เศษเสี้ยวหายนะศึกมนต์ตราสงครามมหาเวทย์ The Special stage

[pikasaiya]

อะแฮ่มๆ จะขอเกริ่นไว้ว่า ณ ที่นี้เป็นที่สำหรับลงตอนพิเศษของเรื่อง scrap of memory เราซึ่ง จะมีมาเป็นพักๆนะครับ

และก็ไอตอนพิเศษแบบนี้ บางตอนมันก็ไม่มีเกี่ยวข้องกับในเนื้อเรื่องหลักเลยนะครับ เพราะงั้น - - อาจจะงงกันบ้าง

เพราะฉะนั้น ก็อ่านแล้วเม้มไปละกันนะครับ ฮะฮะ เพื่อ writer จะได้พัฒนามากยิ่งขึ้น

STATUS

special stage 1 Josafe

part 1 จะเข้มแข็งให้ได้ เพื่อเธอ (26 มีนาคม 54) RE Write

part 2 กำลังอยู่ในระหว่างทำงาน coming soon

Edited April 27, 2011 by pikasaiya

[pikasaiya]

ตอนที่1 จะเข้มแข็งให้ได้ เพื่อเธอ

‘มืด’ เสียงจากความนึกคิดของใครคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดที่กว้างใหญ่ ‘มืด ที่นี้มัน ที่ไหนกัน’ เสียงนั้นยังคงพร่ำถามกับตัวเอง ‘แล้วตัวชั้นมาทำอะไรที่นี่กัน….’ เจ้าของเสียงความคิดนั้นก็ยังคงได้เพียงแต่ถามตัวเอง

“เจ้าอย่าได้เคียดแค้นไปเลย” เสียงของผู้อาวุโสกว่าดังขึ้น ‘ใคร นั้นเสียงใคร’ “ความเคียดแค้นของเจ้าจะเป็นเหมือนสิ่งอันตรายที่จะมุ่งทำลายทุกสิ่ง” เสียงนั้นยังคงว่าต่อ ‘อะไร เคียดแค้นอะไร ชั้นงั้นเหรอที่จะเคียดแค้น ทำลาย? แล้วชั้นจะทำลายอะไร อะไรกันที่ทำให้ชั้นต้องทำอย่างนั้น’

“ความเคียดแค้นนั้นเป็นสิ่งเจ็บปวดข้าเข้าใจ แต่เจ้าจงจำเอาไว้ ความเจ็บปวดจะเป็นแรงผลักดันให้เจ้าเข้มแข็งขึ้น จงรับรู้แล้วเข้าใจมัน อย่าได้เอามันมาทำร้ายตัวเอง จำเอาไว้โจเซฟ จำเอาไว้ จนกว่าโชคชะตาจะชักนำให้เวลาของเจ้าเริ่มเดินอีกครั้ง ถึงกระนั้นเจ้าก็ต้องจดจำคำพูดนี้เอาไว้” แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไปกลับไปเป็นความมืดที่เงียบสงบเช่นเดิม ‘เดี๋ยว ใครกัน สิ่งที่บอกมันหมายความว่าอะไรกัน พ่อใช่ไหม นั้น....พ่อ...ใช่....ไหม’ และกระแสความคิดนั้นก็หลับใหลลงสู่เบื้องลึกเพื่อรอการชักนำของโชคชะตาที่ไม่อาจทราบได้ว่าจะมาเมื่อไหร่

หลายร้อยปีต่อมา ณ หมู่บ้านพาราเรล

ที่นี่เป็นหมู่บ้านทางใต้ของทวีป เป็นหมู่บ้านที่ล้าหลังเมื่อเทียบกับในเมือง เพราะที่นี่ผู้คนอยู่กับธรรมชาติ เนื่องจากตัวหมู่บ้านตั้งอยู่ในสวนหย่อมแห่งชีวิตที่ซึ่งต้นไม้ซึ่งสูงอย่างมากเติบโตครอบคลุมรอบๆ แต่ที่น่าแปลกคือมันไม่ได้บดบังแสงแดดที่ส่องมายังหมู่บ้านเลย ส่งผลให้ที่นี้เป็นแดนดินที่อุดมสมบูรณ์

ประชากรอยู่กันอย่างสุขสบาย อาศัยการล่าสัตว์หาของป่าอยู่กับธรรมชาติ และรักษาไว้ซึ่งธรรมชาติ ทุกคนจึงไม่เคยคิดแม้จะออกไปติดต่อโลกภายนอก ดังนั้นคนจากภายนอกจึงเป็นที่สนใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือซึ่งเป็นแหล่งเรียนรู้อย่างเดียวของคนที่นี่

*******************

“เฟริโอน่า นั้นเจ้าจะไปไหนรึ” เสียงของชายชราเอ่ยถามขึ้นทำให้หญิงสาวเจ้าของชื่อต้องหันกลับไปหา

“ผู้ใหญ่บ้าน พอดีสมุนไพรที่ต้องการมันมีไม่พอน่ะคะ เลยว่าจะออกไปหาเพิ่มแถวรอบรอบโบราณสถานค่ะ”เสียงใสๆเอ่ยจากปากเรียวสวยของหญิงสาว เฟริโอน่า ฮาดันดายู เธอมีผมสีเขียวใบไม้ยาวเกือบถึงกลางหลังและดวงตาสีทองที่แลดูสดใสรับกับแสงแดดยามบ่าย

“อืมๆ รีบไปรีบกลับหละ แล้วก็ระวังตัวด้วย ชั้นไปช่วยงานย่าเค้าต่อหละ” ว่าจบชายชราก็เดินกลับเข้าหมู่บ้านไปเช่นเดิม

หญิงสาวออกเดินไปตามเส้นทางในป่าพลางร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์ น่าแปลกที่เหมือนสรรพสิ่งรอบข้างล้วนตอบสนอง เสียงนกนานาบรรจงร่ำร้องเป็นท่วงทำนองรับกับเพลงที่เธอร้องอยู่ บรรดาเสียงใบไม้เสียดสีบรรเลงกันเป็นจังหวะดนตรีที่ฟังแปลกหูแต่เข้ากันอย่างประหลาด

“เอาหละ ได้แค่นี้ก็คงพอแล้ว รีบกลับดีกว่า ออกมานานแล้วด้วย” เสียงใสพูดอย่างอารมณ์ดีพลางเก็บสมุนไพรลงตะกร้าที่ถือมาด้วย

แซกๆๆๆๆ เสียงของใบไม้ที่เสียดสีกันดังขึ้น “เอ๊ะ! มีอะไรอย่างงั้นหรือ”หญิงสาวหันไปมองตามทางที่เสียงมา แซ๊กๆๆ เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องเหมือนเรียกร้องอะไรบางอย่าง “อยากให้ชั้นไปทางนั้นหรือจ๊ะ” แซกๆๆ เหมือนตอบรับคำพูดของหญิงสาว เธอจึงเริ่มออกเดินไปตามทางที่เสียงเรียกหา

เฟริโอน่าเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จากเขตป่าเริ่มเข้าสู้ส่วนโบราณสถาน “ที่นี่มีอะไรอย่างงั้นหรือ” เธอเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย ‘มาสิ’ หญิงสาวสะดุ้งเล็กๆเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังก้องในหัว ‘มาสิผู้ที่โชคชะตานำทาง จงมา เพื่อปลดปล่อยกุญแจผู้มาจากอดีตดอกนั้น’ เสียงนั้นพูดบอก ทำให้เฟริโอน่าสงสัยไม่น้อย แต่เธอก็ยังคงก้าวเข้าไปยังโบราณสถานแห่งนั้น

“ที่นี่มันมีอะไรกันแน่นะ ทั้งที่ชาวบ้านเองก็เคยมาสำรวจออกจะบ่อยครั้ง” แล้วเธอก็เดินลึกเขาไปเรื่อยๆอย่างไม่เกรงว่าจะหลงทางยังไงอย่างงั้น

เธอเองเดินเข้ามาเรื่อยๆจนมาสุดที่ทางตันแห่งหนึ่งที่มีสัญลักษณ์ประหลาดที่เลือนลางแล้วสลักอยู่ “ตรงนี้อย่างงั้นหรือที่อยากให้ชั้นเข้ามาหนะ สัญลักษณ์นี้มัน สัญลักษณ์โบราณของเผ่าปีศาจ เหมือนกับที่เห็นในใบบันทึกเก่าๆนั้นเลยนี่นา ” เธอยกมือขึ้นลูบอย่างไม่คิดอะไรมากแต่แล้วสัญลักษณ์นั้นก็เรืองแสงขึ้นพร้อมกันนั้นผนังก็แยกออกจากกันเผยให้เห็นห้องอีกห้องที่ภายในมีของสิ่งหนึ่งตั้งอยู่ในสุดรายล้อมด้วยเศษซากของหนังสือมากมายที่เปื่อยยุ่ยไปตามกาลเวลา

“อ๊ะ! โรงศพอย่างงั้นหรือ ไม่ใช่สิ นี้มัน..” สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือโลงศพขนาดใหญ่ที่น่าสงสัยคือแทนที่จะมี ฝาปิด แต่กลับเป็นผลึกน้ำแข็งสีแดงเข้มที่ส่งไอระเหยออกมามากมาย มันเรืองแสงเล็กๆเหมือนตอบสนองเมื่อเฟริโอน่าเดินเข้าไปใกล้ๆ

“ตรงนี้เหรอ แล้วชั้นต้องทำยังไงถึงจะเปิดมันได้กันนะ” ว่าพลางยกมือขึ้นลูบด้วยความสงสัย พลันนั้นเองก้อนน้ำแข็งมากมายที่ครอบคลุมอยู่ก็เริ่มปลิแตกออกอย่างรวดเร็ว เฟริโอน่าเองก็ตกใจถอยออกมาเช่นกัน แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่าคือสิ่งที่อยู่ภายใน เด็กน้อยผมสีน้ำตาลดินเผาที่ดูวัยไม่น่าเกินห้าหกปีมีเพียงผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่และสร้อยคอที่ร้อยห่วงอะไรซักอย่างสี่ห่วงอยู่เท่านั้น

เฟริโอน่าเองตอนแรกก็ยังคงไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดเท่าไร แต่เธอเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรจึงเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น

“หนู หนูจ๊ะ”ว่าแล้วก็เขย่าไหล่เด็กน้อยเรือนผมสีน้ำตาลเบาๆ เด็กน้อยเองเมื่อถูกปลุกก็เริ่มปรือตาขึ้นมองมายังผู้ที่ปลุกเขาขึ้นมา “คุณเป็นใครกัน” น้ำเสียงที่เอ่ยแหบแห้งเหมือนไม่ได้พูดอะไรมาเนิ่นนาน “เฟริโอน่าจ๊ะ แล้วหนูหละ” เฟริโอน่าเอ่ยตอบเสียงสดใสพลางสังเกตเด็กน้อยที่มีดวงตาสีเงินสวยงามแต่กลับมีแววตาที่ดูเหม่อลอยอย่างไม่เข้ากันเลย

“โจเซฟ ผม...นึกอะไรอย่างอื่นไม่ออกเลยมันเกิด...อะไร...ขึ้นบ้าง”ตอบได้เพียงแค่นั้นเด็กน้อยก็ซบลงที่อกของหญิงสาวแล้วหลับไป “สงสัยพึ่งจะตื่นขึ้นมาเลยยังไม่มีแรงสินะ พากลับไปหมู่บ้านก่อนแล้วกัน”แล้วเธอก็อุ้มร่างน้อยไว้แล้วเดินออกไปตามทางเดิมที่มาโดยไม่ทันได้รู้เลยว่ามีเสียงหนึ่งไล่ตามหลังมาอย่างเบาๆ

‘กุญแจได้ถูกปลดปล่อยแล้ว โชคชะตาได้ชักนำเวลาของเจ้าให้เริ่มเดินอีกครั้ง’

เมื่อทั้งสองออกจากโบราณสถานมาห้องแห่งนั้นก็ปิดลงกลับไปอยู่สภาพเดิมโดยที่ไม่มีทางสังเกตได้เลยว่ามันคือประตู แต่เป็นผนังเช่นกาลก่อน

‘มืด ความมืดนี่อีกแล้วเหรอ อา...แต่ช่างเป็นความมืดที่อบอุ่นเสียจริง’ เสียงความคิดดังขึ้นท่ามกลางความมืดหากแต่ว่าก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น “เธอก็รู้ว่าเขาอยู่ที่นี้ไม่ได้” นั่นเองเป็นเหตุให้เจ้าของความคิดนั้นตื่นจากจากการหลับไหลขึ้นมาจึงรู้ได้ว่าสถานที่ที่ตนอยู่นั้นไม่ใช่ที่เดิมอีกแล้ว หลังคามุงหญ้า พื้นไม้เรียบๆและชุดที่นอนเล็กๆที่เขาใช้อยู่สร้างความฉงนให้แก่เขายิ่งนัก

“เรา....ที่นี่มันที่ไหนกัน”เขารำพึงขึ้นเบาๆ พลางมอบไปรอบๆ สายตาก็ไปสะดุดที่ประตูบานหนึ่งที่เปิดแง้มๆอยู่ มีเสียงพูดคุยและแสงนวลๆลอดออกมา ด้วยความอยากรู้เขาจึงค่อยๆพยุงตัวขึ้นอย่างยากลำบาก “ร่างกาย...ไม่ค่อยมีแรงเลย” พูดขึ้นลอยๆพร้อมค่อยๆเดินเกาะกำแพงไปยังประตูนั้น พอไปถึงจึงค่อยๆเปิดออกไป

“ชั้นรู้ค่ะว่าเขาเป็นคนนอกหมู่บ้าน แต่ท่านคิดจะปล่อยให้เด็กอย่างนี้ไปอยู่ที่ไหนได้หละคะ” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่เขาเปิดประตูออกไป ทำให้เห็นว่า คนทั้งสี่ที่อยู่ข้างนอกก่อนหน้าหันมามองเขาเป็นตาเดียว

“อ๊ะ! โจเซฟ ขอโทษที่เสียงดังจนทำให้เธอตื่นนะ แต่เธอควรจะไปพักก่อนเถอะ ร่างกายเธออ่อนแอมากเลยตอนนี้น่ะ” หญิงสาวเรือนผมสีเขียวหันมากล่าวยิ้มๆกับเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “เฟริโอน่า?” เด็กน้อยพูดด้วยความสงสัย “ที่นี่ ที่ไหนกัน ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วก่อนหน้านี่มัน..เกิดอะไรขึ้น”

“ที่นี่หมู่บ้านพาราเรลจ๊ะชั้นเป็นคนพาเธอมาเอง เอานี่ดื่มน้ำก่อนนะ” พูดจบก็เดินไปอุ้มโจเซฟมานั่งที่ข้างเบาะของตนแล้วค่อยๆประคองแก้วน้ำให้เด็กน้อยอย่างเบามือ

“เด็กคนนี้สินะ ที่เธอเล่าว่าไปเจออยู่ในโบราณสถานนั้น” ชายที่ท่าทางจะอยู่ในวัยกลางคนกล่าวออกมา หากสังเกตเขาดูท่าทางจะเป็นคนที่เคร่งมากซะด้วย “ก็ดีจะได้ให้เจ้าตัวรู้ซะเลยว่าที่หมู่บ้านนี้หนะ ไม่อนุญาตให้มีใครหน้าไหนจากภายนอกเข้ามาอยู่อาศัย” เขาพูดพลางจ้องมายังโจเซฟด้วยสายตาเชิงขับไล่อย่างโจ่งแจ้ง

“เปเล่ อย่าพูดอย่างนั้นเลยน่า ถึงอย่างไรเขาก็ยังเด็กอยู่ ให้เขาอยู่ที่นี่ไปจนกว่าเขาจะสามารถดูแลตัวเองได้ก่อนเถอะ แล้วอีกอย่าง กฎที่ว่าหนะ คือห้ามคนจากภายนอกสวนแห่งชีวิตนะ แต่นี่เขาเป็นคนจากโบราณสถานภายในเขตสวนนี้ไม่ใช่หรือ เอาเป็นว่า เฟริโอน่า เธอช่วยดูแลเขาจะได้ไหม ไหนๆก็เป็นถึงผู้ขับขานเสียงเพลงแห่งชีวิต นี่นา ชาวบ้านเค้าคงยอมรับกันได้อยู่” ชายชราเอ่ยเสียงเนิบๆ “ตามที่ปู่ว่าแหละนะ เปเล่ และอีกอย่างสมัยนี้เค้าไม่เกี่ยงเรื่องนั้นกันซักเท่าไร แล้วไม่ใช่หรือ” ผู้ใหญ่บ้านและภรรยาเอ่ยกับชายวัยกลางคนหรือเปเล่อย่างนิ่มนวล

“เฮอะ! ถ้างั้นก็ได้ งั้นผมขอลาหละ” เขาแค่นเสียงทีหนึ่งก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

“นี่ก็สายแล้ว โจเซฟ เธอคงจะหิวสินะ ไปหาอะไรทานกันเถอะจ๊ะ ผู้ใหญ่บ้านจะทานด้วยกันเลยไหมคะ” เฟริโอน่าพูดยิ้มๆกับโจเซฟพลางอุ้มเขาขึ้น

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พวกข้ากินมากันแล้ว เชิญตามสบาย ขาดเหลืออะไรก็ไปหาที่บ้านใหญ่ได้เลย ถ้างั้นพวกข้าก็ขอลาก่อนหละ แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ” ว่าแล้วสามีภรรยาทั้งสองก็ลุกเดินออกไปจากบ้านเช่นกัน

“ค่ะ เอาหละ โจเซฟ ไปหาอะไรทานกันเถอะจ๊ะ เธอมีอะไรที่ทานไม่ได้บ้างหรือเปล่าหละ” เฟริโอน่าเอ่ยถามเด็กน้อยในอ้อมแขน

“ไม่.....ไม่รู้....มันนึกอะไรไม่ออกเลย ที่พอจะนึกออกก็มีแค่ชื่อตัวเอง กับคำพูดของ...พ่อประโยคหนึ่ง” น้ำเสียงติดๆขัดๆเหมือนกับไม่มั่นใจในความคิดนั้นของตน

“อืมแล้วประโยคที่ว่านี่ เป็นยังไงหรือจ๊ะ” พูดจบก็วางหนูน้อยไว้ที่เก้าอี้เล็กๆที่เข้าชุดกับโต๊ะไม้ไม่ใหญ่เกินไปนั้น

“เค้าว่า อย่าได้เอาความแค้นมาทำร้ายตัวเอง แต่ให้นำความเจ็บปวดจากความแค้นนั้นมาทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเค้าอยากจะให้ผมทำอะไร” เด็กน้อยพูดพลางจ้องมองนอกหน้าต่างออกไปด้วยสายตาเลื่อนลอยทำให้ผู้ที่จ้องมองเขาอยู่นั้นอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ ‘จะมีเด็กที่ไหนบ้างนะ ที่มีสายตาที่เลื่อนลอยไร้ความเป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้’

“เอานี่จ๊ะ ซุปหวานสูตรของชั้น ช่วยเพิ่มพลังและยังช่วยให้สดชื่นด้วยนะจ๊ะ กินให้เต็มที่หละ พรุ้งนี้จะได้มีแรงไปทักทายคนอื่นๆในหมู่บ้านด้วย” ชามใส่ซุปใสสีเหลืองนวลๆวางลงเบื้องหน้าของเด็กน้อย เขามองไปยังชามนั้นอย่างฉงนพลางหันกลับมามองผู้ที่ทำมันมาให้เขา

“นี่เฟ ไอนี่ใช้ยังไงหรือ” โจเซฟเอ่ยขึ้นพลางเอามือเขย่าถ้วยไปมา เฟริโอน่าเองมองด้วยสายตาปนเอ็นดู

“มานี่มา ชั้นป้อนเอง เอ้า อ้าม~” ว่าแล้วเธอก็หยิบช้อนตักซุปขึ้นยื่นไปป้อนให้โจเซฟอย่างอ่อนโยน “เค้าใช้กันอย่างนี้นะ จำเอาไว้หละเพราะคราวหน้าเธอต้องทำเองนะ” พูดจบก็ป้อนซุปให้เด็กน้อยจนหมดชาม และก็อดยิ้มอย่างยินดีไม่ได้เมื่อเด็กน้อยขอเพิ่มอีกชาม

หลายสัปดาห์ต่อมา

เด็กน้อยของเรานั่งอยู่บนระเบียงไม้เตี้ยๆริมลานกว้างที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเฟริโอน่ามากนัก เนื่องจากที่นี่เป็นลานกว้างที่ตรงกลางเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ให้ร่มเงาอย่างทั่วถึงทำให้มีเด็กมาวิ่งเล่นกันมากมาย โจเซฟมองรอบๆพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขาไม่เข้าใจว่าที่พวกเด็กคนอื่นกำลังทำมันสนุกยังไง

“โจเซฟจ๊ะ ถ้าอยากรู้ก็ไปขอเล่นกับพวกเขาสิ เด็กๆหนะสมควรจะวิ่งเล่นกันให้เต็มที่นะ” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นเหมือนรู้ความในใจของเขา

“เฟเองก็เด็กอยู่ไม่ใช่เหรอ ดูแล้วก็น่าจะอายุแค่สิบนิดๆเองนี่นา ไม่เห็นไปเล่นกับพวกเขาเลย” โจเซฟเอ่ยตอบโดยไม่หันไปมองเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เฟริโอน่าเองเมื่อได้ฟังคำตอบก็ลองมองตัวเองที่ดูเหมือนเด็กอายุสิบเอ็ดสิบสองจริงๆอย่างที่เด็กชายว่า พลางยิ้มเล็กๆแล้วเอ่ยขึ้น

“เอ๊? นี้ชั้นยังไม่เคยบอกเธอเหรอว่าเห็นชั้นเป็นอย่างนี้แต่ชั้นอายุยี่สิบแล้วนะ” เธอเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่ไม่กับร่างน้อยๆที่แทบจะหงายหลังตกจากระเบียงเตี้ยๆนั้นเมื่อได้ยินคำตอบที่เอ่ยออกมา

“ไม่! ไม่จริงอะ ดูยังไงเธอก็ไม่น่าที่จะอายุเยอะขนาดนั้นได้เลยนะ” โจเซฟโดดลงมาพร้อมหันหลังกลับมามองอย่างตกใจ “จริงจ๊ะ ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมร่างกายนี้มันถึงได้โตช้าเมื่อเทียบกับอายุ” เธอเอ่ยตอบยิ้มๆพลางโบกมือให้เด็กๆที่ชูมือทักทายมาห่างๆ

“ถ้าไม่เชื่อ ชั้นเองก็คงไม่รู้จะเอาอะไรมาอธิบายเหมือนกันนะ แต่ลองไปถามถามคนในหมู่บ้านเอาก็ได้นะเพราะว่าชั้นเองก็เป็นอย่างนี้มาก็หลายปีแล้ว”โจเซฟเองเมื่อเถียงไม่ออกก็หันหน้าหนีพลางทำแก้มป่องเหมือนขัดใจ แต่เมื่อเด็กเล็กๆทำอย่างนั้นมันก็น่าเอ็นดูซะจนเฟริโอน่าเองก็หัวเราะเล็กๆให้เหมือนกัน

“ฮิฮิ ดูซิพ่อคนเก่ง จะโตเกินเด็กไปแล้วไหมฮะ เอาหละจ๊ะ จะไปไหนก็ได้นะ แต่อย่าออกจากหมู่บ้านหละ แล้วกลับมาให้ทันข้าวเย็นด้วยนะ” ว่าแล้วก็ลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านที่อยู่สุดทางเดิน

“ฮึ ทำอย่างกับจะไปเดินที่ไหนได้ ใครๆก็ไม่รู้จัก หืม?” บ่นขึ้นเล็กๆแล้วก็หันไปตามแรงดึงที่เสื้อของเขา

“นายหนะ เด็กใหม่ที่มาจากโบราณสถานใช่ไหม” เด็กชายตัวใหญ่ที่ดูจะเป็นหัวกลุ่มเดินเข้ามาทัก “ที่นี่ชั้นเป็นหัวหน้ากลุ่มเข้าใจไหม” โจเซฟเพียงพยักหน้าเล็กๆเป็นเชิงเข้าใจ

“ชั้นเปเป้ ชั้นเองก็เป็นปีศาจเหมือนกับนาย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอดูพลังมารของนายหน่อยเดะ” หัวโจกพูดไปดึงพลังจากเงาตัวเองออกมาสร้างเป็นลูกบอลกลมๆโยนไปโยนมา

ทำไมเค้าจะไม่รู้หละว่าเผ่าปีศาจใช้พลังมารได้ ทั้งที่ไม่เคยเห็น ไม่เคยเรียนรู้ถึงมัน แต่กลับเข้าใจมันได้ภายใต้จิตใต้สำนึกของเขา พลังมารของเผ่าปีศาจแต่ละคนเองก็จะมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง คุณสมบัติ ปริมาณ รูปแบบ ต่างกันไปแต่นั้นคงต้องเป็นเผ่าปีศาจคนอื่นแล้วเพราะสำหรับเขานั้น...

“ไม่ได้ ชั้นใช้พลังมารของชั้นไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่พยายามดึงมันออกมาแล้วก็ยังไม่ได้อยู่ดี” โจเซฟเอ่ยตอบเสียงเรียบๆ

“ห๊ะ! อะไรกันนะ นายใช้ไม่ได้ ประหลาดแล้วนาย ไอของแบบนี้พวกเราใช้กันได้ตั้งแต่เกิดเลยไม่ใช่เหรอ นายนี่ตัวประหลาดจริงๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆ” เปเป้พูดเยาะเย้ยอย่างไม่สนใจอะไร ดูแบบนั้นแล้ว โจเซฟก็ได้แต่กำมือแน่นไว้

“แล้วนายใช้พลังอะไรได้อีกมั่งเนี่ย เวทย์นายใช้ได้ไหม” เปเป้พูดพร้อมกับสลายพลังมารทิ้งไป

“ใช้ได้อยู่หรอก” โจเซฟตอบน้ำเสียงขุ่นๆ พลางยกมือขึ้น สายฟ้าเส้นเล็กๆแล่นวิ่งไปมารอบๆมือของเขา

“สายฟ้าเหรอ แล้วอย่างอื่นหละ” หัวโจกยังคงไล่ถาม

“ไม่ได้ ไม่รู้ทำไมพอเร่งพลังให้มันออกมาเป็ฯอย่างอื่นมันกลับแทบไม่ออกมาเลย” โจเซฟพูดจบก็ลดมือลงแนบข้างลำตัวเหมือนเดิม

“เฮอะ! ตัวประหลาดจริงๆนะนายหนะ ถ้ามันไม่ออกแล้วทำไมไม่เร่งพลังให้มันมากๆเข้าไว้เลยหละ หาฦ หรือว่าแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอไงไอตัวแปลกประหลาดของเผ่าพันธุ์” เปเป้พูดเย้ยอย่างหนัก

“พูดมากจริง พลังมารบ้างหละ เวทย์บ้างหละ ก็ได้ถ้าเร่งพลังเวทย์มากๆแล้วมันจะเปลี่ยนเป็นธาตุอื่นชั้นจะทำให้ดูก็ได้” โจเซฟพูดจบก็เริ่มต้นเร่งพลังเวทย์ในตัวขึ้นเรื่อยๆจนเมื่อ......

เปรี๊ยะๆๆๆๆ กระแสไฟฟ้ามากมายเริ่มแตกตัวออกมาโดยมีตัวโจเซฟเป็นศุนย์กลางเด็กๆที่อยู่รอบรอบวิ่งแตกกระจายออกมากระเจิดกระเจิง บ้างวิ่งไม่ทันก็โดนไฟฟ้าช๊อตไปตามตัว เปเป้เองก็เป็นหนึ่งในเด็กส่วนน้อยที่โดนไฟฟ้าช๊อตเข้า เพราะเขาอยู่ใกล้ที่สุด เขาจึงโดนช๊อตจนใบหน้าไหม้ไปบางส่วน

“อ้าก! แก ไอตัวประหลาด แกมันตัวประหลาด แกมันสัตว์ประหลาด ” ตะโกนโหวกเหวกโวยวายพลางล้มลุกคลุกคลานออกมา

“แกมันตัวสร้างหายนะ ออกไปซะ ออกไปจากหมู่บ้านนี้ซะ” ว่าแล้วก็คว้าก้อนหินมาขว้างใส่โจเซฟเต็มแรง

ปึ้ก! เสียงดังชัดเจนดังขึ้นพร้อมกับกระแสไฟฟ้าที่หายไป ทำให้เห็นเด็กน้อยผมน้ำตาลที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาที่หางคิ้วบ่งบอกได้ว่าเขาโดนก้อนหินกระแทกไปตรงไหน

ไม่มีคำพูดใดใดเปล่งออกมาจากเขา เขาเพียงแต่ส่งสายตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึกที่มีออกมา แล้วก็หันหลังกลับเดินออกไปยังบ้านสุดทางเดิน ระหว่างทางเหล่าผู้ใหญ่มากมายก็เริ่มมองเขาเหมือนเป็นตัวประหลาดมากขึ้นๆ

“อ๊ะ กลับมาแล้วเหรอโจเซฟ ตายแล้ว! หน้าไปโดนอะไรมานั้นหนะ” เฟริโอน่าเอ่ยขึ้นอย่างตกใจพลางวิ่งมาดูบาดแผลของโจเซฟด้วยความเป็นห่วง

“เฟ ผมเป็นตัวประหลาดอย่างงั้นเหรอ” โจเซฟ เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เฟริโอน่าเองสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกถามแบบไม่ทันตั้งตัว

“เฟ แค่ผมใช้พลังมารไม่ได้มันประหลาดมากเหรอ แค่ผมควบคุมพลังสายฟ้าไม่ได้เนี้ย ผมเป็นสัตว์ประหลาดอย่างงั้นเหรอ” ความรู้สึกมากมายที่ออกมากับคำพูดถามของเด็กน้อยนั้นตอนแรกเฟริโอน่าเองก็ยังคงมีสีหน้าเป็นห่วงเล็กๆแต่แล้วเธอก็ยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่สดใสเหมือนที่เธอมอบให้เขาทุกวัน

“ตัวเธอเองอาจจะยังไม่เข้าใจหรอกนะ แต่พลังของเธอหนะ ไม่น่าจะใช่พลังที่เอาไว้ทำร้ายใครหรอก มันเพราะเธอยังควบคุมมันไม่ได้ต่างหาก” พูดพลางเช็ดเลือดที่เลอะอยู่ตามใบหน้าเด็กน้อยออก แล้วจึงลุกขึ้นไปหยิบขวดโหลที่ภายในมีเจลสีเขียวเฝื่อนๆออกมา

“เธอเองเมื่อได้พบความผิดพลาดนี่แล้ว เพื่อจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเธอก็ต้องหมั่นฝึกฝนสิจ๊ะ ฝึกให้สามารถที่จะควบคุมไม่ให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อีก” พูดไปมือก็ค่อยๆบรรจงทายาที่บาดแผลที่หางคิ้วของโจเซฟไปด้วย

“และเมื่อเธอสามารถที่จะควบคุมมันได้แล้ว มันจะเป็นพลังที่เธอใช้เพื่อปกป้องผู้อื่นได้เหมือนกันนะจ๊ะ เธอหนะ ไม่ใช่ตัวประหลาดหรอก แต่เธอแค่ยังไม่รู้จักตัวเองก็เท่านั้นเอง” พูดจบเธอก็วางขวดโหล่ยากลับเข้าที่เดิมแล้วอุ้มโจเซฟมานั่งยังเก้าอี้ตัวประจำของเขา

“ชั้นว่าประโยคที่พ่อเธอได้บอกเธอไว้นั้นหนะเค้าคงจะหมายความว่า ให้เธอเรียนรู้ตัวเองจากความเจ็บปวดที่เธอได้เจอนั้นแหละจ๊ะ เพราะเราเราหนะ จะเข้มแข็งขึ้นเมื่อได้รับรู้และเข้าใจถึงสิ่งนั้นของเราแล้วเราก็จะได้แก้ไขตัวเองเพื่อที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกยังไงหละจ๊ะ” แล้วเธอก็ยิ้มให้เขา ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนดังเดิม

โจเซฟเองที่ตอนแรกสับสนกับตนเอง เหมือนจมอยู่กับด้านมืดของตัวเอง แต่ในตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เขาเริ่มเข้าใจเรื่องที่เกิด และเริ่มตั้งมั่นที่จะทำในสิ่งต่างๆมากขึ้นแล้ว เฟริโอน่าเองก็อมยิ้มเล็กๆเมื่อเธอมองเห็นสายตาที่มีความมุ่งมั่นฉายออกมา ถึงแม้จะเป็นความมุ่งมั่นเล็กๆนั้นแต่เธอมั่นใจ มั่นใจว่าเมื่อเด็กน้อยคนนี้โตขึ้น เขาจะเป็นชายที่เข้มแข็งและพร้อมจะปกป้องผู้อื่นได้แน่ๆ

“เอาหละจ่ะ เย็นนี้อยากจะทานอะไรดีจ๊ะ” หลังจากพูดคุยกันได้แล้ว เฟริโอน่าจึงเอ่ยถามขึ้นมาแล้วก็เป็นยามเย็นที่แสนสุขเช่นเดิม

หลายวันต่อมานั้น โจเซฟเองก็ยังคงฝึกซ้อมเพื่อใช้พลังเวทย์ของเขาเองจนตอนนี้เริ่มที่จะควบคุมให้ออกมาเป็นลูกศรได้แล้วถึงจะไม่ใหญ่ และไปไม่ไกลแต่ก็เป็นความก้าวหน้าที่มากมายแล้วสำหรับเด็กอย่างเขา และไม่เพียงแค่นั้น เวลาว่างเขาเองก็ยังไปนั่งอ่านหนังสือที่มีเก็บไว้ในบ้านที่มีจำนวนมากมายเพื่อหาความรู้เพิ่มเติม

“โจเซฟจ๊ะ พักก่อนเถอะจ่ะ ฝึกมาตั้งแต่เช้าแล้ว” เฟริโอน่าเอ่ยทักขึ้นจากประตูหลังบ้านที่เปิดออกมา

“อืม เข้าใจแล้ว เฟ เฟ? เป็นอะไรรึเปล่าหนะ ทำไมหน้าดูซีดๆแบบนั้นกัน” โจเซฟที่เดินเข้าบ้านมาถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเฟริโอน่าที่ดูซีดกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

“อืม เพลียนิดหน่อยหนะจ่ะ สงสัยวันนี้คงต้องขอพักก่อนแล้วหละ วันนี้โจเซฟไปกินข้าวที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเขาละกันนะ ชั้นเอง....ก็.....เพลียมาก...เลย” “เฟ!” ด้วยความตกใจที่จู่ๆ เฟริโอน่า ก็ทรุดตัวลงไปทำให้โจเซฟวิ่งเข้ามารับเกือบไม่ทัน

“เฟ เป็นอะไรไปหนะ เฟ แย่หละสิ ต้องไปหาผู้ใหญ่บ้าน” ว่าแล้วก็ค่อยพาเธอมานอนยังฟูกนอนที่ปูอย่างลวกๆแล้วออกจากบ้านวิ่งไปยังบ้านที่หลังใหญ่สุดในละแวกนั้นเอง พอไปถึงก็ออกแรงเคาะประตูอย่างร้อนรน

“ปู่ใหญ่ ปู่ใหญ่”โจเซฟ เรียกอยู่ชั่วครู่ก็มีชายชราที่ดูแล้วร่างกายไม่ชราตามหน้าเลยโผล่ออกมาทัก

“อ้าว โจเซฟเองเหรอ มีอะไรหละ ดูท่าทางรีบร้อนมากเลย” ผู้ใหญ่บ้านพูดทักทายอย่างเรียบๆ

“เฟ หนะ เฟ หนะ” โจเฟซพูดพลางหายใจหอบแฮกๆ “เฟ เป็นอะไรไม่รู้ จู่ๆก็ล้มไป ตัวเย็นมากเลยด้วยแล้วก็...แล้วก็” พูดตะกุกตะกัก แต่กระนั้นผู้ใหญ่บ้านเองก็พอจะเข้าใจรางๆแล้ว

“ย่า เตรียมตัวไปรักษาคนไข้กัน เร็วหน่อยหละ” รอชั่วครู่ทั้งสามก็ออกเดินไปยังบ้านสุดทางเดินอย่างเร่งรีบ

“เป็นยังไงบ้าง ย่าใหญ่ เฟเป็นอะไรอย่างงั้นเหรอ”โจเซฟ เอ่ยถามระหว่างที่คุณย่าภรรยาผู้ใหญ่บ้านดูอาการของเฟริโอน่าอยู่

“แย่ แย่มากเลย นี้เป็นอาการลอสเทมเพ้อ ที่พอเป็นแล้วอุณหภูมิร่างกายจะลดลงเรื่อยๆ แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือ สมุนไพรที่รักษาอาการนี้มันไม่มีในตอนนี้ซะด้วยสิ ต้องออกไปหา” ย่าใหญ่พูดพลางห่มผ้าเพิ่มให้เฟริโอน่า

“แล้วสมุนไพรนั้นมันคืออะไรเหรอ ย่าใหญ่”โจเซฟพูด ท่าทีร้อนรนมาก

“ว่านอัคนี แต่ไอต้นนี้มันขึ้นแต่ที่รอบๆซากของต้นไม้ยักษ์ในป่าต้องห้ามเท่านั้นหนะสิ” ย่าใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนมาก

“ผมจะเอามาเองครับ จะไปขอร้องคนในหมู่บ้านด้วย” พูดจบโจเซฟก็วิ่งออกจากบ้านไป

เขาวิ่งไปทั่วหมู่บ้านพร้อมกันนั้นก็ไปเคาะประตูตามบ้านต่างๆเพื่อขอร้องแต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเพราะที่เขาได้รับมีเพียงสายตาเย็นชาที่มองมาเหมือนมองตัวประหลาดตัวหนึ่งเท่านั้น เขาเดินกลับมาบ้านอย่างอ่อนแรง

“ทำไม ไม่มีใครเข้าใจเลยนะ ทำไมกันทั้งๆที่”พูดพลางมองกลับมายังบ้านที่เขามาอาศัยอยู่ บ้านของเธอคนนั้น เธอที่ยิ้มให้เขาทุกครั้ง เป็นยิ้มที่ทำให้เขาสุขใจเมื่อได้เห็น “ใช่แล้ว ถึงใครจะไม่ช่วยก็ช่าง” เอ่ยขึ้นพร้อมกันนั้นก็หันไปเห็นมีดเล่มเล็กอยู่หน้าประตูบ้านเขาจึงเดินไปคว้ามา “ชั้นจะช่วยเธอเอง เฟ พลังของชั้นนี้ จะปกป้องเธอเอง” แล้วเขาก็ออกเดินจากหมู่บ้านมา

“ถ้าจำไม่ผิด เฟ เคยบอกว่าถ้าข้ามสะพานนี้ไปจะเป็นเขตของป่าต้องห้ามสินะ” ว่าแล้วก็ออกไปเดินข้ามสะพานเชือกไปอย่างไม่เกรงกลัวอะไร

เขาเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งที่ตอนเขาเข้ามายังเป็นแค่ตอนบ่ายนิดๆ แต่ภายในป่านี้กลับมืดมีแต่แสงสลัวๆที่ส่องลอดแมกไม้ลงมา

เขาเดินมาเรื่อยๆพลางทำสัญลักษณ์ไว้ตามต้นไม้ ตามที่เคยอ่านเจอในหนังสือเพื่อกันหลงทาง จนมาถึงจุดหนึ่งที่เต็มไปด้วยเศษซากของต้นไม้ใหญ่มากมาย รอบๆนั้นเองก็มีต้นพุ่มเล็กๆที่มีใบยาวๆสีออกแดงหม่นๆเหมือนดินแดง

“นี่ไง ว่านอัคนี เคยเห็นอยู่ตอนที่ เฟ ชี้ให้ดูในหนังสือ” ว่าแล้วก็เดินไปเด็ดออกมาเต็มกำมือแล้วออกวิ่งกลับมาตามทางที่ขีดสัญลักษณ์ไว้แต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขึ้น

โฮก! กรรรรรร หมาตาสีเทาหม่นตัวเขื่องโดดออกมาจากหมู่ไม้ด้านข้างมาขวางทางไปต่อของโจเซฟไว้ มันหันสายตาดุร้ายจ้องมองยังโจเซฟอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“แย่ละสิ เจ้านี้มันเบลโอเฟรูฟนี่นา ไม่นึกว่าจะมาอยู่ที่ป่าต้องห้ามนี้ จะทำยังไงดีเรา” โจเซฟ ยืนนิ่งขาสั่นเพราะจ้องมองไปยังนัยน์ตาของสัตว์ร้ายเบื้องหน้าเข้า มือเล็กกำเข้าหากันอย่างแน่น พลางยื่นมีดเล่มเล็กซึ่งเป็นอาวุธอย่างเดียวมาข้างหน้าด้วยมืออันสั่นเทา

แกร๊บ! เสียงของกิ่งไม้หักในมือดังขึ้นกำให้โจเซฟรู้สึกตัวขึ้นได้ ‘จริงสินะ เราจะมาตายตอนนี้ไม่ได้ เฟ กำลังรอเราอยู่ต้องเอาเจ้าว่านนี่ไปให้เธอให้ได้’ ตัวโจเซฟเริ่มหยุดสั่นสายตามุ่งมั่นแรงกล้าที่ฉายออกมาทำให้เบลโอเฟรูฟที่ตอนแรกยืนคุมเชิงอยู่เริ่มตั้งท่า

“คอยดูนะ เฟ ชั้นจะฟ่ามันไปให้ได้เพื่อเธอ ย้าก!” โจเซฟกู่ก้องเสียงดังพร้อมกันนั้นก็วิ่งเข้าหาเบลโออย่างไม่เกรงกลัว ฝ่ายสัตว์ร้ายเองเมื่อเห็นว่าเหยื่อของมันมีท่าทีต่อต้านจึงกระโจนเข้าใส่หมายตะครุบให้อยู่หมัด

ฉึก! ฉัวะ! เสียงที่บ่งบอกถึงการเชือดเฉือนของของมีคมดังขึ้น ร่างของโจเซฟล้มกลิ้งไปชนกับต้นไม้เบื้องหน้า พร้อมกับปรากฏรอยแผลถูกขวนยาวจากหน้าอกถึงเอวสามรอย แต่พร้อมกันนั้น เขาก็ฝากมีดเล่มเล็กของเขาไว้ที่ตาข้างขวาของเบลโอเฟรูฟไว้เช่นกัน

“อึก แค่นี้ไม่เจ็บหรอก เพื่อช่วยเธอ แค่แผลแค่นี้ไม่เจ็บหรอก ชั้นจะต้องกลับไปให้ได้!” โจเซฟกู่ร้องออกมาพร้อมกับค่อยๆดันร่างของตนขึ้นยืน มองไปยังหมาป่าขนเทาที่ตอนนี้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่เขาฝากไว้

“ไม่ยอมให้แกมาขัดขวางได้หรอก ชั้นจะต้องกลับไปให้ได้ เอานี่ไป เทมเพสต้า ลิลิค ดัลกัสก้า(ศรอสุนิบาต)” เขาร่ายเวทย์ยิงศรสายฟ้าออกไปยังหมาป่าตัวเขื่องที่ตอนนี้ยังล้มกลิ้งอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำไรทั้งสี่ที่ห้อยคอของเขามาตั้งแต่ตอนแรกนั้นได้เปิดออกเผยให้เห็นคริสตัลสีฟ้าส่องสว่างอยู่ภายใน มันส่องแสงออกมาส่งผลให้ศรสายฟ้าที่เดิมมีขนาดเล็กเท่าไม้บรรทัด ขยายใหญ่เป็นหอกเล่มโต โจเซฟเองมองออกไปอย่างไม่เชื่อสายตาว่ากำไรที่เขาพกติดตัวจะมีพลังที่ทำให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้

ศรสายฟ้าพุ่งตรงไปยังร่างของเบลโอเฟรูฟอย่างรวดเร็ว และโดยไม่ทันที่หมาป่านั้นจะขยับตัวศรนั้นก็เข้าปะทะกับตัวมันแล้ว

เปรี้ยง! เอ๋งง! สิ้นเสียงพร้อมกับร่างของเบลโอเฟรูฟที่ตอนนี้ล้มลงไหม้ดำเป็นซากแล้ว โจเซฟมองดูอย่างตื่นตะลึงแต่เพียงชั่วครู่เขาก็ลุกขึ้นออกวิ่งไปยังเส้นทางเดิมที่ทำเอาไว้ วิ่งไปอย่างไม่คิดที่จะหยุด วิ่งไปด้วยแรงทั้งหมดที่ตัวเค้ามี

“ไอหนูโจ มันไปนานจังเลยนะ ชักเป็นห่วงแล้วสิ ว่าจะมีใครช่วยมันรึเปล่า พวกชาวบ้านก็ฝั่งใจกับเหตุการณ์นั้นกันไปแล้ว ไม่รู้ไอหนูโจจะเป็นอย่างไรบ้างนะตอนนี้” ปู่ใหญ่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลไม่น้อย

แกร๊ก! แฮกๆๆ เสียงเปิดประตูที่มาพร้อมกับเสียงหอบหายใจที่ดังมาแต่ไกล ยังผลให้ทั้งห้องมองไปยังผู้มาใหม่ และก็ต้องตกใจอย่างมากเมื่อพบว่าผู้มาใหม่เป็นใคร

“แฮกๆ ได้....มาแล้ว แฮกๆ ว่านอัคนี”โจเซฟ พูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบบนตัวของเขาชุ่มไปด้วยเลือด ไม่ว่าจะจากแผลใหญ่ที่ลากยาวจากอกถึงเอว หรือร่องรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้มากมายตามตัว

เฟริโอน่าเองเริ่มรู้สึกตัวก็หันมาเห็นโจเซฟในสภาพนั้นเข้าเธอลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ แม้จะไม่มีแรงลุกเท่าไรก็ตาม

“โจเซฟ ไปทำอะไรมากัน บาดแผลพวกนั้น..”เฟริโอน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนอย่างมาก

“เอาเจ้านี่มาให้เธอยังไงหละ” ว่าแล้วก็ยื่นว่านนั้นให้ย่าใหญ่

“เพราะไม่มีใครยอมไป ผมถึงต้องไปเอง ผมเข้มแข็งพอจะไปเองได้แล้วนะ” โจเซฟพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหา

เพี๊ยะ! เสียงของฝ่ามือขาวๆที่ฟาดกับใบหน้าของโจเซฟดังขึ้นทำให้ย่าใหญ่ที่กำลังปลุงยาอยู่สะดุ้งตกใจมองมาทันที

“เฟ?” เขายกมือขึ้นจับแก้มข้างที่ถูกตบพร้อมกันนั้นก็มองไปยังผู้ที่ตบเขา

“ทำไม” น้ำใสๆเริ่มไหลออกจากนัยน์ตาสีทองคู่นั้น “ทำไมต้องทำตัวเองถึงขนาดนี้ด้วย โจเซฟ!” เฟริโอน่าพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น เธอยกมือขึ้นทำท่าจะตบเขาอีกรอบ โจเซฟเองก็หลับตารอการลงโทษนั้นแต่ดี

หมับ! แต่เปล่าเลย เธอกลับสวมกอดเขาไว้ เด็กชายมีท่าทีตกใจตอนแรก แต่ก็กอดเธอที่กำลังร้องไห้สะอื้นกลับ

“ขอโทษนะ เฟ ผมขอโทษ คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว หยุดร้องเถอะนะ เฟ สัญญาจะเข้มแข็งขึ้นให้มากกว่านี้ สัญญาเลยจะไม่ทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว” แล้วสายน้ำเส้นเล็กก็หลั่งออกจากดวงตาสีเงินของเขาเช่นกัน “เพราะงั้นหยุดร้องเถอะนะเฟ แล้วผมจะไม่ทำอีกแล้ว” เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นของลูกผู้ชายคนหนึ่ง

“ผมจะเข้มแข็งขึ้นมากกว่านี้ เพื่อเธอ เฟ”

โปรดติดตามต่อได้ใน PART 2

เป็นผลงาน(อาจจะ)โซโล่โดยกระผม

ฮะฮะ ขอบอกเลยว่า บางช่วงมันก็เข้ม บางช่วงมันก็ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้ตัวเองลุยมาได้ยังไง :emo (46):

สำหรับตอนต่อก็คงต้องพูดได้คำเดียวว่า จะตามมาให้ทันในเร็วๆนี้ครับผม ซึ่งอันที่จริง :emo (47): มันก็เป็นความผิดของผมอะนะครับเพราะตามที่คิดไว้คือกะจะให้มันจบไปเลย แต่พอแต่งออกมาเนื้อเรื่องมันก็ยาวอะครับ เลยต้องแบ่งออกเป็นตอน และตอนหน้าก็คงจบแล้วหละครับ ในเรื่องส่วนของตัวเอกนี้ของเรา

Edited March 26, 2011 by pikasaiya

[pikasaiya]

ขอจองที่ไว้ลงตอน 2 นะครับ

ขอแจ้งแก่ท่านผู้อ่านเนื่องจากกระผมติดสภาวะ ม.6(มหาลัยใกล้เข้ามาแล้ว) แม่ห้ามเล่นคอมถ้าไม่จำเป็นต้องใช้งานจริงๆ ทำให้ผมไม่อาจจะแตะต้องคอมได้เลย จึงเรียนมาเพื่อทราบและขออภัยเป็นอย่างยิ่ง - - เมื่อผมกลับมา จะยอมโดนโทษทุกอย่าง แต่ขอช่วงสอบตรงก่อนเถอะแคร๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

Edited July 25, 2011 by pikasaiya

[B★RS]

:emo (37): โอ้วโน้ว~

จ๊อดเอ๊ยเจ้าจ๊าปมาก ชั้นจะพยายามในส่วนของชั้นให้มากๆน่ะจ๊อด

ขอโทษที่ไม่อาจทำให้งานออกมาดีได้เท่าเจ้า :emo (35):

[thekingkrit]

ตอน2มาเร็วนะ

[GTTK]

ตอน2มาเร็วนะ

มาเร็วๆจะอ่าน

[TenshiEzu]

ขอบคุณครับ

[nantiwat]

สนุกมากเลยครับผม

[Gods_Know]

สนุกจัง ติดตามๆ อิอิ :emo (40):

[B★RS]

ขอจองที่ไว้ลงตอน 2 นะครับ

ขอแจ้งแก่ท่านผู้อ่านเนื่องจากกระผมติดสภาวะ ม.6(มหาลัยใกล้เข้ามาแล้ว) แม่ห้ามเล่นคอมถ้าไม่จำเป็นต้องใช้งานจริงๆ ทำให้ผมไม่อาจจะแตะต้องคอมได้เลย จึงเรียนมาเพื่อทราบและขออภัยเป็นอย่างยิ่ง - - เมื่อผมกลับมา จะยอมโดนโทษทุกอย่าง แต่ขอช่วงสอบตรงก่อนเถอะแคร๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

:emoother_08: อ่าน่ะงั้นผมจะคอยเชียร์น่ะจ๊อด ยังไงช่วงนี้ผมจะลองทำไปเรื่อยๆก่อน แต่ก็น่าจะัมาบอกกันมั่ง =3=

ในฐานะคู่หูสู้ๆน่ะจ๊อดดด ผมรออยู่น่ะ

[Nuty]

ขอบคุณครับบบบ สวดยอดอะหลี

[RESt]

สนุกดีจังครับ :emo (73):

ขอเชียร์ให้ทำต่อไปอีกมากๆๆนะครับ :emo (02):

[neyonbuddy]

สนุกดีค่ะ สู้ๆต่อไป