นิยาย ziyt สงครามพลัง"ไม่"เหนือธรรมชาติ !!

[guideza]

เอาเรื่องเนี่ยแหละเรื่องเดียวและไม่เขียนเรื่องอื่นและ

Ziyt

สงครามพลัง"ไม่"เหนือธรรมชาติ

หน้าปกยังไม่เสร็จรีบโพสก่อน

Ziyt

สงครามพลัง“ไม่”เหนือธรรมชาติ

ปฐมบท

โลกนี้มีชื่อเรียกว่า WZ หรือก็คือ World Ziyt โลกใบนี้มีแกนโลกชื่อว่า EZ ที่ย่อมาจาก Energy Ziyt

แหล่งพลังงานโลกที่ทำให้สิ่งมีชีวิตเจริญเติบโตได้อย่างรวดเร็วและสามารถนำไปใช้ทำสิ่งต่างๆได้มากมาย

EZ นั้นจะให้กำเนิด Ziyt (ไซ้ย) ขึ้นมาตามถ้ำต่างๆแต่ผู้คนที่เจอไม่สามารถครอบครองมันได้ต้องนำไปให้ทาง EDgard (เอ็ดกาด) เป็นคนเก็บเพราะ Ziyt สามารถก่อให้เกิดสงครามได้

ผู้ที่จบจาก AED (Academy EDgrad) เท่านั้นที่มีสิทธิใช้ Ziyt แต่ในปีแสงแห่งเทพเจ้าหรือ

The Light of God หรืออีกชื่อก็คือ TLG ที่ 195 ได้เกิดสงครามขึ้นจากพวกนักเรียนที่จบจาก AED

ก่อขึ้นเป็นจำนวนมากจึงมีการก่อตั้งนักเรียนหน่วยพิเศษขึ้นนั้นคือนักเรียน Class A – C เพื่อที่จะหยุดนักเรียนที่ก่อสงครามขึ้นแล้วในเด็กนักเรียน Class A – C นั้นได้มีเด็กนักเรียนที่กำลังตามหาพี่ที่หายตัวไปและพี่ของเขายังถูกสงสัยว่าเป็นคนก่อสงครามขึ้นเป็นคนแรก

และในตอนนี้การพจญภัยของเด็กหนุ่มชื่อว่า ไซเรน ก็ได้เริ่มขึ้น

บทที่ 1 Door and Ring the City (ประตูแหวนและเมือง)

ณ เมือง ฟราวเทียร์ ผมเพิ่งเรียนจบจากโรงเรียนสอนวิชาดาบ EDgrad ได้ไม่นาน

แต่ตอนนี้ผมเป็นนักดาบรับจ้างที่แทบจะไม่มีเงินกินอะไรเลยทุกๆวันต้องตื่นแต่เช้ารีบไปที่บอร์ดภารกิจ

เพื่อไปหาภารกิจมาทำ

ภารกิจแต่ละภารกิจนั้นจะมีความยากแตกต่างกันตามระดับเลขแล้วก็จะมีค่าตอบแทนตามระดับความยาก

ผมนั้นแค่ระดับ 5-10 ก็ยากแล้วแต่ภารกิจที่หนักและยากที่สุดคือระดับ100

ภารกิจนี้พี่ผมรับมันไปทำตั้งแต่ตอนผมเด็กๆจนถึงวันนี้ก็ไม่เคยเห็นพี่กลับมาเลย

ผมได้ยินว่าพี่ผมนั้นหายตัวไประหว่างทำภารกิจผมเลยเลือกที่จะเป็นนักดาบรับจ้างแบบพี่เพื่อที่จะได้ไปตามหาพี่ที่รับภารกิจ 100 แล้วหายสาบสูญไป

แต่ในตอนนี้ผมอยู่ที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะนั่งทำใจกับค่าตอบแทนที่ได้มาแค่นิดเดียว

“เฮ้อ~~ ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วก็บ่นกับตัวเองว่า วันนี้ก็ได้มาแค่ 500 C จะหาไอไรกินได้ ฟร๊ะ!! เนี่ย”

ในตอนที่ผมกำลังบ่นกับตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งมาทางนี้มันดังมาจากข้างในของป่าข้างๆสวนสาธารณะที่ผมกำลังนั่งพักอยู่ผมรุกขึ้นแล้วเดินไปทางป่าด้านนั้น

ผมหยุดอยู่ตรงหน้าป่านั้นผมกลืนนำลายหนึ่งอึกแล้วชะเง้อหัวเข้าไปในป่าทันไดนั้นก็มีผู้หญิงผมสีดำเสื้อคลุมสีดำกระโจนออกมาจากป่าตรงหน้าผมแล้วก็จับที่คอเสื้อผมลากผมไปที่ป่าอีกฟาก

ในตอนนั้นผมกำลังเบรอๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอคนนั้นยื่นจดหมายซองหนึ่งให้ผมแล้วบอกกับผมว่า

“นี่คือจดหมายของพี่เธอพี่เธอฝากชั้นให้เอามาให้นาย”

หลังจากที่เธอคนนั้นพูดจบเธอก็กระโดดออกไปจากตัวผมมุ่งไปยังตัวเมือง ส่วนผมก็นั่งนิ่งๆอยู่เป็นระยะเวลา 5 วินาที

พอผมเริ่มปรับตัวได้กับเหตุการณ์ผมก็ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

“ว๊าก~~~~~!! นี่มันอะไรฟระเนื่ยเรื่องมันเดินเร็วไปแล้ว”

หลังจากผมตะโกนเสร็จผมสังเกตเห็นว่าพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหน้าผมนั้นมีบางสิ่งสีขาวๆกำลังเคลื่อนไหวอยู่

สิ่งที่เห็นก็คือผมถูกคนแปลกหน้าที่ใส่ชุดสีขาวจ้องมอง

เขาคนนั้นจ้องมองผมอยู่สักพักแล้วเขาก็ยกปืนมาเล็งที่ผมแต่ผมก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

ผมวิ่งใส่เกียร์ 10 วิ่งเข้าตัวเมืองอย่างว่องไวโดยไม่ทิ้งล่องลอยให้เห็นแม้แต่นิดเดียวผมวิ่งๆๆๆไปเรื่อยๆแล้ว

ผมก็เจอซอกแคบๆระหว่างตึกมันคือที่ซ่อนตัวชั้นดีเลยผมวิ่งเลี้ยวเข้าไปในซอกแคบๆนั้นแล้วก็นั่งหลบอยู่ข้างๆถังขยะเพื่อที่จะไม่ให้คนที่ใส่ชุดสีขาวเห็น ในตอนนี้ในหัวผมกำลังคิดอยู่ว่า

ถ้าไม่หลบอยู่ตรงนี้แล้วไปเดินเตรดเตร่ในเมืองมีหวังโดนยิงตายแน่ๆเลยเพราะดูถ้าคนที่ใส่ชุดขาวจะไม่เป็นมิตรแน่นอน

พอผมคิดถึงเรื่องนั้นจบผมก็นำซองจดหมายที่ผู้หญิงเสื้อคลุมดำบอกว่าเป็นของพี่ออกมาเปิดดู

ข้างในนั้นมีเพียงแค่แหวนวงหนึ่งกับใบภารกิจระดับ100 ผมจึงหยิบใบภารกิจออกมาอ่านดูก่อน

ผมมองดูที่มุมหัวของกระดาษภารกิจสิ่งที่ผมเห็นก็คือชื่อผมที่ลงทะเบียนรับภารกิจนี้

“นี่ตูไปรับไอ้ภารกิจระดับโหดนี้มาตอนไหนเนี่ยแล้วไหงสิ่งที่แนบมากับแหวนแทนที่จะเป็นข้อความที่พี่เขียนดันเป็นใบภารกิจระดับยากแทนได้หละฟระ ช่างเป็นคุณพี่ที่แปลกจริงๆ”

ผมโวยในใจตัวเองอยู่ได้ซักพักหลังจากโวยในใจตัวเองเสร็จผมจึงนำแหวนวงนั้นมาใส่ที่นิ้วมือของผมแหวนวงนั้นค่อยๆปรากฏสัญลักษณ์ชนิดหนึ่งขึ้นมามันเป็นรูปกากบาดนี่เองแล้วอยู่ๆ

สัญลักษณ์นั่นมันก็ส่องแสงสีแดงออกมา

หลังจากที่เพิ่งใส่แหวนได้ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงปากทางของซอก

ผมเอียงหัวออกมาดูกลุ่มคนที่อยู่ตรงปากซอกนั้นกลุ่มคนที่อยู่นั่นก็คือคนชุดขาว

แต่ครั้งนี้มากันหลายคน คนที่ใส่ชุดสีขาวคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดออกมาว่า

“เรารู้ว่าแกอยู่หลังถังขยะเจ้าคนของกองอัศวินรัตติกาลพวกเราคือทหารของ Anosit พวกเราขอจับตัวแกเพราะต้องสงสัยว่าเป็นพวกเดียวกับกองอัศวินรัตติกาลหรืออีกชื่อนึงของพวกแกก็คือ Aresut (อลีซัท)”

“เอ๊? Aresut มันคืออะไรไม่เห็นเคยได้ยิน”

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องสิ พวกเรารู้ว่าแกเป็นพวกของผู้หญิงชุดคลุมสีดำที่มีตราของกลุ่ม Aresut อยู่กลางหลัง

แล้วอีกอย่างพวกแกก็พึ่งคุยกันอยู่เมื่อกี้ไม่ใช้เหรอ”

หลังจากคนชุดขาวคนนั้นพูดจบ พวกชุดขาวคนอื่นๆก็ยกปืนขึ้นเล็งมาทางผม

ผมที่อยู่หลังถังขยะค่อยๆเดินออกมาเพราะผมโดนดักทั้งหน้าทั้งหลังหนีไปไหนไม่ได้เลย

แถมยังถูกหาว่าเป็นพวกของกลุ่มอะไรอีกก็ไม่รู้ มีวิธีเดียวที่จะหนีจากตรงนี้ได้ก็คือปีนกำแพงขึ้นไป

แต่ก็คงถูกยิงก่อนจะหนีได้แน่นอน แต่ว่าผมคงไม่หนีเพราะกลุ่มคนชุดขาวนั้นน่าจะเป็นทหารที่ถูกเรียกว่า Anosit

ในหัวผมตอนนี้คิดว่าถ้ายอมมอบตัวแล้วบอกความจริงไปก็คงไม่เกิดอะไรขึ้น

แต่ตอนนี้ในหัวผมกำลังคิดว่างานนี้ไม่ไปอยู่ที่ป้อมทหารหรือไม่ก็โดนประหารแน่ๆในตอนนี้ในหัวผม

กำลังคิดถึงภาพตอนตัวเองโดนประหารอยู่ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าบนหัวกำลังจะมีอะไรตกลงมา

ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน สิ่งที่ผมเห็นมันเหมือนกับว่ามีคนกำลังตกลงมาจากฟ้า

ตู้ม!! เสียงคนที่ตกลงมาจากข้างบนตกถึงพื้น ในความคิดผม ผมคิดว่าถ้าคนที่ลงมานั้นไม่ตาย

ก็คงเป็นไอบ้าที่ไม่รู้จักกลัวตายแน่นอนแล้วสิ่งที่ผมคิดก็ถูกไปหนึ่งข้อ

คนที่ลงมานั้นก็คือ เอโล เพื่อนสมัยเด็กของผม เอโล นั้นชอบทำอะไรพิเรณอยู่เรื่อยแต่ก็เป็นคนที่ฉลาด

แถมเก่งอีกต่างหากตอนเรียนที่โรงเรียน ของ EDgard นั้น เอโล ก็ได้อยู่ Class A ส่วนผมนั้นได้อยู่แค่ Class C

หลังจากฝุ่นที่เกิดจากการตกลงมาของ เอโล นั้นหายไปหมด เอโล ก็พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มว่า

“ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยนะ โซเรน”

“ไซเรนโว้ย!! ไซเรนไม่ใช่โซเรนนายจำผิดอยู่เรื่อยเลยนะเอโล”

“โทษที โทษที พอดีไม่ได้เจอกันนานเลยลืม”

อ๊ะ!! จริงสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยสินะผมชื่อว่า ไซเรน มาร์ค ตอนนี้กำลังโดนคนจ่อปืนใส่อยู่ส่วน เอโล นั้นเป็นนักดาบรับจ้างเหมือนผมนั่นแหละแต่เก่งกว่า งั้นต่อจากที่ถึงกันเมื่อกี้

เอโลค่อยๆดึงดาบออกมาจากฝักดาบตั้งท่าเตรียมตัวโจมตีไปที่ศัตรูแต่ทว่ายังไม่ทันทำอะไรเลย

พวกทหารพวกนั้นก็หายไปหมดแล้ว หลังจากนั้นผมก็พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“คงเป็นเพราะกลัวพวกเราเมื่ออยู่ด้วยกันสองคนแน่ๆถึงหายกันไปหมด ฮึๆ”

“หลงตัวเองชะมัด”

เอโล พูดขึ้นมาพร้อมทำหน้าเหมือนกับคนเบื่อหน่ายไม่เชิงเหมือนหรอกแต่มันใช่เลยต่างหาก

หลังจากนั้นผมก็ชวน เอโลไปเลี้ยงข้าวเพื่อตอบแทน ในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินไป เอโล ก็พูดขึ้นมาว่า

“ที่จริงแล้วฉันมาที่นี่ก็เพราะว่าตอนที่ฉันไปดูภารกิจที่บอร์ดฉันเห็นชื่อนายกับใครอีกคนลงรับภารกิจระดับ 100 ฉันเลยลงรับภารกิจด้วยอีกคนหลังจากนั้นอยู่ดีๆชั้นก็รอยอยูกลางอากาศแล้วก็ตกลงมากลางวงที่นายอยู่พอดีตอนแรกก็ยัง งง อยู่หน่ะแหละแต่เห็นนายโดนปืนจ่ออยู่เลยไหลตามน้ำไป”

“เอ๊ะ!! ชั้นนึกว่านายลงมาช่วยชั้นพอดีซะอีก ที่ไหนได้ก็แค่บังเอิญตกลงมาที่นี่แล้วก็เล่นตามน้ำซะงั้น”

“ฮาฮาฮา ก็อย่างงั้นแหละ”

เอโล หัวเราะกลบความหน้าอายของตัวเองที่อยู่ดีๆตัวเองตกลงมาจากฟ้าแล้วก็เล่นไหลตามน้ำ

หลังจากที่ เอโลหัวเราะเสียงแห้งๆจบผมก็พูดขึ้นมาว่า

“ที่จริงแล้วฉันไม่ได้ลงหรอกนะ”

หลังจากพูดเสร็จ เอโล ก็อ้าปากค้างอยู่สักพักแล้วมาจับที่ไหล่ผมพร้อมโยกผมไปมาและพูดว่า

“แล้วที่ฉันเห็นมันคืออะไรฟระ!! ลงไปแล้วด้วยจะถอนตัวจากภารกิจต้องทำอะไรอีกตั้งหลายอย่างกว่าจะถอนตัวจากภารกิจได้มันนานนะรู้มั้ย!!”

เอโล ตะคอกใส่หน้าผมด้วยความโมโหแบบสุดๆเลย ผมจึงตอบกลับไปเพื่อให้เอโลหยุดโยกผมซักทีเพราะผมจะเป็นลมตายอยู่แล้ว

“ฉะ...ฉันไม่....ดะ....ได้ลงเองก็จระ...จริงแต่พี่ฉะ...ฉันเป็นคนลงหะ.....ให้ในตอนนะ...นี้ฉันก็คิดอยู่วะ.....ว่าจะไปถอนหระ...หรือจะทำดีพระ...เพราะพี่เป็นคนรับให้ดะ....ด้วย”

หลังจากผมพูดจบ เอโล ก็หยุดโยกผมไปมาแต่ผมก็เกือบจะหลุดออกจากร่างไปแล้วนะเมื่อกี้นี้หนะ

“เอ๊ะ? พี่นายหายตัวไประหว่างทำภารกิจไม่ใช้เหรอแล้วไหงถึงลงรับภารกิจให้นายได้”

“ฉะ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของพี่จริงๆหรือเปล่า”

ผมหยุดเดินและก้มหน้าพร้อมพูดมันออกมาด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าใจแล้วผมก็เงยหน้าขึ้น

มองบนฟ้าพร้อมกับชูมือขึ้นไปและพูดออกไปว่า

“ถ้ามันเป็นของพี่จริงๆก็ดีสินะ คิดมากก็มีแต่เป็นทุกข์ไปกินข้าวกันดีกว่า”

หลังจากพูดจบผมก็เอามือลงแล้วก็ยิ้มให้ เอโล

แล้วเอโลก็พูดขึ้นมา

“อืม มันก็จริงแฮะแต่อย่ามายิ้มให้ฉันสิฟระมันยังไงไม่รู้”

หลังจากพูดจบเราก็อยู่หน้าร้านอาหารกันพอดีพวกเราเดินเข้าไปสั่งอาหารที่เคาเตอร์

แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะแถวริมหน้าต่างของร้านในระหว่างรอพวกเราก็คุยเรื่องการพจญภัยหลังเรียนจบจาก EDgard

กันหลังจากที่กินอาหารเสร็จพวกเราก็เดินไปหาซื้ออาวุธเพื่อที่จะเตรียมตัวออกเดินทางไปจากที่นี่

เพื่อที่จะมุ่งไปทำภารกิจระดับ100 นั่น แต่ทว่า เอโลก็ขัดความเท่ของผม

“ที่นี่มันมีอาวุธขายด้วยเหรอไซเรน”

“มีสิ มีสิ เท่าที่ชั้นจำได้มันอยู่แถวๆนี้แหละ” ผมทำตัวลนลานหันซ้ายหันขวาเพื่อหาร้านที่บอกนั้น

“งั้นไปหาที่เมือง เดโรน่า ดีมั้ยมันเป็นเมืองที่ฉันจะต้องไปทำภารกิจอยู่พอดี”

“เอ่อ~~~ งั้นไปที่นั่นแล้วกัน แฮะๆ”

“โกหกไม่เนียนจริงๆนะนายหนะ” เอโลพูดกลับมาหลังจากที่ผมหัวเราะเสียงแห้งๆจบ

หลังจากนั้นเอโลกับผมก็เดินไปยังบ้านของผมเพื่อให้ผมเตรียมสำภาระก่อนที่จะออกเดินทาง

สำภาระมันไม่หนักเลยซักนิดเพราะผมมี BF หรือก็คือ Box Foreshorten มันคือกล่องที่สามารถย่อส่วนของ

แล้วเก็บไว้ในกล่องนั่นได้หลังจากที่เก็บของเสร็จ พวกเราก็ออกเดินทางไปยังเมือง เดโร่น่าทันที

ยาวไปไหมเนี่ยคงไม่ยาวเนอะแค่ตัวหนังสือมันมากเท่านั้นเอง

Edited January 27, 2013 by guideza

[GTTK]

อืมๆ ก็มีพิมพ์ผิดบ้าง สนุกดี รออ่านต่อไป(ภาพนี่วาดเองหรอ สวยไปและ)

[guideza]

อืมๆ ก็มีพิมพ์ผิดบ้าง สนุกดี รออ่านต่อไป(ภาพนี่วาดเองหรอ สวยไปและ)

ภาพไม่ได้วาดเองเพราะฝีมือไม่เมพพอให้เพื่อนวาดให้ Edited January 24, 2013 by guideza

[jai12345]

แค่เห็นก็ตาลายเลยนะครับ (แต่จะอ่านเอาให้หลับคาเครื่องเลย)