำลังลอยลำอยู่ท่ามกลางหมูเมฆเหนือน่านฟ้าสากลอยู่ใน เวลานี้ นามของมันคือ ยานอิคารอส มันเป็นฐานบัญชาการลอยฟ้าขนาดใหญ่ภายในนั้นมีเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย และมันก็ใช้พลังงาน Ion Thruster ใน การขับเคลื่อน พื้นที่ทางด้านทิศตะวันตกของฐานบัญชาการลอยฟ้าลำนี้มีลานจอดอากาศยานสำหรับ เครื่องบินส่วนตัวของเจ้าหน้าที่พิเศษ ส่วนตึกศูนย์บัญชาการและตึกที่ใช้ในการประชุมอยู่ทางด้านตะวันออกของยาน สำหรับศูนย์วิจัยด้านอวกาศและเทคโนโลยีทางทหารอยู่ทางด้านทิศเหนือ และสุดท้ายทิศใต้ของยานลำนี้คือ หอพักชายและหอพักหญิงที่มีลานออกกำลังกายขั้นระหว่างกลาง ตึกศูนย์บัญชาการที่มีอาคารสีขาวและหลังคารูปโดม บนทางเดินที่ทอดยาวอยู่ภายในตัวอาคารซึ่งมีสีขาวสะอาดนั้น สายลับหนุ่มผมสีเงินยาว ‘ซามาเอล วีโดรา’ ที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมและกางเกงยีนขายาวสีดำทั้งตัว เขาเป็น เจ้าหน้าที่พิเศษที่เชี่ยวชาญด้านการสู้รบทุกรูปแบบประจำกองกำลังพิเศษ SPHERE ได้เดินผ่านเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่าง ๆ ที่กำลังทำงานอยู่ ตรงไปยังห้องประชุมที่อยู่เบื้องหน้า ประคูเลื่อนอัตโนมัติของห้อง ประชุมถูกเปิดออก วีโดรา เดินเข้ามาข้างในอย่างช้าๆ แล้วมองดูรอบ ๆ ห้องที่มีเหล่าพรรคพวกของเขากำลังนั่งจิบกาแฟกันอยู่ ก่อนจะกล่าวคำทักทายกับทุก ๆ คน “หวัดดี” “ไง วีโดรา เป็นไงมั่ง” บุรุษผู้อยู่ในชุดสูทสีดำที่ลุกขึ้นจากโต๊ะที่มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟกัน อยู่ แล้วเดินมาทักทาย วีโดรา อย่างเป็นกันเองนั้น เขาคือ ฮันนิบาล เลสเตอร์ (26 ปี) หนุ่มฝรั่งเศสผู้มีรูปร่างสูงสง่า ผมสั้นสีดำประบ่า ใบหน้าเรียวคม ดวงตาคม นัยน์ตาสีแดงเพลิงคู่นั้นดูลึกล้ำเยือกเย็นเกินกว่าจะหยั่งถึง ท่าทางของเขาดูทรงอำนาจและมีความเป็นผู้นำสูงมาก เขาเป็นหนึ่งในผู้บัญชาการสูงสุดคนหนึ่งของกองกำลังพิเศษ SPHERE “หวัดดี วีโดรา ท่าทางสบายดีนี่” คำทักทายด้วยเสียงอันเย็นสงบของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ วีโดรา หันไปมองสายลับสาวในชุดเสื้อโค้ดสีดำและใส่กระโปรงสั้นสีเดียวกันเธอคือ มิเนอร์วา เพรสซิเดนท์ (18 ปี) สาวอังกฤษผิวพรรณขาวนวล รูปร่างสูงเพรียวระหง หุ่นดีมาก ผมสีน้ำเงินยาวเงางาม ใบหน้าเรียวสวยได้รูปดูงดงามเป็นธรรมชาติ ดวงตาคม ตาสองชั้นเป็นประกายงดงามดั่งอัญมณีคู่นั้นมีสีที่ต่างกัน นัยน์ตาข้างซ้ายสีอความาลีนและมีนัยน์ตาข้างขวาสีมรกต เธอคือ ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุระเบิด “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ตุณวีโดรา สบายดีมั้ยคะ” สายลับสาวอังกฤษผู้มีผมสีบลอนด์ทองยาวสลวยที่ได้กล่าวคำทักทายสายลับหนุ่มด้วยเสียงสดใสนั้นนามของเธอคือ วิเนอรี เพรสซิเดนท์ (17 ปี) ที่หยุดเป่าควันจากถ้วยกาแฟร้อน ๆ ที่ถืออยู่ในมือเรียวเล็ก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองสายลับหนุ่มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอเป็นสตรีผู้มีรูปร่างสูงหุ่นเพรียวบาง ผิวขาวอมชมพูอยู่ในชุดวันพีชลายลูกไม้สีขาวฟูฟ่องกระโปรงสั้นเปิดหัวเข่า กิริยามารยาทเรียบร้อยทำให้ดูมีเสน่ห์ ประกอบกับหน้าตาน่ารักสดใสใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตคู่สวยนั้นดูใสซื่อเหมือนเด็กผู้หญิง นัยน์ตาคู่นั้นแม้มีสีที่ต่างกันแต่เข้ากันได้เป็นอย่างดี นัยน์ตาข้างซ้ายสีมรกตรับกับนัยน์ตาข้างขวาสีฟ้าคราม ลักษณะท่าทางของเธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม ในกองกำลังพิเศษ SPHERE เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์และเป็นวิศวกรทางทหารประจำยานอิคารอสอีกด้วย “ไง วีโดรา” น้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นเป็นของ สายลับสาวอีกนางหนึ่งที่อยู่ในชุดสูทสีดำและสวมกระโปรงสั้นสีเดียวกันนามของ เธอคือ นอร์มา เซรีน (22 ปี) สาวฝรั่งเศสรูปร่างสูงสง่า ผิวพรรณขาวนวลเนียนดุจหิมะ เรือนร่างสมส่วนเพรียวบาง ใบหน้าเรียวสวยได้รูปดูงดงามสะดุดตา เรือนผมสีเขียวยาวสยายไปถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นดูลึกล้ำเยือกเย็น ท่าทางองอาจและดูสง่างาม เธอคือ เจ้าหน้าที่ด้านหน่วยข่าวกรองเพื่อความมั่นคงระหว่างประเทศ และเป็นที่ปรึกษาคนสำคัญของ ฮันนิบาล หลังจากที่ทุก ๆ คนกล่าวคำทักทายกันเสร็จเรียบร้อย วีโดรา ก็ตอบพรรคพวกของเขากลับไปอย่างเป็นกันเอง แล้วเดินเข้ามานั่งที่โซฟาหนังแบบเนิบ ๆ อย่างไม่เกรงใจใคร “ฉันไม่เป็นไร ก่อนมานี่ก็พึ่งจะโดดร่มเสร็จพอดี” “วีโดรา นายเป็นนักโดดร่มตั้งแต่เมื่อไหร่” มิเนอร์วา ถาม “นานแล้ว” วีโดรา ตอบกลับเธอกลับไป “OK ฉันรู้แล้ว” “พวกนายล่ะ เป็นยังไงกันบ้าง:” “ฉันก็สบายดี” ฮันนิบาล บุรุษผู้ทรงอำนาจ เป็นคนแรกที่ตอบชายหนุ่มกลับไปอย่างเป็นกันเอง “ฉันเองก็สบายดี อย่างที่นายเห็น” มิเนอร์วา ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆที่ดูงดงามและเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเหมือนทุกครั้งที่คุยกัน “ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” วิเนอรี ผู้เป็นน้องสาวคนสำคัญและญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของ มิเนอร์วา ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใสดั่งดวงตะวันที่ทอประกายแสงลงมา “ฉันน่ะสบายมาก” เซรีน ตอบกลับไปด้วยท่าทางสบาย ๆ “อืม” วีโดรา ขานลับคำตอบของทุก ๆ คนด้วยคำพูดสั้น ๆ “เห็นว่าพวกนายมีภารกิจด่วน ฉันเลยรีบมา” แล้วชายหนุ่มก็ดึงคำถามเข้าสู่ประเด็นสำคัญทันที “เรื่องนั้น เรามาจิบกาแฟกันก่อนไหม” “อืม เอาสิ” สิบนาทีผ่านไป หลังจากที่ วีโดรา และพรรคพวกของเขาทานกาแฟพร้อมกับพูดคุยกันในเรื่องต่าง ๆ กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮันนิบาล จึงกล่าวเปิดประเด็นสำคัญที่เรียกทุก ๆ คนมาประชุมกันในวันนี้ทันที “เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องงานกันเลยดีกว่า” ฮันนิบาล บุรุษผู้ทรงอำนาจของโลกกล่าวพร้อมกับมองไปรอบ ๆ โต๊ะประชุม ที่มีพรรคพวกของเขานั่งอยู่ “อืม/ค่ะ” เมื่อชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจพูดจบแล้ว เขาก็เดินไปกดปุ่มสีแดงเล็กๆ ปุ่มหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะทำงานเพื่อให้จอมอนิเตอร์ปรากฏขึ้นมาพร้อมกับฉายภาพสามมิติออกมาในรูปแบบ โฮโลแกรมที่มีทั้งภาพและเสียงของ เหตุการณ์หนึ่งที่พึ่งเกิดไปเมื่อไม่นานนี้ “ในช่วงค่ำคืนของคืนวันที่ 7 มกราคม ที่ผ่านมานั้น ได้เกิดเหตุการณ์ การลอบวางระเบิดก่อการร้ายขึ้นที่อาคารสูงเสียดฟ้าถึง 7 แห่ง เป็นเวลาพร้อมๆ กันถึง 7 ประเทศทั่วโลก ทำให้มีผู้เสียชีวิตสูงถึง 13,000 คน และยังมีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์นี้กว่า 30,000 คน” แล้วจอ มอนิเตอร์ก็ฉายภาพของ เศษซากปรักหักพังของตัวอาคารที่พังถล่มลงมาจากการวางระเบิดของตัวอาคารสูงระฟ้าทั้ง 7 แห่งทั่วโลกออกมาให้เห็นนั่นคือ อาคารเวิลด์เอมไพร์เซนเตอร์ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา อาคารลอนดอนเอมเพอเรอร์ทาวเวอร์ที่ประเทศอังกฤษ โรงแรมรอยัลคริสตัลโฮเตลที่ประเทศฝรั่งเศส หอคอยเบอร์ลินสกายทาวเวอร์ที่ประเทศเยอรมัน หอคอยจูเลียสสกายไลน์ที่ประเทศอิตาลี อาคารมอสโควไฟแนนเชียลที่ประเทศรัสเซีย และ อาคารเซียงไฮ้เวิลด์เซนเตอร์ที่ประเทศจีน ผ่านไปสักพักจอมอนิเตอร์สาม มิติก็ได้ฉายภาพและเสียงของปฏิกิริยาจากรัฐบาลประเทศต่าง ๆ ที่เกิดจากการก่อการร้ายครั้งนี้ ออกมาให้เห็นในรูปแบบ โฮโลแกรม “หลังจากเหตุวินาศกรรมที่เกิดขึ้นทั่วโลก ที่ทำเนียบขาวทางรัฐบาลสหรัฐอเมริกาได้ส่งคำแถลงการณ์ออกมากล่าวประณามการ กระทำในครั้งนี้องค์กรก่อการร้ายเอาไว้ว่า เป็นการกระทำที่โหดร้ายและไร้มนุษยธรรมมากเกินไป พร้อมกันนี้ทางรัฐบาลสหรัฐยังประกาศออกมาอีกด้วยว่าจะตามล่าองค์กรก่อการร้าย OHRR ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์วางระเบิดครั้งนี้ รวมไปถึงกลุ่มบุคลใดก็ตามที่อยู่เบื้องหลังองค์กรก่อการร้ายองค์กรนี้ให้ได้” “ทางด้านรัฐบาลรัสเซียและหน่วยงานด้านความมั่นคงของรัสเซีย ได้จัดการประชุมฉุกเฉินขึ้นมาทันที ก่อนที่จะส่งตัวแทนออกมาประกาศว่า จะประกาศภาวะฉุกเฉินไปทั่วทั้งเมืองมอสโคว โดยเฉพาะจุดเสี่ยงอันตรายต่อการโจมตีครั้งต่อไป พร้อมทั้งประกาศด้วยว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับองค์กรก่อการร้าย OHRR อย่างเด็ดขาด” “ส่วนทางด้านรัฐบาลจีนนั้นได้ส่งตัวแทนออกมาประกาศภาวะฉุกเฉินไปทั่วเมือง เซี่ยงไฮ้ และประกาศอพยพคนออกจากพื้นที่เสี่ยงภัยต่ออันตราย ก่อนที่หน่วยงานด้านความมั่นคงของประเทศจีนจะส่งตัวแทนออกมาประกาศว่า จะทำทุกอย่างเพื่อค้นหาและทำลายองค์กรก่อการร้ายที่อยู่เบื้องหลังเหตุระเบิดครั้งนี้ พร้อมกับบอกด้วยว่าจะดำเนินคดีกับกลุ่มธุรกิจกลุ่มใดก็ตามที่คอยให้การสนับสนุนองค์กรก่อการร้าย” หลังจากที่จอมอนิเตอร์สามมิติประมวลภาพปฏิกิริยา ของรัฐบาลประเทศต่าง ๆ เสร็จสิ้น จอสามมิติก็ดับลงและหายไปความเงียบได้เกิดขึ้นในห้องประชุมทันที สักพัก ฮันนิบาลได้มองไปยังเหล่าพรรคพวกเพื่อนร่วมทีมของเขาที่อยู่รอบ ๆ โต๊ะประชุม แล้วอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยเสียงน้ำเสียงเยือกเย็น “นี่คือเรื่องสำคัญที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ” “ในคืนที่ผ่านมา เจ้าพวกนั้นมันลงมือพร้อมกัน 7 ประเทศ” ฮันนิบาลบุรุษผู้ทรงอำนาจของโลกพูดจบสายลับหนุ่มนาม วีโดรา จึงถามเพื่อนสนิทของเขาทันที “เจ้าพวกนั้น OHRRรึ” “ใช่ วีโดรา จากข้อมูลที่เราพอมีอยู่ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคดีวางระเบิดครั้งนี้คือพวกองค์กร OHRR” “อืม” “ภารกิจของเราในครั้งนี้คือ เราต้องไขคดีนี้ให้ได้ก่อนว่าพวกมันใช้วิธีไหนในการวางระเบิด และเราต้องค้นหาให้ได้ว่าฐานบัญชาการลับของพวกมันอยู่ที่ไหนบ้าง” ฮันนิบาลอธิบายรายละเอียดของงานอย่างชวนติดตาม แล้วมองไปรอบๆ โต๊ะประชุมก่อนที่จะถามความเห็นของพรรคพวกเพื่อนร่วมทีม “มีใครสงสัยอะไรบ้างไหม” “ไม่มี/ไม่มีค่ะ” “อืม ดีเลย” หลังจากที่ทุก ๆ คนเข้าใจในส่วนของภารกิจแล้ว ฮันนิบาล จึงมองไปที่สายลับหนุ่มนาม วีโดรา แล้วมองไปยังสายลับสาวนาม มิเนอร์วา ก่อนที่จะพูดออกมา “วีโดรา” “มิเนอร์วา” “พวกนายสองคนไปช่วยกันค้นหาวัตถุระเบิด” “เข้าใจล่ะ / เข้าใจแล้วค่ะ” หลังจากที่คุยกันเสร็จเรียบร้อย ฮันนิบาล จึงหันไปถาม เซรีน ที่ปรึกษาคำสำคัญของเขา “เซรีน เรื่องทางนั้นเป็นยังไงบ้าง” “เป้าหมายของเรามันกำลังหุ้นตกค่ะ” “ดีเลย เราคงต้องช่วยเขาแล้วล่ะ” “เรื่องนั้น ฉันจัดการให้เองค่ะ” ฮันนิบาล พูดเสร็จเขาก็มองไปยังรอบๆ โต๊ะประชุมอีกครั้งก่อนจะประกาศภารกิจในครั้งนี้ของเขาออกมาให้เพื่อนร่วมทีมทุก ๆ คนได้ยิน “เอาล่ะ เริ่มปฏิบัติงานกันได้เลย” “ตามสั่ง / ค่ะ ท่าน” สายลับหนุ่มกับสายลับสาวตอบพร้อมกันก่อนที่ทุก ๆ คนจะแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตน ย่านธุรกิจแห่งหนึ่ง ภายในเมืองเซี่ยงไฮ้ ประเทศสาธารณะรัฐประชาชนจีน เวลา 10.00 AM ใน ปัจจุบันนี้ นครเซี่ยงไฮ้ นับว่าเป็นมหานครที่มีใหญ่ที่สุดเมืองหนึ่งของโลกและมันยังเป็นเมืองที่มี ประชากรหนาแน่นมากที่สุดของสาธารณะรัฐประชาชนจีน ที่สำคัญมันยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่งของมวลมนุษยชาติและยังเป็น ศูนย์กลางความเจริญในด้านต่าง ๆ ของโลกมากมายไม่ว่าจะเป็นทางด้านระบบการเมืองการปกครอง ทางด้านระบบเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน การท่องเที่ยว ธุรกิจ การเงินและธนาคาร รวมไปถึงทางด้านแฟชั่นและการออกแบบ ทั่วทั้งเมืองนั้นถูกรายล้อมไปด้วยอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปร่างประหลาดที่ ดูอันทันสมัยของบริษัทเอกชนต่างๆซึ่งตั้งอยู่ในย่านธุรกิจจำนวนมาก ประกอบกับสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญๆ ทางประวัติศาสตร์ต่าง ๆ ที่มีอยู่อย่างมากมาย ทำให้นครเซี่ยงไฮ้ได้กลายมาเป็นมหานครที่มีการผสมผสานทางด้านวัฒนธรรมทั้ง ของจีนและตะวันตกได้อย่างกลมกลืนเลยทีเดียว บรรยากาศโดยรวมของนครเซี่ยงไฮ้ในยามเช้านั้น ยังคงเหมือนเดิม บนท้องถนนคนเดินนั้นยังคงเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายจำนวนมากมายมหาศาลที่มาจากทั่วทุกสารทิศ ส่วนบนถนนทุกสายนั้นยังคงแน่นขนัดไปด้วยรถยนต์ส่วนบุคลของเหล่าผู้คนที่กำลังสัญจรผ่านไป-มาอย่างไม่ขาดสาย แม้ บรรยากาศโดยรวมของนครเซี่ยงไฮ้ในวันนี้ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวันวานที่ผ่านมา ทว่าตอนนี้กับมีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นภายในย่านธุรกิจแห่งหนึ่ง ในเขตตัวเมืองนั่นคือ บนท้องถนนทุกสายที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนในตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วย เจ้าหน้าที่พิเศษจากหน่วยงานด้านความมั่นคงของทางรัฐบาลจีนที่ติดอาวุธครบ มือกำลังทำงานกันอย่างเคร่งเครียด พวกเขาทั้งหลายได้รับคำสั่งมาจากทางรัฐบาลว่า ให้อพยพคนออกไปจากพื้นที่บริเวณนี้ เพราะ จุดที่มีความเสี่ยงอันตรายจากเหตุวินาศกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน ท่าม กลางความตรึงเครียดที่เกิดขึ้นไปทั่วทั้งเมือง ตรงมายังเศษซากปรักหักพังของตัวอาคารสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่งนามของมันคือ อาคารเซี่ยงไฮ้เวิลด์เซนเตอร์ ซึ่งสถานที่เกิดเหตุ บริเวณโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่พิเศษของทางรัฐบาลจีนหลายสิบคนที่ กำลังทำงานกันอยู่ และในพื้นที่บางส่วนนั้นก็มีเจ้าหน้าที่พิเศษที่ถูกส่งมาจากหน่วยงานต่างๆ ของทางองค์การสหประชาชาติ ที่ถูกทางองค์การสหประชาชาติส่งเข้ามาให้ความช่วยเหลืออีกแรงหนึ่ง เจ้าหน้าที่บางคนนั้นกำลังช่วยกันค้นหาเศษชิ้นส่วนวัตถุระเบิด ขณะที่เจ้าหน้าที่บางกลุ่มนั้นกำลังช่วยกันค้นหาผู้รอดชีวิตที่อยู่ใต้ซาก คอนกรีตขนาดใหญ่ของตัวอาคาร ท่าม กลางเจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งที่ กำลังทำงานอยู่รอบ ๆ ซากปรักหักพังของตัวอาคารกันอยู่นั้น เข้าไปในจุดๆ หนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า จุดกราวด์ซีโร่หรือบริเวณที่ได้รับความเสียหายมากที่สุดจากการระเบิด มีเจ้าหน้าที่พิเศษชาย-หญิงอยู่คู่หนึ่งที่ถูกส่งมาจากหน่วยงานลับระดับสุด ยอดของโลกอย่าง SPHERE พวกเขาทั้งสองคนก็คือ วีโดรา และ มิเนอร์วา ที่อยู่ในชุดป้องกันรังสีและสารเคมีสีขาวบริสุทธิ์ และขณะนี้ทั้งคู่กำลังใช้อุปกรณ์ค้นหาวัตถุระเบิดอัจฉริยะแบบพกพาที่มีขนาดเล็กไม่ต่างไปจากโทรศัพท์มือถือที่มีชื่อเรียกว่า “The Last Explosion” ในการค้นหาเศษชิ้นส่วนของวัตถุระเบิดที่อยู่ใต้ซากอาคารและเศษคอนกรีตขนาด ใหญ่ที่กระจัดกระจายไปทั่ว ในขณะที่สายลับทั้งสองกำลังช่วยกันค้นหา เศษชิ้นส่วนของวัตถุระเบิดบนจุดกราวด์ซีโร่กันอยู่นั้น สัญญาณบางอย่างกระพริบขึ้นมาบนจอเรดาห์ของเครื่องตรวจจับวัตถุระเบิด อัจฉริยะที่อยู่ในมือของทั้งคู่ ทำให้สายลับหนุ่มหันไปมองสายลับสาวแล้วพยักหน้าให้หนึ่งทีก่อนจะเดินนำไปยัง ซากคอนกรีตขนาดใหญ่กองหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้น เมื่อ วีโดรา และ มิเนอร์วา มาถึงพวกเขาจึงหยุดเดิน แล้วนำอุปกรณ์อีกชนิดหนึ่งที่ถูกเตรียมเอาไว้ออกมาจากกระเป๋า มันคือ หุ่นยนต์ค้นหาวัตถุระเบิดขนาดจิ๋วที่มีรูปร่างเหมือนกับแมงมุมซึ่ง Spider Bomb ก็คือชื่อของมัน แล้วพวกเขาทั้งสองก็นำหุ่นยนต์แมงมุมจำนวนเจ็ดถึงแปดตัวมาวางไว้บนพื้น ก่อนที่เจ้าแมงมุมหุ่นยนต์กลุ่มนั้นจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้วตรงเข้าไปในกองซาก คอนกรีตขนาดยักษ์กระจัดกระจายเกลื่อนกราด ในความมืดมิดภายใต้กองเศษ ซากคอนกรีตขนาดใหญ่ของตัวอาคารแมงมุมหุ่นยนต์กลุ่มหนึ่งกำลังค้นหาเศษชิ้น ส่วนวัตถุระเบิดกันอยู่ ทางด้านนอกนั่นสายลับหนุ่มนาม วีโดรา และสายลับสาวนาม มิเนอร์วา ก็กำลังรอผลลัพธ์จากการค้นหาครั้งนี้อย่างใจเย็น เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงนาฬิกาบอกเวลา 10.30 AM ดวงตะวันส่องแสงแรงกล้าอากาศร้อนเริ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้เวลาเที่ยง ขณะที่สองสายลับหนุ่มสาว วีโดราและมิเนอร์วากำลังรอผลการค้นหาเศษชิ้นส่วนวัตถุระเบิดอยู่อย่างใจเย็น สัญญาณบางอย่างก็ปรากฏขึ้นซึ่งมันเป็นเวลาสิ้นสุดการรอคอยเกือบสามสิบนาที ของทั้งคู่ เพราะ ตอนนี้กลุ่มแมงมุมหุ่นยนต์จำนวนเจ็ดถึงแปดตัวที่พวกเขาทั้งสองส่งให้ไปค้นหา วัตถุระเบิดเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนั้นกลับมาแล้ว พวกมันไม่ได้กลับมามือเปล่าแต่พวกมันเก็บเอาของบางสิ่งซึ่งเป็นสิ่งที่พวก เขาสองคนต้องการมากที่สุดซึ่งมันคือ เศษชิ้นส่วนวัตถุระเบิด ที่พวกเขาตามหากันอยู่นั่นเอง “เจอแล้ว” สายลับหนุ่ม วีโดรา กล่าวด้วยเสียงเงียบขรึมผ่านทางหูฟังขณะที่กำลังก้มลงไปหยิบเศษชิ้นส่วนของ อุปกรณ์บางอย่างที่มีรูปร่างเหมือนไมโคชิพชิ้นเล็ก ๆ ขึ้นมาพิจารณาอย่างใจเย็น “ดีจัง มาดูกันซิว่าเราเจออะไรบ้าง” สายลับสาวนาม มิเนอร์วา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันเย็นสงบที่แฝงไว้ด้วยความยินดีอย่างลึก ๆ “อืม” “วีโดรา” “อะไรรึ” “เราไปทานมื้อเที่ยงกันก่อนไหม” มิเนอร์วา กล่าวคำเชิญชวนชายหนุ่ม “แล้วแต่” วีโดราตอบหญิงสาวกลับไป “โอเค งั้นเราไปกันเลยวิเนอรีคงไปรอที่ร้านแล้ว” หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว วีโดรา และ มิเนอร์วา ก็ช่วยกันเก็บเศษชิ้นส่วนของวัตถุระเบิดทั้งหมดที่พวกเขาทั้งคู่พึ่งค้นหา เจอไม่ว่าจะเป็น ชิ้นส่วนไมโคชิพของอุปกรณ์บางอย่าง เศษชิ้นส่วนของแผงวงจรแบตเตอรี่ไฟฟ้าที่มีไว้เพื่อใช้งานอะไรสักอย่าง และซากโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางกลไกลบางอย่างเอาไว้ ขึ้นมาให้หมดแล้วนำพวกมันเก็บใส่ไว้ในถุงพลาสติกใส ก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะเดินผ่านพวกเจ้าหน้าที่ทั้งหมดออกไปจากบริเวณที่เกิดเหตุทันที กรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมัน กรุง เบอร์ลิน เมืองหลวงของสหพันธ์สาธารณะรัฐเยอรมันมันเป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนแม่น้ำสปรี และฮาเฟลทางด้านตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศห้อมล้อมด้วยรัฐบรานเดนบวร์ก ในปัจจุบันนี้เบอร์ลินเป็นหนึ่งในมหานครที่ยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพลที่สุดแห่ง หนึ่งของโลกทั้งในด้านระบบการเมืองการปกครอง ด้านเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน การท่องเที่ยว วัฒนธรรม การสื่อสารและเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย เป็นศูนย์กลางที่สำคัญในการคมนาคมทั้งทางบกและทางอากาศของยุโรป ที่สำคัญมันยังเป็นศูนย์รวมของอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ในระดับโลกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นวิศวกรรมจราจร ออปโตอิเล็กทรอนิกส์ ไอที อุตสาหกรรมยานยนต์ ทางด้านสุขภาพ และวิศวกรรมชีวการแพทย์ รวมถึงเทคโนโลยีชีวภาพ ณ.ภัตตาคาร อาหารแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางย่านธุรกิจแห่งหนึ่งของกรุง เบอร์ลิน มันเป็นภัตตาคารลอยฟ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทันสมัยรายล้อมมัน ภาย ในห้องอาหารส่วนตัวห้องซึ่งอยู่ใน ภัตตาคารแห่งนี้ สุภาพสตรีนางหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดสูทสีดำกระโปรงสั้นสีเดียวกันเธอคือ นอร์มา เซรีน สุดยอดซีอีโอชั้นนำระดับโลกประจำกลุ่มธุรกิจเลสเตอร์แฟมิลี่ ที่ตอนนี้กำลังรอใครบางคนที่เธอนัดเอาไว้ว่าจะมาคุยเรื่องธุระสำคัญบางอย่าง “สวัสดีครับคุณเซรีน” เสียงที่ดังขึ้นเป็นของชายผู้หนึ่งที่เปิดประตูเดินเข้ามาเขาคือ ลูเซียส คาเมนี (31 ปี) มหาเศรษฐีพันล้านชาวอิหร่านผู้มีรูปร่างภูมิฐานอยู่ในชุดสูทสีขาวผูกเนกไทสี ดำ ผมสีน้ำตาลจัดทรงมาอย่างดี ดวงตาสีดำสนิท กล่าวคำทักทายสตรีที่อยู่เบื้องหน้า “สวัสดีค่ะคุณลูเซียส” เซรีนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมเผยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีจิต “ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้งนะครับคุณเซรีน หลังจากที่ไม่ได้พบกันซะนาน” “ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้งเช่นกันค่ะ คุณลูเซียส” เซรีนตอบกลับแล้วเชิญให้ ลูเซียสนั่งลงในฝั่งตรงข้ามกับตัวเธอ “ทานอะไรกันก่อนดีกว่ามั้ยคะ” “เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ” ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากที่ เซรีน กับ ลูเซียส ร่วมโต๊ะทานอาหารกันเสร็จแล้ว ทั้งสองจึงเปิดประเด็นคุยเรื่องธุระสำคัญกัน “คุณเซรีน คุณคงมีธุระสำคัญมาถึงได้เชิญผมมาทานอาหารด้วยกันสินะครับ” “ใช่ค่ะ” “ไม่ทราบว่าคุณจะคุยธุระเรื่องอะไรหรือครับ” “คุณลูเซียส เรามาทำธุรกิจร่วมกันดีกว่าไหมคะ” เซรีน สุดยอดซีอีโอชั้นนำของโลกยื่นข้อเสนออย่างเป็นทางการให้แก่ ลูเซียส มหาเศรษฐีหลายพันล้านผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานการท่องเที่ยวและโรงแรม หลายแห่งในอิหร่านและตะวันออกกลาง “ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยล่ะครับ คุณเซรีน” ด้วยข้อเสนออันยิ่งใหญ่ของ เซรีน ทำให้ ลูเซียส ตื่นตะลึงไปชั่วขณะก่อนกล่าวคำชื่นชมออกมา “เราเองก็รู้สึกยินดีเช่นกันค่ะ” “แล้วเราจะลงทุนทำธุรกิจประเภทไหนร่วมกันดีล่ะครับ” “ด้านอวกาศและเมืองพลังงานแสงอาทิตย์ค่ะ” “ยอดเยี่ยมไปเลยครับ ทางผมรู้สึกยินดีมากที่ได้ลงทุนทำธุรกิจร่วมกับบริษัทของคุณ” “คุณรู้ไหมครับว่า ผมเฝ้ารอวันนี้มานานเท่าไหร่ วันที่ผมจะได้เป็นเจ้าของเมืองพลังงานแสงอาทิตย์สักเมืองหรือสถานีอวกาศสักแห่ง” ลูเซียส เก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้วเผยความทะเยอทะยานของตนออกมาให้ เซรีนได้รับรู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ “ใจเย็นก่อนค่ะคุณลูเซียส เรายังไม่รู้เงื่อนไขกันเลย” เซรีน กล่าวอย่างเยือกเย็นพร้อมเผยรอยยิ้มที่แสดงถึงความเป็นมิตรออกมา “ขอโทษครับ ผมคงใจร้อนไปหน่อย” “เรื่องเงื่อนไขผมเองก็เตรียม “ข้อมูลบางส่วน”ไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้วครับ” ลูเซียส พูดจบเขาก็หยิบเอกสารบางอย่างที่อยู่ในซองสีน้ำตาลออกแล้วยื่นไปให้ เซรีน “ขอบคุณค่ะ คุณลูเซียส” “ไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้ ยังไงตอนนี้เราก็เป็นหุ้นส่วนกันแล้ว” “คุณเซรีน ผมยังมีเรื่องสำคัญอีกอย่างอยากจะบอกกับคุณนอกจากเรื่องเงื่อนไขการลงทุน” “เรื่องอะไรเหรอคะ” “จากข้อมูลที่ผมพอจะมีอยู่บ้างเจ้า เกเบรียล ไซเรน จากกลุ่มธุรกิจ“ไซเรนไนท์อินดัสตรี้”มันจะเข้ามาประมูลโครงการเมืองพลังงาน แสงอาทิตย์ที่อิหร่านด้วยน่ะสิครับ” ลูเซียส เล่าในสิ่งที่ตนเองพอรู้มาบ้างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความกังวลไว้อย่างชัดเจน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลูเซียส เดี๋ยวเรื่องนี้ทางเราจัดการให้เอง” เซรีนที่ดูท่าทีของ ลูเซียสอยู่จึงตอบเขากลับไปด้วยเสียงเยือกเย็น “รบกวนด้วยนะครับ คุณเซรีน” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณลูเซียส” “เอาล่ะ ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ เพราะ ตอนนี้มันถึงเวลาประชุมกลุ่มผู้บริหารของบริษัทผมแล้ว” “แล้วพบกันใหม่ค่ะ คุณลูเซียส” “เช่นกันครับคุณเซรีน วันนี้ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่จะได้ลงทุนทำธุรกิจร่วมกันกับพวกคุณ” สิบนาทีผ่านไปหลังจากที่ลูเซียสเดินทางกลับ นอร์มา เซรีน สตรีผู้ทรงอำนาจของโลกธุรกิจ หยิบกาแฟมาดื่มเป็นครั้งสุดท้ายพลางทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วคิดในใจ ว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” ก่อนจะวางแก้วกาแฟลง “คงได้เวลาไปแล้ว” หลังจากที่ทานกาแฟเสร็จแล้ว เซรีน สตรีผู้ทรงอำนาจของโลกธุรกิจ ก็เดินผ่านพวกนักธุรกิจและนักท่องเที่ยวที่กำลังทานอาหารอยู่ออกไปจากภัตตาคาร เหนือน่านฟ้าสากลแห่งหนึ่งซึ่งไม่เป็นที่รู้จัก เวลา 16.00 AM หรือประมาณสี่โมงเย็น ณ.ตึก ศูนย์บัญชาการบนยานอิคารอส ที่เป็นอาคารรูปโดมสีขาวภายในห้องประชุมมีบุรุษและสตรีทั้งหมดห้าคนกำลัง นั่งอยู่พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นสุดยอดสายลับระดับยอดฝีมือบนยานอิคารอสลำนี้ “ทุกคนพร้อมแล้วนะ” ฮันนิบาล บุรุษทรงอำนาจผู้บัญชาการสูงสุดของ SPHERE หันไปมองรอบ ๆ โต๊ะประชุม แล้วถามพรรคพวกกับเพื่อนร่วมทีมของเขา “อืม/ค่ะ” “โอเค เริ่มได้เลยมิเนอร์วา” “ค่ะท่าน” สายลับสาวผู้มากด้วยความสามารถนามมิเนอร์วา พูดจบเธอก็ยื่นมือไปกดปุ่มสีแดงเล็กๆ ที่อยู่บนโต๊ะจอมอนิเตอร์สามมิติก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับฉายภาพของ ไมโคชิพขนาดเล็ก แผงวงจรแบตเตอรี่ไฟฟ้า และโทรศัพท์มือถือแบบพับได้ ขึ้นมาให้ทุก ๆ คนเห็น “สิ่งที่ทุกคนเห็น มันเป็นระเบิดฝังหัวใจที่สามารถบังคับได้ในระยะไกลด้วยไมโคชิพที่ถูกฝังไว้ในสมอง แล้วใช้โทรศัพท์มือถือเป็นตัวจุดชนวนระเบิด” สายลับสาวเปิดฉากคำอธิบายเรื่องระเบิดด้วยน้ำเสียงเย็นสงบลึกล้ำ แววตาของเธอแฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่ “ที่สำคัญมันยังเป็นระเบิดที่ผิดต่อหลักกฎหมายสากลที่มีพลังทำลายล้างสูงมาก” เมื่อสายลับสาวอธิบายเรื่องระเบิดเสร็จแล้ว เธอก็กดปุ่มสีน้ำเงินเล็ก ๆ อีกปุ่มหนึ่งให้จอภาพมอนิเตอร์สามมิติฉายภาพของ ชายใส่แว่นอยู่ในชุดนักวิทยาศาสตร์สีขาว ผมสีม่วงเข้ม ดวงตาสีเหลืองทอง เขาคือ “ราโดสลาฟ ลูเธอร์ (44 ปี) มหาเศรษฐีรัสเซียผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้านเคมี-เวชภัณฑ์ ในหลายๆ สิบประเทศทั่วโลกแต่มีเบื้องหลังเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่คอยทำการทดลองเรื่องอาวุธเคมี-ชีวภาพ และอาวุธนิวเคลียร์ให้แก่องค์กรก่อการร้าย OHRR และเขายังเป็นสมาชิกระดับผู้บริหารสูงสุดขององค์กร OHRR คนหนึ่งอีกด้วย ที่สำคัญในปัจจุบันนี้ตัวเขานั้นกำลังถูกทางองค์การสหประชาชาติ และ SPHERE ตามล่าในฐานะ Highly Dangerous Criminal หรือ บุคลที่อันตรายที่สุดคนหนึ่งของโลก” หลังจากที่ภาพฉายชายในชุดวิทยาศาสตร์เสร็จแล้ว จอมอนิเตอร์ก็มืดลงแล้วหายไป “เจ้านั่นมันคือผู้อยู่เบื้องหลังการประดิษฐ์อาวุธทั้งหมดของ OHRR” มิเนอร์วา อธิบายเพิ่มเติมด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วเธอก็มองไปรอบๆ โต๊ะเพื่อถามความเห็นของทุก ๆ คน “มีใครสงสัยอะไรไหมคะ” สายลับสาวนาม มิเนอร์วา เห็นว่าไม่มีพรรคพวกเพื่อนร่วมทีมคนไหนสงสัยอะไรอีกต่อไป เธอก็เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ทันที “เซรีน ทางนั้นล่ะ” ฮันนิบาลหันไปถาม เซรีน ผู้เป็นทั้งเพื่อนสนิทและที่ปรึกษาคนสำคัญของเขาด้วยเสียงเยือกเย็น “เป้าหมายของเราตอบตกลงมาแล้วค่ะ” เซรีนตอบกลับพร้อมยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อนที่ภายในบรรจุ“เงื่อนไขการลงทุน” และ“ข้อมูลส่วนหนึ่งของกลุ่มธุรกิจคู่แข่ง” เอาไว้ให้แก่ฮันนิบาล “อืม ดีเลย” “วีโดรา ฉันอยากเห็นนายไขคดีนี้” ฮันนิบาล หันไปมองสายลับหนุ่มผู้เงียบขรึมน่าเกรงขามนาม วีโดรา แล้วกล่าวอย่างเป็นกันเอง “ได้เลยเพื่อน” สายลับหนุ่มผู้น่าเกรงขามตอบกับไปอย่างเป็นกันเอง แล้วใช้ความคิดทั้งหมดไปกับการวิเคราะห์คดีอย่างมีสมาธิ “ระเบิดฝังหัวใจ ควบคุมคนจากระยะไกลด้วยไมโคชิพในสมอง กดชนวนระเบิดด้วยโทรศัพท์มือถืองั้นรึ อืม” “แบบนี้นี่เองพวกมันคงใช้วิธีนี้ในการลงมือ…” เพียงชั่วพริบตานั้นความคิดบางอย่างก็เข้ามาในสมองของสายลับหนุ่ม “ฉันรู้แล้ว” สายลับหนุ่มผู้น่าเกรงขามนามนาม วีโดรา ก็เอ่ยขึ้นอย่างเงียบขรึมแล้วเงียบไปสักพักอย่างลุ้นระทึก “พวกมันควบคุมคนจากระยะไกลด้วยไมโคชิพที่ถูกฝังไว้ในสมอง แล้วบังคับให้คนเหล่านั้นระเบิดฆ่าตัวตายด้วยโทรศัพท์มือถือ” สายลับหนุ่มนาม วีโดรา กล่าวปิดคดีด้วยการเปิดเผยวิธีที่คนร้ายใช้ในการวางระเบิดลงอย่างมั่นใจ “มีใครสงสัยอะไรรึเปล่า” สายลับหนุ่ม วีโดรา มองไปรอบ ๆ โต๊ะที่มีพรรคพวกของเขานั่งอยู่ก่อนถามขึ้น เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเพื่อนของเขาไม่มีใครสงสัยอะไรแล้วจึงเงียบไป “เอาล่ะ เรามาสรุปสถานการณ์กันดีกว่า” ฮันนิบาล บุรุษผู้ทรงอำนาจที่สุดคนหนึ่งของโลกเอ่ยขึ้น “อืม / ค่ะ” “คอนนี้เรารู้วิธีลงมือของพวกมันแล้ว แต่เรายังไม่รู้ว่าพวกมันจะใช้วิธีไหนลงมืออีก และที่สำคัญเรายังไม่รู้ว่าฐานบัญชาการลับของพวกมันอยู่ที่ไหน เพื่อเป็นการไม่ประมาทฉันอยากให้พวกนายระวังตัวไว้ด้วย” ฮันนิบาล สรุปสถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยรวมเสร็จแล้วกล่าวเตือนเพื่อนของเขาด้วยความเป็นห่วงทันที “เค / ทราบแล้วค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น เลิกงานกันได้เลย” หลังจากที่วิเคราะห์สถานการณ์กันเสร็จแล้ว ฮันนิบาล จึงกล่าวปิดการประชุมลงทันที แล้วเขาก็บอกให้เพื่อนของเขาอยู่คุยเรื่องสนุก ๆ กันคลายเครียดสักพัก ก่อนที่ทุกคนจะกล่าวคำล่ำลาประจำวันกัน “Adios” สายลับหนุ่มผู้เงียบขรึมนาม วีโดรา เป็นคนแรกที่กล่าวคำลา แล้วก้าวท้าวออกจากประตูไป “แล้วเจอกันนะ / แล้วพบกันใหม่นะคะ” สายลับสาวผู้มากด้วยความสามารถนาม มิเนอร์วา และวิศวกรทางทหารนาม วิเนอรี ผู้เป็นน้องสาวของเธอเป็นคนกล่าวคำลาพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไป หลังจากที่ทุกคนเดินทางกลับกันไปหมดแล้ว ภายในห้องประชุมเหลือเพียงแค่ ฮันนิบาล และ เซรีน เพียงสองคน “เซรีน เราไปดินเนอร์กันมั้ย” ฮันนิบาล ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแล้วหันไปมอง เซรีน ดวงตาสีแดงเพลิงที่ดูเยือกเย็นราวน้ำแข็งของเขาคู่นั้นมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของหญิงสาว ก่อนกล่าวคำเชิญชวน “เอาสิ” “โอเค แล้วเราไปเจอกันที่ร้านนะ” หลังจากที่ ฮันนิบาล คุยกับ เซรีน เสร็จแล้วพวกเขาก็จัดการเก็บเอกสาร ปิดห้องประชุมให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป หมู่เกาะสาธารณะรัฐอิสระเทลูเบีย เมืองคอนดูรัส เวลา 10.00 PM หรือประมาณสี่ทุ่ม กลางมหา สมุทรแอนตาร์กติกอันกว้างใหญ่แห่งนี้นั้นยังมีหมู่เกาะขนาดมหึมาอยู่เกาะ หนึ่งซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่เกาะขนาดน้อย-ใหญ่ที่รายล้อมมันอยู่นามของมัน คือ “หมู่เกาะสาธารณะรัฐอิสระเทลูเบีย” ซึ่งแต่เดิมนั้นมันเป็นทวีปผืนน้ำแข็งขนาดกว้างใหญ่ไพศาล แต่ต่อมาในปี 2030 ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสภาพภูมิอากาศของโลกขึ้นจากสภาวะ “โลกร้อน” จนทำให้ภูเขาน้ำแข็งและหุบเขาหิมะละลายหายไปจนหมดสิ้นเหลือไว้เพียงผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ที่รวมตัวกันเป็นหมู่เกาะต่าง ๆ มากมาย เมืองคอนดูรัส เมืองหลวงของสาธารณะรัฐอิสระเทลูเบีย มันเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศและยังเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจที่สำคัญของประเทศนี้ พื้นที่ส่วนสำคัญต่าง ๆ ภายในเมืองแบ่งออกเป็น ด้านทิศตะวันออกที่ถูกรายล้อมไปด้วยอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทันสมัยนั้นเป็นย่านธุรกิจ ทางด้านทิศตะวันตกซึ่งเป็นแหล่งที่มีผู้คนอาศัยอยู่มากมายนั้นเป็นแหล่งชุมชน ทางด้านทิศเหนือของเมืองนี้เป็นแหล่งชนบทที่มีทรัพยากรทางธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ และด้านทิศตะวันตกของเมืองซึ่งเป็นด้านที่ติดอยู่กับชายทะเลนั้น เต็มไปด้วยสถานที่พัก ที่ท่องเที่ยว บ้านพักตากอากาศ และโรงแรมจำนวนมากที่มีไว้เพื่อต้อนรับบรรดานักท่องเที่ยว ณ แมนชั่นหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ห่างออกไปจากย่านธุรกิจในเขตตัวเมืองบนเกาะ ซึ่งเป็นสถานที่พักอาศัยชั่วคราวของสองสตรีผู้งดงามนามของพวกเธอคือ มิเนอร์วาและวิเนอรี แห่งตระกูลเพรสซิเดนท์ เมื่อมองจากภายนอกแล้วทั้งคู่ไม่ต่างจากนักศึกษาสาวในมหาวิทยาลัยทั่ว ๆ ไป แต่ความจริงแล้วทั้งสองเป็นสายลับสาวที่ทำงานให้กับหน่วยงานลับสุดยอดของโลกที่มีชื่อว่า “SPHERE” ที่ซึ่งตัวตนเบื้องหลังของพวกเธอนั้นถูกปกปิดไว้เป็นความลับโดยองค์กรเพื่อไม่ให้คนธรรมดาทั่วทั้งโลกได้ล่วงรู้ ภาย ในห้องนอนสีฟ้าที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบและดูสะอาดตานั้น มิเนอร์วาในชุดนอนสีฟ้าแบบเรียบง่ายสบายตา และ วิเนอรีในชุดนอนสีชมพูลายลูกไม้ กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสงบอยู่บนเตียงอันอบอุ่นที่มีผ้าห่มสีน้ำเงิน คลุมไว้อยู่ ใบหน้ายามหลับใหลของพวกเธอทั้งสองในเวลานี้ ดูผ่อนคลาย บอบบางน่าทะนุถนอม และยังเปี่ยมไปด้วยความสุขที่แสนบริสุทธิ์อย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน แต่ลึกเข้าไปในความฝันนั้น ปรากฏความจริงที่ไม่ได้เป็นดั่งภาพที่เห็น มีแค่เพียงความทรงจำที่แตกสลาย ความปวดร้าวและเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ภายในจิตใจของทั้งสองคน 10 ปีก่อน ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง นอกเขตตัวเมืองในกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ ภายในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำคันหนึ่ง ที่มีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นนั่งไปด้วย พวกเขาคือ มิเนอร์วาและวิเนอรีที่ยังอยู่ในวัยเยาว์ และที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถก็คือพ่อกับแม่ของพวกเขา เรมิงตัน และ ฟาติมา เพรสซิเดนท์ เรมิงตัน (30 ปี) ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวซึ่งเป็นนักลงทุนอิสระ ทำธุรกิจหลาย ๆ อย่าง เขาเป็นบุรุษผู้มีรูปร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำ ผมสีน้ำเงินเงาวับ ใบหน้าเรียวคม ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล ส่วนฟาติมา (28 ปี) ผู้เป็นภรรยาของเรมิงตันนั้นเป็นสาวอังกฤษผู้มีผิวพรรณขาวนวล รูปร่างสูงเพรียวระหงได้สัดส่วน ผมสีบลอนด์ทองยาวสลวย ดวงตาสีเขียวมรกตสดใส เด็ก ผู้หญิงที่มีรูปร่างงดงามราวกับเทพธิดาที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถคันนี้ คือ มิเนอร์วา และ วิเนอรี นั่นเอง มิเนอร์วา คือบุตรสาวคนโตของตระกูลในวัย 8 ขวบ เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก รูปร่างงดงามผุดผาด ผมสีน้ำเงินยาวเงางาม ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายงดงามดั่งอัญมณีคู่นั้นมีสีที่ต่างกัน นัยน์ตาข้างซ้ายสีอความาลีนและมีนัยน์ตาข้างขวาสีเขียวมรกตที่เข้าคู่กันได้ เป็นอย่างดี วิ เนอรี น้องสาวของ มิเนอร์วา บุตรสาวคนสุดท้ายของตระกูล เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สุภาพเรียบร้อย ท่าทางสดใสร่าเริง เธอมีผมสั้นสีบลอนด์ทองราวกับแสงตะวันยามรุ่งอรุณ ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสดูมีชีวิตชีวาตลอดเวลาคู่นั้นมีสีต่างกันแต่เข้า กันได้เป็นอย่างดี นัยน์ตาข้างซ้ายสีมรกตและมีนัยน์ตาข้างขวาสีฟ้าคราม ในตอนนี้พวกเขาต่างก็กำลังมุ่งหน้าออกจากหมู่บ้านเพื่อไปท่องเที่ยวในวันหยุดพักผ่อนสำหรับครอบครัว บรรยากาศภายในรถนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ความอบอุ่นและอ่อนโยน จนกระทั่ง... “โครม !!!” เสียง หัวเราะได้หายไปซึ่งถูกกลบด้วยเสียงอัดกระแทกของเครื่องยนต์ตามด้วยเสียง ก้องกัมปนาทจากการระเบิดดังกึกก้องสะท้อนสะท้านจนได้ยินไปทั่วทั้งเมือง ภาพที่ปรากฏให้เห็นในชั่วพริบตานั่นคือ รถบรรทุกสีขาวคันหนึ่งพุ่งเข้ามาชนกับรถเมอร์เซเดสเบนท์สีดำของตระกูลนัก ธุรกิจอิสระ เพรสซิเดนท์ ที่นั่งอยู่อย่างสุดแรงจนเกิดการระเบิดขึ้น เศษซากชิ้นส่วนของรถกระจุยกระจายเกลื่อนกราดไปตามพื้นถนนจากการประสานงากับ รถบรรทุกเมื่อครู่ เป็นเหตุให้คนทั้งสี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสปางตาย สักพักเสียงไซเรนดังขึ้นตามมาด้วยรถพยาบาลจำนวนหนึ่งที่แล่นเข้ามาจอดบริเวณที่เกิดเหตุ เหล่าเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาพยาบาลพากันวิ่งออกจากรถ มุ่งไปอพยพผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งสี่ที่นอนสลบไศลไม่ได้สติอยู่บนพื้นถนนขึ้นมาบนเปลที่เตรียมไว้อย่างบรรจง แล้วนำพวกเขาขึ้นรถก่อนมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงโรงพยาบาล เป็นเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น พ่อและแม่ของมิเนอร์วาและวิเนอรี ก็ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ส่วนสาวน้อยทั้งสองนั้นรอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แม้เหตุการณ์นี้จะไม่ใช่เหตุการณ์สะเทือนขวัญคนทั้งโลกแต่อย่างใด แต่มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายอันน่าเศร้าสลดใจที่จะตราตรึงอยู่ในใจของใครบางคนไปอย่างมิอาจลืมเลือน ปัจจุบัน 9 มกราคม 2052 หมู่เกาะสาธารณะรัฐอิสระเทลูเบีย เมืองคอนดูรัส เวลา 5.00 AM วิเนอรีลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความฝันที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ใบหน้าขาวนวลของเด็กสาวในยามนี้ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อที่ค่อย ๆ ไหลย้อยลงมาแล้วสักพักหนึ่งมันก็เหือดแห้งหายไปเมื่อต้องกับอากาศเย็นสบายภายในห้อง เด็กสาวค่อย ๆ เอามือชันตัวลุกขึ้นนั่งข้างเตียงอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนยามหลับของ มิเนอร์วา ผู้เป็นพี่สาวคนสำคัญและญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ “ทำไมเราถึงต้องฝันถึงเห็นเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนนี้ด้วยนะ” วิเนอรี ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันมันเป็นความจริงอันโหดร้ายสำหรับตัวเธอเมื่อครั้นยังวัยเยาว์ เพราะ เหตุการณ์ในวันนั้นมันคือวันที่เด็กสาวต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งของเธอไปถึงสองคนซึ่งพวกเขาก็คือ พ่อและแม่ของเธอเอง “วันนั้นคือวันที่เราต้องสูญเสียพ่อแม่ของเราไป” วิเนอรี กำลังนึกถึงเหตุการณ์ในวัยเด็ก วันที่เธอต้องตื่นขึ้นมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง แล้วพวกเจ้าหน้าที่รักษาพยาบาลกลุ่มหนึ่งได้เดินเข้ามาหาเธอแล้วบอกว่า “เสียใจด้วย พ่อแม่ของคุณเสียชีวิตแล้ว” และคำพูดนั้นก็ทำให้ตัวเธอในวันนั้นรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก “เป็นอะไรไป วิเนอรี ฝันร้ายเหรอ ทำไมถึงทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ” มิเนอร์วา ลืมตาตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงหายใจของน้องสาวคนสำคัญที่นั่งอยู่ข้างกาย “พี่คะ ตื่นแล้วเหรอคะ” “พี่ตื่นตั้งนานแล้วล่ะ” น้ำเสียงอันเย็นสงบลึกล้ำที่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนที่ดังขึ้นนั้นทำให้ วิเนอรี หันไปมอง มิเนอร์วา ผู้เป็นพี่สาวคนสำคัญของเธอ “วิเนอรี มีอะไรก็บอกพี่มาได้เลยนะ” มิเนอร์วา เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับล่วงรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในความคิด สิ่งที่เกิดขึ้นในความฝัน และสิ่งที่อยู่ภายในใจของน้องสาวคนสำคัญของเธอในเวลานี้ “พี่คะฉันฝันร้ายค่ะ ฉันฝันเห็นวันที่พ่อแม่ของพวกเราเสียชีวิตไปค่ะ” วิเนอรี ตอบพี่สาวของเธอกลับไปด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อยแม้น้ำตาของเด็กสาวจะไม่ได้หลั่งรินออกมาให้เห็นก็ตาม แต่มิเนอร์วาก็สามารถสัมผัสได้ว่าน้องสาวรู้สึกเช่นใด เพราะ ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน “ไม่เป็นไรวิเนอรี พี่อยู่นี่แล้ว” พูดจบเธอก็สวมกอดน้องสาวของเธออย่างอ่อนโยน “พี่จะดูแลเธอจะปกป้องเธอเอง” มิเนอร์วาใช้มือเรียวเล็กของเธอค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามเส้นผมสีทองยาวสลวยของวิเนอรีอย่างนุ่มนวลเป็นการปลอบโยน “ขอบคุณค่ะพี่ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ” วิเนอรี กล่าวแสดงคำขอบคุณด้วยรอยยิ้มสดใสขณะที่กำลังอยู่ในอ้อมกอด นาทีนี้เด็กสาวรู้สึกอุ่นใจและมีความสุขมากจนบรรยายไม่ถูก “วิเนอรี ยังจำคำมั่นสัญญาในวันนั้นได้มั้ย” มิเนอร์วาพี่สาวเห็น วิเนอรีน้องสาวคนสำคัญกลับมาสดใสร่าเริงดังเดิมอีกครั้งจึงเอ่ยถามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งเมื่อกาลก่อน เพราะ เธอเชื่อว่าน้องสาวต้องจำได้ “จำได้ค่ะ” วิเนอรี ตอบพี่สาวของเธอกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใสดุจแสงตะวัน “ตั้งแต่วันนั้นเราก็สาบานเอาไว้แล้วว่า จะไม่ร้องไห้อีก” นาทีนี้เด็กสาวทั้งสอง มิเนอร์วา และ วิเนอรี ต่างก็นึกถึงวันที่ พวกเธอทั้งสองไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อแม่หลังจากที่พวกท่านจากไป ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่พวกทั้งสองได้ให้คำมั่นสัญญาอันบริสุทธิ์กับพ่อแม่ไปว่า พวกเธอทั้งสองจะเข้มแข็งขึ้น และ จะตามล่าคนที่ทำให้พวกท่านต้องเสียชีวิตลงให้ได้ สักพักแสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นลอดผ่านหน้าต่างของห้องนอน นาฬิกาดิจิตอลที่วางไว้บนหัวเตียงบอกเวลา 7.00 AM ซึ่งเป็นเวลาสำคัญที่สองพี่น้อง มิเนอร์วา และ วิเนอรี จะกล่าวคำพูดหนึ่งให้กันและกัน “พี่คะ เช้าแล้วค่ะ” “อรุณสวัสดิ์นะ วิเนอรี” “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่” หลังจากที่ มิเนอร์วา และ วิเนอรี กล่าวคำทักทายยามเช้ากันเสร็จแล้ว เด็กสาวทั้งสองก็ช่วยจัดห้องนอนให้เรียบร้อย ลุกขึ้นจากเตียงมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่พวกเธอทั้งสองจะเดินออกจากห้องนอนลงบันไดตรงไปยังห้องครัว เพื่อช่วยกันทำอาหารมื้อเช้า “ไม่ว่าจะอับจนหนทางขนาดไหน ไม่ว่าจะโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาสักเพียงใด แม้ว่าคนเราจะไม่สามารถย้อนอดีตกลับไปได้ แต่ทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอ ตราบใดก็ตามที่เรายังมีศรัทธา ฉันเชื่อเช่นนั้น” “How much it blind or lonely way, but everything always has a result. As long as we trusted in faith, I believe that. ” กรุงสตอกโฮล์ม ประเทศสวีเดน เวลา 19.00 PM กรุงสตอกโฮล์ม คือเมืองหลวงและเมืองที่ใหญ่ที่สุดของประเทศสวีเดนนครหลวงที่แสนสวยงามแห่งแสกนดิเนเวีย ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น ความงามบนผิวน้ำ หรือ ราชินีแห่งทะเลบอลติก มันเป็นมหานครที่แสนยิ่งใหญ่และงดงามตระการตาที่ถูกประกอบด้วยเกาะน้อยใหญ่จำนวนทั้งสิ้น 14 เกาะ และถูกโอบล้อมด้วยทะเลบอลติก และทะเลสาบมาลาเร็น และที่สำคัญ กรุงสตอกโฮล์ม นั้นยังขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองหลวงที่สวยงามที่สุดแห่งหนึ่งของโลกในยุคปัจจุบัน บรรยากาศยามค่ำคืนของ กรุงสตอกโฮล์ม นั้นยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟสีเหลืองทองอร่ามงามตาที่ส่องแสงสาดส่องลงมาจากอาคารทรงยุโรปที่มีให้เห็นอยู่ทั่วทั้งเมือง บนถนนคนเดินยังคงเต็มไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยวที่หลากหลายจำนวนมากมายมหาศาลที่มาจากทั่วทุกสารทิศทำให้เมืองดูมีชีวิตชีวา ที่ ภัตตาคารอาหารริมระเบียงของโรงแรมหรูทรงยุโรปโบราณหลังหนึ่ง ภายในนั้นมีสุภาพบุรุษผู้หนึ่งนามเขาคือ ฮันนิบาล เลสเตอร์ เขาคือ บุรุษผู้ทรงอำนาจแห่งโลกธุรกิจและการเมืองที่อยู่ในชุดทักซิโด้สีขาวผูกโบว์ หูกระต่ายสีดำกำลังเดินควงแขนเรียวสวยของสุภาพสตรีนางหนึ่งนาม นอร์มา เซรีน ที่ปรากฏตัวในชุดราตรีสีดำกระโปรงยาวผ่าด้านข้างสูงเผยผิวพรรณขาวนวลเนียนดุจดั่งหิมะและเรียวขางาม เข้ามายังห้องอาหารห้องหนึ่งที่อยู่ในภัตตาคาร ท่ามกลางความตื่นตะลึงของบรรดาผู้คนที่จ้องมองมายังทั้งสองในยามที่ทั้งคู่ก้าวเดิน เมื่อบุรุษและสตรีผู้ทรงอำนาจทั้งสองเดินเข้ามาในห้องอาหารส่วนตัวที่ถูกจองเอาไว้ล้วงหน้าแล้ว ทั้งสองได้นั่งลงบนเก้าอี้ โดยที่ ฮันนิบาล และ เซรีน ต่างก็นั่งอยู่ในฝั่งตรงกันข้ามของกันและกัน แต่ดวงตาของทั้งคู่นั้นกำลังจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตาไปจากกัน “เซรีน เรามากินอะไรกันก่อนดีกว่าไหม” “เอาสิคะ ให้ฉันเลี้ยงไหม” “ไม่เป็นไร มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง” “ขอบคุณค่ะ” “ไม่เป็นไร” ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ ฮันนิบาล และ เซรีน ทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งคู่กำลังเดินออกมาจากห้องอาหารส่วนตัว เพื่อมายืนพิงระเบียงชื่นชมบรรยากาศยามราตรี “เซรีน เรื่องนั้นเป็นยังไงบ้าง” ฮันนิบาล หันไปมอง เซรีน แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ทุกอย่างฉันเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ” เซรีน ตอบกลับพร้อมกับส่งเอกสารชุดหนึ่งที่อยู่ในซองสีน้ำตาลไปให้ ฮันนิบาล “ถ้าอย่างนั้น เรามาดูกันซิว่าคู่แข่งของเรามีอะไรบ้าง” “ได้ค่ะ” ฮันนิบาล หยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมาจากซองสีน้ำตาลขึ้นมาอ่าน ดวงตาสีแดงเพลิงทว่าเยือกเย็นราวถูเขาน้ำแข็งของชายหนุ่ม กำลังจับจ้องมองไปยังข้อความหนึ่งที่ถูกเขียนไว้บนเอกสารชุดหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับ บริษัทคู่แข่งที่เข้าร่วมประมูลโครงการเมืองพลังงานแสงอาทิตย์ ขึ้นมาอ่าน “บริษัทไซเรนไนท์อินดัสตรี้ คือ กลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ระดับโลกที่เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้านพลังงาน การสื่อสาร และการท่องเที่ยวด้านอวกาศ ที่มีมูลค่าการซื้อขายในตลาดหลักทรัพย์ที่ไม่ต่ำไปกว่าปีละหนึ่งล้านล้านเหรียญอาเมโร (ประมาณสิบล้านล้านเหรียญสหรัฐ) และมีนาย เกเบรียล ไซเรน นักธุรกิจชาวอเมริกันเชื้อสายยิวมหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยเป็นอันดับสามของโลกเป็นเจ้าของ” ฮันนิบาล อ่านเสร็จเขาก็เอกสารชุดนั้นลงไปในซองสีน้ำตาลพร้อมกับหยิบเอกสารชุดใหม่ที่เกี่ยวข้องกับ เงื่อนไขการลงทุนโครงการเมืองพลังงานแสงอาทิตย์ ขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด “เงื่อนไขการลงทุนโครงการเมืองพลังงานแสงอาทิตย์ ห้ามใช้พลังงานที่ก่อให้เกิดมลพิษต่อสิ่งแวดล้อม” เมื่ออ่านเสร็จชายหนุ่มก็จัดการเก็บเอกสารทั้งหมดที่มีอยู่ในมือเข้าซองสีน้ำตาล แล้วพิจารณาถึงเงื่อนไขทั้งหมดที่มีอยู่ “ถ้ามีข้อมูล เพียงเท่านี้ล่ะก็...อืม” ฮันนิบาลไตร่ตรองอย่างเยือกเย็นหันไปมองเซรีนแล้วกล่าวออกมา “เซรีน เราควรเสนอราคาไปเท่าไหร่ดีล่ะ” ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาว เพราะ เขาเชื่อว่า เซรีน ต้องให้คำตอบออกมาในแบบที่เขาคิดไว้ “สิบเปอร์เซ็นต์ที่มันเสนอดีไหมคะ” เซรีนวิเคราะห์ถึงสิ่งที่ ฮันนิบาลถามอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบกลับ “ดีเลย เดี๋ยวเราไปเสนอราคาด้วยกันนะ เซรีน” “อืม ได้เลยค่ะ” ลึกเข้าไปในป่าแห่งหนึ่งที่ไม่มีคนรู้จัก เวลา 8.00 PM ลึกเข้าไปในป่าที่ไม่มีคนรู้จักและอยู่ห่างออกไปจากสายตาของเหล่าผู้คน ยังมีเคหะสถานขนาดใหญ่หลังหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางป่าลึก มันคือคฤหาสน์ทรงยุโรปโบราณที่ดูหรูหราโออ่าและถูกทาด้วยสีดำทั้งหลังราวกับรัตติกาลรอบ ๆ คฤหาสน์หลังนี้เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยที่ติดอาวุธครบมือกำลังลาดตระเวนอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของคฤหาสน์เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยภายใน ในห้องทำงานของคฤหาสน์สีดำทมิฬ ราโดสลาฟ ลูเธอร์ (44 ปี) นักวิทยาศาสตร์ชาวรัสเซียเชื้อสายยิว รูปร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดสูทสีขาวบริสุทธิ์ผูกเนกไทสีดำ เขามีรูปโครงใบหน้าแหลมเรียว ผมสั้นประบ่าสีม่วงจัดทรงเอาไว้อย่างดี ดวงตาสีเหลืองทองบริสุทธิ์ที่ดูสุภาพคู่นั้นกลับแฝงไว้ด้วยความหื่นกระหายในบางสิ่ง กำลังนั่งรอใครสักคนที่จะมาเยี่ยมเยือนที่นี่เพื่อพูดคุยธุระเรื่องสำคัญในค่ำคืนนี้ “ท่านศาสตราจารย์ครับ ผมขออนุญาต” “เชิญเข้ามา” “ท่านศาสตราจารย์ครับ คุณวิคเตอร์ ที่นัดท่านไว้กำลังรอท่านอยู่ที่ห้องรับรองครับ” ผู้ที่เดินเข้ามาในห้องแล้วโค้งคำนับอย่างสุภาพเขาคือ รอนดา นิโคเลวิช (38 ปี) ชาวรัสเซียร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทสีขาวผูกเนกไทสีเดียวกันและสวมแว่นตาสีดำ เขาคือผู้ช่วยทั้งในงานและนอกงานของ ราโดสลาฟ “เขามาถึงแล้วรึ” ราโดสลาฟ เอ่ยปากถามผู้ช่วยคนสนิทของเขาที่เดินเข้ามา “ใช่ครับ เขาพึ่งมาถึงเมื่อสักครู่” นิโคเลวิช ตอบศาสตราจารย์ของเขากลับไปอย่างนอบน้อม “อืม ดูท่าผมคงต้องลงไปต้อนรับเขาซะหน่อย” ศาสตราจารย์นาม ราโดสลาฟ พูดจบเขาก็ลุกขึ้นหยิบไม้เท้ามาพยุงร่างกายทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ขาพิการ แล้วเดินออกไปจากห้องทำงานอย่างสุภาพชน ใน ห้องรับรอง วิคเตอร์ โรมานอฟ (33 ปี) มหาเศรษฐีรัสเซียร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ผมสีเทาแสกกลางมาอย่างดี ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีดำสนิทมีแววตาที่ดูแข็งกร้าวจนน่ากลัวกำลังนั่งทานอาหารรอ ราโดสลาฟผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่นัดเขาไว้ให้มาคุยเรื่องธุระสำคัญกัน “สวัสดี ดอกเตอร์” วิคเตอร์ โรมานอฟ กล่าวคำทักทาย ราโดสลาฟ ที่ได้เปิดประตูเดินเข้ามา “สวัสดีครับ มิสเตอร์โรมานอฟ ไม่ได้เจอกันเสียตั้งนาน” ราโดสลาฟ ตอบกลับด้วยรอยยิ้มแบบผู้ดีที่เปี่ยมไปด้วยความสุภาพและมีมนต์เสน่ห์ “ฉันมีธุระสำคัญที่จะคุยกับแก ขอเข้าเรื่องเลยละกัน” โรมานอฟเอ่ยถึงเรื่องสำคัญที่เขาจะมาแจ้งให้อีกฝ่ายหนึ่งทราบ “เชิญว่ามาได้เลยครับ” ราโดสลาฟ ยื่นมือมาข้างหน้าเพื่อเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายพูด “ผลงานที่แกทำออกมานั้นมันดีกว่าที่เราคิดเอาไว้เสียอีก” “ขอบคุณที่ชมครับมิสเตอร์โรมานอฟ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยที่คุณพูดแบบนั้น” “ผมเองก็เคยคิดเอาไว้แล้วเหมือนกันว่า ผลงานของผมนั้นมันยิ่งใหญ่และมีค่าเกินกว่าที่จะให้พวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างเจ้าพวกนั้นมันเชยชม” ราโดสลาฟ พูดขึ้นอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนแต่ยังไม่วายที่จะชื่นชมตนเอง พร้อมกับกล่าวคำดูถูกเหยียดหยามต่อสิ่งใดก็ตามที่เขาต้องการจะเอ่ยถึง “คุณรู้อะไรไหมครับ มิสเตอร์โรมานอฟ” ราโดสลาฟ เอ่ยถามถึงบางสิ่งขณะที่ โรมานอฟ นั้นยังคงนั่งฟังอย่างเงียบ ๆ “การทดลองวิทยาศาสตร์ เพื่อให้ได้มาซึ่งผลงานที่ยิ่งใหญ่และสมบูรณ์แบบออกมาให้คนทั้งโลกต้องจดจำนั้น มันต้องมีผู้เสียสละกันบ้าง” “แน่นอนว่าผู้เสียสละย่อมต้องเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่อ่อนด้อยทางสติปัญญาหาความรู้ไม่ได้ เพราะ ไม่ว่าจะอยู่ในยุคใดสมัยใดก็ตามพวกมันก็เกิดมาเพื่อเป็นสัตว์ทดลองพันธุ์ผสมที่ไร้ค่าอยู่แล้ว” “ใช่ไหมล่ะ คุณคงคิดเหมือนผมใช่ไหม มิสเตอร์โรมานอฟ” ราโดสลาฟ แสดงความคิดเห็นอันร้ายกาจของตนจนจบ เขาก็เอ่ยปากถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทันที “ใช่ ฉันเห็นด้วยกับแก” โรมานอฟ ตอบกลับไปอย่างเคร่งขรึมโดยไม่รู้สึกอะไร “ดีทีเดียวที่คุณเห็นด้วยกับผม มิสเตอร์โรมานอฟ” ราโดสลาฟ เอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อมีคนเห็นด้วยกับความคิดของเขา สิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้ไม่มีใครล่วงรู้ และความคิดของเขานั้นก็ลึกล้ำเกินกว่าจะคาดเดา “แกคงหมดเรื่องจะพูดแล้วใช่ไหม ราโดสลาฟ” คราวนี้เป็นทีของโรมานอฟเอ่ยปากถามบ้างหลังจากที่เขาต้องทนฟังราโดสลาฟพูดจนจบ “ใช่ครับ สิ่งที่ผมจะพูด ผมก็พูดจบแล้ว” “ดี ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ” โรมานอฟ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปยังประตูห้องรับรอง “ขอโทษที คุณจะกลับแล้วเหรอครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นทำให้ โรมานอฟ หยุดชะงักที่หน้าประตู แล้วหันไปมอง ราโดสลาฟ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ “แกมีอะไรอีก” “ไม่มีอะไรหรอกครับมิสเตอร์โรมานอฟ แต่ถ้าคุณจะกลับแล้วล่ะก็ผมคงต้องฝาก “ของสิ่งนี้” ให้คุณไปมอบให้กับ มิสเตอร์เดเมียน เจ้านายของพวกเราด้วยแล้วกันครับ” นักวิทยาศาสตร์ประจำองค์กรOHRRราโดสลาฟ ล้วงมือเข้าไปหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วส่งมันไปให้ โรมานอฟ มหาเศรษฐีหมื่นล้านชาวรัสเซียผู้ส่งข่าวสารจากองค์กรเดียวกัน “ฝากบอก มิสเตอร์เดเมียน ด้วยนะครับว่า ผมยังรักและเคารพเขาอยู่เสมอ” นักวิทยาศาสตร์ผู้ทรงอำนาจแห่งโลกอาชญากรรมนาม ราโดสลาฟ เผยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนริมฝีปากบางเฉียบราวกับใบมีดคมกริบที่สามารถเชือดเฉือนได้ทุกสรรพสิ่ง “ได้แล้วฉันจะบอกเขาให้” โรมานอฟ ตอบกลับด้วยท่าทางเงียบขรึม แล้วเอื้อมมือไปหยิบจดหมายที่อีกฝ่ายส่งมาเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อของตน ก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองไป “อืม ขอบคุณนะครับ มิสเตอร์โรมานอฟ คุณนี่ช่างมีน้ำใจเสียเหลือเกิน” ปึง ! สิ้นเสียงประตูห้องรับรองที่ถูกปิดลงนั่นหมายความว่าการสนทนาแบบปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอก็จบลงพร้อมกันทันที วิคเตอร์ โรมานอฟ มหาเศรษฐีหมื่นล้านชาวรัสเซีย เดินออกจากห้องรับรอง ลงไปยังบันไดวน ออกไปจากคฤหาสน์ ตรงไปยังรถลีมูซีนที่จอดอยู่และก็มีชายใส่สูทสีดำลงมาจากรถต้อนรับเขาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะขับรถออกไป ในห้องรับรอง ราโดสลาฟ ที่ยังคงนั่งอยู่ เขาได้หยิบไวน์ชั้นเลิศมาเทลงใส่แก้วแล้วค่อย ๆ จิบมันลงไปในลำคออย่างช้า ๆ เพื่อสัมผัสกับรสชาติอันหอมละมุนของไวน์จนหมดแก้วแล้ววางลง ก่อนจะเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนริมฝีปากบางเฉียบราวกับใบมีดคมกริบอย่างมีเลศนัยให้เห็นอีกคราหนึ่ง ที่เหมืองเพชรแห่งหนึ่งในแอฟริกาใต้ เวลา 16.00 AM เขาคือชายผู้หลงรักโลกที่ตกอยู่ในภาวะ “อนาธิปไตย” เสมอมา เขาคือบุรุษผู้หลงใหลในโลกที่ไร้การควบคุม สังคมที่ปราศจากกฎเกณฑ์ใด ๆ ทั้งปวง เขาคือ เดเมียน โดมินิค ธอร์น ผู้ที่กำลังยืนอยู่กับนักฆ่าคนสนิทของเขาผู้มีนามว่า อลองโซ คาลิเวียลา บนเหมืองเพชรเหมืองหนึ่งในแอฟริกาใต้ขณะนี้ ด้วยวัย 43 ปี เดเมียน ธอร์น นั้นยังคงเป็นบุรุษผู้มีรูปร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำผูกเนกไทสีแดง เขามีผมสั้นสีแดงเข้ม ใบหน้าเรียวยาว ดวงตาคมสีน้ำเงินที่ดูลึกล้ำและเปี่ยมล้มไปด้วยความเมตตากรุณาราวกับทวยเทพบนสรวงสวรรค์ แต่กลับแฝงเร้นไว้ด้วยความโหดร้ายเลือดเย็นดั่งดวงเนตรแห่งพญามาร คู่นั้นได้จ้องมองไปยังเหล่าคนงานทั้งหลายที่กำลังทำงานอยู่ที่พื้นเบื้องล่าง บุรุษ ลึกลับที่ยืนอยู่เคียงข้าง เดเมียน ธอร์น เขาคือ อลองโซ คาลิเวียลา (42 ปี) มือสังหารชาวฝรั่งเศสผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท เขามีผมสั้นสีทองประบ่า และสวมแว่นดำปกปิดดวงตาสีแดงเข้มดั่งโลหิตที่ดูลึกลับจนน่าสะพรึงกลัวเอาไว้ อยู่ เขาคือนักฆ่าคนสนิทของ เดเมียน ผู้ที่กำลังยืนอยู่บนเหมืองเพชรเช่นเดียวกัน เหมืองเพชรแห่งนี้มีนามว่า “โกลเด้นซัน” มันเป็นเหมืองเพชรที่มีขนาดใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก โดยที่เหมืองเพชรแห่งนี้มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1.40 กิโลเมตร และมีความลึกถึง 540 เมตรเลยทีเดียว และ ผู้ที่เป็นเจ้าของเหมืองเพชรเหมืองนี้นั่นก็คือ “บริษัท คามอร์ราคอเปอเรชั่น” กลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ระดับโลกผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานทางด้านพลังงาน เหมืองแร่ทองคำ เหมืองเพชร และธนาคารในหลายๆ สิบประเทศทั่วโลก ที่มีนักธุรกิจมหาเศรษฐีชาวอเมริกันเชื้อสายยิวผู้ร่ำรวยเป็นอันดับห้าของโลกอย่าง เดเมียน ธอร์น เป็นเจ้าของ “สวัสดีค่ะ คุณเดเมียน” เสียงทักทายอย่างสุภาพดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของสตรีผู้หนึ่งนาม ดอลฟา ไฮเลอร์ (24 ปี) สาวเยอรมันผิวพรรณขาวนวลร่างสูงเพรียวระหงได้สัดส่วน ผมสีขาวราวหิมะยาวสยายรับดับใบหน้าแหลมเรียวเป็นธรรมชาติดูสง่างาม ดวงตาคมนัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นฉายแววเย่อหยิ่ง กำลังเดินเข้ามาหาบุรุษทั้งสองที่ยืนอยู่ “มีเรื่องมาแจ้งให้คุณทราบค่ะ” ทนายความสาวผู้ทรงอำนาจแห่งโลกอาชญากรรม เอ่ยขึ้นในขณะที่สายตาของเธอยังคงมองไปยังบุรุษที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ “พูดมาสิ” เดเมียน ธอร์น ตอบกลับด้วยเสียงเงียบขรึมโดยไม่หันกลับไปมอง “บทละครที่คุณสร้างมันกำลังเริ่มแล้วค่ะ” ทนายความสาวรายงานเรื่องสำคัญบางอย่างที่พวกเขาเตรียมเอาไว้ให้เดเมียนได้รับรู้ ผ่านไปสักพักท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันอันน่าสะพรึง เดเมียน ธอร์น นักค้าอาวุธผู้ทรงอำนาจแห่งโลกอาชญากรรมได้เอ่ยถึงบางสิ่ง “มิสไฮเลอร์” “มิสเตอร์อลองโซ” เดเมียน นักค้าอาวุธผู้ทรงอำนาจได้เอื้อนเอ่ยถึงนามของ อลองโซ นักฆ่าที่อันตรายที่สุดในโลกอาชญากรรม และ ดอลฟา ไฮเลอร์ ทนายความคนสำคัญของโลกอาชญากรรม “ครับ / ค่ะ” ทนายความสาวคนสำคัญและนักฆ่าคนสนิทของเขา ตอบกับไปพร้อมกัน เดเมียน ได้หันหลังกลับไปมอง อลองโซ นักฆ่าคนสนิท และ ดอลฟา ไฮเลอร์ ทนายความคนสำคัญ โดยมีแสงตะวันยามเย็นสีแดงเข้มราวกับโลหิตปรากฏให้เห็นเป็นฉากหลัง “บทละครของผมมันพึ่งโหมโรงขึ้น” “สิ่งที่ผมจะแสดงให้โลกนี้ได้เห็น มันพึ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น” เดเมียน เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสงบนิ่งของเขาปรากฏรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูอ่อนโยน แต่กลับแฝงเร้นไว้ด้วยความชั่วร้ายเลือดเย็น คำพูดของเขาสั่นสะเทือนโลกนี้ได้ทั้งใบ กลืนกินได้ทุกสรรพสิ่ง ทำลายล้างได้ทุกอย่าง คำพูดของเขานั้นทำให้ อลองโซ คาลิเวียลา เผยรอยยิ้มเล็ก ๆ แห่งความน่าสะพรึงกลัวออกมาให้เห็น คำพูดนั้นทำให้ ดอลฟา ไฮเลอร์ ผุดรอยยิ้มงดงามน่าลุ่มหลงแต่แฝงไว้ด้วยความอำมหิตเลือดเย็นดั่งอสรพิษร้าย เมื่อคำพูดนั้นจบลงทั้งสามก็ได้แยกย้ายกันไปโดยไม่หลงเหลือร่องรอยใด ๆ เอาไว้ให้เห็นอีกเลย To Be Continued ขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามอ่านนะครับ

Black remember Special Mission บุบผางามที่เบ่งบานในโลกที่อับเฉา 22 ธันวาคม 2052 กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เวลา 8.00 pm กรุงปารีส คือ เมืองหลวงของสาธารณะรัฐฝรั่งเศสเป็นมหานครที่ตั้งอยู่บนแม่น้ำแซนทางตอนเหนือของประเทศบนใจกลางแคว้นอีลเดอร์ฟรองซ์ ในยุคปัจจุบันนี้กรุงปารีสเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่ล้ำสมัยที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ด้วยอิทธิพลของระบบการเมืองการปกครอง การศึกษา บันเทิง การสื่อสารและเทคโนโลยี แฟชั่นและการออกแบบ วิทยาศาสตร์และศิลปะ ทำให้กรุงปารีสเป็นหนึ่งในมหานครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ทั่วทั้งเมืองแห่งนี้ถูกรายล้อมไปด้วยอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทันสมัยของบริษัทเอกชนต่าง ๆ โรงแรมหรู ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ และสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญ ๆ มากมาย ใจกลางย่านธุรกิจแห่งหนึ่งของกรุงปารีสในยามราตรี ยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟที่ส่องแสงสาดส่องลงมาจากตัวอาคารบ้านเรือนต่าง ๆ บนถนนคนเดินนั้นก็ยังคงเต็มไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยว และบนท้องถนนนั้นก็เต็มไปด้วยยานพาหนะส่วนบุคลหรือรถยนต์ที่สัญจรผ่านไปมา ด้วยแสงสีเสียงที่แสนงดงามตระการตาเช่นนี้นี่เอง ที่ทำให้กรุงปารีสแห่งนี้เป็นเมืองมีชื่อเล่นหรือฉายาต่าง ๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็น เมืองที่ไม่เคยหลับใหล นครแห่งแสงสี สวรรค์ของคู่รัก ศูนย์กลางแห่งแฟชั่นและการออกแบบของโลกยุคนี้ มหานครแห่งความทันสมัยที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ทั้งหมดนี้คือกระจกที่สะท้อนความเป็นตัวตนของฝรั่งเศสออกมาให้โลกภายนอกได้รับรู้ ทว่าความงดงามที่เผยออกมาให้โลกภายนอกได้เห็นนั้น ยังมีความลึกล้ำดำมืดอยู่ภายใน ลึกลงไปยังใต้พื้นดินที่อยู่เบื้องล่างของใจกลางมหานครกรุงปารีสประมาณสามร้อยเมตร ยังมีสังคมอีกสังคมหนึ่งที่คนธรรมดาทั่วไปที่ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเบื้องหน้าไม่เคยได้รับรู้หรือสัมผัสกับมันมาก่อน ที่สังคมแห่งนี้ยังมีสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมันได้รับการขนานนามจากกลุ่มบุคลที่อาศัยอยู่ในสังคมแห่งนี้ว่า โคลอสเซียม ดิ อันเดอร์กราวด์ โคลอสเซียม ดิ อันเดอร์กราวด์ คือ เวทีการต่อสู้ใต้ดินขนาดใหญ่ มันเป็นอาคารรูปทรงสว่านที่มีความลึกลงไปยังใต้พื้นดินอีกเจ็ดชั้น แต่ละชั้นจะมีขนาดและความกว้างที่ต่างกันไป ในชั้นที่หนึ่งซึ่งเป็นชั้นของเหล่าผู้ชมจะเป็นชั้นที่มีความกว้างมากที่สุด ส่วนชั้นสุดท้ายซึ่งเป็นชั้นของเหล่าผู้แข่งขันเป็นชั้นที่มีขนาด 30 คูณ 30 เท่านั้น บนชั้นที่หนึ่งในส่วนของห้องโถงซึ่งเป็นบริเวณของแขกผู้เข้าชม ภายในนั้นเต็มไปด้วยแขกผู้ทรงเกียรติมากมายหลายร้อยคนที่มาจากประเทศต่าง ๆ มากมายหลายสิบประเทศ ซึ่งแขกเหล่านั้นก็ล้วนแล้วแต่เป็นกลุ่มบุคคลที่มีชื่อเสียงในแวดวงต่าง ๆ ในสังคมเบื้องหน้า บางคนเป็นดาราภาพยนตร์ นายแบบ หรือ นางแบบ นักธุรกิจพันล้าน นายทหารชั้นผู้ใหญ่ ไปจนถึงนักการเมืองในบางประเทศ ทว่าในที่แห่งนี้พวกเขาทั้งหลายมารวมตัวกันเพื่อดื่มด่ำและเฉลิมฉลองไปกับ การแสดงศิลปะการต่อสู้ และความตายที่เกิดขึ้นที่ปรากฏอยู่บนจอมอนิเตอร์สามมิติที่หน้าเวที การพนันของพวกเขาเหล่านั้นเป็นวงเงินที่มีจำนวนสูงมาก บางคนพนันไปสิบล้านยูโรหรือบางคนก็พนันกันสูงถึงร้อยล้านยูโร ซึ่งการพนันเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นการพนันที่ผิดต่อหลักกฎหมายสากล ท่ามกลางแขกผู้ทรงเกียรติที่กำลังตื่นตาตื่นใจไปกับการต่อสู้ที่ฉายอยู่บนจอมอนิเตอร์กันอยู่นั้น สตรีนางหนึ่งซึ่งไม่เป็นที่รู้จักทว่าโดดเด่น นามของเธอคือ มิเนอร์วา เพรสซิเดนท์ (18 ปี) สาวอังกฤษผิวพรรณขาวนวล รูปร่างสูงเพรียวระหง หุ่นดีมาก ผมสีน้ำเงินยาวเงางาม ใบหน้าเรียวสวยได้รูปดูงดงามเป็นธรรมชาติ ดวงตาคมตาสองชั้นที่เปล่งประกายงดงามดั่งอัญมณีคู่นั้นมีสีที่ต่างกัน เธอมีนัยน์ตาข้างซ้ายสีอความาลีนและมีนัยน์ตาข้างขวาสีเขียวมรกต อยู่ในชุดสาวเสิร์ฟสีขาวที่ดูเรียบร้อยสะอาดตาและสวมกระโปรงสั้นสีดำ กำลังทำหน้าที่บริการบรรดาแขกผู้ทรงเกียรติทั้งหลายในงานอยู่ ในความเป็นจริงนั้น มิเนอร์วา คือสายลับสาวผู้มากด้วยความสามารถ และมีชื่อเสียงโด่งดังพอสมควร สมญานามของเธอคือ “เทพธิดาแห่งสมรภูมิ” และที่เด็กสาวต้องเข้ามาทำงานในที่แบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะ ชอบ หรือ มีงานอดิเรกแบบแปลก ๆ แต่อย่างใด แต่ที่เด็กสาวมาทำงานในสถานที่แบบนี้ เป็นเพราะเธอได้รับมอบหมายงานชิ้นหนึ่งมาจาก ฮันนิบาล เลสเตอร์ ผู้เป็นเจ้านายของเธอ ว่าให้เธอแฝงตัวเข้ามาทำงานในฐานะสาวเสิร์ฟภายในงานนี้ เพื่อเข้ามาทำการจารกรรมข้อมูลทุกอย่างของนาย ฟรานเชสโก้ ฟรังโก้ นักธุรกิจพันล้านผู้เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมหรูและบ่อนคาสิโนหลายสิบแห่งในประเทศฝรั่งเศส แต่มีเบื้องหลังเป็นทั้งนักค้าอาวุธอิสระและยังเป็นเจ้าของเวทีต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ ภายในงานแห่งนี้นอกจาก มิเนอร์วา ที่แฝงตัวเข้ามาทำงานในฐานะสาวเสิร์ฟแล้ว ยังมีบุรุษอีกนายหนึ่งนามของเขาคือ เลนิน ฮาซาร์ด (25 ปี) หนุ่มรัสเซียรูปร่างสูงสง่าอยู่ในชุดสูทสีดำผูกเนกไทสีแดง ผมสั้นประบ่าสีแดงเพลิง รูปหน้าคมคาย ดวงตาคม ตาสองชั้นที่มีสีทองเหมือนกับทองคำบริสุทธิ์คู่นั้นดูลึกล้ำและเย็นชา ชายหนุ่มกำลังเดินอยู่ที่มุมหนึ่งภายในงานเฉลิมฉลองพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งานเพื่อมองหาเป้าหมายของเขาอย่างใจเย็น จากข้อมูลที่มีอยู่ภายในองค์กร SPHERE เลนิน ฮาซาร์ด คือเจ้าหน้าที่พิเศษที่อันตรายที่สุดคนหนึ่งของกองกำลังพิเศษ SPHERE เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ทุกชนิดและการสู้รบทุกรูปแบบ ที่แฝงตัวเข้ามาภายในงานฉลองครั้งนี้ ในฐานะนักค้าอาวุธอิสระที่ชื่อว่า รัสปูติน เพื่อตามล่าชายที่ชื่อ นิโคลาย รูวินสกี้ ผู้ก่อการร้ายอิสระอดีตสายลับรัสเซียที่ถูกทางรัฐบาลรัสเซียตามล่าในโทษฐาน วางระเบิดทำเนียบรัฐบาลและสถานทูตรัสเซียในหลาย ๆ ประเทศ ก่อนจะหายตัวไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ในแววตาของสายลับหนุ่มสุดอันตรายผู้นี้คือ ภาพของชายคนหนึ่งที่อยู่ในขุดสูทสีขาวกำลังนั่งจิบเหล้าวอดก้าอยู่ที่มุมหนึ่งภายในงาน นิโคลาย รูวินสกี้ (28 ปี) หนุ่มอิตาลีร่างสูงโปร่ง ผมสั้นสีเทาจัดทรงมาอย่างดี ใบหน้าแหลมเรียว ดวงตาสีน้ำตาล จากสายตาของสายลับหนุ่มสุดอันตราย นิโคลาย ชายผู้ตกเป็นเป้าหมายของเขากำลังดื่มเหล้ายี่ห้อวอดก้าอยู่ ท่ามกลางแขกที่กำลังสนอกสนใจงานแข่งขัน เลนิน ฮาซาร์ด ก็หยิบไวน์จากสาวบริการคนหนึ่งที่ยกมาเสิร์ฟขึ้นมาดื่มช้า ๆ จนหมดแก้วซะก่อนจะเดินไปหาเป้าหมายอย่างเนิบ ๆ บนทางเดินลับสีขาวที่อยู่ทางด้านทิศใต้ของตัวอาคารสตรีนางหนึ่งนาม มิเนอร์วา ที่อยู่ในชุดสาวเสิร์ฟสีขาว กำลังเดินเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่เบื้องหน้าของเธอ มันเส้นทางที่เข้าไปสู่ห้องเก็บข้อมูลลับ หญิง สาวก้าวเท้าผ่านเข้ามายังสถานที่ลับซึ่งมีน้อยคนนักที่จะรู้จัก ซึ่งมันก็คือทางเข้า-ออกของห้องเก็บข้อมูลลับสุดยอดของ ฟรานเชสโก้ ฟรังโก้ มหาเศรษฐีพันล้านผู้เป็นเจ้าของลานประลองต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ พื้นที่โดยรอบนั้นมันถูกรายล้อมไปด้วยรูปปั้นที่เป็นรูปสิงโตจำนวนเจ็ดตัว มีสามตัวอยู่ทางด้านซ้าย อีกสามอยู่ทางด้านขวามือ และมีตัวหนึ่งอยู่ที่ทางด้านหน้าของทางเข้าไปยังห้องเก็บข้อมูลภายใน และที่สำคัญ รูปปั้นรูปสิงโตพวกนี้มันไม่ใช่รูปปั้นแบบธรรมดาทั่วไป แต่มันเป็นรูปปั้นที่มีแสงเลเซอร์กันขโมยหลากสีสันที่ถูกยิงออกมาจากปาก หรือ ลูกตาของพวกมัน “มีเลเซอร์กันขโมยติดอยู่งั้นเหรอ คงต้องผ่านมันไปให้ได้สินะ” มิเนอร์วาใช้ดวงตาคู่สวยของเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง พร้อมกับใช้สมาธิในการวิเคราะห์และคำนวณการเคลื่อนที่ของแสงเลเซอร์กันขโมยทั้งหมดอย่างใจเย็น หลัง จากที่หญิงสาวใช้สมาธิไปกับการวิเคราะห์และคำนวณการเคลื่อนที่ของแสงเลเซอร์ เสร็จแล้ว หญิงสาวก็ย่อตัวลงพร้อมกับเดินหลบแสงเลเซอร์เส้นที่หนึ่งไปได้อย่างสบาย ๆ แล้วกะจังหวะให้ดี ๆ ซะก่อนที่จะกลิ้งหลบแสงเลเซอร์สีเขียวไปได้อย่างทันท่วงที ตามด้วยการย่อตัวลงแล้วเดินหลบหลีกแสงเลเซอร์สีเหลืองและเลเซอร์สีส้มอีก เส้นหนึ่งที่กำลังประชิดตัวเข้ามาได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนจะก้มตัวลงเพื่อหลบแสงเลเซอร์สีน้ำเงินที่เคลื่อนที่ไปมาอยู่บนศีรษะ แล้วกลิ้งหลบเลเซอร์สีฟ้าไปได้ด้วยลีลาที่อ่อนช้อยและงดงาม แล้วหลังจากนั้นสายลับสาวก็หันไปมองทางด้านซ้ายและขวามือของเธอสลับกันไปมา สักที ก่อนจะหมอบตัวลงกับพื้นแล้วกลิ้งหลบแสงเลเซอร์สีแดงไปได้อย่างเฉียดฉิว ตามด้วยการกลิ้งตัวหลบแสงเลเซอร์สีน้ำเงินซึ่งเป็นเส้นสุดท้ายไปได้อย่าง สง่างาม หลังจากที่ลีลาการร่ายรำที่งดงามในการหลบหลีกเลเซอร์กันขโมยของ มิเนอร์วา จบลง หญิงสาวก็เดินเข้าไปยังประตูทางเข้าของห้องเก็บข้อมูลลับ ที่หน้าประตูมีกลอนประตูแบบใช้รหัสผ่านติดไว้อยู่ และมันก็ทำให้เธอต้องหยุดพิจารณาสักครู่หนึ่ง “รหัสผ่านรึ ถ้าจำไม่ผิดมันก็....” มิเนอร์วา วิเคราะห์เสร็จแล้ว เธอก็ใช้นิ้วมือเรียวเล็กกดพิมพ์รหัสผ่านชุดหนึ่งเข้าไป ตัวเลขที่ปรากฏขึ้นมาบนจอนั้นก็คือ “1140694826535” พริบตานั้นประตูเลื่อนอัตโนมัติก็เปิดออก แล้ว มิเนอร์วา ก็ก้าวเท้าผ่านเข้าไปในห้อง มิเนอร์วาลอบเข้ามาในห้องเก็บข้อมูลลับได้สำเร็จ หญิงสาวก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในนั้นเต็มไปด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์และระบบปฏิบัติการลับมากมาย ก่อนที่เธอจะหันไปมองคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งที่อยู่กลางห้อง แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นทันที มิเนอร์วาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันที ภาพที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอก็คือ คำถามหนึ่งคำถามที่ออกมาพร้อมกับตัวเลขชุดหนึ่งที่ถูกเขียนเอาไว้อย่างมั่ว ๆ จงพิมพ์รหัสผ่านจากตัวเลขที่มีอยู่ต่อไปนี้ให้ถูกต้อง 27071953010719542211198020071988110920011912194611112012011119551505197525061950 “รหัสผ่านที่ถูกต้องอย่างนั้นเหรอ” สายลับสาวผู้อยู่เยือกเย็นอยู่เป็นนิจครุ่นคิด ถึงสิ่งที่ตัวเลขจำนวนหนึ่งปรากฏออกมาให้เห็นผ่านทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ “คงต้องตรวจสอบตัวเลขพวกนี้ก่อนสินะ ถึงจะรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่” สายลับสาวละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่งเพื่อจดตัวเลขทั้งหมดที่ปรากฏอยู่บนจอลงมาบนแผ่นกระดาษ บนชั้นที่หนึ่งภายในห้องโถงบริเวณที่จัดงานท่ามกลางเหล่าคนดังที่กำลังเฉลิมฉลองและเล่นการพนันกันอยู่ บุรุษสุดอันตรายผู้มีนามว่า เลนิน ฮาซาร์ด กำลังจับจ้องมองไปยัง นิโคลาย รูวินสกี้ ที่กำลังเดินอยู่ที่มุมหนึ่งภายในงาน “คงถึงเวลาลงมือแล้ว” สายลับหนุ่มสุดอันตรายจึงหยิบเหล้าวอดก้าขึ้นมากระดกจนหมดแก้ว แล้วลุกขึ้นหันไปมองรอบ ๆ งานเพื่อดูให้แน่ใจก่อนว่าแขกกำลังสนอกสนใจการแข่งขันกันอยู่หรือเปล่า เมื่อเห็นว่าแขกทั้งหลายกำลังใจจดใจจออยู่ที่การแข่งขันมากกว่า เขาจึงเดินไปหาเป้าหมายของเขาอย่างใจเย็น สายลับหนุ่มสุดอันตราย เลนิน ฮาซาร์ด กำลังเดินไปหาชายผู้ตกเป็นเป้าหมายที่อยู่เบื้องหน้าอย่างเนิบโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ขณะเดียวกัน นิโคลาย ผู้ก่อการร้ายอิสระเองก็กำลังเดินมาทางเขาโดยที่ไม่รู้ตัว ใน วินาทีที่บุรุษทั้งสองกำลังเดินสวนกันอยู่นั้น สายลับหนุ่มสุดอันตรายก็ล้วงมือเจ้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบของบางสิ่งออกมา แล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีผู้ใดทันสังเกตเห็นวัตถุ รูปทรงประหลาดชิ้นนั้น “เรียบร้อย” สายลับหนุ่มสุดอันตรายหันไปชำเลืองมองชายผู้ตกเป็นเป้าหมายในภารกิจครั้งนี้ของเขาสักพัก ก่อนจะเดินผ่านบรรดาแขกผู้มีเกียรติออกไปจากงานได้อย่างไร้ร่องรอย นิโคลายที่ยังไม่รู้สึกตัวว่าโดนกระทำบางอย่างจากของบางสิ่ง ได้เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ของเขา เอื้อมมือไปหยิบเหล้ามาเทใส่แก้วแล้วดื่มมันลงไปในคอ ทว่าฉับพลันนั้น นิโคลาย ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างราวกับว่ามันกำลังจะฉีกกระชากร่างกายเขาให้แยกออกจากัน ก่อนจะเอามือไปคลำบริเวณหน้าอกและสิ่งที่เขาพบก็คือ “เลือด” ใช่สิ่งที่ นิโคลาย ผู้ก่อการร้ายอิสระเห็นมันก็คือ “เลือด” โลหิตสีแดงฉานที่กำลังทะลักออกมาจากทางปากแผลที่ถูกแทงด้วยวัตถุประหลาดบางอย่างนั้น มันกำลังกระตุ้นให้ นิโคลาย ผู้ก่อการร้ายที่ได้กลายมาเป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย พยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ สิ่งที่อยู่ในความทรงจำของผู้ก่อการร้ายอิสระก่อนตายคือภาพของเหตุการณ์ช่วงหนึ่งที่พึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อสักครู่ นั่นคือ ตอนที่เขากำลังเดินสวนกับ บุรุษลึกลับผู้หนึ่งที่มีผมสีแดงเพลิง ดวงตาคมนัยน์ตาสีเหลืองทอง แล้วชายคนนั้นคว้าของบางสิ่งซึ่งแท้ที่จริงแล้วมันก็คือ “มีด” ออกมาจากกระเป๋าแล้วเสียบมันเข้าที่หัวใจของเขาอย่างรวดเร็วจนไม่ทันสังเกตเห็น ทว่ามันกลับสายไปเสียแล้ว เพราะ ตอนนี้สติของ นิโคลาย กำลังเรือนรางแล้วหมดสติก่อนที่จะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงมรณะไปอย่างเดียวดายในโลกที่เหมือนกับกองขยะโดยไม่มีใครรู้ หรือ สังเกตเห็นใด ๆ ภายในห้องเก็บข้อมูลลับสุดยอดของเวทีต่อสู้ใต้ดินขนาดสตรีในชุดสาวเสิร์ฟนางหนึ่งนามของเธอก็คือ มิเนอร์วา กำลังนั่งจดตัวเลขที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงบนแผ่นกระดาษ ก่อนที่จะนำมันมานั่งวิเคราะห์ว่า ตัวเลขเหล่านั้นมันมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่ หญิงสาวกำลังนั่งวิเคราะห์อย่างใจเย็น สิ่งที่อยู่ในความคิดของเธอในตอนนี้คือ ตัวเลขชุดซึ่งปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ฉันรู้แล้ว ว่าตัวเลขพวกนี้มันมีอะไรซ่อนอยู่” หญิงสาวเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ก่อนที่จะพิมพ์ตัวเลขทั้งหมดลงบนกระดาษอีกใบ แต่สิ่งต่างกันออกไปก็คือ ตัวเลขที่เธอเขียนขึ้นใหม่นั้นมันถูกแบ่งออกเป็นชุด ๆ จำนวนชุดละเจ็ดหลัก 27071953010719542211198020071988110920011912194611112012011119551505197525061950 11092001111120120111195515051975250619502707195319121946010719542211198020071988 11092001 11112012 01111955 15051975 25061950 27071953 19121946 01071954 22111980 20071988 “ที่แท้ตัวเลขทั้งหมดนี้มันคือ เหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์โลกนี่เอง” สิบห้านาทีผ่านไปหลังจากที่ มิเนอร์วา นั่งเรียบเรียงตัวเลขทั้งหมดที่อยู่ในความคิดของเธอออกแล้ว จึงพิมพ์ข้อความที่เป็นตัวเลขชุดหนึ่งลงไป 11092001 11112012 01111955 15051975 25061950 27071953 19121946 01071954 22111980 20071988 หลังจากที่หญิงสาวพิมพ์ข้อความเสร็จแล้ว สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตอนนี้คือช่วงเวลาที่ต้องลุ้นระทึก เพราะมันคือ การนับถอยหลังเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายซึ่งเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุด เหลือเวลาอีก 30 % จะเข้าสู้แฟ้มข้อมูลลับ เหลือเวลาอีก 20 % จะเข้าสู้แฟ้มข้อมูลลับ เหลือเวลาอีก 10 % จะเข้าสู้แฟ้มข้อมูลลับ เข้าสู่ข้อมูลลับแล้ว ภาพที่หญิงสาวเห็นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็คือ ภาพของแฟ้มข้อมูลลับที่อยู่ในส่วนต่าง ๆ ของ เวทีการต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ไม่ว่าจะเป็น ข้อมูลส่วนตัวของนายฟรานเชสโก้ ฟรังโก้ รายชื่อของสมาชิกทั้งหมดที่เข้าร่วม ตัวเลขการพนันของบุคลเหล่านั้น และ พิมพ์เขียวของตัวอาคาร มิเนอร์วา หยิบแผ่นดีวีดีขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วใส่มันเข้าไปในช่องเก็บซีดีของเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเริ่มทำการดาวโหลดข้อมูลทั้งหมดลงแผ่น เหลือเวลาอีก 30 วินาที การดาวโหลดจะเสร็จสมบูรณ์ เหลือเวลาอีก 20 วินาที การดาวโหลดจะเสร็จสมบูรณ์ เหลือเวลาอีก 10 วินาที การดาวโหลดจะเสร็จสมบูรณ์ การดาวโหลดเสร็จสมบูรณ์ “บิงโก สำเร็จแล้ว” หลังจากที่ดาวโหลดข้อมูลทุกอย่างเสร็จสิ้น หญิงสาวก็จัดการเก็บแผ่นดีวีดีใส่กระเป๋า ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ให้เรียบร้อย ก่อนเดินออกจากห้องนี้มุ่งตรงไปยังทางเข้า-ออก ที่เคยผ่านเข้ามา มิเนอร์วา หยุดเดิน เบื้องหน้าของเธอคือ รูปปั้นที่เป็นรูปสิงโตที่มีอยู่ทั้งหมดเจ็ดตัวแต่ละตัวนั่นมันก็มีแสงเลเซอร์หลากสีที่ถูกยิงออกมาจากทางปาก หรือ ลูกตาของรูปปั้นพวกนั้น “คงต้องออกกำลังกายกันอีกหน” หญิงสาวจึงใช้มือรวบผมให้เป็นทรงหางม้า แล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะใช้สมาธิทั้งหมด เพื่อทำการวิเคราะห์และคำนวณการเคลื่อนที่ของแสงเลเซอร์ที่ติดไว้อยู่ทั่วห้อง ห้านาทีผ่านไป หลังจากที่สายลับสาววิเคราะห์เสร็จแล้ว เธอก็หมอบตัวลงกับพื้นแล้วกลิ้งหลบแสงเลเซอร์สีแดงที่อยู่บนศีรษะ มองไปยังแสงเลเซอร์สีน้ำเงินสองเส้นที่ขนาบข้างมาแล้วกลิ้งหลบแสงเลเซอร์สอง เส้นนั้นไปได้อย่างฉิวเฉียด ตามด้วยการมองความเคลื่อนที่ของแสงเลเซอร์สีเหลืองที่อยู่ข้างหน้าแล้วย่อ ตัวลงเดินหลบมันไปได้อย่างสบาย ๆ สายตาของสายลับสาวหยุดอยู่ที่แสงเลเซอร์สีเขียวกับสีฟ้าที่กำลังเคลื่อนที่ เข้ามาหาแล้วย่อตัวลงกับพื้นค่อย ๆ กลิ้งหลบแสงเลเซอร์สองเส้นไปได้ด้วยลีลาที่เหนือชั้น กวาดสายตามองไปยังแสงเลเซอร์สามเส้นสุดท้ายที่กำลังเคลื่อนที่อยู่นั่นคือ แสงเลเซอร์สีส้มกับแสงเลเซอร์สีแดงอีกสองเส้น ก่อนจะย่อตัวลงกับพื้นเพื่อเดินหลบแสงเลเซอร์สีส้มที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามา หาไปได้ด้วยลีลาที่อ่อนช้อยงดงาม จากนั้นก็ตามด้วยหมอบลงกับพื้นเพื่อหลบแสงเลเซอร์สีแดงที่อยู่เหนือศีรษะ ก่อนกลิ้งแสงเลเซอร์อีกเส้นไปได้อย่างสง่างาม หลังจากที่ลีลาการหลบหลีกแสง เลเซอร์ที่แสนงดงามของสายลับสาวจบลง เธอก็เดินออกไปจากสถานที่ลับแห่งนี้เพื่อมุ่งขึ้นไปยังด้านเหนือของตัวอาคาร ซึ่งเป็นทาง-เข้าออกเพียงทางเดียวของเวทีลานต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ ทาง ด้านเหนือของตัวอาคาร มีลิฟต์อยู่ตัวหนึ่งซึ่งมันคือทางเข้า-ออก ที่จะขึ้นไปยังเหนือพื้นดิน เพียงแห่งเดียวของเวทีลานต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ พื้นที่โดยรอบบริเวณหน้าลิฟต์ตัวนั้นมันมีพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย จำนวนหนึ่งกำลังทำงานกันอยู่ พวกเขาเหล่านั้นจะคอยทำหน้าที่ตรวจบัตรสมาชิกของผู้เข้ามาร่วมชมงานและบัตร ประจำตัวของเหล่าพนักงาน หากผู้ใดไม่มีก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง บนทางเดินเส้นทางหนึ่งที่อยู่ บริเวณห้องโถงซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน เลนิน ฮาซาร์ด กำลังเดินออกมาเดินออกมาห้องโถงจากหลังจากที่เขาทำภารกิจเสร็จแล้ว ขณะนี้เขากำลังเดินผ่านพวกเจ้าหน้าที่พนักงานและสมาชิกผู้ร่วมงานคนอื่น ๆ ไปยังอุโมงค์ทางเดินซึ่งเป็นทางเดินที่เชื่อมต่อกันระหว่างตัวอาคารที่อยู่ ทางด้านเหนือกับห้องโถงซึ่งเป็นที่จัดงาน เมื่อสายลับหนุ่มเดินเข้ามาถึงอุโมงค์ทางเดินใต้ดิน เขาจึงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ท่ามกลางกลุ่มคนที่กำลังเดินผ่านมาและผ่านไป แล้วเขาก็สังเกตเห็นว่ามีสาวเสิร์ฟคนหนึ่งกำลังเดินผ่านเข้ามายังอุโมงค์ทางเดินแห่งนี้ จากสายตาของชายหนุ่มที่มองไปยังสาวเสิร์ฟคนนั้น สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือ ท่าทางการเดินที่ดูดีมีบุคลิกและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ซึ่งแตกต่างไปจากสาวเสิร์ฟคนอื่น ๆ ที่เขาเคยเห็นภายในงาน สิ่งที่สองที่ชายหนุ่มตั้งข้อสังเกตเห็นคือ การแต่งตัวที่ดูเรียบร้อยสะอาดสะอ้านต่างไปจากพนักงานคนอื่น ๆ ตามด้วยสิ่งที่สามซึ่งเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มตั้งข้อสังเกตเห็นนั่นคือ รูปร่างหน้าตาของหญิงสาว จากสายตาของสายลับหนุ่มสาวเสิร์ฟคนนั้นมีผิวพรรณที่ขาวนวลเป็นธรรมชาติ และรูปร่างงดงามไม่ต่างไปจากนางแบบหรือดาราบนนิตยสารวัยรุ่น สิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มสังเกต เห็นและเริ่มทำการค้นคว้าอย่างละเอียดคือ สีหน้าและแววตาของสาวเสิร์ฟคนนั้น เขาสังเกตว่าสาวเสิร์ฟคนนั้น มีใบหน้าสงบนิ่งดูสง่างาม ผมสีน้ำเงินยาวสยายไปถึงกลางหลังที่ดูเงางาม และสิ่งที่เป็นที่น่าสังเกตที่สุดคือ ดวงตาคู่สวยชวนหลงใหลของสาวเสิร์ฟคนนั้นที่มีตาสองสีที่ต่างกัน เพียงเท่านั้นเขาก็ได้ข้อสรุปทันทีว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน “ยัยนั่นมัน ดอกไม้งามในกองขยะชัด ๆ” สิ่งที่อยู่ในความคิดของ เลนิน ฮาซาร์ด หลังจากที่เขาพิจารณาส่วนต่าง ๆ ของสาวเสิร์ฟคนนั้นเสร็จแล้ว “ยัยนั่นมันเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาทำงานในที่แบบนี้ หรือว่า...” สายลับหนุ่มสุดอันตรายตั้งข้อสันนิฐานต่าง ๆ เอาไว้มากมาย เกี่ยวกับตัวจริงสาวเสิร์ฟนี้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ สายลับหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับสาวเสิร์ฟคนนั้นทันที มิเนอร์วา ที่อยู่ในชุดสาวเสิร์ฟ กำลังเดินอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนในอุโมงค์ทางเดิน เธอกำลังมุ่งหน้าไปยังอาคารที่อยู่ทางด้านเหนือซึ่งเป็นทางเข้า-ออกเพียงแห่งเดียวของเวทีต่อสู้ใต้ดินแห่งนี้ “สวัสดี” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ มิเนอร์วา ต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมอง บุรุษผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาทักทาย สตรีในชุดสาวเสิร์ฟหันไปสบตากับบุรุษลึกลับผู้มีรูปร่างสูงสง่า ผมสีแดงเพลิงสั้นประบ่า ดวงตาสีทองดั่งทองคำบริสุทธิ์ สักพักด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยแล้วหันกลับมาก่อนก้าวเท้าเดินต่อไป “ผมรู้ว่าคุณเป็นสายลับ”เพียง คำพูดเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบ ทำให้ มิเนอร์วา หยุดชะงักแล้วหันไปมองด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง ทว่าในใจของเธอกับรู้สึกกังวลกับคำพูดเมื่อครู่ของชายผู้นี้ “ไม่ต้องกังวลไป ผมเองก็ทำงานแบบเดียวกับคุณ” บุรุษลึกลับผู้อ้างตนว่าเป็นสายลับยื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาวแล้วกระซิบข้างหู “ตามผมมา ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ” บุรุษลึกลับผู้นั้นกระซิบครั้งสุดท้ายแล้วส่งเศษกระดาษชิ้นเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งให้หญิงสาวอย่างลับ ๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น แล้วเดินนำหน้าไป “หมอนั่น มันเป็นใครกัน” หลังจากที่บุรุษลึกลับผู้อ้างตนเป็นสายลับเดินนำหน้าไปได้สักพัก แต่คำพูดเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบของเขานั้นยังคงดังกึกก้องอยู่ในหูของ มิเนอร์วา สิ่งที่อยู่ในความคิดของเธอในขณะนี้คือ “นักฆ่าที่เจ้านั่นมันส่งมารึ” “ไม่สิ ยังไม่ใช่” “ถ้าเป็นนักฆ่าที่เจ้านั่นมันส่งมา ทำไมถึงต้องทำอะไรที่มันยุ่งยากขนาดนั้นด้วยล่ะ” “ถ้าอย่างนั้นเจ้าหมอนั่นมันเป็นใครกันแน่ หรือว่าเขาจะเป็น” “ตามไปเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ” มิเนอร์วาตั้งข้อสันนิฐานของตนเสร็จสิ้นแล้วจึงหยุดวิเคราะห์ไปในทันที แล้วเดินตรงไปยังหน้าลิฟต์ ยื่นบัตรประจำตัวพนักงานที่ใช้นามว่า “แองเจิ้ล ริส” ไปให้พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรวจแล้วยืนรอสักพักเพื่อให้พวกเจ้าหน้าที่ตรวจบัตรพนักงาน หลังจากที่พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยตรวจบัตรเสร็จแล้วจึงส่งมันคืนให้กับหญิงสาว ก่อนที่จะมีเจ้าหน้าอีกคนเอาผ้าสีดำมาปิตาของสายลับสาว แล้วนำเธอเข้าไปในลิฟต์เพื่อที่จะนำเธอไปส่งยังจุดหมาย ที่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกรุงปารีส เวลา 8.30 PM บนท้องถนนในยามราตรีมีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดที่บริเวณหน้าประตูของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง “ลงไปซะ” เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเวทีการต่อสู้ที่ดังขึ้น ทำให้สตรีนางหนึ่งถอดผ้าปิดตาออกแล้วก้าวเดินลงมาจากรถ เธอคือสายลับสาวที่อยู่ในชุดสาวเสิร์ฟนาม มิเนอร์วา หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่คนนั้นก็ขับรถออกไปอย่างไม่สนใจ หลังจากที่ มิเนอร์วา เห็นว่ารถคันนั้นแล่นออกไปได้สักพักแล้ว หญิงสาวจึงเดินผ่านผู้คนที่กำลังสัญจรผ่านไปมาออกไปจากบริเวณสวนสาธารณะ ก่อนหยุดเดินแล้วหยิบเศษกระดาษชิ้นเล็ก ๆ แผ่นหนึ่ง ที่บุรุษลึกลับผู้มีผมสีแดงเพลิงออกมาอ่าน “ผมอยากให้คุณมาที่ภัตตาคารตอนสามทุ่ม มีเรื่องสำคัญจะคุย” หลังจากที่ มิเนอร์วา อ่านข้อความบนเศษกระดาษจบแล้ว เธอก็เข้าใจได้ในทันทีว่า บุรุษลึกลับผู้มีผมสีแดงเพลิงคนนั้นเป็นสายลับอย่างที่เขาบอกกับเธอไว้จริง ๆ แต่ตอนนี้เธอกำลังสงสัยอยู่ว่า ชายคนนั้นมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับเธอที่ภัตตาคาร ในภัตตาคารอาหารริมระเบียงของโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปจากย่านธุรกิจของกรุงปารีสไปประมาณสิบกิโลเมตร เวลาประมาณ 3 ทุ่ม สุภาพ สตรีผู้มีรูปร่างงดงามเฉิดฉายนามของเธอก็คือ มิเนอร์วา เพรสซิเดนท์ ผู้ที่กำลังเดินทอดกายเข้ามาในภัตตาคารอาหารริมระเบียงของโรงแรมแห่งหนึ่ง ในชุดราตรีสีน้ำเงินดำเปลือยหลังกระโปรงยาวผ่าด้านข้างสูงเผยให้เห็นถึงผิว พรรณขาวนวลเนียนและเรียวขางาม ผิวของเธอยามที่สะท้อนแสงจันทร์ในยามราตรีนั้น ทำให้เหล่าสุภาพบุรุษทั้งหลายภายในภัตตาคารพากันหันมาจ้องมองตัวเธอกันอย่าง ไม่ละสายตาราวกับตกอยู่ในภวังค์ใต้มนต์สะกดของเธอ มิเนอร์วา เดินหลบฉากออกไปจากภายในภัตตาคารเพื่อไปสัมผัสกับบรรยากาศยามราตรีที่ริมระเบียง ก่อนหันตัวไปพิงระเบียงเพื่อดูดวงจันทร์ที่ทอประกายแสงอยู่บนท้องฟ้า ดวงตาคมโต ตาสองชั้นที่มีสีต่างกันคู่นั้นเป็นประกายงดงามดั่งอัญมณีเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์บนท้องนภา สีของดวงตาและดวงจันทร์นั้นดูงดงามและกลมกลืนกันอย่างน่าอัศจรรย์ใจ แต่เมื่อหญิงสาวละสายตาจากจันทราและดวงดาราบนฟากฟ้า แล้วมองผ่านเข้าไปในภัตตาคารทำให้เธอได้รู้ว่า สุภาพบุรุษทั้งหลายได้ตั้งเธอเป็นหัวข้อสนทนาเนื่องจากพวกเขาไม่อาจละสายตาไปจากตัวเธอได้เลย ทันใดนั้นหญิงสาวก็สังเกตเห็นสุภาพบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินผ่านเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายเข้ามาหาเธอ หญิงสาวจึงหันหลังกลับไปยืนพิงระเบียงสัมผัสกับบรรยากาศเย็นสบายในยามราตรีอีกคราหนึ่ง “สวัสดี คุณผู้หญิง รอนานหรือเปล่า” คำทักทายด้วยเสียงเย็นชาของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นทำให้ มิเนอร์วา หันกลับไปมอง สุภาพบุรุษผู้นี้มีรูปร่างสูงสง่า นามของเขาคือ เลนิน ฮาซาร์ด หนุ่มรัสเซียที่ปรากฏตัวในชุดสูทสีดำผูกเนกไทสีขาว ผมสั้นประบ่าสีแดงเพลิงที่ถูกจัดทรงมาอย่างดีนั้นดูโดดเด่น จนทำให้บรรดาสุภาพสตรีที่กำลังทานอาหารอยู่ในภัตตาคารต่างก็พากันนึกว่าเขาเป็น นายแบบที่มีชื่อเสียง หรือ นักธุรกิจผู้โด่งดังจากที่ไหนซักแห่ง “ไม่หรอก” มิเนอร์วา ตอบ เลนิน กลับไปด้วยเสียงอันเย็นสงบลึกล้ำไม่ต่างไปจากบรรยากาศอันเงียบสงบในยามราตรีเช่นนี้เลย “ชุดสวยดีนี่” เลนิน กล่าวชมด้วยเสียงเย็นชา ทว่านัยน์ตากลับชำเลืองมองสตรีข้างหน้าอย่างสนใจ “ขอบใจ” มิเนอร์วาเปรยตา ส่งเสียงห้วน ๆ ตอบกลับไป “จริงสิ เรายังไม่ได้รู้จักกันเลย” “ผมชื่อ เลนิน” “เลนิน ฮาซาร์ด”ชายหนุ่มกล่าวคำแนะนำตนเองแล้วยื่นมือไปทักทาย “ฉันชื่อ มิเนอร์วา ยินดีที่ได้รู้จัก”หญิงสาวแนะนำตนเองอย่างเป็นกันเอง “คุณหิวหรือเปล่า จะรับอะไรหน่อยมั้ย” “ตามใจ” “มื้อนี้ผมเลี้ยงคุณเอง” หลังจากที่ มิเนอร์วา และ เลนิน ร่วมโต๊ะทานอาหารกันเสร็จแล้ว ทั้งสองได้เดินออกมาจากภัตตาคาร เพื่อมายืนพิงระเบียงชื่นชมบรรยากาศยามราตรี “นายรู้เรื่องของฉันได้ยังไง” มิเนอร์วา หันไปถามชายหนุ่มในสิ่งที่เธอสงสัยมาโดยตลอด “ข้อสันนิษฐานยังไงล่ะ” เลนิน ตอบคำถามของเธอทันที “ทั้งหมดนั่น เป็นสิ่งที่เราต้องมี” “อืม” “เรื่องสำคัญที่นายจะคุยกับฉันล่ะ” มิเนอร์วา หันไปถามประเด็นสำคัญที่ชายหนุ่มชวนเธอมาคุยที่ภัตตาคารแห่งนี้ทันที “เรื่องนั้น -” เลนิน หันไปตอบพร้อมกับจ้องมองใบหน้าขาวนวลของหญิงสาวราวกับต้องมนต์สะกดไปสักพัก ก่อนเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมา “คืนนี้หนาวจัง ให้ผมสำรวจตัวคุณได้ไหม” ด้วยคำสารภาพรักสุดร้อนแรงดุจดั่งเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงของ เลนิน ฮาซาร์ด ทำให้ มิเนอร์วา ซึ่งเป็นผู้ได้ยินนั้นสามารถตัดสินใจได้ในทันทีเลยว่าควรรับมือกับสถานการณ์ช็อกโลกนี้ยังไง มิเนอร์วา หันไปมอง เลนิน โดยมีดวงจันทร์ที่ทอประกายแสงบนท้องฟ้าในยามราตรีเป็นฉากหลัง ดวงตาสองสีคู่สวยชวนหลงใหลของหญิงสาวมองผ่านเข้าไปในดวงตาสีทองของชายหนุ่มสักพัก “ไม่” คำปฏิเสธสั้นๆ เพียงคำเดียวของหญิงสาวนั้นเป็นดั่งกระสุนน้ำแข็งที่บรรจุอยู่ในรังเพลิง ก่อนจะถูกซัดออกมาให้พุ่งทะลุทะลวงเข้าไปตัดขั้วหัวใจของชายหนุ่มอย่างไม่ใยดี เพียงคำพูดเดียวเท่านั้นก็ทำให้บรรยากาศเย็นสบายยามราตรี ต้องแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นยะเยือกราวกับอุณหภูมิของโลกลดลงในชั่วพริบตา คำพูดนั้นทำให้บุรุษผู้มีผมสีแดงเพลิงอย่าง เลนิน ฮาซาร์ด ยังต้องอึ้งตะลึงงันไปชั่วขณะหนึ่ง “ฉันขอตัวก่อนล่ะ”มิเนอร์วา พูดขึ้นแล้วหันหลังกลับพร้อมกับจะก้าวเท้าเดินออกจากภัตตาคารไป “เดี๋ยวก่อน!” จังหวะนั้นเองคำพูดเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบของชายหนุ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง “มีอะไร” มิเนอร์วา หยุดเดินสักพักก่อนหันไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง “คุณคือเหยื่อ ยังไงซะผมคงไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือไปง่าย ๆ หรอก” “สักวัน ผมนี่แหละจะเป็นคนขย้ำคุณเอง” เลนิน ฮาซาร์ด ผู้ยังไม่ยอมตัดใจง่ายๆ แม้จะโดนปฏิเสธไปแล้วก็ตาม คำพูดของเขานั้นแสดงออกถึงความปรารถนาอันเร่าร้อนรุนแรงที่เป็นดั่งเพลิงไฟที่ลุกโชติช่วงอย่างไม่มีวันดับ “แค่นั้นเหรอ” มิเนอร์วา ยังคงแสดงท่าทีที่นิ่งเฉยไม่ไหวติง คำตอบของเธอนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งที่ไม่มีวันหลอมละลายแม้ต้องเผชิญกับเพลิงไฟร้อนแรงที่ลุกโชติช่วงก็ตาม “มีอะไรจะพูดกับฉันอีกรึเปล่า” คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายตั้งคำถามขึ้นมาบ้างสายตาของเธอยังคงมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า “ไม่มี” “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนล่ะ” “เชิญตามสบายเลย” “แล้วเจอกัน พ่อหนุ่มไวไฟ” “ได้เลยแต่ถ้าเกิดได้เจอกันอีกครั้งล่ะก็ ผมจะขย้ำคุณให้จมเขี้ยวแน่นอน” ห้านาทีผ่านไปหลังจากที่ มิเนอร์วา เดินออกไปจากภัตตาคารแล้ว เลนิน ฮาซาร์ด ก็หยิบไวน์แก้วสุดท้ายขึ้นมาจิบจนหมด แล้วเดินไปพิงระเบียงเพื่อสัมผัสกับบรรยากาศยามราตรีอีกครั้ง ก่อนหันหลังกับ แล้วเดินออกไปจากภัตตาคารริมระเบียงอย่างเนิบ ๆ “มิเนอร์วา งั้นรึ” “เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดีนี่นา” “ดูท่าเจอกันครั้งหน้า เราคงต้องเตรียมตัวมาให้ดีกว่านี้ซะแล้ว” ในที่จอดรถของโรงแรมสตรีผู้งดงามนาม มิเนอร์วา กำลังเดินมาขึ้นรถสปอร์ตสีน้ำเงินของเธอ “สี่ทุ่มแล้วเหรอ” สายตาของหญิงสาวมองไปยังนาฬิกาข้อมือดิจิตอลที่ปรากฏตัวเลข 10.00 PM “คงต้องรีบกลับแล้วล่ะ วิเนอรี คงเป็นห่วงแล้วด้วย” มิเนอร์วา ขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่องก่อนขับมันออกไปจากโรงแรม ตรงไปยังบนท้องถนนในยามราตรีท่ามกลางรถมากมายที่กำลังสัญจรผ่านไปมา เพื่อมุ่งตรงไปยังสถานที่พักอันแสนอบอุ่นของเธอ จบตอน

ขอยึดพื้นที่แถบนี้เอาไว้เพื่อเขียนคำอธิบายอีกองค์กรหนึ่งนั่นคือฝ่าย Frontier of Freedom Treaty Revolutionaries (FFREET)

เข้ามาเปิดผยข้อมูลเบื้องต้นขององค์กรก่อการร้ายครับ Organization of Humanity Relic Reform (OHRR) Organization of Humanity Relic Reform (OHRR) หรือ องค์กรเพื่อการปฏิรูปมนุษยชาติ คืออะไร คำตอบ OHRR คือ องค์กรอาชญากรรมที่ชั่วร้ายและอันตรายที่สุดองค์กรหนึ่งของโลก ที่เกิดจากการรวมตัวกันของกลุ่มนักธุรกิจสุดโฉดที่ครองอำนาจอยู่ในองค์กร อาชญากรรมหลาย ๆ องค์กร มารวมเข้าไว้ด้วยกันภายใน องค์กรเดียว พวกเขาเข้ามารวมกลุ่มกันโดยมีวัตถุประสงค์บางอย่างที่คล้ายคลึงกันนั่นคือ ต้องการทำลายระบบการปกครองทั่วโลกลง โดยการก่อสงครามกลางเมือง หรือ การก่อการร้าย ให้เกิดขึ้นในพื้นที่ต่าง ๆ ทั่วโลก เพื่อ โค่นล้มระบบการปกครองทั่วโลกลง ผู้ก่อตั้ง องค์กรนี้คือใคร หากจะเอ่ยถามถึงเรื่องนั้นแล้วล่ะก็ คงต้องบอกว่าบุรุษผู้ก่อตั้งองค์กร OHRR นี้ คือ เดเมียน ธอร์น นายทุนผู้ค้าอาวุธสงครามรายใหญ่ของโลก เขาคือชายผู้ทรงอำนาจสูงสุดในโลกอาชญากรรม ใช่ครับ คน ๆ นี้ถูกทางกลุ่ม “United Nations Security Council for Peace” และ กองกำลังพิเศษ “SPHERE” จัด ให้เป็น บุคลที่อันตรายที่สุดคนหนึ่งของโลก ไม่เว้นแม้แต่ พวกนักธุรกิจที่ครองอำนาจอยู่ในองค์กรอาชญากรรมหลาย ๆ องค์กร ยังต้องหวาดหวั่น หรือ เกรงกลัวเขา องค์กรนี้ก่อตั้งมาแล้วกี่ปี 20 ปีครับ องค์กร OHRR แห่งนี้ ถูกก่อตั้งขึ้นมาโดย เดเมียน ธอร์น ในปี 2032 แต่ทว่า ในตอนนั้นยังเป็นองค์กรอาชาญกรรมทั่ว ๆ ไป ที่ยังไม่เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของโลกและมวลมนุษยชาติสักเท่าไหร่นัก จนกระทั่งปี 2040 ซึ่งเป็นปีที่ องค์กรอาชญากรรม องค์กรนี้แสดงความโหดร้ายออกมาโดยการนำระเบิดแก๊สพิษไปวางตามสถานทูตประจำประเทศต่าง ๆ กว่า 10 ประเทศ ในอิตาลีส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตและ ผู้ได้รับบาดเจ็บนับหมื่น ๆ คน แล้วหลังจากนั้นพวกเขาก็ให้ แกนนำคนหนึ่งขององค์กร ส่งภาพสัญลักษณ์ประจำองค์กรและเสียงประกอบไปให้ บรรดาผู้นำทุกประเทศทั่วโลกดูในตอนที่พวกเขากำลังประชุมฉุกเฉินกันที่ สำนักงานใหญ่ของสหประชาชาติ เครือข่ายล่ะ ในเมื่อองค์กร OHRR เป็น องค์กรอาชญากรรมที่เกิดจากการรวมกลุ่มของ องค์กรอาชญากรรมต่าง ๆ ทั่วโลก เข้าไว้ด้วยกัน จึงทำให้มีสมาชิกหลายกลุ่ม หลายองค์กร หลายเครือข่าย กระจัดกระจายไปอยู่ในที่ต่าง ๆ ทั่วโลก ซึ่งแต่ละองค์กรนั้นจะมีอำนาจภายในกันเอง แต่อำนาจโดยรวมแล้วทั้งหมดจะอยู่ที่ สมาชิกระดับผู้นำ และ ผู้บริหารระดับสูง ทั้งห้าคน ซึ่งเป็นเหมือนกับจุดศูนย์กลางแห่งอำนาจขององค์กร สมาชิกระดับสูงทั้งห้าคน มีใครบ้าง ผู้นำ คือ เดเมียน ธอร์น ผู้บริหารสูงสุดมีทั้งหมด 4 คน นั่นคือ อลองโซ คาลิเวียลา ราโดสลาฟ ลูเธอร์ ดอลฟา ไฮเลอร์ และ สุดท้าย วิคเตอร์ โรมานอฟ โครงสร้างองค์กรล่ะ โครงสร้างของเครือข่ายทางอำนาจภายในขององค์กรก่อการร้าย OHRR นั้นค่อนข้างซับซ้อน ซึ่งส่วนต่าง ๆ นั้นมีดังต่อไปนี้ 1. ผู้นำ 2. ผู้บริหารสูงสุด 3. นายหน้าคนสำคัญ หรือ ตัวแทนของผู้บริหารสูงสุด (ลูเซียส คาเมนี เองก็อยู่ในระดับนี้) 4. แกนนำระดับปฏิบัติการ (คอยดูแล หรือ ควบคุมกองกำลังประจำฐานบัญชาการต่าง ๆ) 5. นายหน้าทั่ว ๆไป 6. แกนนำกลุ่มย่อย 7. พลทหาร สมาชิกทั้งหมดขององค์กร ในปัจจุบันนี้สมาชิกของกองกำลังขององค์กรก่อการร้าย OHRR ที่กระจายอยู่ทั่วโลกมีอยู่ประมาณ 400,000 คน เงินทุนกับผู้สนับสนุน หากพูดถึงเงินทุนที่สนับสนุนองค์กรอาชาญกรรมองค์กรนี้แล้วล่ะก็ มาจากการลักลอบขนอาวุธเถื่อน ขายยาเสพติด ค้ามนุษย์ ค้าผู้หญิง ค้าของเถื่อน กรรโชกทรัพย์ และ ทำธุรกิจผิดกฎหมายแทบทุกอย่างเท่าที่คุณจะนึกออก จากนั้นพวก นักธุรกิจที่ครองอำนาจอยู่ในโลกอาชญากรรม ก็นำเม็ดเงินที่ได้เหล่านี้เข้าไปลงทุนในธุรกิจถูกกฎหมาย หลาย ๆ ธุรกิจ ไม่ว่าจะเป็น อสังหาริมทรัพย์ ตลาดแฟชั่น โรงแรม ธุรกิจท่องเที่ยว ร้านอาหาร การสื่อสาร พลังงาน หรือ เหมืองเพชร ไปจนถึงธนาคาร กระทั่งกลายเป็น องค์กรอาชญากรรมที่มีเงินทุนมหาศาล ในตลาดการค้าเสรี มีผู้เสียชีวิตจากการกระทำขององค์กรก่อการร้าย OHRR นี้แล้วกี่คนนับตั้งแต่ปี 2040 หากจะพูดถึงจำนวนผู้เสียชีวิตที่มีอยู่ทั้งหมดทั่วโลก นับตั้งแต่ปี 2040 จนมาถึงปี 2052 แล้วละก็ ทางองค์กรสหประชาชาติได้บันทึกไว้ดังนี้ ปี 2040 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 280,000 คน ปี 2041 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 240,000 คน ปี 2042 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 220,000 คน ปี 2043 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 260,000 คน ปี 2044 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 300,000 คน ปี 2045 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 310,000 คน ปี 2046 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 350,000 คน ปี 2047 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 320,000 คน ปี 2048 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 330,000 คน ปี 2049 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 360,000 คน ปี 2050 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 340,000 คน ปี 2051 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 420,000 คน ปี 2052 มีผู้เสียชีวิตจำนวนประมาณ 500,000 คน โดยรวมแล้วมียอดผู้เสียชีวิตจากองค์กรนี้ทั้งหมด 4,230,000 คน ตัวเลขทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่ตัวเลขของจำนวนผู้เสียชีวิตที่ถูกประมาณการเอา ไว้โดยทางองค์การสหประชาชาติเท่านั้น ซึ่งทางองค์การสหประชาชาตินั้นก็ยังคงเชื่อว่าบนโลกนี้ยังมีผู้เสียชีวิต และผู้หายสาบสูญไปจากการก่อการร้าย การก่ออาชญากรรม และ สงครามกลางเมือง ที่เกิดขึ้นจากการกระทำขององค์กรอาชญากรรมองค์กรนี้อีกหลายล้านคน ขอบคุณที่ติดตามอ่าน

Solitary Peace of Humanity Embattle Reinforcement (SPHERE) Solitary Peace of Humanity Embattle Reinforcement (SPHERE) หรือ กองกำลังพิเศษเพื่อรักษาสันติภาพและความมั่นคงของโลก คืออะไร คำตอบ SPHERE คือ กองกำลังพิเศษลับสุดยอด ที่ถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่ 2030 โดย มีวัตถุประสงค์ในการจัดตั้งขึ้นมาเพื่อดำรงไว้ซึ่งรักษาสันติภาพ และ ความมั่นคงระหว่างประเทศ ตลอดไปจนถึงการค้นหาและทำลาย กลุ่มบุคลกลุ่มใดก็ตามที่ทาง “องค์กรสหประชาชาติ” เห็นว่าเป็นภัยต่อมวลมนุษยชาติ และ ความมั่นคงของโลก United Nations Security Council for Peace (UNSCP) หรือ คณะมนตรีเพื่อสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ คืออะไร คณะมนตรีเพื่อสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ คือกลุ่มบุคลที่ทรงอำนาจที่สุดกลุ่มหนึ่งของโลก ประกอบด้วยสมาชิกถาวร 13 ประเทศ ได้แก่ สหรัฐอเมริกา อังกฤษ อิสราเอล แคนนาดา ฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลี ญี่ปุ่น เนเธอร์แลนด์ สวิตเซอร์แลนด์ รัสเซีย สาธารณรัฐประชาชนจีน และ อินเดีย สมาชิกล่ะ ปัจจุบันนี้ กองกำลัง SPHERE มีสมาชิกทั้งหมด 170 ประเทศ ทั่วโลก สมาชิกก่อตั้งประกอบด้วย สหรัฐอเมริกา อังกฤษ อิสราเอล แคนนาดา ฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลี เนเธอร์แลนด์ สวิตเซอร์แลนด์ รัสเซีย ญี่ปุ่น สาธารณรัฐประชาชนจีน และ อินเดีย กำลังพลล่ะ ปัจจุบันนี้ กองกำลัง SPHERE มีเจ้าหน้าที่พิเศษประจำอยู่ในแต่ละประเทศทั่วโลกทั้งหมด ประมาณ 70,000 คน เจ้าหน้าที่ชายทั้งหมด ประมาณ 40, 000 คน เจ้าหน้าที่หญิงทั้งหมด ประมาณ 30, 000 คน เกณฑ์ที่เข้าร่วมล่ะ สำหรับผู้ที่จะเข้าร่วมกองกำลัง SPHERE ได้นั้นต้องมีอายุ 16 ปีขึ้นไป และ ที่สำคัญต้องเป็นยอดฝีมือในด้านต่าง ๆ ที่ถูกเลือกสรรเอาไว้แล้วจาก Agent ขององค์กร ที่คอยจับตาความเคลื่อนไหวอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของทั่วทุกมุมโลก อายุเฉลี่ยของเจ้าหน้าที่ทั้งหมดล่ะ อายุ 16-20 ปี มี 10 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด อายุ 21-30 ปี มี 50 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด อายุ 31-40 ปี มี 30 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด อายุ 41-50 ปี มี 5 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด อายุ 51-60 ปี มี 4.5 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด อายุ 60 ปีขึ้นไป มี 0.5 % ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด สมัครใจรึ ใช่ครับ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดล้วนแต่สมัครใจกันเข้ามา มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ถูกบังคับแต่น้อยมากหากเทียบเป็น % กันแล้ว แล้วชีวิตประจำวันของแต่ละคนล่ะ ตัวตนของเจ้าหน้าที่พิเศษ SPHERE ใน ฐานะ เจ้าหน้าที่พิเศษ ของแต่ละคนนั้นจะถูกปกปิดไว้เป็นความลับโดยองค์กร ตั้งแต่เจ้าหน้าพิเศษที่คอยทำภารกิจทั่วไป จนไปถึง ผู้บัญชาการประจำประเทศนั้น ๆ พูดง่าย ๆ ก็คือ ตัวตนภายนอกของเจ้าหน้าที่พิเศษที่คุณเห็นนั้น บางคนอาจจะเป็น นักศึกษา ดารา นางแบบ นายแบบ นักกฎหมาย นักธุรกิจ หรือ บางคนอาจจะเป็นนักการเมือง ก็เป็นได้ พูดง่าย ๆ ก็คือ มีเจ้าหน้าที่พิเศษ SPHERE อยู่ในทุกสาขาอาชีพ อำนาจล่ะ แม้ "SPHERE" จะ เป็น กองกำลังพิเศษที่ไม่ขึ้นตรงต่ออำนาจรัฐของประเทศใด ๆ ซึ่งหมายความว่า ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลของประเทศใหน ก็ตามไม่สามารถสั่งการให้เจ้าหน้าที่ SPHERE ปฏิบัติงานได้ มีเพียงผู้บัญชาการ SPHERE เท่านั้น ที่สามารถสั่งการได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เจ้าหน้าที่ SPHERE จะมีอำนาจเหนือกว่ากฎหมายประเทศนั้น ๆ เงินทุนกับผู้สนับสนุนล่ะ เงินทุนที่สนับสนุนกองกำลัง SPHERE มาจาก “เงินทุนส่วนกลาง” ของ คณะมนตรีเพื่อสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ แล้วยังมีเงินทุนสนับสนุน ที่มาจากกลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ที่ทรงอิทธิพลในระดับโลกที่มีอยู่มากมาย หลายกลุ่ม ทำให้พวกเขาสามารถดำเนินภารกิจของตนเองได้อย่างสะดวก เพราะ ได้รับเงินทุนสนับสนุนอยู่ตลอดเวลา และถ้าหากเจ้าหน้าที่คนไหนได้รับบาดเจ็บแล้วล่ะก็ ทางองค์กรจะเป็นคนออกค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมดเอง ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน

โห เทพมาก พ่อยอดนักเต้นเท้าไฟ

ง่า ชมเกินไปแล้ว บาร์คุง(เคคุง) แต่ก็ขอบคุณที่ชมนะครับ เรื่องสอบพยายามเข้านะครับ บาร์คุง มิมิ๊ เข้ามาเปิดเผย ข้อมูลเบื้องต้นของตัวละครกลุ่มสุดท้ายครับ นั่นคือ ตัวละครที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ชื่อ- นามสกุล วินเซนท์ โรเมโน ชาว อิตาลี เกิด 14 ตุลาคม 2029 อายุ 23 ปี สูง 184 ซ.ม. เพศ ชาย สีผม ผมยาวสีเงิน สีตา ข้างซ้ายสีเหลืองทอง ข้างขวา สีแดงเข้ม อุปนิสัย เขาเป็นคนเงียบ ๆ และ ฉลาดมากจนมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มีจิตใจที่เข้มแข็ง เยือกเย็นได้ในทุกสถานการณ์ และมีความมั่นใจในตนเองสูงมาก สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด สีประจำตัวละคร ชื่อ- นามสกุล เลทีเซีย คามิลลา ฉายาในวางการ ราชินีแม่ม่ายดำ ชาว อังกฤษ อายุ 18 ปี สูง 168 ซ.ม. เพศ หญิง สีผม ผมยาวสีน้ำตาล สีตา สีม่วง อุปนิสัย เธอเป็นคาสโนวีผู้เปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่เอาแต่ใจตัวมากเป็นพิเศษ อยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่เมื่อถึงเวลางานเธอจะกลายเป็นนักเจรจาชั้นยอด สามารถตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาด เยือกเย็น และ จะไม่ยอมปล่อยให้ตนเองเสียผลประโยชน์ไปอย่างแน่นอน นิสัยโดยรวม เธอเป็นคาสโนวีผู้เปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่สามารถสะกดใจคนให้ลุ่มหลงได้ และเธอเองก็เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากเป็นพิเศษ เมื่อเธออยากได้อะไรแล้วล่ะก็เธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนต้องการ ในเวลางานเธอจะกลายเป็นนักเจรจาชั้นยอด ที่สามารถตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาด เยือกเย็น และ จะไม่ยอมปล่อยให้ตนเองเสียผลประโยชน์ไปอย่างแน่นอน สิ่งที่ชอบ สัตว์เลี้ยงแปลก ๆ เช่น งู แมงป่อง แมงมุมมีพิษ หรือไม่มี ไปเที่ยวตามชายหาดส่วนตัวของเธอเอง และ สิ่งที่เธอชอบที่สุดก็คือ ผู้ชายเงียบ ๆ มาดนิ่ง ๆ สิ่งที่เกลียด สีประจำตัวละคร ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ

เข้ามาเปิดเผยข้อมูลเบื้องต้นของ กลุ่มตัวร้ายกลุ่มสุดท้ายครับ กลุ่มของกาเบรียล ชื่อ-นามสกุล เกเบรียล ไซเรน ฉายา บนเวทีการเมืองระดับโลกบุรุษผู้มีนาม เกเบรียล ไซเรน นั้นมีฉายาต่าง ๆ ประดับอยู่มากมายนับไม่ถ้วนไม่ว่าจะเป็น "เจ้าชายแห่งสันติภาพ" หรือ "ผู้นำมาซึ่งสันติภาพบนโลก" หรือ "ผู้ช่วยเหลือมวลมนุษยชาติ" แต่มีน้อยคนนักที่รู้ซึ้งถึงตัวจริงของเขาที่อยู่อีกด้านที่มีฉายาอีกหนึ่ง ฉายา ซึ่งนั่นก็คือ "คนบาปในคราบนักบุญ" หรืออีกฉายานั่นคือ "ผู้ฝักใฝ่ในการปกครอง" ชาว อเมริกันเชื้อสายยิว อายุ 28 ปี สูง 188 ซม. เพศ ชาย สีผม สีฟ้า สีตา สีน้ำเงิน อุปนิสัย ภายนอกเขาดูเป็นคนฉลาดลึกล้ำ เยือกเย็น มองการไกล มีวิสัยทัศน์ มีเหตุผล รับฟังความเห็นผู้อยู่เสมอ แต่ตัวตนที่แท้จริงนั้นเขาเป็นคนฉลาด ร้ายลึก มีจิตใจที่โหดร้าย อำมหิต เลือดเย็น แต่มีวาทศิลป์ดีมากสามารถพูดจาโน้มน้าวจิตใจคนได้เป็นอย่างดี มีความทะเยอทะยานสูงมากต้องการครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง และ สามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจและผลประโยชน์ส่วนตน สิ่งที่ชอบ เขาชอบอ่านหนังสือทุกประเภทตั้งแต่ นิยาย วรรณกรรม ไปจนถึง หนังสือแนวปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องของ การเมือง-การปกครอง สิ่งที่เกลียด เผด็จการ ผู้ก่อการร้าย และ อาชญากร สีประจำตัวละคร สีน้ำเงิน กับ สีดำ แนวคิด และ อุดมการณ์ ในเรื่อง การเมือง การปกครอง หรือ ศาสนา นั้นเรามาดูกันสิว่า เกเบรียล มีแนวคิดอย่างไร สำหรับ เกเบรียล ไซเรน แล้วเขามองว่า เราควรแยกศาสนาออกจากการเมือง เพราะ ศาสนาคือเรื่องของศีลธรรมที่มีไว้เพื่อสั่งสอนผู้คน ส่วนการเมืองนั้นคือเรื่องของอำนาจและผลประโยชน์ การเล่นการเมืองนั้นไม่ควรคำนึงถึงศีลธรรม ผลประโยชน์ คือสิ่งสูงสุดทางการเมือง นักการเมืองหรือผู้มีอำนาจแต่ละคนควรแสวงหาอำนาจ หรือ ผลประโยชน์ส่วนตนให้ได้มากที่สุด ส่วนในเรื่องของผลประโยชน์ส่วนรวมนั้นถือเป็นเรื่องรองลงไป นักการเมือง หรือผู้มีอำนาจ จงอย่ากลัวถ้าจะต้องทำอะไรผิด ผู้มีอำนาจและนักการเมืองควรนำความผิดพลาดนั้นมาใช้ให้เกิดประโยชน์ในภาย หลัง เพราะบางสิ่งบางอย่างที่คนภายนอกมองเห็นว่าดี แต่ในทางปฏิบัติกลับไม่ได้ผลดีตามที่เห็น ในขณะที่สิ่งที่ไม่ดีนั้นบางครั้งก็อาจจะใช้การได้ นักการเมืองหรือผู้มีอำนาจนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นคนดี แต่ควรเสแสร้งแสดงให้คนอื่นคิดว่าเป็นคนดี นักการ เมืองหรือผู้มีอำนาจ ควรหลีกเลี่ยงการประจบสอพลอ เพราะ การประจบสอพลอนำมาซึ่งความอ่อนนแอ เว้นเสียแต่ว่าเราจะใช้สิ่งนั้นเสียเอง นักการ เมืองหรือผู้มีอำนาจไม่ควรอยู่ที่ทางสายกลาง เมื่อจะทำอะไรให้เต็มที่และเปิดเผย แต่ก็ต้องปกปิดความจริงบางส่วนเอาไว้ไม่ให้ใครล่วงรู้ด้วย และ สุดท้ายในเรื่องของการใช้อำนาจ เกเบรียล มองว่า ผู้มีอำนาจย่อมเป็นผู้ถูกเสมอ เพราะ คนมีอำนาจจะทำอะไรก็ได้โดยไม่มีใครกล้าว่าว่าผิด จุดมุ่งหมายย่อมสำคัญกว่าวิธีการ จงตัดสินใจให้เด็ดขาดและทำสิ่งใดก็ตามเพื่อให้บรรลุถึงจุดมุ่งหมายของตนเอง โดยไม่ต้องสนใจว่าใครจะคิดยังไง ชื่อ-นามสกุล ไดอานา เฮฟเวน ชาว อังกฤษ อายุ 23 ปี สูง 175 ซม. เพศ หญิง สีผม ผมยาวสีทอง สีตา ตาสีเขียวมรกต อุปนิสัย ภาพลักษณ์ภายนอกเธอเป็นคนเฉลียวฉลาด มีกิริยาท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย ดูดีมีมารยาท แต่ความจริงนั้นเธอเป็นคนฉลาด ร้ายลึก เลือดเย็น จิตใจโหดร้าย สามารถทำเรื่องที่เลวร้ายลงไปได้เพื่อใส่ร้ายผู้อื่นอยู่เสมอ แล้วยังสามารถกลบเกลื่อนความผิดที่จะสาวมาถึงตนได้อย่างไร้ร่องรอย มีจิตใจที่ทะเยอทะยานและมักใหญ่ใฝ่สูงมาก สิ่งที่ชอบ ไม่ได้กำหนด สิ่งที่เกลียด ไม่ได้กำหนด สีประจำตัวละคร สีทอง สถานะในเรื่อง เธอคือที่ปรึกษาด้านการเมือง ด้านการทหาร และ ด้านเศรษฐกิจ ของ เกเบรียล และ ยังเป็นคนรักของเขาอีกต่างหาก ชื่อ-นามสกุล เลนิน ฮาซาร์ด ชาว รัสเซีย อายุ 25 ปี สูง 186 ซม. เพศ ชาย สีผม ผมสีแดง สีตา สีทอง อุปนิสัย เขาเป็นสายลับหนุ่ม PLAY BOY สุด HOT สุดร้อนแรง เร่าร้อนโดนใจ แต่ปากร้าย และมีจิตใจที่แสนเย็นชา บ้าระห่ำไม่เหมือนใคร ชอบทำอะไรตามใจตนเอง สิ่งที่ชอบ กินเหล้า(ดื่มหนักมาก) เล่นกีฬา Extreme หรือ กีฬาเสี่ยงตายทุกประเภท หรือ อะไรก็ตามที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงให้หวาดเสียวเล่น และ ผู้หญิงที่เงียบ ๆ ท่าทางเรียบร้อย สิ่งที่เกลียด การหักหลัง การถูกหลอกใช้ และ การเอาความรู้สึกส่วนตัวของผู้อื่นมาล้อเล่น สีประจำตัวละคร สีแดง กับสีทอง ชื่อ-นามสกุล อลิเซีย คามิลลา ชาว ฝรั่งเศส อายุ 20 ปี สูง 172 ซม. เพศ หญิง สีผม ผมสีฟ้า สีตา ตาสีเขียวมรกต อุปนิสัย เธอเป็นคนฉลาด ร่าเริง อารมณ์ดี เจ้าเล่ห์นิด ๆ แอบร้ายหน่อย ๆ และ ชอบทำอะไรที่มันแหวกแนวไม่ซ้ำแบบใคร สิ่งที่ชอบ อะไรก็ได้ที่มันไม่น่าเบื่อ ซ้ำซากจำเจ สิ่งที่เกลียด ยังไม่รู้ สีประจำตัวละคร สีเขียว กับ สีฟ้า ชื่อ-นามสกุล ไซมอน ฮาเวส ชาว อเมริกัน อายุ 26 ปี สูง 187 ซม. เพศ ชาย สีผม ผมสีขาว สีตา ตาสีฟ้า อุปนิสัย เขาเป็นสายลับหนุ่มสุด Cool ผู้เงียบขรึม ลึกลับ มีจิตใจที่เย็นชา ไร้อารมณ์ ปราศจากความรู้สึกใด ๆ นิสัย โดยรวม นิสัยโดยรวม เขาเป็นสายลับหนุ่มสุด COOL ผู้เงียบขรึมมาก ๆ และมาดนิ่งแบบสุด ๆ จนหลาย ๆ คนมักจะมองเขาว่าเป็นใบ้ เพราะ เขาไม่เคยพูดอะไรเลยสักคำ หากวันไหนได้ยินเขาพูด โลกคงจะแตกลงไปในวันนั้นภายในทันที ตอนเวลาปกติหากเขาต้องการสื่อสารอะไรบางอย่างกับใครสักคนแล้วล่ะก็ เขามักจะใช้สายตาในการสื่อสารแทนคำพูดของเขา เมื่อถึงเวลาปฏิบัติภารกิจเขาจะกลายเป็นดั่ง เครื่องจักรสังหาร ที่สามารถปฏิบัติงานได้อย่างเลือดเย็น ไร้อารมณ์ ปราศจากความรู้สึกใด ๆ ไปในทันที สิ่งที่ชอบ ความลับ สิ่งที่เกลียด ความลับ สีประจำตัวละคร สีขาว ชื่อ-นามสกุล เรจินา ไรซิ่ง ชาว เสปน อายุ 21 ปี สูง 170 ซม. เพศ หญิง สีผม สีตา อุปนิสัย สิ่งที่ชอบ ยังไม่ได้กำหนด สิ่งที่เกลียด ยังไม่ได้กำหนด สีประจำตัวละคร ยังไม่ได้กำหนด ขอบพระคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนะครับ

หวัดดีครับ ทุก ๆ ท่าน ผม วีโดรา เจอกันอีกแล้วนะครับ พอดีผมไปเจอบทความดี ๆ อีก หนึ่งบทความมา ซึ่งไม่รู้ว่า หลายคนเคยอ่านกันหรือยัง แต่ผมคิดว่าทุกคนคงจะเคยแล้วนะครับ เอาล่ะผมไม่พูดมากแล้ว เชิญชมบทความกันได้เลยครับ ขอให้เครดิตก่อนนะครับ http://sugarbresolute.spaces.live.com/blog/cns!BCF4A342B787DA11!343.entry?wa=wsignin1.0&sa=72107564 ประวัติศาสตร์ได้สำแดงให้ประจักษ์แล้วว่า ผู้ชนะที่โดดเด่นที่สุดโดยปกติแล้ว ย่อมเผชิญกับอุปสรรคนานาที่เจ็บช้ำหัวใจ ก่อนที่พวกเขาเหล่านั้นจะได้รับชัยชนะ แล้วบรรดาผู้ชนะนั้นก็จะกลายเป็นผู้พิชิตในท้ายที่สุด ก็เนื่องมาจากการปฏิเสธ ที่จะท้อแท้ ในความพ่ายแพ้ของตนเอง และความผิดหวังนั้นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่ง ที่ท้าทายต่อความเป็นมนุษย์ของเขาเหล่านั้นนั่นเอง ด้วยเหตุนี้ จงอย่าให้ความยากลำบากยังความท้อแท้แก่ท่าน บี.ซี.ฟอร์บส อับราฮัม ลินคอล์น ไม่มีซักอย่างที่ทำได้ด้วยความสามารถเริ่มต้นของ เราหรอกครับมันต้องมีการฝึกฝน เคยรู้มั๊ยว่าอัจฉริยภาพสร้างกันได้... เพียง แค่คุณทำสิ่งหนึ่งซ้ำๆกัน28วันติดต่อกัน สิ่งนั้นจะติดตัวไปจนวันตายเคย รู้หรือไม่(สิ่งนี้เป็นผลวิจัยออกมาไม่ใช่สิ่งที่ผมโกหก) แล้วรู้มั๊ยว่า กว่าคนเราจะสำเร็จต้องล้มกันซักกี่ครั้ง ขอยกตัวอย่างผู้ สำเร็จว่าเคยเจออะไรมาบ้าง เชื่อหรือไม่ว่าอับ ราฮัม ลินคอล์น เป็นผู้แพ้มาทั้งชีวิต 40 กว่าปี แพ้ตลอด แต่มาชนะเอาเมื่อ 7 ปีสุดท้ายของชีวิตนี้เอง ลินคอล์น เกิดมาก็แพ้แล้ว ด้วยชีวิตที่ยากจนค้นแค้นสุดๆ เรียกว่าอยู่บ้านนอก พื้นบ้านเป็นดินชื้น บ้านไม่มีหน้าต่างหรือช่องลม [ ไม่เอา ไม่พูด :) ]ตั้งแต่ยังเด็ก พ่อก็เหมือนคนสำมะเหร่เทเมา โชคดีหน่อยที่ได้แม่เลี้ยงที่ดี ลินคอล์น ถูกเพื่อนบ้านด่าว่าเป็นคนไม่เอาถ่าน เพราะพี่แกไปทำไร่ ก็ไม่กระจิตกระใจที่จะทำ นั่งฝันกลางวันอยู่ตลอดเวลา เรื่องการเรียน ก็ไม่ได้เข้าโรงเรียนแบบคนปกติหรอก ทั้งชีวิตก็เรียนด้วยตนเองเสียมากกว่า ยังไม่พอ พระเจ้ายังมอบความพ่ายแพ้ในความรักให้แก่ลินคอล์นด้วย รักแรกของลินคอล์น กับสาวน้อยที่น่ารัก จบลงด้วยการจากลาอย่างไม่วันกลับ เธอตายไปในอ้อมกอดของลินคอล์น ตายของเธอ ถึงกับทำให้ลินคอล์นอยากฆ่าตัวตายตาม จนเพื่อนๆต้องคอยเป็นห่วง ดูแลไม่ให้เขาคิดสั้น ลินคอล์น เห็นว่า ไอ้การเป็นชาวไร่นี้ถ้าจะไม่มีอนาคต พร้อมกับได้แรงดลใจจากการอ่านหนังสือคำบรรยายกฎหมาย เขาจึงจะตัดสินใจเรียนกฎหมาย แต่ไม่ใช่ว่าจะไปเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ แบบนี้ลินคอล์นไม่มีปัญญา ก็อาศัยหยิบยืมหนังสือมาอ่านแล้วไปสอบเป็นทนายความ จะเรียกว่า ลินคอล์น เป็นลูกอีช่างยืมก็ไม่ผิด... ยังไม่พอ ลินคอล์น นอกจากเป็นทนายความ เงินทองไม่ค่อยจะพอ ก็ร่วมทุนกับเพื่อนทำร้านโชวห่วย ขอโทษ เปิดได้ไม่นาน เจ๊งไปตามระเบียบ ชีวิตอะไรมันจะรันทดขนาดนี้ ก็ยังดีที่ ลินคอล์นเป็นคนที่มีคารมคมคาย แต่ไม่ใช่เรื่องพรสรรค์ แต่เป็นการทำงานหนักของเขาที่จะต้องศึกษาหาความรู้เพื่อจะนำมาร่างเป็น สุนทรพจน์ และด้วยแรงยุของเมียที่มีความทะเยอทะยานสุดๆ ผลัดดันให้คนเฉื่อยแฉะอย่างลินคอล์น ก้าวสู่วงการการเมือง ยังครับ ลินคอล์นยังแพ้ไม่พอ ลงสมัครเป็น ส.ส. ของรัฐก็แพ้ แพ้หลายครั้ง จนไม่อยากจะจำ แต่ด้วยความที่เป็นนักต่อสู้ แพ้มาหลายครั้งในชีวิต จะแพ้อีกสักหน่อยจะเป็นไร ก็สู้สมัครเป็น ส.ส. รัฐ มาเรื่อย จนได้เป็นสมความหวัง จาก ส.ส. ลินคอล์น ก็นึกสนุกอยากจะเป็น ส.ว. บ้าง ลินคอล์น นี้ สังกัด รีพับลิกัน ต้องเจอกับคู่ต่อสู้ที่อดีตเคยเป็นคู่แข่งในชีวิตรัก แย่งแมรี่ ทอดด์ ซึ่ง คนโชคร้ายคือ ลินคอล์นที่ได้ น้องแมรี่เป็นเมีย เอ้อ ชื่อของคู่แข่งคือ สตีเฟน ดักลัส ดักลัสนี้เรียนสูง ร่ำรวย เรียกว่าเทียบลินคอล์นนี้คนละเรื่องเลย ปรากฏว่า ลินคอล์นพยายามต่อสู้อย่างดุเดือด สุดท้าย พี่ลินคอล์น แพ้อีกแล้วครับท่าน แพ้ซ้ำซาก อย่างนี้ เป็นคนอื่น กระโดดน้ำตายไปแล้ว แต่คนมันจะรุ่ง ช่วยไม่ได้ มาตอนที่พรรครีพับริกันจะเลือกผู้สมัครท้าชิงประธานาธิบดี ที่จริง พรรคเขาจะเลือก วุฒสมาชิก ชิวเวิร์ด อยู่แล้ว แต่มีปัญหาทางเทคนิคนิดหน่อย เลยเลื่อนเวลาอีก 12 ชั่วโมง เพื่อลงคะแนนเสียง ตอนนั้น กรีลีย์ มีแค้นเก่ากับชิวเวิร์ด ก็ออกล็อบบี้ สร้างภาพน่ากลัวว่าเลือกชิวเวิร์ดละก็แย่แน่ๆ สู้หันมาเทคะแนนเลือก ลินคอล์น ซึ่งเคยเป็นคู่แข่งของ ดักลัส ซึ่งจะเป็นตัวแทนของเดโมแครตดีกว่า แล้วที่สุด ลินคอล์นก็ได้รับเลือก แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว คนมันจะดวงดี เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่ ตอนนั้น เดโมแครต ทะเลาะกัน แทนที่จะส่งแต่ดักลัสคนเดียว ก็มีพวกที่แยกออกมาลงอีก 2 คน เรียกว่าคะแนนเสียงแตก ฟ้าบันดาลให้ ลินคอล์น เป็น ประธานาธิบดี สหรัฐอเมริกา ยังครับยังไม่หมดเพราะความซวยกำลังมาเยือนอีกครั้ง ตอนนั้น เป็นช่วงกลียุคของ สหรัฐอเมริกา เกิดสงครามกลางเมือง ฝ่ายเหนือให้เลิกทาส ฝ่ายใต้ไม่ยอม ตอนแรกๆ ฝ่ายใต้นี้ก็ชนะมาเรื่อย ด้วยฝีมือของ นายพลดังอย่าง นายพลลี ไม่วาย เป็นประธานาธิบดี ก็ยังต้องแพ้สงครามมาเรื่อยๆ จนเกือบประกาศยอมแพ้อยู่แล้ว แต่ สุดท้าย ไปได้ นายพลฝีมือดี อย่างนายพล แกรนต์ มาเป็นนายทัพ คราวนี้ก็เริ่มดีขึ้นรุกไล่ฝ่ายใต้ จนชนะสงคราม และแล้วผู้แพ้อย่าง ลินคอล์น ก็ถูกจารึกชื่อ เป็นประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาลก่อนที่จบชีวิตลงในเวลาต่อมา[/left] แล้วยังจะคิดว่า คนล้มเหลวเป็นพวกที่น่าอับอายอีกหรือครับถ้ายังคิดอยู่ก็คงจะควรพิจารณาตัว เองได้แล้ว สส.ไม่ได้รับเลือกประมาณ4ครั้ง สว.ไม่ได้ประมาณ3ครั้ง ที่ เขาไม่บอกก็มีอีกคือเคยเข้าโรงพยาบาลบ้า credit theyoung.net ขอบพระคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนะครับ

หลังจากที่อ่านตอนที่ 1 เสร็จเรียบร้อย ต้องบอกว่า คำบรรยายนั้นทำออกมาได้ดีพอสมควรเลย และ เนื้อเรื่องก็ทำออกมาได้เข้าใจง่าย และ น่าตื่นเต้นดีจริง ๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ

หวัดดีผู้อ่านทุกท่าน พอดีวันนี้ ผมไปเจอบทความดี ๆ บทความหนึ่งมา ไม่รู้ทุก ๆ คน เคยอ่านกันหรือยังนะ แต่ผมคิดว่าทุกคน คงเคยอ่านกันมาบ้างแล้วแน่ ๆ บทความที่ผมเอามาให้อ่านนั่น เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ความรักและความหลงครับ ว่ามันแตกต่างกันอย่างไร เครดิต http://women.kapook.com/love00098/ ข้อมูลจาก Forward mail ความรัก ค่อยๆก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ความหลง เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ความรัก อดทนต่อกันและกันเสมอ ความ หลง กระทำไปตามอารมณ์ ความรัก ทำสิ่งดีๆให้กัน ความ หลง ทำสิ่งดีๆให้ตัวเอง ความรัก ไม่คิดถึงตัวเองฝ่ายเดียว ความ หลง คิดถึงแต่ตัวเอง เรียกร้องแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการ ความรัก ชื่นชมสิ่งดี ไม่ยอมรับสิ่งผิด ความหลง หาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง แก้ตัว ความรัก ปกป้องกันและกัน ความ หลง ปกป้องตัวเอง ไม่แคร์ว่าใครจะเจ็บ ความรัก ไว้ใจซึ่งกันและกัน ความ หลง หวาดระแวง จับผิด ขี้สงสัย ความรัก ให้อภัย ความหลง แค้นนี้ต้องชำระ ความรัก ทนต่อทุกอย่าง ความหลง ถอยหนียามลำบาก ความรัก ให้โดยไม่มีการเลิกรา ความ หลง หยุดเมื่อไม่ได้รับการปรนเปรอ ความรัก เป็นอมตะ คงทนถาวร ความ หลง ไม่มั่นคง อยู่ได้ไม่นาน ความรัก ซื่อสัตย์ต่อกัน ความ หลง หลอกลวง เชื่อถือไม่ได้ ความรัก ไม่ฉุนเฉียวง่าย ความ หลง ด่าว่าให้เจ็บช้ำ ความรัก ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่หยาบคาย ความหลง ไม่ให้เกียรติ ฉันต้องสำคัญที่สุด เป็นรองไม่ได้ ความรัก มีความหวังอยู่เสมอ ความ หลง คุณพลาดแล้วหมดโอกาสแก้ตัว ความรักจะช่วยส่งเสริมคนทั้งคู่ให้ เจริญก้าวหน้าขึ้นเช่น การเรียนดี ประพฤติดี ความหลงไม่สนใจอะไร มุ่งแต่จะอยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็ลงเอยเรื่อง sex ความรักจะเตือนสติถ้าอีกฝ่ายทำ สิ่งไม่สมควร และมีความยับยั้งชั่งใจ ไม่ชิงสุกก่อนห่าม ความหลงไม่มี การเตือนสติกัน แต่จะมองสิ่งผิดให้เป็นสิ่งถูก เช่นแฟนกินเหล้า สูบบุหรี่ เสพยา หนีเรียนก็ไม่ว่าเพราะหลงจนไม่อยากขัดใจ ความรักจะทำดีต่อกัน รักกันเสมอต้นเสมอปลาย ความหลงแรก ๆ รักจนไปลืมหูลืมตา ต่อมาอีกไม่นานก็เริ่มหน่ายตีตัวออกห่างไปหาคนอื่นต่อ แล้วตอนนี้ล่ะ คุณกำลังเจอกับ “ความรัก” หรือ “ความหลง” ? แค่นี้ละครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน สวัสดี

เข้ามาเปิดเผยข้อมูลเบื้องต้นของตัวละครอีกฝ่ายหนึ่งครับ ฝ่าย Frontier of Freedom Treaty Revolutionaries (FFREET) FFREET คือ กองกำลังอิสระที่เกิดจากการรวมตัวกันของกลุ่มคนหลายกลุ่มที่มีความโกรธแค้น ต่อการกระทำของ เจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนใน United Nations Security Council for Peace (UNSCP) และ "SPHERE" ที่กำลังแสวงหาผลประโยชน์ที่เกิดจากสงครามอยู่ เงินทุนที่สนับสนุนของกองกำลังนี้มาจาก การลงทุนร่วมกันอย่างลับ ๆ ของ บรรดานักธุรกิจหลายสิบคน และ รัฐบาลหลายสิบประเทศทั่วโลก ชื่อ-นามสกุล จูเลียส สตอฟเฟนเบิร์ก ชาว เยอรมัน อายุ 25 ปี สูง 187 ซ.ม เพศ ชาย สีผม สีทอง สีตา สีเขียวมรกต อุปนิสัย เขาเป็นคนฉลาด ทำอะไรละเอียดรอบคอบ ตัดสินใจได้อย่างเยือกเย็น แม้ในบางครั้งจะแสดงความร้อนรนออกมาให้เห็นบ้างก็ตาม นิสัย โดยรวม เขาเป็นฉลาด มีจิตใจที่มุ่งมั่น แน่วแน่ ทำอะไรละเอียดรอบคอบและมีแบบแผนเสมอ สามารถตัดสินใจได้อย่างเยือกเย็น แม้ในบางสถานการณ์นั้นเขาจะแสดงความความร้อนรนออกมาให้เห็นบ้างก็ตาม สิ่งที่ชอบ ไม่มี สิ่งที่เกลียด สถานะในเรื่อง เขาคือ ผู้นำกลุ่มต่อต้านที่มีความเชี่ยวชาญในด้าน การวางแผนรบ และ ที่สำคัญเขายังเป็น สไนเปอร์ ที่มีฝีมือระดับพระกาฬ ชื่อ-นามสกุล นีโอ นาคาเอล ชาว ไอร์แลนด์ อายุ 24 ปี สูง 185 ซ.ม เพศ ชาย สีผม ผมสีแพลตตินัมบลอนด์ สีตา ผมสีฟ้าน้ำทะเล อุปนิสัย เขาเป็นสุภาพนักรักผู้เรียบง่าย สบาย ๆ รักสนุก อารมณ์ดี มีอารมณ์ขันตลอดเวลา แต่จริงจังมากตอนเวลาทำงาน พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโดยไม่ลังเล นิสัยโดยรวม เขาเป็นสุภาพบุรุษเจ้าสำอาง ผู้เรียบง่าย ชอบใช้ชีวิตแบบเรื่อย ๆ สบาย ๆ รักสนุก อารมณ์ดี มีอารมณ์ขันอยู่ตลอดเวลา และ ยังเป็นคาสโนวาที่ให้เกียรติผู้หญิงอยู่เสมอ แต่จริงจังมากตอนเวลาทำงาน พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโดยไม่ลังเล สิ่งที่ชอบ ชอบไปเที่ยวตามโบราณสถาน หรือ ตามธรรมชาติ สิ่งที่เกลียด สีประจำตัวละคร สีน้ำเงิน กับ สีฟ้า สถานะในเรื่อง เขาคือ มือวางระเบิดยอดอัจฉริยะประจำกลุ่มต่อต้าน ผู้มากด้วยประสบการณ์ และ ทำงานไม่เคยพลาด ชื่อ-นามสกุล จูเลีย เฟรมมิ่ง ชาว เยอรมัน อายุ 18 ปี สูง 172 ซ.ม. เพศ หญิง สีผม ผมยาวแดงเพลิง สีตา อำพัน อุปนิสัย เธอเป็นคนลึกลับ น่าค้นหา ภายนอกดูแข็งกร้าวและเย็นชา แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยน และมีอารมณ์อ่อนไหวพอสมควรทีเดียว แต่ในเวลางานเธอสามารถตัดสินใจได้อย่างเฉียบขาด เยือกเย็น แม้บางครั้งจะดูร้อนรนไปบ้างก็ตาม สิ่งที่ชอบ ความลับ สิ่งที่เกลียด ความลับ สีประจำตัวละคร สีแดง สถานะในเรื่อง เธอคือ มือสังหารของกลุ่มต่อต้าน และ ยังเป็นมือสังหารระดับแนวหน้าที่มีฝีมือดีที่สุดคนหนึ่งของโลก ชื่อ-นามสกุล อิสเบลลา ไรฟ์เวอร์ ชาว - อายุ 21 ปี สูง 174 ซม. เพศ หญิง สีผม ผมยาวสีดำ สีตา ตาสีน้ำเงิน อุปนิสัย เธอเป็นคนเฉลียวฉลาด เยือกเย็น มองการไกล มีวิสัยทัศน์ คิดเร็ว ทำเร็ว ตัดสินใจฉับไว สิ่งที่ชอบ ไม่ได้กำหนด สิ่งที่เกลียด ไม่ได้กำหนด สีประจำตัวละคร สีน้ำเงินดำ สถานะในเรื่อง เธอคือ มหาเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพลที่สุดอีกคนหนึ่งของโลก ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้าน พลังงาน และ การสื่อสาร ที่มีเบื้องหลังเป็นผู้ที่คอยรวบรวมเงินทุนให้แก่ กลุ่มต่อต้าน ขอบคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนะครับ

ขอนำข้อมูลตัวละครฝ่ายตัวร้ายมาเปิดเผยครับ ซึ่งตัวร้ายฝ่ายนั้นก็คือ ฝ่าย Organization of Humanity Relic Reform (OHRR) ชื่อ- นามสกุล เดเมียน โดมินิก ธอร์น ชาว อเมริกันเชื้อสายยิว อายุ 43 ปี สูง 192 ซ.ม. เพศ ชาย สีผม ผมสีแดงเพลิง สีตา นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้ม รูปร่าง/ลักษณะตัวละคร อุปนิสัย เขาเป็นคนเงียบ ๆ ฉลาด เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ร้ายลึก เย่อหยิ่ง ทะนงตน มีความหยิ่งทะนงในตนเองสูงมาก ไม่เคยสนใจใคร รักใครไม่เป็น มีจิตใจที่โหดร้าย อำมหิต เลือดเย็น และ มีความคิดที่เลวร้ายมากจนไม่อาจคาดเดาความคิดของเขาได้เลย สิ่งที่ชอบ สงคราม ความรุนแรง ความไม่สงบในสังคม และโลกที่ตกอยู่ในภาวะอนาธิปไตยทุกประการ สิ่งที่เกลียด ระบบการปกครอง ศาสนา และ กฎหมาย สีประจำตัวละคร สีเขียวอมดำ แนวคิด/อุดมการณ์ สิ่ง ที่อยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจ เดเมียน โดมินิค ธอร์น บุรุษผู้ที่ต้องการจะสร้างโลกที่ ไม่มีระบบการปกครอง ศาสนา หรือ กฎหมาย ขึ้นมานั้น เป็นเพราะว่า เขามองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่สิ่งลวงโลก ที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพียงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน และ ทำให้ตนเองดูดีขึ้นในสายตาคนอื่น ซึ่งมันก็สมควรแล้วที่จะถูกทำลายให้มันหมด ๆ ไป ด้าน การปกครอง เขามองว่าเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพียงเพื่อแสวงหาอำนาจและหาผล ประโยชน์ส่วนตน และ นอกจากนี้เขายังมองด้วยว่า ระบบการปกครอง คือสิ่งที่ทำให้เกิดการแบ่งแยกทางชนชั้นขึ้นมา ใน ด้านศาสนา เขามองว่าเป็นเพียงแค่สิ่งสวยหรูที่ถูกมนุษย์สร้างขึ้นมา เพียงเพื่อให้ตัวเองดูดี มีศีลธรรม และ ยังเป็นต้นเหตุแห่งความขัดแย้งทางความเชื่อ ส่วนทางด้านกฎหมายนั้น เป็นสิ่งที่ผู้มีอำนาจสร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ในการแสวงหาความชอบธรรม สำหรับเรื่องสงครามนั้นเขามองว่า สงครามไม่ใช่งานเลี้ยง แต่เป็นการแสวงหาอำนาจ และ ผลกำไรที่ได้จากมัน ส่วนในเรื่องของ ครอบครัว หรือ ความรัก เดเมียน มองว่า คนเรานั้นไม่จำเป็นที่จะต้องมีความผูกพันใด ๆ ทั้งสิ้นในสังคม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของ ครอบครัว เพื่อน หรือ คนรัก เพราะยังไงซะ ของพรรค์นั้นมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องแหกตา ที่มนุษย์สร้างมันขึ้นมาเพื่อใช้ประโยชน์เท่านั้น ชื่อ-นามสกุล อลองโซ คาลิเวียลา ชาว ฝรั่งเศส อายุ 42 ปี สูง 190 ซ.ม. เพศ ชาย สีผม ผมสีทอง (ปกติจะสวมหมวกสีดำทรงสูงไว้ตลอดเวลา) สีตา นัยน์ตาสีแดงเข้ม (ปกติจะสวมแว่นดำเอาไว้ตลอดเวลาเช่นกัน) รูปร่าง/ลักษณะตัวละคร อุปนิสัย เขาเป็นคนเงียบ ๆ หยิ่งในศักดิ์ศรี มีจิตใจที่โหดร้าย อำมหิต เลือดเย็น และ ลึกลับมากจนน่ากลัว สิ่งที่ชอบ ไม่มี สิ่งที่เกลียด ความลับ สีประจำตัวละคร แดง กับ ดำ ชื่อ- นามสกุล ราโดสลาฟ ลูเธอร์ ฉายา เขาตั้งฉายาให้แก่ตนเองสองฉายานั่นคือ Father of science (บิดาแห่งวิทยาศาสตร์ทั้งปวง) และ ยังมีอีกฉายาหนึ่งนั่นคือ Knowledge of all world (ความรู้ทั้งปวงบนโลก) ชาว รัสเซีย อายุ 44 ปี สูง 194 ซม. เพศ ชาย สีผม ผมสีม่วงเข้ม สีตา นัยน์ตาสีเหลืองทอง รูปร่าง/ลักษณะตัวละคร อุปนิสัย เขาเป็นคนฉลาด เจ้าเล่ห์ ภายนอกดูเป็นคนสุภาพนุ่มนวล วาจาสุภาพ แต่มีจิตใจที่โหดเหี้ยม อำมหิต วิปริตผิดมนุษย์ ละโมบ โลภมาก บ้าอำนาจ เผด็จการ ไม่เคยรับฟังความคิดเห็นของใคร ชอบทำร้ายจิตใจคน และ คิดว่าตนเองสูงส่งกว่าผู้อื่นอยู่เสมอ สิ่ง ที่ชอบ การทดลองวิทยาศาสตร์ โดย เฉพาะการทดลองอาวุธเชื้อโรค โดยการนำเด็กผู้หญิงมาเป็นสัตว์ทดลอง การคัดเลือกพันธุกรรม และ การโคลนนิ่งมนุษย์ สิ่งที่เกลียด คนที่ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขา และ คนที่วิจารณ์ความคิดของเขาในเชิงลบ สีประจำตัวละคร สีดำ ชื่อ-นามสกุล ดอลฟา ไฮเลอร์ ชาว เยอรมัน อายุ 24 ปี เพศ หญิง สูง 175 ซม. สีผม ผมยาวสีขาว สีตา สีม่วง รูปร่าง/ลักษณะตัวละคร อุปนิสัย เธอเป็นคนเงียบ ๆ ฉลาด เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ร้ายลึก เลือดเย็น เห็นแก่ตัว หยิ่งยโส ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แต่เธอสามารถทำทุกอย่างเพื่อ เดเมียน ได้ และเธอจะยกย่องพร้อมกับเชื่อฟังคำพูดของเดเมียน แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น สิ่งที่ชอบ ยังไม่ได้กำหนด สิ่งที่เกลียด ยังไม่ได้กำหนด สีประจำตัวละคร สีม่วง ชื่อ-นามสกุล วิคเตอร์ โรมานอฟ ชาว รัสเซีย อายุ 33 ปี เพศ ชาย สูง 185 ซม. สีผม ผมสีเทา สีตา สีดำ รูปร่าง/ลักษณะตัวละคร อุปนิสัย เขาเป็นคนเงียบ ๆ และ ฉลาดมาก แต่แข็งกร้าว และชอบแสดงความคิดเห็นอย่างรุนแรงออกมาให้ได้ยินอยู่เสมอ ภายในใจของเขานั้นมีแต่ความเกลียดชังต่อสิ่งต่าง ๆ อยู่มากมาย สิ่งที่ชอบ ยังไม่ได้กำหนด สิ่งที่เกลียด ยังไม่ได้กำหนด สีประจำตัวละคร สีเทา กับสีดำ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

ง่า ชมเกินไปแล้วครับ บาร์คุง ผมเองก็ยังติดเรื่องเนื้อเรื่องกับคำบรรยายอยู่เลยครับ เปิดเผยข้อมูลเบื้องต้นฝ่ายต่าง ๆ ในเรื่อง Black Remember และ บรรดาตัวละครหลักที่ประจำอยู่ฝ่ายต่าง ๆ ฝ่ายต่าง ๆ ในเรื่อง Black Remember Solitary Peace of Humanity Embattle Reinforcement (SPHERE) "SPHERE" คือ กองกำลังพิเศษที่ไม่ขึ้นตรงต่ออำนาจรัฐของประเทศใด ๆ ในโลก เป็นกองกำลังพิเศษที่ "คณะมนตรีเพื่อสันติภาพ" ก่อตั้งขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อดำรงไว้ซึ่งสันติภาพและความมั่นคงของโลก และ คอยกำจัดผู้ที่เป็นภัยต่อมนุษยชาติ ด้วยวิธีการขั้นเด็ดขาดและรุนแรง เงินสนับสนุนของกองกำลังนี้มาจาก "คณะมนตรีเพื่อสันติภาพ" และ กลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ระดับโลก ทำให้พวกเขาได้รับเงินทุนสนับสนุนอยู่ตลอดเวลา ฝ่ายตัวละครเอก 1. ซามาเอล วีโดรา (22 ปี) เขาคือ ผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ทุกชนิด และ การสู้รบทุกรูปแบบ ในอดีตเขาเคยเป็นทั้ง นักปฏิวัติ และ ผู้ก่อการร้าย มาก่อน 2. ฮันนิบาล เลคเตอร์ (26 ปี) เขาคือ มหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ของโลก ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้านอวกาศ การสื่อสาร และ พลังงาน ที่มีเบื้องหลังเป็นหนึ่งใน ผู้บัญชาการสูงสุดคนหนึ่งของ SPHERE และ ที่สำคัญเขายังทำหน้าที่เป็น ทูตสันติภาพ ที่คอยเจรจาข้อพิพาทระหว่างประเทศ 3. มินอร์วา เพรสซิเดนท์ (18 ปี) เธอคือ ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุระเบิดที่มากด้วยความสามารถ และยังเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แม้เธอจะอายุยังน้อย 4. วิเนอรี เพรสซิเดนท์ (17 ปี) เธอคือ เจ้าหน้าที่ด้านเทคนิค และ วิศวกรคอมพิวเตอร์ ที่มีฝีมือดีที่สุดคนหนึ่งขององค์กร 5. นอร์ม่า เซรีน (22 ปี) เธอคือ ที่ปรึกษาทั้งทางด้านการเมือง ด้านธุรกิจ และ ด้านทหาร ของ ฮันนิบาล และ ที่สำคัญเธอยังเป็น สไนเปอร์ ที่มีฝีมือเหนือชั้น ล้ำหน้ายิ่งกว่าใคร ๆ ฝ่าย Organization of Humanity Relic Reform (OHRR) OHRR คือ องค์กรอาชญากรรมที่ชั่วร้ายและอันตรายที่สุด ที่มีเครือข่ายอยู่ทั่วโลก ที่เกิดจากการรวมตัวกันของ กลุ่มนักธุรกิจที่ชั่วร้าย หลายกลุ่มเข้าไว้ด้วยกัน พวกเขาคอยอยู่เบื้องหลังสงครามกลางเมือง และ การก่อการร้ายในหลายประเทศ เงินทุนของพวกเขามาจาก การลักลอบค้าอาวุธสงคราม ขายยาเสพติด ค้ามนุษย์ ธุรกิจผิดกฏหมายทุกอย่าง และจากนั้น พวกเขาก็นำเม็ดเงินที่ได้ไปลงทุนในธุรกิจที่ถูกกฏหมายในหลายธุรกิจ ๆ เพื่อฟอกเงิน 1. เด เมียน โดมินิค ธอร์น คือ มหาเศรษฐีชาวอเมริกันเชื้อสายยิว ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้านพลังงาน ธนาคาร เหมืองแร่ทองคำ และเหมืองเพชรในหลายสิบประเทศทั่วโลก ที่มีเบื้องหลังเป็นนักค้าอาวุธรายสำคัญ และ ยังเป็นผู้นำคนสำคัญที่คอยอยู่เบื้องหลังองค์กรก่อการร้าย Organization of Humanity Relic Reform หรือ OHRR ที่สำคัญเขานั้นยังเป็นอาชญากรรายสำคัญที่ตอนนี้กำลังถูกทาง หน่วยงานของรัฐบาลจากประเทศต่าง ๆ ในหลายสิบประเทศทั่วโลก ตามล่าในฐานะ Highly Dangerous Criminal หรือ บุคลที่อันตรายที่สุดคนหนึ่งของโลก 2. อลองโซ คาลิเวียลา (42 ปี) เขาคือ ผู้นำหมายเลข 2 ของ องค์กร และ ยังเป็นนักฆ่าที่ได้รับการไว้วางใจมากที่สุดจากเดเมียน โดยที่ตัวเขานั้นเป็นหนึ่งในนักฆ่าที่น่ากลัวและอันตรายที่สุดของโลก อาชญากรรม ที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน และ ปัจจุบันเขากำลังถูกตามล่าในฐานะ Highly Dangerous Criminal 3. ดร. ราโดสลาฟ ลูเธอร์ (44 ปี) เขาคือ นักธุรกิจชาวรัสเซีย ผู้เป็นเจ้าของ บริษัทเคมีเวชภัณฑ์ยักษ์ใหญ่ในหลาย ๆ สิบประเทศทั่วโลก ที่มีเบื้องหลังเป็น ผู้นำหมายเลข 3 ของ องค์กร และเขายังเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่คอยทำการทดลอง เรื่อง อาวุธเคมี อาวุธเชื้อโรค และ อาวุธชีวภาพ ให้กับองค์กรโดยการนำเด็กผู้หญิงมาเป็นเหยื่อทดลอง ก่อนที่จะเอาไปใช้ในงานจริง โดยที่ตัวเขานั้นถูกกำลังถูกตามล่าในฐานะ Highly Dangerous Criminal 4. ดอลฟาร์ ไฮเลอร์ (25 ปี) เธอคือ ทนายความที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของยุโรป ที่มีเบื้องหลังเป็น ผู้นำหมายเลขสี่ขององค์กร ที่คอยรักษาผลประโยชน์ด้านการเงินให้ เดเมียน ในหลาย ๆ ประเทศที่เขาถูก แบลคลิสต์ ที่สำคัญ เธอยังเป็นสมาชิกระดับผู้นำคนหนึ่งในองค์กรที่ยังไม่ติด แบลคลิสต์ จากประเทศใด ๆ 5. วิคเตอร์ โรมานอฟ (33 ปี) เขาคือ นักธุรกิจชาวรัสเซียผู้ถือสัมปทานด้านอวกาศ การสื่อสาร และ โทรมนาคม ที่มีเบื้องหลังเป็น ผู้นำหมายเลข 5 ขององค์กร OHRR ที่คอยทำหน้าที่ด้านการข่าวให้แก่องค์กร ฝ่าย Frontier of Freedom Treaty Revolutionaries (FFREET) FFREET คือ กองกำลังอิสระที่เกิดจากการรวมตัวกันของกลุ่มคนหลายกลุ่มที่มีความโกรธแค้น ต่อการกระทำของ เจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนใน United Nations Security Council for Peace (UNSCP) และ "SPHERE" ที่ กำลังแสวงหาอำนาจและผลประโยชน์ที่เกิดจากสงครามอยู่ เงินทุนที่สนับสนุนของกองกำลังนี้มาจาก การลงทุนร่วมกันอย่างลับ ๆ ของ บรรดานักธุรกิจหลายสิบคน และ รัฐบาลหลายสิบประเทศทั่วโลก 1. จูเลียส สตอฟเฟนเบิร์ก (25 ปี) เขาคือ ผู้นำกลุ่มต่อต้านที่มีความเชี่ยวชาญในด้าน การวางแผนรบ ยุทธศาสตร์ทางทหาร และที่สำคัญเขายังเป็น สไนเปอร์ ที่มีฝีมือระดับพระกาฬ 2. นีโอ นาคาเอล (24 ปี) เขาคือ มือวางระเบิดยอดอัจฉริยะประจำกลุ่มต่อต้าน ผู้มากด้วยประสบการณ์ และ ทำงานไม่เคยพลาด 3. จูเลีย เฟลมมิ่ง (18 ปี) เธอคือ มือสังหารของกลุ่มต่อต้าน และ ยังเป็นหนึ่งในมือสังหารระดับแนวหน้าที่มีฝีมือดีที่สุดคนหนึ่งของโลก 4. อิสเบลลา ไรเวอร์ (21 ปี) เธอคือ มหาเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพลที่สุดอีกคนหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้าน พลังงาน และ การสื่อสาร ที่มีเบื้องหลังเป็นผู้ที่คอยรวบรวมเงินทุนให้แก่ กลุ่มต่อต้าน United Nations Security Council for Peace (UNSCP) UNSCP หรือ "คณะมนตรีเพื่อสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ" คือ กลุ่มบุคลผู้มีอำนาจสูงสุดของ "United Nation" หรือ องค์กรสหประชาชาติ ที่มีตัวแทนมาจาก 13 ประเทศ ดังต่อไปนี้ สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักรอังกฤษ อิสราเอล ฝรั่งเศส แคนนาดา เยอรมัน อิตาลี ญี่ปุ่น รัสเซีย เนเธอร์แลนด์ สวิตซ์เซอแลนด์ สาธารณรัฐประชาชนจีน และ อินเดีย (โดยที่ เนเธอร์แลนด์ และ สวิตซ์เซอแลนด์ ยังคงแสดงบทบาทเดิมอยู่นั่นคือ การวางตัวเป็นกลาง) กลุ่มของ เกเบรียล 1. เกเบรียล ไซเรน (28 ปี) ชายหนุ่มชาวอเมริกันเชื้อสายยิว ผู้เป็นตัวแทนจากสหรัฐที่เข้าไปดำรงตำแหน่ง "คณะ มนตรีเพื่อสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ" ที่มีอายุน้อยที่สุด และ ที่สำคัญตัวเขานั้นยังเป็นมหาเศรษฐีผู้ทรงอำนาจที่สุดคนหนึ่งของโลกที่คอย ให้การสนับสนุนทั้งทางด้านการเงิน และ เทคโนโลยีทางทหาร ให้แก่กองกำลังพิเศษ SPHERE แต่ตัวเขานั้นเองก็มีแผนที่จะใช้ SPHERE ในการควบคุมโลก โดยการผลักดันให้ทั่วโลกให้หันมาตั้ง รัฐบาลเดียวกันแบบสากล 2. ไดอานา เฮฟเวน (23 ปี) เธอคือที่ปรึกษาด้านการเมือง ด้านการทหาร และ ด้านเศรษฐกิจ ของ เกเบรียล 3. เลนิน ฮาซาร์ด (25 ปี) เขาคือ เจ้าหน้าที่พิเศษที่อันตรายที่สุดคนหนึ่งของ SPHERE ที่ ได้รับคำสั่งมาจาก เกเบรียล ไซเรน โดยตรง แต่ตัวเขานั้นไม่ค่อยฟังคำสั่งหรือแผนการต่าง ๆ เลยสักนิด และมักใช้วิธีการของตนเองในการทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วงอยู่เสมอ 4. เอลิเซีย คามิลลา (20 ปี) เธอเป็นนางแบบสาวชื่อดังที่มีเบื้องหลังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุระเบิดสุดระห่ำ ประจำกองกำลังพิเศษ SPHERE ที่ ได้รับการคัดเลือกมาจาก เกเบรียล ให้มาเป็นคู่หูของ เลนิน ฮาซาร์ด แต่ตัวเธอนั้นมักจะทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับ เกเบรียล ในบางครั้ง และที่สำคัญเธอยังเป็นพี่สาวของ เลทีเซีย คามิลลา นักค้าอาวุธอิสระอีกด้วย 5. ไซมอน ฮาเวส (26 ปี) ยังไม่เปิดเผยครับ 6. เรจิน่า ไรซิ่ง (21 ปี) ยังไม่เปิดเผยเช่นกัน ตัวละครที่ไม่สังกัดฝ่ายใด 1. นิโคไล ลอเรนโซ (23 ปี) เขาคือ มือสังหารอิสระที่อยู่ในชุดคาวบอยลึกลับที่มีฝีมือร้ายกาจจนยากจะหยั่งถึง ที่สำคัญเขายังมีความสัมพันธ์บางอย่างที่เกี่ยวข้องกับ วีโดรา 2. เลทีเซีย คามิลลา (19 ปี) เธอคือ มหาเศรษฐีผู้เป็นเจ้าของสัมปทานธุรกิจพลังงาน และ ธนาคารในหลายประเทศ ที่มีเบื้องหลังเป็นหนึ่งในนักค้าอาวุธที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของ ยุโรปและตอนนี้กำลังแผ่ขยายอิทธิพลไปทั่วโลก ที่สำคัญเธอยังเป็นนักค้าอาวุธที่ไม่เคยฝักใฝ่ฝ่ายใด ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

กำลังจะเอาตอนแรกมาลงแล้วรึ รออ่านอยู่ครับ สู้ ๆ นะ ถ้าอ่านเสร็จจะกลับมาเม้น

หวัดดีทุก ๆ คน ทุก ๆ คน ผมขอแนะนำตัวของผมก่อนนะครับว่า ผมชื่อ วีโดรา แต่จะเรียกผมว่า วี หรือ วีวี่ ก็ได้นะครับ วันนี้ผมจะนำเรื่องราวเกี่ยวกับสารพิษประเภทหนึ่ง ที่มีชื่อว่า โบทูลินัม มาให้อ่านครับ ขอให้เครดิตก่อนเลยนะครับ http://www.bangkokhealth.com/index.php/2009-01-19-03-15-03/1205-botulinum-toxin Botulinum Toxin เป็นอาวุธเชื้อโรคที่เกิดจากสารพิษประสาทชื่อ "บอทูลินัม ท้อกซิน" neurotoxin สร้างขึ้นโดยแบคทีเรียที่ชื่อ คลอสตริเดียม บอทูลินัม Clostridium botulinum ซึ่งเป็นแบคทีเรียชนิดไม่พึ่งออกซิเจน anaerobic organisms จากการย้อมสีพบว่าเป็นชนิดแกรมบวกทรงแท่ง รูปร่าง ตรงหรือโค้งเล็กน้อย เคลื่อนไหวได้ ความกว้าง 0.5-2.0 um ความยาว 1.6-22.0 um ลักษณะเฉพาะคือพบสปอร์ทรงรีที่ส่วนท้ายใกล้ปลายเซลล์ เชื้อโรคนี้พบได้ในดินและ แหล่งน้ำทั่วโลก มีทั้งหมด 7 ชนิด C. botulinum (A-G) ชนิดที่ร้ายแรงคือ types A, B, และ E สปอร์ของเชื้อนี้พบกระจายได้ทั่วโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนผิวดิน ออกฤทธิ์ทำลายระบบประสาท ทำให้กล้ามเนื้อไม่มีแรง อ่อนเปลี้ย อาจถึงขั้นเสียชีวิตได้ โดยมีอาการหายใจไม่ออก คลื่นไส้ อาเจียน เมื่อได้รับสารพิษชนิดนี้ จะเริ่มมีอาการเสียงเปลี่ยน กลืนลำบาก และแขนขาอ่อนแรง ในปริมาณที่ใช้ในการทำสงครามชีวภาพ อาการดังกล่าวจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แตกต่างจากการได้รับเชื้อจากธรรมชาติ เช่นที่เกิดจากการกินอาหารทีปนเปื้อนเชื้อ เป็นต้น หากนำมาใช้ในสงคราม ผู้ที่ได้รับสารพิษชนิดนี้จะเสียชีวิตด้วยอาการหายใจล้มเหลว และเสียชีวิตในเวลาอันรวดเร็ว การทดลองในห้องปฎิบัติการพบว่าเมื่อให้สัตว์ทดลองสูดดมสปอร์สารพิษของเชื้อ นี้ อาการทางระบบทางเดินหายใจเกิดขึ้นทันทีทันใด และอาจเกิดผลในเลาต่อมาได้อีกด้วย เนื่องจากสารพิษจะออกฤทธิ์ภายในเวลาอันรวด เร็ว การรักษาจำเป็นต้องใช้ยาแก้พิษ antitoxin ที่เฉพาะเจาะจงและทันท่วงที ปัจจุบันมีการเตรียมยาแก้พิษไว้ในหน่วยบรรจุเวชภัณฑ์ของทหารทุกคนที่เดินทาง เข้าสู่สมรภูมิรบ การใช้ยาแก้พิษต้องให้ก่อนที่จะเริ่มมีอาการางระบบประสาทที่ชัดเจน อย่างไรก็ตามหากไม่ทัน ก็ยังจำเป็นต้องให้ยาเพื่อบรรเทาความรุนแรงของพิษที่เกิดขึ้น มีการคาดประมาณกันว่าในการก่อการ ร้ายหรือทำสงครามอาวุธชีวภาพ ปริมาณสารพิษ botulinum toxin ชนิดพ่นเพียง 1 กรัม สามารถทำลายชีวิตมนุษย์ได้ถึง 1.5 ล้านคน ขอขอบคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านครับ ส่วนตัวแล้วผมคิดว่ามันเป็นสารพิษที่น่าจะนำมาใช้ใน ฟิคชั่น แนว แอคชั่น-จารกรรม ผสมผสานกับสงครามกองโจร นะครับ สรรพคุณเหลือร้ายขนาดนี้ แต่ในความเป็นจริงนั้น ผมว่ามันเป็นสารพิษที่อันตราย ๆ มาก อีกอันนึงที่ไม่ควรไปแตะต้องอย่างเด็ดขาด มิมิ๊

Black Remember Mission 3 โลกที่ไม่เพียงพอ (The World Is Not Enough) 22 พฤศจิกายน 2052 เวลา 7.00 AM วันต่อมาหลังจากเหตุการณ์ก่อการร้ายระเบิดโรงแรมหรูหลายพันล้าน รอยัล คาเมนี มา ยังคฤหาสน์ทรงยุโรปหลังใหญ่ที่ดูงดงามและหรูหราไม่ต่างไปจากพระราชวังบัคคิง แฮมของประเทศอังกฤษ มันได้ตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวเกาะหนึ่งที่อยู่กลางมหาสมุทรแปซิกฟิก ที่สำคัญมันเป็นคฤหาสน์สุดหรูที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์ ใน ตอน เช้ารถลีมูซีนสีดำคันยาวได้ตรงเข้ามาจอดตรงหน้าประตูทางเข้าของคฤหาสน์หลัง งามบุรุษนาม ฮันนิบาล เลสเตอร์ นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของโลกผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ได้ก้าวลง มาจากรถ และที่เบื้องหน้าประตูหลักนั้นมีเหล่าคนรับใช้ทั้งชาย-หญิง ต่างยืนต้อนรับอยู่ริมทางเดิน “ยินดีต้อนรับกลับค่ะนายท่าน” สาวใช้นางหนึ่งดูเหมือนเป็นหัวหน้าเดินออกมาต้อนรับ “อืม เขามารึยัง” เลสเตอร์ ถามขึ้นแล้วจัดการถอดเสื้อคลุมสีดำของเขาออกส่งไปให้สาวใช้อีกคน “มาถึงแล้วค่ะ แล้วตอนนี้คงกำลังทานอาหารอยู่ในห้องรับรอง” “จะให้เรียกมาพบเลยดีมั้ยคะ” “ไม่ต้อง ฉันไปหาเองดีกว่า” ฮัน นิบาล เลสเตอร์ พูดแล้วหยิบแก้วน้ำที่พ่อบ้านนายหนึ่งยกมาเสิร์ฟดื่มมันจบหมดแก้ว แล้วเดินผ่านประตูเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังบันไดวนเพื่อเดินเข้าไปยังห้องอาหารที่อยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์หลัง งาม ประตู ห้องอาหารเปิดออก ฮันนิบาล เลสเตอร์ หนึ่งในผู้ทรงอำนาจของโลกปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า ลูเซียส คาเมนี มหาเศรษฐีหลายพันล้านชาวอิหร่าน ที่กำลังรับประทานอาหารอยู่บนโต๊ะอาหารที่ทำจากไม้มะฮอกกานี่ที่มีเนื้อแข็ง อย่างดี เกิดสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้พบกับ ฮันนิบาล แล้วรีบวางมีดและซ่อมเช็ดปากก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ “สวัสดี คุณลูเซียส ยินดีที่ได้พบ” ฮันนิบาล กล่าวอย่างเนิบแล้วยื่นมือไปทักทาย ทำให้ ลูเซียส ตอบกลับด้วยความยินดี “สวัสดี คุณเลสเตอร์ ทางผมต่างหากล่ะที่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบ” “ผมขอร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยคนได้มั้ยครับ คุณลูเซียส” “เชิญครับ ไม่สิทางผมต่างหากที่ต้องขอร่วมโต๊ะทานอาหารกับคุณ” หลัง จากที่กล่าวคำทักทายกันเสร็จแล้ว ฮันนิบาล จึงบอกให้พ่อบ้านจัดชุดอาหารมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะ เมื่อพ่อบ้านนำอาหารที่ส่งกลิ่นหอมน่าอร่อยเข้ามาเสิร์ฟให้แก่บุรุษทั้งสอง “ผมขอแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยนะครับ” หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ฮันนิบาล จึงกล่าวขึ้นแล้วแสร้งทำหน้าเห็นใจ เพื่อดูปฏิกิริยาของ ลูเซียส “ธุรกิจ ของผมน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเลสเตอร์ แค่โรงแรมหลังสองหลังพังไป ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ปีผมก็สามารถสร้างมันใหม่ได้แล้ว แต่ที่น่าเจ็บแค้นใจยิ่งกว่านั้นคือพวกมันกล้ามาพังงานเลี้ยงของผม” ลูเซีย ส ทำสีหน้าปกติแต่น้ำเสียงที่พูดออกมากลับแฝงไปด้วยความแค้น ทำให้ ฮันนิบาล ที่ดูท่าทีอยู่คิดว่าได้เวลาทำตามแผนการอีกขั้นหนึ่งแล้ว “ผมนี่แหละจะเป็นคนลากคอพวกมันออกมาลงโทษให้ได้” “อ๊ะ ต้องขอ...ขอโทษด้วย ที่ผมแสดงกริยาไม่ดีออกมาครับ” ลูเซีย ส เริ่มทำตัวเหมือนเด็กหัดพูด เพราะ พึ่งรู้สึกตัวว่ากำลังคุยกับ ฮันนิบาล อยู่ แต่ไม่รู้ว่าตัวต้นเหตุนั้นอยู่ตรงหน้าแล้ว และกำลังคิดในใจว่า แผนการกำลังไปได้ดีอีกขั้น “ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณต้องการ ทางผมเองยินดีที่จะให้ความร่วมมือ” ฮัน นิบาล กล่าวขึ้นอย่างเนิบแล้วทำสีหน้าแสดงความเห็นใจ แต่แน่นอนว่านั่นคือการเสแสร้งได้อย่างสมจริง จนทำให้ ลูเซียส เริ่มมองไม่ออกว่าตนเองกำลังเล่นไปตามบทละครที่ถูกวางไว้โดย ฮันนิบาล “หยุด พูดถึงเรื่องนั้นเถอะครับ คุณเลสเตอร์ ผมได้ยินมาจาก คุณเซรีน ที่ปรึกษาของคุณว่าคุณสนใจจะเข้ามาลงทุนทำธุรกิจในอิหร่านใช่มั้ยครับ ไม่ทราบว่าคุณสนใจจะลงทุนทำธุรกิจประเภทไหนครับ” ลูเซียสพูดขัดจังหวะแล้วถามฮันนิบาลที่กำลังนั่งฟังอยู่ “ผมว่าเรื่องนี้เราไปคุยกันในห้องทำงานผมจะดีกว่านะครับ” เมื่อ พูดเสร็จ ฮันนิบาล จึงลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินนำ ลูเซียส ออกจากห้องอาหารตรงไปที่บันไดวนเพื่อเดินขึ้นไปยังห้องทำงานที่อยู่บนชั้น สามของคฤหาสน์ เมื่อ ประตูห้องทำงานเปิดออก ฮันนิบาล นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งบนเวทีโลก เดินมานั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเชิญ ลูเซียส ให้มานั่งบนโซฟาหนังอย่างดี ก่อนที่จะเริ่มพูดเรื่องสำคัญ “ผมสนใจธุรกิจด้านอวกาศครับ” “ธุรกิจท่องเที่ยวด้านอวกาศอย่างนั้นสินะครับ” ลูเซียสถามฮันนิบาลจึงพยักหน้านิดๆ “ใช่ครับ ผมต้องการสัมปทานด้านอวกาศ” ฮัน นิบาล กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเยือกเย็นและดูทรงอำนาจ นัยน์ตาสีแดงเพลิงของเขาคู่นั้นมองตรงไปยัง ลูเซียส ที่เริ่มเครียดจากแรงกดดันที่เกิดจากการสนทนาครั้งนี้ “โครงการ นี้เป็นโครงการใหญ่และเป็นโครงการที่สำคัญเสียด้วยสิ.....ถ้าคุณ เลสเตอร์ ต้องการสัมปทานด้านอวกาศ คุณคงต้องแข่งกับ นักธุรกิจ อีกหลายคนที่จะเข้ามาร่วมประมูลโครงการนี้แล้วละครับ” ลูเซียส พูดเสร็จเขาจึงส่งเอกสารสำคัญฉบับหนึ่งมาให้ ฮันนิบาล มันคือรายชื่อของ “นักธุรกิจบางคน” ที่จะเข้ามาร่วมประมูลธุรกิจสัมปทานด้านอวกาศในอิหร่าน “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ” ฮันนิบาล กล่าวด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น หลังจากที่อ่านรายชื่อนักธุรกิจทั้งหมดที่เข้าร่วมประมูลเสร็จแล้ว วางมันลงบนโต๊ะทำงานของเขา “นอก จากโครงการนี้แล้ว ยังมีโครงการสำคัญ ๆ อีกหลายอย่างที่ทางรัฐบาลของเรากำลัง เปิดสัมปทานให้กับ บรรดานักธุรกิจทั่วโลกที่ต้องการเข้ามาลงทุนในประเทศนี้ ไม่ทราบว่าคุณเลคเตอร์ จะสนใจมันบ้างมั้ยครับ ถ้าต้องการผมจะได้เล่าให้ฟัง” ลูเซียส กำลังอธิบายนโยบายสำคัญอีกหนึ่งอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในประเทศของเขาให้ ฮันนิบาล “ลองเล่าให้ฟังทีสิครับ คุณลูเซียส” ฮันนิบาล ถามด้วยสีหน้าจริงจังและน้ำเสียงที่หนักแน่นเยือกเย็น เพราะ เขาอยากรู้จริง ๆ ว่า มีโครงการขนาดใหญ่ อะไรอีกบ้างที่น่าสนใจ “ได้สิครับ ถ้าคุณต้องการผมจะเล่าให้ฟัง” “นอกจากโครงการสัมปทานด้านอวกาศแล้ว หลังจากรัฐบาลของประเทศเราหารือกันแล้ว เจ้าพวกนั้นมีแผนที่จะสร้าง “เมืองพลังงานแสงอาทิตย์” ซึ่งโครงการนี้จะเป็นโครงการต่อเนื่องที่จะยาวไปถึงอนาคตข้างหน้าโดยมีเมืองเตหะราน และเกาะ Kish Island เป็นศูนย์กลาง” “ไม่ทราบว่า คุณเลสเตอร์ สนใจที่จะลงทุนในโครงการนี้หรือเปล่า ถ้าสนใจผมจะได้เล่าเพิ่มเติม” หลังจากที่ ลูเซียส อธิบายโครงการสำคัญเสร็จเขาจึงถาม ฮันนิบาล ทันที “น่าสนใจดี แต่ผมว่าค่อยมาคุยกันคืนนี้ดีกว่า” “หมายความว่ายังไงครับ ที่ว่าคืนนี้” “คืนนี้เราจะเลี้ยงมื้อค่ำคุณไง” ฮันนิบาล พูดด้วยรอยยิ้มติดสนุกเพื่อดูท่าทีของ ลูเซียส “ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยละครับ คุณเลคเตอร์” เมื่อ ฮันนิบาล เห็น ลูเซียส ที่ตอบรับท่าทีโดยไม่ลังเล ทำให้เขาคิดว่าแผนการได้สำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว กำลังเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญ “ถ้าเช่นนั้น ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ” นครรัฐดูไบ “เมืองพลังงานแสงอาทิตย์” ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ในปัจจุบันนี้ นครรัฐดูไบ ขึ้นชื่อว่าเป็นมหานครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งที่เป็นมหาอำนาจทางด้านเศรษฐกิจและการท่องเที่ยว มันเป็นเมืองที่ถูกรายล้อมไปด้วยอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทันสมัยของบริษัทเอกชนต่างๆ สถาน ที่พัก สถานที่ท่องเที่ยว โรงแรมหรูระดับโลก ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ รีสอร์ทชวนฝัน เกสต์เฮาส์ที่แสนอบอุ่นมากมายหลายพันแห่ง รวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ มากมาย ที่มีไว้เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวจำนวนนับไม่ถ้วนที่พากันหลั่งไหลเข้ามา เที่ยวในประเทศแห่งนี้ และที่สำคัญอาคารแทบทุกหลังคาเรือนภายในเมืองนี้นั้นก็ล้วนแล้วแต่ใช้ไฟฟ้า ที่ได้รับมาจาก “พลังงานแสงอาทิตย์” ณ.จุด ๆ หนึ่งกลางผืนทรายอันกว้างใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปจากเมืองดูไบแห่งนี้ บุรุษผู้มีผมสีเงินยาวนาม ซามาเอล วีโดรา ที่อยู่ในชุดอาหรับที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษให้สามารถคลายความร้อนได้ กำลังควบม้าสีดำตัวหนึ่งอยู่บนใจกลางของโอเอซิสแห่งหนึ่งที่ถูกรายล้อมด้วยต้นปาล์มและพืชเมืองร้อนจำนวนมาก เมื่อ เวลาผ่านไปสักพักชายหนุ่มได้หยุดพักแล้วลงจากม้า เดินตรงมายังรถสปอร์ตสีดำที่ถูกจอดอยู่บริเวณนั้น เพื่อสตาร์ทเครื่องแล้วขับมันออกมาจากโอเอซิส ก่อนที่จะตรงเข้าไปยังตัวเมือง ชายหนุ่มค่อย ๆ ขับรถมาจอดยัง “เกสต์เฮาส์ส่วนตัว” ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของเมืองนั้นซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับสวนสาธารณะที่มีบรรยากาศเงียบสงบและไม่ค่อยมีผู้คนอยู่มากนัก แล้วชายหนุ่มเดินลงจากรถ ไปยังหน้าประตูบ้านใช้ใบหญ้าสำรวจร่องประตูก่อนที่จะเปิดเข้าไปทางด้านใน วี โดราเข้ามาในบ้านเขาได้จัดการถอดชุดอาหรับออก หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำมาสวมใส่แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานจัดการ เปิดโน๊ตบุคขึ้นมาเพื่อพิมพ์รหัสผ่านเข้าไปยังเมนูส่วนตัว แล้วหยิบ “แว่นตาดิจิตอลสีดำ” ขึ้นมาใส่ ก่อนที่จะเข้าไปดูรายงานข่าวชิ้นหนึ่งซึ่งมันถูกโปรแกรมซ่อนข้อความไว้อยู่ ที่ถูกส่งตรงมาจากสำนักงานข่าว The World Report “สำนักงานข่าว World Report รายงาน ว่า วันต่อมาหลังจากการเกิดเหตุก่อการร้ายระเบิดโรงแรมหรูหลายพันล้าน รอยัล คาเมนี ยังไม่พบตัวผู้ต้องสงสัยแต่อย่างใด จึงทำให้นักวิเคราะห์หลายคนเชื่อว่าน่าจะเป็นการหักหลังกันเองภายในองค์กร ก่อการร้ายเสียมากกว่า” ชาย หนุ่มอ่านเสร็จเขาได้จัดการปิดข้อความนั้นแล้วลบมันออกไปในทันที แล้วเดินไปหยิบน้ำเทใส่แก้วเพื่อจิบมันอย่างช้า ๆ จนหมดแก้ว ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสอง “หมอนั่นเป็นใครกัน” นี่คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของ วีโดรา เมื่อเขามองย้อนไปยังเหตุการณ์ช่วงหนึ่งในภารกิจล่าสุดที่พึ่งทำไป “ฉันคือเงาของนาย” นั่น คือคำพูดสุดท้ายของ บุรุษลึกลับผู้มีนัยน์ตาสีแดงเข้มที่อยู่ในชุดคาวบอยสีดำ ดังขึ้นมาก่อนที่ชายคนนั้นจะหายตัวไป แล้วมันทำให้ ชายหนุ่มผู้มีผมสีเงินยาว ต้องกลับมาคิด “ถ้าหมอนั่นเป็นเงาล่ะก็….” วี โดราหยิบน้ำมาดื่มจนหมดแก้วแล้วนั่งลงบนเตียงหลับตาลงใช้ความคิดอย่างใจเย็น เพื่อมองย้อนไปยังอดีตอันแสนเจ็บปวด ซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นหนึ่งในเหตุการณ์สำคัญหลาย ๆ อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืมมันไปได้อย่างเด็ดขาด เพราะ มันเป็นวันที่ทำให้เขาต้องสูญเสียสิ้นทุกสิ่งไป เมื่อ 5 ปีก่อน หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในนาโปลี เมืองหลวงของแคว้น กัมปาเนีย ทางทิศใต้ของประเทศอิตาลี ตูม! ตูม!! ตูม!! เสียง ปืนใหญ่จากดังเป็นระรอกสนั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้านนั้น เป็นเสียงที่เกิดขึ้นจากการปะทะกันอย่างดุเดือด ของกองกำลังสองฝ่ายนั่นคือ กำลังพิเศษ SPHERE จำนวนหนึ่ง กับ องค์กรก่อการร้าย OHRR ซึ่ง ทั้งสองฝ่ายนั้นกำลังก่อสงครามโดยอาวุธที่มีเทคโนโลยีสุดล้ำปะทะกัน อย่างรุนแรง จนทำให้พื้นแผ่นดินได้สะเทือนไปทั่วทั้งหมู่บ้าน กลุ่มควันสีดำที่เกิดจากการระเบิดของระเบิดจากการต่อสู้ปกคลุมไปทั่วทั้ง หมู่บ้าน บางเสียงที่ดังกระหึ้มนั้นเป็นเสียงของกองกำลังติดอาวุธสุดไฮเทคกำลัง เคลื่อนพลไปตามเส้นทางของหมู่บ้าน เพื่อค้นหาและทำลายกลุ่มก่อการร้ายติดอาวุธร้ายแรง และท่ามกลางเสียงเหล่านั้นยังมีเสียงหวีดร้องของบรรดาผู้คนที่กำลังหนีตาย จากแรงระเบิด และห่ากระสุนจากการยิงกราดของทั้งสองฝ่าย บน ท้องถนนบางจุดนั้นเต็มไปด้วยกองเลือดและซากศพที่ส่งกลิ่นเหม็นไหม้คละคลุ้ง ไปทั่ว บางส่วนของหมู่บ้านนั้นเต็มไปด้วยซากของคอนกรีตของกำแพงบ้านที่พังจากแรง ระเบิด ท่าม กลางเสียงปืนและเสียงระเบิดที่ดังสนั่นอย่างบ้าคลั่งนั่น สองบุรุษผู้มีผมสีเงิน ใบหน้าคมคาย ดวงตาคม ตาสองชั้นมีสีต่างกัน นัยน์ตาข้างซ้ายสีทองผิดกับข้างขวาที่มีสีแดงเข้ม พวกเขาทั้งสองคนคือ ซามาเอล วีโดรา (17 ปี) และ วินเซนท์ โรเมโน (18 ปี) ที่ตอนนั้นพวกเขาทั้งคู่ยังเป็นหนึ่งในผู้นำคนสำคัญของกองกำลังปฏิวัติ Black Wolf กำลัง ควบม้าสีดำวิ่งคู่กัน ไปตามทางที่มีฝุ่นตลบและซากศพเรียงรายกันให้เห็นเป็นระยะ ๆ โดยที่ด้านหลังของเขานั้นมี ชายกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนผู้ก่อการร้าย OHRR กำลังขี่ม้าไล่ตามหลังมาจำนวนสามถึงสี่คน ชาย หนุ่มที่กำลังควบม้าไปตามทางอย่างรวดเร็วได้ใช้มือซ้ายของเขานั้นกำลังกุม บังเหียนของม้าเอาไว้เพื่อใช้ในการทรงตัว แล้วใช้มืออีกข้างหยิบปืน Desert Eagle กระบอกสีเงินที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา หันไปเล็งแล้วลั่นไกซัดกระสุนขนาดใหญ่ให้พุ่งตรงไปยังชายผู้เป็นเป้าหมายราย หนึ่งจนกลิ้งตกลงไปจากม้า เสียง ปืนที่ดังสนั่นมาจากทางด้านหลังของพวกผู้ก่อการร้าย ทำให้ชายหนุ่มผู้มีผมสีเงินกำลังควบม้าอยู่ด้วยมือเพียงข้างเดียวจัดการเก็บ ปืนแล้วใช้มือทั้งสองควบม้าให้พุ่งตัวไปยังด้านหน้า แล้วเลี้ยวไปยังด้านซ้ายของทางแยกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหยิบปืนออกมาหันไปซัดกระสุนใส่ผู้ก่อการร้ายอีกคนจนตกลงจากม้าไป กระแทกกับพื้นที่อยู่ทางด้านล่างหลายตลบ แล้ว ชายหนุ่มก็หันไปมองผู้ก่อการร้ายจำนวนสองถึงสามคนที่กำลังควบม้าไล่ตามหลัง เขามา แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อ วีโดรา มองไปยังเบื้องหน้าแล้วเห็นกลุ่มก่อการร้ายที่ซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงที่พังพา กันแห่ออกมา และ ซัดกระสุนใส่ที่พื้นจนม้าสีดำของเขาเกิดพยศ จนทำให้ตัวเขานั้นเกือบเสียหลัก “แย่ล่ะสิ โดนล้อมแล้วรึนี่” นั่น คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของชายหนุ่มผู้มีผมสีเงินยาวที่นั่งอยู่บนหลังม้าสี ดำตัวหนึ่ง และในตอนนี้เขาก็ กำลังกวาดสายตามองไปยังเบื้องหน้าที่มี กลุ่มก่อการร้ายจำนวนห้าถึงหกปรากฏตัวหลังเศษเศษซากกำแพงที่พัง แล้วหันไปมองยังเบื้องหลังที่มีผู้ก่อการร้ายกำลังควบม้าไล่ตามหลังมาเพื่อ ตีวงล้อมไปรอบ ๆ ตัวของชายหนุ่ม ก่อนที่จะได้ยินเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมาจากบนฟ้า และเมื่อมองขึ้นไปสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเขามันก็คือ.... บึ้ม!!! บึ้ม!!! บึ้ม!! การ ทิ้งระเบิดปูพรมจากกองทัพ กระแทกลงสู่พื้นเบื้องล่างได้ดังขึ้นหลายครั้ง เปลวเพลิงได้พวยพุ่งลุกขึ้นมา จากแรงระเบิดนี้เองทำให้ ชายหนุ่มนามวีโดราพุ่งกระเด็นออกไปคนละทิศทางกับพี่ชายฝาแฝดของเขา หัวของชายหนุ่มกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงจนสลบไป ซึ่งก่อนที่สติของเขาจะเลือนรางไปนั้นเขาได้เห็นจรวดขีปนาวุธ จำนวนมากพุ่งลงมาจากฟากฟ้า แรง ระเบิดของมันนั้นทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้งเมือง ตึกรามบ้านช่องสั่นคลอนก่อนที่มันจะพังทลายจากการระเบิด เปลวเพลิงของปีศาจได้พวยพุ่งขึ้นมาแผดเผาไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ไฟนรกจากห้วงอเวจีได้แปรเปลี่ยนท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่มืดมิด ให้กลายเป็นสีแดงฉานดุจดั่งเลือดของคนตาย หลัง จากที่เกิดแรงระเบิดเปลวเพลิงอันชั่วร้ายที่พัดโหมกระหน่ำไปทั่วทั้งหมู่ บ้านค่อยๆ มอดลง ชายหนุ่มนามว่าวีโดร่า ค่อยๆได้สติขึ้นก่อนที่เขาจะพยายามพยุงร่างของตัวเองซึ่งเรียกได้ว่าบาดเจ็บ สาหัดให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เขาหันมองสภาพรอบๆ ตัวเองที่กล่าวได้คำเดียวว่าเลวร้ายดุจนรก หมู่บ้านที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในหมู่บ้านที่เงียบสงบที่สุดแห่งหนึ่งใน อิตาลี บัดนี้ไม่เหลือเค้าสภาพเดิมไว้ให้เห็นอีกต่อไป ทั้งซากปรักหักพัง และ ศพผู้เสียชีวิตจากการถูกยิงหรือแรงระเบิดจากขีปนาวุธจากท้องฟ้าก็ตาม ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ เขาได้พาร่างที่อ่อนแรงเดินกวาดตามองไปโดยรอบราวกับกำลังตามหาใครบางคน “วันที่ต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป” วี โดราได้เผยความรู้สึกหวั่นไหวให้เห็นเป็นครั้งแรก เมื่อมองย้อนไปยังเหตุการณ์อันน่าเศร้าที่เกิดขึ้นในวันนั้น วันที่ทำให้เขาต้องสูญเสีย ครอบครัว เพื่อน คนรู้จัก ไม่เว้นแม้แต่บ้านเกิดของเขาเอง “หลังจากวันนั้นเราได้พบกับสองคนนั้น ก่อนที่เราจะตัดสินใจเข้ามาทำงานที่นี่” ชาย หนุ่มได้มองย้อนไปยังเหตุการณ์ในวันแรกๆ ที่เขาได้พบกับชายหญิงสองคนซึ่งพวกเขาก็คือ ฮันนิบาล เลสเตอร์ และ นอร์มา เซรีน ผู้ที่เป็นเพื่อนคนสำคัญของเขาในตอนนี้ “หลังจากที่เราเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน เราก็พบเบาะแสว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ในวันนั้นมันเป็นใคร” “เดเมียน ธอร์น กับ อลองโซ คาลิเวียลา นักฆ่าคนสนิทของมัน” แม้ ในใจของ วีโดรา ในตอนนี้นั้นจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่มีต่อชายที่ทำให้เขาต้องสูญเสีย สิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปก็ตาม แต่ ชายหนุ่ม นั้นยังคงความใจเย็นดุจดั่งสายน้ำไว้ได้อยู่ โดยที่ยังไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาให้เห็น ผ่าน ไปสักพักเสียง ๆ หนึ่งได้ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบภายในห้อง มันทำให้ วีโดรา ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานเพื่อหยิบ “โทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมรุ่นพิเศษ” ขึ้นมาเพื่อเปิดดูแล้วมีภาพของ สาวอังกฤษผู้มีผิวพรรณขาวนวล เรือน ผมสีน้ำเงินยาวเงางาม ใบหน้าเรียวสวยได้รูปดูงดงามเป็นธรรมชาติ ดวงตาคม ตาสองชั้นที่เป็นประกายงดงามดั่งอัญมณีคู่นั้นมีสีที่ต่างกัน ปรากฏขึ้นมาบนจอภาพสามมิตินามของเธอคือ มิเนอร์วา “หวัดดี วีโดรา” เด็กสาวทักทายด้วยรอยยิ้มเล็กๆ อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวที่ดูงดงามเหมือนทุกที “หวัดดี” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเป็นกันเอง ใน ตอนนี้มิเนอร์วากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับวีโดรา ในห้องนอนสีฟ้าที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ผ้าห่มสีน้ำเงินถูกคลุมไว้บนเตียงทั้งสอง ตู้หนังสือที่มีหนังสืออ่านเล่นและนิยายอยู่เต็มไปหมด ข้าง ๆ กันนั้นมีโต๊ะทำงานที่มีโน๊ตบุ๊ควางไว้อยู่ ส่วนวิเนอรี ผู้เป็นน้องสาวของเธอนั้นกำลังอาบน้ำอยู่ “สบายดีไหม” “ฉันไม่เป็นไร เธอล่ะ” “ดีจังที่นายไม่เป็นไร ฉันเองก็สบายดี” “อืม มีอะไร” “ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอกนาย” “เรื่องนั้นรึ” “ใช่ ปลาติดเบ็ดแล้ว” เพียงคำพูดเดียวของ มิเนอร์วา ทำให้ วีโดรา ที่ฟังอยู่เข้าใจถึงความหมายของมันนั่นคือ ลูเซียส นายหน้าค้าอาวุธคนสำคัญของ OHRR กำลังจะอยู่ในกำมือของพวกเขาแล้วในตอนนี้ “ตอนนี้บอสกำลังดำเนินตามแผนขั้นต่อไปอยู่” “เอาล่ะ ฉันไม่มีอะไรแล้วนายล่ะ” “ผมก็ไม่มี” “โอเค แล้วเจอกันนะ วีโดรา” “อืม แล้วเจอกัน” หลัง จากที่คุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อย มิเนอร์วา ก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน แล้วหญิงสาวก็จัดการถอดเสื้อคลุมสีดำและกระโปรงสีเดียวกันเผยให้เห็น ผิวพรรณขาวนวลเป็นธรรมชาติ เรือน ร่างสะโอดสะอง ทรวดทรงโค้งเว้าได้รูปดูโดดเด่นเซ็กซี่ หน้าอกอวบอิ่มได้รูปรับกับสะโพกและบั้นท้ายที่เห็นแล้วชวนต้องมนต์สะกด แล้วหญิง สาวเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวและผ้าเช็ดตัวสีเดียวกันมาพันไว้รอบกาย รวบผมสีน้ำเงินยาวเงางาม แล้วเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำแบบเนิบ ๆ ก่อนที่จะนำผิวกายเปลือยเปล่าขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสลงไปแช่ในน้ำอุ่น ๆ อย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์ หลังจากที่ วีโดรา คุยเสร็จแล้วเขาเดินไปหยิบ หนังสือนิยายแนวสายลับเรื่อง 007 ตอน Casino Royal ออกมาจากตู้เก็บหนังสือ เพื่อนำมันมานั่งอ่านอย่างช้า ๆ จนเวลาผ่านไปสักพักแล้วค่อยออกไปหามื้อเช้าทาน กรุงปักกิ่ง สาธารณะรัฐประชาชนจีน 9.00pm มา ยังภัตตาคารสุดหรูหราแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางมหานครกรุงปักกิ่ง มันตั้งอยู่ท่ามกลางอาคารสูงเสียดฟ้าที่รายล้อม ภายในภัตตาคารแห่งนี้นั้นมีบรรดานักท่องเที่ยวและนักธุรกิจกำลังทานอาหาร อยู่ตามโต๊ะต่าง ๆ มา ยังห้องอาหารห้องหนึ่ง ในห้องนั้นมีสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีสองคนนั่นคือ ฮันนิบาล เลคเตอร์ นักธุรกิจผู้ทรงอำนาจที่สุดคนหนึ่งของโลก กับ หญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามนางหนึ่งนามของเธอคือ นอร์มา เซรีน สุดยอดชีอีโอชั้นนำคนหนึ่งของโลก ชายหญิงทั้งสองกำลังรอการมาของใครบางคนอยู่ ผ่าน ไปสักพักประตูเลื่อนอัตโนมัติได้ถูกเปิดออก แล้วมีพนักงานต้อนรับเชิญชายคนหนึ่งให้เดินเข้ามาเขาคือ ลูเซียส คาเมนี มหาเศรษฐีพันล้านผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของอิหร่าน “สวัสดี คุณลูเซียส / สวัสดีค่ะ คุณลูเซียส” ฮันนิบาล กล่าวคำทักทายอย่างสุภาพ พร้อมกับ เซรีน ที่กล่าวคำทักทายตามมา “สวัสดีครับ คุณเลสเตอร์” ลูเซียส กล่าวตอบรับคำทักทายของ ชายหนุ่ม ก่อนที่จะหันไปตอบรับคำทักทายจาก หญิงสาว “สวัสดีครับ คุณเซรีน” “ผมคงต้องขอโทษพวกคุณด้วยนะครับ ที่มาช้าพอดีทางผมติดธุระนิดหน่อยกับทางบริษัทของผมน่ะครับ” ลูเซียส กล่าวคำขอโทษอย่างสุภาพพร้อมกับบอกเหตุผลที่ตัวเขามาสาย “ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณลูเซียส” “ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” “ได้ ยินแบบนี้ ผมเองก็รู้สึกยินดีมากที่พวกคุณยกโทษให้ เพราะในตอนแรกนั้น ผมคิดว่าพวกคุณกำลังโกรธผมที่ผมมาช้าซะอีก ต้องขอบคุณจริง ๆ ครับ” “ผมว่าเรามาทานอาหารกันก่อนดีกว่าครับ คุณลูเซียส” ฮันนิบาล กล่าวคำเชิญชวนให้ ลูเซียส มาร่วมโต๊ะด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จ “มาเข้าเรื่องกันดีกว่า คุณลูเซียส” ฮันนิบาล กล่าวขึ้นมาหลังจากที่สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งสามคนทานอาหารเสร็จ “ได้ครับ คุณเลสเตอร์” “คุณตัดสินใจที่จะเข้ามาลงทุนเรื่อง “สัมปทานด้านอวกาศ” ในประเทศอิหร่านอย่างแน่นอนแล้วสินะครับ” “ใช่ครับ” “แล้ว เมื่อเช้านี้ทางคุณเลสเตอร์เองก็บอกกับผมไว้แล้วว่าคุณต้องการข้อมูลเรื่อง เมืองแห่งพลังงานแสงอาทิตย์ ในประเทศอิหร่านจากผม เพื่อนำมันไปพิจารณาก่อนสินะครับ” “ใช่ครับ ผมต้องการ” “รบกวนด้วยนะคะ คุณลูเซียส” “ได้เลยครับ ถ้าพวกคุณขอมา ทางผมเองก็เตรียม “ข้อมูลส่วนหนึ่ง” ไว้เรียบร้อยแล้ว” “ผม คงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าทุกวันนี้มีเมืองสำคัญ ๆ กี่เมืองบ้างที่กำลังหันไปใช้พลังงานแสงอาทิตย์ เพราะ ยังไง ๆ ผมว่าผู้เป็นเจ้าของธุรกิจสัมปทานด้านอวกาศ และพลังงานอย่างพวกคุณคงจะรู้อยู่แล้ว” “โครงการเมืองพลังงานแสงอาทิตย์ ที่กำลังจะเกิดขึ้นที่เมืองเตหะราน และบนเกาะ Kish Island ประเทศอิหร่านนั้นเกิดขึ้นหลังจากการที่ทางรัฐบาลของเราต้องการสร้างเมืองที่ใช้พลังงานทดแทน ขึ้นมา ทดแทนน้ำมันที่กำลังจะหมดจากโลกนี้ไป” “ทางรัฐบาลของเราได้ไปดูงานจากประเทศอื่น ๆ ที่มีการสร้าง “เมืองแห่งพลังงานแสงอาทิตย์” เพื่อ นำเมืองเหล่านั้นมาศึกษาเพื่อใช้เป็นต้นแบบ หลังจากนั้นเจ้าพวกนั้นมันก็ประกาศให้โครงการนี้เป็นโครงการที่สำคัญมาก ๆ ที่จะใช้ในการขับเครื่องเศรษฐกิจ ท่ามกลางวิกฤติด้านพลังงานที่เกิดขึ้นทั่วโลก” ลูเซียสได้อธิบายรายละเอียดของโครงการ เมืองพลังงานแสงอาทิตย์ พร้อมกับเปิดโน๊ตบุ๊คของเขาขึ้นมาเพื่อฉายภาพอันยิ่งใหญ่อลังการงานสร้างของ เมืองแห่งพลังงานแสงอาทิตย์ ในประเทศอิหร่าน “จริง ๆ แล้ว โครงการนี้ทางผมเองก็ให้ความสนใจไม่น้อยเหมือนกัน แต่ว่ามันดันเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาซะก่อน....” ลูเซียส พยายามกัดฟันพูดเพื่อระงับความแค้นลง แต่ ฮันนิบาล กับ เซรีน ที่นั่งฟังอยู่นั้นกับสังเกตได้ “คุณลูเซียส ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี” ฮันนิบาลพูดปลอบใจแต่ลึกเข้าไปในใจของเขานั้นกลับคิดว่า ลูเซียส ได้กลายเป็นตัวหมากของพวกเขาแล้ว “ช่างมันเถอะครับ คุณเลคเตอร์ ผมผิดเองที่จู่ ๆ มาพูดเรื่องนั้น อีกทีเอาตอนนี้” “เอาล่ะครับ ผมจะไม่พูดเรื่องนั้นให้พวกคุณหมดอารมณ์อีกแล้ว มาเริ่มเรื่องของเรากันต่อเลยนะครับ” ลูเซียส ถามแล้วมองไปที่ ฮันนิบาลกับเซรีนที่พยักหน้านิด ๆ “โครงการเมืองพลังงานแสงอาทิตย์นั้นเป็นโครงการที่สำคัญมากๆ ทางรัฐบาลของเราจึงจัดให้มีการ ประมูลสัมปทานขึ้นมาอีกหนึ่งโครงการนอกจาก “โครงการธุรกิจท่องเที่ยวด้านอวกาศ” เพื่อให้บรรดานักธุรกิจนำเงินเข้ามาลงทุน” ลูเซียส พูดด้วยความรู้สึกแค้น และ เริ่มรู้สึกเสียดายนิด ๆ ที่ตัวเขานั้นคงไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปเป็นเจ้าของเมืองแห่งนี้อีกแล้ว “เรื่อง ที่ผมจะเล่าคงหมดแค่นี้แหละครับ เหลือแค่พวกคุณต้องตัดสินใจกันเอาเองแล้วล่ะว่าจะเข้ามาลงทุนในโครงการนี้ หรือไม่หรือจะรับไว้พิจารณาก่อน เพราะ อีกนานมากๆ กว่าโครงการนี้จะเริ่มประมูล” ลูเซีย สอธิบายเสร็จเขาก็ส่งเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับโครงการนี้ให้แก่ ฮันนิบาล ไม่ว่าจะเป็น วันประมูล เงื่อนไขการประมูล และ รายชื่อนักธุรกิจทั้งหมดที่เข้าประมูลด้วย “ส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าโครงการนี้เป็นอีกหนึ่งโครงการที่น่าสนใจไม่แพ้ “สัมปทานด้านอวกาศ” เลยล่ะครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทาง คุณเลสเตอร์ คิดอย่างไรกับโครงการนี้” “เป็นโครงการที่น่าสนใจดีครับ” นั่น คือคำตอบอันเยือกเย็นของ ฮันนิบาล เลคเตอร์ บุรุษผู้ทรงอำนาจบนเวทีโลก ซึ่งมันทำให้ ลูเซียส ที่ฟังอยู่ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะกล่าวชมชายหนุ่ม “ยอดเยี่ยม สมกับที่เป็นผู้นำของอาณาจักรธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ผมคิดไว้ไม่ผิดว่าพวกคุณต้องสนใจโครงการนี้แน่นอน” ลูเซียส กล่าวชม “เอา ล่ะครับ ผมเองไม่มีเรื่องอะไรจะพูดแล้วล่ะในตอนนี้ คงต้องขอตัวกลับประเทศของก่อนล่ะ เพราะ ผมมีธุระอีกหลายเรื่องที่ต้องรีบกลับไปทำ วันนี้ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่มีโอกาสมานั่งทานอาหารกับพวกพวกคุณ “เราเองก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกันค่ะ คุณลูเซียส” “แล้วเราค่อยมาทานมื้อค่ำกันอีกนะครับ” ฮัน นิบาล และ เซรีน กล่าวคำเชิญชวนอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น แต่ลึกเข้าไปในใจของทั้งคู่นั้นกำลังคิดว่า ลูเซียส ได้กลายเป็นตัวหมากของเขาไปแล้ว และ กำลังคิดด้วยว่าจะใช้ประโยชน์อย่างไรดี “เป็น เรื่องที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่ตัวผมเองนั้นยังมีเรื่องต่าง ๆ อีกหลายเรื่องที่อยากจะคุยกับพวกคุณ แต่ตอนนี้ผมคงต้องขอตัวไปทำธุระที่ประเทศของผมซะแล้วสิ หากมีโอกาสวันหลังเราคงได้มาคุยกันอีกนะครับ” “เราคงได้คุยกันอีกครั้งแน่นอนครับ คุณลูเซียส” “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้คงจะดีไม่น้อยเช่นกันครับ คุณเลสเตอร์ เพราะ ทางผมเองก็อยากจะคุยกับพวกคุณอีกครั้ง” ลูเซีย สพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนั้นไปทันที โดยมีเหล่าพนักงานต้อนรับประจำภัตตาคารจำนวนสองคนมารับ ก่อนที่จะพาไปส่งถึงรถลีมูซีนที่ทำจากทองคำ สิบนาทีผ่านไปหลังจากที่ ลูเซียส เดินทางกลับไปแล้ว บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบสงบลงชั่วคราว ฮันนิบาล จึงหันไปพูดกับเซรีน “เซรีน เดี๋ยวเรามาคิดเรื่องเงื่อนไขด้วยกันนะ” “ได้ค่ะ ฮันนิบาล” สามวันต่อมาที่กรุงปารีส ประเทศ ฝรั่งเศส เวลา 9.00 am ตรง ไปที่สำนักงานใหญ่ของกลุ่มทุนเลสเตอร์แฟมิลี ซึ่งเป็นกลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ที่สุดกลุ่มหนึ่งของโลก มันเป็นอาคารสูงเสียดฟ้าที่ถูกสร้างให้มีรูปร่างคล้ายกับหอคอยขนาดใหญ่ ที่มีความสูงถึงหนึ่งพันสองร้อยเมตรและมีจำนวนสองร้อยชั้น มันได้ตั้งตระหง่านอยู่ที่ใจกลางกรุงปารีสท่ามกลางตึกสูงเสียดฟ้าของบริษัท เอกชนต่างๆ ที่รายล้อมมันไว้อยู่ ใน ห้องประธานบริษัทที่อยู่บนชั้นที่หนึ่งร้อยแปดสิบของบริษัทแห่งนี้ ฮันนิบาล เลสเตอร์ ผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของโลกกับ นอร์มา เซรีน ที่ปรึกษาคนสำคัญของเขา กำลังนั่งอ่านเอกสารสำคัญชุดหนึ่งที่เกี่ยวกับเงื่อนไขการลงทุนของธุรกิจ สัมปทานด้านอวกาศของประเทศอิหร่าน “อย่าให้มีขยะลอยอยู่ในอวกาศอย่างนั้นรึ นึกแล้ว” ฮันนิบาล กำลังอ่านเงื่อนไขที่สำคัญที่สุดของการลงทุนด้านอวกาศ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า “เป็นเงื่อนไขที่ไม่ยากสำหรับเรา ใช่มั้ย” “อืม ไม่ยากสำหรับเราเลย” “อย่าลืมเรื่องคู่แข่งของเราสิคะ” เซรีน พูดจบเธอก็ส่งเอกสารสำคัญอีกชุดหนึ่งที่เกี่ยวกับรายชื่อของนักธุรกิจทั้งหมดที่จะเข้ามาร่วมประมูลในโครงการนี้ให้แก่ ฮันนิบาล ฮัน นิบาล นั่งมองภาพและรายชื่อบรรดานักธุรกิจทั้งหมดอย่างพิจารณา แล้วเขาก็สังเกตเห็นรายชื่อของนักธุรกิจผู้หนึ่งซึ่งดูโดดเด่นกว่าใคร ๆ “วิคเตอร์ โรมานอฟ” “เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนนะ” ชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจใช้ความคิดเมื่อมองรายชื่อของนักธุรกิจรายนี้ แล้ว ชายหนุ่มก็หยิบโน๊ตบุ๊คของเขาขึ้นมา แล้วพิมพ์รหัสผ่านให้เข้าไปยังไซท์งานส่วนตัวของเขา เพื่อหารายชื่อนักธุรกิจที่เขาต้องการ จากบรรดารายชื่อนักธุรกิจทั้งหมดที่เป็นทั้งคนรู้จัก หรือ คนที่เขาได้ยินชื่อมาก่อน วิ คเตอร์ โรมานอฟ (30 ปี) มหาเศรษฐีระดับหมื่นล้าน ชายผู้ร่ำรวยเป็นลำดับที่ห้าแห่งประเทศรัสเซีย ผู้เป็นเจ้าของสัมปทานด้านธุรกิจอวกาศ และ การสื่อสาร “นึกออกแล้ว มหาเศรษฐีชาวรัสเซียนั่นนี่เอง” “ไม่นึกว่าจะได้เจอของแข็งในการประมูลนี้ด้วย ชักน่าสนใจแล้วสิ” เป็นครั้งแรกที่ ฮันนิบาล ได้เผยความรู้สึกที่ตื่นเต้นออกมาให้เห็น ทันทีที่ได้เห็นคู่แข่งที่เป็นนักธุรกิจระดับเดียวกัน “เซรีน เราควรเสนอราคาไปเท่าไหร่ดีนะ” ชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจหันไปถาม หญิงสาวผู้เป็นที่ปรึกษาของเขา “เรื่องนั้น เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง” กลางทะเลทรายแห่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก และอยู่ห่างออกไปจากสายตาของเหล่าผู้คน เวลา 8.00 AM มายังเคหะสถานขนาดใหญ่หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางทะเลทราย มัน คือคฤหาสน์ที่มีขนาดกว้างใหญ่และหรูหรามาก มันถูกสร้างให้มีรูปร่างคล้ายกับมหาวิหารแห่งโรมัน เพียงแต่ว่ามันเป็นคฤหาสน์ที่ถูกทาสีดำทั้งหลัง และมันถูกออกแบบมาเป็นพิเศษให้สามารถกันความร้อนได้ พื้นที่โดยรอบของมันนั้นถูกรายล้อมด้วยกำแพงที่ใหญ่และหนาราวกับป้อมปราการ และที่รอบ ๆ กำแพงนั้นมีหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ติดอาวุธครบมือกำลังทำงานกันอยู่ ภาย ในห้องทำงานของคฤหาสน์สีดำที่สร้างอยู่กลางทะเลทราย เดเมียน ธอร์น นักค้าอาวุธเถื่อนผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของโลก กำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ โดยมี อลองโซ คาลิเวียลา นักฆ่าที่อันตรายที่สุดในโลกอาชญากรรม ยืนอยู่ข้างกาย “ขอโทษค่ะนายท่าน แขกที่พวกท่านเรียกมาพบ ตอนนี้พวกเขาเดินทางมาถึงแล้วค่ะ” เสียง ของสาวใช้นางหนึ่งดังขึ้นมาจากนอกประตู ทำให้ เดเมียน นักค้าอาวุธรายใหญ่ของโลก หันไปมอง อลองโซ นักฆ่าคนสนิทของเขา ก่อนที่นักฆ่าลึกลับจะเปิดประตูแล้ว บอกให้บรรดาคนรับใช้ทั้งหลายพาพวกเขาทั้งสองเดินออกจากห้องทำงาน ไปยังห้องรับรองที่มีแขกสองคนรออยู่ ใน ห้องรับรองที่อยู่ภายในคฤหาสน์สีดำ มีชาย-หญิง ลึกลับสองคนกำลังนั่งรอ เดเมียน ผู้เป็นเจ้านายของพวกเขา ที่กำลังเดินเข้ามาเพื่อพูดคุยเรื่องสำคัญ พวกเขาทั้งสองคือ ดอลฟา ไฮเลอร์ (24 ปี) สาวเยอรมันผู้มีผิวพรรณขาวนวลเนียนรูปร่างสูงสง่า ผมสีขาวราวหิมะยาวสยาย ใบหน้าแหลมเรียวเป็นธรรมชาติ ดวงตาคม นัยน์ตาสีม่วงฉายแววเย่อหยิ่ง ท่าทางไม่แยแสใคร เธอเป็นทนายความที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของยุโรป แต่มีเบื้องหลังเป็นทนายความที่คอยรักษาผลประโยชน์ทางการเงินให้แก่ เดเมียน ในหลาย ๆ ประเทศที่เขาถูกแบลคลิสต์ และที่สำคัญเธอยังเป็นสมาชิกระดับผู้นำเพียงคนเดียวของ OHRR ที่ยังไม่เคยติดแบลคลิสต์จากประเทศใด ๆ วิคเตอร์ โรมานอฟ (33 ปี) ชาวรัสเซียรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีเทาแสกกลางมาอย่างดี ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีดำสนิท แววตาของเขานั้นดูแข็งกร้าวจนน่าสะพรึงกลัว เขาคือ มหาเศรษฐีผู้เป็นเจ้าของสัมปทานด้านการสื่อสาร และ ด้านอวกาศ ที่มีเบื้องหลังเป็น ผู้ที่คอยทำหน้าที่ด้านการข่าวให้แก่องค์กรก่อการร้าย OHRR “แกคิดว่าใครเป็นคนลอบสังหาร เดเมียน” ทนายความสาวลึกลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามขึ้นมาก่อน ทำให้มหาเศรษฐีลึกลับชาวรัสเซียตอบคำถามของเจ้าหล่อน “จะไปรู้รึ” “ฉันนึกว่าแกจะรู้ซะอีก ไม่น่าถามเลย” “ถ้าฉันรู้คงบอกแกไปนานแล้ว” ระหว่าง ที่ ดอลฟา ไฮเลอร์ กับ วิคเตอร์ โรมานอฟ กำลังพูดกันอยู่นั้น ประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของชายสองคนที่ก้าวเท้าเข้า ประตูมา แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาหนังอย่างดี ความ เงียบงันอันน่าสะพรึงกลัวได้บังเกิดขึ้นภายในห้องนั้นทันทีเมื่อเดเมียน ธอร์นนักค้าอาวุธผู้ทรงอำนาจของโลก เอนกายลงบนเก้าอี้หนังบุนวมสีดำ ส่วน อลองโซ นักฆ่าลึกลับที่ติดตามตัวเขามานั้นได้เดินมานั่งอยู่ข้าง ๆ “สวัสดีค่ะ เดเมียน ปลอดภัยดีเหรอคะ” คำทักทายของทนายความสาว ดอลฟา ไฮเลอร์ ได้ทำลายเงียบภายในห้อง แล้วตามมาด้วยเสียงทักทายของ โรมานอฟ เจ้าพ่อสื่อแห่งรัสเซีย “สวัสดี เดเมียน ดีแล้วที่คุณยังไม่ตาย” นัยน์ตา สีน้ำเงินคู่นั้นของ เดเมียน ได้มองตรงไปยัง ดอลฟา ไฮเลอร์ ทนายความสาวสักพัก แล้วหันไปมอง วิคเตอร์ โรมานอฟ อีกสักครู่หนึ่ง แล้วกล่าวคำทักทายขึ้นมาอย่างสุภาพ แต่แฝงความเลือดเย็นไว้ในน้ำเสียง “สวัสดี” นาย ทุนก่อการร้ายผู้ทรงอิทธิพลในระดับโลกอย่าง เดเมียน ธอร์น ก็มองไปยัง อลองโซ นักฆ่าผู้จงรักภัคดีที่สุดของเขา เพื่อเป็นการส่งสัญญาณไปให้ นักฆ่าคนสนิท หยิบกระเป๋าสีดำขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วเปิดกระเป๋าขึ้นมาเพื่อส่งเอกสารสำคัญ ที่มีจำนวนหลายฉบับไปให้ ดอลฟา ไฮเลอร์ กับ วิคเตอร์ โรมานอฟ ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม “มาเริ่มกันดีกว่าครับ” คำพูดสั้น ๆ นั้นฟังดูสุภาพนุ่มนวลก็จริง แต่มันได้สร้างคลื่นความหวาดกลัวให้แผ่กระจายไปทั่วทั้งทะเลทราย เดเมียนได้เผยรอยยิ้มเล็กๆ แต่เป็นรอยยิ้มชั่วร้ายอย่างที่ไม่เคยปรากฏให้เห็นในตัวมนุษย์คนไหนมาก่อน 7 ธันวาคม 2052 ประเทศไทย จังหวัดกรุงเทพมหานคร เวลา 9.00 pm ใน ปัจจุบันนี้เมื่อกล่าวถึงจังหวัดกรุงเทพมหานครกันแล้ว มันคือเมืองที่กลายมาเป็นมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ที่เป็นศูนย์กลางความเจริญในด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านระบบการเมืองการปกครอง ด้านการสื่อสารและเทคโนโลยี ด้านเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน ตลอดไปจนถึงการท่องเที่ยว ทั่วทั้งเมืองนั้นถูกรายล้อมไปด้วยสถานที่พัก สถานที่ท่องเที่ยว ห้างสรรพสินค้า โรงแรม รีสอร์ท เกตส์เฮาส์ และอาคารสูงเสียดฟ้าที่มีรูปทรงอันทันสมัยของบริษัทเอกชนต่าง ๆ จำนวนมากที่รายล้อมไปทั่วทั้งเมือง ส่วนบนท้องถนนนั้นเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมหาศาลที่กำลังเดินสัญจรผ่านกันไป-มา จำนวนมาก แม้ บรรยากาศโดยรวมรอบๆ กรุงเทพมหานครนั้นจะดูสวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่ทว่าในพื้นที่บางส่วนในกรุงเทพนั้นกลับเต็มไปด้วยความโกลาหล ความวุ่นวายและความสับสน โดยเฉพาะในพื้นที่แถวแยกราชประสงค์ซึ่งเป็นเพียงจุดเดียวในกรุงเทพที่ในตอน นี้มีฝูงชนจำนวนมหาศาลกำลังชุมนุมขับไล่รัฐบาล พวกเขาเหล่านั้นกำลังเรียกร้องรัฐบาลลาออกจากปัญหาการคอรัปชั่นที่เกิดขึ้น ในขณะที่ประชาชนส่วนใหญ่กำลังชุมนุมกันโดยสงบกันอยู่นั้น ประชาชนบางกลุ่มก็กำลังปะทะกับพวกเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารที่กำลังเข้าสลาย การชุมนุมกันอย่างดุเดือด ทำให้ท้องถนนบางสายภายในเมืองนั้นเกิดการจราจรติดขัดพอสมควร เพราะ มีพวกเจ้าหน้าที่ทหารและตำรวจมาตั้งด่านตรวจ เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยในเขตตัวเมือง ท่าม กลางความแตกแยกที่เกิดขึ้นนั้น บนท้องถนนสายหนึ่งบุรุษผู้มีผมสีเงินยาวนาม ซามาเอล วีโดรา กำลังนั่งฟังเพลงคลาสสิกผ่านทางหูฟังบลูทูธอย่างสบายอารมณ์อยู่บนรถสปอร์ตสี ดำคันโปรดของเขา ที่จอดอยู่มุมหนึ่งบนท้องถนนเพื่อรอให้พวกเจ้าที่ทหารและตำรวจส่งสัญญาณให้ รถขยับ เวลา ผ่านไปสักพักเมื่อรถเริ่มขยับชายหนุ่มจึงสตาร์ทรถของเขาแล้วขับมันตรงไปยัง ด่านตรวจ แล้วหยุดรถสักครู่หนึ่งเพื่อให้พวกเจ้าหน้าที่นำเครื่องตรวจสอบวัตถุระเบิด มาแสกนที่รถ ก่อนที่จะขับรถออกไปหลังจากที่พวกเจ้าหน้าที่เหล่านั้นตรวจสอบเสร็จแล้ว “คงต้องหาที่พักก่อน” นั่น คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของบุรุษผู้มีนามว่าวีโดรา เมื่อเขาขับรถผ่านด่านตรวจมาได้สักพักแล้วในขณะนี้กำลังใช้คอมพิวเตอร์โน้ต บุ๊กในการค้นหาสถานที่พัก ที่เขาต้องการจะค้างคืน แล้ว ชายหนุ่มก็ขับรถออกจากพื้นที่ราชประสงค์มุ่งตรงไปตามท้องถนน ห่างออกไปเรื่อย ๆ จากพื้นที่แห่งความขัดแย้ง เพื่อไปหาที่ๆ เงียบสงบในการพักร้อนประจำเดือน เช้า วันต่อมาเวลาเจ็ดโมง ในห้องอาหารห้องหนึ่งที่อยู่ภายในภัตตาคารอาหารแห่งหนึ่ง วีโดรา กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางกินกาแฟกับขนมปังที่วางไว้อยู่บนโต๊ะอย่างใจ เย็น ตอนนี้สายตาของชายหนุ่มกำลังมองไปยังข่าวๆ หนึ่งซึ่งดูเหมือนว่า เขาจะให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ “สำนัก งานต่างประเทศรายงานว่า เมื่อวานนี้ นายฮันนิบาล เลสเตอร์ ประธานกลุ่มบริษัท เลสเตอร์ แฟมิลี ได้รับชัยชนะในการประมูลโครงการ สัมปทานด้านอวกาศ ในประเทศอิหร่าน ทำให้บรรดานักธุรกิจจำนวนมากนำเม็ดเงินจำนวนมหาศาลเข้ามาลงทุนที่ประเทศ อิหร่านทันที” “ยังเยี่ยมไม่เปลี่ยน” ชาย หนุ่มคิด เมื่อมองไปยังข่าวที่พาดหัวไว้อยู่แล้ววางมันลง แล้วจัดการทานมื้อเช้าที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะเดินออกจากร้านอาหารที่มีเหล่านักท่องเที่ยวกำลังนั่งทานอาหารกัน อย่างเนืองแน่น To Be Continued ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

Mission 2 : (The Judge without Name) คำพิพากษาของมัจจุราชผู้ไร้ตัวตน Location โรงแรมหรูกลางทะเล รอยัล คาเมนี 9.30pm บรรยากาศรอบๆ ตัวโรงแรมนั้นยังคงคึกคักและยังเต็มไปด้วยแขกผู้ทรงเกียรติที่บางคนกำลังเดินทางมา ขณะที่บางคนนั้นกำลังเดินทางกลับ บนสะพานเชื่อมต่อ เจ้าหน้าที่ รปภ.เอง ก็กำลังรักษาความปลอดภัยให้แก่ผู้ที่จะเข้ามาพักหรือเดินทางออกจากโรงแรม โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นในโรงแรม ภายในศูนย์หนังสือ คาเมนี ที่อยู่บนชั้นสามของโรงแรม สุภาพบุรุษผู้มีผมยาวสีเงินนาม ซามาเอล วีโดรา กำลังหารายชื่อนักเขียนนิยายที่ลูเซียสชื่นชอบผ่านทางคอมพิวเตอร์ของห้องหนังสือ เพื่อนำมันไปใช้ในการไขรหัสผ่านระบบรักษาความปลอดภัยในขั้นตอนสุดท้าย วีโดรามองไปที่รายชื่อของคนเขียนนิยายเหล่านั้นที่ปรากฏออกมาบนจอภาพสามมิติสักพัก ก่อนที่จะส่งรายชื่อทั้งหมดไปให้ วิเนอรี ที่รออยู่ ในห้องน้ำห้องหนึ่งที่อยู่ภายในโรงแรมสุภาพสตรีนาม วิเนอรี กำลังนั่งใช้ความคิดสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้คือ รายชื่อนักเขียนนิยายทั้งหมดที่ลูเซียสชื่นชอบ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของ วีโดรา ติดต่อเข้ามา “ส่งไปแล้ว” เพียงคำพูดเดียวของชายหนุ่มทำให้ เด็กสาวที่ฟังอยู่นั้นเข้าใจ แล้วมองรายชื่อทั้งหมดที่ถูกส่งไปให้ แล้วนั่งวิเคราะห์รายชื่อทั้งหมดอย่างใจเย็น ก่อนที่จะพิมพ์ข้อความหนึ่งลงไป “Howard Phillips Lovecraft Clive Barker Stephen King” วิเนอรี ที่นั่งดูโน๊ตบุ๊คอยู่ กำลังลุ้นว่ารหัสผ่านนั้นถูกต้องหรือไม่ หากไม่ถูกนั้นหมายถึงเป็นอัน จบเกมส์ “ขอร้องล่ะ ขอให้ผ่านทีเถอะนะ” นี่คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของ เด็กสาว ที่กำลังลุ้นระทึกอยู่ เมื่อเธอมองไปที่โน๊ตบุ๊คของเธอ ที่กำลังอยู่ในขั้นตอนทำลายระบบรักษาความปลอดภัยทั่วโรงแรม “บิงโก ฉันจัดการระบบรักษาความปลอดภัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว” ผ่านไปสักพัก วิเนอรี พูดขึ้นมาด้วยเสียงสดใส เมื่อเธอมองโน๊ตบุ๊คของเธอ ที่มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นมา ระบบรักษาความปลอดภัยทั้งหมดนั้นถูกทำลายลงเรียบร้อยแล้ว “เสร็จแล้วรึ” “เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณนะ วีโดรา” “แล้วเจอกันที่งาน” วีโดรา พูดเสร็จแล้วเดินผ่านพวกนักท่องเที่ยวออกจาก ศูนย์หนังสือออนไลน์ เดินลงบันไดวนไปยังห้องโถง เพื่อรอทำตามแผนขั้นต่อไป “โอเค ไปรอที่งานได้เลย เดี๋ยวฉันติดต่อไปหามิเนอร์วาก่อน” วิเนอรีพูดกับวีโดราเสร็จแล้วจัดการต่อสายไปหา มิเนอร์วา ที่กำลังรออยู่ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ห้องน้ำหญิงอีกห้องหนึ่งในโรงแรม สุภาพสตรีนางหนึ่งนาม มินอร์วา เองก็เตรียมอุปกรณ์ที่จะใช้ในการวางระเบิดเรียบร้อยแล้ว และในตอนนี้เธอกำลังรอสัญญาณจาก วิเนอรี ผู้เป็นน้องสาวของเธอที่จะประสานงานเข้ามา “พี่คะตอนนี้ฉันจัดการเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยให้พี่เรียบร้อยแล้วนะคะ” เสียงที่สดใสดั่งแสงตะวันของ วิเนอรี ที่ติดต่อเข้ามาทำให้ มิเนอร์วา ตอบเธอกลับไป “เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ” “เสร็จแล้วค่ะ พอดีฉันให้ คุณวีโดรา เขามาช่วยจัดการด้วยนะ” “ดีจัง ต่อไปพี่ต้องไปเตรียมดอกไม้ไฟแล้วสินะ” “พี่คะ ระวังตัวด้วยนะคะ” วิเนอรี กล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วงพี่สาวของเธอ แม้ มิเนอร์วา จะมองไม่เห็น แต่จากน้ำเสียง เธอก็สัมผัสถึงความอ่อนโยนของน้องสาวได้ “ขอบใจนะ วิเนอรี พี่ต้องไม่เป็นไรแน่นอน” มิเนอร์วา จึงตอบผ่านหูฟังพร้อมเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ แม้ วิเนอรีจะไม่เห็นรอยยิ้มนั้น แต่เด็กสาวสามารถสัมผัสได้ว่า รอยยิ้มของพี่สาวนั้นได้ส่งมาถึงเธอแล้วจึงตอบกลับไปด้วยเสียงสดใส “แล้วเจอกันหลังจากพิธีปิดนะคะพี่” “แล้วเจอกันนะ วิเนอรี” หลังจากที่พูดกันเสร็จ มิเนอร์วา ได้จัดการรวบผมสีน้ำเงินยาวเงางามให้เป็นทรงหางม้า ถอดชุดราตรีสีน้ำเงินดำออก เผยให้เห็นถึงผิวขาวนวลเนียนดั่งหิมะทั่วเรือนร่าง แล้วนำชุดผ้าคลุมสีดำมาสวมพร้อมกับหน้ากากสีเดียวกัน นำระเบิดที่เป็นรูปนาฬิกาข้อมือสีดำเพื่อตั้งเวลา แล้วนำมันวางไว้ภายในห้อง ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนวิเนอรีนั้นได้เก็บอุปกรณ์ทุกอย่างที่มีอยู่ทั้งหมดเข้ากระเป๋าเหลือไว้เพียง กล้องเล่นวีดีโอขนาดเล็ก แล้วนำระเบิดขึ้นมาตั้งเวลา แล้วนำมันไปหย่อนลงในถังขยะก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ลงไปยังห้องโถงตามแผนการ เหลือเวลาอีกสิบนาทีระเบิดเวลาที่ถูกวางไว้โดย วีโดรา จะเริ่มทำงาน ในห้องของประธานโรงแรมที่อยู่บนชั้นที่ห้าสิบเจ็ด สุภาพสตรีนาม เซรีน สุดยอดซีอีโอชั้นนำของโลก กำลังคุยเรื่องธุรกิจอยู่กับ ลูเซียส มหาเศรษฐีผู้เป็นเจ้าของโรงแรมหรูหลายพันล้าน “ยอดเยี่ยมมาก สมแล้วกับเป็นซีอีโอของกลุ่มทุน เลคเตอร์แฟมิลี จริง ๆ ผมนึกไว้แล้วว่าพวกคุณต้องสนใจโครงการนี้” ลูเซียสกล่าวชมจนแสดงอาการออกมาอย่างโอเวอร์จนเซรีนสังเกตได้ “ขอบคุณที่ชมค่ะ” เซรีน ยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณคงรู้แล้วสินะครับว่า ทุกวันนี้การแข่งขันด้านอวกาศนั้นเกิดขึ้นในหลายประเทศ และ มันได้กลายมาเป็นธุรกิจที่กำลังเป็นที่ต้องการมากที่สุดในยุคนี้ เพราะ มันสามารถทำเงินให้กับประเทศหนึ่งได้อย่างมหาศาล” เมื่ออธิบายเสร็จ ลูเซียส ได้เดินไปกดปุ่ม บนโต๊ะทำงาน มันได้ปรากฏ ตัวเลขจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาจากประเทศต่าง ๆ ที่กำลังแข่งขันกันในเรื่อง ธุรกิจด้านอวกาศ แล้วพูดต่อ “หลังจากที่ รัฐบาลของประเทศเราประกาศว่าจะส่งเสริมการลงทุนด้านอวกาศ เพื่อดึงเงินจาก นักลงทุนชาวต่างชาติ ไปได้ไม่นาน ก็มีนักธุรกิจชั้นนำจากหลายประเทศทั่วโลกให้ความสนใจในโครงการนี้ และ กำลังจะเข้ามาร่วมการประมูล” “ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น ในอนาคตข้างหน้าทางรัฐบาลของประเทศเรากำลังจะมี โครงการใหม่ ๆ เข้ามาอีกหลายโครงการ ที่จะทำให้ประเทศเรากลายเป็นศูนย์กลางทางการเงินแห่งใหม่ของโลก ไม่ทราบว่าทางบริษัท เลสเตอร์แฟมิลี จะสนใจเข้าร่วมประมูลหรือเปล่าครับ…” บึ้ม...!!! ระเบิดเวลาที่ถูกตั้งไว้โดยวีโดราได้เกิดระเบิดขึ้น แรงระเบิดของมันมันได้สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วโรงแรม แล้วมันทำให้ ลูเซียส ที่กำลังอธิบายเรื่องธุรกิจด้านอวกาศอยู่นั้น ถึงกับหันไปมองแล้วต้องตื่นตะลึงในทันทีเมื่อเห็น ตึกระบบรักษาความปลอดภัย ระเบิดเป็นจุลในพริบตา “มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ลูเซียส ที่กำลังตื่นตะลึงไปกับแรงระเบิดที่เห็นเมื่อสักครู่ พูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เคียดแค้น สิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาคือ “มันเป็นใคร ไอ้คนที่วางระเบิดนี่” เซรีน ที่นั่งอยู่ได้แสดงอาการตกใจออกมา แต่ในใจของเธอนั้นยังคงความเยือกเย็นไว้อยู่พร้อมกับคิดในใจว่า แผนการกำลังไปได้ดีอีกขั้น หลังจากที่ตึกระบบรักษาความปลอดภัยเกิดระเบิดขึ้นมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย วิ่งเข้ามาในห้องของประธานโรงแรม “ท่านครับ เกิดการก่อการร้ายขึ้นครับ” เสียงของพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก “ฉันรู้แล้ว” ลูเซียสที่กำลังโกรธอยู่ได้ระงับอารมณ์ลงแล้วหันไปตอบกลับพวกหน่วยรักษาความปลอดภัย “เอาเป็นว่า ก่อนที่จะทำอะไร ผมว่าเรารีบขึ้นไปลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่บนดาดฟ้า ดีกว่าครับเผื่อเกิดเหตุสุดวิสัย” เมื่อพูดเสร็จเจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นก็พาตัว เซรีน กับ ลูเซียส ออกจากห้องไปพร้อมกับ บอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง ในเวลาเดียวกันกับที่ระเบิดเวลาของ วีโดรา ที่ถูกวางเอาไว้ที่ตึกศูนย์ระบบรักษาความปลอดภัยเกิดระเบิดขึ้น ขึ้นมาบนดาดฟ้าของโรงแรมประตูได้ถูกเปิดออกแล้ว สตรีปริศนานางหนึ่งผู้มีเรือนผมสีน้ำเงินยาวเงางาม ซ่อนใบหน้างดงามของเธอไว้ภายใต้หน้ากากสีดำทมิฬ และปกปิดเรือนร่างขาวนวลเนียนดุจดั่งหิมะเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมสีเดียวกัน ก็ปรากฏตัวขึ้นและเดินออกมายังลานจอดเฮลิคอปเตอร์ “ระเบิดเริ่มทำงานแล้วสินะ” สตรีปริศนาผู้สวมหน้ากากสีดำ ยืนวิเคราะห์ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าที่มี เฮลิคอปเตอร์สีดำลำใหญ่ของ ลูเซียส จอดวางเรียงรายกันอยู่สามลำสักพัก ก่อนที่จะเดินไปยังเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่ง ใต้ท้องของเฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าว สตรีปริศนานำระเบิดที่เป็นรูปนาฬิกาข้อมือสีดำ ออกมาจากกระเป๋าเพื่อนำมันมาตั้งเวลาไว้แล้วนำไปติดตั้งไว้ที่ใต้ท้องของ เฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวอย่างใจเย็น ก่อนที่จะลอดออกมา แล้วสตรีปริศนาเดินไปด้านหลังของเฮลิคอปเตอร์สีดำอีกลำหนึ่ง เพื่อนำระเบิดที่ตั้งเวลาไว้อีกลูกมาติดตั้งไว้ที่ใต้ท้องของเฮลิคอปเตอร์ลำ นั้น บึ้ม !!! เสียงระเบิดแบบตั้งเวลาไว้อีกลูกของ วีโดราได้เกิดระเบิดขึ้นเสียงอันดังกึกก้องของมันดังขึ้นมาถึงบนดาดฟ้าเป็นสัญญาณให้ สตรีปริศนา ที่กำลังติดตั้งระเบิดอยู่บนลานจอดเฮลิคอปเตอร์ รู้ว่าควรดำเนินแผนขั้นต่อไปได้แล้ว “ระเบิดเวลาอีกลูกทำงานแล้วรึ เร็วกว่าที่เราคิดไว้เสียอีก” นี่คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของสาวปริศนา ทันทีที่ได้ยินเสียงระเบิด “แต่ว่ายังมีเวลา” สตรีปริศนาผู้ซ่อนใบหน้างดงามไว้ภายใต้หน้ากากสีดำทมิฬ วิเคราะห์สถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นโดยรอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์ลำสุดท้าย แล้วนำระเบิดที่เป็นรูปนาฬิกาข้อมือเรือนเล็กออกมา เพื่อนำมันไปติดตั้งไว้ที่ใต้ท้องของเฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าว ก่อนที่จะเดินออกมา สาวปริศนามองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าเพื่อหาเส้นทางหลบหนี หยิบกระเป๋าเดินทางที่ภายในนั้นมีระเบิดเวลาซ่อนไว้อยู่หลายลูกขึ้นมา ก่อนที่จะเดินไปยังช่องระบายอากาศช่องหนึ่ง เพื่อใช้มันเป็นที่หนีออกไป หลังจากที่ระเบิดเวลาที่ถูกตั้งไว้โดย วีโดรา เกิดระเบิดขึ้นพร้อมกันถึงสองลูก ทำให้บรรดาแขกกิตติมศักดิ์ทั้งหลายที่อยู่ภายในงานเลี้ยงต่างก็รู้สึกเครียด และหวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น จนแขกบางคนถึงกับตระโกนด่าออกมา “จัดงานภาษาอะไร” แล้ว บางคนก็ตั้งคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่จะมีหน่วยรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องโถงงานเพื่อ ประกาศอพยพคนออกไปด้วยความสงบเรียบร้อย ท่ามกลางสถานการณ์ที่กำลังตรึงเครียดอยู่นั้น วีโดรา กำลังนั่งจิบเตกีลาเย็นฉ่ำอยู่ที่มุมหนึ่งภายในงานอย่างใจเย็น แล้ว วิเนอรี ที่อยู่ในชุดราตรีสีดำกระโปรงสั้นเปิดหัวเข่าเดินเข้ามาหาเขาแล้วกล่าวชม ด้วยเสียงสดใส “วีโดรา จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยลงด้วยดีแล้วสินะ สมแล้ว” “เรื่องเล็ก” “จะสบายใจกันนะไม่ว่าหรอก แต่ระวังอย่าให้มีพิรุธแล้วกัน” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ทรงอำนาจของสุภาพบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นมาทำให้ วีโดรา กับ วิเนอรี หันไปหาเจ้าของเสียงเขาคือ ฮันนิบาล บุรุษผู้ทรงอำนาจคนหนึ่งของโลก ผู้ที่คอยอยู่เบื้องหลังทั้งหมดของแผนการนี้ “สถานการณ์ตอนนี้เป็นไงบ้าง” “ตอนนี้ฉันจัดการเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยกับระบบไฟฟ้าเรียบร้อยแล้วค่ะ บอส” “ดีเลยแล้ว มิเนอร์วา ล่ะ” “ตอนนี้เธอกำลังเตรียมการเรื่องดอกไม้ไฟอยู่ค่ะ” “แสดงว่าตอนนี้ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนสินะ” “ตามที่นายคิด/ใช่แล้วค่ะ บอส” “ฉันขอตัวไปแสดงละครต่อล่ะ พวกนายเตรียมสแตนด์บายไว้ได้เลย” ฮันนิบาล พูดเสร็จแล้วเขาก็เดินไปด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างสมจริง ก่อนจะตรงไปรวมกลุ่มกับบรรดานักธุรกิจที่กำลังตื่นกลัวทั้งหลาย หลังจากที่ระเบิดของ วีโดรา เกิดระเบิดขึ้นสองครั้ง รอบ ๆ โรงแรมนั้นเต็มไปด้วยความตรึงเครียด และความโกลาหล บนทางเดินที่อยู่ตามชั้นต่างๆ ของโรงแรมพวกพนักงานคนอื่นๆ ก็กำลังอพยพนักท่องเที่ยวออกจากโรงแรม ส่วนพวกเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยก็กำลังทำหน้าที่ค้นหาตัวผู้ต้องสงสัยในการวางระเบิดก่อการร้ายคราวนี้ บนทางเดินที่อยู่อีกทางด้านหนึ่งบนชั้นที่สามสิบสามของโรงแรม สตรีปริศนานางหนึ่งผู้มีผมสีน้ำเงินยาว ซ่อนใบหน้างดงามไว้ภายใต้หน้ากากสีดำ และสวมเสื้อคลุมสีเดียวกัน กำลังวิ่งไปตามทางเดินโดยมีพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย วิ่งไล่ตามหลังมาจำนวนสามถึงสี่คน ปัง ปัง ปัง ...!!! เสียงปืนของพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยได้ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ สาวปริศนาโดดหลบเข้าที่มุมตึกเพื่อใช้เป็นที่กำบัง แล้วหยิบมีดอาหรับรูปจันทร์เสี้ยวขึ้นมาจากกระเป๋าเพื่อใช้ใบมีดส่องหาเป้าหมาย “มีอยู่สาม ซ่อนอยู่สองรึ” สตรีปริศนาวิเคราะห์สิ่งที่เห็นเสร็จแล้วจึงเก็บมีดเล่มนั้นเข้ากระเป๋าคว้าปืน Beretta สี ดำขึ้นมาไว้ในมือ ยืนรอเพื่อให้เสียงปืนของอีกฝ่ายสงบลงก่อน แล้วพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ลั่นไกซัดกระสุนใส่ เจ้าหน้าที่นายหนึ่งจนล้มลงไปนอน ก่อนจะโดดหลบเข้าที่มุมตึกเมื่ออีกฝ่ายยิงสวน ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังมาจากอีกมุมตึกอีกฝั่ง สตรีปริศนายืนหลบอยู่หลังมุมตึกอย่างเงียบเชียบ รอให้อีกฝ่ายหยุดยิงเสียก่อน แล้วพุ่งตัวออกไปซัดมีดเข้าที่ลำคอของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งจนล้มลงไป แล้วใช้ปืนยิงเข้าที่ลำตัวของเจ้าหน้าที่อีกรายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะวิ่งออกมาเมื่อเห็นพวก เจ้าหน้าที่อีกชุดหนึ่งที่กำลังวิ่งตามเสียงปืนมา “แย่ล่ะสิ ทางไหนดีล่ะ” สตรีปริศนามองไปรอบ ๆ ทางเดินแล้ววิเคราะห์อย่างใจเย็น เพื่อหาห้องพักสักห้องที่จะนำระเบิดไปซ่อน แล้ววิ่งตรงไปยังสุดทางเพื่อหลบเข้าไปยังห้องพัก จัดการล็อคกลอนกลอนประตูอย่างแน่นหนา แล้วดึงโต๊ะมาปิดประตูซ้ำอีกที สตรีปริศนาเข้ามาในห้องแล้วนำระเบิดที่เป็นรูปนาฬิกาข้อมือที่ตั้งเวลาไว้ออกมาจำนวนสามลูก นำมันไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วนำระเบิดอีกลูกซ่อนไว้ใต้เตียง เข้าไปในห้องน้ำนำระเบิดอีกลูกไปวาง ในขณะที่ด้านนอกนั้นพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังค้นหาตัวมือวางระเบิดอยู่ตามห้องต่าง ๆ ปึง ปึง ปึง !!! เสียงกระแทก ประตูของพวกเจ้าหน้าที่ทำให้ สตรีปริศนามองหาช่องระบายอากาศ แล้วพังตะแกรงก่อนที่จะปีนเข้าไป เมื่อพวกเจ้าหน้าที่พังประตูเข้ามาสาวปริศนาก็หายตัวไปแล้ว เวลาเดียวกันกับที่สตรีปริศนากำลังนำระเบิดไปติดตั้งทั่วโรงแรม บนบันไดวนที่ที่อยู่อีกทางด้านหนึ่งของโรงแรม เซรีน กับ ลูเซียส กำลังเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าของโรงแรม ท่ามกลางเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและบอดี้การ์ดจำนวนห้าถึงหกคน “ผมคงต้องขอโทษคุณจริง ๆ ครับ คุณเซรีน ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในระหว่างที่เรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่” ลูเซียส ที่กำลังระงับอารมณ์โกรธอยู่พูดขึ้นมา แต่ในใจที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้นของเขานั้นกลับคิดว่า “ใครกัน ที่มันกล้าทำแบบนี้ หากเจอตัวมันละก็จะสั่งให้คนลากไส้มันออกมา” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณลูเซียส” เซรีน ตอบเขากลับด้วยสีหน้าที่แสดงความถึงความเห็นใจต่ออีกฝ่าย แต่แน่นอนว่านั่นคือการแสดงละคร ในใจนั้นยังคงความเยือกเย็นไว้ได้อยู่ แล้วยังคิดด้วยว่า แผนการกำลังไปได้ดี “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะครับว่า คนลงมือก่อการร้ายคราวนี้มันคิดอะไรอยู่ ถึงได้มาโจมตีโรงแรมผม และพังงานเลี้ยงการกุศลของผมแบบนี้ช่างโหดร้ายเสียจริง ๆ” เมื่อคำพูดที่ฟังดูเสแสร้งของ ลูเซียส จบลง เซรีน ที่ฟังอยู่นั้นกลับมองว่า ชายคนนี้เล่นละครไม่เก่งเอาเสียเลย บึ้ม บึ้ม บึ้ม !!! เสียงระเบิดปริศนาได้ดังขึ้นถึงสามครั้งมันทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วโรงแรมอีกครั้ง “คราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย” ลูเซียส ที่กลั้นอารมณ์โกรธไว้อยู่ได้ถามพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ด้วยความรู้สึกเจ็บใจและสิ่งที่อยู่ในหัวของเขาในตอนนี้คือ “อีกฝ่ายมันเป็นใครกันแค่คนไม่กี่กลุ่มก็สามารถพังงานเลี้ยงของเราได้เลยรึนี่!” “ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ได้ยินมาจากบนดาดฟ้า เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบ ลูเซียส กลับมาอย่างสุภาพด้วยสีหน้าที่ดูร้อนรนจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งมันไม่ได้ทำให้ ลูเซียส รู้สึกดีขึ้นเลยเมื่อได้เจอคำตอบแบบนี้ เมื่อพูดกันเสร็จแล้ว พวกเจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นได้เรียกบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่งขึ้นมาเพื่อเพิ่ม มาตรการรักษาความปลอดภัยให้ เซรีน และ ลูเซียส ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า หลังจากที่เกิดการระเบิดศูนย์รักษาความปลอดภัย กับ ลานจอดเครื่องบินประจำโรงแรม ก็มีพวกนักข่าวเดินมาทำข่าวกันอย่างคับคั่ง ส่วนพวก รปภ.ประจำ โรงแรม ได้สั่งให้อพยพพวกนักท่องเที่ยวออกมาได้หลายพันคนแล้ว โดยมีบางส่วนอพยพไปอยู่บนสะพานเชื่อมต่อ แล้วบางส่วนก็อพยพลงเรือที่ถูกเตรียมไว้ให้ที่ท่าเรือ แต่ยังมีคนที่ติดอยู่ในโรงแรมอีกหลายร้อยคน โดยเฉพาะ ในงานเลี้ยง ท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั่วโรงแรมนั้น ในห้องพักห้องหนึ่งที่อยู่บนชั้นที่เจ็ด สตรีปริศนาได้หลบพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาในห้องนี้จนสำเร็จ แล้วเธอกำลังติดต่อไปหาบุรุษผู้หนึ่งเพื่อทำตามแผนขั้นสุดท้าย ในเวลาเดียวกันนั้นไฟในห้องโถงของโรงแรมก็เกิดดับลง เพราะ ระบบที่วิเนอรีตั้งไว้ มันได้สร้างความหวาดกลัวให้แก่บรรดาแขกผู้ทรงเกียรติทั้งหลายที่อยู่ในงานเลี้ยง ไม่เว้นแม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยที่กำลังทำงานกันอยู่ โดยมีหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยสั่งให้พวกเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ไปจัดการเรื่องไฟสำรองก่อนที่จะตะโกนบอกเหล่าแขกกิตติมศักดิ์ภายในงานเลี้ยง ว่าให้รอสักครู่ระบบไฟสำรองกำลังทำงาน ท่ามกลางความสับสนของบรรดาแขกที่อยู่ในห้องโถง ที่มุมหนึ่งของงาน วีโดรา กำลังนั่งจิบเตกีลาอย่างใจเย็นอยู่ที่มุมหนึ่งในงานเลี้ยง เพื่อรอการติดต่อจากหญิงสาวนางหนึ่ง “วีโดรา ปิดม่านได้เลย การแสดงจบแล้ว” “รออยู่เลย” “ระวังตัวด้วย” “รู้แล้ว” หลังจากพูดกันเสร็จแล้ว สตรีปริศนาได้ถอดหน้ากากสีดำออกเผยให้เห็นถึงใบหน้างดงามที่ซ่อนอยู่เธอคือ มิเนอร์วา ที่ตอนนี้ได้จัดการถอดชุดเสื้อคลุมสีเดียวกันออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัส แล้วคว้าชุดราตรีน้ำเงินดำขึ้นมาสวม เปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อนำระเบิดที่ตั้งเวลาซ่อนไว้ใต้เตียง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพักไป เมื่อพูดกันเสร็จ วีโดรา ได้เผย “รอยยิ้มแห่งความอำมหิต” ดุจดั่งมัจจุราชขึ้นมาให้เห็นเป็นครั้งแรก แล้วคว้าเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาพร้อมกับหน้ากากหน้ายิ้มสีขาวปลอดขึ้นมาใส่ ก่อนที่จะหายตัวไปจากงานเลี้ยงไปโดยที่ไม่มีใครรู้สึกตัว สักพักพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำนวนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา โดยมี หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ได้ตระโกนบอกพวก บรรดาแขกทั้งหลายในงาน “ระบบไฟฟ้าสำรองกำลังทำงานแล้วครับ ขอให้ทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบ” ไฟฉุกเฉินติดขึ้นมาเหล่าแขกผู้ทรงเกียรติทั้งหลายก็เบาใจ แต่ยังมีบางส่วนที่ยังรู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อีกทั้งแรงสั่นสะเทือนจากตึกข้างๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายนอกของโรงแรม ในนาทีที่สถานการณ์ต่างๆดูเหมือนจะผ่อนคลายลงนั้นเอง จอมอนิเตอร์สามมิติ ที่อยู่บนเวทีภายในงานเลี้ยง จู่ๆก็ติดขึ้นมา มันได้ดึงความสนใจจากคนในงานทั้งหมด มุ่งไปที่จุดๆ เดียว สัญลักษณ์ ดาบสีดำทมิฬสามเล่มไขว้กัน พาดผ่านโลก ปรากฏขึ้นบนจอภาพสามมิติ “สวัสดีท่านสุภาพบุรุษ และสุภาพสตรีทั้งหลาย ที่คอยสูบกินโลกใบนี้ ผู้ซึ่งน่ารังเกียจ และเห็นแก่ตัว” คำพูดที่ฟังดูสุภาพนุ่มนวล แต่กลับแฝงไว้ด้วยคำดูถูกเหยียดหยาม อย่างร้ายกาจได้ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบในห้องโถง ในเวลาเดียวกันกับที่คำแถลงการณ์กำลังฉายอยู่นั้น ที่มุมหนึ่งของงานเลี้ยง มีบุรุษผู้หนึ่งที่อยู่ชุดเสื้อคลุมยาวสีดำ กำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งานเพื่อดูปฏิกิริยาของบรรดาแขกเหล่านั้นอย่างใจเย็น แล้วนำหน้ากากสีขาวปลอดมาใส่ ก่อนที่จะเดินไปที่เวทีอย่างเนิบ “เป็นโอกาสดีทีเดียวที่พวกท่านอุตสาห์มารวมตัวกันในงานเลี้ยงแห่งนี้ เราจะได้ทำการพิพากษาพวกสวะรกโลกไปเสียให้หมดในทีเดียวเลย” “คำพิพากษาของเราคือ ระเบิดเวลาที่ถูกติดตั้งไว้ทั่วโรงแรมแห่งนี้ที่พร้อมจะระเบิดภายในเวลา สามสิบนาที ถ้าพวกท่านโชคดีคงไม่ตายไปเสียก่อน” สิ้นคำพิพากษาของเหล่ามัจจุราชไร้ตัวตนมันได้สร้างความหวาดกลัวให้เกิดขึ้นภายในส่วนลึกของจิตใจของ บรรดาแขกผู้ทรงเกียรติ ก่อนที่จะเกิดความโกลาหลขึ้นภายในห้องโถง แขกบางคนตระโกนด่า บางคนไม่เชื่อ บางคนก็โวยวาย แล้วบรรดาคนเหล่านั้นก็พากันวิ่งไปยังทางออกของโรงแรม ทว่าที่ด้านหน้านั้น เหล่านักข่าวทั้งหลายต่างพยายามเข้าไปด้านในเพื่อทำข่าว จนเกิดเหตุจลาจลขึ้นมา บนเวทีจู่ ๆ ควันปริศนาก็พวยพุ่งขึ้นมามันได้ปกคลุมไปรอบ ๆ ห้องโถง พร้อมกับการปรากฏตัวของ บุรุษปริศนาผู้หนึ่งซึ่งซ่อนใบหน้าไว้ภายใต้หน้ากากสีขาว ที่กำลังเดินขึ้นมากลางเวที เหล่าฝูงคนที่กำลังสับสนกันอยู่นั้นก็หันมาที่จุดสนใจใหม่ที่กลางเวทีทันที ในวินาทีนั้นเอง ปากกระบอกปืนลึกลับได้ปรากฏขึ้นท่ามกลางควันสีขาว แล้วได้เล็งไปที่ บุรุษผู้หนึ่งที่เปรียบได้ดั่ง “พญามาร” เขาคือ “เดเมียน ธอร์น” นายทุนค้าอาวุธสงครามรายใหญ่ระดับโลก ที่กำลังถูกเหล่า บอดี้การ์ดพาออกไปจากกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายภายในงาน บุรุษปริศนาผู้มีผมสีเงินยาว ได้ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางกลุ่มควัน แล้วใช้ปืน Desert Eagle กระบอกเงินพร้อมที่เก็บเสียง จ่อตรงไปที่ นายทุนค้าอาวุธระดับโลกนาม เดเมียน ธอร์น แต่ตัวนายทุนใหญ่อย่าง เดเมียน ธอร์น นั้นกลับไม่หวาดหวั่นหรือเกรงกลัวต่อ “มัจจุราช” ที่กำลังหยิบยื่นความตายมาสู่ตน แล้วบุรุษปริศนา ก็ลั่นไกปืนขึ้น กระสุนปืนขนาดใหญ่ได้พุ่งออกจากปากกระบอกปืน ตรงไปยังเป้าหมาย ทว่าผู้ที่โดนลูกตระกั่วนั้นกลับเป็น บอดี้การ์ดสองคนที่โดดเข้ามาขวาง ทันทีที่บอดี้การ์ดเสียชีวิตทำให้ เดเมียน หยุดเดินสักพักหนึ่งแล้วคว้าปืน Desert Eagle กระบอกสีทอง ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแต่ไม่หันกลับไปยิงแต่ส่งมันไปให้กับ อลองโซ คาลิเวียลา บุรุษลึกลับผู้เป็นนักฆ่าคนสนิท ที่เดินเข้ามาพอดี เมื่อนักฆ่าลึกลับนาม อลองโซ ได้ปืนกระบอกนั้นมา เขาได้ใช้มันยิงไปที่ บุรุษปริศนา หลายนัดทำให้ บุรุษปริศนา ต้องโดดหลบฉากออกมาแล้วยิงสวนกลับไป แต่ทว่า นักฆ่าลึกลับ ก็ใช้เท้ายันโต๊ะขึ้นมาเพื่อเบี่ยงวิถีกระสุนให้พุ่งกระเด็นไปทางอื่น ก่อนที่ยิงสวนกลับไป ปัง ปัง ปัง !!! ท่ามกลางกลุ่มควันสีขาว บุรุษปริศนา ได้โดดหลบไปตามโต๊ะแต่ละตัว โดยมีกระสุนปืนของนักฆ่าลึกลับนาม อลองโซ ไล่ยิงตามมาหลายครั้ง แล้วเขาก็หยุดอยู่ที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่ง เพื่อดูปฏิกิริยาของนักฆ่าลึกลับรายนั้น แล้วโดดออกไปยิงสวนกลับทันที แต่ทว่านักฆ่าลึกลับกลับไหวตัวทันแล้วกระชากคอเสื้อของลูกน้องคนหนึ่งของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มาใช้เป็นที่กำบังกระสุนของบุรุษปริศนาที่พุ่งเข้าหาตน พร้อมเผยรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นมาให้เห็นชั่วขณะ ก่อนที่จะยิงสวนกลับไปที่ บุรุษปริศนา เมื่อบุรุษปริศนาเห็นนักฆ่าลึกลับส่องปืนมาทางเขา จึงโดดหลบกระสุนปืนที่ไล่ยิงตามหลังมาโดยใช้โต๊ะเป็นที่กำบัง แล้วหยุดรอสักระยะหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดยิงเสียก่อน บุรุษปริศนาโดดขึ้นไปกลางเวทีเล็งปืนไปที่ นักฆ่าลึกลับเพื่อยิงปลิดชีพกระสุนขนาดใหญ่ได้พุ่งออกจากปากกระบอกตรงไปที่ศีรษะของ อลองโซ ทว่า นักฆ่าลึกลับอย่าง อลองโซ เองก็คำนวณไว้แล้วเช่นกัน จึงโดดหลบเข้าที่หลังโต๊ะ เพื่อใช้เป็นที่กำบัง หลังจากที่เสียงปืนของบุรุษปริศนาสิ้นสุดลง นักฆ่าลึกลับ ก็ปรากฏตัวออกมาแล้วมองไปรอบ ๆ ห้องโถง ที่ตอนนี้ร้างผู้คนแล้วมีแต่กลุ่มควัน แต่กลับไม่พบบุรุษปริศนา จึงเดินออกจากงานเลี้ยงไปพร้อม ๆ กับสุภาพบุรุษผู้หนึ่งนาม เดเมียน ธอร์น นายทุนค้าอาวุธระดับโลกผู้เป็นเจ้านายของเขา ก่อนที่พวกหน่วยรักษาความปลอดภัย วิ่งเข้ามาแต่ไม่พบใครเหลือเพียงแค่ความเสียหายที่เกิดจากการกระทำของกลุ่ม คนบางกลุ่มเท่านั้น ในเวลาเดียวกันกับที่ บุรุษปริศนา กำลังปะทะกับ นักฆ่าลึกลับ บนทางเดินที่อยู่ทางด้านหลังของโรงแรม ฮันนิบาล กับ วิเนอรี กำลังเดินตรงไปยังทางออกที่อยู่ทางด้านหลังของโรงแรม “เครื่องบินมารับแล้วค่ะท่าน” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความโกลาหลที่เกิดขึ้นทั่วโรงแรม แล้วสุภาพสตรีผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาเธอคือ มิเนอร์วา ที่อยู่ในชุดราตรีสีน้ำเงินดำ แล้วเดินนำสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งสองไปยัง เครื่องบินล่องหน ที่จอดอยู่อีกทางด้านหนึ่งของโรงแรม บนทางเดินที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโรงแรม หลังจากที่บุรุษปริศนาปะทะกับนักฆ่าลึกลับเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังวิ่งไปตามทางที่มีพวกเจ้าหน้าที่ของโรงแรม กำลังตรวจหาวัตถุระเบิดอยู่ พวกเขาต่างก็รู้สึกตกใจที่ได้เห็น ชายแปลกหน้าสวมชุดประหลาดวิ่งผ่านหน้าไป พร้อมกันนั้นก็มี ก็เกิดเสียงประกาศดังขึ้นภายในโรงแรม “เรียนเจ้าหน้าที่ทุกนาย ขณะนี้ทางเราได้พบชายผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นคนลงมือก่อเหตุวางระเบิดแล้วครับ ขอกำลังเสริมด่วน” “ทำงานไวดีนี่” บุรุษปริศนาสวมหน้ากากสีขาวกล่าวขึ้น แล้วตรงขึ้นบันไดโรงแรมเพื่อขึ้นไปทางด้านบน กลับต้องหยุดวิ่งเมื่อขึ้นไปถึงชั้นสี่ เพราะมีพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยจำนวนสี่คน สาดกระสุนเข้าใส่โดยไม่ทันตั้งตัว บุรุษปริศนายืนอยู่หลังมุมตึกเพื่อรอให้เสียงปืนสงบอย่างใจเย็นแล้วหยิบมีดใช้ใบมีดส่องหาเป้าหมายเพื่อเล็ง แล้วพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับซัดมีดของตนพุ่งไปที่คอหอยของเจ้าหน้าที่นายหนึ่งจนล้มลงไป แล้วกลิ้งตัวหลบกระสุน ปามีดไปยังข้อมือเจ้าหน้าที่อย่างรวดเร็วและแม่นยำจากนั้นพุ่งตัวไปหยิบปืนที่หลุดออกมา ก่อนที่จะใช้มันยิงเข้าที่ศีรษะของ รปภ. นายนั้นเป็นการปลิดชีพ แล้วบุรุษปริศนา ใช้ปืนที่แย่งจาก รปภ. หัน ไปยิงใส่เจ้าหน้าที่อีกหนึ่งนายที่กำลังเปลี่ยนลูกกระสุนอยู่จนล้มลงไป ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปยังด้านบนเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่วิ่งตามหลังมา ทันทีที่บุรุษปริศนาผู้ซ่อนใบหน้าไว้ภายใต้หน้ากากสีขาว ขึ้นมายังด้านบน เขาจึงหันไปมองพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยประจำโรงแรมที่กำลังขึ้นบันไดมา เพียงเสี้ยววินาที แล้ววิ่งตรงไปยังห้องพักห้องหนึ่ง เพื่อเข้าไปหลบในนั้นจัดการล็อคประตู ก่อนที่จะดึงโต๊ะมาปิดบานประตูซ้ำอีกที ในห้องบุรุษปริศนาได้มองหาช่องระบายอากาศแล้วพังตะแกรง ออกมาก่อนที่จะปีนเข้าไป เมื่อพวกหน่วยรักษาความปลอดภัย พังประตูเข้ามาก็ไม่พบใครในห้องแล้ว บนดาดฟ้าของโรงแรม ที่มีซากเฮลิคอปเตอร์กระจายเกลื่อนกราด ลูเซียส ที่พึ่งมาถึงยืนตะลึงกับสิ่งที่เห็น เพราะ ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าตัวเองจะมาจบชีวิตลงที่นี่ แล้วมองไปยังเหล่าบอดี้การ์ดของตน ก่อนมองไปที่ เซรีน ที่ยังคงความเยือกเย็นไว้ได้อยู่ แล้วพูดขึ้นมา “คุณเซรีนครับ ผมคงต้องขอโทษคุณด้วย ที่ต้องพาคุณมาตายที่นี่” ลูเซียส พูดด้วยความรู้สึกที่เจ็บแค้นต่อการกระทำของใครบางคนที่ทำให้เขาต้องมาพบกับจุดจบที่นี่ “คุณพูดว่าอะไรนะคะ คุณลูเซียส” เซรีน ถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเพื่อดูท่าทีของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ผมบอกว่าบางทีพวกเราคงต้องตายกันที่นี่ครับ” “คุณบอกว่าพวกเราจะตายที่นี้เหรอคะ ล้อเล่นกันแรงเกินไปแล้วล่ะค่ะ” เซรีน กล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้ม แล้วกดปุ่มสีน้ำเงินที่อยู่บนนาฬิกาข้อมือเรือนเล็กของตัวเอง จากนั้นไม่นานเหนือท้องฟ้าที่ห่างออกไปไม่ไกลนักจากโรงแรม อากาศยานลำหนึ่ง ที่ไม่มีแม้แต่ใบพัดได้ปรากฏขึ้น แล้วมันค่อย ๆ บินลงมาจอด ทางด้านหลังของสุภาพสตรีนาม เซรีน ทำให้ ลูเซียสรู้สึกแปลกใจแล้วคิดว่า “มันมาจากใหนกัน หรือว่ากำลังล่องหนอยู่กันแน่” “เฮลิคอปเตอร์ของ บริษัทเลคเตอร์แฟมิลี่ ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูเซียส จะให้เกียรติมากับเรามั้ยคะ” เซรีน กล่าวด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็นอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ ลูเซียส “ร...รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ” หลังจากที่ เซรีนพาตัวลูเซียส ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปได้สักพัก บนดาดฟ้าประตูทางขึ้นดาดฟ้าเปิดออกแล้ว บุรุษปริศนาผู้มีผมสีเงินยาว เดินตรงไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเศษคอนกรีต และ ซากชิ้นส่วน เฮลิคอปเตอร์ที่ถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ บุรุษปริศนาสวมหน้ากากสีขาว กวาดสายตาเพื่อมองดูสภาพโดยรอบแล้วเดินมายังด้านหน้าของดาดฟ้า แต่แล้วเขาต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมา “แปะ! แปะ! แปะ!” เสียงปรบมือที่ดังขึ้น ทำให้บุรุษปริศนาหันปากกระบอกปืนที่ยึดมาจาก รปภ. ชี้ตรงไปทางต้นเสียงนั้น พบบุรุษลึกลับผู้หนึ่งที่อยู่ในชุดคาวบอยสีดำ กำลังปรบมือให้อยู่เหนือประตูทางเข้า-ออกของดาดฟ้า “เป็นการแสดงที่สนุกมากเลย” บุรุษลึกลับพูดขึ้นพลางเอามือดันหมวกคาวบอยสีดำบนหัวให้กระชับ แล้วโดดลงมาบนพื้นมองตรงไปยัง บุรุษปริศนา ที่ตอนนี้กำลังเอาปืนจ่อตรงมาที่ตนเอง “นักแสดงแต่ละคนเองก็มีฝีมือดีสมกับที่เป็นสายลับ” ทันทีที่คำพูดของคาวบอยลึกลับจบลง ทำให้บุรุษปริศนาที่ยืนฟังอยู่ถึงกับชะงักไปชั่วขณะ แล้วมองดูท่าทีของชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าสักพักอย่างใจเย็น ก่อนซัดกระสุนเข้าที่ช่วงลำตัวของ คาวบอยหนุ่มที่ยืนอยู่จนล้มลงไป แต่ไม่นานเขาก็ลุกกลับขึ้นมาใหม่ได้ทันที “ใจร้อนจัง ฉันพูดอะไรผิดรึไงถึงได้มายิงกันแบบนี้” คาวบอย ลึกลับพูดพลางสะบัดแขน สิ่งของบางอย่างพุ่งออกจากแขนเสื้อ ตรงเข้าใส่ บุรุษปริศนาสวมหน้าหน้ากาก แต่ บุรุษปริศนา ก็เบี่ยงตัวหลบฉากออกมาได้แล้วเห็น มีดสำหรับทานอาหาร ปักคาบนพื้นสามเล่ม ผัวะ !!! โดย ไม่ทันตั้งตัวท่อนขาของคาวบอยหนุ่มได้ตวัดเข้าที่ก้านคอทางด้านขวาของบุรุษ ปริศนา แต่เขาไหวตัวทันโดยยกมือขึ้นกันไว้ได้ แล้วใช้ลูกเตะถีบสวนออกไป แต่คาวบอยลึกลับกลับตวัดของบางอย่างสวนกลับมา “มีดที่ใช้สำหรับทานอาหารในโรงแรม” กรีดลงบนหน้ากากสีขาวของชายปริศนา แล้วโดดหลบลูกเตะที่รุนแรงและรวดเร็วของอีกฝ่ายออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ “ไม่นึกว่าจะได้เจอกับนายในที่แห่งนี้อีกครั้ง ฝีมือดีขึ้นนี่” คาวบอยหนุ่มลึกลับพูดขึ้น เมื่อมองตรงไปยังนัยน์ตาสีแดงเข้มที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังหน้ากากสีขาวของ บุรุษปริศนา ราวกับล่วงรู้ถึงตัวตนของชายคนนั้น “แกเป็นใคร” บุรุษปริศนาที่ยืนฟังอยู่อย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง ทำให้ชายหนุ่มดันหมวกคาวบอยขึ้นเผยให้เห็น นัยน์ตาข้างขวาที่มีสีแดงเข้ม มองตรงมายังบุรุษปริศนาสักพักก่อนที่จะตอบกลับมา “ฉันคือเงาของนาย” เพียงคำพูดเดียวของคาวบอยหนุ่ม ที่กำลังจ้องตรงมาราวกับมองทะลุไปถึงใบหน้า และ ตัวตนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังหน้ากากสีขาวของ บุรุษปริศนา ผู้มีนาม ซามาเอล วีโดรา ที่ใจเย็นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ถึงกลับรู้สึกกังวลชั่วขณะก่อนที่จะกลับมาใช้ความคิดอย่างใจเย็น ด้วยความรู้สึก “หมอนี่เป็นใคร ใช่คนรู้จักในอดีตหรือเปล่า” บุรุษทั้งสองกำลังมองไปยังอีกฝ่ายราวกับจะหยั่งให้เห็นถึงก้นบึ้งและตัวตนที่ซ่อนอยู่ ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใครกันแน่ บึ้ม!!! เสียงระเบิดดังขึ้น ในเวลาเดียวกันกับที่ชายทั้งสองกำลังยืนมองกันนิ่ง ๆ ชั่วพริบตานั้นระเบิดเวลาที่ถูกติดตั้งไว้โดย มิเนอร์วา เกิดระเบิดขึ้น แรงสั่นสะเทือนของมันทำให้บุรุษทั้งสองถึงกับเสียหลัก แล้วพื้นที่ยืนอยู่ถล่มลงไปยังห้องด้านล่าง วีโดรา ทิ้งปืนที่อยู่ในมือแล้วปาเส้นเอ็นที่เตรียมไว้ไปพันกับแท่งเหล็กที่ยืนออก มาจากกำแพงที่พัง ก่อนจะปีนกลับขึ้นมาบนดาดฟ้า “หายไปแล้วรึ” บุรุษปริศนา หันมองซ้ายขวาไม่เห็นแม้แต่เงาของชายหนุ่มหมวกคาวบอยคนนั้น แล้วมองนาฬิกาข้อมือของตนเองแล้วพูดขึ้นมาเมื่อรู้ว่าอีกสามนาทีระเบิดที่ ถูกตั้งเวลาไว้โดย มิเนอร์วา จะเริ่มทำงานพร้อมกัน บุรุษปริศนา ได้ถอดหน้ากากสีขาวออกอย่างเนิบเผยให้เห็นใบหน้าคมคายที่ซ่อนอยู่เขาคือ วีโดรา แล้วกดปุ่มเล็ก ๆ ปุ่มหนึ่งที่อยู่บนนาฬิกาข้อมือเรือนเล็ก แล้วบนท้องฟ้านั้นได้ปรากฏอากาศยานลำหนึ่งมันคือ เฮลิคอปเตอร์ที่ไม่มีใบพัดและมีระบบการบินแบบอัตโนมัติ แล้วมันค่อย ๆ บินเข้ามาใกล้ ๆ ดาดฟ้า ก่อนที่มันจะหยุดกลางอากาศ แล้วชายหนุ่ม ได้จัดการกดปุ่มอีกปุ่มหนึ่ง เพื่อให้เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังลอยลำอยู่นั้นส่งราวบันไดให้ออกมาจากทางเข้า-ออกที่ถูกเปิดขึ้นมา แล้วชายหนุ่มวิ่งตรงมาอย่างรวดเร็วเพื่อโดดเกาะราวบันไดเพื่อไม่ให้พลัดตกลงไป ก่อนที่จะปีนเข้าไปในห้องนักบิน บึ้ม!!! บึ้ม!!! บึ้ม!!! ในเวลาเดียวกันที่ วีโดรา กำลังโดดไปยังห้องนักบินอยู่นั้น ระเบิดเวลาทั้งหมดที่ถูกตั้งไว้โดย มิเนอร์วา ก็เกิดระเบิดขึ้นพร้อมกัน แรงระเบิดของมันทำให้เฮลิคอปเตอร์เสียหลัก แต่ชายหนุ่มนั้นยังคงทรงตัวไว้ได้อยู่ แล้วปีนขึ้นไปยังห้องนักบินอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องแล้วเปิดระบบล่องหนให้ทำงาน ก่อนที่จะขับเฮลิคอปเตอร์หลบแรงระเบิดที่ตามหลังมา ออกไปจากบริเวณนั้นโดยไม่หันกลับมามอง ด้วย แรงระเบิดที่มีพลังทำลายล้างมหาศาลของเหล่ามัจจุราชไร้ตัวตนที่ได้บังเกิด ขึ้นพร้อมกันหลายสิบครั้ง เปลวเพลิงแห่งคำพิพากษาที่เกิดจากการระเบิดในครั้งนี้ได้พวยพุ่งทะยานขึ้น สู่ท้องฟ้าในยามรัตติกาล เสียงของระเบิดที่ตามมานั้นดังกึกก้องสะท้อนสะท้านจนได้ยินไปทั่วทั้งท้อง นภา แรงระเบิดที่เกิดขึ้นนั้นส่งผลให้ตัวอาคารสูงเสียดฟ้าของโรงแรมหรูหลายพัน ล้านที่มีนามว่า รอยัลคาเมนีโฮเตล ต้องเกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับเกิดแผ่นดินไหว ก่อนที่ตัวอาคารทั้งหมดนั้นจะเริ่มพังทลาย และถล่มล่วงลงสู่พื้นที่รองรับตัวอาคารเอาไว้อยู่เบื้องล่าง เศษคอนกรีตขนาดมหึมาจำนวนมากมายมหาศาลที่ถล่มทับถมกันลงมาสู่พื้นแผ่นดินที่ รองรับตัวอาคารเอาไว้อยู่นั้น ส่งผลให้พื้นพสุธาเกิดแรงสั่นสะเทือนเลือนลั่นจนเกิดรอยร้าวขึ้นไปทั่ว ก่อนที่ทั้งหมดนั้นจะเริ่มพังทลาย แล้วจมหายลงไปในท้องทะเลดำดิ่งสู่ห้วงแห่งความมืดมิดของอ่าวอาหรับ เป็นการปิดฉากโรงแรมหรูหลายพันล้านกลางทะเล โดยที่จะไม่มีใครในโลกนี้ได้เห็นมันอีกเลย To be Continued

ถึงกับอึ้ง แต่ละภาพนี่มัน ... (ฮา)