Toantaku

บทที่ 5 # ตึงเครียด | 1/2 แสง สว่างทาบเข้าที่ใบหน้า ปลุกให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นจากภวังค์ที่แสนเงียบงัน เขาร้องครวญครางเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นนวดหัวส่วนที่ยังปวดระบม พีทค่อยๆ ดันตัวขึ้นนั่งกับพื้นเงียบๆ เขารู้สึกว่าที่ฝันเมื่อครู่ออกจะสมจริงเกินไปหน่อย เมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจจึงยังสูบฉีดเลือดอย่างสุดกำลังเหมือนเวลาที่คนกำลัง ตกใจกลัวตลอดเวลา "ตื่นแล้วหรอ ตาพีท" "แม่หรอ ..เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า" "ถาม แปลกๆ คนอย่างฉันจะเป็นอะไรได้ยังไง" เธอตอบพร้อมกับกลั้วหัวเราะในคอ "ว่าแต่แกเหอะ เป็นอะไรน้ำเสียงอย่างกับมีอะไรอยู่อย่างนั่นแหล่ะ" เขารู้สึกโล่งอก แต่อีกใจก็รู้สึกหวั่นไหว "ผมฝันไม่ค่อยดีเท่าไร" "ฝันว่าอะไร.." "ฝันว่ามนุษย์ต่างดาวบุกโลกน่ะ สยองสุดๆ.." พอ นึกขึ้นได้ชายหนุ่มก็จับเสื้อจับกางเกงว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า เมื่อรู้ว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร ดวงตาที่ค่อยๆ พรือขึ้นมองเองก็ยังคงพร่ามัว เขาพลิกตัวขึ้นบิดขี้เกียจไปมา หลังจากที่ทนนอนอยู่กับพื้นแข็งๆ เป็นเวลานาน "ไร้สาระน่า.. มนุษย์ต่างดาวบ้าบออะไรจะมีจริงได้ไง ลูกเอ๊ย ปัญญาอ่อนเหมือนพ่อแกไม่มีผิด" "แม่ก็.. ว่าแต่นี่เล่นไพ่แต่หัววันอีกแล้วหรือเนี่ย" "เปล่าเล่นสักหน่อย แค่สอนวัฒนธรรมของไทยให้พ่อตาลูกน่ะ เห็นว่ามาจากต่างประเทศ" "พ่อตา!" "ก็ พ่อของคนที่ลูกไปลวนลามใส่ไง" ผู้เป็นแม่ค่อยๆ ลุกเดินออกมาจากโต๊ะ เธอเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ กลัวว่าใครจะได้ยิน "นี่ แม่เคยได้ยินมานะ เวลาฝรั่งเขาฟ้องร้องเรื่องอย่างนี้กันที เสียเป็นร้อยล้านเลยนะ" "แล้วยกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ให้เขาเนี่ยนะ!" "เหอะน่าๆ ตามน้ำๆ ไปละกัน ดีกว่าเสียเงิน" "สวัสดีพ่อหนุ่ม.." เสียง ยานๆ เล็กๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พีทยันตัวขึ้นยืนด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็พอรู้หน้าที่ที่ควรจะทำก่อน เขาลุกขึ้นแล้วมองหาต้นตอของเสียง "มองไปทางไหนน่ะ ทางนี้ ทางนี้" เสียง เล็กๆ นั่น ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะถูกมือเล็กๆ ฉุดคอเสื้อลงมาอย่างแรงจนหน้าเกือบทิ่ม ดวงตาสีเขียวจ้องบุคคลตรงหน้าด้วยท่าทีตกตะลึง "จิ้งหรีด!.." สิ้นคำชายหนุ่มก็ถูกกระตุกอย่างแรงจนลงไปนอนกับพื้น ใบหน้าหล่อเหลาถูกกระแทกอย่างแรงจนยับยู่ยี่ "เป็นเด็กเป็นเล็ก แต่ปากเสียชะมัดยาก ชาวโลกเนี่ยละน้า" ชาย แก่ตัวสูงเพียงเมตรกว่าๆ หัวล้านเตียน ดวงตาโตมีรอยคล้ำใต้ตา มีหนวดที่ขึ้นแซมใต้จมูกเหมือนหนวดแมว ใบหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา พีทจ้องเขม็งด้วยความโมโห แต่เมื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้เกิดขึ้นแม่ของพีทก็รีบวิ่งบึ่งมาหาทันที "ขอโทษทีนะคะ แบบว่าตาพีทมันยังไม่ค่อยโตเท่าไร เดี๋ยวดิฉันจะช่วย..." "แม่!!" "หุบปากไปเลยตาพีท พูดออกมาได้ไง ว่าเขาเป็นจิ้งหรีด เสียมารยาท!" "แต่แม่ ดูดิ นี่มันคนที่ไหนเล่า" "เลอะเทอะ.. เห็นอยู่ชัดๆ เขาเป็นชาวต่างชาติมาจากต่างประเทศต่างหาก ดูบ้านนี่สิ ยังเป็นแบบอเมริกาเลย" พอ ถูกบอกให้ดู ด้วยตัวเป็นคนท้องถิ่นจึงเงยหน้าเหลียวซ้ายแลขวา แต่ที่เขาเห็นนี่ไม่ใช่บ้านนะ ยานอวกาศชัดๆ เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์วางอยู่เต็มแผงหน้ากระจกขนาดใหญ่ที่ถูกคลุมจากภาย นอกด้วยผ้าใบสีเงิน ห้องเป็นห้องขนาดกลางเหมือนห้องบังคับการ ทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบ มีเครื่องใช้ไม้สอยแปลกตาวางอยู่เต็มไปหมด "ใช่ที่ไหนอะแม่ ที่อเมริกาไม่มีบ้านแบบนี่หรอก.." "ทำไมฉันต้องเชื่อแก!" "เอ้า.. ก็ผมมีพ่อเป็นเมกัน แล้วผมก็พึ่งกลับมาจากอเมริกาไงเนี่ย!" "เถียงแม่อยู่ได้ ใครเป็นคนสั่งสอน หา!" "ขอโทษค่ะ.." ขณะที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงของหญิงสาวดังขึ้น ความรู้สึกที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจถูกดึงความสนใจไปที่เธอ (ก็เล่นโดนทุบซะขนาดนั้น) ใบ หน้านวลลผ่องยังคงจ้องมองมาที่เขา ผมสีฟ้าที่ยาวจนประหลังของเธอขยับไปตามการเคลื่อนไหวราวกับสายน้ำ สะกดชายหนุ่มให้เหม่อมองราวกับเธอคือนางฟ้านางสวรรค์ "อ้าวหนูฟ้า มาแล้วหรอ พี่พีทเขาตื่นแล้วนะ" "ค่ะ.." "นี่ ตาพีทมาทำความรู้จักกับ หนูฟ้าคู่หมั้นแกไว้เร็ว" เมื่อคำว่า 'คู่หมั้น' หลุด ออกมา พีทก็เหมือนถูกกระฉากจากมนต์สะกด ความจริงที่พบเจอมาเล่นเอามองเห็นอนาคตอดสูรำไรมาแต่ไกล เขาเข้าไปดึงแขนแม่ให้ออกมาห่างจากเธอ ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความกังวล และหวาดกลัว "แม่ ..ยัยนี่เป็นมนุษย์ต่างดาว อย่าเข้าไปใกล้" พีทพูดด้วยน้ำเสียงเอาจริง "เอาอีกแล้ว พูดจาเลอะเทอะ.." ผู้ เป็นแม่พูดก่อนจะรัวตีที่ต้นแขนชายหนุ่มเพื่อให้ปล่อยมือ จนเป็นรอยแดงๆ แต่เขายังคงจับไว้แน่น และดุงเธอให้ถอยออกมาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ไม่รู้ทำไมแกถึงได้โตมาเป็นคนพูดจาเพ้อเจ้ออย่างนี้นะ เหมือนกับพ่อแกไม่มีผิด ที่เอาแต่ค้นคว้าเรื่องพลังจิตบ้าบอ จนตัวเองกลายเป็นตัวประหลาด แถมยังมาทำให้ลูกเป็นตัวประหลาดไปด้วยอีกคน!" น้ำเสียงของคนที่เป็นแม่เริ่มสั่นเทา ทำเอาใจของชายหนุ่มตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ครับผม ฮ่าๆ

บทที่ 4 # โรคจิต สิ้นท่า "อ้ากกก แม่กูยังอยู่ในบ้านนะเฟ้ย!" ความโกรธผสมกับการขาดสติแบบฉันพลันทำให้ พ่อหนุ่มพลังจิต เกิดคลั่งขึ้นมา เขาจ้องไปที่ไอพ่นข้างหลังรวมสมาธิอยู่ประมาณ 10 วินาที ก่อนที่ผลลัพธ์จะเกิด "ระเบิด!" สิ้น เสียงคำสั่งที่เน้นสมาธิเป็นครั้งสุดท้าย เครื่องไอพ่นของเจ้าต่าวดาวก็ระเบิดกระจุยเสียงดังลั่น เธอค่อยๆ ร่วงลงมาตรงจุดเดิมที่บินขึ้นไปเมื่อครู่ ลำแสงทุกอย่างหายไปทันที มีแต่เสียงร้องระงมของผู้คนที่ร้องด้วยความหวาดกลัว "เนื่องจากมีชาวต่างดาวยังอยู่ในบริเวณพื้นดิน จึงไม่สามารถยิงลำแสงต่อได้.." "อ่ออ ย่างนี้นี่เอง ถ้าแกยังคงอยู่ที่นี่ก็ทำอะไรโลกนี้ไม่ได้สินะ" พีทเดินเข้าไปหาก่อนจะกระดิกนิ้วเบาๆ หมวกที่สวมอยู่ก็กระเด็นออก "สงสัยคงต้องจับเป็นตัวประกันไว้ก่อนซะแล้วสิ" "สถานะถูกจับกุม ใช้ระบบป้องกันตนเอง.." เธอ ควักเอาปืนรูปร่างประหลาดออกมาจากช่องเก็บของลับตรงข้างแขน ก่อนจะยิงใส่เขาไม่ยั้ง พีทกระโดดหลบไปมาอย่างแคล่วคล่องไม่ทำให้ผิดหวังที่ได้เป็นตัวจริงนักบา สของมหาลัย แต่ใครจะไปรู้เคราะห์ซ้ำกรรมจะซัด เมื่ออยู่ดีๆ พีทก็เกิดสะดุดหินล้มกลิ้งลงกับพื้น "เห้ย!!!" แซดดดดด.. จวนตัวเข้าจริงๆ ชายหนุ่มจึงหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิถึงสิ่งของที่พอจะช่วยให้เขาปลอดภัยได้ "กะละมัง!" เลเซอร์ ที่ยิงออกมาถูกปัดออกด้วยกะละมังสแตนเลสขนาดใหญ่ ที่ชายหนุ่มนึกขึ้นได้เป็นอย่างแรก แต่ทว่ากะละมังที่ถูกลำแสงที่ว่าเข้าไปค่อยๆ หลอมเหลวหายไปกับตา "เอาแล้วไงตู.. ทำไงดีเนี่ย พลังก็ไม่มีเหลือแล้วด้วย" เขาถอยหลังร่นมาเรื่อยๆ จนแผ่นหลังสัมผัสถึงความเย็นจากกำแพงคอนกรีตสูง 2 เมตร ใบหน้าหล่อเหลาเต็มประดาไปด้วยความหวาดกลัวจากใจจริง แต่ก็ไม่ทิ้งมาดหนุ่มหล่ออย่างแน่นอน แม้ว่าใกล้จะตายแล้วก็เหอะ กระบอก ปืนถูกยกขึ้นมาเล็งตัวเขาแบบไม่มีลังเล เธอจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไม่แสดงอาการหวั่นเกรงใดๆ ชั่วพริบตาที่เลเซอร์จากกระบอกปืนในมือถูกยิงมา เขาหลับตาลงแน่นความรู้สึกสุดท้ายของชีวิต ชายหนุ่มนาม พีท ก็สัมผัสถึง.. "ทำไมรู้สึกมันโล่งๆ พิกลๆ ฟะ" เขา ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็ตะลึงเมื่อหนูน้อยของเขาออกมาโทงเทงสัมผัสโลกอันแสนบริสุทธิ์ พีทอ้าปากค้างจ้องมองตัวเองที่เปลือยเปล่าไร้สิ่งใดปกคลุม เขารีบกุมปิดป้องเจ้าหนูสุดชีวิต ต่างจากยัยต่างดาวที่มองแล้วมีเลือดฝาดๆ ขึ้นที่แก้มเล็กน้อย "เฮ้! เธอทำอะไรเนี่ย เสื้อผ้าฉันหายไปไหน!" "ทำลายล้างอารยธรรมเถื่อน.." "ไม่ฟง ไม่ฟังแล้วเฟ้ย! เอาปืนมานี่เลย ยัยบ้า" ชายหนุ่มกระโจนทั้งๆ ที่เปลือยเข้าใส่ ไขว่คว้ามือน้อยๆ เพื่อที่จะแย่งปืนในมือเธอ จนทั้งคู่เซล้มไปด้วยกัน "เอามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่" ขณะ ที่ทั้งคู่กำลังนัวเนียเป็นพัลวันกับศึกชิงปืนที่สุดแสนจะหื่นระทึกในสภาพ เปลือยเปล่า ผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มที่กำลังเดินกลับบ้านหลังจากหนีลูกไปเที่ยว เห็นกลุ่มคนกำลังยืนมุงอะไรอยู่ที่หน้าปากซอยบ้านของนาที เธอก็เลยอยากรู้อยากเห็นบ้าง ค่อยๆ แทรกเข้ามาเรื่อยๆ จนเห็นภาพที่สุดแสนจะระทึกขวัญของผู้เป็นแม่อย่างถึงที่สุด "ตาพีท! ทำอะไรอยู่เนี่ย!?" ชาย หนุ่มร่างกำยำอนาจารได้ยินเสียงที่สุดแสนจะคุ้นเคย เขาหันมามองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขพร้อมรอยยิ้มอย่าง ยิ่งที่เธอยังปลอดภัยดี แต่ทว่าคนอื่นคงเห็นเป็นภาพที่อุบาทถ์สุดๆ เลย ถ้าเขายังเปลือยแล้วยิ้มในสภาพนี้ "แม่!!! ปลอดภัยใช่ไหม!" โป้ก.. ปืน ในมือเธอกระแทกเข้าที่หัวเขาเต็มแรง พีทล้มลงลำตัวเปลือยเปล่ากระแทกลงกับพื้น ความเย็นจากพื้นแล่นไปทั่วตัว ความมืดค่อยๆ ปกคลุมโลกเบื้องหน้าที่เขามองเห็น ในใจเองก็พลางคิดอายแบบสุดๆ แต่อีกความรู้สึกที่เกิดขึ้นกลับรู้สึกว่า 'แก้ผ้าแบบนี้ รู้สึกดีไปอีกแบบเหมือนกันแหะ'

มีครับๆ มี ..แต่นึกว่าไม่มีคนอ่านก็เลยไม่ได้เอาลง เดี๋ยวเอาลงให้ครับ

บทที่ 3 # แม่กู ยังอยู่ในบ้านนะเฟ้ย! "สวัสดีชาวโลก เรามาที่นี่อย่างเป็นมิตร" "พูดบ้าอะไรของแกฟะ" "เราเป็นเพื่อนกัน.." "แกเป็นใคร จะมาเป็นเพื่อนกับสุดหล่อเร็วไปเปล่าน้อง" "ชาว โลกช่างหลงตัวเองจริงๆ" เสียงเล็กๆ แหลมๆ ดังขึ้นในชุดมนุษย์อวกาศ มันพูดพยายามจดจำทุกถ้อยทุกคำทุกความรู้ที่มันได้ค้นพบเราวกับเป็นข้อมูลที่ แสนสำคัญ เจ้าชุดอวกาศก็เดินโต๋เต๋เข้ามาหา "ท่านช่างหล่อ ดูดี และมีเสน่ห์ เปี่ยมดังบุรุษผู้มาจากแดนสวรรค์.." เจ้า ชุดอวกาศอยู่ดีๆ ก็ยกยอสารพัดอย่างแบบที่เขาเองก็ไม่เคยได้เจอมาก่อน เล่นเอาถึงกับทำให้พีทตัวลอยจากพื้นตั้งหลายเซนติเมตร ชายหนุ่มลองเดินพิจารณาดูรอบตัวเจ้านี่ พร้อมกับต้องร้องอุทานเบาๆ ให้กับความสมจริงในทุกระเบียบนิ้วของชุดอวกาศนี่ "ว่าแต่ แกเมื่อกี้เห็นอะไรไหม?" "เทเลพอร์ต.." "นั่นแหล่ะๆ พูดจาเลอะเทอะใหญ่แล้ว เทเลพอร์ตบ้าบออะไรจะไปมีได้ไง ว่าไหม?" "ชาวโลกชอบโป้ปด.." "ว่าไปนั่น เดี๋ยวปัดตบกระโหลกบิดให้ซะหรอก พูดจาไม่รู้เรื่อง" "ชาวโลกป่าเถื่อน.." "เอ๊ะ เจ้านี่นิ เล่นบ้าๆ บอๆ อยู่ได้น่ารำคาญฟะ เอาเป็นว่าลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็แล้วกัน โอเคไหม?" "ชาวโลกป่าเถื่อน.." พี ทเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาถีบเข้าที่ต้นขาเจ้าชุดอวกาศจนมันล้มหัวคะมำลงกับพื้นดังตึง หมวกกันน็อคขนาดใหญ่ที่คุมทั้งหัวอยู่กระเด็นออกกลิ้งมาอยู่ตรงปลายเท้าของ ชายหนุ่ม แต่ชั่วพริบตาที่ละสายตาจากหมวกตรงหน้าได้ เขาที่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าชุดอวกาศที่ล้มอยู่ตรงหน้า.. ภาย ใต้ชุดอวกาศเทอะทะ หญิงสาววัยละอ่อนผมสีฟ้าสดใสเล่นแสงกับอาทิตย์ยามเย็น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น พอๆ กับผิวกายที่ขาวผ่องอย่างมีน้ำมีนวล และด้วยองค์ประกอบบนใบหน้าอันเฉยเมยของเธอทำเอาชายหนุ่มอย่าง พีท ถึงกับต้องตะลึงกับภาพตรงหน้าจนอยากจะเก็บเอาไปฝันต่อ "คำตัดสินสำหรับดาวโลกจากองค์กรบริหารจัดการจักรวาลสาขาทางช้างเผือก ขอประกาศผลการประเมินโลกอย่างเป็นทางการ..." เธอพูดเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ เรียกสติชายหนุ่มให้กลับมาอีกครั้ง "..ขอประกาศว่าดาวโลกจะต้องถูกทำลายล้างเอาอารยธรรมเถื่อนให้หมดไป" "หา!!!!" "ดาว โลกต้องถูกทำลายเพื่อความปลอดภัยของทุกคนในจักรวาล ขอให้ชาวต่างดาวที่ไม่เกี่ยวข้องกับชาวโลกใบนี้ทำการอพยพ" เธอสปริงตัวขึ้นยืนตัวตรงเผงค่อยๆ เดินไปหยิบหมวกขึ้นมาสวม แต่ก็ยังคงไม่หยุดประกาศเตือนซ้ำๆ เดิมไปมา "..อีก 10 วินาที จะทำการยิงลำแสงทำลายล้าง ขอให้ชาวต่างดาวทุกท่านขึ้นยานออกไปโดยด่วน มิเช่นนั้นจะไม่สามารถปฏิบัติการได้" เหมือน จะเป็นสุดยอดหนังไฮเทคแฟนตาซี แบบที่ยิ่งกว่าหนังโป๊สามมิติ เมื่อชุดอวกาศด้านหลังของเธอค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับมีท่อไอพ่นไหลออกมาแทน แสงสีฟ้าเงินนวลๆ ของเปลวไฟไอพ่นพุ่งออกมาจนเธอตัวลอยขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างสม่ำเสมอ "เช้ดเด้ ..ของจริงเปล่าฟะเนี่ย มีไอพ่นด้วย" "ทำการอพยพเรียบร้อยแล้ว ต่อไปจะเป็นการยิงลำแสงทำลายล้าง 5.. 4.. 3.. 2.. 1!" สิ้น สุดเสียงบนท้องฟ้าก็สว่างวาบไปหมด ก่อนที่จะมีลำแสงขนาดมหึมาพุ่งลงแผดเผาอาคารบ้านเรือนทุกสรรพสิ่งที่วาง เรียงรายอยู่กับพื้นสลายหายกลายเป็นฝุ่นผงไปหมด พีทมองตามลำแสงที่กวาดพื้นหายไปเป็นแถบๆ ด้วยสีหน้าที่เหวอเป๋อเหร๋อแบบสุด teen "หึ่ย.. เพราะ เราเปล่าฟะ ทำไงดีๆ หนีไปตอนนี้จะทันไหมเนี่ย" พีทมองตามไปจนเห็นลำแสงเรืองรองส่องมาถึงซอยบ้านของตัวเองที่อยู่ถัดออกจาก ที่นี่สองสามซอย ชายหนุ่มมองเห็นหลังคาบ้านสีน้ำเงินเขียวๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของบ้านตัวเองกระจุยฟุ้งขึ้นหายไปกลางอากาศ "อ้ากกก แม่กูยังอยู่ในบ้านนะเฟ้ย!"

ตอนที่ 2 # คนบ้าในชุดอวกาศ "ร้านป้าเฉ่งข้างบ้านฉันไงละ เจ้าบ้า!" นาที พูดเสร็จก็จัดกระโดดเตะชายหนุ่มจนน่าหงาย เลือดกำเดาพุ่งออกมาจากรูจมูกจนเปรอะเต็มเสื้อนักศึกษาไปหมด เขาร้องลั่นจนคนใกล้ๆ บริเวณนั้นหันมามองฉากบู๊เลือดสาดกันตาเป็นมัน "ยัยบ้า ถ้าหน้าฉันเสียโฉมขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ" "ไม่ แคร์ และไม่สน ไปล่ะ หายแค้นขึ้นมานิดหน่อยและ วันหลังจะมาเล่นด้วยอีกนะ" เธอเดินกลับขึ้นไปอีกครั้ง พร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างกับนางพญามารร้ายที่พึ่งฆ่าคนที่มาขวางทาง ครองโลกได้สำเร็จ "ยัยผู้หญิงป่าเถื่อน." พี ทบีบจมูกไว้เบาๆ ไม่ให้เลือดกำเดาไหลออกมาเลอะเทอะมากไปกว่านี้ สุดท้ายรอยช้ำที่ดูจะไม่มากเหมือนเคย ก็ถูกเติมเต็มจากเพื่อนสาวสมัยเด็กแบบไม่มียั้งมือ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเคยชิน หวังว่าจะล้างรอยเลือดนี่ออกให้เสร็จก่อนถึงคาบเรียน หลัง จากผ่านชั่วโมงเรียนที่มีเพียงวิชาเดียวของวันไป พีทก็ออกไปเที่ยวเล่นตามประสากับสาวสวยคนใหม่ ที่เขาพึ่งจะยอมตกลงไปเที่ยวด้วยกันเป็นครั้งแรก เวลาล่วงเลยไปจนถึงห้าโมงเย็น อากาศที่เริ่มเย็นมาพร้อมกับท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีเป็นสีส้มอ่อนๆ ตื๊ดด ตี๊ดดด. เสียง โทรศัพท์ที่เปิดระบบสั่นไว้ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นหลังจากผลอยหลับไป ขณะที่กำลังดูภาพยนต์ยอดห่วยสุดปีที่บังเอิญดันหลงเข้ามาดู โทรศัพท์มือถือแบบพับถูกเปิดออก เขามองข้อความที่ถูกส่งมาจากนาทีเมื่อครู่นี้ 'เมื่อไรจะมาเอากับข้าวห่ะ ป้าเฉ่งแกจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน รีบมาเอาเร็วๆ เลย' พีทพิมพ์ตอบกลับสั้นๆ เป็นคำว่า 'เออ' ก่อนที่จะลุกขึ้นค่อยๆ เดินออกไป เพราะว่ากลัวว่าคนในโรงหนังจะตื่นกัน (หา..) หญิง สาวที่มาเที่ยวด้วยกันเมื่อครู่เขาก็ปล่อยเธอให้นอนไปตามสบาย ชายหนุ่มแม้ว่าจะชอบเที่ยวเล่นไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นคนที่มือไม้ซุกซนขนาดลวนลามผู้หญิงที่กำลังหลับ เขาเขียนย่อนิดๆ ลงในกระดาษทิชชูทิ้งไว้ให้เธอแล้ว ถึงได้ออกไป พี ทนั่งรถโดยสารประจำทางไปลงที่ป้ายรถแถวบริเวณหมู่บ้านของนาที เขาตบกระเป๋าแห้งๆ ที่เผลอเอาไปใช้เลี้ยงสาวจนเหลือแต่ค่ารถ เดินเข้าไปในซอยไม่นานก็เจอยัยนาทีตัวแสบถือถุงกับข้าวยืนรออยู่ "ป้าเฉ่งที่ว่าไปไหนแล้วล่ะ" "แกหนีไปเที่ยวแล้ว เอาไปกับข้าวของนาย ฉันกะว่าถ้านายมาช้ากว่านี้จะวางทิ้งไว้แล้วนะ" "อืม 'ใจมาก ละกัน" เธอแบมือข้างที่ว่างออก และยังไม่ยอมปล่อยถุงกับข้าวทั้งๆ ที่พีทเข้ามาทึ้งให้หลุดจากมือเธอ "ปล่อยเด้ ยัยบ้า" "ฝันไป ไอ้เบื้อก.. อยากได้ก็จ่ายเงินมา 40 บาท" พี ทเบ๊ปาก เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกพร้อมกับเผยยิ้มกริ่ม จนนาทีต้องเหล่ตามองด้วยความสงสัย ชั่วพริบตาที่เธอเผลอจ้องเขา ถุงกับข้าวในมือก็หายวับไปกับตัว แล้วไปโผล่อยู่ในมือชายหนุ่มที่มีอาการสะใจอย่างถึงที่สุด "นายเอาอีกแล้วนะ ฉันจะให้แม่นายลากตับนายออกมาให้ดู!" "ไม่ แคร์ และไม่สน ไปล่ะ หายแค้นขึ้นมานิดหน่อยและ วันหลังจะมาเล่นด้วยอีกนะ จุ๊บๆ" พีทพูดโดยดัดเสียงให้แหลมๆ เหมือนสาวประเภทสองวัยดึก นาทีที่ฟังอยู่ถึงกับลมออกหู "นี่ลอกคำพูดฉันมานี่นา!" "ไม่ รู้ขอโทษทีนะ ฉันจำไม่ได้" เขาว่าก่อนจะรีบวิ่งออกไปให้ห่างจากรัศมีลูกเตะพิฆาตที่พึ่งจะเจอไปเมื่อ กลางวัน เสื้อที่ยังเหลือคราบเลือดอยู่บางๆ พอมองดูทีไรก็เสียวสันหลังวาบทุกที ขณะ ที่กำลังเดินออกมาจากซอยบ้านของนาที ถุงกับข้าวแกว่งไปมาตามจังหวะเพลงที่ฟังผ่านสมอล์คทอก ชายหนุ่มค่อยๆ เหลียวมองหน้าหลัง เมื่อไม่เห็นมีใครจึงหยุดเดิน เขาหันไปมาเช็กอีกครั้งให้แน่ใจก่อนที่จะหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิไปถึงบ้านของ ตนเอง "เทเลพอร์ตหรอ.." ฟึ่บบ .. ร่าง กายที่กำลังเลือนหายไปทีละส่วนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เมื่อมีเสียงดังฟืดฟาดพูดขึ้นมาทำลายสมาธิที่กว่าจะรวบรวมได้จนหายไป พีทมองตามเสียงที่ดังขึ้น มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ความจริงเกี่ยวกับตัวเขาในด้านที่พยายามจะ เก็บให้เป็นความลับที่สุด ใช่แล้ว.. เขา เป็นมนุษย์พลังจิต และจะพยายามให้คนรู้เรื่องนี้น้อยที่สุด หลายครั้งเหมือนกันที่ความลับเกือบจะแตก แต่สุดท้าย ความสามารถในการแถระดับพระกาฬก็พาเขารอดตัวจากสถานการณ์นั้นๆ ได้เสมอ แทบทันทีที่เขาหันไปเพื่อจะปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่คนพบเจอเรื่องนี้มักจะถาม พีทก็ต้องตะลึงกับคนตรงหน้าจนแทบหงายหลังลงไปกองกับพื้น คน บ้าในชุดอวกาศแบบเต็มยศ ชุดอวกาศสีขาวใหญ่เทอะทะจนแขนขาหุบไม่ลง มันค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทีเก้งๆ กังๆ เสียงลมที่พ่นออกจากชุดทุกครั้งที่ขยับเล่นเอาพีทรู้สึกหวั่นใจกับพฤติกรรม คนตรงหน้า กลัวว่าจะแถกันไม่รู้เรื่อง "สวัสดีชาวโลก เรามาที่นี่อย่างเป็นมิตร"

บทที่ 1 # สุดหล่อห้อเลือด ชาย หนุ่มเดินโซซัดโซเซออกมาจากทางด้านหลังอาคารเรียน ใบหน้าขาวผ่องที่เคยดูหล่อเหลากลับเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือนับสิบ เขาใช้มือลูบคางที่ช้ำพลางร้องโอดโอย "บุญแค่ไหนแล้วที่ลดตัวไปคบด้วย ก่อนจะคบก็บอกแล้วแท้ๆ ว่าถ้าเลิกกันก็อย่ามางี่เง่า!" พีทสบถเสียงดัง พี ท ชายหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันที่ต้องมาอาศัยอยู่ที่ไทยกับผู้เป็นแม่ชั่วคราว เขาเข้าเรียนที่มหาลัยภาคอินเตอร์ชื่อดัง ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งหน้าตาดีมีโครงหน้าแบบไทยๆ แต่แฝงด้วยความทะเล้นอินเตอร์แบบมะกัน การนำพาสองเชื้อชาติมาด้วยกันอย่างลงตัว ทำให้ไม่นานก็กลายเป็นพ่อหนุ่มป๊อปปูล่าประจำคณะ "สุดท้ายก็เจ็บตัวจนได้" "ว่าไงพ่อสุดหล่อ.." นาที ยืนคอยอยู่ตรงทางขึ้นชั้นเรียน หญิงสาวจอมแก่นเพื่อนสมัยเด็กของพีทพิจารณาดูทั้งตัวของเขาเหมือนกำลังหา อะไรบางอย่าง "น่าแปลกแหะ คนนี้ไม่ยักจะพาคนมากระทืบ หรือเอามีดแทง สู้คนก่อนก็ไม่ได้ คนที่จะขับรถพุ่งชนน่ะ" "จะบ้าหรือไง แค่นี้ฉันก็ไม่ไหวแล้วนะ" "อยากเป็นพ่อหนุ่มเพลย์บอยเองนี่ เล่นคบแล้วทิ้งแบบนับหัวไม่ทัน มันก็ต้องเจอเงี่ย" พีทเบะปากไม่พอใจ เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาเรียกเขาอย่างนี้สักเท่าไร "หรือว่าเธออยากจะลองโดนฉันคบแล้วทิ้งบ้างล่ะ" พีทยิ้มยียวนกวนบาทา พร้อมกับยักคิ้วเป็นเชิงท้าทาย "ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ยอมคบกับคนอย่างนายแน่!" นาที เตะเต็มแรงเข้าที่หน้าแข้ง จนชายหนุ่มต้องงอตัวเปลี่ยนจากลูบใบหน้ามาลูบที่หน้าแข้งแทนด้วยความเจ็บ เธอแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งขึ้นอาคารเรียน แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวข้ามบันไดขั้นแรก นาทีก็สะดุดอากาศล้มเกือบหน้าทิ่มพื้น "ไอ้พีท ฝีมือนายใช่ไหม!?" เธอหันมาตวาดใส่ "อะไรๆ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" "ไม่ต้องเลยฝีมือนายชัดๆ ฉันจะฟ้องแม่นายแน่" "ไม่กลัวเฟ้ย! อยากจะบอกก็ไปบอกเลย" นาทีชูนิ้วกลางพร้อมสบถเสียงดังลั่น เธอเจ็บใจที่ทำอะไรเจ้าทะเล้นตรงหน้าไม่ได้ เลยได้แต่วิ่งขึ้นตึกหายไปเงียบๆ "ผู้หญิงก็เป็นอย่างเนี่ย งี่เง่า เอาแต่ใจ แถมชอบใช้กำลัง.." พี ทนั่งลงเอนตัวพิงบันได เขาควักกระจกออกมาพร้อมกับหวีสหายรักจัดทรงผมที่โดนทั้งทึ้งทั้งจิกมาเมื่อ ครู่ให้เข้าทรง "แต่ก็เถอะนะ หนุ่มหล่ออย่างเราก็ขาดสาวๆ ไม่ได้อยู่ดี" "ถุย.. พูดไปได้นะนายน่ะ" เธอ ที่เดินย้อนกลับมา ได้ยินตั้งแต่ต้นรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว กับการหลงตัวเองระดับตำนานที่เพื่อนหนุ่มของเธอมีติดตัวเป็นสกิลพิเศษ ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาทลายสถิติมันลงได้ "อ้าว.. นาทีกลับมาทำไมอีกล่ะ" "ลืมบอกไป ว่าแม่นายฝากให้ไปเอากับข้าวตอนกลับบ้านด้วย.." นาทีบอกน้ำเสียงเฉยเมย "จำไว้ล่ะ ฉันยอมพูดกับนาย แต่ไม่ยอมยกโทษให้นายเรื่องเมื่อกี้แน่" "ฉันยังไม่ได้ขอให้เธอยกโทษให้เลย" ชายหนุ่มตอกกลับ เล่นเอาเธอสั่นไปหมดด้วยความโกรธ "ว่าแต่จะให้ไปเอาที่ร้านไหน?" "ร้านป้าเฉ่งข้างบ้านฉันไงละ เจ้าบ้า!" นาที พูดเสร็จก็จัดกระโดดเตะให้ชายหนุ่มจนหน้าหงาย เลือดกำเดาพุ่งออกมาจากรูจมูกจนเปรอะเต็มเสื้อนักศึกษาไปหมด เขาร้องลั่นจนคนใกล้ๆ บริเวณนั้นหันมามองฉากบู๊เลือดสาดกันตาเป็นมัน

GalaxY BoY - ผมเนี่ยนะ สายสืบอวกาศ | ภาค พันธะสัญญาจากต่างดาว อยู่ดีๆ พีท มนุษย์พลังจิต เขาก็เป็นต้นเหตุให้โลก(เกือบ)ถูกลบออกจากระบบสุริยะจักรวาลโดยองค์กรบริหารจัดการจักรวาลสาขาทางช้างเผือก เขาจึงต้องนำตัวเข้าแลก(ทำงาน)เพื่อให้โลกนี้ปลอดภัยจากยัยหัวฟ้ัาต่างดาว..

ว่างๆ ม่วาดภาพประกอบนิยายที่ผมแต่งเองได้ไหมหว่า .. (ถามเล่นๆ นะครับ)

มืดสยอง ไม่ผองใย อยากให้ทุกคนขาววว จังเลย

คำบรรยาย แทบไม่มีเลยยย

แบบนี้ ช่วงนี้มาแรงงง จริง

สนุกมาก.. ได้มีโอกาศอ่านตอนจะสอบ เล่นเอาเกือบสอบตก

ไม่เข้าใจคำถามแหะ

แพนตี้น่ารักโฮก อะ