OTAKUOAK Report post Posted April 10, 2011 ตอนที่ 1 เพื่อนรักที่หายไปกับการออนไลน์ของผม “บรืน ๆ ๆ ๆ” “บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” “เอียดดดดดดดดดดด” มอไซด์คันสีดำคันหนึ่งจอดลงที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งก่อนที่คนขับจะถอดหมวกออกมาแขวนเอาไว้กับกระจกรถมอไซด์เผยให้เห้นเป็นหนุ่มแว่นอายุ 20 ต้น ๆ คนหนึ่งในชุดนักศึกษา แล้วเขาคนนี้ก็รีบวิ่งเข้าไปยังห้อง ๆ หนึ่งทันที “แอ๊ดดดดดดดดดดดด” และเมื่อเขาเปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามาแล้วนั้นก็พบกับ หญิงชายวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนทำหน้าตาเศร้า ๆ แล้วมองไปยังลูกสาวของตนที่ใช้เครื่องช่วยชีวิตบนเตียงคนไข้ “มาแล้วเหรอ......โอค” พ่อของเธอที่นอนอยู่บนเตียงทักเด็กหนุ่มใส่แว่นอย่างอบอุ่นแม้ว่าลูกสาวของเขานั้นจะเคยมีปากมีเสียงกับหนุ่มแว่นคนนี้ก็ตาม “หวัดดีคับพ่อ-แม่ ของจิน” หนุ่มแว่นยกมือไหว้ทักทายไปอย่างอ่อนน้อมเช่นกัน “โอค.............” “นี่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ” “โอคจะช่วยเล่าให้แม่ฟังได้ไหม” ผู้เป็นแม่ถามโอคด้วยเสียงเครือ ๆ “ก็ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกคับ” “รู้แต่เพียงว่าจินตามไอจอนนี่เพื่อนผมไปเล่นเกม ๆ นึงเท่านั้นเอง” “แล้วผมก็ห้ามเอาไว้แล้วนะคับ” “ถึงได้ทะเลาะกับจินจนเกือบจะเลิกคบกันเป็นเพื่อนไป” “เฮ้อออออออออออ” “ทำจนได้ซินะ” แต่โอคก็ห้ามเธอไม่ได้และนั้นจึงทำให้เธอคนนี้นั้นมีสภาพเช่นนี้ “ขอโทษนะค่ะ” “ไม่ทราบว่าใครจะมาเฝ้าน้องคนนี้ค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งเตือนทางอ้อมว่าตอนนี้นั้นหมดเวลาเยี่ยมคนไข้แล้วนั้นเอง นั้นเลยทำให้โอคนั้นขอตัวออกไปจากห้องแล้วจะมาเยี่ยมไข้จินใหม่ในตอนหลังนั้นเองก่อนออกมาจากห้องผู้ป่วยนั้นเขาบ่นออกเบา ๆ ว่า “ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับแกกันแน่นะจอนนี่.............” “ดะเดี๋ยวนะ” “ถ้ามันเกี่ยวอับไอเกม ๆ นั้นจริง ๆ” “เราลองไปถามหาจากร้านเถวบ้านไอจอนนี่กับแถวหอพักของจินก้ได้นี่หว่า” คิดได้ดังนั้นโอคก็รีบเดินออกไปจากโรงพยาบาลไปยังที่หมายทันที หลายชั่วโมงต่อมา “เบาะแสที่ได้ก็คงจะเป็นเกมสัมปยุทธ์ออนไลน์ซินะ” โอคนั่งลงกับที่นั่งรอใช้เครื่องสำหรับเล่มเกมออนไลน์ในร้านเกมแห่งหนึ่ง “อ้าวว่าไงโอคได้เครื่องแล้วนะ” “จะลองเล่นดูไหม” เจ้าของร้านสาวรุ่นเดียวกับโอคทักเขามา “อืมมมมมมมมมมมม” “สงสัยคงต้องไปสืบดูจากในเกมซินะ” “งั้นขอเครื่องนึงก็แล้วกันแนน” “ได้เลยจ้า” เจ้าของร้านเดินนำมาโอคมาถึงห้องเล็ก ๆ ห้องนึงที่มีเตียงนอนแล้วมีอุปกรณ์เชื่อมต่อคลื่นสมองที่มีรูปร่างคล้าย ๆ กับหูฟัง “โอคเคยใช้เครื่องมือแบบนี้แล้วใช่ไหม” เจ้าของร้านสาวสวยถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “อ๋อใช่” “ก็ใช่มาแล้วนั้นแหละ” “ที่บ้านก็มีอยู่เครื่องนึงเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่ฉันใช้ตอนทำรายงานมากกว่าอ่ะนะ” “งั้นเหรอ..........” “แต่โอค.........” “ยังไงนายก็ระวังตัวด้วยนะ” “เพราะเกม ๆ นี้น่ะมันให้อิสระกับพวกผู้เล่นมากเกินไป” “ไม่ว่าจะเรื่องปล้น ฆ่า การล่วงละเมิดทางเพศ” “ระวังตัวด้วยนะโอค” เจ้าของร้านเตือนเขาด้วยความเป็นห่วง “ขอบใจนะแนน” “อีก 3 ชั่วโมงเจอกัน” โอคยิ้มอย่างสบาย ๆ ให้กับเอก่อนที่เขานั้นจะถอดแว่นออกวางไว้ตรงหัวเตียงแล้วสวมใส่หูฟังอันนี้พร้อมกับหลับไป โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเจ้าของร้านคนนี้กำลังมองเขาด้วยแววตาเหม่อลอย “หมอนี่ถ้าหากพูดด้วยกันดี ๆ แล้ว” “ก็ดูหล่อดีนี่หน่า” “ที่โอคเปลี่ยนท่าทางไปมากก็คงจะเป้นเรื่องเพื่อนรักของเขาซินะ” แล้วแนนก็มองไปยังร่างของโอคที่นอนอยู่อย่างไม่รับรู้อะไร เนื่องจากเมื่อก่อนนั้นเขาเป้นคนกวนประสาทเอามาก ๆ แถมเวลาไปไหนมาไหนนั้นจะต้องมี จอนนี่และจินมาด้วยกันเสมอแต่ทว่าตั้งแต่จอนนี่หายไป ครึ่งปีแล้ว แถมจินยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก นั้นทำให้โอคนั้นแสดงออกมากับทุกคนแบบสุภาพแทน แถมรอบยิ้มของเขาถึงจะดูดีมากแค่ไหนก็ตามแต่หากรู้จักโอคดี ๆ แล้วล่ะก็จะรู้ได้เลยว่าเขานั้นยิ้มโดยซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ “สวัสดีค่ะผู้เล่นใหม่” “ขอต้อนรับเข้าสู่เกมสัมปยุทธออนไลน์ค่ะ” “เกมที่ให้อิสระทุกอย่างกับผู้เล่นที่หาไม่ได้จากโลกแห่งความจริงค่ะ” “สวัสดีเช่นกันคับ” โอคเดินเข้ามาหาพนักงานต้อนรับที่ใส่ชุดเมดตรงเคาน์เตอร์ในห้องสีขาวแห่งหนึ่ง โดยปกติแล้วหลักการใช้เครื่องเชื่อมต่อคลื่นสมองก็แทบจะเป็นแบบนี้ทั้งหมด “ไม่ทราบว่าจะรับฟังคำแนะนำในการเล่นไหมค่ะ” เมดสาวยิ้มถามเขากลับมา “ขอสร้างตัวละครเลยก็แล้วกันครับ” “แสดงว่าคุณผู้เล่นใหม่คงจะทราบถึงวิธีการเล่นจากภายนอกมาแล้วซินะค่ะ” “ใช่ครับ” ก็มันแหงมอยู่แล้วล่ะเขานั้นตามสืบเรื่องของเพื่อนเขามาตั้งครึ่งปีแล้วนี่แถมเรื่องก็เกิดจากเกม ๆ นี้ซะด้วยใครมันจะไม่เข้าใจขั้นตอนการเล่นรวมถึงข้อมูลในเกม ๆ นี้กันล่ะ “ถ้างั้นขอให้สร้างตัวละครต้องกับตั้งชื่อ.........” “อ๋อผมไม่ปรับเปลี่ยนอะไรหรอกคับ” “ขอเข้าเกมทั้ง ๆ แบบนี้เลยได้ไหมคับ” “ยินดีด้วยนะค่ะ” “คุณเป็นผู้เล่นคนแรกที่ผ่านภารกิจพอใจกับสิ่งที่ตนเองมีอยู่” “ห๋า...............” อยู่ ๆ โอคก็ทำเสียงสงสัยลากยาว ๆ ออกมาโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าที่เขาผ่านภารกิจอะไรที่เมดคนนี้พูดนั้นก็เนื่องมาจาก พวกผู้เล่นหลายคนต่อให้รีบเข้าเกมเท่าไหร่ก็ตามแต่ก็ยังขอปรับเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของตนเองแต่กลับมีคนขอเข้าเกมในสภาพเดิม ๆ แบบเขานั้นไม่เคยมีมาก่อนตั้งแต่เกม ๆ นี้เปิดมาได้ 3 ปีแล้วก็ตาม แล้วเมดคนเดิมก็เดินเอากล่อง ๆ นึงมาให้กับเขา “ลองเปิดดูซิค่ะ” “นี่คือของรางวัลของคุณค่ะ” “อ่ะคับ” โอครับ ๆ กล่องมาเปิดทันทีเพราะเขานั้นอยากจะเข้าเกม ๆ นี้เต็มแก่แล้ว ผู้เล่น โอค ทำการเปิดกล่องแห่งความเท่าเทียม ผู้เล่นโอค ได้รับ ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ค่ะ รายละเอียดชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ ไอเทมฐาวรไม่สามารถถอดออกหรือแลกเปลี่ยนได้ ความสามารถ พลังป้องกัน 50% จากพลังชีวิตทั้งหมด เพิ่มพลังโจมตีขึ้น 50% จากค่าพลังพิเศษทั้งหมด เพิ่มค่าพลังพิเศษอีก 100 % จากค่าพลังเดิม สามารถใส่การ์ดทักษะเข้าไปอัพเกรดชุดได้อย่างไร้จำกัด แ ต่ไม่สามารถรับทักษะอื่น ๆ ได้เลยนอกจากทักษะจากการ์ดที่ใส่เข้าไปอัพเกรดเท่านั้น และหากใส่การ์ดแล้วได้รับทักษะทักษะที่ได้รับจะถูกเพิ่มระดับโดยอัตโนมัติให้อยู่ในระดับ S+ และยังทำให้สามารถใช้ทักษะที่มีระดับมากกว่าคลาสของผุ้สวมใส่ได้อย่างอิสระ เพิ่มโอกาสดร็อปไอเทมอีก 80 % เพิ่มโอกาสดร็อปการ์ดอีก 80 % เพิ่มเงินจากการจัดการศัตรู+ 80 % เพิ่มโอกาสการเจอภารกิจพิเศษ 100 % แต่หากรับภารกิจพิเศษมาแล้วทำไม่สำเร็จจะต้องโทษโดนริบ เงินในตัวและในธนาคารทั้งหมด เสื้อสามารถซ่อมแล้วตัวเองได้และไม่มีวันพังทลาย หากอยู่นิ่ง ๆ กับที่เป็นเวลา 1 นาที จะได้รับการฟื้นฟู ค่าพลังทั้งหมด 50 เท่าจากปกติ **ซึ่งก็แปลว่าพื้นฟูได้ครึ่ง ๆ เลยทีเดียว และถ้าหากอยู่นิ่ง ๆ 2 นาทีนั้นค่าพลังทั้งหมดจะฟื้นฟูจนเต็ม** ค่าประสบการณ์ที่รับการการจัดการศัตรูถูกหักออกมาเพิ่มระดับให้กับชุด ลงครึ่งนึง หากระดับคลาสของผู้เล่นเลื่อนไปเป็นอีก 1 ระดับแล้วจะได้รับกล่องอาวุธจากลูซิเฟอร์ 1 กล่อง แต่ผู้เล่นจะไม่สามารถใช้อาวุธอื่น ๆ ได้เลยนอกจากสร้างเอง มีทักษะติดตัวของชุดมาคือ แลกเปลี่ยนเท่ากัน ทักษะแลกเปลี่ยนเท่ากัน แบบเรียกใช้ (ใช้ได้วันละ 2 ครั้ง) หากใช้ในขณะต่อสู้ จะทำให้สถานะของศัตรูเท่าเทียมกับตนเอง หากใช้ในการเจรจา จะทำให้การแลกเปลี่ยนสิ่งของนั้นเกิดการเท่าเทียมกันโดยประมวลผลจากตลาดกลางของทางระบบ ทักษะยังชีพสูงสุด แต่ผู้เล่นต้องปลดล็อคทักษะยังชีพเอาเอง “อ่า..............” “พรึบ” ซึ่งเมื่อเขาได้อ่านลายละเอียดชุดพ่อบ้านจบแล้วอยู่ ๆ เจ้าชุด ๆ นี้ก็สะบัดเพียงครั้งนึงแล้วสวมใส่ทับร่างของโอคทันที แล้วที่เขาดู ๆ แล้วสภาพโดยรวมทั้งหมดของชุดที่เขาใส่นั้นมันแทบจะปิดผนึกเขาทุกอย่างเลยทีเดียวเพราะเขาก็เคยเล่นเกมแบบนี้แล้ว ที่ถ้าหากต่อสู้ไปนาน ๆ ความชำนาญทุกอย่างจะเพิ่มขึ้น แต่นี้ต่อให้เขาฝึกมากมายแค่ไหนก็ตามแต่ทักษะก็ไม่สามารถพัฒนาขึ้นไปได้จนกว่าจะหาการ์ดระดับทักษะมาใส่ลงไปนั้นเอง ซึ่งระดับของผู้เล่นจะแยกได้ต่าง ๆ ดังนี้ ระดับ การใช้ค่าประสบการณ์ในการเลื่อน F 1,000 E 10,000 D 100,000 C 1,000,000 B 10,000,000 A 100,000,000 S 1,000,000,000 SS 10,000,000,000 S PLUSหรือS+ 100,000,000,000 และภายในเกมจะไม่แจ้งด้วยว่าได้รับค่าประสบการณ์เท่าไหร่จากการจัดการกับเหล่าอสูรในเกมเพื่อเป็นการท้าทายผู้เล่นไปในตัว แต่เกม ๆ นี้ก็ยังดีอย่างนึงคือหลังจากจัดการกับอสูรได้แล้วนั้นไอเทมที่ควรได้รับจะเด้งเข้าช่องเก็บของของผู้เล่นทันที โดยจะทิ้งศพเอาไว้ให้ผู้เล่นชำแหละศพของอสูรเอาเอง “ไม่ทราบว่าท่านผู้เล่นใหม่จะเช้าเกมเลยไหมค่ะ” หลังจากที่โอคสำรวจอะไร ๆ เสร็จแล้วนั้นเองเมดคนเดิมก็ถามเขาว่าจะเข้าเกมเลยหรือไม่ “อื้อเข้าเลยคับ” “ค่ะ” “ขอให้สนุกกับเกมสัมปยุทธออนไลน์นะค่ะ” “วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” “แว่บ” แล้วภาพตรงหน้าของโอคก็ดับวูบลงไป Quote Share this post Link to post Share on other sites
OTAKUOAK Report post Posted April 10, 2011 ตอนที่2 แข่งตกปลา นางฟ้าไผ่หยก VS พ่อบ้าน “ฟ้าว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” “วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง” เพียงไม่นานโอคก็ถูกส่งให้มาอยู่ในทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งเขาจึงทำการตรวจสอบโดยการเรียกหน้าต่างค่าต่าง ๆ ออกมา ซึ่งก็ทำเหมือน ๆ กับเกมอื่น ๆ ซึ่งเขาก็พบว่านอกจากชุดแล้วนั้นเขาแทบไม่ได้รับอะไรมาเลยด้วยซ้ำไปนอกจากแผนที่ที่ยังเปิดไม่หมดด้วยซ้ำ ซึ่งก็มีแต่เพียงจุดที่เขาอยู่แล้วด้านบนของจุดที่เขาอยู่นั้นมีชื่อเมือง ๆ นึงนั้นก็คือเมืองเริ่มต้นนั้นเอง “เหอะ ๆ ๆ ๆ” “เท่ากับว่าให้เรานั้นเดินเข้าเมืองแบบไม่สู้มือเปล่าก็ต้องต้องวิ่งหลบอสูรงั้นซินะ” “นอกจากชุด ๆ นี้ก็ไม่มีอาวุธอะไรเลย” “งั้นต้องหาทางเข้าเมืองก่อนนั้นแหละดีแล้ว” แต่ทว่าอยู่ ๆ กลับมีอสูร 2 ตัวกระโดดมาขวางหน้าของโอคเอาไว้นั้นก็คือหุ่นไม้ 2 ตัวนั้นเอง “= =” “ดีกว่าเจอพวกหมาป่าแหละ” “ฟุ่บ” “เห้ ๆ ๆ ๆ” แต่ทว่าหุ่นไม้ทั้ง 2 ตัวนั้นกลับกระโจนมาใส่โอคทันทีด้วยการพุ่งตัวเข้ากระแทกแต่มีหรือที่โอคจะยอมโดนง่าย ๆ เขารีบหมุนตัวหลบได้ทันที แล้วอีกตัวนั้นก็รีบยกขาของมันมาเตะอัดใส่ซี่โครงข้างซ้ายของโอค “ตับ” “ปึก” โอคเผลอใช้แขนขวาของตนเองรับได้ตามสัญชาติญาณ นั้นทำให้เขานั้นเจ็บปวดขึ้นมาทันทีเหมือนกับโดนไม้ฟาดใส่จริง ๆ “ฟุ่บ” แต่แล้วเจ้าตัวที่พุ่งชนเขาพลาดนั้นกลับหันตัวกลับมากระโดดถีบขาคู่ใส่เขา “เห้ ๆ ๆ ๆ” “รุมกันยังไม่พอแทบโจมตีแบบก่ะไม่ให้พักกันเลยหรือไง” “หมับ” โอคตัดสินใจรีบจับหัวของหุ่นไม้อีกตัวที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วรีบออกแรงดันมือของเขาให้ลอยขึ้นสูงเพื่อหลบลูกถีบขาคู่ของหุ่นอีกตัวได้ทันทีแล้วเขาก็ไม่ลืมที่จะสับสันมือไปตรงท้ายทอยของหุ่นไม้ตัวนี้ด้วยแต่ทว่า “โป๊กกกกกกกก” “จะเจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ” มีหรือมือเปล่าจะไปสู้กับหุ่นไม้ทั้งตัวที่หนากว่าร่างกายของมนุษย์ได้ “สงสัยได้ตายกลับเมืองจริง ๆ แล้วเรา” โอคเมื่อถึงพื้นเขาก็กระโจนตัวถอยกลับไปตั้งหลักอย่างไว้เชิงเพื่อรอดุว่าเจ้าหุ่นไม้พวกนี้นั้นทำอะไรอยู่ “ฟุ่บ ๆ “ แต่แล้วหุ่นไม้พวกนี้นั้นก็พุ่งออกไปตัวละทางแถมยังขนาบซ้ายขวาของโอค อย่างรวดเร็ว “สะเสร็จกัน” ตอนแรกเขาคิดว่าพวกมันนั้นจะพุ่งเข้ามาทีละตัวเหมือนตอนแรกแต่ว่านี่กลับมาโผล่ขนาบซ้ายขวานั้นทำให้โอคได้แต่หลับลงเตรียมรับความตายทันที “หยุดได้แล้วววววววววว” แต่ทว่าอยู่ ๆ นั้นก่อนที่โอคเกือบจะตายได้มีเสียงตะโกนสั่งให้หุ่นไม้ 2 ตัวหยุดมือลงนั้นทำให้โอคนั้นรอดไปอย่างเฉียดฉิว “ไม่ทราบว่าพ่อบ้านแบบนายมาทำที่นี่กันนะ” แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาหาโอค อย่างเป็นมิตร หากมองดูดี ๆ แล้วเธอคนนี้อายุน่าจะประมาณ17-18เห็นจะได้ ส่วนหน้าตาของเธอนั้นก็ดูน่ารักไม่เบาเลยทีเดียว บวกกับชุดสีเขียวอ่อนที่เธอใส่ดูแล้วยังเพิ่มความน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก “อ๋อพอดีอยู่ ๆ ฉันก็ถูกส่งวาปมาที่นี่อ่ะนะ” โอคตอบเธอกลับไปตามจริงเพราะเขายังไม่รู้ว่าเธอนั้นเป็น AI หรือผู้เล่นกันแน่ ซึ่งในเกม ๆ นี้ AI กับผู้เล่นจะต่างตรงที่เรานั้นสามารถถามไปตรง ๆ ได้เลย เช่นหากถามว่า เธอเป็น AI หรือผู้เล่น หากเป็น AI จะเข้าใจว่าคำถามนี้นั้นเป็นตัวถามว่าเธออาศัยอยู่ในโลกของเกม ๆ นี้หรือโลกจริง ๆ “งั้นเหรอ” “งั้นก็ถือว่านายซวยหน่อยก็แล้วกันนะ” “เพราะว่าพื้นที่แถวนี้น่ะเป็นพื้นที่ของชั้นทั้งหมด” “งั้นก็ขอโทษด้วยนะคับ” “ถ้างั้นฉันขอตัวล่ะ” เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังบุกรุกที่คนอื่นอยู่โอคจึงขอตัวเดินออกไปทันที “ดะเดี๋ยวก่อนซิ” “นายพ่อบ้าน” อยู่ ๆ สาวน้อยก็เรียกโอคให้หยุดเดิน “พ่อบ้าน?” โอคทำหน้า งง แล้วชี้มาที่ตัวเอง “ใช่ ๆ นายนั้นแหละ” “เอ๊าก็เห็นนายใส่ชุดพ่อบ้านแล้วนายไม่ใช่พ่อบ้านเหรอ” เธอถามโอคตาแป๋วอย่างไร้เดียงสา “จะใช่ก็คงจะใช่” “จะไม่ใช่ก็คงไม่ใช่” แต่โอคกลับตอบเธอกลับไปแบบกำกวม “แล้วตกลงใช่ไม่ใช่ล่ะ” เธอถามย้ำ “ใช่ก็แล้วกัน” “ไม่มีอะไรแล้วซินะ” “งั้นฉันขอตัวละ” “ฟ้าววววววววววววววววว” “ตุ๊บ” แต่ทว่าอยู่ ๆ กลับมีไม้ไผ่หยกก้านหนึ่งยาวประมาณตัวของโอคนั้นลอยมาวางตรงหน้าของเขาแล้วหากสังเกตดี ๆ ล่ะก็ตรงปลายของไม้ไผ่หยกอันสวยงามก้านนี้นั้นมีเส้นเอ็มอันหนึ่งผูกเอาไว้อยู่ “หืมมมมมมมมมมมม” โอคหยิบเอาไม่ไผ่หยกที่ถูกทำให้เป้นเบ็ดตกปลาขึ้นมาแล้วมองกลับไปยังเธอ “ถ้านายไม่อยากให้ชั้นเอาเรื่องนายที่บุกรุกเข้ามาล่ะก็” “มาแข่งตกปลากับชั้นซะ” เธอพูดจบในหัวของโอคก็มีข้อความแจ้งเตือนมาทันที ผู้เล่น โอค ได้รับภารกิจพิเศษ ตกปลาแข่งกับนางฟ้าไผ่หยก “= =” “ฟันธงเลยว่าเธอไม่ใช่ผู้เล่นแน่นอน” “เหอะ ๆ ๆ ๆ” โอคหัวเราะแห้ง ๆ ออกมาก่อนที่จะตอบตกลงกับเธอ แล้วทันใดนั้นเธอก็วิ่งนำหน้าเขาไปยังแม่น้ำใกล้ ๆ นี้ทันที “นายยืนตรงนี้นะ” “ส่วนชั้นจะยืนตรงนี้” เมื่อแบ่งพื้นที่การแข่งกันได้แล้วเธอก็รีบหย่อยเบ็ดลงไปในแม่น้ำด้านหน้าทันที “เอาเถอะนะ” “ดีกว่าโดนหุ่นไม้ซ้อมจนตายก็แล้วกัน” โอคพูดจบเขาก็หย่อยเบ็ดลงไปในแม่น้ำอย่างเซ็ง ๆ /อะไรกันพ่อบ้านคนนี้........../ /ดูจากการหย่อนเบ็ดแล้วเหมือนกับยังไม่เคยตกปลางั้นแหละ/ /ฮิฮิฮิ งั้นก็ดีซิจะได้ให้อยู่เล่นกับเราทั้งวันเลย/ สาวน้อยอมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขซึ่งเหมือนกับว่าเธอนั้นโกงโอคโดยที่เขานั้นไม่รู้ตัวนั้นเอง แต่จะเป็นเช่นนั้นหรือ............... ในขณะที่โอคหย่อนเบ็ดลงไปแล้วนั้นเองในหัวของเขากลับมีเสียงประกาศออกมา ผู้เล่นโอคได้ปลดล็อคทักษะยังชีพ การตกปลา ซึ่งจะทำให้ทักษะการตกปลาของผู้เล่นเพิ่มขึ้นสูงสุดค่ะ ทันใดนั้นเองเขากลับมองเห็นภาพในน้ำขึ้นมาได้อย่างชัดเจนแถมยังเห็นด้วยว่ามีปลาอยู่ 3 ขนาด นั้นก็คือเล็ก กลาง ใหญ่ ซึ่งจุดที่เบ็ดของเขานั้นวางอยู่มีแต่ปลาตัวเล็ก และของเธอนั้นมีแต่ปลาขนาดกลาง “เหอะ ๆ ๆ ๆ” “ถ้างั้นก็.........” แต่ทว่ายังไม่ทันไรปลาตัวเล็กก็กินเบ็ดเขาซะแล้วหรือว่านี่อาจจะเป็นเพราะทักษะกันแน่ “ฟุ่บ” “จ๋อม” แล้วโอคก็กระชากคันเบ็ดขึ้นมาพร้อมกับเอาปลาตัวเล็กขึ้นมาใส่ถังใกล้ ๆ ตัวเขา “ถึงจะได้แต่ก็ได้ปลาตัวเล็กนะค่ะคุณพ่อบ้าน” เธอยิ้มเยาะเย้ยโอคเพราะว่าในถังของเอในตอนนี้นั้นมีปลาขนาดกลางอยู่ 4-5 ตัวแล้ว “ฟุ่บ” แต่โอคก็รีบเหวี่ยงเบ็คลงไปสุดที่เขานั้นเห็นปลาตัวใหญ่อยู่และเพียงไม่นานเขาก็ดึงเบ็ดขึ้นมาปลาตัวใหญ่ก็ติดเบ็ดตามเขามาเช่นกัน “ฟลุ๊คล่ะซินะคุณพ่อบ้าน” เธอหันมากล่าวหมิ่นประมาทใส่โอคแต่โอคนั้นกลับไม่ได้ตอบกลับไปเขาก็ลงมือทำแบบเดิมทันที 1 ชั่วโมงต่อมา “อึ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบ” “ฮ้าวววววววววววววววววววววววววว” โอคบิดขี้เกียจอย่างสบายใจแล้วหันไปมองเธอที่ตอนนี้กำลังเคร่งเครียดกับการตกปลาอย่างเอาเป็นเอาตายนั้นก็เพราะว่าในถังของเขานั้นมีปลาอยู่ 101 ตัวเป็นปลาเล็ก 1 ตัว และปลาตัวใหญ่ 100 ตัวนั้นเอง แต่ถังของสาวน้อยคนนี้นั้นยังไม่ได้ถึงครึ่งนึงของโอคด้วยซ้ำไป “นี่เธอ...........” “จะพอได้หรือยัง” “ฉันหลับไปตื่นนึงแล้วนะเนี่ย” “ยังก่อน ๆ “ “ขออีก 5 นาที” เธอหันมาขอต่อเวลากับโอค “อ่านะ” “สงสัยว่าเธอคนนี้เกลียดความฝ่ายแพ้แน่ ๆ เลยแฮะ” “นี่น่ะเหร๊อนางฟ้าน่ะ” “หืออออออออออออออออออ” อยู่ ๆ โอคกลับมองค้างไปบนท้องฟ้าทันใดนั้นเองเขาก็รีบเดินไปยังทางสาวน้อยคนนั้นที่กำลังตกปลาแบบลืมโลก “หมับ” “มีอะไรเหรอนายพ่อบ้านขอต่อเวลาหน่อยน่านะ ๆ ๆ ๆ” เมื่อเธอถูกโอคจับบ่าเธอก็หันมาขอต่อเวลาเหมือนเดิมแต่ที่แปลกคืออยู่ ๆ โอคนั้นจับเธอนอนกดลงกับพื้นทันที “วะว๊ายยยยยยยยยยย” “จะทำอะไรของนายน่ะ” “ปะปล่อยนะ” เธอรีบดิ้นอย่างตกใจทันที “เอาน่า ๆ” “ไหน ๆ ก็นอนลงไปแล้วนี้” “ดูซะ” โอคพูดจบเขาก็ปล่อยเธอแล้วนอนลงข้าง ๆ เธอพร้อมแหงนมองไปยังท้องฟ้า “สะสวยจัง...............” ที่แท้โอคนั้นก็เห็นรุ้งกินน้ำที่สวยเอามาก ๆ ๆ นี่เอง แต่ว่ากลับมีเมฆดำลอยมาด้วยเหมือนจะบดบังรุ้งกินน้ำอันนี้โอคเลยเห็นไม่มีเวลาเขาจึงจับเธอนอนกดกับพื้นให้ดูจะได้ทันนั้นเอง “ใช่ไหมล่ะ” โอคเอียงหน้ามามองเธอแล้วเธอก็มองโอคตอบทันทีที่ทั้งคู่สบตากันนั้นเองโอคก็ยิ้มให้กับเธออย่างสบาย ๆ แต่เขาหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มของเขาตอนที่ไม่ได้ใส่แว่นนั้นละลายใจของสาว ๆ ได้เลยทีเดียว “ฟุ่บ” อยู่ ๆ สาวน้อยก็รีบหันไปมองรุ้งกินน้ำต่ออย่างเขินอายก่อนที่เธอจะถอนหายใจยาว ๆ ออกมา “เฮ้อออออออออออ” “ชั้นแพ้นายแล้วล่ะนายพ่อบ้าน” “ตรงนั้นคือป่าไม้หยก” “เชิญนายเอาไปได้ตามที่นายต้องการเถอะนะ” แล้วอยู่ ๆ เธอก็ทำหน้าหงอย ๆ ออกมา “เป็นอะไรหรือเปล่า..........” “จริงซิฉันลืมถามชื่อเธอไปเลยเธอชื่ออะไรล่ะ” “หลินไผ่” “เรียกว่าหลินก็ได้” “แล้วนายล่ะพ่อบ้านนายชื่อว่าอะไรเหรอ” “ชื่อโอคจ้า” “แปะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” “ซ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แต่ทว่าไม่ทันไรอยู่ ๆ ฝนกลับตกลงมากระหน่ำอย่างบ้าคลั่งนั้นทำให้หลินหรือหลินไผ่นั้นหน้าซีดออกมาหน่อย ๆ ก่อนที่จะชวนโอคไปหลบในบ้านไม้ของเธอ และเมื่อทั้งคู่มาถึงนั้นเอง “เอ้านี่โอค” หลินไผ่ยื่นผ้าขนหนูหัวของเธอมาให้โอคเช็ดหัว “ขอบคุณนะหลิน” แล้วโอคก็รับมาเช็ดทันที “นี่โอคนายไปหาเสื้อเปลี่ยนก่อนดีไหม” “ตากฝนมาแล้วใส่เสื้อน้ำชุ่ม ๆ แบบนี้ระวังเป็นหวัดเอานะ” หลินพูดเตือนเขาทันที แต่ทว่าอยู่ ๆ เหมือนชุดพ่อบ้านของโอคนั้นจะทำหน้าที่ของมันโดนมีไอร้อน ๆ ปรากฏออกมานิดนึงก่อนที่ทั้งตัวของโอคนั้นจะแห้งเหมือนไม่ได้ตากฝนมาซักหยด “ก็ประมาณนี้แหละชุดของฉัน” “นอกจากจะไม่สามารถถอดออกได้แล้วยังซ่อมแซมเองได้น่ะนะ” โอคอธิบายชุดที่เขาใส่อยู่รวมถึงตอนที่ได้มาให้หลินไผ่ฟัง “งั้นชุดของนายก็เยี่ยมมาก ๆ เลยล่ะโอค” “อ่ะเดี๋ยวก่อนนะ” หลินเหมือนจะคิดอะไรออกอยู่ ๆ เธอก็หยิบเอาการ์ดออกมาจากเสื้อของเธอ “อ่ะนี่โอคชั้นให้” “หืออออออออออ” “ให้การ์ดฉันน่ะเหรอ” “ใช่แล้ว” “ลองใช้ดูซิ” หลินคะยั้ยคะยอให้โอคใช้การ์ด แต่เขาก็ต้องทำหน้าสงสัยก่อนที่จะถามเธอว่ามันใช้ยังไงกัน “อ๋อ” “ง่าย ๆ เลยโอคก็แค่พูดขึ้นมาว่าติดตั้งการ์ดเท่านนั้นเอง” “อะอื้อขอบใจมากนะหลิน” “ติดตั้งการ์ด” “แว่บบบบบบบบบบบบบบบบ” และเพียงไม่นานชุดของโอคก็เปล่งแสงออกมาแล้วการ์ดที่หลินให้มานนั้นก็หายวูบเข้าไปในร่างของเขา ผู้เล่นโอคได้รับเคล็ดวิชาไม้พลองหยกไผ่ค่ะ เนื่องจากผู้เล่นสวมใส่ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ทำให้ทักษะที่ได้รับ ชำนาญพลองเพิ่มเป็นขั้นสูงสุดค่ะ ผู้เล่นโอคได้รับทักษะหมื่นหยกฟาดทะลวง 1 ในเคล็ดวิชาไม้พลองหยกไผ่ค่ะ เนื่องจากผู้เล่นสวมใส่ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ทำให้ทักษะที่ได้รับ หมื่นหยกฟาดทะลวงเพิ่มเป็นขั้นสูงสุดค่ะ **หมื่นหยกฟาดทะลวง เป็นทักษะที่ใช้โจมตีครั้งเดียวแต่มีผลทำให้โจมตีเท่ากับหมื่นครั้ง** ผู้เล่นโอคได้รับทักษะใบไผ่พลางกาย 1 ในเคล็ดวิชาไม้พลองหยกไผ่ค่ะ เนื่องจากผู้เล่นสวมใส่ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ทำให้ทักษะที่ได้รับ ใบไผ่พลางกาย เพิ่มเป็นขั้นสูงสุดค่ะ **ใบไผ่พลางกาย เป็นทักษะพลางตัว** ผู้เล่นโอคได้รับทักษะหยกไผ่พลิใบ 1 ในเคล็ดวิชาไม้พลองหยกไผ่ค่ะ เนื่องจากผู้เล่นสวมใส่ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ทำให้ทักษะที่ได้รับ หยกไผ่พลิใบ เพิ่มเป็นขั้นสูงสุดค่ะ **หยกไผ่พลิใบ เป็นทักษะโจมตีหมู่ในระยะ 10 เมตรรอบตัว** “หละหลิน...........” “ระรู้สึกว่าการ์ดที่หลินให้ฉันมาเนี่ยมันจะ...........” “ดีเกินไปแล้ว !!!” โอคเองก็พอเล่นเกมออนไลน์พวกนี้มาอยู่บ้างเมื่อได้รับทักษะจากการ์ดมานั้นเขาก็ทราบดีเลยล่ะว่าการ์ดที่หลินให้มานั้นท่าจะเป็นการ์ดราคาแพงในเกม ๆ นี้เลยทีเดียว “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” “แค่การ์ดพวกนั้นชั้นจะสร้างเองอีกกี่ใบก็ได้” หยินยืดกอดอกอย่างภูมิใจนั้นทำให้โอคนั้นยิ้มเอ็นดูเธอมาก ๆ เลยทีเดียว “เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง” แต่พอไม่นานเท่าไหร่นักอยู่ ๆ ก็เกิดฟ้าผ่าขึ้นนั้นทำให้หลินตกใจหลับตาปี๋เลยทีเดียว “หืม” “หลินอย่าบอกนะว่าเธอกลัวฟ้าผ่านะ” โอคถามหลินไปตรง ๆ แต่คำตอบที่เขาได้รับมานั้นกลับเป็นเธอยืนตัวสั่นแถมยังหลับตาปี๋ส่วน 2 มือของเธอนั้นกำท่อนแขนแต่ละข้างของโอคแน่น “กะกลัวซิ..........” “กลัวมาก ๆ เลยล่ะ” หลินตอบโอคกลับมาด้วยน้ำเสียงสั้น ๆ ซึ่งบ่งบอกว่าเธอนั้นกลัวเอามาก ๆ เลยจริง ๆ แต่โอคนั้นหารู้ไม่ว่าการที่เขาถามเธอแบบนี้ทำให้.... ผู้เล่นโอคได้รับภารกิจพิเศษ ปลดปล่อยนางฟ้าไผ่หยกค่ะ Quote Share this post Link to post Share on other sites
OTAKUOAK Report post Posted April 10, 2011 ตอนที่ 3 ภารกิจปลดปล่อยนางฟ้าไผ่หยก ตอนต้น “เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง” ยังไม่ทันไรฟ้าก็ผ่ามาอีกครั้งนึงแล้วและคราวนี้หลินไผ่นั้นเลยนั่งลงกับพื้นกอดเข่าเอาหน้าซุกตักตัวสั่นอย่างน่าสงสาร “เอ่อ...............” โอคที่เห็นสภาพของเธอก็อดสงสารไม่ได้เขาเลยต้องวางมือของเขาบนบ่าของเธอแล้วเอ่ยถ้อยคำปลอบใจที่เขาคิดได้ “เป็นไรแล้วฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนน่า” “จริง...........นะ” เสียงอันแหบพร่าของหลินไผ่ถามโอคขึ้นมา “แน่นอน” “หมับ” “หือ !!!” เพียงแค่เขาตอบรับเธอเท่านั้น หลินไผ่ก็รีบกระโจนตัวเข้ามากอดโอคเต็มแรงแถมยังเอาหน้าซุกอกของเขาแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา “^ ^” ตอนแรกเขานั้นก็ตกใจไปหน่อยแต่พอเห็นสภาพของหลินไผ่แล้วเขาก็ยิ้มบาง ๆ ออกมา “ไม่เป็นไรแล้วเด็กดี” “ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” “ร้องไห้ออกมาเถอะ” “ซิก ๆ ๆ ๆ ๆ” “ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” “โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เหมือนเจอปลอบโยนอย่างอ่อนโยนแถมน้ำเสียงของโอคในตอนนี้ยังฟังดูอบอุ่นมากสำหรับเธอเธอจึงกล้าร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่นั้นเอง 20 นาทีต่อมา “สงสัยคงจะกลัวมากเลยซิแฮะ” “ร้องไห้จนหลับไปเลย” โอคมองดูหลินไผ่ที่นอนหลับไปเพราะการร้องไห้อย่างหนักแล้วก็เกิดไอเดียขึ้นมา “นั้นซินะ” “ถ้าหากเรามีความสามารถรับทักษะยังชีพมาและมันเป็นทักษะสูงสุดเลยล่ะก็” “ขอยืมครัวหน่อยนะหลินไผ่” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในด้านในบ้านทันทีเพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง และอีกหลาย ๆ นาทีต่อมา “เสร็จแล้ว” “ท่าจะใช้จริง ๆ ด้วยแฮะ” โอคมองดูอาหารมากมายที่เขาทำขึ้นมาซึ่งเขาก็รู้สึกเหมือนกับตอนตกปลาเลยทีเดียวเพราะในขณะที่เขาจับมีดทำครัว เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมา แถมเมนูอาหารหลากหลายก็ต่างพลั่งพลูเข้ามาในหัวของเขา “แล้วแบบนี้มันจะใช้สืบอะไรเรื่องอขงจอนนี่กับจินได้ล่ะเนี่ย” “ได้ทักษะต่อสู้มาแล้วก็จริง” “แต่ก็ต้องลองสร้างกระบองยาวด้วยซินะถึงจะใช้ได้น่ะ” “เฮ้ออออออออ” “สงสัยว่าได้เปิดร้านอาหารหาข่าวแน่ ๆ เลยเรา” โอคมองไปยังอนาคตอันใกล้ ๆ จะว่าไอไปชุดของเขานั้นก็ดีอย่างเสียอย่าง เพราะต่อให้ได้ทักษะหรือการ์ดอะไรมามันก็กลายเป็นขั้นสูงสุดก็จริงอยู่แต่ว่าอาวุธที่เขาต้องใช้นั้นเขาต้องสร้างมันขึ้นมาด้วย “คงได้แต่ภาวนาล่ะนะ” “ว่าได้เจอการ์ดที่สามารถใช้มือเปล่าต่อสู้ล้างพลาญได้น่ะ” “หรือว่าจะไปแข่งตกปลาดีล่ะ” “เกม ๆ นี้มันจะมีกันไหมล่ะเนี่ย.........” “ใช่ตกปลา !!!” แล้วก็เหมือนโอคนั้นคิดอะไรออกจึงมองหามีดสำหรับตัดต้นไม้ในบ้านไม้แห่งนี้ซักพักเขาก็เจอพอดีกับที่ฝนนั้นหยุดตกแล้วเขาจึงเดินไปยังป่าไผ่ใกล้ ๆ กันนี้แล้วเอามีดตัดไม้มาลองฟันตัดไม้ไผ่ดูก็สำเร็จ ผู้เล่นโอค ได้ปลดล็อคทักษะยังชีพเลือกวัตถุดิบมาทำอาวุธค่ะ ทักษะเลือกวัตถุดิบทำอาวุธของผู้เล่นโอคนั้นอยู่ในระดับสูงสุดค่ะ ทันทีที่เสียงประกาศจบลงอยู่ ๆ เขาก็มองไปรอบ ๆ ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าไม้ไผ่หยกในมือนั้นเป็นถึงไอเทมระดับ A เลยทีเดียว แล้วสายตาของเขาก็สะดุดไปยังกองหินที่หล่นขึ้นอยู่ใต้ต้นไผ่เอาจึงเอามีดไปสะกิดให้มันแตกออกมาก็พบว่า ผู้เล่นโอคได้รับ หินหยกเกรด S ค่ะ “เห...........” “หลินไผ่ก็บอกนี่นะว่าให้เขามาถางป่าไผ่หยกนี้ได้สบาย ๆ” “ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะเน้อ.........” โอคพูดจบเขาก็ลงมือใช้มีดกระทุ้งหินหยกที่ขึ้นอยู่ใต้ต้นไผ่อย่างเมามันส์ จนทำให้เขานั้นได้หินหยกขนาดเล็กเกรด A มา 100 กว่าชิ้นเลยทีเดียว “อืมมมมมมมมมม” “ถ้ามันใหญ่กว่านี้ก็ดีซินะ” โอคเอาหินไผ่เล็ก ๆ เหล่านั้นมาลองต่อ ๆ กันตามรอยแตกดูกลับปรากฏว่า ผู้เล่นโอคได้ใช้พรแปรธาตุแห่งลูซิเฟอร์ สร้างหินหยกระดับ S+ ขึ้นมาค่ะ “ห๋า..................” เสียงประกาศจบลงเขาก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาเพราะเนื่องจากทักษะหาวัตถุดิบสร้างอาวุธของเขานั้นบอกเขาได้เลยว่านี่มันเป็นแร่ระดับสูงที่สุดในเกมถึงแม้จะเป็นหยกก็ตาม “ในเมื่อมันเล่นง่ายขนาดนี้.........” “ไหนลองดูจิ๊” แล้วอยู่ ๆ โอคก็คิดอะไรประหลาด ๆ ออกมา เอาหยิบเอาไม้ไผ่หยกออกมาแล้วมาถือรวมเอาไว้กับหินหยกเกรด S+ แล้วหลับตาลงนึกภาพพลองยาวที่ทั้งด้ามเป็นหยกแต่มีคุณสมบัติของไม้ไผ่ที่ทั้งเหนียวและยืดหยุ่นดู “วิ้งงงงงงงงงงงงงงงง” ผู้เล่นโอคได้ใช้พรแปรธาตุแห่งลุซิเฟอร์สร้าง พลองยาวไผ่หยกขึ้นมา “เห้ยได้จริงด้วยเว๊ยเฮ้ยยยยยยยยย” โอคตะโกนออกมาอย่างลืมตัวเพราะเบื้องหน้าของเขานั้นปรากฏไม้พลองที่ดูยังไง ๆ ก็เป็นหยกแท้ทั้งด้ามแน่นอน เขาจึงลองเอามันมางอดูก็ปรากฏว่างอได้จริง ๆ ผู้เล่นโอคได้เพิ่มคุณสมบัติให้กับพลองไผ่หยกทำให้ได้รับทักษะสำหรับการป้องกันดีดสะท้อนค่ะ “= =” “เอ่อ............อ่านะ” “ไหน ๆ เราก็สร้างมันมาแล้วใช่ไหม” “ถ้างั้นไหนขอลองดูลายละเอียดหน่อยก็แล้วกัน” พลองไผ่หยก ไอเทมระดับ S+ พลังโจมตี 1500~15000 พลังโจมตีด้วยพลังพิเศษ ขึ้นอยู่กับระดับพลังของผู้ใช้ X 10 พลังป้องกันแบบพิเศษ หากการโจมตีมากกว่าที่ผู้ใช้จะรับไหวจะทำการใช้ทักษะดีดสะท้อนโดยอัตโนมัติโดยลดค่าพลังพิเศษของผู้ใช้ลง 10 % จากค่าพลังพิเศษทั้งหมด และทักษะดีดสะท้อนจะไม่สามารถใช้ได้ก็ต่อเมื่อ พลังพิเศษของผู้ใช้เหลือต่ำกว่า 10 เท่านั้น “พลองสวยดีนะโอค” หลินไผ่เดินเข้ามาโอคอย่างงัวเงียแถมเธอในตอนนี้นั้นเปลี่ยนชุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “อ้าวโทษทีนะทำให้เธอตื่นเหรอ” โอคถามเธอกลับไปอย่างเกรงใจทันที “ไม่เป็นไรหรอก” “ว่าแต่อาหารในครัวนายเป็นทำเหรอ” “อื้อใช่แล้ว” “ไปกินกันเถอะ” แล้วโอคก็เก็บพลองหยกของเขาเข้าในช่องสถานะสัมภาระก่อนจะเดินตามหลินเข้าไปด้านในห้องทานอาหาร และเมื่อทั้งคู่มาถึงนั้นเองโอคก็รีบเดินมาเลื่อนโต๊ะให้หลินนั่งก่อนที่เขาจะทำเสียงนุ่ม ๆ ออกมา “เชิญครับคุณหนู” “ขอบใจจ๊ะคุณพ่อบ้าน” แล้วทั้งคู่ก็มองหน้ากันซักพักก็ต่างคนต่างหัวเราะออกมา /นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้หัวเราะอย่างสนุกสนานกับคนอื่นแบบนี้.../ หลินไผ่คิดในใจก่อนที่จะลงมือทานอาหารของนายพ่อบ้านโอคคนนี้ “อร่อยมากเลยล่ะโอค” “ชั้นว่านายเป็นพ่อบ้านจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย” หลินเอามือเท้าคางนั่งดูโอคเก็บจานชามไปล้างอย่างน่ารัก “อืมใช่” “ตอนเธอเห็นไม้พลองของฉันเธอบอกว่ามันสวยดีใช่ไหม” “ถ้างั้นฉันทำให้อันนึงไหมล่ะ” “เอ๋.............” “นายจะทำให้ชั้นจริง ๆ เหรอโอค” “จริงนะ ๆ ๆ ๆ” เธอถามโอคย้ำอีกครั้งก่อนที่จะถามเขาบอกเธอนั้นต้องใช้อะไรบ้าง โอคเลยตอบเธอกลับไปว่าเอาเพียงจอบกับมีดตัดไม้ก็พอแล้วเธอจึงเดินไปยังห้องนอนของเธอแล้วหยิบเอาจอบออกมา “อะเอ่อ...........” แต่อยู่ ๆ เธอก็เดินมาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ตรงด้านหลังของโอคที่กำลังล้างจานอยู่ “มีอะไรเหรอหลินไผ่” โอคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ เธอเนื่องจากเธอพูดจบเบามาก ๆ ทำให้เขาฟังไม่รู้เรื่อง “ขอบคุณนะนายทำให้ชั้นสนุกมากเลยล่ะ” “จุ๊บ” แล้วเธอก็จุมพิตลงที่แก้มของโอคแทนการขอบคุณก่อนที่เธอนั้นจะรีบวิ่งหน้าแดงแจ๋ออกไป “เฮ้อออออ” โอคถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่ไม่ใช่เพราะความหนักใจแต่อย่างใดเขากลับรู้สึกเอ็นดูหลินไผ่มากขึ้นไปอีก เพราะเขานั้นก็แทบจะไม่มีครอบครัวเลยในโลกจริง ๆ การที่เขานั้นอยู่กับหลินไผ่มาทั้งวันนี้เขาเองก็รู้สึกเหมือนตัวเองนั้นมีน้องสาวขึ้นมาเลยจริง ๆ โอคล้างจานไปอมยิ้มไปในความน่ารักน่าเอ็นดูของหลินไผ่ไม่นานเขาก็ล้างจานเสร็จแล้วกำลังจะเดินออกไปก็เห็นห้องของเธอเปิดแง้มเอาไว้ “นี่ถ้าเราเป็นโจรคงจะหวานหมูแน่ ๆ เลยแฮะ” “สงสัยวันหลังต้องเตือนหลินหน่อยล่ะ” โอคพูดจบเขาก็ทำท่าจะปิดประตูห้องของเธอแต่ทว่าสายตาของเขานั้นกลับไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ซึ่งหนังสือเล่มนั้นก็คือเหล่าเทพอสูรทั้ง 4 กับนางฟ้าผู้ถูกผนึก “เอ...........” “ไปช้าซักนิดคงไม่เป็นไรแฮะ” ครึ่งชั่วโมงต่อมาโอคก็เดินเข้ามาหาหลินไผ่ “นี่ ๆ โอคดูซิ ๆ” “ชั้นหาหินหยกกับไม่ไผ่หยกอย่างดีได้หลายอันตามที่โอคแนะนำเลยนะ” หลินไผ่ยิ้มชูไอเทมที่เขาให้เธอหาเพื่อที่จะนำมาทำไม้พลองหยก “ไหน ๆ ขอดูหน่อยก็แล้วกันว่าใช้ได้หรือเปล่า” แล้วโอคก็มาดูก็พบว่าหลินไผ่นั้นก็เลือกไอเทมวัตถุดิบมาใช้ได้เลยทีเดียวแต่ก่อนอื่นเขาต้องหลอมรวมเศษหินหยกพวกนี้ให้เป็นหินใหญ่ซะก่อนและเมื่อเขาทำสำเร็จแล้วนั้นก็ปรากฏหินหยกเกรด S+ มา 2 ก้อนเขาจึงขอหลินไผ่เก็บไว้ก้อนนึงแล้วก็ลงมือทำไม้พลองให้กับเธอ “อ่ะนี่เป็นไงบ้าง” หลังจากทำเสร็จเขาก็ยื่นให้หลินไผ่ดู “ว๊าวววววววววววว” “สวยมาก ๆ เลยล่ะโอค” “ขอบคุณนะ” หลินไผ่รับไม้พลองหยกจากโอคมากอดแน่นด้วยความดีใจ “ตัวเลอะเทอะไปหมดแล้วนะเธอน่ะ” โอคเดินมาปัดคราบดินที่ติดแก้มเธอออกไปอย่าเอ็นดู “งั้นชั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” “เอ่อ........ว่าแต่.............” อยู่ ๆ หลินไผ่ก็พูดเสียงเบาลงก่อนที่เธอจะตัดสินใจถามออกมา “ว่าแต่โอค........นายจะกลับตอนไหนเหรอ” “คงพรุ่งนี้ตอนเที่ยง ๆ นั้นแหละฉันจะออกเดินทางอีกครั้งนึงอ่านะ” “งะงั้นคืนนี้นายก็ค้างที่นี่ได้น่ะซิ” “อืมแน่นอน” “ฉันไม่หนีเธอไปไหนหรอกน่าไปอาบน้ำได้แล้ว” “ค๊า..........” แล้วหลินไผ่ก็ยิ้มขึ้นมาได้อีกครั้งนึงก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปด้านในบ้าน “ฉันสัญญาหลินไผ่” “ฉันจะช่วยปลดปล่อยเธอได้แน่นอน” โอคที่เดินเข้าไปด้านในตัวบ้านนั้นหยิบเอากระดาษกับปากกามาเขียนจ้อความทิ้งเอาไว้ก่อนที่เขานั้นจะเดินมายังบึงที่ทั้งคู่แข่งตกปลากัน เมื่อตอนกลางวัน “มีเรือให้ได้พอดีเลยซินะ” โอคมองเห็นเรือไม้ขนาดพอที่จะนั่งได้ 2 คนที่ริมบึงก่อนที่เขาจะเดินไปแกะเชือกออกแล้วพายมันไปยังกลางบึงและในขณะนั้นเองเขาก็นึงถึงเนื้อหาในหนังสือที่อยู่ในห้องของหลินไผ่ด้วย ซึ่งในหนังสือเล่มนั้นจะบอกกล่าวถึงเทพอสูรประจำทิศทั้ง 4 ตัว อันได้แก่ เต่าดำแห่งป่าไผ่หยก พยัคฆ์ขาวแห่งป่าหิน วิหกเพลิงแห่งภูเขาไฟวิบัติ มังกรฟ้าแห่งยอดเขาเสียดฟ้า และทั้ง 4 ตัวนั้นได้ก่อภัยพิบัติให้กับโลกมนุษย์ ทางมนุษย์นั้นจึงได้ผนึกพวกมันเอาไว้กับนางฟ้าทั้ง 4 อันได้แก่ หลินไผ่นางฟ้าแห่งไผ่หยก ฉิงมีน นางฟ้าแห่งศิลา ชานะ นางฟ้าแห่งภูเขาไฟ ริวบิ นางฟ้าแห่งยอดเขาเสียดฟ้า และนางฟ้าทั้ง 4 เหล่านี้นั้นไม่สมารถออกไปจากนอกอาณาเขตที่ใช้กักพวกเทพอสูรทั้ง 4 ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ร้อยปีก็ตาม อีกทั้งพวกนางยังต้องคอยป้องกันไม่ให้มนุษย์นั้นมาตามล่าเทพอสูรทั้ง 4 อีกด้วย ซึ่งตรงนี้นั้นเองหากมีมนุษย์ผู้ใดจัดการกับเทพอสูรเหล่านี้ได้นั้นพวกเธอก็จะได้รับการปลดปล่อย และนั้นก็เป็นเหตุผลที่โอคอยากจะช่วยหลินไผ่จากการถูกกักขังเป้นเวลาหลายร้อยปีในสถานที่แห่งนี้นั้นเอง “อะโอค.............นะนั้นนายจะทำอะไรน่ะ” หลินไผ่ที่ดูเหมือนจะอาบน้ำเสร็จแล้วรีบวิ่งมาอย่างร้อนใจตรงริมบึง “ก็จะสู้กับเต่าดำไง” โอคตอบกลับไปอย่างง่าย ๆ “นายไม่ไหวหรอก” “แค่พวกหุ่นไม้นายยังสู้ไม่ได้เลยกลับมาเถอะนะ” หลินไผ่ตะโกนอ้อนวอนโอค “แล้วเธอพอใจกับสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้เหรอไงกัน” “................” เพียงแค่โอคถามเธอกลับไปนั้นเองเธอก็ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร “ถ้างั้นฉันก็จะเรียกมันออกมาแล้วล่ะ...........” “เดี๋ยวโอค.......” “หากนายจะทำแบบนั้น........นายต้องผ่านศพชั้นไปก่อน” อยู่ ๆ หลินไผ่กลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นซึ่งไม่เหมาะกับนิสัยของเธออย่างมากเลย ผู้เล่นโอคได้รับภารกิตพิเศษปลดปล่อยนางฟ้าไผ่หยกค่ะ “อ๋อที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองซินะ” “การที่จะเจอกับไอเต่าดำอะไรนั้นได้ต้องสู้กับเธอก่อนใช่ไหม” โอคถามหลินไผ่กลับไปแต่เธอไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าและพูดออกมาเสียงก้องว่า “รับมือ” Quote Share this post Link to post Share on other sites
OTAKUOAK Report post Posted April 10, 2011 ตอนที่ 4 ภารกิจปลดปล่อยนางฟ้าไผ่หยก ตอนปลาย “ซูมมมมมมมมมมมมม” หลินไผ่ใช้กระบองไผ่หยกที่โอคสร้างให้กับเธอฟาดใส่ผิวน้ำไม่ทันไรก็เกิดคลื่นพลังพุ่งมาหาโอคที่ยืนอยู่บนเรืออย่างรวดเร็ว “ตูมมมมมมมมม” แล้วยังเข้าเป้าหมายอย่างแม่นยำอีกด้วยเพราะทั้งเรือทั้งโอคที่นั่งอยู่นั้นต่างระเบิดกระจุยเลยทีเดียว “หะเห็นไหมล่ะ............” “ขนาดชั้นนายยังไม่สมารถทำอะไรได้เลย.......” “แล้วนายจะสู้กับเทพอสูรเต่าดำได้ยังไงกัน.........” คำพูดอันเศร้าสร้อยของหลินไผ่หลุดออกมาจากท่าทางอันเย็นชาของเธอ “อุตสาห์คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้แล้วซะอีก...........” “นี่ชั้นต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว........” “จ๋อม” แต่ทว่าก่อนที่เธอจะนั่งกอดเข่าลงนั้นเองตรงริมบึงนั้นกลับมีร่างของพ่อบ้านคนหนึ่งว่ายน้ำขึ้นฝั่งมานั้นก็คือโอคเอง “หว๋า” “อันตราย ๆ ๆ” “ดีนะเนี่ยที่ใช้ทักษะจากการ์ดที่เธอให้เอาไว้ไม่งั้นฉันแย่แน่ ๆ เลย” โอคเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอนั้นทำให้หลินไผ่ตกใจอย่างมากก่อนที่จะมองดูไปยังซากของเรือที่ตอนนี้นอกจากจะมีเศษไม้แล้วนั้นยังมีใบไผ่จำนวนมากลอยปนอยู่ด้วย “นะนาย..............” “รีบทำต่อให้มันจบ ๆ เถอะนะ” “เพราะฉันก็ไม่อยากจะสู้กับเธอนาน ๆ นักหรอกหลินไผ่” โอคเรียกอาวุธพลองไผ่หยกออกมาแล้วตั้งท่าพร้อมทันที “นี่โอค........” “หืมอะไรเหรอ” “อย่าตายนะ” หลินไผ่พูดจบเธอก็ทำหน้านิ่งเย็นชาอีกครั้งนึงก่อนที่จะหายไปจากบริเวณนั้น “เคร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” แต่ดูเหมือนว่าโอคนั้นจะใช้พลองในมือไขว้ไปด้านหลังก็เหมือนกับมีอะไรมาฟาดใส่พลองของเขาเป็นเสียงดังขึ้นมาพร้อมกับปรากฏร่างของหลินไผ่ที่ยืนในท่าใช้ไม้พลองฟาดใส่เขานั้นเอง หลินไผ่ที่อึ้งไปซักพักที่เธอก็ไม่รู้ว่าโอคนั้นจับจิตสังหารของเธอได้อย่างไรก่อนที่เธอจะยกเท้าซ้ายขึ้นมาเตะใส่โอคที่ยังยืนหันหลังให้อยู่เพื่อดีดตัวหลบไป “ผั๊วะ” แต่ดูเหมือนโอคจะรู้อีกว่าเธอนั้นจะทิ้งระยะโดยทำแบบนี้เขารีบตวัดพลองในมือมาฟาดใส้เท้าของหลินไผ่แทนที่จะถูกเธอถีบกลางหลัง “เจ็บหรือเปล่า” โอคถามเธอด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง นั้นทำให้หลินไผ่เกิดอาการอึ้งไปอีกพักใหญ่ก่อนที่เธอจะกัดฟันแล้วตะโกนออกมา “รับมือ” พร้อมกับเธอตั้งท่าวางไม้พลองไปด้านหน้าก่อนที่จะพุ่งเข้าหาโอคก็มีเงาของไม้พลองอีกจำนวนมากตามเธอมาด้วย “หมื่นหยกฟาดทะลวงซินะ” โอคพูดออกมาสั้น ๆ ก่อนที่จะมองดูไม้พลองจำนวนมากพุ่งเข้าหาเขาแล้เมื่อได้ระยะนั้นเองเขาก็รีบเรียกใช้ทักษะทันที “ใบไผ่พลางกาย” “ฟิ้วววววววว” “ซ่า” หลังจากโอคเรียกใช้ทักษะนี้ขึ้นมาแล้วนั้นก็มีใบไผ่จำนวนมาปรากฏออกมาแถมใบไผ่เหล่านั้นยังโดนไม้พลองเงานับหมื่นฟาดใส่ไม่ยั้งอีกด้วย “ตุ๊บ” แล้วโอคก็ไปปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของหลินไผ่พร้อมกับเอาไม้ไผ่พาดไว้ที่ลำคอของเธอ “พอได้แล้วล่ะหลินไผ่.........” “มันจบแล้วล่ะนะ” “ฉันไม่อยากทำร้ายเธอนะหลินไผ่” โอคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนพร้อมจ้องมองหลินไผ่ที่ยืนตัวสั่น “ไม่” “ถ้าหากปล่อยให้นายไปตาย” “สู้ให้ชั้นจัดการกับนายด้วยตัวเองดีกว่า” “หยกไผ่พลิใบ” “วาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” หลินไผ่กัดฟันตะโกนใช้ทักษะนี้พร้อมกับไม้พลองของเธอนั้นเปล่งแสงสีเขียวออกมาแล้วก้มีเงาของไม้พลองหมุนควงออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน แถมเงาสีเขียวเหล่านั้นยังล้อมตัวของโอคเอาไว้ “ไม่ต้องห่วงนะโอค.....” “ชั้นจะตายเป็นเพื่อนนายเอง” หลินไผ่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนที่จะเอาไม้พลองของเธอมาจ่อที่คางของตนแล้วเธอกำลังจะเรียกใช้ทักษะปลิดชีพตนเอง “ยัยโง่เอ๊ยยยยยยยยย” “ผั๊วะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โอคตะโกนออกมาอย่างโมโหพร้อมกับใช้ไม้พลองของเขาดีดเงาไม้พลองสีเขียวที่กระหน่ำฟาดใส่เขาออกไปก่อนที่จะพุ่งเข้ามาประชิดตัวของหลิน “เพี้ยยยยยย” แล้วเขาก็ฟาดฝ่ามือไปที่มือของหลินไผ่ที่กำลังจับไม้พลองอยู่ทำให้เธอนั้นต้องปล่อยไม้พลองออกมา “แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วเขาก็นั่งลงกับพื้นอย่างโล่งอก “ทะทำไม...................” “ทำไมนายถึง........................” “หุบปากไปเลยยัยเด็กโง่” “ไอเรื่องที่จะฆ่าฉันให้ตายแล้วตัวเองตายตามน่ะหยุดคิดไปเลย” “เธอคิดว่าความตายมันจะจบเรื่องทุกอย่างได้งั้นเหรอไงห่ะ” โอคตะโกนเสียงดังอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะลุกขึ้นมาจับบ่าหลินไผ่เอาไว้แน่น “มั่นใจในตัวฉันหน่อย” “ฉันดูพึ่งพาไม่ได้เลยเหรอไงห๋า” “ตะแต่...........” “แต่ว่า...................” “ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละเด็กโง่” “ฟังนะ” “ฉันจะช่วยเธอเอง” “ต่อให้เธอคิดว่าฉันไม่สามารถเอาชนะเทพอสูรเต่าดำได้ก็ตาม” “ต่อให้ฉันต้องเจ็บปวดในการต่อสู้” “ต่อให้เธอจะเกลียดฉันไปเลย” “แต่ฉันก็จะช่วยเธอ” “เข้าใจไหม” “..................” โอคบอกความรู้สึกของเขากับหลินไผ่ตรง ๆ นั้นทำให้เธอถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว “คะคนบ้า.............” “ทำแบบนี้แล้วอย่าคิดว่าชั้นจะดีใจนะ” หลินไผ่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งดีใจแล้วน้ำตายังคลอเบ้าซะอีก “เขาบอกว่าคนบ้าน่ะมักจะตายยากนะเด็กน้อย” โอคลูบหัวหลินไผ่อย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะเดินไปยังริมบึงและหยิบเอาหินหยกเกรด S+ ออกมา “นี่โอค........” “แล้วนายจะทำยังไงล่ะ” “การเรียกเทพอสูรเต่าดำออกมานั้นต้องเอาหินหยกไปโยนทิ้งกลางริมบึงนี้ไม่ใช่เหรอ” หลินไผ่ถามโอคด้วยท่าทาง งง ๆ “ง่ายนิดเดียวเอง” “ฟุ่บ” โอคโยนหินหยกขึ้นกลางอากาศก่อนที่เขาจะก่ะระยะแล้ว....... “เปรี้ยงงงงงงงงงง” เขาก็ฟาดไม้พลองใส่หินหยกเพียงครั้งเดียวเจ้าหินก็ลอยไปตกลงตรงกลางบ่อน้ำทันที “แว่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ไม่ทันไรก็มีแสงสีเขียวสว่างจ้าออกมาทั่วทั้งบึง “ซู่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” และเพียงไม่นานก็มีการสั่นไหวของผิวน้ำก่อนที่จะเกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่กลายเป็นน้ำวนพร้อมกับมีหัวของงูตัวใหญ่ปรากฏออกมา “อ้าววววววว” “ก็ทำตามที่หนังสือบอกนิหว่า” “แต่ไหงกลับเจองูยักษ์แทนล่ะเนี่ย” แต่โอคก็พูดยังไม่ทันจบเมื่อลำตัวของงูโผล่ออกมาพ้นผิวน้ำแล้วนั้นเองก็มีเงาตะคุ่ม ๆ ขนาดใหญ่ใต้ร่างของมัน “ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” “หลินไผ่ระวัง” แต่ยังไม่ทันก็เกิดระเบิดขึ้นมาที่บริเวณนั้นพร้อมกับมีคลื่นขนาดใหญ่ซัดมาทางเขากับหลินไผ่โอคเห็นดังนั้นจึงรีบฉุดร่างอุ้มเอวของเธอแล้วใช้ประโยชน์จากไม้พลองที่ยืดหยุ่นของเขาดีดตัวส่งเขาไปยังด้านหลังหลายสิบเมตรจึงทำให้ทั้งคู่รอดพ้นมาจากคลื่นยักษ์นี้ได้ ผู้เล่น โอค ได้ทำการเรียก เทพอสูรเต่าดำ 1 ในสัตว์เทพอสูร 4 ทิศค่ะเสียงประกาศจบลงก็ปรากฏเต่าสีดำตัวสูงใหญ่พอ ๆ กับตึก 3 ชั้น แถมบนหลังของมันยังมีงูยักษ์ตัวหนึ่งอยู่คลานขึ้นฝั่งมา “เจ้างั้นหรือคือผู้ที่ปลุกข้าขึ้นมาจากนิทรา” เสียงอันหุ้มแข็งถามโอคเสียงดังพร้อมกับหัวตัวและหัวงูจ้องหน้าโอคนิ่ง “หมับ” “ก็ใช่..........” “ฉันเองแหละ” โอควางหลินไผ่ลงแล้วเดินมาหยิบไม้พลองของเขาที่ปักพื้นอยู่ด้านหน้า “โอหัง” “ดูจากระดับของเจ้าแล้วยังไม่ใช่คู่มือของข้าเป็นแน่” “เห็นแก่เจ้าที่ทำให้นางฟ้าไผ่หยกยอมรับในตัวเจ้าได้” “ข้าจะปล่อยเจ้าไป” “รีบ ๆ ไปซะ” หัวเต่าพูดเตือนโอคในทันที “ไม่ล่ะ” “วิธีที่จะปลดปล่อยหลินไผ่ได้มี 2 วิธีเท่านั้นซินะ” โอครีบปฏิเสธความหวังดีจากมันทันทีพร้อมกับนึงถึงข้อความในหนังสือที่เขาอ่านมา “หึ” “เจ้าก็ไม่สามารถทำได้ทั้ง 2 วิธีนั้นแหละ” “ไม่ว่าจะเป็นสังหารข้า” “ยิ่งเป็นกำราบข้านั้นยิ่งไม่มีวันเด็ดขาด” เต่าดำพูดเสียงแข็งแล้วมองดูโอคอย่างดูถูก “เอาน่า ๆ” “เห็นแก่ที่แกเห็นใจหลินไผ่ที่อุตสาห์เฝ้าปกป้องแกมาหลายร้อยปี” “ฉันจะกำราบแกโดยไม่ฆ่า” “เอาแบบนี้แหละ” ที่โอคพูดเหมือนรู้ว่าเต่าดำคิดอะไรก็เพราะว่าเขานั้นสัมผัสได้กับน้ำเสียงของมันที่บอกให้เขานั้นหนีไปซะเพราะหากเขาตายแล้วหลินไผ่คงจะเสียใจเอามาก ๆ นั้นเอง “หึ” “ถ้าเช่นั้นขอดูหน่อยเถอะว่าเจ้าจะทำได้จริง” “หรือว่าเป้นเพียงแค่ลมปากของมนุษย์ที่โอหัง” “ฟ่อ ๆ ๆ ๆ” เต่าดำพูดจบมันก็ใช้งูบนหลังพ่นน้ำออกมาทันที “ฟุ่บ” “ฉ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ทันทีที่น้ำที่หัวงูพ่นออกมาใส่โอคนั้นเขาก็หลบได้อย่างรวดเร็ว แถมน้ำเหล่านั้นเมื่อโดนพื้นแล้วก็กลับละลายกัดกร่อนพื้นอย่างง่ายดาย “อันตรายนะนั้น” “โดนเข้าไปมีหวังไม่เหลือแม้แต่ซากเลยแฮะ” โอคที่หลบพ้นยืนดูพื้นดินใกล้ ๆ ตัวเขาอย่างสบาย ๆ “ใบหน้าแบบนั้นเจ้าจะทำได้ซักเท่าไหร่กันเชียว” “งับ” เต่าดำพูดจบมันก็ให้หัวงูหุบปากเข้าไปก่อนที่อยู่ ๆ แววตาของงูบนหลังของมันนั้นจะเป็นสีแดงก่ำ “พรวด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ทันทีที่มันอ้าปากออกมานั้นเองก็มีลูกบอลน้ำขนาดใหญ่เท่าลูกฟุตบอล พุ่งมาหาอคอย่างมากมาย “เห้ยเล่นงี้เลยเหรอ” “ตึก ๆ ๆ ๆ” โอคที่รู้ว่าฝ่ายตรงก่ะโจมตีเขาแบบกราดกระสุนยิงนั้นเองเขายิงไม่ยอมเป็นเป้านิ่งเป็นแน่โอคจึงตัดสินใจวิ่งอ้อมไปด้านซ้ายแล้วตีโค้งเพื่อเข้าประชิดตัวของเต่าดำด้วย “หนีเก่งนักนะ” “หึแต่วิ่งเข้ามา” “วิ่งเข้ามาหาความตายที่รอเจ้าอยู่” เต่าดำพึมพำออกมาอย่างมีเล่ห์นัย Quote Share this post Link to post Share on other sites
OTAKUOAK Report post Posted April 10, 2011 ตอนที่ 5 พ่อบ้าน ปะทะ สัตว์เทพอสูรเต่าดำ และลูซิเฟอร์ที่ปรากฏตัว “ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ” โอควิ่งเข้ามาทางด้านซ้ายของเต่าดำอย่างรวดเร็วพร้อมกับกำไม้พลองในมือของเขาแน่น “ควับ” และเมื่อมาถึงในระยะพอควรแล้วเขาก็กำลังจะตะโกนเรียกใช้ทักษะแต่ทว่าอยู่ ๆ หัวเต่าของเต่าดำนั้นก็อ้าปากขึ้นมาพร้อมกับ “วิ้ง” “แซ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” “หะเห้ย” โอคที่เห็นแสงสีน้ำเงินสว่างออกมาจากปากของมันเขาก็รีบเปลี่ยนทักษะใช้ทันที “ใบไผ่พลางกาย !!!” “แซ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” “เปราะ ๆ ๆ ๆ ๆ” เต่าดำปล่อยลำแสงสีน้ำเงินออกจากปากของมันอย่างรวดเร็วแถมลำแสงเหล่านั้นยังกลายเป็นขนาดใหญ่ทันทีเมื่อมาถึงร่างของโอค “ตึง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แต่ทว่าลำแสงเหล่านั้นกลับแช่แข็งได้แต่เพียงใบไผ่จำนวนมากมายเท่านั้น “ฟุ่บ” “เกือบไปแล้ว ๆ” “ดีนะที่เห็นก่อน” “แต่เล่นเอาใจหายเหมือนกันนั้น” “ฉันไม่คิดว่าไอแสงที่แกปล่อยออกมาจะแช่แข็งได้นะเนี่ย” โอคที่ไปปรากฏตัวอยู่บนกระดองของมันพูดออกมาอย่างหวาด ๆ ก่อนที่เขาจะรีบใช้ทักษะใส่หัวงูที่กำลังจะพุ่งมางับใส่เขา “หมื่นยกฟาดทะลวง” หลังจากโอคใช้ทักษะก็ปรากฏเงาสีเขียวจำนวนมาก ขึ้นมารอบ ๆ ตัวเขา โอคจึงกระโดดง้างไม้พลองฟาดใส่หัวงูทันที “ผั๊วะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงของเงาสีเขียวรูปไม่ไผ่พุ่งเข้าโจมตีใส่หัวงูรัวขึ้นมา “ฟ่อ ๆ ๆ ๆ ๆ” หัวงูที่รู้ว่ากำลังโดนโจมตีอยู่นั้นก็รีบหลับตาลงเพื่อไม่ให้การโจมตีจากโอคนั้นโดนลูกตาของมันแต่ดูเหมือนมันก็จะโดนหนักเช่นกันเพราะว่าในตอนนี้นั้นเนื้อบริเวณส่วนหัวของมันแตกออกแถมยังมีเลือดไหลพรากออกมาอีกด้วย “หนะหนอยย” หัวเต่าก็รีบหันไปมองโอคบนกระดองของมันที่ซัดใส่หัวงูอย่างเมามัน “จงกลายเป็นน้ำแข็งซะ” “แซ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” หัวเต่าตะโกนออกมาอยางเหลืออดก่อนที่จะอ้าปากปล่อยลำแสงแช่แข็งใส่ตัวของโอค “คิดว่าฉันจะโง่โดนเหรอไง” “ใบไผ่พลางกาย” “ฟุ่บ” “แซ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” “เปรี้ยะ ๆ ๆ ๆ ๆ” “ชิ้ง” โอคก่ะจังหวะที่ลำแสงแช่แข็งกำลังจะพุ่งเข้ามาหาอีกครั้งนึงก่อนที่จะใช้ทักษะนี้หายตัวไป และอาศัยลำแสงแช่แข็งที่หัวเต่าปล่อยออกมาแล้วเขาที่หลบได้นั้นเอง ทำให้หัวงูของเต่าดำนั้นโดนแช่แข็งไป “ปริ้นปร้อนนักนะเจ้ามนุษย์” หัวเต่าตะโกนด่าโอคอย่างโมโหเมื่อเห็นหัวงูนั้นโดนแชแข็งไปด้วยฝีมือของตน “ฟุ่บ” “ไม่มีใครเคยบอกหรือไงว่าเวลาต่อสู้น่ะถ้าเอาเวลามาคุยน่าจะเอาไปทุ่มเทมากกว่านะ” “หยกไผ่พลิใบ” โอคปรากฏตัวออกมาจากด้านหลังของหัวงูที่ถูกแช่แข็งพร้อมกับแกล้งพูดเตือนหัวเต่าก่อนที่เขาจะพุ่งมาตรงระยะระหว่าง 2 หัว แล้วรีบใช้ทักษะทันที “แว่บบบบบบบบบบบบ” ไม้พลองของโอคมีแสงสีเขียวสว่างออกมาก่อนที่จะมีเงาสีเขียวพุ่งออกมาจำนวนมากด้วยแล้วเงาสีเขียวเหล่านั้นก็พากันหมุนรอบตัวเองก่อนที่จะพากันพุ่งหมุนรอบ ๆตัวของโอคเหมือนกับพัดลม “ผั๊วะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” หลังจากเงาสีเขียวเหล่านั้นฟาดใส่หัวทั้ง 2 ก็เกิดเสียงรัวจากการฟาดไม่ยั้งขึ้นมาแต่ครั้งนี้จะดังกว่าครั้งก่อน ๆ มาก เนื่องจากทักษะนี้เป้นทักษะโจมตีหมู่นั้นเอง “อ็อก” “อั๊ก” หัวเต่าที่ไม่ได้ถูกแช่แข็งก็รับไปเต็ม ๆ และส่วนทางหัวงูนั้นถึงกับตายคาที่เพราะว่าเงาของพลองไผ่หยกนั้นฟาดน้ำแข็งที่แช่หัวของมันแตกละเอียดไปเลยทีเดียว “ตุ๊บ” “โดนไปขนาดนั้นเป็นไงมั่งหนอ” แล้วหลังจากใช้ทักษะโอคก็รีบกระโดดไปยืนห่าง ๆ จากหัวเต่าแล้วยืนดูท่าทีของมัน “จะเจ้า.........” “เจ้ามนุษย์” “บังอาจมากไปแล้ว !!!” “บรึมมมมมมมมมมมมมมม” “ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” “ซ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” หัวเต่าตะโกนออกมาอย่างโกรธสุดขีดด้วยแววตาแดงก่ำก่อนที่อยู่ ๆ น้ำในบึงจะเกิดระเบิดขึ้นมาแล้วหลังจากการระเบิดนั้นเองก็ทำให้เหมือนกับฝนตกใส่โอคเลยทีเดียว สัตว์เทพอสูรเต่าดำได้ติดสถานะคลั่งค่ะทำให้พลังโจมตีเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า แต่พลังป้องกันจะลดลงไปครึ่งนึงค่ะ เสียงประกาศจบลง โอคก็เห็นท่าทางของหลินไผ่ดูแปลก ๆ ไปเพราะเธอยืนตัวสั่น ๆ ออกมา “หลินไผ่” “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” “หนาวงั้นเหรอ” โอครีบวิ่งเข้าไปหาเธอและถามด้วยความเป็นห่วง “ม่ะไม่ใช่หนาวหรอกโอค....” “นะนายไม่รู้สึกถึงแรงกดดันเลยเหรอ” หลินไผ่ถามเขาด้วยปากที่สั่น ๆ จากการถูกแรงกดดันจากอะไรบางอย่าง “ไม่เลยนี่” “สงสัยจะเป็นเพราะชุดพ่อบ้านด้วยล่ะมั้งที่ป้องกันได้น่ะ” “ว่าแต่เธอดูไม่ดีเลยนะเป็นอะไรมากไหม” โอคถามหลินไผ่ย้ำเพราะถ้าหากเธอไม่ไหวจริง ๆ เขาจะได้หาทางล่อให้เขากับมันไปสู้กันที่อื่น “ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้นก็ได้” “เพราะพวกเจ้าต้องตายกันที่นี่นั้นแหละ !!!” หัวเต่าคำรามออกมาก่อนที่ปากของมันจะมีไอเย็นระเหยออกมาแถมไอเย็นนั้นยังลอยฟุ้งขึ้นไปบนท้องฟ้า “เปรี๊ยะ ๆ ๆ ๆ ๆ” แถมไอเย็นเหล่านั้นยังพากันจับสายน้ำที่กำลังตกลงมาจากแรงระเบิดของน้ำในบึงเลยทำให้เกิดฝนน้ำแข็งอันแหลมคมพุ่งตกลงใส่ทั้งคู่แทน “ทำไมพอมันคลั่งแล้วเกิดฉลาดขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย” “หลินไผ่........” “นะนี่ไหวไหม” โอคที่จะชวนหลินไผ่หนีไปกับเขาก่อนก็ต้องถามเธออย่างเคร่งเครียดทันทีเพราะว่าหลินไผ่นั่งอยู่ ๆ ก็เกิดขาอ่อนล้มลงไปนั่งทรุดกับพื้น “ชะชั้นไม่เป็นไรหรอก” “นายหนีไปเถอะนะโอค” หลินไผ่รีบไล่โอคไปด้วยใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ “เรื่องอะไรล่ะ” “ถ้าจะหนีไปก็ต้องหนีด้วยกัน” “หมับ” โอคพูดจบเขาก็ถือวิสาสะอุ้มช้อนร่างเธอขึ้นมา “วางชั้นลงเถอะนะโอค” “นายทำแบบนี้มีแต่นายจะหนีลำบากนะ” หลินไผ่รีบคัดค้านและขอร้องให้ดอคนั้นวางเธอลงทันที “ไม่ล่ะ” “ฉันบอกแล้วไงล่ะว่าฉันจะช่วยเธอ” โอคพูดจบก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ ที่ที่พวกเขาเคยยืนอยู่นั้นจะมีเสียงของแท่งน้ำแข็งเสียบปักพื้นดัง “ฉึก” 15 นาทีต่อมา โอควิ่งอุ้มหลินไผ่เข้ามาในตัวป่าไผ่ และเมื่อเขาเห็นว่าห่างออกมาจากบริเวณบึงพอสมควรแล้วเขาก็หยุดพักก่อนที่จะถามหลินไผ่ขึ้นมา “แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ” “หละหลินไผ่” “เธอรู้สึกดีขึ้นหรือยัง” “อะอื้อ” “ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ” “ชั้นไม่รู้ถึงแรงกดดันอะไรแล้ว” “งั้นเหรอดีจริง ๆ” “ค่อยยังชั่วหน่อยที่เธอไม่เป็นอะไร” “นี่โอค.........” อยู่ ๆ เธอก็เรียกโอคขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุ ๆ “หือมีอะไรเหรอ” “วางชั้นลงได้แล้ว !!!” “เอ้าอ่ะนั้นซิเนอะ” “ลืมไป” แล้วโอคก็ค่อย ๆ วางร่างของหลินไผ่ลงพื้นอย่างนุ่มนวลก่อนที่เขาจะนั่งลงกับพื้นทันที “โทษทีนะขอพักซัก 2 นาที” “แค่ก ๆ ๆ ๆ” โอคพูดจบเขาก็อะอักเลือดออกมา “โอค........” “นายเป็นอะไรน่ะ” หลินไผ่รีบเข้ามาดูอาการของโอคเธอก็ต้องหน้าเหวอขึ้นมาทันทีเพราะว่าตรงบริเวณหลังของเขานั้นมีรอยถูกแท่งน้ำแข็งทิ่มเข้าหลายแผลเลยทีเดียว “ไม่เป็นอะไรมากหรอก” “ขอแค่งีบซัก 2 นาทีก็พอแล้ว” “แว่บ” โอคพูดจบเขาก็หลับตาลงนั่งขัดสมาธิทันทีก็ปรากฏวงเวทสีดำ 6 แฉกขึ้นมาที่พื้นดินที่เขานั่งอยู่ “นี่คงเป็นการรักษาตัวของนายซินะ” หลินไผ่ที่พอจะรู้เรื่องชุดของเขาบ้างก็พูดออกมาอย่างโล่งใจ แต่เพียงไม่ถึง นาทีอยู่ ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันของเต่าดำอีกครั้งและเธอก็รีบหันไปมองทางที่พวกเธอหนีมาก็พอว่าเต่าดำกำลังเคลื่อนตัวมาหาพวกเธอ แถมเมื่อมันยิ่งใกล้เข้ามาเธอยิ่งรู้สึกอึดอัดจนขยับไปไหนไม่ได้จนกระทั่งเธอนั้นล้มลงหมดสติไป “หึ” “โดนเข้าไปขนาดนั้นยังไม่ตายอีกเหรอเจ้ามนุษย์” เสียงของหัวเต่าถามโอคที่นั่งหลับตาอยู่อย่างสะใจ แต่เมื่อมันไม่เห้นว่าโอคจะตอบมันแม้แต่น้อยมันก็อ้าปากยิงลำแสงแช่แข็งใส่เขาในทันที “แซ้ดดดดดดดดดดดดดด” “ตึงงงงงงงงงงงงง” แต่ทว่าอยู่ ๆ กลับมีวงเวทดาวหกแฉกโผล่ขึ้นมาต้านลำแสงแช่แข็งของมันเอาไว้ก่อนที่จะปัดลำแสงของมันไปอีกทางนึง “ครืนนนนนนนนนนนนนนนนน” และอยู่ ๆ มันก็สัมผัสได้ถึงไอปีศาจอันชั่วร้ายได้มันจึงตะโกนไปยังวงเวทที่ปรากฏออกมาตรงหน้าของโอคทันที “เจ้าปีศาจแห่งบาปทั้งปวง” “เจ้ามายุ่งอะไรด้วย” หัวเต่าถามวงเวทวงนั้นอย่างโกรธเคือง “หึหึหึ” “เป็นแค่สัตว์ของเผ่าเทพ” “กล้าขึ้นเสียงต่อข้าผู้นี้เชียวหรือ” เสียงอันเยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยอำนาจดังออกมาจากวงเวทก่อนที่จะมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาให้เห็นโฉมหน้าของเธอ หากมองดูดี ๆ ใบหน้าอันงดงาม แววดาที่ดูแคลนถูกสิ่ง บวกกับแววตาสีแดงก่ำของเธอนั้น ยากที่จะบอกได้ว่าเธอนั้นงดงามเกินกว่าจะเป็นชีวิตจริง ๆ “จะเจ้า............” “ลูซิเฟอร์” “ปีศาจแห่งมหาบาปทั้ง 7 ที่แข็งแกร่งที่สุด” หัวเต่าตะโกนชื่อของเธอผู้มาเยือนด้วยน้ำเสียงตกใจ “ต่อให้เจ้าเป็นถึงสัตว์เทพ” “แต่ปัญญาของเจ้าก็นับว่าดีพอนี่ที่รู้จักข้าด้วย” สตรีผู้ดูแคลนทุกสิ่งนามลูซิเฟอร์จ้องมองไปที่เต่าดำที่มองเธออย่างกังวล “เจ้าเข้ามาขัดขวางมิให้ข้าจัดการกับมนุษย์นั้น.........” “หรือว่าเจ้าจะเกี่ยวข้องอะไรกับมัน” หัวเต่าถามเธอในทันที “หึหึหึ” “เจ้าเต่าดำผู้โง่เขลาเอ๋ย” “จะว่าใช่ก็ใช่จะว่าใช่ก็หาไม่” “เพียงแต่ถ้าหากเจ้าหนุ่มนี้ไม่ผ่านการทดสอบแห่งมหาบาปทั้ง 7 ล่ะก็” “เจ้าก็ไม่ต้องเปลืองแรงสังหารเขาผู้นั้นแต่อย่างใดเลย” “เพราะด้วยความ โลภ บ้าอำนาจถูแคลนทุกสิ่ง ตะกละ อิจฉาริษยา ความมักมากในกามที่บุรุษเพศมีทุกคน ความคลุ้มคลั่งโมโหโทโส แม้นแต่ความเกียจคร้านเพียงเล็กน้อยก็ตามหากเจ้าหนุ่มผู้นี้มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นมานั้นหมายความว่า....” ลูซิเฟอร์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่มองไปทางโอคอย่างเยือกเย็น “หึ” “หากมนุษย์ผู้นั้นไม่ผ่านการทดสอบของปีศาจแห่งมหาบาปทั้ง 7 ก็จะต้องพบกับความตายอันทรมานยากจะหยั่งถึง สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ตัวของตัวเอง” “ขนาดข้าที่โกรธแค้นมันยังไม่สามารถเข่นข้าและทรมานมันได้เช่นนี้เลย” หัวดำที่อยู่ ๆ เกิดการเห็นใจโอคแล้วมันก็มีแววตาเป็นปกตินั้นแสดงถึงว่ามันหายคลั่งแล้วนั้นเอง “ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าน่ะไปทำอะไรมาถึงได้ถูกปีศาจแห่งมหาบาปทั้ง 7 ทดสอบ” “แต่เจ้าก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี” “ข้าเองก็ถึงแท้จะโดนเจ้าลบหลู่ก็ตาม” “แต่เจ้าก็ทำไปเพื่อช่วยนางซินะ.........” เต่าดำที่เข้าใจทุกอย่างเริ่มจะมองโอคอย่างเห็นใจขึ้นมาแล้ว Quote Share this post Link to post Share on other sites
thekingkrit Report post Posted April 14, 2011 ตอนแรกอ่านมากปวดตาเลยอะ Quote Share this post Link to post Share on other sites
LuziiI Report post Posted April 15, 2011 เยอะมากมายอะ ปวดตาอะ Quote Share this post Link to post Share on other sites
nutanee Report post Posted April 20, 2011 สนุกดีงับ Quote Share this post Link to post Share on other sites
GTTK Report post Posted April 20, 2011 อ่านรวดเดียว5ตอน เหนื่อยเลย สนุกฮะ ชอบๆ รออ่านตอนที่6 อีกเรื่องนึงก็รอเหมือนกัน เมื่อไหร่จะได้อ่านน้า :emoother_08: Quote Share this post Link to post Share on other sites
34IiIuM8Do Report post Posted April 29, 2011 เรื่องนี้ผมอ่านในเด็กดี เห็นว่ามันภาคแล้วนี้ครับใช่ป่าวหว่า ?? Quote Share this post Link to post Share on other sites
BOOMYZA Report post Posted May 7, 2011 สนุกดีคับ มันคล้ายกับยุทธภพออนไลน์รึเปล่าอ่าชอบเรื่องนี้สนุกดี :emo (43): Quote Share this post Link to post Share on other sites
