shinojung

นอนหลังเที่ยงคืน ถือว่านอนเช้าๆแล้ว เริ่มต้นวันใหม่

:emoother_08: มีกับดักด้วยนะเนี่ย

สวยแล้วแต่ต้องแก้มือ แหลมไป

Co-op มันเน้นเป็นตัวละครเสริมที่เป็นบุคคลอื่นนอกจากพระเอกมากกว่าน่ะนะ แบบว่า ในเมืองอาจมีกลุ่มผู้รอดชีวิตน่ะ เป็นบทนอกๆเรื่อง

ถูกใจมิคังนานล่ะ เลือกมิคังเลยดีกว่า น้องสาวที่คอยดูแลงานบ้านแถมยังเรียนเก่งอีก

สงสัยภรรยาไม่อยู่ทำอาหารให้ เลยเป็นบ้า กินแบบทหารไป

www.youtube.com/watch?v=ztudxa-MGLI&feature=related หากคาถาคือการภาวนา มนต์นั้นคือการสวด แล้วเวทย์คือการบัญชา ตัวข้าข้าคือการวิงวอน ขับขานบทเพลงอันสูงส่ง ให้ประจักษ์ตรา แด่พันธสัญญา ที่ข้าเขียนขึ้น เป็นนิรันดร์ ------------------ เช้าวันต่อมา เทริเอลตื่นแต่เช้าเช่นเคยเธอเดินอยู่ในเมืองยามเช้ากับอากาศหนาวจัด และเธอก็พบ. . .เด็กสาวนนึง นั่งอยู่กำแพงบ้านของถนนใหญ่ใช้ให้รถม้าวิ่งผ่าน (พื้นของเมืองนี้ทำด้วยอิฐใหญ่สีเทาขาว) ตอนที่2 สมบัติอันล้ำค่าที่ไม่เคยได้ตามหา ทักเปียหลัง2ข้าง ผมสีทอง ราวดั่งแสงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นอยู่ ณ ที่นี้ เธอนั่งหลับหรือไรกัน เสื้อผ้าของเธอฉีกขาด มีบาดแผลเล็กน้อย นั่งขดตัวด้วยความหนาว ตัวสั่น แปลกเหลือเกิน ใจเธอดูสงบ แต่ตัวของเธอเทริเอลดูก็รู้ว่าไม่ได้สั่นเทาเพราะความหนาว นี่คือแม่มดอีกคนที่เพิ่งหนีตายมานั่งหมดกำลังที่นี่ตรงนี้ ดั่งเงาสะท้อนของเทริเอลเมื่อครั้งนานมาแล้วที่เธอมีชีวิต ทั้งคนที่รักที่ร่วมหนีจากการตามล่ากลับต้องทิ้งเธอหนีเอาตัวรอด เพราะแม่มดคือสิ่งช่างโสมม ตะวันกำลังเริ่มขึ้นเกือบเต็มดวง "นี่เธอ" เทริเอลเรียก เด็กสาวผู้หลับใหลได้ลืมตาขึ้นช้าๆ แหงนหน้าขึ้นมามองด้วยดวงตาสีแดงก่ำ สายตาพร่ามัวจับจ้องเทริเอล "เธอ...ก็เป็น เหมือนฉันเหรอ เป็นแม่มด" เหมือนเธอจะครองสติไม่ได้ดั่งใจ "นั่นไง เจอแล้ว" มีชาย3คนมุ่งตรงมาที่เธอชุดคลุมสีดำทั้งตัว หมวกฟางใบยาวๆปิดผ้าคลุมไว้ ไม่เห็นหน้า(คล้ายๆหมวกชาวจีนที่เป็นหมวกฟางแล้วมีผ้าติดกับหมวกไว้ ทำให้ไม่เห็นหน้า) "เธอโดดตามล่าสินะ ฉันจะช่วยเธอเอง" ......................... ตะวันค่อยๆขึ้นจนเต็มดวงแล้ว "กรี๊ดดดดดดดด" ผู้คนเริ่มมุงดูกันมากขึ้น "อะไรเนี่ย มีคนตาย" "แจ้งเจ้าหน้าที่เถอะ" "ตั้ง3รายแหนะ เหวออเพิ่งตายด้วย" "อย่าไปจับสิ" ......................... หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนดาดฟ้า ชุดไว้ทุกข์สวมหมวกและผ้าคลุมหน้า [Crepe]ยกขึ้นไว้บนศีรษะ(เปิดหน้าให้เห็น) จากการแต่งกายแล้วเป็นชุดของสมัยวิกตอเรีย และเป็นชุดของผู้อาวุโส "ท่านชาร์น" "เคารพท่านชาร์น พิเดีย ทองอาร์คเน่" ผู้ติดตามจำนวนมากอยู่บนดาดฟ้า เป็นกลุ่มคนสวมชุดไว้ชุด ผู้ชายจะสวมเหมือนกับ3คนที่มีข่าวตายเมื่อเช้า ส่วนผู้หญิงจะแตกต่างกันไป ตามอายุ!? คนที่เปิดเผยใบหน้ามีเด็กผู้หญิงที่อายุไม่ถึง17 และผู้อาวุโสจริงๆเท่านั้น "การตามล่าล้มเหลวสินะ ฝีมือใคร" อาร์คเน่ถาม "ไม่ทราบเลยค่ะ ไม่ทิ้งล่องลอยไว้แม้แต่น้อย" "เมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆ ไม่ขึ้นตรงกับแคว้นเมืองใด จัดการให้เสร็จๆเต็มกำลัง" "รับทราบแล้วค่ะ" "อย่าให้ท่านผู้นั้นต้องโศกเศร้า" ----------------------------- เทริเอลวิ่งไปที่หอสมุดกับเด็กสาวปริศนาที่เทริเอลช่วยไว้จากชายไว้ทุกข์3คนเมื่อตอนเช้า "พบตัวแล้ว" หญิงไว้ทุกข์ปามีดบินใส่จำนวนมาก "Zel da kien" เทริเอลพูดขึ้น คาถาปัดป้องเป็นการหักเหวิธีการโจมตี มั้ง2คนยังวิ่งหนีต่อไป มุ่งหน้าไปหอสมุด เทริเอลใช้เส้นทางที่แออัด มันจะเป็นทางรัดได้ดี แต่จะปลอดภัยหรือเปล่า เธอจูงมือเด็กสาวคนนั้นวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ก็ชนขยะหรือสิ่งกีดขวางอยู่บ้าง คนสลัมขอทานร้องโวยวาย แต่ก็มีถูกลูกหลงด้วยมีดไป มีชายชุดดำยืนดีกไว้ข้างหน้าก่อนจะเป็นช่องแคบให้ผ่านไปถึงหอสมุด "Hillocks" เทริเอลยื่นแขนไปกางฝ่ามือใส่ที่ชายชุดดำ ชายชุดดำทำการโจมตีด้วยดาบเร็วฟันไปที่เทริเอล แต่ทว่า. . .ชายชุดดำกลับเลือดออกเป็นทางเหมือนโดนฟัน นี่คือมนต์ใช้ในการสะท้อน "อย่าคิดว่าจะหนีได้" หญิงผู้ไล่ล่าเธอหยิบบางอย่างออกมาแล้วร่ายคาถา กางเขตอาคมเป็นห้อง6เหลี่ยมขนาวใหญ่ เทริเอลถูกล้องในห้องปิดตายเสียแล้ว "พวกเธอเป็นใครกันแน่" เทริเอลถาม "พวกเราคือกลุ่ม อำพันสีดำ" "เธอล่ะคือใครช่างกล้าปกป้องแม่มดคนนั้น"นางถามเทริเอล "Id-ril-Cel-leb-brin-dal" เปลวไฟออกมาจากร่างกายเทริเอล เธอเดินไปแล้วกางมือใส่เป้าหมายไฟก็ลุกใส่ทันที "ไม่จริง นี่มันแม่มดขั้นสูงเท่านั้น !กรอดดด!!.." หญิงชุดไว้ทุกข์ปลดเขตแดนออกแล้วหนีไป พวกชายชุดดำก็พากันถอยตามพร้อมเก็บหลักฐานของตัวเองไปหมด "มันไม่ง่ายแล้วสิ ว่าแต่ทำไมถึงยังมีแม่มดแบบนั้นอยู่ได้นะ. . ." อาร์คเน่มองดูอยู่จากที่สูงแถวๆนั้น ----------------------------------* แรปนี้แต่งน้อยหน่อยนะ ติวสอบด้วย

ท่าทางไปแล้วจะได้สาวติดไม้ติดมือกลับมานะ

วันต่อมา ------------------------------ มูนฟอร์เรสต์นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งการบันทึกด้วยเช่นกัน เป็นที่เล่ากันว่าเมืองนี้จดบันทึกทุกอย่างไว้หมดที่หอสมุด และมีหนังสือที่ชื่อว่า ปรีชาญาณ มีเรื่องเล่าว่านักปราชจำนวนหลายคนได้เขียนมันขึ้นมาตามเสียงที่เขาได้ยิน แล้วรวบรวมกันจนกลายเป็นหนังสือ จากนั้นก็ทำการเปลี่ยนหนังสือจนกลายเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ สามารถเขียนคำถามลงไป แล้วหนังสือก็จะตอบคำถามนั้นออกมา เป็นหนังสือที่มีเบื้องหลัง ชิลโน่ออกมาสำรวจเมือง เขาคิดในใจไว้ว่า คงใช้ตอนเช้าทั้งหมด2วันถึงจะเดินทั่วเมืองหลวงนี้ ตอนนี้เขาอยากจะไปหอสมุดเสียมากกว่า เมื่อไม่นานเขาได้ให้คนใช้ทั้งหมดของเขากลับไป ชิลโน่เป็นบุตรคนที่2 ตระกูลเขาตั้งกฏไว้ว่าอายุ20ต้องออกมาใช้ชีวิตเองจนกว่าจะตั้งตัวได้ถึงให้กลับมารับส่วนแบ่งมรดก ระหว่างทางเขาได้เจอเด็กสาวขายดอกไม้ เขามองเด็กสาวเหมือนมองคนในเมืองแบบปกติไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ และกำลังเดินผ่าน เด็กสาวมุ่งตรงมาหาชิลโน่อย่างไม่ลังเล "เอ่อ . .คือ. . .ซื้อดอกไม้ไหมคะ" "ไม่ล่ะ" ชิลโน่เร่งฝีเท้าขึ้นนิดๆ กะจะบอกให้รู้แบบมีมารยาทอ้อมๆว่าไม่ว่าง "คุณกำลังหาสถานที่บางอย่างอยู่เหรอ" ชิลโน่ได้ยินเช่นนั้นจึงหยุดถามเธอ "นี่แม่หนูทำไมถึงรู้ได้ล่ะ" "ก็คุณเดินอย่างลังเลไม่รู้จะไปทางไหนแน่ แต่หน้าคุณบอกว่ามีที่ให้ไป" ชิลโน่ฟังไปก็เดินไป เด็กสาวก็เดินตาม "คุณเดินคนเดียวในเมืองนี้ไม่ได้หรอก คุณอาจจะโดนขอทานทำร้ายเอา" "เหอะๆ แล้วเธอจะเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันเหรอไง" "เปล่า อย่างน้อยขอทานก็รู้จักฉันเขาจะไม่ทำร้ายคุณ" ชิลโน่หยุดเดินแล้วหันกลับไปคุยกับเด็กขายดอกไม้ "อย่ามาหรอกกันเลย ขอทานน่ะสู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันมีวิชา เป็นนักเล่นแร่แปลธาตุ" "และอีกอย่าง เธอก็แค่คนหลอกลวง หวังจะให้ฉันเชื่อใจแล้วให้เงินเป็นค่าตอบแทนที่เธอทำให้ฉันไม่โดนทำร้าย อะไรแบบนี้สินะ" "อึก. . ." เด็กสาวก้มหน้าเงียบ แล้วพูดว่า "ขอโทษ. . ." "อย่างรังแกพี่สาวคนนั้นนะ!!" มีเด็กชาย4คนกับเด็กหญิงอีก2วิ่งออกมาจากตามมุมซอกต่างๆแล้วโยนของใส่ชิลโน่ "โอ๊ย ทำบ้าอะไรวะ คิดจะปล้นงั้นเรอะ จัดไปนิ" ชิลโน่มองไปที่เสาไฟแล้วก็วิ่งไปแตะ หลอดไฟก็ระเปิดออก เศษแก้วกำลังตกใส่หัวเด็กสาวคนนึง ชิลโน่สร้างพื้นขึ้นมาเป็นกำบังเพื่อป้องกันเด็กไว้ ชิลโน่ได้โอกาศเลยวิ่งหนีหายไป ------------------------- ตกเย็น ชิลโน่นั่งพักที่สวนของเมือง ทางทิศตะวันตก "เฮ้อ. . . ไม่มีจุดเด่นเลยน๊าา มองที่ไหนบ้านเรือนก็ออกแบบคล้ายๆกันหมด ตึกสูงๆก็มีอีกเยอะซะด้วย" ชิลโน่นอนลงบนเก้าอี้ยาวของสวน มองเมฆสีส้มกับทองฟ้าสีทอง ดวงตาของเขาค่อยๆปิด "เฮ้ย!!!" ชิลโน่ตกใจตื่น "ไหงมืดแบบนี้ฟะ นี่เรางีบหลับเฉยๆเลย กี่โมงแล้วเนี่ย" ที่สวนไม่มีเสาไฟฟ้าเลย เป็นเพราะอะไร แต่ชิลโน่เพิ่งตื่น ตาของเขากำลังปรับให้ชินกับความมืด "แซ๊กกก แซ๊กกก ๆ " ถ้าฟังดูดีๆมีเสียงแปลกๆตามพุ่มไม้รอบๆ เขารู้สึกได้ว่ามีเสียงที่ใกล้ที่สุดนั้น อยู่ข้างหน้าไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่ เขารู้สึกว่ามีแรงกดดัน "ใครน่ะ ออกมานะโว้ย อยากให้ฉันเล่นแร่แปลธาตุเข้าจู่โจมก่อนสินะ งั้นได้!" ชิลโน่พูด "อย่า อย่า!! ฉันไปแล้ว ฉันกำลังออกไป โอเคมั้ย" ชายขอทานเร่งฝีเท้าออกห่าง "เฮ้อ ตกใจหมด แค่ขอทานเองสินะ เฮือกกก!!" ชิลโน่ตกใจหลังจากที่เขาหันข้าง ข้างๆเขามีคนดวงตาสีแดงสะท้อนแสงยืนอยู่ "คุณเองเหรอ มาทำอะไรที่แบบนี้กันล่ะ" เด็กสาวทัก ชิลโน่จำน้ำเสียงเรียบๆนี้ได้ เด็กสาวขายเด็กไม้เมื่อกลางวันนี่เอง "เธอเองเหรอ พอดีฉันหลับไปนานหน่อยน่ะ แล้วเธอาทำอะไรแถวนี้ล่ะ" " !?. . .หาลูกค้าไง" เด็กสาวตอบ "ขายดอกไม้เวลาแบบนี้ก็ขายได้เหรอ" "ก....ก็แล้วแต่คนน่ะ" เมืองยามราตรี มีเสาไฟที่ติดตามถนน กับ ตะเกียง หรือ โคมไฟ ที่ติดอยู่กำแพงบ้านเกือบทุกบ้าน ทำให้ตามทางนั้นเต็มไปด้วยแสงไฟสีเหลืองสลับส้มสลับแดงบ้าง และแสงไฟยังสะท้อนตามสระน้ำตามที่ต่างๆราวกับน้ำนั้นเปล่งแสงออกมาได้ สวยงามอย่างมากดูราวกับอยู่ในโลกเวทย์มนต์ ชวนให้คิดไปว่าเมืองนี้นี่แหละคือกระจันทร์ ส่วนข้างพระจันทร์ข้างบนนั้นคือเงาสะท้อนของเมืองนี้ "ดอกไม้แปลกๆเยอะจังนะ" "อ่ะ...ก็แต่ละดอกมันมีความหมายไงล่ะ" เธอเดินไปคุยไปด้วยกันกับชิลโน่น "งั้นเหรอ แต่สำหรับฉันคงหาความหมายไม่ได้หรอก" "ทำไมล่ะคะ" "ฉันต้องออกจากบ้านเมื่ออายุ20 ตระกูลฉันต้องเป็นคนดัง แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรให้โด่งดัง ชีวิตฉันมันไม่มีอะไรนอกจากหาชื่อเสียง" "มีสิ" เด็กสาวหาดอกไม้ในตะกร้า เธอหยิบกิ่งไม้ออกมา มีดอกติดมาด้วย "นี่อะไรน่ะ" ชิลโน่งงว่าเอากิ่งไม้มาให้เขาทำไม "อย่ามองแต่กิ่งไม้สิ ดูนี่ นี่คือดอกแอบเปิ้ล หมายถึงการเป็นที่เล่าขาน" "โอ้ จริงดิ" ชิลโน่ดีใจและกำลังคว้าไปหยิบ แต่เด็กสาวดึงมือกลับ "ของขายต่างหากล่ะ" "งั้นเหมาอันนี้หมด" "มีแค่กิ่งเดียวค่ะ~ " "ว่าแต่เธอชื่ออะไร" "เทริเอล ค่ะ" "อืมมม.. ."ชิลโน่พอจะเข้าใจว่าคนจนบางคนก็ไม่รู้หรือไม่ก็ไม่มีนามสกุลกัน "เรียกฉันว่าชิลโน่ อิเทเลน จะเรียกแบบไหนก็ได้" "อ่ะ....เอ่ออ. . . อื้ออ" หลังจากคุยไปจนถึงที่ทางแยกชิลโน่กับเด็กสาวก็แยกกันกลับคนละทาง -------------------------- เช้าวันต่อมา ชิลโน่เดินออกจากบ้านเพื่อสำรวจเมืองอีกเช่นเคย ถ้าวันนี้เขาหาหอสมุดไม่เจอเขาต้องเป็นบ้าไปแน่ๆเพราะเสียเวลาเปล่าๆมาหลายวันแล้ว ชิลโน่มีนิสัยไม่ชอบให้ใครมาช่วยเหลือ เป็นผลมาจากการสั่งสอนของทางตระกูล ที่สอนให้หัดพึ่งพาตัวเองจนกว่าจะจนปัญญาจริงๆถึงค่อยพึ่งพาผู้อื่น สำหรับการเดินหาครั้งนี้ ชิลโน่ก็คิดว่าถูกแล้วที่พึ่งพาตัวเองเพราะถือเป็นการสำรวจเมืองไปด้วย เขาเดินรอบๆเมืองตั้งใจว่าจะหาหอสมุด แทนที่จะมองตึกหรือบ้านหรืออะไรที่คล้ายๆหอสมุด แต่ตอนนี้เขากลับมองหาคนแทน แล้วเขาก็เจอเทริเอลจนได้ แต่คราวนี้เธอไม่ได้ขายดอกไม้ แต่เป็นขนมปังแบบไม่ใส่ยีสต์(เหมือนอบแป้งให้มันกรอบเฉยๆ) "?มีอะไรเหรอคะ" "หา. . .ถามได้ก็มาช่วยอุดหนุนน่ะสิ" "ทำไมไม่ใส่ยีสต์ล่ะ"ชิลโน่ถามอย่างสงสัย "แบบไม่ใส่นี่แหละดีแล้ว เก็บไว้ได้นานกว่า" "ใครเขาจะซื้อล่ะเนี่ย" "ฉันไม่ได้ขายให้คนรวยซะหน่อยนะคะ" งอน "ช่วยพาไปหอสมุดทีสิ" "ฉันไม่ว่างหรอกค่ะ" ชิลโน่ยื่นเงินให้เทริเอล . . . "ที่นี่นี่แหละหอสมุด" เทริเอลพามาจนถึงที่หมาย ดูเหมือนคฤหาสน์และมีหอสูงตั้งอยู่กลางหลังด้วย ขนาดของมันใหญ่มาก ชิลโน่เองก็ไม่คิดว่าจะเป็นหอสมุด เพราะเป็นไม่ได้ยากมากที่จะรวบรวมหนังสือมาเก็บไว้มาก จนต้องสร้างสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่นี่เพื่อเก็บหนังสือ "โอ้ ขอบคุณนะ รอแปบ" ชิลโน่วิ่งไป เขาสนใจเป็นอย่างมาก ชั้นหนังสือที่สูงจนติดเพดานนี่เป็นชั้นแรกของหอสมุดแห่งนี้ "[ไม่ทราบว่าคุณต้องการหาอะไร]" มีเสียงอยู่ในหัวของชิลโน่ "ใครน่ะ" ชิลโน่มองเห็นภูตโผล่ออกมาจากโต๊ะบรรณารักษ์ "ฉันเป็นบรรณารักษ์ของห้องสมุดส่วนที่1 นามว่าเธโอ" "ฉันอยากรู้ว่าฉันใช้ห้องได้ทุกห้องหรือเปล่า" ชิลโน่ตั้งคำถามไว้ เขารู้ว่าหอสมุดแห่งนี้ต้องมีความสำคัญ ไม่สามารถไปได้ทุกชั้น "คนธรรมดาสามารถจ่ายค่าผ่านทางไปถึงบนชั้น3ค่ะ แต่ถ้าขอใบอนุญาตจากเจ้าเมืองไปได้ถึงชั้น10ค่ะ" เธโอพูดไปก็บินวนรอบๆตัวชิลโน่ไป "มีอยู่กี่ชั้นงั้นเหรอ" "?" เธโอทำหน้างงกับคำถาม "เอ่อฉันถามว่าข้างบนนี้สูงสุดมีกี่ชั้นเหรอ" "20ชั้น" "(อืม...แสดงว่าชั้นที่11ขึ้นไปเป็นหนังสือสำคัญหมดสินะ)" ชิลโน่ครุ่นคิดอยู่ในใจ ห้องแรกนั้นไม่ค่อยมีคน จริงๆแล้วไม่มีเลยมากกว่า "เธโอ ทำไมถึงไม่มีคนเลยล่ะ" "เขาไปชั้นอื่นกันน่ะค่ะ" เธโอบินตาม "ชั้นนี้ก็มีไว้แค่เดินผ่านเท่านั้นเอง" เธโอทำหน้าเศร้า ชิลโน่สังเกตเห็นเข้า "เธออ่านหนังสือพวกนี้หรือเปล่า" ชิลโน่ถาม "อ่านค่ะ ?" "แนะนำหนังสือหน่อยสิ เกี่ยวกับยา" เธโอบินไปหยิบหนังสือมาจากข้างบนชั้นวาง มันสูงมาก แต่มีบันไดอยู่เหมือนกันสำหรับคนอยากหาเอง ความสูงราวๆ8เมตร หลังจากนั้นชิลโน่ก็พูดคุยกับเธโอและก็ให้เธอหยิบหนังสือที่เขาต้องการอยู่หลายเล่ม ชิลโน่ยืมหนังสือกลับไปราวๆ5เล่ม ตกเย็น เมื่อเขาออกมาก็พบเทริเอลนั่งอยู่ เขาตกใจมากและรู้สึกผิด "ท...โทษทีนะ" "คุณต้องจ่ายค่าที่ฉันเสียเวลารอคุณด้วย" "ฮ่ะๆ ๆ ๆ"ชิลโน่ให้ถุงเงินแก่เทริเอล "ขอบคุณ" เทริเอลพูดขึ้น "ไม่เป็นไรหรอก ฉันคงทำให้เสียเวลาทำมาหากินของเธอด้วยนี่นะ" "แต่ว่าก็ขายหมดนี่นา" ชิลโน่มองดูตะกร้า "พวกเด็กๆเอาไปน่ะ" "เด็กที่โยนของใส่ฉันเมื่อตอนนั้นสินะ" "อ๊ะ. . .ขอโทษแทนเด็กพวกนั้นด้วย" "งั้นเธอก็ชดใช้มาสิ ถุงเงินนั่น" เทริเอลลังเล เธอกำลังคิดในใจว่านี่คงแกล้งเธอเล่นแน่ๆ แต่หน้าของชิลโน่ดูจริงจังพอสมควร เธอยื่นถุงไปให้ชิลโน่ มือของเธอเริ่มสั่น "ล้อเล่นน่ะ" ชิลโน่ลูบหัวเทริเอลแล้วเดินผ่าน "อย่ากลับบ้านดึกล่ะ" ชิลโน่พูดก่อนเดินห่างออกไป เทริเอลใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอหน้าแดงแล้วยิ้มเบาๆ ด้วยท่าทางที่ดีใจ

เช่นกันนะ ส่วนมากเขาจะกินคนให้ช๊อกโกแลตสินะ

บทนำ หลังจากเหล่าพ่อมดยกเลิกการล่าแม่มด เนื่องจากเหล่าความมืดได้ผลุดขึ้นมาจากเงาอันน่าสะพรึงกลัวนากนรกภูมิ ทางฝ่ายชาวปรภพที่ดูแลความสมดุลของนรกภูมิก็ขาดการติดต่อ ชาวสวรรค์ก็เช่นกัน เผ่าที่อยู่บนโลกตอนนี้ได้แก่ แฮฟ (Halfเผ่าครึ่งคนครึ่งสัตว์ หรือ ครึ่งสัตว์ครึ่งคน) ,เอลฟ์(Elf),เดิว์ช(Dwarf คนแคระ),สปิริท (spirit ภูตพิทัก),และ มนุษย์ เหล่าความมืดก็มีเผ่าเช่นกัน เรียงตามลำดับความแข็งแกร่งจากน้อยไปหามากได้แก่ ผี,ปีศาจ,อสูร,ซาตาน แต่สำหรับผี ก็มีทั้งดีและไม่ดี จึงไม่ถือเป็นอันตราย .............................. ตอนที่1 แด่การนำพา เป่ามือทั้ง2ให้อุ่น คลายความหนาว แล้วยกตะกร้าขึ้นจากพื้นสีขาวอันหนาวเย็น คล้องไว้ที่แขนซ้าย. . . และก้าวเดินไป ที่ขาพันด้วยผ้าก๊อซพันเลยหัวเข่าลงมาถึงเท้า ใช้แทนรองเท้าได้นิดหน่อย เด็กสาวสูง152 ผมสีดำหยิกมีผมยาวถึงเอวดวงตาสีแดงก่ำ ราวกับจะเรืองแสงได้ในยามราตรี เธอสวมชุดแบบชิ้นเดียว เป็นชุดคลุมโกธิค(gothic wool Coat Dress ไม่ใช่ผ้าคลุมแต่เป็นชุดคลุมนะ!)แต่เป็นแบบชุดคลุมสั้นสีขาวอมชมพู และผ้าคลุมไหล่คาเปเล็ท(Capelet coat)สีขาวอมชมพูเช่นกัน สาวน้อยเดินขายดอกไม้ต่างๆมากมายในตะกร้า ตามถนนในเมืองที่ใหญ่โต มูนฟอร์เรสต์ คือชื่อของเมืองๆนี้ เมืองที่ใหญ่โตในโลกแห่งสงครามีไม่กี่เมืองเท่านั้น นักธุรกิจต่างๆมักจะรวมตัวกันที่นี่ และเมื่อมีนักธุระกิจเศษฐี ก็ย่อมมีขอทานคนจนเป็นธรรมดา เจ้าเมืองของที่นี่ เนสทรารอน นาโกรอส เปิดรับชนชั้นและชนเผ่าต่างๆเข้าเมืองได้อิสระ แต่ที่พักที่อาศัยต้องจัดหากันเอาเอง เมืองนี้ยังมีพื้นที่เหลือพอที่จะปลูกบ้านเรือนเพิ่มได้อีกแต่ที่ดินนี้ต้องซื้อกับเจ้าเมืองเอา ในราคาที่แพงสุดขีด แต่ก็คุ้มกับความปลอดภัยจากแดนสงครามเป็นอย่างมาก หลังจากเหล่าพ่อมดยกเลิกการล่าแม่มด เนื่องจากเหล่าความมืดได้ผลุดขึ้นมาจากเงาอันน่าสะพรึงกลัวนากนรกภูมิ ทางฝ่ายชาวปรภพที่ดูแลความสมดุลของนรกภูมิก็ขาดการติดต่อ "ซื้อดอกไม้มั้ยคะ" สาวน้อยถามชายคนนึงยืนอยู่ข้างๆเสาไฟ ". . . .ไม่ล่ะ" "คนที่ไม่มีความรักก็ซื้อดอกไม้ได้นะคะ" ชายที่ได้ยินนั้นก็เริ่มสนใจดอกไม้ในตะกร้า "ดอกอะไรล่ะ" ชายผู้นั้นถาม ดวงตานั้นหวังให้ดอกไม้นั้นปลอบประโลมใจ "ดอกฟิวเวอร์ฟิวค่ะ มีความหมายว่าหนุ่มโสด" "อื้ม เอาอันนี้ละกัน เท่าไหร่ล่ะ" "1เฟนนิกเองค่ะ" "แค่ดอกเดียวทำไมแพงจัง" "ความหมายของมันก็คุ้มกับดอกเดียวแล้วล่ะ" "อืมนะ. . ." ชายผู้นั้นเดินจากไป สาวน้อบขายดอกไม้เดินไปเป่ามือให้อุ่นไป ไม่อยากหยุดเดิน พื้นที่หนาวเย็นนั้นหากหยุดแล้วเหมือนเท้าถูกแช่แข็ง "พี่สาวๆ" เด็กน้อยขอทานจับชายกระโปรงเธอ "วันนี้ไม่มีขนมปังเหรอ" เด็กน้อยขอทานมองหน้าสาวขายดอกไม้ สาวขายดอกไม้มองเลบออกไป เห็นพวกเด็กๆแอบอยู่ในซอกหลืบ อากาศหนาวๆต้องอยู่ตามซอกหลืบนี่แหละที่อุ่น "ขอโทษนะวันนี้ฉันไม่มีเงินทำขนมปังขาย" "ฮือออ......" "ไว้พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้ ถ้าวันนี้ขายดอกไม้นี้หมด" "อื้ม" "ไปช่วยบอกคนในเมืองให้มาซื้อดอกไม้ของฉันด้วยนะ" สาวขายดอกไม้ลูบหัวให้เด็กน้อย ----------------- ฤดูหนาวกลางวันนั้นสั้น กลางคืนนั้นยาวนาน ถึงช่วงกลางคืนหิมะตกอย่างช้าๆ บนบานประตูติดหลอดไฟนีออนส่องลงมา ถนนไร้ผู้คน แต่ก็มีเงามืดเคลื่อนไหว เงาจนพวกคนไร้ที่อยู่อาศัย เด็กสาวมองท้องฟ้าช่างไร้หมู่ดาว และแสงจันทร์ เด็กสาวเป่าไออุ่นใส่มือทั้ง2ข้าง แล้วเคาะประตูบ้าน แอ๊ดดดดด. . . "อ๊ะ. ..สวัสดีค่ะ" เด็กสาวทักทายขายแก่ดูมีฐานะกลางๆ แต่งชุดนอนสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์ทับ "หนูน้อยมาเอาขนมปังเหมือนเดิมสินะ" "ค่ะ" "แหม โทษทีนะวันนี้ขายหมดเกลี้ยง" "ไม่เป็นไรค่ะ" เด็กสาวขอตัวลา แล้วเดินจากไปจากร้านขายขนมปัง ตะกร้าของเธอยังมีดอกไม้เหลืออยู่เต็มตะกร้า เธอมองซ้ายมองขวา แล้วเดินเข้าเขตป่าไป --------------------------------------- "ท่านชิลโน่ อิเทเลน ถึงแล้วครับ" "นี่เหรอเมืองที่ปลอดภัย นครมูนฟอร์เรสต์" ชายชุดเครื่องแบบแปลกๆสีน้ำตาล ใส่แว่นกลมข้างเดียว ตาสีเงิน ผมสีผมยาวรวบเป็นหางไว้ สูง178 เดินลงจากรถม้าช้าๆ หลังเสื้อมีเครื่องหมายสังกัดไว้ ชิลโน่ เดินไปยังคฤหาสน์ของ เนสทรารอน (เจ้าเมือง) "ยินดีต้อนรับครับ" เนสทรารอน ออกมาต้อนรับหน้าประตู เขาดูหนุ่มมีผมสีแดงสั้นๆ ตาสีดำ สูง180แต่งตัวไม่หรูหรามากนัก "โทษทีที่มาช้านะครับ คนขับรถของผมดันหลงทิศหลงทาง ดันอ้อมป่าซะไกลกว่าจะมาเมืองนี้" ชิลโน่พูดแบบเป็นกันเองอย่างอารมณ์ดี "งั้นท่านก็จ้างคนขับรถมาถูกแล้วล่ะครับ เมืองนี้มีตำนานร้ายเกี่ยวกับป่านี้อยู่" "หือ?! ตำนานอะไรเหรอครับ" "ที่ป่านั้นมีสัตว์ตำนานตัวหนึ่งอยู่น่ะ" "สัตว์ตำนาน?" "บ้างว่าเป็นสิงโตสีขาวตัวใหญ่ บ้างก็ว่าเป็นแสงสุกใสสีรุ้ง และปรากฏการณ์ป่าสีขาว" "ป่าสีขาวเหรอ. . ."ชิลโน่เริ่มสนใจ เขาจ้องหน้า เนสทรารอน อย่างไม่ละสายตา "ปรากฏการณ์ป่าสีขาว เคยมีคนเข้าไปแต่ตาบอดกลับมา เขาบอกว่าในนั้นเป็นสีรุ้ง สีของต้นไม้ต่างๆหลายสีมันเปล่งแสงออกมา แต่เดิมทีมันก็เคยได้ชื่อว่าป่า5ฤดู เมื่อหลายร้อยปีก่อน มันเป็นป่า ป่าเดียวที่มีถึง5ฤดู" "น่าสนใจ น่าสนใจนะเนี่ย" ชิลโน่พูดแล้วหันไปมองหน้าบอดี้การ์ด เหมือนจะเรียกหาความน่าสนใจร่วม "ผมต้องการที่ดินไว้สร้างคฤหาสน์ใช้ทำงานทดลองซะหน่อย" "คู่แข่งเยอะหน่อยนะ" เนสทรารอน ยื่นเอกสารให้ "เป็นธรรมดาของนักเล่นแร่แปลธาตุอยู่แล้ว" ชิลโน่เซ็นเอกสาร แล้วก็ยื่นกระเป๋าให้เนสทรารอน

ว่างๆก็มาแต่งฟิค ไปๆมาๆก็กลายเป็นตอนที่1ซะแล้วล่ะ พอได้ลงแล้วก็คิดว่าจะวาดรูปประกอบซะด้วยเลย แต่ตอนนี้คงยังหรอกนะ O x o เขียนออกมาแบบไลท์โนเวล แต่งจริงๆก็ไม่แน่ใจว่านี่พอจะเป็นไลท์โนเวลได้หรือเปล่า เขียนอาจผิดไปบ้างก็ผ่านๆมันไปล่ะกันนะ

พยายามเข้านะ ชิโนะเองก็คงต้องกลับมาวาดกระดาษบ้างแล้ว

แงๆ ส่วนมากจะเป็นกับหนังสือการ์ตูนมากกว่าน๊า ยกตัวอย่างซักเรื่องเอาเรื่องที่เครียดสุดก็คงเป็น "Heaven S Prison คุกสวรรค์ " ซึ่งกว่าจะออกมาก็ราวๆปีครึ่ง ที่มีอยู่ก็4เล่มเองตอนนี้ http://en.anime-wiki.org/images/thumb/c/c0/Heaven'sPrison1.jpg/230px-Heaven'sPrison1.jpg

อ่านจบแล้วนะ

HBD นะวีจัง อ่านได้ 1ใน3 เดี๋ยวกลับมาอ่านให้จบนะ กลับบ้านแหละน๊า

Online : Pointblank (บ่อยสุดแหละ นอกนั้นเล่นฆ่าเวลา) Offline : call of duty modern warfare 2 , sengoku basara 3 , *มิมิ๊ !*

ได้ B อ่ะน๊า ไม่นึกว่าจะเลือนๆแปบเดียวได้Bแหละ ดูเฉลยเลยล่ะกับเนอะ

พวกเขาคือคนที่แตกต่าง จากสังคมเดิมๆ !! XD