[เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ] จ่ายค่าปรับด้วยหัวใจ

[StreaM]

นี่เป็นเรื่องสั้นนะครับ แบบว่าคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็แต่งออกมา อาจจะออกแนวความรักนะครับ ตอนเดียวจบนะครับ ไม่มีต่อแต่ถ้ามีคนสนใจอาจจะแต่งมาลงเรื่อยๆครับ หมายถึงว่าลงมาเรื่อยๆตอนเดียงจบครับ ตัวละครจะเอามาจากหนังสือการ์ตูนนะครับ แบบว่าเอามาผสมกันครับ จะหารูปมาให้ด้วยนะครับ(ถ้ามีนะครับ) ชื่อเรื่องยังไม่มีนะครับ ใครช่วยคิดชื่อเรื่องหน่อยก็ดีนะครับ ตัวเอกของเรื่องจะเน้นไปทางผู้หญิงนะครับเพราะผมไม่รู้ว่าผู้หญิงเขาจะคิดกันยังไง เลยออยากจะลองแต่งเรื่องที่มีผู้หญิงเป็นตัวเอกดู เริ่มเรื่องแรกกันเลยดีกว่าครับ

ตัวละครหลัก

Kureha คุเรฮะ

Kiriya Kite คิริยะ ติเท

Character From Shining Wind

เช้าวันที่แสนจะธรรมดาวันหนึ่ง คุเรฮะอายุ 16 ปี กำลังปั่นจักรยาน อย่างเร่งรีบ เพื่อจะไปโรงเรียน

“แย่แล้ววันนี้ ดันตื่นสายซะได้ >< ถ้าเป็นอย่างนี้ไม่ทันแน่ๆเลย งั้นรางวัลเวลาเรียนครบ ที่อุตส่าห์ทำมาทั้งเทอม ก็ไม่ได้สิ ต้องเร่งซะหน่อยแล้ว”

คุเรฮะ เร่งความเร็วขึ้นอีก ปั่นแบบไม่คิดชีวิตเลย (ชนิดที่รถจักรยานยนต์ตามไม่ทัน คงนึกภาพกันออกนะครับ) เมื่อคุเรฮะปั่นมาถึงหน้าโรงเรียน

“เห็นโรงเรียนแล้วล่ะ แบบนี้น่าจะทันเวลา”

ทันใดนั้นเองก็มีรถยนต์คันหนึ่งเข้ามาจอดหน้าโรงเรียน (แบบว่าหน้าโรงเรียนมันเป็นสามแยกนะครับ)

“ว้าย! รถคันนั้นหลบไปสิ เบรกไม่ทันแล้วด้วย ต้องชนแน่ๆเลย><”

“ตูม” เสียงชนของรถจักรยานกับประตูด้านข้างของรถยนต์ คุเรฮะตกลงจากจักรยาน

“อูย เจ็บก้นจังเลย ก้นเราพังหมดเลย >๐<”คุเรฮะร้องออกมา

ในขณะนั้น คนขับรถของรถยนต์คันนั้น ก็เดินออกมา และก็ต้องตกใจ

“เอ่อ คุณคิริยะ ครับ รถเราบุบเป็นรอยลึกมากเลยครับ”คนขับรถหันมามองคุเรฮะ “เธอจะชดใช้ยังไง รู้รึเปล่า ว่านี่เป็นรถของคุณคิริยะ แล้วจะทำยังไงละทีนี้ รถแพงซะด้วย”คนขับรถพูดกับคุเรฮะ

คุเรฮะตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นรถของ คุณคิริยะ

“อะไรกัน คุณคิริยะ เราต้องเป็นบ้าแน่ๆ คุณชายที่รวยที่สุดในโรงเรียน แถมเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนด้วย คิริยะ คิเท” คุเรฮะคิดในใจ

ทันใดนั้นเองก็มีคนลงมาจากรถยนต์คันนั้น

“โวยวายอะไรกันแต่เช้า” คิริยะหันไปถามคนขับรถ และก็หันไปมอง คุเรฮะ

“อ้าว เธอเองหรอกเหรอ” คิริยะพูดกับคุเรฮะ

“หือ”คุเรฮะทำหน้าแปลกใจ

“จำไม่ได้เหรอ เราเคยเจอกันแล้วนะ ฉันไง ที่ตอนนั้นเธอ...” คิริยะ

“อะไรกัน เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ”คุเรฮะคิดในใจ

“คือพวกเราเพิ่งจะพบกันเป็นครั้งแรกนะ นายพูดอะไรของนายน่ะ บ้ารึเปล่าเนี่ย”คุเรฮะพูดแทรก

“อ้าว จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้น ค่าปรับที่ทำให้รถฉันเป็นรอย เธอต้องจ่ายมา 1 แสน รถแพงซะด้วย”คิริยะ

“หา ตั้ง 1 แสน ใครจะมีล่ะ แค่รอยบุบนิดหน่อย ตั้ง 1 แสน จะไปหาที่ไหนล่ะ ขูดเลือดขูดเนื้อกันจัง” คุเรฮะตกใจ

“แต่เธอต้องจ่าย ตราบใดที่เธอเรียนอยู่ที่นี่ รู้ใช่มั้ยในโรงเรียนนี้ ไม่มีใครกล้าหือกับชั้นหรอก”คิริยะ

คุเรฮะยืนนิ่งเงียบ

“เราต้องเรียนที่นี่อีกตั้ง 2 ปี แล้วจะหาเงินแสนจากไหนล่ะเนี่ย ไม่ไหวหรอก”คุเรฮะคิดในใจ

“ฉันจะจ่ายก็ได้ แต่ขอเป็นแบบผ่อนส่งนะ”คุเรฮะ

ทันใดนั้นคิริยะก็จูบคุเรฮะ แบบไม่ได้ตั้งตัว “จุ๊บ”

“อะไรกันน่ะ”คุเรฮะคิดในใจ

“ไม่ต้องห่วง จูบ 1 ครั้ง ฉันจะลดให้ครั้งละ 5000 เป็นไงยุติธรรมมั้ย หึๆ”คิริยะยิ้ม

“หา อะไรกันเนี่ย มันยุติธรรมตรงไหนกันเล่า><”คุเรฮะคิดในใจ

“ฉันไปก่อนนะ โรงเรียนเข้าแล้ว”คิริยะพูดและก็เดินจากไป

“เราก็ต้องรีบไปบ้าง เดี๋ยวจะไม่ทัน”คุเรฮะก็ตามเข้าไปในโรงเรียน

ในโรงเรียน เมื่อถึงเวลาพักช่วงกลางวัน คุเรฮะกำลังเดินอยู่ตามทางเดินหน้าห้องเรียน

“นี่พวกเราเด็กคนนั้นไง ที่ติดค่าซ่อมรถคุณคิริยะ น่าสงสารแต่อย่าเข้าใกล้ดีกว่าพวกเรา เดี๋ยวติดร่างแหไปด้วย”เสียงนักเรียนที่ยืนอยู่ตามทางเดิน

“เราถูกโดดเดี่ยวซะแล้ว เฮ้อ….><!”คุเรฮะคิดในใจ จากนั้นก็เดินคอตก

หลังจากที่คุเรฮะกลับมาถึงห้องของตัวเอง ก็พบกับเพื่อนสนิทของเธอ

“ลองคิดในแง่ดีสิคุเรฮะ”เพื่อนสนิทคุเรฮะ

“มีเรื่องกับคิริยะจะเหลืออะไรดีอีกล่ะ”คุเรฮะพูด

“เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวก็วาเลนไทน์แล้ว คุเรฮะไม่สนใจคิริยะคุงเหรอ”เพื่อนสนิทคุเรฮะ

“ไม่มีทางหรอกย่ะ ใครจะไปสนใจเจ้านั่นกันล่ะ ทำให้ฉันต้องถูกโดดเดี่ยว อยากจะร้องไห้ ฮือ... >๐<”คุเรฮะพูด

“เอาน่าใจเย็นๆสิ เธอไม่สนเขาไม่เป็นไร แต่พวกเราสนนะ ก็เขาออกจะหล่อ แถมยังรวยที่สุดในโรงเรียนด้วย”เพื่อนสนิทคุเรฮะ

“ตามใจพวกเธอล่ะกัน แต่เตือนไว้ก่อนนะ เจ้านั่นน่ะ เจ้าเล่ห์สุดๆเลย”คุเรฮะ

ซักพักโทรศัพท์ของคุเรฮะก็ดังขึ้น

“อ้าว มีข้อความเข้าใครกันนะ เบอร์ไม่คุ้นซะด้วย ไหนลองอ่านดูซิ (รีบมาหาฉันภายใน 1 นาที จาก คิริยะ คิเท) อ้าวของตานั่นนี่นา มีอะไรกันนะ เรียกเราไปหาในเวลาแบบนี้”คุเรฮะอ่านข้อความเสร็จ ก็รีบวิ่งไปหาคิริยะคุง เมื่อมาถึง

“เธอมาสายไป 10 วิ นะ” คิริยะพูด

“อะไรกันนักกันหนาเล่า ก็รีบมาแล้วนะ แล้วมีอะไรรึเปล่า”คุเรฮะพูด

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะมาบอกเธอเรื่องนึงน่ะ อ่อ ไม่ใช่สิ หลายเรื่องเลยล่ะ”คิริยะพูด

“มีอะไรก็ว่ามา”คุเรฮะพูด

“เดินไปคุยไปดีกว่านะ เอาล่ะเรื่องแรก ห้ามทำงานพิเศษ เข้าใจมั้ย”คิริยะพูด

“ห้ามทำงานพิเศษเหรอ งั้นก็หาเงินมาให้นายไม่ได้น่ะสิ”คุเรฮะพูด

“เอาเถอะน่า เรื่องที่สอง ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นนอกจากฉัน และเวลาพักต้องมาหาฉันเข้าใจใช่มั้ย”

“เราไม่มีเงินชดใช้เลยต้องยอมรับเงื่อนไขของเขา แต่รู้สึกแปลกๆ ห้ามเราทำงานพิเศษ ห้ามคุยกับชายอื่น เวลาพักต้องมาหา รู้สึกเหมือนเป็นของเล่นเขาเลย”คุเรฮะคิดในใจ

ขณะที่ทั้งคู่เดินคุยกันอยู่ ก็มีผู้ชายสองคนเดินสวนมา

“เฮ้ เด็กคนนั้นไง ท่าทางคิริยะจะสนใจนะ แต่ยายนี่มีอะไรดี”ชายสองคนที่เดินสวนคุยกัน

ในทันใดนั้นเอง คิริยะหันไปคว้าคอเสื้อผู้ชายที่พูด

“เมื่อกี้แกว่าไงนะ ไหนลองพูดอีกทีซิ”คิริยะพูดด้วยสีหน้าโกรธ จนชายคนนั้นเงียบไป

“คราวหน้าถ้าฉันได้ยินอีกฉันจะฆ่าแกเลย”คิริยะง้างมือข้างขวาขึ้นและกำหมัดพร้อมที่จะชก

“เราไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย แย่ล่ะต้องห้ามเขาก่อน เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่”คุเรฮะคิดในใจ จากนั้นก็เข้าไปคว้าแขนที่คิริยะง้างไว้

“หยุดนะคิริยะตุง”คุเรฮะเข้าไปห้าม “อ๊ะ คุเรฮะ”คิริยะ

“เขาจะว่าอะไรก็ช่างเถอะ แต่อย่าทำร้ายคนเลยนะ เดี๋ยวเป็นเรื่องนะ”คุเรฮะ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ คุเรฮะ”คิริยะผลักคุเรฮะออกไป และก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง

“จริงด้วยอย่าสร้างปัญหาดีกว่าคิริยะคุง”

“อ๊ะ นั่นประธานนักเรียนนี่นา”คุเรฮะ

“ยุ่งอะไรด้วยล่ะ”คิริยะเดินเข้ามาหาประธานนักเรียน

“นี่อย่าดุนักเลย คิริยะคุง สาวๆเขากลัวแย่ เป็นไรบ้างมั้ยเธอ”ประธานนักเรียนพูด พร้อมกับแสดงท่าทางเป็นห่วง

“เอ่อไม่เป็นไรค่ะ”คุเรฮะ “อย่าถูกตัว คุเรฮะ นะ”คิริยะ

“ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ”ประธานพูดและยิ้ม

“คุเรฮะ มานี่”คิริยะดึงแขนคุเรฮะไป “ว้าย”คุเรฮะ

หลังจากที่ประธานกำลังหันหลังเดินไป

“นี่คุเรฮะ อย่าเข้าใกล้หมอนี่เด็ดขาด เข้าใจมั้ย”คิริยะ “ทำไมล่ะ”คุเรฮะ “เชื่อฉันเถอะน่า”คิริยะ “คิริยะกับประธาน ไม่ถูกกันเหรอเนี่ยทั้งที่ประธานก็ดูอ่อนโยนออก”คุเรฮะคิดในใจ

คิริยะเหลือบไปเห็นแผลถลอกที่มือของคุเรฮะ

“มือเธอไปโดนอะไรมา”คิริยะถามคุเรฮะ “แผลถลอกนิดหน่อยตอนโดนผลักมั้ง^^”คุเรฮะตอบ

“ต้องรีบไปทำแผลก่อน เดี๋ยวเป็นบาดทะยัก ไปห้องพยาบาลเร็ว”คิริยะพูดพร้อมกับดึงแขนคุเรฮะไปห้องพยาบาล

“ไม่เป็นไรหรอกน่าแค่แผลถลอกนิดเดียวเอง ไม่ถึงกับเป็นบาดทะยักหรอกน่า”คุเรฮะพูด

“ไม่ได้ยังไงก็ต้องไปทำแผลก่อน กันไว้ดีกว่าแก้นะ”คิริยะพูดและยังคงดึงแขนคุเรฮะไปห้องพยาบาลต่อไป “เฮ้อ โดนลากมาห้องพยาบาลจนได้ แค่แผลนิดเดียวไม่เห็นต้องมาเลย ถึงมาก็ได้แค่แปะพลาสเตอร์”คุเรฮะคิดในใจขณะกำลังทำแผล

หลังจากที่ทั้งคู่ทำแผลเสร็จ คิริยะกับคุเรฮะก็เดินออกจากห้องพยาบาล ทั้งคู่เดินต่อไปซักพัก และหยุดคุยกัน

“เฮ้อ โล่งอก ที่เธอไม่เป็นอะไรมาก”คิริยะพูดด้วยความเป็นห่วง

“เขาเป็นห่วงเราด้วย”คุเรฮะคิดในใจ “ขอบคุณที่เป็นห่วง อิอิ”คุเรฮะพูดและหัวเราะไปด้วย

“นี่ ขำอะไรกันนักกันหนา หยุดหัวเราะได้แล้ว”คิริยะพูด “แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริง คิริยะคงตื่นเต้นไปเอง ก็แค่แผลถลอกนิดหน่อยเอง”คุเรฮะยิ้มและพูด

คิริยะก้มหน้าลงและเงียบไปซักพัก และก็พูดขึ้นมา

“ฉันก็แค่รู้สึกไม่ดี เพราะฉันทำให้เธอบาดเจ็บ”คิริยะพูดน้ำเสียงอ่อนโยน

“เขาคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ ดุเขาอ่อนโยนมาก ไม่เห็นน่ากลัวอย่างที่ลือมา ที่ลือมามันไม่ใช่แบบนี้นี่นา”คุเรฮะคิดในใจและนึกภาพถึงคิริยะที่เคยได้ยินมา

“เท่าที่ได้ยินมาเขาชอบเอาแต่ใจตัวเอง ไม่สนใจคนรอบข้างเลยไม่ใช่เหรอ งั้นก็มีแค่เหตุผลเดียวคือ....”คุเรฮะคิดต่อไป และแล้วเธอก็พูดขึ้นมา

“เอ่อ รึว่าคิริยะคุงสนใจฉัน”คุเรฮะพูด “หา”คิริยะตกใจมี่คุเรฮะถาม

“กล้าถามแบบนี้เหรอ”คิริยะตอบกลับด้วยเสียงโกรธพร้อมกับขยับตัวเข้าใกล้

“แหะ แหะ ล้อเล่นน่า ^^”คุเรฮะรีบพูดพร้อมกับยกแขนสองข้างมากันไว้

“รู้มั้ยว่าเวลาโมโหฉันจะเป็นยังไง”คิริยะพูดพร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของคุเรฮะ

“ว้าย ไม่รู้จริงจ้ะ”คุเรฮะพูด “หลงคิดว่าอ่อนโยนอยู่แหม็บๆ”คุเรฮะคิดในใจ

“ฉันจะให้เธอชดใช้ค่าปรับไง”คิริยะพูดพร้อมกับเอามือข้างหนึ่ง จับที่หน้าของคุเรฮะ

จากนั้นคิริยะก็ค่อย ก้มหน้าเข้าไปจูบกับคุเรฮะ คิริยะค่อยสอดลิ้นเข้าไปในปากของคุเรฮะ

“เขาชอบแกล้งเรา สัมผัสจากปลายลิ้น จูบของเขาก็อ่อนโยน”คุเรฮะคิดขณะที่จูบกับคิริยะ

หลังจากนั้นคิริยะก็กลับไปที่ห้องเรียนของเขา

“ไปก่อนนะ อย่าลืมล่ะ เวลาพักต้องมาหาฉันด้วย ไปล่ะ”คิริยะพูดพร้อมกับเดินจากไป

คุเรฮะได้แต่มองคิริยะจากข้างหลัง

“รุ้สึกชอบซะแล้วสิเรา”คุเรฮะคิดในใจ

วันต่อมา คุเรฮะก็ไปหาคิริยะที่ห้องตามคำสั่ง

“นี่ วาเลนไทน์นี่อยากได้ช็อกโกแลตมั้ย”คุเรฮะถามคิริยะ

คิริยะรีบลุกขึ้นและทำท่าทางดีใจ

“นี่ เธอนึกออกแล้วเหรอ”คิริยะพูด

“เปล่านะ ฉันแค่ถามน่ะ”คุเรฮะตอบ

“ชิ หลงเข้าใจผิด”คิริยะทำท่าทางเศร้า

“เอ่อ แล้วช็อกโกแลตล่ะ ตกลงจะเอามั้ย”คุเรฮะถามคิริยะ

“คือ ฉันอยากได้ของแบรนด์เนมมากกว่าน่ะ”คิริยะตอบ

“หา แบรนด์เนม แค่ช็อกโกแลตไม่พอเหรอ”คุเรฮะคิดในใจ “แล้วเราจะไปหาที่ไหนล่ะของแบรนด์เนม เฮ้อ...”คุเรฮะคิดต่อไปและทำท่าจ๋อย

ซักพักคิริยะก็พูดขึ้นมา

“นี่เธอจำไม่ได้จริงๆเหรอ ก็เมื่อปีก่อน ......”คิริยะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อน

วาเลนไทน์ปีที่แล้ว ขณะที่คิริยะกำลังนั่งพักอยู่ข้างหลังตึกเรียนตึกหนึ่ง หลังจากที่ไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นมา

“ชิ เจ็บ ดันมีเรื่องจนได้ แต่พวกมันเจ็บกว่าเรา 2 เท่า ก็ถือว่าคุ้ม”คิริยะพูดพร้อมกับเอามือลูบที่แผลตรงมุมปาก

อยู่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่พรวดเข้ามา ทำให้คิริยะตกใจ

“ใครน่ะ!”คิริยะถาม เธอคนนั้นมองที่หน้าของคิริยะ “มองอะไรของเธอน่ะ”คิริยะถามอีก

“อ๊ะ คุณบาดเจ็บเหรอ”เธอพูดหลังจากที่เห็นแผลของคิริยะ

“เรื่องขี้ผง ไม่ต้องสนใจหรอก”คิริยะตอบกลับ

“เดี๋ยวฉันมีพลาสเตอร์อยู่นะ แปปนะขอหาก่อน”เธอเอามือล้วงเข้าไปไหนกระเป๋าและหยิบพลาสเตอร์ออกมา “เอ้า นี่พลาสเตอร์”เธอยื่นพลาสเตอร์ให้คิริยะ “ขอบคุณนะ”คิริยะกำลังจะรับพลาสเตอร์จากเธอ

“ฉันติดให้เองดีกว่านะ”เธอพูดพร้อมกับติดพลาสเตอร์ให้คิริยะ

หลังจากที่ติดพลาสเตอร์ให้คิริยะเสร็จ

“จริงสิ ฉันมีของดีนะ”เธอพูดพร้อมกับหยิบถุงๆหนึ่งในกระเป๋าออกมา “ฉันทำมาเผื่อเยอะเลย รับไว้นะ ทานแล้วจะได้หายเจ็บนะ ไปก่อนนะ”หลังจากที่เธอพูดเสร็จเธอก็เดินจากไป

กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน

“ตอนนั้นเธอให้ช็อกโกแลตฉัน แถมยังให้ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน”คิริยะบอกกับคุเรฮะ

“จำไม่ได้เลย แต่เราช่างเป็นคนดีจริงๆ ^•^”คุเรฮะพูด

“บังอาจลืมคนอย่างเราได้”คิริยะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ “ช่างเถอะแต่ต่อไปห้ามลืมนะ ไปนะ เดี๋ยวมีเรียนต่อ”คิริยะพูดพร้อมกับเดินจากไป

“เราอยากอยู่ใกล้ชิดเขาโดยไม่มีเรื่องค่าปรับมาเกี่ยว”คุเรฮะคิดในใจ

ขณะที่คุเรฮะคิดอยู่ซักพักหนึ่ง ก็มีคนเข้ามาเรียกเธอ

“เอ่อ คุเรฮะจัง”คนๆนั้นเรียกคุเรฮะ

“อ้าว ประธานมีอะไรคะ”คุเรฮะหันไปดูจึงรู้ว่าเป็นประธานนักเรียน

“คือ ว่าฉันอยากคุยด้วยน่ะ ฉันสนใจเธอนะ”ประธานพูดกับคุเรฮะ

“หา อะไรคะ ฉันไม่เข้าใจที่ประธานพูด”คุเรฮะพูด

“ที่ฉันสนใจเธอเพราะเห็นเธอสนิทกับคิริยะน่ะ วาเลนไทน์นี้คงอยากให้ช็อกโกแลตเขา”ประธานพูด

“ทำพูดแบบนี้ล่ะคะ แต่ถึงจะยังไง ฉันก็ไม่มีเงินซื้อหรอกค่ะ”คุเรฮะพูดด้วยเสียงเศร้า

“งั้นพอดีเลย มาช่วยงานฉันมั้ยล่ะ กำลังขาดผู้ช่วยอยู่”ประธานถามคุเรฮะ

“แต่ ฉันถูกห้ามไม่ให้ทำงาน”คุเรฮะตอบ

“ก็เก็บเป็นความลับสิ หมอนั่นไม่รู้หรอก”ประธานบอกกับคุเรฮะ

“งั้น ฉันตกลงทำค่ะ”คุเรฮะตอบพร้อมกับคิดในใจไปด้วย “จะได้ทำช็อกโกแลตให้คิริยะคุงด้วย”

หลังจากนั้นคุเรฮะก็ไปช่วยงานประธาน ก่อนวันวาเลนไทน์ 1 วัน คุเรฮะยังคงช่วยงานประธานอยู่

“พรุ่งนี้ คิริยะคุงคงจะดีใจ ที่ได้รับช็อกโกแลต^•^”คุเรฮะคิดในใจขณะกำลังช่วยงานประธานอยู่

ขณะที่คุเรฮะกำลังช่วยงานประธานอยู่นั่นเอง คิริยะก็ได้เดินมาเห็นพอดี

“ยายนี่กำลังทำอะไรน่ะ”คิริยะพูดน้ำเสียงโกรธ และก็ตรงเข้าไปหาคุเรฮะกับประธานที่กำลังทำงานกันอยู่ คุเรฮะหันมาเห็นคิริยะพอดี

“อ๊ะ! คิริยะคุง”คุเรฮะตกใจที่เห็นคิริยะ

“นี่เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ”คิริยะพูด

“เอ่อ คือว่า...”คุเรฮะตอบด้วยเสียงเบาๆ

“เธอตามฉันมานี่เลย”คิริยะดึงแขนคุเรฮะ เดินออกมาจากห้องของประธาน เมื่อเดินมาได้ซักพัก

คิริยะหยุดเดินและดันคุเรฮะเข้ากับกำแพง

“เธอรู้รึเปล่าว่าทำอะไรอยู่ ก็ฉันห้ามเข้าใกล้หมอนั่นไง เธอเป็นของใคร เป็นของฉันไม่ใช่เหรอ”คิริยะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เอ่อ ฉัน...”คุเรฮะตอบ

“รึว่าต้องการเงินมาก ฉันจะให้เธอเอง”คิริยะพูดพร้อมกับก้มหน้า และกำลังจะจูบคุเรฮะ

น้ำตาของคุเรฮะค่อยๆไหลออกมา

“เปล่านะ ไม่ใช่แบบนี้ เราไม่ใช่วัสดุสิ่งของนะ”คุเรฮะคิดในใจ น้ำตาคุเรฮะหยดลงตรงมือของคิริยะพอดี ทำให้คิริยะหยุดชะงัก

“ไม่... ไม่ใช่แบบนี้ ฉันรับไม่ได้”คุเรฮะพูดขณะกำลังร้องไห้

คิริยะหันหลังให้คุเรฮะ และทำหน้าเศร้า

“รังเกียจฉัน มากขนาดนี้เลยเหรอ ถ้างั้นเรื่องค่าชดใช้เป็นอันว่าหายกัน”คิริยะพูดด้วยสีหน้าเศร้า

“ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระ เพราะฉันก็แค่เล่นๆและไม่ต้องการเธออีกแล้ว”คิริยะพูดด้วยน้ำเวียงเย็นชา และก็เดินจากไป

คุเรฮะยืนนิ่งอยู่ซักพัก

“ทำไมพูดจาร้ายกาจ แต่เราก็แปลก ทั้งที่เขาพูดแบบนั้น แต่เราก็ยังรู้สึกว่า เราชอบเขา”คุเรฮะคิดในใจ

จากนั้นคุเรฮะก็ร้องไห้ออกมาอีก

“แต่ เขาไม่ต้องการเราแล้ว สำหรับคนธรรมดาแบบเรา คงเอื้อมไม่ถึงเขาหรอก”คุเรฮะคิดในใจ

วันต่อมา คุเรฮะยังคงช่วยงานประธานนักเรียนที่ห้องประธาน

“เฮ้อ วันนี้วันวาเลนไทน์แล้วสินะ อุตส่าห์ทำ ช็อกโกแลตจนเสร็จ เราควรให้เขามั้ยนะ อยากให้เขารับก็ยังดี”คุเรฮะคิดในใจ ขณะที่หันไปมองช็อกโกแลตที่ตัวเองทำมาให้คิริยะ

ในขณะนั้น ประธานก็เดินมาพอดี

“อ๊ะ ประธานงานเสร็จหมดแล้วนะคะ”คุเรฮะหันไปบอกกับประธาน แต่ประธานก็ตรงเข้ามาหาคุเรฮะ และผลักเธอให้นอนลงกับพื้น

“เอ่อ ประธาน จะทำอะไรคะ แล้วผลักฉันทำไม”คุเรฮะถาม

ประธานหัวเราะและยิ้มออกมา

“ได้อยู่กันตามลำพังซะที ขอบใจนะฉันหาทางแก้แค้นเจ้าคิริยะมานานแล้ว”ประธานพูด

“นี่ประธานพูดอะไรน่ะ”คุเรฮะถาม

“เพราะฉันเกลียดมันมาก และเธอก็คือจุดอ่อนของมัน ถ้ามันรู้เรื่องที่ฉันกำลังจะทำอะไรเธอ มันคงเจ็บใจจนบอกไม่ถูก”ประธานพูดและยิ้ม หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ถอดเสื้อของคุเรฮะ ออกอย่างช้าๆ

คุเรฮะนิ่งเงียบไปซักพัก

“ทำไม เราถึงไม่เชื่อที่คิริยะบอกนะ สัมผัสของคนอื่น ช่างน่าขยะแขยง”คุเรฮะคิดในใจ

“เสียใจด้วยนะ ตอนนี้คิริยะคุง เขาไม่สนใจใยดีฉันแล้ว ระหว่างเรา 2 คนไม่มีอะไรกันแล้ว”คุเรฮะพูด และร้องไห้ไปด้วย

ขณะที่ประธานกำลังจะถอดเสื้อของเธอออก

“คิริยะคุง ช่วยฉันด้วย”คุเรฮะพูดในใจ

และในตอนนั้น ประธานก็ถูกดึงให้ออกห่างจากคุเรฮะ

“แกทำอะไรอยู่รู้ตัวมั้ย”ชายคนนั้นพูด ขณะที่ดึงผมประธาน

“อ๊ะ คิริยะคุง”คุเรฮะเงยหน้าขึ้นมองว่าใครที่มาช่วยเธอ “เขามาจริงๆ”คุเรฮะคิดในใจ

“หนอย แก”คิริยะง้างมือจะชกประธาน

“อย่าใช้กำลังเลยนะ พอที เพื่อตัวคิริยะเองนะ”คุเรฮะเข้าไปขวางคิริยะไม่ให้ชกประธาน

คิริยะหยุด และปล่อยประธาน หลังจากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาให้ประธานดู

“เอ้า ประธาน ฉันถ่ายรูปการกระทำของแกไว้แล้ว ถ้าขืนงี่เง่าอีกฉันจะส่งรูปให้คนทั่วโรงเรียนได้ดูกัน”คิริยะโชว์รูปที่ถ่ายไว้ในมือถือให้ประธานดู

“ฝากไว้ก่อนเถอะแก”ประธานพูด แล้วก็รีบเดินหนีไป

“รีบมาเอาคืนล่ะ ฉันจะรอ”คิริยะพูด

คุเรฮะมองดูคิริยะพร้อมคิดในใจ

“เขามาช่วยเราจริงๆ”

ทันใดนั้น คิริยะ ก็โผเข้ากอดคุเรฮะ

“ยัยบ้า คิดว่าฉันจะยอมให้คนอื่นแตะต้องเธอเหรอ”

คุเรฮะตกใจ

“เอ่อ คิริยะคุง”

คิริยะยังคงกอดต่อไป

“เธอชอบทำให้ฉันเป็นห่วง”

หลังจากนั้นคิริยะก็รู้สึกตัวว่ากำลังกอดคุเรฮะอยู่

“อ๊ะ โทษทีฉันลืมไป ขอโทษนะ”

คิริยะผละมืออกจากตัวคุเรฮะ

“จริงสิเราต้องบอกเขาจะไม่ให้เขาหลุดมือไปอีก”คุเรฮะคิดในใจ จากนั้นก็คว้ามือของคิริยะไว้

“เปล่านะ ฉันไม่ได้รังเกียจ เธอเลยนะ”น้ำตาของคุเรฮะค่อยๆไหล

“คือฉัน ฉัน... ฉันชอบคิริยะคุงนะ ชอบจริงๆนะ”คุเรฮะพูดทั้งน้ำตา

คุเรฮะหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าของเธอออกมา

“คิริยะ รับไว้นะ ที่ฉันทำงาน เพราะจะได้มีเงินมาซื้อให้เธอไง”คุเรฮะยื่นช็อคโกแลต ให้กับคิริยะ

“ช่วยรับหน่อยเถอะนะ แล้วก็ ขอฉันอยู่ใกล้ๆเธออีกครั้งโดยไม่เกี่ยวกับค่าชดใช้ได้มั้ย”คุเรฮะพูดกับคิริยะ

“เฮ้อ เธอจะบ้าเหรอ เรื่องค่าชดใช้นั่นน่ะ ฉันยกมาเป็นข้ออ้างให้เธอมาอยู่ใกล้ฉันต่างหาก”คิริยะพูดพร้อมกับยิ้ม

หลังจากนั้นคิริยะก็เอามือโอบไหล่คุเรฮะอีกครั้ง

“แบบนี้ดีกว่าปีก่อนนะ”คิริยะพูด

“หา”คุเรฮะแปลกใจ

“ก็ปีนี้เป็นช็อคโกแลตที่ตั้งใจให้โดยเฉพาะนี่นา”คิริยะพูดพร้อมกับค่อยจูบคุเรฮะเบาๆ

“จุ๊บ”

The End

จบแล้วครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องแรกของผม

Edited June 27, 2010 by StreaM

[LelouchLL]

ว่างๆเข้ามาอ่าน...

บรรยายได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับผม แต่คิดว่าตอนนี้คงดีขึ้นแล้วล่ะ :emo (54):

[Detective_S.H]

ก็โอดีค่ะ

[dragonwari]

ก็ดีน่ะครับ

[B★RS]

:emo (43): ก็ใช้ได้เลยครับแบบว่าเห็นภาพไปด้วยเลย

แต่ว่าการบรรยายบางช่วงยังดูตะกุกตะกักน่ะครับ

ถึงแบบนั้นก็ขอยอมรับว่าแต่งมาได้ดีเลยครับว่างๆจะเริ่มทำต่อบ้าง :emo (36):

(ของเราจะทำได้ไม่น้อ)

[Zay_Zero]

ก็ดีนะครับ แต่รู้สึกว่ารูปตัวละครมันจะคุ้นๆนะ :emo (58):

มาจากเมะหรือเกมก็ไม่รู้นะ :emo (36):

[army03]

นิยายๆ เด๋วว่างมาอ่าน ตอนเดียวจบเลยเหรอเนี่ย

[NortHZenitH]

ก็ใช้ได้นะคับ

มีภาพตัวละครให้ดูด้วย-0-

[arm2017]

ก็ใช้ได้นะคับ

มีบรรยายด้วย

[simayi13]

เปงกำลังใจให้นะคับ แต่งมาเรื่อยๆนะ :emo (00):

[P.PATTERN]

แต่งเองหรอเนี๊ยยย=[]=

โอ๊ววววววววว

นั่งจิ้นจนเห็นภาพเลย=w=

เซียนๆๆๆ

แต่งอีกน๊าาา

หนุกดีๆ><

[Loli_Loli]

เจ๋งดีครับ พอนึกภาพตามได้ ซึ้งดี แต่จบไม่ค่อยดีเท่าไรนะ เราว่ามันเร็วไป

ยังไงก็เอาผลงานมาลงอีกนะครับ จะรอชม :emo (42):

________________________________________________________

:emo (55): จากเอาปลาโลมา :emo (55): จากเอาปลาโลมา:emo (55):

[oxygen]

บรรยายน้อยมาก -*-

บทเยอะพอสมควร หากเทียบกับความยาวของเนื้อหา

ถ้าให้คะแนน ขอให้ 8ก็แล้วกันครับ

เพราะการบรรยายยังน้อยเกินไป ทำให้ลดทอนความน่าสนใจลง

บทพูดก็ดูจะไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางเท่าไหร่

อย่างไรก็ดี

ผลงานที่ออกมานี้ ก็มีคุณค่าแก่การศึกษาครับ

ขอบคุณ

[StreaM]

:emo (47): เค้าแต่งไว้นานแล้วอ๊า จะ 3 ปีได้ละมั้ง ฮ่าๆ :emo (07):

[naru-s]

เหมือนกำลังอ่านการ์ตูนรักๆใคร่ๆ ของ ชินโจมิยูอยู่เลย อร๊ายยยย

[fantasyboy]

เก่งจัง เจ๋งดีครับ พอนึกภาพตามได้ ซึ้งดี

[i3eFrEe]

ก็ดีน่ะครับ

[kanune]

มีรูปประกอบด้วย เป็นกำลังใจให้ครับ

[tautuk]

ชอบมาเลย จ่ายค่าปรับด้วยใจเนี้ย อ่าาา :emo (47): แล้วมีอีกใหม่ เอามาฝากกันเรื่อยๆนะ :emo (43):

[tonkub]

ตัวละครวาดเองหรอวาดสวยจังต่างจากผมลิบลับ

[StreaM]

ผมไมไ่ด้วาดเองครับ เอามาจาก เกมง่ะ เป็นคนวาดรูปได้อุบาทโคตรๆ :emo (49):

[ayano]

Oh! รูปของ Tony งิงิ ชอบชื่อเรื่องเห็นละเข้ามาดูเลย งิงิ

[falconzero]

โอเคดีครับ แต่บรรยายเนื้อเรื่องยังสลับไปมาอยู่เหมือนสับสน และบทบรรยายก็น้อยจนมองไม่เห็นฉากเท่าไหร่ครับ

[Seraphimz]

น่าจะเพิ่มเติมเรื่องหน่อยนะ มันจบเร็วไปหน่อยอ่ะ

แต่ก็ดีแล้วนะ จะคอยเป็นกำลังใจให้ครับ

[jas]

ก็อว่าใช้ได้ครับสำหรับเรื่องนี้นะครับ