นิยายแต่งจากชีวิตจริง18+(ตอน9)

[SilverWolf911]

เรื่องทั้งหมดเกิดจากเรื่องจริงที่ผมเขียนไว้เหมือนบันทึกประจำที่ผมทำ

เพียงแต่เอามาเรียบเรียงและให้เพื่อนช่วยเรียบเรียงแต่งออกมาให้เป็นนิยาย

อาจดูเวอร์ไปแต่มันก็เป็นความจริงที่ชีวติคนๆนึงเคยผ่านมาแล้ว

หากไม่เหมาะไม่ควรหรือผิดกฎของบอดร์ยังไงผมก็ของอภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย

หรือเห็นว่าไม่ควรจะให้ลงต่อก็ลบทิ้งหรือล็อกกระทู้ไปได้เลย

ส่วนใครที่เข้ามาอ่านแล้วจะช่วยติหรือชมยังไงก็ตามสบายเลยนะครับ

ขอบคุณที่ให้พื้นที่ลง

ตอน9ขึ้นไปอยู่หน้า4นะครับ

01

"นั่นเก็ตใช่ใหม"

ผม: ใช่ครับ

???: จำเราได้ใหม

ผม: ใครเหรอครับ (ทำหน้างง)

สาวน้อยน่ารักนางนึงอยู่ตรงหน้าผม ซึ่งผมนึกไม่ออกเลยว่าเราจะเคยรู้จักกันมาก่อน..

???: ลืมแล้วจริงๆเหรอไม่เจอกันแค่3ปีเอง

ผม: หืม? (ยังคงทำหน้างงต่อไป)

???: เราฝ้ายไง อย่าบอกนะว่าลืม

ผม: หา!!!O_o

ฝ้าย: 3ปีเอง ลืมจริงๆด้วยตาบ้า

ผม: ก็มันผ่านมาตั้ง3ปีแล้วนี่นา~ และอีกอย่างไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่

ฝ้าย: โลกมันกลมเนอะ

ผม: อื้อ

ฝ้ายเป็นเพื่อนผมตอนอยู่ช่วงประถมแล้วเธอก็ย้ายออกไปตอนช่วง ป.3

มาเจอกันอีกที ก็ตอนมัธยมต้น แต่กระนั้นเราก็อยู่คนละห้องกันอยู่ดี

หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตอย่างบัดซบในช่วงต้นๆ มีคนอยู่เต็มห้องแต่กลับไม่ได้มีใครสนใจ

ใช้ชีวิตอย่างคนที่ไร้ตัวตน

เรื่องสั้นนี้เป็นชีวิตผมในช่วง ม.1-ม.2ครับ ไร้เพื่อน จืดจาง ถูกกลั่นแกล้ง

มีแค่ฝ้ายกับเพื่อนอีกบางคนเท่านั้นหละครับ ที่ยังคุยกับผมอยู่และยังช่วยในเรื่องการทำงาน

ฝ้ายเป็นที่นิยมของเพื่อนๆและในหมู่ของชายในชั้น ส่วนผมก็ไปแอบชอบผู้หญิงอีกคนนึงซึ่งฝ้ายก็พยายามช่วยเชียร์

แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ไปเห็นภาพบาดตา ชนิดที่ทำให้ผมเจ็บแปล๊บแทบขาดใจ

ผมเสียใจอย่างมากจนไม่มีกะจิตกะใจไม่มีอารมณ์จะเรียน เลยโดดเรียนไปนั่งซึมอยู่แถวสวนที่อยู่ด้านหลังโรงเรียน

"โดดเรียนมาอยู่นี่จริงๆด้วย"

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

ฝ้าย : กะแล้วเชียวว่าต้องมาอยู่ที่นี่ ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ

ผม : แล้วรู้ได้ยังไงหล่ะว่าอยู่นี่?

ฝ้าย : แน่หละก็เก็ตชอบมาที่นี่นี่นา

ฝ้าย : เป็นอะไร ถึงโดดเรียนมานี่อะ

ผม : ก็เมย์โดนไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้คาบไปแดรกแล้วอะดิ ชริ~

ผม : สุดท้ายกูมันก็ตัวคนเดียว!!! เพื่อนไม่มีใครสนใจกูซักคน

เพี๊ยะ!!!

ผมโดนตบหน้าเข้าอย่างจัง

ผม : ตบกูทำใมฟระ

ฝ้าย : เก็ตพูดมาได้นะว่าไม่มีเพื่อน! แล้วที่นั่งฟังเอ็งบ่นนี่ใครหล่ะวะหัวหลักหัวตอหรือไง

ฝ้าย : แล้วก็อีกอย่างนะ แค่ผู้หญิงทิ้งไปคนเดียวเก็ตไม่ต้องมาเศร้าขนาดหรอก ไม่ได้มีแค่เค้าคนเดียวที่เราต้องมอบชีวิตให้ซะหน่อย!

ผม : ก็มัน...แฟนทั้งคนนินา~

ฝ้าย : งั้นก็ไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอก สิ่งสำคัญตอนนี้คือตั้งใจเรียนนะทำให้มันสำเร็จ อย่างน้อยก็เพื่อแม่เก็ตนะ

ผม : อะ..อะ..อือ เข้าใจแล้ว

ผมเข้าใจที่เค้าพูดแล้วก็เป็นห่วงผมแล้ว

ผม : กูขอโทษนะ ที่กูพูดอะไรไปโดยไม่คิด

ฝ้าย : ไม่เป็นไร กูก็ขอโทษเหมือนกันที่ตบไปซะเต็มแรงเลย

ผม : ช่างเถอะไม่เป็นไร แต่หน้าชาเลยหว่ะ อูย~...

ฝ้าย : คิกๆ

หลังจากนั้นผมก็สาบานกับตนเองไว้ว่าจะไม่ขอมีแฟนจนกว่าจะถึงเวลาที่ผมกำหนดไว้คือจบมหาลัย และเริ่มหันมาสนใจเรื่องอนิเม

จนวันหนึ่่งใกล้จบชั้น ม.2 ก็มีเรื่องกับพวกที่มันคุมห้องผมจนได้

โจทย์ : เฮ้ย.. มรึงอะ

ผม : มีไร

โจทย์ : เอาตังมายืม40ดิ

ผม : เอาไปแล้วกูกลับบ้านไงหละ

โจทย์ : สัตว์.. มรึงก็เดินกลับบ้านมรึงเด้~ ถามโง่ๆหว่ะ ฮ่าๆ

ผม : บ้านกูไกลนะเฮ้ย

โจทย์ : เรื่องของมรึงดิ มรึงจะให้กูดีๆหรือกูต้องบังคับ ห๊า~~!!!

แน่หละครับผมต้องไม่ให้ และท้ายสุดผมก็โดนยำตีนตามระเบียบ

และสิ่งที่ผมเห็นคือไม่มีใครในห้องคิดช่วยมีแต่สายตาที่มองมาด้วยความสงสาร

แน่หละครับคนที่เข้ามาช่วยผมมันต้องซวยไปด้วยแน่นอนจึงไม่มีใครช่วย

แต่หลังจากมันหยิบเงินผมไป

ผม : ไอ้พวกเชรี้ยเอ้ย~!! มรึงรู้ไหมกูยอมมึงมา2ปีเพื่อกูอยากจะเรียนจบๆ แต่ตอนนี้กูจะไม่ยอมอีกแล้ว ว๊ากกกก~!!!

ผมก็วิ่งเข้าไปซัดกับพวกมันทันทีโดยที่ไม่ห่วงว่าจะโดนรุม

แน่นอน 4 ต่อ 1 ตัวผมยังไงก็สู้ไม่ได้อยู่แล้ว จังหวะนั้นเองผมเห็นไม้หน้า 3 หลังห้อง

ก็เลยวิ่งไปคว้ามาหวดใส่หัวหน้ากลุ่มมันซะ พวกนั้นเห็นผมถือไม้ก็หนีสิครับเหลือแค่หัวหน้ากลุ่มมันนอนอยู่เพราะโดนหวดที่ขา

ด้วยความที่ว่าเก็บกดมานาผมจึงหวดซ้ำแบบเอาให้ถึงตายจนคนในห้องถึงกับตะโกนมา

"เฮ้ย~ เก็ต พอได้แล้ว เดี๋ยวแม่มก็ได้ตายกันพอดีหรอก"

ในหัวผมไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นเลย จนอาจารย์เข้ามาห้าม เรื่องนี้ดังไปทั้วโรงเรียนในเวลาไม่ถึงข้ามวัน

และผมก็ได้เข้าห้องปกครองตามระเบียบความผิดผมไม่มากมายครับ

เพราะมีพยานหลายคนบอกว่าผมไม่ได้เริ่มก่อนและทำไปเพื่อการป้องกันตัว

หลังจากนั้นผมก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมายกว่าแต่ก่อน

ส่วนไอ้พวกนั้นก็หงอยไม่กล้ามีเรื่องกับผมและเพื่อนผมอีก

The End of Begin.....

02

หลังจากหตุการณ์เหล่านั้นที่ผ่านมาชีวิตในช่วง ม.3 ของผมดีกว่าแต่ก่อนมาก

ได้เพื่อนมากขึ้น พวกที่ปัญหาก็ไม่กล้าผยองกับผมอีก

จนมา ณ วันหนึงผมได้มีโอกาสพบกับ แฟนของฝ้าย

เค้าชื่อ"แม๊ก"ครับ

ฝ้าย : นี่..เก็ต เราพาแฟนมาให้รู้จักหล่ะ นี่แม๊ก

แม๊ก : หวัดดีครับพี่

ผม : ใครพี่เอ็งวะ!

ฝ้าย : อายุน้อยกว่าแกตั้ง1ปีแหนะ เรียกพี่อะถูกแล้ว

ผม : เหมือนดูแก่ยังไงก็ไม่รู้ดิ คบกันมานานรึยัง.?

ฝ้าย : นานพอดูแล้วหละ

ผม : อืม... นายหน่ะ

แม๊ก : ครับ

ผม : ดูแลเพื่อนของกูให้ดีนะมึง ถ้าทำให้เพื่อนกูเจ๊บปวดรึร้องไห้เพราะการกระทำใดๆของมึง กูจะตามไปอัดมึงแน่นอน เข้าใจ๊~!!!

แม๊ก : ครับ

ผม : หนักแน่นหน่อย~!!!

แม๊ก : ครับพี่~!!

หลังจากวันนั้น ในช่วงใกล้จะจบ ม.3

วันนั้นอาจารย์มีประชุม เลยปล่อยให้นักเรียนกลับบ้านตอนเที่ยง

ฝ้ายได้ชวนผมไปที่บ้านเพื่อไปช่วยทำรายงาน แต่สิ่งที่ผมสังเกตุได้มากกว่าปรกติคือวันนี้ฝ้ายสีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก

เหมือนมีเรื่องอะไรภายในใจ

ผม : ฝ้าย พ่อกับแม่ ไม่อยู่เหรอ

ฝ้าย : ไม่อยู่ ออกไปทำงาน กลับมาก็เย็นๆหน่ะ

ผม : โทรบอกเค้ายังว่าพาเพื่อนมาบ้าน

ฝ้าย : อื้ม~

ผม : ปะเราไปทำงานกันดีกว่า

ฝ้าย : คอมอยู่ในห้องเค้าอะ

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมาที่ห้องของฝ้าย

ผม : โหวๆๆ คอมแรงนิหว่าใครจัดให้เนี้ย แล้วทั้งหมดเท่าใหร่อะ

ฝ้าย : ให้ที่ร้านจัดให้เกือบๆ3หมื่นอะ รวมจอแล้วนะ

ผม : อืมๆ

แล้วผมก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางไว้หัวเตียง

เป็นรูปถ่ายหมู่ผู้หญิงล้วน อายุไล่ๆกัน ผมเห็นสาวๆในภาพจึงเอ่ยถามฝ้าย

ผม : ฝ้าย นี่รูปใครอะ

ฝ้าย : รูปลูกพี่ลูกน้องหนะ

ผม : ไม่มีผู้ชายซักคนเลยหรือไง?

ฝ้าย : อื้อ คนบ้านนี้แปลกดีไหมหละ ไม่มีลูกชายซักคน

ผม : แบบในหนังดงดอกเหมยสินะ (หัวเราะ)

ฝ้าย : นั่นสินะ

เธอพูดแบบอมยิ้ม

ผมสังเกตุในรูปเห็นหญิงสาว2คนหน้าตาเหมือนกันคงจะเป็นแฝดหันแน่ ผมเลยถามไปอีก

ผม : 2 คนนี้ใครหน่ะ?

ฝ้าย : ลูกของป้าหนะ เป็นแฝดกัน

ผม : หายากนะเนี้ยแฝด

หลังจากหายสงสัยแล้วผมจึงบอกเธอให้เริ่มงานตามที่เธอชวนมา

ผม : เอาเหอะ มาๆ ทำงานๆ

ฝ้าย : เดี๋ยวก่อนเก็ต

ผม : มีไรอีกอะ??

ฝ้าย : ออกไปนอกห้องแปปนึงดิ

ผม : ทำไมรึ?

ฝ้าย : จะดูเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้ารึไง !?

ผม : อ๊ะ!! เปล่าๆๆ ไม่ดูๆ

ผมรีบเดินออกไปจากห้องทันที หลังออกจากห้องไปผมรู้สึกกระหายน้ำเลยถามเธอไป

ผม : ฝ้ายน้ำอยู่ที่ไหนหรอ? หิวน้ำอะ

ฝ้าย : ในตู้เย็นที่ครัวอะ

เดินไปเปิดตู้พบขวดน้ำ2ขวดพร้อมแก้วน้ำ

ผมเทน้ำใส่แก้วแล้วดื่มทันที

!!!!

เฮ้ย~!! เหล้าขาวนิหว่า หลังจากนั้นฝ้ายก็ตะโกนออกมาเตือนแต่มันไม่ทันแล้วหล่ะ

ฝ้าย : เก็ต~ ระวังนะในตู้เย็นพ่อเค้าแช่เหล้าขาวไว้ในนั้นขวดนึงใส่ขวดใสไว้อะ

ผม : ไม่ทันแล้วฝ้ายเอ้ย~

ผมเก็บขวดแล้วดื่มน้ำล้างคอ หลังจากนั้นฝ้ายก็ตะโกนเรียกให้ขึ้นไป

ฝ้าย : เสร็จแล้วหล่ะเก็ต

ผมขึ้นไปตามที่เธอเรียกภาพที่ผมเห็นคือเธอใส่เสื้อแขนกุดกางเกงขาสั้น

ผม : ฝ้ายใส่แบบนี้ไม่อายบ้างหรอ? เราเป็นผู้ชายนะ

ฝ้าย : ปรกติอยู่บ้านเค้าก็ใส่งี้อะ

ผม : ช่างเถอะ จัดการเรื่องงานกันดีกว่า

ฝ้าย : เรื่องงานหน่ะ ไม่มีหรอก

ผม : ห๊ะ~!?

ฝ้าย : เราโกหกเรื่องงาน ที่พามาก็เพราะเรามีเรื่องอยากคุยกะเก๊ตหน่ะ

ผม : เรื่องอะไร? ไม่ใช่เรื่องดีนักใช่มะ

ฝ้าย : รู้ได้ไง

ผม : เราคิดไว้แล้วว่าฝ้ายต้องมีเรื่องกลุ้มใจเราสังเกตเห็นนะ แล้วเรื่องมันยังไง ? เกิดอะไรขึ้น?

ฝ้าย : เราเลิกกับแม๊กละ

เสียงของฝ้ายเริ่มเปลี่ยนไป นัยตาเริ่มเศร้าเหมือนกำลังจะร้องไห้

ผม : ทำไม..ถึง.ได้..ทำแบบนี้วะ

ฝ้าย : มันทิ้งเค้าไปมีคนอื่น แล้วยังพามาเย้ยถึงที่ห้องแถมแฟนใหม่มันก็บอกให้เค้า เลิกยุ่งกับแม๊กด้วยทั้งๆ ที่ ทั้งๆ ที่ ...

เธอโดดเข้ามาซบอกผม เธอฟูมฟายออกมาแล้วเธอก็ระบายกับผมว่า

ฝ้าย : ก็แม๊ก..ก็แม๊ก...มันได้ครั้งแรกของเค้าไปแล้ว..ฮึก...อะ.ฮึก

สิ่งที่ผมทำได้ตอนนั้นคือลูบหัวเธอ เช็ดน้ำตาของเธอ

ความรู้สึกของเธอที่ส่งผ่านมนั้น ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของเธอที่ถูกชายที่เธอรักทอดทิ้ง

ผม : เราอยู่ตรงนี้แล้วนะฝ้าย ระบายออกมาให้หมดเถอะ

เธอร้องไห้แทบขาดใจและความเจ็บปวดนั้นผมก็รู้สึกได้จากน้ำตาของเธอที่ใหลออกมา

ผมปลอบเธอจนเธอรู้สึกดีข้นมากแล้ว

ผม : ดีขึ้นแล้วใช่ใหมฝ้าย

ฝ้าย : อืม ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนเรานะเก็ต ดีขึ้นมากแล้วหละ

ผม : อื้ม ดีขึ้นแล้วเราก็หายห่วง เดี๋ยวเราขอตัวกลับก่อนนะ

ฝ้าย: ไปแล้วหรอ เราไปส่งนะ

ผม : อืม ไม่เป็นไร พักอยู่ตรงนี้เถอะ

หลังจากนั้นผมจึงออกจากบ้านฝ้ายไป ด้วยความแค้นที่อัดแน่น

สิ่งที่อยู่ในหัวของผมคือการแก้แค้นแทนเพื่อนถึงมันจะไม่ใช่เรื่องของผมก็ตามที

วันต่อมา เวลาหลังเลิกเรียนผมได้ไปหาแม๊กถึงสนามบอล และผมเจอเค้ากำลังซ้อมบอลอยู่

ผมเดินตรงไปหาทันที และทวงถามถึงคำมั่น

ผม : ไอ้แม๊ก~!!! มึงจำวันที่ฝ้ายพามึงเจอกับกูได้ใหม

แม๊ก : จำได้

ผม : แล้วมึงจำได้มึงจำได้รึเปล่า? ว่ากูพูดอะไรกับมึงไว้~!!!

แม๊ก : นานขนาดนั้นใครจะจำได้วะ (หัวเราะ)

ผม : นึกไม่ออกใช่มั้ย ม๊า~!!!! เดี๋ยวกูจะทำให้มึงนึกออกเอ๊ง~!!!!

ผั๊วะ~!! ...ตุบ..

ผมซัดเข้า หน้าไปหนึงทีมันล้มลงกับพื้น

ผมกระชาคอเสื้อขึ้นมาถามต่อ

ผม : มึงจำได้รึยังไอ้แม๊ก~!!! ห๊า~!!!!

แม๊ก : จำได้แล้วๆ

ผม : กูพูดไว้ยังไงไหนมึงลองบอกมา ดิ~!!!

แม๊ก : "ถ้าทำให้เพื่อนกูเจ๊บปวดรึร้องไห้เพราะการกระทำใดๆของมึง กูจะตามไปอัดมึงแน่นอน"

ผม : เออ~ ถ้ามึงจำได้กูจะมาทำตามสัญญานั้น แหละ~!!!

ผั๊วะ~!!

พูดจบผมก็ใส่อีก1หมัดจนลงไปกอง กับพื้นแล้วผมก็ทำการเตะซ้ำพร้อมพูด

ผม : มึงจำได้แต่(ผั๊ว!!)มึงไม่ทำตาม(ผั๊ว!!)กูก็ขอ(ผั๊ว!!)มาทวงคำพูด(ผั๊ว!!)

ที่ ให้ไว้(ผั๊ว!!)มึงทำกับเพื่อนกู(ผั๊ว!!)ไว้เจ็บแสบแค่ไหน(ผั๊ว!!)กูก็ขอ (ผั๊ว!!)เอากลับคืนแค่นั้น(ผั๊ว!!!)

ทันใดนั้นเอง

ฝ้าย : เก๊ต~!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!

มี เสียงตะโกนมาจากข้างหลังพร้อมกับกอดรั้งผมเอาไว

ฝ้าย : พอเดี๋ยวนี้นะ หยุดเถอะเก็ต พอได้แล้ว

ผม : หยุด~!! อย่ามาห้าม~!! กูจะตอบแทนมันอย่างสาสม~!!!

ฝ้าย : ถ้าไม่ห้ามเดี๋ยวก็ตายกันพอดีสิ~!!

ผมหันไปตะโกนใส่แม๊กที่นอนกองกับพื้น

ผม : มึง~!!! ไอ้แม็ก~!!! มึงจำเอาไว้เลยว่า ถ้ามึงทำร้ายเพื่อนกูอีก ครั้งหน้ากูไม่เอามึงไว้แน่~!!!!

จบคำพูดผมเดินกลับบ้าน

และ มันก็ไม่กล้ามายุ่งกับฝ้ายและผมอีก

Ehe End of 2

03

หลังจากเหตุการวันนั้นทำให้หลายๆอย่างในชีวิตเปลี่ยนไป

ตั้งแต่มีคนคอยจะเล่นงานผมอยู่ตอลดเวลาและพวกที่ขอมาเป็นเพื่อนกับผม

ทำให้ตอนนั้นผมไม่ต่างกับหัวหน้ามาเฟียไปเลยแต่สุดท้ายมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี

จนกระทั่งจบชั้น ม.3 ในช่วงปิดเทอม

ฝ้าย : นี่~เก็ต จบม.3แล้วคิดว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนอะ

ผม : ก็ว่าจะไปต่อสายอาชีพหนะหน่ะ

ฝ้าย : ว้า~ แล้วทำไมไม่ต่อที่นี้กะเค้าอะ?

ผม : ก็เก็ตชอบสายอาชีพหน่ะ อีกอย่างที่นั่นมีแผนกคอมด้วยไง

ฝ้าย : หยั่งงี๊ เค้าก็อยู่คนเดียวดิ

ผม : อะไรกัน เพื่อนเธอตั้งเยอะตั้งแยะ อีกอย่างนะถ้าคิดถึงก็โทรมาได้นินา ใช่มั้ยหล่ะ

ฝ้าย : ก็จริงนะ แต่ว่า~

ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เลยหลุดปากไปว่า

ผม :อะ ถ้าคิดว่าอยู่คนเดียวแล้วมันเหงารึอะไรก็ตาม จะโทรไปเรียกให้มาก็ได้นะ แต่เราจะมาได้ก็ช่วงวันหยุดนะฝ้าย

ฝ้าย : จริงดิ งั้นถ้าเป็นแบบนั้นเดี๋ยวเราจะโทรไปหล่ะ

ผม : อื้ม ได้

ช่วงปิดเทอมฝ้ายโทรมาหาผมให้ไปหาทีบ้านแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ จนแม่ของฝ้ายได้เอ่ยปากถาม

แม่ฝ้าย : ลูกเอ้ย~ มาที่นี่บ่อยติดใจอะไรลูกสาวบ้านนี้รึเปล่าจ๊ะ

ผม : ไม่ใช่หรอกครับแม่ มีแต่ลูกสาวคุณแม่หล่ะโทรไปให้ผมมาหา

แม่ฝ้าย : มาบ่อยอย่างนี้ค้างที่บ้านแม่ไปเลยมั้ยลูก ฮิ..ฮิ

ผม : อ่า... แล้วแม่จะให้ผมนอนตรงไหนหล่ะคร้าบบ

แม่ฝ้าย : ลูกก็นอนในห้องฝ้ายเลยสิ

ผม : นอนกับฝ้ายหรอครับ ไม่ดีมั้งครับคุณแม่

แม่ฝ้าย : ไม่เป็นไรแม่ไว้ใจเราอยู่แล้วหล่ะ

ผม : จะดีหรอครับ ฮะ..ฮะ

ผมไปที่บ้านฝ้ายตามปรกติที่เป็นอยู่ทุกๆที การไปบ้านของเธอได้นั้นต้องนั่งวินมอไซเพื่อออกจากซอยบ้านผม

พอหลัง5โมงเย็นจะไม่มีวินออก(วินบ้าไรวะเนี่ย) ถ้าหลังเวลาดังกล่าวผมก็ขอให้พ่อฝ้ายออกไปส่งให้

แต่มาวันหนึ่ง ผมเกิดหลับในห้องฝ้ายเพลินไป6โมงเย็น จึงกะว่าจะให้พ่อฝ้ายไปส่งเช่นเคย

แต่พ่อของฝ้ายก็เกิดอุบัติเหตุก่อนหน้านี้ ทำให้แขนหักขับรถไม่ได้ จะเดินออกไปเองไม่ได้เพราะซอยเปลี่ยวมืดและลึก

แม่ของฝ้ายจึงบอกให้ผมค้างที่บ้านของฝ้าย และหลังจากอาหารเย็นในขณะที่ผมกำลังเล่นคอมที่ห้องฝ้าย ฝ้ายได้เอ่ยปากบอกว่า

ฝ้าย : เก็ตไปอาบน้ำเหอะ

ผม : แล้ว...แล้วเสื้อผ้าหล่ะ ?

ฝ้าย : เดี๋ยวเรายืมของพ่อให้

ผม : อ๊ะ..งั้นหรอขอบใจ

จากนั้นผมจึงไปอาบน้ำเพื่อความสดชื่น และกลับมาที่ห้องฝ้าย

ผม : ฝ้าย..เราอาบน้ำเสร็จแล้วหล่ะ

ฝ้าย : อื้ม..เดี๋ยวเค้าไปอาบน้ำมั่ง รอแปปนึงนะ

หลังจากฝ้ายลับหลังไปผมก็ยังนั่งเล่นเกมต่อ โดยในหัวมีแต่ความคิดว่า

"เอาไงดีๆ จะต้องนอนที่นี่จริงๆเหรอฟระ อ๊ากกกกก~!!!" เลยฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า

"เอาฟะ นั่งเล่นเกมมันทั้งคืนไปเลย" ผ่านไปซักพักฝ้ายก็อาบน้ำเสร็จและเดินเข้ามาในห้อง

ภาพที่ผมเห็นตอนนั้นคือสาวน้อยนุ้งผ้าขนหนูแบบกระโจมอกผืนเดียวเข้ามาในห้อง

ฝ้าย : นี่เก็ต~ ช่วยออกไปข้างนอกแปปซิ เราจะใส่เสื้อผ้าหน่ะ

ผม : อะ..อะ....อื้ม ได้ๆ

ผมรีบเดินออกจากห้องทันที หลังจากนั้นสักครู่ฝ้ายก็เรียกผมเข้าไปในห้องและเธอก็ถามผมว่า

ฝ้าย : เก๊ต

ผม: ห๊า~

ฝ้าย: ง่วงรึยังหล่ะ จะนอนกันเลยมั้ย

ผม : เหอะ~ ยังไม่ง่วงกะว่าจะเล่นคอมทั้งคืนอะ

ฝ้าย : ไม่ได้อะเก็ต มันเปลืองไฟ

"ผมคิดในใจ"ชิบหายละกู ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว"

ผม : เอ่อ...งั้นนอนก็ได้ เรานอนพื้นนะ

ฝ้าย : นี่~!! เตียงก็มี ไปนอนพื้นทำไมละ พื้นไม่สะอาดนะ

ผม : เอ่อ...คือ...นอนเตียงมันจะเบียดกันอะดิ เรานอนดิ้นนะ

ฝ้าย : อือ..ไม่เป็นไรหรอก

ผม : เอ่อ...จะดีเหรอฝ้าย

ฝ้าย : แหม~ ทำเป็นคนไม่รู้จักกันไปได้ ไปนอนได้แล้ว~! เข้าชิดในเลย

และแล้วผมก็นอนจนได้ ผมนอนเตะแคงข้างหันหน้าเข้ากำแพง ซักพักมีเสียงปิดไฟแล้วฝ้ายก็ขึ้นมานอน

สิ่งที่ผมรู้สึกได้ในความมืดคือเรานอนหลังพิงชนกัน เวลานั้นผมนอนไม่หลับเลย

เวลาเดินผ่านไปถึงช่วงกลางดึก คืนนั้นช่างเป็นคืนที่เนิ่นนาน...แสนนานเหลือเกิน และที่สำคัญคือผมนอนไม่หลับ

ทันใดนั้นเอง เสียงหายใจ "ฟืด..ฟาด.." อยู่ด้านหลังของผม ในตอนนั้นเองที่ผมก็รู้สึกถึงบางอย่างจากด้านหลัง

มือและขาของฝ้ายเริ่มมาโอบตัวผม ผมโดนกอดในลักษณะคล้ายๆกับการกอดหมอนข้างและที่ผมรู้สึกได้คือ

เนินกลมๆ 2 ก้อน แนบชิดติดแผ่นหลังผมและเธอเริ่มกอดผมแน่นมากขึ้น ซึ่งในตอนนั้นเองได้รู้สึกถึงบางอย่างและรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ใส่เสื้อในตอน นอน

ผมนอนตัวเกร็งเป็นหมอนข้างแล้วหวังว่าฝ้ายจะรู้สึกตัวแล้วกลับไปนอนท่าเก่า แต่ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้เลย

เธอนอนกอดผมอยู่อย่างงั้นทั้งคืนจน ผมเริ่มเพลียและหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

จนถึงเช้า เมื่อตื่นขึ้นมาผมเห็นเธอนอนหงายกระดุมเสื้อเหลือติดอยู่แค่2เม็ดล่าง ที่เหลือหลุดหมด (ลองนึกสภาพเม็ดบนๆหลุดไปนะครับ)

ส่วนกางเกงไม่ได้อยู่ในสภาพเดิม (คงไม่ต้องบอกนะว่าผมเห็นอะไรไปบ้าง)

ผมรีบลุกเอาผ้ามาห่มห่มให้เธอ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ผมล้างหน้าและเดินเข้าไปในครัว

ผมเห็นแม่ของฝ้ายกำลังทำข้าวเช้าอยู่ที่ครัว ซึ่งท่านเห็นผมแล้วและท่านได้เอ่ยถามผม

แม่ฝ้าย : อ้าวตื่นแล้วเหรอลูก

ผม : ครับแม่ ตื่นแล้วครับ

แม่ฝ้าย : นอนสบายไหมลูก?

ผม : ก็..สบายดีครับถ้าไม่นอนเบียดกัน

แม่ฝ้าย : อืมถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวคราวหน้าแม่จัดที่ให้นะจ๊ะ

ผม : ครับ..

แม่ฝ้าย : เอ้อ..หนูช่วยไปปลุกฝ้ายให้แม่ทีสิ

ผม : ครับๆ ได้ครับแม่

ผมเดินกลับเข้าไปที่ห้องฝ้ายมองดูเธอกำลังหลับอยู่

ผมคิดในใจ"ตรูจะปลุกยังไงดีฟระเนี้ย" ผมก็เลยเอามือจับไหล่ฝ้าย และเริ่มเขย่าแลใช้เสียงปลุกเธอ

ผม : ฝ้ายๆ .....ตื่นได้แล้ว...ตื่นได้แล้ว..

ฝ้ายตื่นขึ้นมาลุกนั้งที่เตียงแบบงัวเงีย

ผมรีบหันหลังกลับทันทีเพราะว่ากระดุมยังไม่ได้ติดแล้วพูดกับฝ้าย

ผม : เอ่อ.....ฝ้าย....กระดุมเธอ...หลุดอยู่หน่ะ

ฝ้าย :อือ....งืม.....

ผมรีบเดินออกไปจากห้องและไปที่ครัวไปนั่งรอที่โต็ะกินข้าว ซักพักฝ้ายก็เดินออกมาตาม

ฝ้าย : เก๊ต~ เห็นแม่บ้างมะ

ผม : เอ่อ..ไม่รู้สิเมือกี้ยังอยู่เลย

ในตอนั้นเองผมก็เหลือบเห็นกระดาษใบหนึ่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวเขียนไว้ใจความว่า ว่า "แม่พาพ่อออกไปโรงพยาบาลก่อนฝากเฝ้าบ้านด้วย"

พร้อมกับอาหารเช้า2ชุดเป็นไข่ดาว2ใบกับใส่กรอกทอดและขนมปัง ระหว่างนั่งทานกันอยู่นั้นเองฝ้ายก็ถามผมว่า

ฝ้าย : เมื่อคืนนอนสบายไหม เก๊ต

ผม : เอ่อ..ก็สบายดีนะ ถ้าไม่เบียดกันจะดีกว่านี้

ฝ้าย : นี่เราเบียดเก๊ตขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่รู้ตัวเลยอะ

ผม : ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ฮะ.ฮะ(หัวเราะแบบแข็งๆ)

หลังจากทานข้าวเสร๊จผมก็ไปอาบน้ำ และเตรียมตัวกำลังจะกลับ

ผมจึงได้บอกลาเธอ

ผม: ฝ้ายเดี๋ยวขอตัวกลับก่อนนะ

ฝ้าย : เก็ตเดี๋ยวสิ..เอ่อ...ช่วยอยู่รอแม่กลับบ้านเป็นเพื่อนเค้าหน่อยได้ไหม

ผม : เอ่อ..ก็ได้อยู่นะ แต่ถ้ามันเกิน4โมงครึ่งเราต้องกลับบ้านนะ

ฝ้าย : อื้ม..ยังไงแม่คงไม่กลับช้าขนาดนั้นหรอก

ผมรับปากที่จะรออยู่กับเธอ ระหว่างรอแม่ฝ้ายกลับมา ผมก็นั่งเล่นคอมของผมไปเรื่อยๆ ส่วนฝ้ายก็นั้งดูTV

เราไม่ได้คุยกันเลยหลังจากกินข้าวกัน จนในตอนนั้นเอง

ฝ้าย : เก็ต~ เมื่อเช้าหน่ะ...ขอบใจนะ...ที่หยิบผ้ามาห่มให้

ผม : อะ..อื้ม...ไม่เป็นไร(หน้าผมเริ่มแดง)

ฝ้าย : งั้นแสดงว่า..เก็ตเห็นสินะ

ผมรู้สึกตกใจนิดๆ ที่เหมือนกับว่าเธอรู้ตัวมาตลอด

ผม : ก็..นิดหน่อย...แต่ไม่ได้ตั้งใจนะ

ฝ้าย : แล้ว...ตัวเองคิดอะไรแบบนั้นกับเค้าป่าวหล่ะ?

ผม : มะ..ไม่มีทางหรอกน่า..ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้นกับเพื่อนคนสำคัญหล่ะ

ฝ้าย : แล้วตัวเองคิดว่าเค้าสำคัญระดับใหนหล่ะ ฮึ~!?

ผม : ก็สำคัญขนาดที่ว่าฝ้ายสั่งอะไร เราจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้วกันนะ

ฝ้าย : จริงน้า~~~

ผม : อื้ม...ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ

หลังจากนั้นแม่ฝ้ายก็กลับมาตอนราวๆบ่าย3 ผมก็ลาแม่กับฝ้ายกลับบ้าน

และหลังจากนั้น2วัน มือถือก็มีสายเข้า แต่เช้าตรู่ขณะที่ผมกำลังหลับอยู่ ผมดูเบอร์ที่โทรมา ฝ้ายโทรมาเรียกผมอีกแล้ว.....

04

เช้าวันนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบรับโทรศัพท์ทันทีด้วยความงัวเงีย “อือ...อืมมม...มี..อะไร...เหรอ~~” “รีบมาบ้านเราด่วนเลยนะ เอาชุดมาด้วยชุดนึงนะ”

น้ำเสียงของฝ้ายดูรีบร้อน “ยังเช้าเกินไปป่าวเนี่ย~” “เอาน่ารีบมาก่อนจะไม่ทัน แค่นี้หละบายๆ ตู้ด~~~” เธอรีบและวางสายไป “อ้าว เฮ้ย เดี๋ยว !!!”

ผมจึงรีบโทรกลับทันที แต่กลับได้ยินเพียงว่า “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามาติดต่อได้ในขณะนี้”

ผมนึกในใจว่ามันต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ ผมรีบเตรียมตัวและออกจากบ้านทันที

ผมไปถึงบ้านฝ้ายราวๆ7โมงกว่าๆ สิ่งที่ผมเห็นคือ กองอิฐบล็อกกับถุงปูนและกองทรายและหินอยู่หน้าบ้าน

ผมเจอกับแม่ของฝ้ายคนแรก “อ่าวมาแล้วเหรอลูก เร็วจัง”

“สวัสดีครับแม่ มีอะไรเหรอครับแม่ทำไมมีของกองเยอะเต็มบ้านหยั่งงี้หล่ะครับ”

แม่ฝ้ายยิ้มและบอกว่า ” ก็กำลังจะขยายส่วนบางส่วนของบ้านหน่ะ”

ผมนึกในใจที่ยัยฝ้ายโทรมาคงเป็นเพราะต้องการคนช่วยงานแน่นอนเลย

“แม่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” “ก็ต้องย้ายของออกมาก่อนหล่ะลูก”

ผมเดินเข้าไปในห้องฝ้าย ผมเห็นเธอกำลังจัดของลงกล่องอยู่ “ฝ้ายเรามาแล้ว”

เธอหันมาตอบรับผม “มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย”

“ไม่เร็วได้ไงหละก็เล่นโทรมาทำเสียงอย่างกะมีคนปล้นบ้าน”

เธอกวักมือให้ผมช่วย ”เอาน่าๆไหนๆก็มาละ ช่วยกันยกของก่อน เร็วๆเลย”

“ตกลงเรียกมาให้ช่วยงานสินะ” เธอยิ้มและบอกผมว่า “เอาน่าเดี๋ยวให้ค่าจ้าง ฮิ..ฮิ”

“แล้วที่ฝ้ายบอกให้เตรียมชุด ให้เตรียมมาไมอะ?” เธออมยิ้มและตอบกลับมา ”เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

หลังจากย้ายของเสร็จ พ่อของฝ้ายก็รื้อกำแพงไม้ออกบางส่วนจากนั้นจึงทำการผสมปูน

ส่วนตัวผมก็มีหน้าที่ยกอิฐ ก่ออิฐ ทำการขายห้องให้ใหญ่ขึ่น ไม่น่าเชื่อว่า การต่อเติมบ้านใหม่โดยตัวผมและพ่อของฝ้าย กับคนงานไม่กี่คน ส่วนแม่ฝ้ายากับฝ้ายออกไปซื้อของกลับมาพร้อมกับโซฟายาว

หลังจากนั้นผมกับฝ้ายก็เริ่มจัดของเข้าบ้านผมยังไม่รู้ว่าโซฟาจะเอาไว้ใหน เลยถามแม่ฝ้าย

“เอิ่ม... แม่ครับ โซฟานี้เอาไว้ใหนหรอครับ?”

“ยกเข้าห้องฝ้ายไปเลยลูก” หลังจากยกของเสร็จสรรพเวลาก็ประมาณทุ่มกว่าๆ

ผมคิดว่ามันถึงเวลากลับบ้านแล้ว ผมจึงไปขอพ่อของฝ้ายให้ช่วยไปส่งที่ปากซอยดังเช่นทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้กลับโดนแม่ฝ้ายขัดไว้ว่า “อย่างเพิ่งไปลูกอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน” สุดท้ายมื้อค่ำก็กลายเป็นวงเหล้า

เพราะต้องเลี้ยงคนงานที่มาช่วยงาน สุดท้ายพ่อฝ้ายก็เมาจนขับรถไม่ได้

“เอ่อ แม่ครับแล้วผมกลับบ้านไงหล่ะเนี่ย” “ค้างไปเลยสิที่นอนก็มีให้แล้ว”

“โซฟาใช่มั้ยครับแม่ ฮ่า..ฮ่า~” “แม่ซื้อมาให้เฉพาะเราเลยนะ ฮิ..ฮิ”

“โซฟาหรอครับ..ไม่ค่อยถนัดเลยครับ นอนแล้วปวดๆหนะครับ” ผมเกรงใจที่จะนอนค้างที่นี่

“แต่โซฟานี่พับเป็นเตียงได้นะลูกไม่ต้องกลัวปวดเมื่อยนะ” “อ้าว? หรอครับ ไม่รู้เลยนะครับเนี่ย”

ผมกลับเข้าไปดูในห้องฝ้ายแล้วผมก็ลองพับโซพาลง มันก็ขนาดพอๆกับเตียงของฝ้ายเลยทีเดียว

ในคืนนั้นผมได้ตัดสินใจนอนค้างแบบจำใจ แต่อย่างน้อยก็คิดว่าไม่ต้องนอนเตียงเดียวกันให้ระทึกใจอีก

แล้วพวกตู้เสื้อฝ้ายก็ย้ายไปอยู่หน้าห้องน้ำหมดผมจึงไม่ต้องเดินออกจากห้อง ทุกอย่างในห้องมันลงตัวหมดแล้ว สุดท้ายคืนนั้นผมกลับหลับสนิดเนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวัน

แต่กลางดึกผมก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้น เพราะมีบางอย่าง คลืบคลานมาหาผมอีกครั้ง!! เธอเข้ามากอดผมอีกครั้งความรู้มันเช่นเดียวกับคืนนั้น จนตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่

เมื่อตื่นขึ้นผมหันไปถามเธอ “นี่ฝ้าย...ถามหน่อยได้มั้ย”

“ว่ามาสิ ?” “ทำไม...เอ่อถึงต้องมากอดเราตอนนอนด้วยหล่ะเนี่ย” “ก็เวลานอนเค้าชอบหาอะไรกอดไว้นี่รู้สึกเหมือนกอดคุณหมี..ฮิ.ฮิ” “เอ่อ..แล้วฝ้ายไม่กลัวเราหรอ เรา...ก็เป็นผู้ชายคนนึงนะ”

“อ๋อ...ไม่กลัวหรอกเค้าไว้ใจเก็ตนะ เค้ารู้ว่ายังไงเก็ตก็ไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ๆ แต่...ถ้า....” “แต่...ถ้า..อะไร..?”

เธอหน้าแดงแล้วพูดเบาๆกับผมว่า “ถ้าเก็ตต้องการขนาดนั้นหล่ะ...ก็...เค้าก็....ไม่ว่าอะไรนะ....ถ้าเก็ต...จะ...~”

ผมตอบเธออย่างจริงจัง “พอ...พอ.ขอหละเราเป็นเพื่อนกันมาตลอด อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ เราไม่ทำแบบนั้นกับฝ้ายหรอกน่า”

เธอมองหน้าผมและหัวเราะ “ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า เก็ตทำไมจริงจังหยั่งงั้นหล่ะ ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า”

ผมงงที่เธอหัวเราะ “วะ...วะ..ว่ายังไงนะ~?”

“ก็เค้ายังพูดไม่จบเลย ว่าเค้าจะบอก ว่า...ถ้าต้องการมากก็แอบไปช่วยตัวเองในห้องน้ำก็ได้ รึเก็ตคิดอะไรแบบนั้นกับเค้า อ๊ายยย~ ทะลึ่งๆ ฮ่า....ฮ่า....ฮ่า...ฮ่า~”

ด้วยความที่ผมหน้าแตก ผมจึงแก้เผ็ดด้วยการจี้เอวเพราะผมรู้ว่าเธอบ้าจี้ขั้นรุนแรง

“นี่แนะๆๆ ขำนักใช่มั้ย นี่ๆๆ ต้องโดนแบบนี้”

เธอดิ้นและขำจนน้ำตาเล็ด “ฮ่าๆเก็ต...พอ....เถอะพอได้แล้ว ยะ...ยะ..ยอมแล้วๆ อ๊า~ฮ่าๆ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา

“เอ้า~ ตื่นๆ เด็กๆกินข้าวเช้ากันได้แล้วจ้า~”

สภาพที่แม่ฝ้ายเข้ามาเห็นในตอนนั้น เป็นภาพที่ชายคนนึงกำลังขึ้นคร่อมบนตัวของลูกสาว และเสื้อผ้าหลุดออกเนื่องจากตัวของฝ้ายดิ้นนั่นเอง

ในนาทีนั้นผมคิดว่ามันคงจบและหมดสิ้นความไว้เนื้อเชื่อใจแน่ๆ แล้วผมคงโดนไล่ออกจากบ้านแน่นอนและผมอาจ ไม่ได้มาที่นี้อีก

แต่ว่า....ผลมันออกมากลับกันอย่างไม่น่าเชื่อ

“เอ่อ....ตามสบายเลยนะลูก แม่ไม่กวนหล่ะนะ”

แล้วแม่ฝ้ายก็ปิดประตูไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อ๊ะ!!! เดี๋ยวสิแม่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคร้าบบบ~….มันไม่ใช่แบบน้านนนนนน~”

“นี่เก๊ต ลุกออกไปได้ยังอะ หนักนะ”

ผมรีบลูกออกจากตัวของฝ้ายทันทีแล้วเดินออกไปจากห้อง แล้วผมก็รีบไปคุยกับแม่ฝ้ายก่อนทันทีเพื่อไม่ให้มันเกิดการเข้าใจผิดกันมาก ไปกว่านี้

“แม่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนะครับ ผมแค่จื้เอวฝ้ายเองครับ”

“แหมๆ เมื่อกี้แม่ก็นึกว่าจะได้ลูกเขยซะแล้วนะเนี้ย” “โธ่~ แม่คร้าบบ~ ผมไม่กล้าทำขนาดนั้นหลอกเมื้อกี้แค่หยอกกันเล่นเฉยๆ”

“ไม่มีอะไรหรอกแม่หนูก็ไปพูดแทงใจเก็ตนิดหน่อยหนะ เก็ตเลยแกล้งหนูแก้เขิน”

“แล้วเราไปพูดอะไรแทงใจหล่ะฮึ?

“ก็....คือ.....”

ผมเอานิ้วจี้เอวฝ้ายสกัดการพูด “ลองพูดอีกทีสิคราวนี้จะเอาให้ขาดใจตายเลยคอยดู”

“น่า...น่า....เลิกทะเลาะกันได้นะ มา..มากินข้าวๆ”

หลังจากกินข้าวเสร็จผม ก็เดินทางกลับบ้าน

END EP 4

05

บ่ายวันอาทิตย์วันหนึ่งในช่วงปิดเทอมช่วงปวช1 ที่แสนจะน่าเบื่อและอากาศที่ร้อนจัด ผมนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องโทรมๆในบ้านผมเอง

จู่ๆ ก็มีโทรศัพดังเข้ามา ผมดูสายปลายทางที่เรียกเข้าเป็นเบอร์ที่ผมไม่ได้เมมไว้โทรเข้ามา

ผมกดรับสายและทักทายตามมารยาท "สวัสดีครับ..ขอสายใครครับ.."

ผมได้ยินเสียงตอบกลับเป็นเสียงที่คุ้นเคย แม่ฝ้ายนั่นเอง "อ่าเก็ตอยู่ใหมจ๊ะ

"ครับแม่..พูดอยู่ครับ มีอะไรเหรอครับ"

"ฝ้ายไม่สบายน่ะลูก วานช่วยไปดูให้หน่อยสิจะได้มั้ยจ๊ะ"

"อ้าว..แล้วแม่ไม่อยู่บ้านเหรอครับ ติดธุระอะไรหรอครับ"

"ใช่จ๊ะ..ตอนนี้แม่ทำธุระอยู่ต่างจังหวัดน่ะ"

"อ้าว..แล้วตอนนี้ใครดูแลฝ้ายอยู่หล่ะครับ?"

"มีจ๊ะ..แต่เค้าจะกลับเย็นนี้แล้วไง เก๊ตก็ช่วยดูให้แม่หน่อยแล้วกันนะ"

"ครับๆ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปดูแลให้ครับ"

ผมทำการจัดกระเป๋า แล้วเดินทางออกจากบ้าน ผมรู้สึกเอะใจและสิ่งที่ผมคิดไว้คือ แม่ฝ้ายเอาเบอร์เรามาได้ไงแล้วตอนนี้ใครดูยัยฝ้ายอยู่

ผมเดินทางไปบ้านฝ้ายเวลาไม่นานนักผมก็มาถึง พอผมเข้าในบ้าน สิ่งที่ผมเห็นคือมีผู้หญิงอยู่คนนึงอยู่ในครัวกำลังทำบางอย่างอยู่

เธอทักทายกับผม "สวัสดีจ้า"

"สวัสดีครับ"

"มาหาฝ้ายเหรอจ๊ะ...อยู่ในห้องโน่นแหนะ"

"ครับๆ ขอบคุณครับ"

ผมเดินเข้าไปในห้องฝ้ายแล้วผมก็ตกใจ เพราะในห้องผมเห็นผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกันทั้งในห้องและในครัว ผมทำหน้างงๆจนฝ้ายทักขึ้นมาว่า

"อ้าวเก๊ต..มาแล้วเหรอ"

"อื้ม"

"เก็ตไม่ต้องตกใจนะ นี่ลูกพี่ลูกน้องที่เคยเห็นในรูปไงที่เป็นแฝดกันน่ะ"

เธอบอกจนผมนึกออกจนได้ "อ๋อ"

"เดี๋ยวฝ้ายจะแนะนำให้รู้จักนะ คนที่เล่นคอมอยู่คือพี่ฟ้าเป็นคนพี่"

ผมทักทายกับพี่ฟ้า "สวัสดีครับพี่ฟ้า"

"หวัดดีจ๊ะ"

"ส่วนคนที่อยู่ในครัวชื่อพี่ฝนนะ"

"สวัสดีครับพี่ฝน"

หลังจากที่ทักทายกับพี่สาวฝาแฝดแล้ว ผมก็เริ่มมาสอบถามอาการของฝ้ายว่าเป็นยังไงบ้าง

"เป็นไข้มากี่วันแล้วเนี่ย แล้วเป็นอะไรมากไหมอะ"

"ก็ขึ้นมา2วันแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วไม่เป็นไรมากแล้วหล่ะ"

"อืม ดีแล้วหละไม่ได้เป็นอะไรมาก"

ในตอนนั้นเองพี่สาวฝาแฝดเห็นผมดูท่าทางเป็นห่วงฝ้าย พวกเธอจึงหยอกผม

"วิ้วๆ หวานจังเลยนะคู่นี้เนี้ย พี่รู้สึกอิจฉาจังเลย คิๆ"

พอฝ้ายได้ยินเธอก็เลยแก้ตัวแทนผมไปว่า

"อะไรอ่า..พี่ฟ้า เก็ตแค่ถามตามปรกติแค่นั้นเองนะ แล้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย"

พี่ฟ้าหันมาทางผมแล้วก็ถามผม "แล้วเก๊ตล่ะ คิดอะไรกับฝ้ายเค้ารึเปล่าหล่ะ? ฮึ.."

ผมรีบตอบกลับทันที

"โถ่พี่ฟ้าอย่าถามแบบนั้นซิครับ ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ ผมมาตามคำสั่งของแม่ฝ้ายเท่านั้นเอง"

แต่พี่ฟ้าก็ยังไม่จบ เธอยังยิงประโยคเด็ดเข้ามาอีก

"งั้นเราก็ยังไม่มีใครเจ้าของสินะ ฮิๆ"

"อ่าใช่ครับ"

พี่ฟ้าเธอทำหน้าแดง มองผมและบอกผมว่า

"ถ้างั้น...เก็ต...มาเป็นแฟนพี่มั้ยล่ะจ๊ะ?...ฮิๆ"

จากนั้นฝ้าย ก็สวนขึ้นมา

"พี่ฟ้าคร้า....นั้นเพื่อนหนูน้า..."

พี่ฟ้าหัวเราะและกลับมาพูดกับฝ้ายว่า

"อะไรกันฝ้าย ฝ้ายหึงเหรอเนี่ย ไหนบอกว่าฝ้ายไม่ได้คิดอะไรกับเก็ตไง คิๆ"

จากนั้นพี่ฝนก็เดินเข้ามาพร้อมข้าวต้ม พร้อมกับถามพี่ฟ้าไป

"ฟ้าแกล้งอะไรน้องเค้าอีกล่ะ?"

"ฮิๆเปล่าซะหน่อย....ก็แค่แหย่น่ะ 2 คนนี้น่ารักดี"

"เอ้อ...แล้วไป"

พี่ฝนหันมาทางผมแล้วก็ถามผมทันที

"แล้วนาย ชื่ออะไรรึ"

"อ่า..ชื่อเก็ตครับพี่ฝน"

และก็ไม่พ้น เธอยิงคำถามเดียวกันกับพี่ฟ้าเลย

"แล้ว..แล้ว..เก็ต มีแฟนรึยังหล่ะ"

เธอถามผมแต่ ผมก็ยังตอบเหมือน เพราะผมก็ยังไม่มีจริงๆนี่นา

"ยังครับพี่ พี่ถามผมทำไมล่ะ?"

เธอทำหน้าเขินๆ หันมาทางผม และบอกผม

"แล้ว...แล้วเก็ต...สนใจเป็นแฟนพี่มั้ย?.."

"อ่าไม่เป็นไรครับพี่ อย่าแกล้งผมกันซิครับ"

ฝ้ายทำหน้าค้อนใส่พี่ฝน แล้วก็บอกพี่ฝน

"อะไรกัน...พี่ฝนก็อีกคนเหรอ..."

พอฝ้ายพูดไปแบบนั้น ทำให้พี่ฝนอดที่จะขำไม่ได้

"ฮะๆ ล้อเล่นจ๊ะ พี่ล้อเล่น"

ก่อนที่ทั้งสองคนจะเตรียมตัวกลับ เลยบอกให้ฝ้ายกินข้าวกินยา และส่งหน้าที่นี้ต่อให้ผม

"อะเลิกแกล้งละ มา..ลุกขึ้นมากินข้าวแล้วกินยาเดี๋ยวพวกพี่ต้องไปแล้วนะ"

หลังจากกินข้าวแล้วกินยาเสร็จ ซักพักพี่ฟ้ากับพี่ฝนก็ขอตัวกลับ

"นี่ฝนไปได้ยัง เดี๋ยวสายนะ นี่ก็4โมงแล้วด้วย"

"นั่นสิ ไปเลยดีกว่า ใกล้เวลาแล้วด้วย"

"เก็ตจ๊ะ พี่ฝนฝากฝ้ายด้วยนะพวกพี่ต้องไปทำธุระแล้ว"

ผมตอบรับพวกเธอ "ได้ครับพี่ฝน"

"อ้อ แล้วก็ให้กินยาตามที่จัดไว้ให้ด้วยหล่ะ หมดชุดนั้นก็น่าจะหายดีแล้ว ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งอาบน้ำจะดีกว่านะ ใช้วิธีเช็ดตัวเแทน"

ผมเป็นห่วงว่าตัวเองอาจจะะมีงานเข้ามากกว่านี้ ก็เลยถามพี่ฝนเกี่ยวกับแม่ฝ้าย

"เอ่อ พี่ฝนครับ แล้วแม่เมื่อใหร่จะกลับเหรอครับพอรู้มั้ย?"

"ไม่รู้สิอาจอีกวันหรือ2วัน"

ผมตกใจเมื่อรู้ว่าอีกหลายวันกว่าแม่ฝ้ายจะกลับมา

"ห๊ะ!!! จริงรึครับ แล้วระหว่างนั้น ใคร...ใครจะมาดูแลฝ้ายหล่ะครับ?"

"ก็...ก็อยู่กันลำพังไปก่อนละกันนะ

พี่ฝนเร่งพี่ฟ้า ให้รีบไปทำธุระ

"นี่ ยัยฝนไปกันยังเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ"

"จ้าจ้า..ไปเดี๋ยวนี้แหละๆ"

และสุดท้ายเธอก็ยังไม่ลืมที่จะย้ำกับผมและฝ้ายเอาไว้

"อย่าลืมหละ กินข้าวกับยาตรงเวลา แล้วก็นะ...."

ผมทำหน้าสงสัยกับคำ"แล้วก็นะ..."ของพี่ฝน ว่ามันคืออะไรกันแน่?

"แล้วก็ ??? ...แล้วก็อะไรหล่ะพี่ฝน..?"

เธอยิ้ม และบอกแต่เพียงว่า

"ระวังตัวไว้ให้ดีๆหละ ไปหล่ะนะ บ็ายบายจร้า"

ผมงงกับคำพูดของเธอ แล้วมันจะเกินอะไรขึ้นกับเราหล่ะเนี่ย!!!!

"ระวังตัวเหรอ? ระวังตัวอะร้ายยยยยยย~!!!

จากนั้นพี่สาวทั้ง 2 คนก็เดินออกจากบ้านไป ตอนนี้มีผมกับฝ้ายอยู่เพียงลำพังเท่านั้น แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร

และผมก็นั่งเล่นคอมเพื่อฆ่าเวลา รอเวลาที่จะต้องให้ทานยาครั้งต่อไปก้คือประมาณ 6 โมงเย็น

แต่ผมก็เล่นได้ไม่นานนักเนื่องจากช่วงนั้นเป็นเวลาบ่ายซึ่งเป็นเวลาที่ชวนนอนเสียเหลือเกิน ผมก็เลยนอนใกล้ๆฝ้าย เพื่อที่ว่าเวลาเธอต้องการอะไรผมจะได้จัดการให้ได้เร็วที่สุด

ผมก็เลยตั้งนาฬิกาปลุกไว้ด้วย จะได้ตื่นมาพากินยาได้ตรงเวลาที่สุด และหลังจากผมก็หลับไป.............

ตื๊ด.ตื๊ด.ตื๊ด........ตี๊ด....ตี๊ด....ตี๊ด...

ผมงัวงเงียตื่นขึ้นมาจากเสียงมือถือผมที่ปลุกมาตอนราวห้าโมงครึ่ง พอผมจะลุกขึ้นมา แต่..ก็ต้องพบว่าฝ้ายมานอนกอดหลังผมอีกแล้ว(นอนดิ้นได้โล่ห์จริงๆเล้ยแม่คู้ณ~)

ผมผละตัวเธอออกจากตัวผม และก็ได้เดินไปที่ครัว พอเข้าไปในครัวผมก็เห็นข้าวต้มที่พี่ฝนต้มไว้ก่อนไป ก็เลยอุ่นซักหน่อยแล้วก็จัดแจงใส่จานแล้วเดินเข้าไปปลุกยัยฝ้าย

เพื่อที่จะให้กินข้าวแล้วก็กินยาตาม

"ฝ้าย..ฝ้าย ตื่นได้แล้วๆ ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว"

ยัยฝ้ายตื่นขึ้นมาแบบงัวเงีย

"อือ......ถึงเวลากินยา แล้วหรอออ~...งึม..งึม"

"อืม ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนแล้วจะได้กินยา แล้วนอนพักอีกซักรอบนะ"

ผมป้อนข้าวให้เธอ แล้วก็จัดยาให้เธอกิน หลังจากกินข้าวกินยาได้ซักพักนั่นเอง เธอก็เรียกร้องสิ่งที่ทำให้ผมลำบากใจเข้าให้

"เก๊ต...."

"อะไรรึ...ว่ามาซิ"

"เค้าอยากอาบน้ำอะ...ได้มั้ย?"

"ไม่ได้..ไม่ได้ อาบน้ำไม่ได้เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก เช็ดตัวดีกว่านะฝ้าย"

เธอเชื่อผมและขอร้องให้ผมช่วย

"เอางั้นก็ได้ เตรียมผ้ากับน้ำมาแล้วกัน"

ผมเองก็ไม่อะไรมากเพราะยังไงฝ้ายก็เป็นไข้ แล้วก็รับปากมาจากแม่ว่าจะดูแลอยู่แล้ว ผมออกไป แล้วก็ไปเตรียมน้ำอุ่นต้มน้ำร้อนผสมน้ำให้อุ่น

หลังจากนั้นผมก็เข้ามา

"เอ้าฝ้าย...น้ำอุ่นกับผ้าได้แล้วนะ..ฮะ..ฮะ..เฮ้ย~!!!!"

ในตอนนั้นเองฝ้ายถอดเสื้อรออยู่ก่อนแล้ว แล้วก็นั่งอยู่บนเตียง หันหลังรอผมเอาน้ำมาให้

"ฝะ..ฝ้าย ฝ้ายถอดเสื้อทำไมอะ?"

"อ้าว...ไม่ถอดจะเช็ดตัวไงอะ? งงไรหล่ะ"

"ก็อย่างน้อยก็รอให้เราออกไปก่อนไง แล้วฝ้ายค่อยถอดเสื้อนะ"

เธอค้อนใส่ผมแล้วก็บอกผมว่า

"ไม่ต้องเลย..ไม่ต้องเลย ดูมั่งสิว่ามีใครอยู่นอกจากเก็ต เก็ตไม่เช็ดให้ฝ้ายแล้วใครจะทำให้ ไม่ต้องพูดมาก มาเลยๆ"

ผมปฏิเสธเธอทันที แต่สุดท้ายยังไงก็ไม่มีทางได้หรอก

"ไม่ๆ ฝ้ายเช็ดเองดีกว่า"

"ไหนๆ ไหนบอกจะเชื่อที่ฝ้ายสั่งไง ลืมสัญญากันแล้วใช่มั้ย?"

ผมพูดอะไรไม่ออก ซึ่งคำที่พูดออกไปได้นั้นมีแค่คำเดียว

"คร๊าบบ เข้าใจแล้วครับ"

"ดีมาก ฮิ..ฮิ"

"แต่ว่าเราเช็ดแค่หลังได้แค่นั้นนะ ด้านหน้าก็...ดูแลตัวด้วยละกันนะ"

"อื้ม ได้จ้า

หลังจากนั้นผมก็เช็ดหลังให้เธอ แต่ว่าหลังจากเช็ดไปได้ซักพัก เธอก็ถามผม

"นี่..เก็ต...ไม่สนใจ...จะเช็ดด้านหน้าบ้างเหรอ...?"

ผมอึ้งกำคำถามของเธอแต่ผมก็ต้องตอบเธอ

"มะ..ไม่ดีกว่านะ เธอเช็ดเองอะดีแล้ว"

"แหน่ะ...ทำมาเป็นอาย อะไรกันเก็ตก็เห็นอยู่ออกบ่อยนิ"

ผมรีบตอบกลับทันที

"แล้วฝ้ายคิดว่าเราตั้งใจจะมองหรือไงล่ะ?"

"เหรอ......จ๊ะ"

เธอหันหน้าเข้าหาผม

"เฮ้ย~ จะหันมาทำใมเล่า!!!"

ผมทิ้งผ้าหันหน้าเดินออกไปทันที ยัยนี้ชักจะเล่นแรงมากขึ้นทุกทีสิน่า สงสัยต้องบอกอะไรให้เธอเลิกทำอะไรแบบนี้แล้วล่ะมั้งเนี่ย

ตอนที่ผมคิดอะแบบนี้ซักพักก็เสียงฝ้ายดังออกมาจากในห้อง

"เก็ตตตตต~..."

"มีอะไรให้ช่วยอีก ?"

"ช่วยเอาชุดนอนใหม่มาให้เปลี่ยนหน่อย"

"โอเค..ขอหาแปปนึง"

ผมหาชุดไปให้เธอแต่ผมไม่ได้เข้าไปในห้องของเธอนะ ผมก็แค่เปิดประตูแล้วโยนเข้าไปให้

ผมบอกให้เธอใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปนอน หลังจากนั้นก็ไปหาอะไรกิน จนเวลานั้นก็ราวๆทุ่มกว่าๆ

ผมเลยแวะไปดูฝ้ายว่าเป็นยังไงบ้าง แต่ที่สิ่งที่เห็นอยู่คือฝ้ายกำลังนอนดูTVอยู่ ผมก็เลยถามเธอ

"ดูทีวีได้แล้ว แสดงว่าหายไข้แล้วหล่ะสิ?"

"ยังซะหน่อย แต่ก็ดีขึ้นนะ ว่าจะดูซักพักแล้วก็นอนล่ะ"

"อือ..อือ..รีบนอนด้วยหล่ะ จะได้หายไวๆ"

"จร้า...จร้า"

จากนั้นผมก็ไปนั่งเล่นคอมที่โซฟา สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนอกจากนั่งเล่นคอม

เล่นไปจนเวลาประมาณ3ทุ่มกว่าๆ ก็เลยคิดว่าไปดูฝ้ายซะหน่อยดีกว่า ว่านอนหรือยัง พอไปที่ห้องก็เห็นว่าTVยังคงเปิดอยู่

ผมก็เลยจัดแจงไปปิดทีวีแล้วก็จัดท่านอนให้เธอ แต่ว่าเธอรู้สึกตัวขึ้นมาเสียก่อน

"อืม...อือ..นี่เค้าเผลอหลับไปเหรอ...."

"อืม....ใช่ก็เลยจะพามานอนนี่หล่ะ"

"อือ....เค้าหนาวอะ.....ช่วยมานอนกับเค้าได้ไหมอะ"

ผมอึ้งกับคำพูดเธอ ผมก็เลยจะช่วยเธอด้วยการไปลดแอร์ให้เย็นน้อยลงกว่านี้

"เดี๋ยวเราลดแอร์ให้ดีกว่านะ...ฝ้ายจะได้นอนได้"

"รีโหมดมันเสียหน่ะ...."

ตายห่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย ตกลงว่าจะหนีไม่ได้ใช่มั้ยฝ้าย~~~!!...

"เอ่อ งั้นห่มผ้าเพิ่มละกัน เด่วจะห่มให้นะ"

"ไม่ต้องหรอก...ห่มผ้าเยอะๆหายใจไม่ออกหน่ะ พะรุงพะรังด้วย"

ผมปฏิเสธแบบเด็ดขาดทันที

"ไม่ ๆ ๆ ๆ ดีที่สุดแล้ว"

ผมเด็ดขาดแต่เธอเด็ดขาดกว่าผมซะอีก

"นี่เป็นคำสั่ง มานอนด้วยกันเดี๋ยวนี้~!!!"

"อู ก็ได้...ก็ได้.."

หลังจากเธอออกคำสั่งกับผม ผมก็เลยเดินปิดคอมพ์ ปิดไฟ แล้วก็ไปนอน

"เขยิบๆ ชิดในเลย"ผมบอกกับเธอไป แต่ซะที่ไหนล่ะ

"เก็ต หันหน้ามานี่!!" ผมพลิกตัวหันไปหาเธอ(ทำไมเราเป็นคนที่ทำตามคำสั่งง่ายๆอย่างนี้ว้า~)

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าของเธออยู่ใกล้มาก จากนั้นเธอจับมือผมแล้วเอามือผมโอบตัวเธอไว้

"เก็ตอย่าว่าอะไรเราเลยนะ แต่ว่าช่วยอยู่แบบนี้ทั้งคืนได้มั้ย?"

ผมพูดอะไรไม่ได้ตอนนั้นหัวผมมันหมุนไปหมด แต่สุดท้ายดัวยคำสัญญาระหว่างเรา ผมก็เลยยอมทำตามเธอไป

จนในที่สุดผมก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.............จนรุ่งเช้า

ในตอนที่ผมงัวเงียตื่นขึ้นมานั้น ผมไม่พบเธอนอนอยู่แล้ว

ผมเป็นห่วงเธอและออกตามหาว่าเธออยู่ที่ไหน เผื่อว่าเธอยังเป็นไข้อยู่อาจจะฟุบไปตรงไหนก็ได้

แต่รู้สึกว่าผมจะเป็นห่วงเธอมากเกินไป เธออยู่ในห้องน้ำและเธอกำลังอาบน้ำอยู่

จากนั้นผมก็กลับเข้าไปที่ห้อง ไปนอนต่อเพราะรอจะเข้าห้องน้ำบ้าง

ในช่วงที่ผมเคลิ้มๆอยู่นั้น ฝ้ายอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอเดินมาหาผม และกระซิบลงตรงข้างๆหูอย่างแผ่วเบา

"ตื่นได้แล้วจ๊ะ พ่อคนขี้เซา"

ผมถึงกับต้องตื่นขึ้นมาทันที หลังจากนั้นผมก็ถามอาการไข้จากฝ้าย

"เป็นยังไงบ้างหล่ะ หายดีแล้วเหรอ?"

"อืมสบายดีเลยละ ไม่มีไข้แล้วด้วย"

"อืมดีขึ้นก็ดีแล้ว หิวมั้ย? จะกินอะไรหรือเปล่า?"

"อะไรก็ได้ทำมาเหอะ"

"งั้นเดี๋ยวรอเราอาบน้ำก่อนนะ จะทำอะไรให้กิน"

"อืม งั้นเดี๋ยวเค้านั่งรอดูทีวีกับเป่าผมรอละกัน"

ผมออกไปจากห้องแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว หลังจากนั้นผมก็เข้าครัวเพื่อที่จะดูว่าพอจะมีอะไรที่จะทำอาหารกินได้บ้าง

แต่ในตู้เย็นมีของกินอยู่พอจะอยู่ได้หลายวันเลย ผมก็เลยคิดที่จะทำของกินได้มากขึ้น แต่สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออก ก็เลยทำของกินง่ายๆ

ที่แม่ฝ้ายเคยทำให้กิน ผมทำไข่ดาว ฮ็อดด็อกทอด และขนมปังปิ้ง อย่างละ4ชิ้น

หลังจากนั้นผมก็เดินไปเคาะประตูเรียกฝ้าย เพื่อที่เราจะกินข้าวเช้าด้วยกัน

"ก็อก..ก็อก..ก็อก..."

"ฝ้ายๆ เราทำเสร็จแล้วนะ ลงมากินข้าวด้วยกันเหอะ"

"จ้า~~..."

พวกเราเดินไปที่ โต๊ะอาหารเพื่อที่จะลงมือกินกัน แต่ว่าท่าทางของฝ้ายนั้นประหลาดใจมาก เมื่อพบกับอาหารที่ผมทำไว้

"ว้าว~ เก็ตทำพวกนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย"

"ก็นิดหน่อยหน่ะ ที่บ้านเราขายอาหารตามสั่งช่วยแม่บ้างนิดหน่อย นี้ทำไม่เป็นก็แปลกละ อีกอย่างนะ ไม่ใช่เรื่องยากเลยเรื่องทอดๆนิ"

"อืม ก็จริงนะ ช่างเถอะหิวแล้ว กินกันดีกว่า ฮิ...ฮิ.."

ระหว่างที่เรากำลังทานกันอยู่ อยู่เธอก็ทำหน้าแดงแล้วก็พูดออกมา

"นี่...~ เมื่อคืนรู้ตัวรึเปล่า?...."

"หืม? รู้ตัว? รู้ตัวอะไรหรอ???"

เธอหน้าแดงมากขึ้น และบิดไปบิดมา และเธอก็บอกผม

"ก็มือเก๊ตน่ะ...อยู่ไม่สุขเลย..เที่ยวไปจับโน้นจับมั่วไปหมดเลย....~"

ผมถึงกับสำลักกับคำพูดของเธอ

"อึ๊ก!!!! อะแค่ก...อะแค่ก..อะแค่ก อ็อกๆ เราขอโทษเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

ผมเห็นเธอหัวเราะใส่ผม สุดท้ายเรื่องที่เธอบอกก็ไม่ใช่เรื่องจริง

"ฮะ...ฮะ...ฮะ ล้อเล่น..ล้อเล่น ถึงกับสำลักเลยรึ ฮ่า..ฮ่า.."

"สำลักจริงๆ นะเนี่ย....โห..อย่าทำอีกหล่ะ ล้อเล่นได้แรงมาก"

"หุๆ หน้าเก็ตตอนตกใจเนี่ยตลกดีอะ"

หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จ เธอก็อาสาล้างจาน เพราะผมทำข้าวเช้าไปแล้ว

หลังจากนั้นเราก็กลับมาที่ห้อง ผมก็ทำการเก็บกระเป๋าเตรียมกลับเพราะเห็นว่าเธอหายดีแล้ว

"เก๊ตอะไรกัน...จะกลับแล้วเหรอ"

"อืม ก็ดีขึ้นแล้วนิ พอจะดูแลตัวเองได้แล้วเราก็เลยจะกลับหน่ะ

"อือ...อย่าเพิ่งกลับสิ เค้าไม่อยากเฝ้าบ้านคนเดียว...เค้ากลัว"

"เอ้า~..กลัวอะไรละ บ้านนี้ก็บ้านเธอเองนะ?"

"ใจร้ายอ่า ตัวเองจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเรา เฝ้าบ้านคนเดียวงั้นหรอ?"

ผมคิดในใจ เออจริงว่ะ แถวนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจด้วยซิ

"โอเคๆ อยู่ต่อก็ได้ แต่ถ้าแม่กลับมาเรากลับเลยนะ"

"เย้ ดีใจจัง ฮิ...ฮิ.."

แต่สุดท้ายเราก็แยกไปเรื่อยเปื่อยกันเองฝ้ายดูทีวี ส่วนผมก็นั่งเล่นคอม จนล่วงเลยเวลาไปซักพักฝ้ายก็เริ่มที่จะบ่นขึ้นมา

"นี่เก็ต...น่าเบื่อเนอะว่ามะ"

"อืม...นั่นสิ...แล้วจะทำไรแก้เบื่อกันดีหล่ะ"

ฝ้ายเริ่มจะคิดอะไรออก เธอนำเสนอผม

"นี่ๆ ไปเช่าDVDดูกันมั้ยล่ะ?"

"เออ..~..น่าสนใจ..น่าสนใจ ว่าแต่ร้านมันอยู่แถวไหนละ?"

"เนี๊ยๆ. แถวนี้แหละใกล้เอง"

หลังจากนั้นเราเดินไปที่ร้านเช่าDVD เราเดินเลือกหนังซักพักนึง แต่ส่วนใหญ่แผ่รที่เช้ามาจะเป็นของฝ้ายซะนี่

ส่วนผมคิดไม่ออกว่าจะดูอะไรดี หลังจากนั้นเรากลับมาที่บ้าน เธอก็เริ่มเปิดDVDดูทันที

ผมพับโซฟาลงแล้วเลื่อนไปต่อกับเตียงฝ้ายเพื่อให้มีที่ได้กว้างขึ้น

เรานั้งดูหนังกันไปจบไป1เรื่อง ผมมองเวลาก็ราวๆบ่าย2โมงกว่าๆ ผมก็เลยออกความคิดเห็นกับฝ้ายว่าจะกินอะไรมั้ย

"ฝ้ายหิวยัง? กินอะไรมั้ยเดี๋ยวทำให้"

"อือ ไม่ต้องทำอะไรที่ยุ่งยากหรอก ลองเปิดช่องแช่แข็งดูรึยังล่ะ?"

"ยังเลย เด่วจะลองดู"

ผมเดินไปเปิดตู้เย็นดูที่ช่องแช่แข็ง ผมเห็นอาหารแช่เข็งอยู่ค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว

ยังคิดอยู่เลยว่า ว้า~เมื่อเช้าทำไมดูไม่ดูให้หมดว้า ผมนำข้าว2กล่องเข้าเตาไมโครเวฟทันที

หลังจากเวฟเสร็จผมก็เรียกเธอมาทานข้าวด้วยกัน กินเสร็จแล้วเราก็กลับไปดูหนังกันต่อ

หนังเรื่องที่2เป็นแนวโรมานติก เรานั่งดูกันไปซักฟักพอถึงกลางๆเรื่องเธอก็ฝุบมาซบใหล่ผม

ผมมองหน้าเธอผมคิดว่าเธอหลับไปแล้วแต่เธอยังคงดูหนังอยู่แบบนั้นจนจบเรื่อง

เราพักดูหนังกันซักพักหลังดูนังจบ ผมออกไปเตรียมข้าวเย็น แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากเพราะอาหารแช่เข็งมีอยู่เยอะ

เรานั่งทานมื้อเย็นกันตามปรกติหลังจากทานเสร็จผมก็ไปอาบน้ำพอผมอาบเสร็จเธอก็เข้าไปอาบตาม

หลังจากนั้นเรามานั้งดูหนังในห้องเรื่องสุดท้ายเป็นหนังผีเราดูไปก้นได้ซักพักแต่คราวนี้เธอมานอนซบไหล่ตั้งกะต้นเรื่องเลย

พอได้กลางๆเรื่องเธอหลับไปแล้วสุดท้ายผมก็ดูยันจบเรื่องคนเดียวผมลุกไปปิดเครื่องแล้วคิดว่าจะเลื่อนเตียงผมกลับที่เดิมแต่กลัวว่าเธอจะตื่นผมเลยต้อง

นอนไปแบบนั้นเพราะเตียงมันต่อกันแล้วค่อนข้างกว้าง พอลองนอนดูไม่เบียดกันเท่าไหร่นัก ผมหลับไป แต่คืนนั้นผมฝันว่าโดนผีอำ

สงสัยเพราะดูหนังก่อนนอนเลยเอาไปฝันซะมั่ว ผมรู้สึกตัวว่าขยับไม่ได้พลิกตัวก็ไม่ได้เหมือนโดนอะไรทับอยู่ผมตื่นขึ้นมาเห็นว่าเธอนอนกอดผมแบบเต็มตัว

ผมลุกไม่ขึ้นจึงต้องรอให้เธอตื่น ผมนอนรอเธอตื่น เพราะไม่อยากปลุกเธอ แต่ซักพักใหญ่ๆเธอก็พลิกตัวผมรีบลุกออกทันทีเวลาตอนนั้นประมาณ10โมงกว่าๆได้

ผมรู้สึกแปลกๆว่าร่างกายผมผิดปรกติแต่ผมไม่ได้คิดอะไร ผมเดินออกจากห้องเพื่อว่าจะอาบน้ำแต่เมือผมเดินออกจากห้องผมก็เห็นว่าแม่ฝ้ายกลับมาแล้ว

"อ้าวตื่นแล้วเหรอลูก แล้วฝ้ายละ"

"อ่อ...ยังหลับอยู่เลยครับ"

"งั้นเราไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยมากินข้าวก่อนกลับนะ"

"ให้เรียกฝ้ายด้วยมั้ยครับ"

"ไม่ต้องหรอกจ๊ะ"

"แล้วแม่กลับมาเมื่อไหร่ครับเนี่ย?"

"ก็ราวๆตี3ครึ่งอะจ๊ะ"

"กลับมาซะเกือบเช้าเลยนะครับ"

"แล้วเมื่อคืนไปถึงไหนกันละ? ฮิ....ฮิ..."

"อะไร?....อะไรถึงไหนครับ?"

"อ้าวก็แม่เห็นนอนกอดกันกลมเลยนินา เอ~...ยังไม่ถึงไหนกันหรอ?"

"อ่า..นั้นต้องโทษลูกสาวแม่แล้วละครับที่ชอบมานอนล็อกตัวผมเล่น"

"งั้นเหรอจ๊ะ ฮิ...ฮิ.."

ผมก็ไปอาบน้ำและก็กินข้าว แล้วผมกลับเข้าไปที่ห้องฝ้ายเพื่อจัดของเตรียมกลับบ้าน

เพราะผมรู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว ระหว่างที่ผมกำลังจัดของอยู่นั้น เธอตื่นขึ้นมาแบบงัวเงีย

"อือ.....งืม.....เก๊ต....จะกลับแล้วเหรอ?"

"ใช่..จะกลับแล้วหล่ะ แม่ฝ้ายกลับมาแล้วนิ เราก็เลยจะกลับก่อนเพราะว่ามีงานเข้าน่ะ"

"อืม...แล้วเจอกันใหม่นะ"

"อืม ง้ั้นไปนะบ๊าย...บาย"

"จร้า....บายจร้า"

ผมเดินออกจากห้องไป แม่ผ่านมาเห็นผม แม่ก็เลยถามผมก่อนกลับ

"จะกลับแล้วเหรอลูก"

"ครับ จะกลับแล้วครับ"

"จ้า เดินทางดีๆโชคดีจ๊ะลูก

ผมไหว้ท่านก่อนกลับ

"ไปแล้วครับแม่สวัสดีครับ"

"จ๊ะ"

หลังจากที่ผมกลับบ้านไป ผมก็นอนซมหวัดกินไปเกือบ1อาทิตย์

END 5.0

06

เวลาผ่านไปนานพอควร ผมรู้จักและเริ่มเข้าALเพื่อมานั่งchatบ่อยๆ

ผมไปบ้านฝ้ายทุกครั้งที่เธอโทรมาเรียก ส่วนใหญ่เธอจะผมไปช่วยงานและบางครั้งผมก็ไปทำงานของผมด้วย

จนกระทั่งปิดเทอมช่วง ปวช.3 เธอก็ยังชวนมาช่วยงานหรือทำงานที่บ้านบ่อยๆ

แต่ก็เอาเถอะครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายอยู่แล้วยังไงก็ดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆแล้วกัน

ในช่วงปิดเทอมใหญ่ในช่วง ปวช.3 เธอโทรมาเรียกผมไปบ้านเพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนเนื่องด้วยแม่เธอนั้นไปต่างจังหวัด....

ในวันนั้นผมไปถึงบ้านเธอ7โมงเช้า(ไม่รู้จะรีบมาเช้าทำใม) ผมพบว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย แต่ประตูก็ไม่ได้ล๊อกเอาไว้นะ

ในบ้านเงียบมาก ผมก็เลยถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องฝ้ายเลย เห็นว่าเธอยังคงหลับอยู่ผมก็เห็นว่ามันยังเช้าอยู่มาก(สำหรับวันหยุดปิดเทอม)

ผมเลยล้มลงนอนบนโซฟาภายในบ้านของฝ้าย แล้วหลับไป....จนรู้สึกตัวอีกทีก็10โมงกว่าๆแล้ว ผมลุกจากโซฟามองไปที่เตียงของเธอปรากฏว่า

เธอไม่อยู่แล้ว ผมก็เลยลุกขึ้นมา แตตรงไปที่ห้องน้าเพื่อล้างหน้า แล้วก็จะได้ออกตามหาเธอเผื่อว่าจะอยู่แถวๆบริเวณบ้าน

แต่ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ภาพที้อยู่ตรงหน้าคือสาวน้อยคนนึงกำลังแต่งตัวอยู่ครับ (**ขออธิบายนะครับว่าห้องน้ำกับห้องแต่งตัวอยู่รวมในโซนเดียวกัน**)

ผมตกใจ และรีบหลบไปทันที

"เฮ้ยย~!!! ฝ้ายทำไมไม่ล๊อกประตูไว้!!"

"ก็กลอนมันเสียน่ะ แฮะๆ"

"บอกกันบ้างซิ ว่าฝ้ายอยู่"

"จ้าๆ ขอโทษทีนะทีหลังจะระวัง"

"เฮ้อ~ เสร็จแล้วก็บอกนะ จะใช้ห้องน้ำด้วย"

ผมหนีไปที่ห้อง เปิดคอมเล่น เพื่อสงบสติของผม

หลังจากเหตุการณ์เมื่อซักครู่ภาพมันยังติดตาผมอยู่เลย ในช่วงที่ผมกำลังสงบสติอยู่นั้น เธอก็เดินกลับเข้ามาที่ห้อง

เธอเห็นผมกำลังเล่นคอมอยู่ เธอก็ยิงคำถามใส่ผมทันที

"เก็ตเป็นอะไรรึเปล่า หน้าแดงเชียว" ผมฝืนตอบคำถามเธอไป

"มะ..ไม่มีอะไร....นี่.." แต่ไม่วายเธอยังรุกคำถามกะให้ผมจนแต้ม

"ฮั่นแน่ ไม่ใช่เห็นเค้าร่างกายของเค้าแล้วคิดลามก..เ..ห..ร..อ..จ๊ะ..~~"

แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่ยอมรับอยู่แล้ว ถึงจะแอบคิดนิดๆ ก็ผมเป็นผู้ชายนี่นะ

"จะบ้าเหรอ....ชะ..ใช่ซะที่ใหนละ"

"จ..ริ..ง..น้า..~~"

ผมก็เลยเตือนเธอให้ระวังมากกว่านี้ เพราะถ้าไม่ใช่ผมอาจเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เป็นได้

"ก็ทีหลังก็หัดระวังหน่อยซิ ถ้าเป็นคนอื่นเข้าเห็นมันจะไม่ดีรู้มั้ย!"

"ถ้าเป็นคนอื่นนะเราระวังกว่านี้อีก แต่ถ้า...เป็นเก๊ต...เค้าน่ะ...ไม่ว่าหรอกนะ..ฮิฮิ"

ผมสงสัยกับพฤติกรรมของเธอในวันนี้ ซึ่งมันน่าสงสัยจริงนะเนี่ย

"นี่..นี่ เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย? กินยาลืมเข่ยาขวดรึไง?"

เธอก็ตอบผมนะครับ แถมมั่นใจซะด้วย

"ก็..ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ก็ปรกติดี ว่าแต่เก็ตเหอะ ทำไมต้องอารมเสียด้วยล่ะ? อย่าบอกนะว่า....?"

ไม่วายยังกลับมาเรื่องเดิมซะงั้น ผมก็ยังตอบแบบอารมณ์เสียๆไปนั่นแหละ เพราะยังไงเธอก็เพื่อนผมนี่นะ มันก็ต้องเป็นห่วงกันบ้าง

"จะบ้าเหรอแค่เตือนไว้ให้ระวังตัว และอีกอย่างเห็นแค่นั้นไม่มีผลหร้อก~!!"

แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอไม่เชื่อผมซักกะนิด

"จริงอะ...งั้นขอพิสูจน์หน่อยละกันนะ ฮิฮิ.."

ในตอนนั้นเองเธอยื่นมือหมายจะจับน้องชายผม ว่ามันตื่นรึเปล่า แต่นั่นมันล้ำเส้นของผมเกินไป ผมเอามือปัดมือเธอออกห่างจากผมทันที

"นั่นๆอย่านะๆ ทะลึ่งละๆ อย่ามาจับซี๊ซั๊ว"

"ฮะ..ฮะ...อะไรกันๆ แสดงว่าที่พูดไปจริงล่ะสิ ถึงทำท่าทางแบบนั้นน่ะ ฮะ..ฮะ"

ผมเดินหลบออกไป และไม่พอใจมาก

"ฮาไม่ออกเฟ้ย อย่ามาเล่นแบบนี้อีกนะ"

เธอเห็นผมโกรธจริงๆ เลยขอโทษผม

"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ เค้าขอโทษนะ"

"อือ ฝ้ายเข้าใจเก็ตก็ดีแล้ว"

ในวันนั้นเราก็อยู่กันตามลำพังในบ้านตามนปรกติ แต่วันนี้นั้นมันไม่ปรกติหรอก เพราะผมคิดว่าเธอแปลกไปไม่ใช่ที่เป็นก่อนหน้านี้

เพราะว่าเธอชอบมาอยู่ใกล้ๆแบบแนบชิด บางทีก็อ้อนมาขอนั่งซบไหล่ ขอนอนหนุนตักผมก็มี แต่ด้วยความที่ตัวเองไม่ได้รู้อะไรเลย

ก็ได้แต่ตามใจฝ้ายไปโดยที่ผมไม่เอะใจอะไรแม้แต่น้อย

จนกระทั่งดึกผมเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว ผมก็นั่งเล่นเน็ทตามประสาของผม ผมก็ออนไลน์คุยกล่องแชทกับเพื่อนเหมือนเช่นทุกครั้ง

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : หวัดดีครับ

Zazie : ดีว้อ

RinChan : ดีครับ

Zazie : แกอยู่บ้านเพื่อนเหรอวะว้อ

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : อืม

Zazie : ระวังโดนตุ๋ยนะเว้ย 55+

RinChan : ระวังไว้นะครับ(ฮา)

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : เพื่อนตูผู้หญิงเฟ้ย

RinChan : ระวังโดนจับกดนะครับ(ฮา)

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : สมพรปากเถอะ(ฮา)

RinChan : สาธุ

Zazie : มึงโดนแน่ว้อคืนนี้ 55+

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : อวยพรได้ชั่วร้ายมากนะแสรดดด

RinChan,Zazie : 555+"

ผมหันมามองนาฬิกา เวลานั้นก็ดึกมากแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจนอนดีกว่า ผมก็เลยลาเพื่อนๆเพื่อที่จะไปพักผ่อนเสียที

SilverWolf [บ้านเพื่อน] : ง่วงแล้วฟระไปนอนละ

RinChan : บายครับ ขอให้โดนจับกด (ฮา)

SilverWolf [บ้านเพื่อน] :แสรดดดดด

Zazie : 55+

ผมปิดเครื่องแล้วเข้านอนทันที

ฟืด..ฟาด..กุก..กัก..

ผมกึ่งหลับกึ่งตื่นและรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนบางอย่าทับอยู่

"อือ..ไมมันอึดอัดจัง..."

ในตอนนั้นเอง..ผมลืมตาตื่นขึ้นมา..สิ่งที่ผมเห็นคือฝ้ายนั่นเอง แต่ว่าฝ้ายที่ผมเห็นในตอนนั้น

อยู่ในสภาพเหลือเพียงแค่กางเกงในตัวเดียวเท่านั้น!!!!

"ฝ้าย~!!!..จะ..จะ..จะ....จะทำอะไรน่ะ เฮ้ย!!..เดี๋ยวก่อน!!!"

เธอไม่สื่อสารกับผมแล้ว แถมยังรุกเข้ามาประทับริมฝีปากกับผมเสียอีก ตอนนี้ทำอะไรแทบไม่ถูกแล้วครับ

"อื้อ...อื้อ....อื้อ!!!.."

นี่เป็นจูบครั้งแรกของผม ผมเสียไปให้เธอซะแล้วซิ แต่นี่ไม่ใช่การประทับริมฝีปากแบบธรรมดาเธอสอดลิ้นเข้าหาผมอีกต่างหาก

แต่ว่าไอ้ความรู้สึกตอนนี้มันอะไรกัน ผมเริ่มจะขยับตัวไม่ได้ และเริ่มที่จะคล้อยตามความรู้สึกลึกๆของผมซะแล้ว

แต่ว่าผมพยายามตั้งสติตัวเองอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้

ผมนิ่งอยู่แบบนั้นซักพักแต่ไม่รู้นานแค่ไหนแต่สำหรับผมแล้วมันนานมากแล้วเธอกก็ปล่อยผม

"ฮ้า...เป็นไงบ้างล่ะ......แบบนี้..คงรู้แล้วสินะ..ว่าเค้า...จะ...ทำ...อะไร...ต่อ?..."

"ฝะ..ฝ้าย..ขอล่ะ หยุ....อุ๊ฟ~....อื้อ...."

ผมชักจะทนไม่ได้แล้ว แต่เอ่อไม่ได้แปลว่าผมจะยอมรับเรื่องนี้นะ ผมพยายามตั้งสติอีกครับ ผมใช้มือของผมจับไหล่เธอออกไป

เธอจูบผมอีกรอบแบบไม่ให้พูดเลยผมว่ามันเริ่มจะเลยเถิดแล้วผมจับใหล่เธอทั้ง2ข้างแล้วดันตัวเธอออกไป

"ฝ้ายพอเถอะ!!! อย่าให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปด้วยการทำแบบนี้เลยนะ"

เธอนิ่งไปกับคำพูดของผม แล้วเธอก็ลุกไปใส่เสื้อผ้า ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกับลังร้องไห้อยู่แต่ช่วงที่ผมสงสัยอยู่นั้นเอง เธอเดินมาตบหน้าผมทันที

"เผี๊ยะ!!!............ตาบ้า!!!...มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะปฏิเสธอีก!!!"

"อ๊ะ..เจ็บนะ"

เธอไม่สนใจผมและต่อว่าผมที่ผมปฏิเสธเธอไป

"รู้มั้ยที่ฝ้ายพยายามมาทั้งวันเนี่ย.....เพื่อให้เก๊ตเริ่มก่อน..รู้มั้ย!!!"

ผมนิ่งไปกับคำพูดของเธอ

"..................."

"แต่...แต่เก็ตก็ยังนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย!!"

ผมเถียงเธอไม่ได้เลย ผมเลยได้แต่ฟังเธอพูด..

"................."

"สุดท้าย..สุดท้าย...เค้าก็ต้องทุ่มสุดตัว.....แต่เก็ตยัง....ยังจะ...อะ.ฮึก.อะ.ฮึก...โฮ~~"

เธอเข้ามากดอผมแล้วก็ร้องไห้ เธอร้องไห้ไม่หยุดจนผมได้โอกาสที่จะพูดกับเธอ

"ฝ้าย..ฝ้าย..คิดหรอว่า.....ทำอย่างนี้มันดีแล้วเหรอ?"

"ก็...ฮือ..ก็..รู้..นะ...ฮือ...แต่..แต่มัน...ก็..ฮึก..ก็ฝ้าย..ห้ามใจไม่ได้แล้ว"

"แล้วทำไมฝ้ายต้องทำแบบนั้นด้วยหล่ะ"

"ก็เค้า...ก็เค้า...มีความรู้สึกดีๆ เวลาที่เค้าอยู่กับเก็ตน่ะสิ"

ผมตกใจกับสิ่งที่เธอได้บอกผมในตอนนั้น

"แต่เก็ตรู้มั้ย ตอนนี้น่ะ ฝ้ายรู้สึกกลัวมากเลยรู้มั้ย"

"กลัวอะไรล่ะ?.."

"ก็...ก็..ก็เค้ากลัวว่า.....หลังจากนี้ไปแล้ว....เก็ตจะเปลี่ยนไป....กลัวว่าเก็ตจะไม่มาหาเค้าอีก.....กลัวว่าเก็ตจะเกลียดเค้า...กลัวมากเลยนะตอนนี้...อะฮึก..ฮือ"

เธอเริ่มจะร้องไห้อีกแล้ว แต่ว่าด้วยความที่ผมมองเห็นว่ายังไงเธอก็คือเพื่อนของผมอยู่ดีนั่นแหละ

ผมก็เลยจะบอกให้เธอเข้าใจ ว่าผมยังไงก็จะไม่โกรธเธอแน่นอน

"เฮ้อ~~....ยัยบ๊อง!!! คิดอะไรแบบนั้น..บ้าจริงๆ...เราไม่เคยเกลียดฝ้ายเลยนะ..."

"แล้ว....แล้ว...แล้วทำไมถึงต้องปฏิเสธฝ้ายด้วยล่ะ?"

ผมจับไหล่ของเธอแล้วก็บอกเธอไป

"ฝ้าย.....เก็ตหน่ะ....ไม่อยากให้ความเพื่อนของเรามันเปลี่ยนไปนะ.....เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรแบบนี้อีกเลยนะ..."

เธอพยักหน้าเหมือนกับว่า...รับปากกับคำพูดของผม..ซึ่งนั้นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจเหลือเกิน

"อื้ม...เก็ตไม่โกรธเค้าจริงๆนะ"

"อื้ม..ไม่โกรธแน่นอนฝ้าย"

"จริงๆนะเก็ต"

"เออน่า....จะโกหกทำไมละ"

หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไปนอน เหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดี

แต่คืนนั้นผมคิดแต่เรื่องจูบเต็มหัวไปหมดเลย เพราะอะไรหน่ะหรอ ก็คนมันไม่เคยนี่นา รับเรื่องแบบนี้ได้ทันก็บ้าไปแล้ว

เพราะนั้นมันครั้งแรกของผม ซึ่งมันดูไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ที่จะคิดว่ามันเป็นจูบแรกดีไหม

..........

พอเช้าเราพบหน้ากันผมก็ทำตัวปรกติของผมนะ แต่ไม่รู้ฝ้ายจะเป็นยังไงหลังจากผ่านเรื่องนั้นมาเมื่อคืน

"อรุณสวัสดิ์จ๊ะ~"

"อื้อ...อรุณสวัสดิ์.....วันนี้เรามีธุระ เดี๋ยวกลับก่อนละกันนะฝ้าย"

"อื้อ..ระวังๆด้วยหล่ะ"

หลังจากลากันเรียบร้อย ผมก็เดินทางกลับบ้านทันที

07

7.0

หลังจากเรื่องราวในวันนั้น หลังจากที่ผมกลับบ้านไป ในใจนั้นมีแต่เรื่องของฝ้ายอยู่เต็มหัวไปหมด

ผมคิดว่าการที่ผมจะไปเจอหน้าเธออีกครั้ง ผมจะวางตัวยังไงดี

สุดท้ายผมก็เข้ามาหาเพื่อนๆกล่องchat ชาวAL เพื่อที่ว่าอาจจะได้คำแนะนำดีๆ(มั้ง!?)

SilverWolf : กลับมาแล้วคร้าบบ

Zazie : ดีว้อ

SilverWolf : ดี4

Zazie : เออหวัดดี

SilverWolf : ไอ้รีนไม่อยู่เหรอวะ

Zazie : ไม่เห็นเหมือนกัน

RinChan : ดีครับ มีใครเรียกผมหรือเปล่าว

SilverWolf : คิดว่ามี

RinChan : เป็นไงบ้างครับเมื่อคืน

SilverWolf : ปากเอ็งปากพระร่วงเหรอไงฟระพูดอะไรไว้ได้อย่างนั้นเลย

Zazie : 555+

RinChan : อ่าวจริงเหรอครับนั้นผมแค่พูดเล่นนะเนี้ย 55+

SilverWolf : พูดเล่นเอ็งทำตูช๊อกเลยนะแสรดดด

RinChan : แล้วเป็นไงบ้างหละครับ

Zazie : นั้นดิ

SilverWolf : พอดีตูหยุดไว้ได้ฟะ

RinChan : น่าเสียดายนะครับ

SilverWolf : เสียดายกับผีดิแสรดดด

RinChan : อ่านะ

SilverWolf : ตูไปเล่นเกมต่อหละ

RinChan : ไปครั้งหน้าขอให้โชคดีอีกนะครับ

SilverWolf : แสรดดดดดดด

ถึงหยั่งงั้นในใจของผมก็คิดว่า เอาเถอะยังไงมันก็ผ่านมาแล้วอย่าไปคิดอะไรมากแล้วกัน

ถึงจะบอกตัวเองไว้อย่างนั้น แต่มันก็ไม่ใด้ช่วยให้หยุดคิดได้เลย

ผมว่าผมต้องพยามยามไม่ไปที่บ้านฝ้ายจะดีที่สุด

และทุกครั้งที่เธอโทรตามผม ผมจะพยายามเลี่ยงหรือพยายยามหาข้ออ้างไม่ไปเสมอ

ไม่ใช่ว่ากลัวว่าจะเป็นเรื่องอย่างว่า แต่ผมแค่ทำตัวไม่ถูกเวลาต้องเจอหน้าเธออีก

ทั้งๆที่ผมบอกเองว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

จนเวลาผ่านไปราวๆเดือนกว่า

เธอโทรมาหาผมอีกครั้ง

"เก็ตเหรอ"

"ใช่มีอะไรเหรอ"

"เค้ามีเรื่องจะพูดด้วยหน่อยน่ะ"

"อื้อ ว่ามาสิ"

"เรารู้นะว่าเก็ตน่ะ พยายามหาเหตุผลไม่มาหาฝ้าย เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

"ไม่ใช่ซะหน่อยเราไม่ว่างต่างหาก"

"โกหก"

"...."

"เค้าเข้าใจนะ ว่าวันนั้นที่ทำไปมันเกินไปจริงๆ แต่...แต่พอเก็ตไม่มาหาเค้าเบบนี้แล้ว.แล้ว มันทำให้เค้ารู้สึกผิดนะรู้มั้ย ขอ..ขอ..ร้องหละ.... มา...มาหาเค้าหน่อย..จะ..จะได้มั้ยย.."

"นี่...นี่ฝ้ายร้องไห้เหรอ....งั้น...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหาละกันนะ..ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ"

"จริงๆนะ"

"อืม....งั้นแค่นี้ก่อนนะ"

เราวางสายจากกัน ผมคิดในใจทำไมเราถึงใจอ่อนง่ายขนาดนี้ว้า...แค่เสียงร้องให้หน่อยเดียว เอาเถอะไปก็ไป(รู้สึกผิดเล็กๆเหมือนกันแฮะ)

วันรุ่งขึ้นผมออกเดินทางไปบ้านเธอแต่ระหว่างเดินทางนั้นผมเห็นบู๊ทอยู่แจกซักกะอย่างแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ยังไงก็ต้องเดินผ่าน

ซึ่งพนักงานแจกของ ก็แจกของตามหน้าที่เขา ผมก็รับตามมารยาทผม พอดูของที่เขาแจกมันคือถุงยางนั่นเอง ก็เลยสงสัยเลยเงยหน้าไปดูที่ป้ายบู๊ท "ยืดอกพกถุง"

พี่พนักงานยังบอกผมอีกว่า "พกไว้เหอะน้องมันไม่เสียหายอะไรหรอก"

ผมคิดในใจ เอาเถอะเก็บไว้ในกระเป๋าตังเลยละกันเดี๋ยว ยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว

....

ในที่สุดผมก็ถึงบ้านของเธอ เราได้เจอกันอีกครั้งหลังจากเจอกันคราวที่แล้ว

ผมสังเกตและเห็นได้ชัดเลยว่า เธอดูซึม หน่มหมอง เหมือนไม่ใช่ฝ้ายคนเดิมที่ผมรู้จัก

ผมก็เลยเดินเข้าไปนั้งข้างๆเธอ เผื่อจะได้รู้ว่า เธอเป็นอย่างไรบ้าง

"ฝ้าย....เป็นอะไรรึเปล่าดูไม่สดชื่นเลยนะ"

"............"

"ฝ้าย~!!"

เธอหันมากอดผม โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยซักนิด

"ฝ้าย...คิดว่าเก๊ตจะไม่มาซะแล้ว"

"นี่ไงเราอยู่ตรงนี้แล้ว"

เธอปล่อยผมออกจากอ้อมกอดของเธอ และเธอจะถามผมว่าเหตุใดทำไมผมถึงไม่ได้มาหาเธอนับจากตั้งแต่วันนั้น

"ที่เก๊ตไม่มาหาเค้านี่..เป็นเพราะ...โกรธฝ้ายใช่มั้ย?"

"เปล่าไม่ได้โกรธซะหน่อย"

"แล้วทำไมหล่ะ?....ทำไมถึงไม่มาหาฝ้ายเลย"

"คือ...เอ่อ...ยังไงดีละ....เราทำตัวไม่ถูกเลยเวลามาเจอฝ้าย...หลังจากที่เราผ่านเรื่องนั้นมา"

"ก็...ก็ทำแบบปรกติสิ...เหมือนกับที่...เหมือนกับที่...ไม่ได้มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นกับเราสองคนไง"

"อ่า....นั้นสินะ"

เหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว..ไม่ดูซึมเหมือนที่ผมเจอตอนแรก

แต่อย่างงั้นก็เถอะพอเห็นว่าเธออารมณ์ดี ผมก็สบายใจละ

ผมคิดว่าคงต้องอยู่ที่นี้อีกซักพักเผื่อว่า เธอจะไม่กลับไปซึมอีก หลังจากที่ผมกลับไปแล้ว

ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ผมเห็นว่าเธอดูดีขึ้นแล้ว ก็คิดว่ากำลังจะกลับ แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเธอ

ต้องไปดูที่และอาจจะไม่อยู่บ้านอย่างน้อยก็วันสองวัน สุดท้ายจึงติดเกาะอยุ่ที่บ้านของฝ้ายต่อไป

แต่บ่ายวันนั้นนั่นเองจู่ๆ พี่สาวฝาแฝดทั้งคู่ก็มาที่บ้านฝ้าย

"สวัสดีจ้า"

"พี่ฟ้าพี่ฝนสวัสดีครับ"

"อ่าว...เก็ตอยู่ด้วยเหรอเนี่ย...เห็นแม่โทรมาบอกว่าเก๊ตกลับบ้านไปแล้ว?"

"เอ่อ....ก็ว่าจะกลับอยู่หลอกครับพี่ฟ้า...แต่ว่าปล่อยฝ้ายไว้คนเดียวไม่ได้"

"ทำไมเหรอ?"

"ผมกลัวว่าฝ้ายจะกลับไปซึมอีกอะดิ"

"งืมพี่ก็เหมือนกัน..ก็เลย..แวะมานี่แหละ"

ผมโล่งใจว่าจะได้พี่ฟ้ากับพี่ฝนมาดูฝ้ายให้ผมจะไปกลับบ้านซะที แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปอยู่ดี (อะไรรั้งตรูไว้เนี่ยยยแง้ววว~)

"งั้นผมกลับละนะครับ"

"อ้าว...จะรีบกลับไปไหนละ?..อยู่กันหลายๆคนสนุกดีออก"

"...แบบนั้นก็ได้ครับ.."

จริงๆแล้วตัวผมเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่า...ถ้าผมกลับไปเธอจะอาการปรกติอยู่

แต่เอาเถอะ...ยังไงกลับบ้านไป...เราก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่ดี...นอนว่างไปวันๆ

"แล้วพวกพี่ๆนอนไหนกันเหรอครับ?"

"พวกพี่ๆนอนห้องของแม่ฝ้ายน่ะ"

พี่ฟ้าทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วก็มองผมและสงสัยว่าผมคิดอะไรถึงถามมา

"ทำไมเหรอจ๊ะ....หวังไว้ละสิว่าจะได้นอนห้องเดียวกันน่ะ...ฮิๆ"

"ป่าวนะพี่ ผมคิดแค่ว่าถ้าพี่นอนห้องเดียวฝ้ายมันจะไม่มีที่นอนน่ะครับ"

"พี่น่ะ...บอกแม่แล้วว่า...จะมานอนที่นี่แม่เลยบอกให้นอนห้องแม่แทน"

พี่ฝนแซวผมว่าผมหวังอะไรรึเปล่า

"หวังหละสิว่าจะได้นอนเบียดกัน"

"ไม่ใช่อย่างนั้นคร๊าบบ~...ผมกะไว้ว่าถ้าพี่นอนห้องฝ้ายกันผมหนีออกมานอนด้านนอกแทน"

"แหมๆ แมนจังเลยนะ" พี่ฟ้ายังแซวไม่เลิก พี่ฝนไม่พอยังชวนมานอนด้วยกันอีก

"ถ้าอยากมานอนกับพี่....ก็เข้ามาก็ได้เลยนะ...สำหรับเก็ตน่ะ...พี่จะไม่ล๊อกห้องนะจ๊ะ..ฮิๆ"

"เดี๋ยวพี่จะสอนเรื่องของผู้ใหญ่ให้เอง" พี่ฟ้าเริ่มพูดอะไรที่ดูส่อๆซะแล้ว

ฝ้ายเปิดประตูออกมาจากห้อง มาเจอพวกเราที่กำลังคุยกันอยู่

"อ้าว..มาแล้วเหรอพี่"

"หวัดดีจ้าฝ้าย"

"สวัสดีคะพี่ฟ้าพี่ฝน เมื่อกี๊คุยอะไรกันเหรอ?"

พี่ฟ้าอมยิ้มแล้วบอกกับฝ้ายไปว่า

"ฮิๆไม่มีอะไรจ้าแค่ทักทายกันธรรมดาเอง"

"เออผมขอตัวก่อนนะ"

ผมเดินกลับเข้าไปในห้องฝ้ายผมเห็นกระเป๋าสตางค์ของผมมันเปลี่ยนที่เพราะปรกติผมจะวางทิ้งไว้หน้าคอม

แต่มันกลับไปอยู่บนโต๊ะใกล้ๆกับหัวเตียง แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจแม้แต่นิดเดียว

แล้วผมก็เล่นคอมต่อไปโดยไม่คิดเลยว่า คืนนี้จะเป็นคืนที่เปลี่ยนตัวผมเอง ไปตลอดกาล (แหลทั้งเพ)

คืนนั้นฝนตกหนักมาก จนกระทั่งเกิดเหตุไฟดับทั้งบ้านจนได้ (รู้สึกว่ามันจะพอเหมาะเกินไปละ)

ผมอุทานลั่นบ้าน

"เฮ้ย~ไฟดับ~!!!"

พี่ฟ้าอยู่แถวๆนั้นเลยเข้ามาคุยกับผม

"เอาไงดีหละเนี่ย"

ฝ้ายแสดงความคิดมาให้ผม

"เก็ตไปหาเทียนมาทีสิ"

"อือ...เด่วจะไปหาให้"

ผมใช้มือถือในการส่องทาง แสงไฟที่น้อยนิดกับบ้านที่มืดทึบทำให้บ้านนี้ดูน่ากลัวไปถนัดตา

ผมนึกได้ว่าที่ครัวมีเทียน ผมก็หาเทียนเจอนะ แต่ดันไม่เจอไฟแช็ค พอผมกำลังเดินกลับไปนั้นดันเหลือบไปเห็นตะเกียงไฟฟ้า

ผมก็คิดว่าเอาไอ้นี่ดีกว่าดีกว่าหาไฟแช็ค

"คิดว่าไอนี้คงใช้ได้"

ฝ้ายมาเจอผมพอดีก็เลยบอกบอกว่า

"กำลังจะบอกพอดีเลยว่ามันมีแบบนี้อยู่"

ผมทำท่าเซง

"น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้นะ"

พี่ฝนเข้ามาแล้วบอกให้เราไปรวมกันที่ห้องก่อน

"ดีละๆเอามาวางไว้ตรงกลางห้องเลย"

พวกเรารอไฟมาอยู่ซักพัก ซึ่งไฟฟ้าก็ไม่มาซักที พี่ฟ้าพี่ฝนก็บอกว่าพวกเค้าจะไปนอนก่อนรอไฟไม่ไหวแล้ว

"พวกพี่ไปนอนแล้วนะ ไม่ไหวจะรอแล้ว"

"ครับ"

พี่ฟ้าเรียกฝ้ายไปนอนด้วย "ฝ้ายมานอนกับพี่ด้วยกันมา"

"คะ พี่ฟ้า"

แต่พี่ฝนไม่วายชวนผมซะด้วยอีก

"เก็ตก็มาด้วยสิ"

"หือ???"

"ไม่ต้องทำงงไปด้วยกันให้หมด"

พวกเราเดินเข้าไปกะจะไปนอนที่ห้องแม่ฝ้าย เพราะก่อนไฟดับแอร์ยังเปิดอยู่ ซึ่งอากาศในห้องยังคงเย็นอยู่

พี่ฟ้าพี่ฝนแล้วก็ฝ้ายจัดที่นอนกัน พี่ฟ้าหยิบพัดให้ผมแล้วก็บอกผมว่า

"รับหน้าที่พัดไปเรื่อยๆ จนกว่าสาวๆจะหลับนะ"

ผมก็นั่งพัดไปเรื่อยซักพักนึงซึ่งพวกเธอก็ดูท่าทางจะหลับกันหมดแล้ว ซักครู่ไฟก็มาผมเลยออกจากห้องไป

เพื่อที่จะแยกไปนอนคนเดียว ผมเดินกลับไปนอนที่ห้องฝ้ายและล้มตัวลงนอนที่เตียงของฝ้ายเพราะไม่มีใครมานอน

ผมรู้สึกตัวว่ามีคนเปิดประตูเข้ามา แต่ก็ไม่ได้รูสึกอะไรเพราะคิดว่าคงมีแค่ฝ้ายที่มาเอาของที่ห้องมั้ง

ทันทีที่ผมจะหลับต่อ คนที่เข้ามาในห้องนั้นกลับเข้ามาเบียดบนเตียงกับผม

แต่ผมคิดไว้เลยว่าต้องเป็นฝ้ายแน่ๆ เพราะมันประจำปรกติซะจนเริ่มชินแล้วจึงไม่สนใจอะไรจะนอนอย่างเดียว

ตอนนั้นตัวผมเองยังไม่รู้ว่าใครมานอนเบียดด้วยซึ่งครั้งนี้นั้นกลับไม่ใช่ฝ้ายคนเดิมแต่ดันเป็นพี่ฟ้า!!!

ไม่นานผมก็สึกตัวตื่นขึ้น และลืมตาเพื่อที่จะทักทายกับฝ้าย แต่ก็ตกใจเพราะว่านั่นคือพี่ฟ้าผมรีบลุกออกไปทันที

แต่แรงที่ผมลุกออกไปจากเตียงนั้น มันทำให้พี่ฟ้าตื่นด้วย

"ลุกออกไปแรงจัง...ตกใจอะไรหรอ...?"

"พะ..พะ..พี่ฟ้ามานี่ได้ไงครับ"

"ตาบ๊องส์..ถามแปลกๆพี่ก็เดินเข้ามานอนปรกติไง"

"ก็เห็นพี่นอนห้องแม่ไปแล้วนิครับ...ทำไมมานอนที่นี่~?"

"ไม่ไหวก็เล่นนอนรวมกันตั้ง3คนนี่...เบียดกันจะแย่"

"แล้วมานอนกับผมนี้ไม่เบียดเหรอครับ..เตียงฝ้ายก็ไม่ได้ใหญ่นะครับ"

"ก็ห้องโน้นเปิดแอร์ไว้มันหนาวอะ นอนที่นี่แหละกำลังสบาย"

"หรอครับ ฮะ..ฮะ"

"ไหนมานี่หน่อยสิ"

"อะ..ครับ"

โดยที่ผมไม่รู้ตัวอะไรเลย ขณะที่ผมเข้าใกล้พี่ฟ้านั้น เธอก็จับไหล่ผมแล้วเหวี่ยงผมลงที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวผมทันที

"ว่าจะทำตั้งแต่เมื่อคืนแต่เห็นว่าหลับไปแล้วเลยไม่ได้ทำ"

"พะ..พี่ฟ้า...พี่ฟ้า..จะ..จะทำอะไรเหรอครับ"

"ยังจะถามอีกเหรอ..ฮึ"

"ผมว่าอย่าดีกว่าครับ...เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเอานะครับ..เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกัน"

"อย่ากลัวไปหน่อยเลย...ไม่มีใครมาเห็นหลอกน่า"

"พี่ครับขอเถอะครับอย่าทำแบบนี้เลย"

พี่ฟ้าโมโหใส่ผมและก็บอกว่าผมนี่แหละเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ฝ้ายเจ็บปวด

"ชิ.....แบบนี้หละหนาที่ทำให้ยัยฝ้ายซึมไป"

พี่ฟ้าลุกออกจากตัวผม แต่กระนั้นผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมพี่ฟ้าถึงหาว่าผมเป็นต้นเหตุ

"ทำไมหละครับ..ตัวผมเองทำผิดตรงไหนกัน?"

พี่ฟ้าหันน่ามาหาผมด้วยอารมณ์โกรธ และแจงเหตุผลให้ผมฟัง

"ไม่น่าถามว่าทำไม พี่หน่ะรู้หมดแล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง ทั้งหมดเพราะเก๊ตนายนั่นแหละที่ทำให้ฝ้ายเสียใจ

ทั้งที่ฝ้ายอุตส่าห์รุกนายซะขนาดนั้น แต่นาย..แต่นายกลับเมินเฉย แล้วฝ้ายก็คิดว่าที่เก๊ตไม่มาหาเพราะโกรธที่เธอทำแบบนั้น

ฝ้ายหน่ะได้แต่โทษตัวเองมาตลอด แล้วอีกอย่างนะ นายพยายามตีตัวออกห่างไปอีกมันเลยทำให้ฝ้ายคิดว่าจะเสียเพื่อนคนสำคัญไป"

ผมเถียงพี่ฟ้าไป

"แล้วฝ้ายไม่คิดเหรอว่าผมจะคิดยังไง"

ผมย้ำลงไปอีกที ว่าการทำแบบนั้น มันไม่ได้เปลี่ยนใจผมเลย เธอได้แค่ร่างกายผมไปต่างหาก!!!

"พี่คิดว่าผมชอบแบบนั้นเหรอครับ..ทำอย่างงั้นมันเท่ากับผูกมัดผมตลอดไป..แล้วถ้าเกิดท้องหรืออะไรขึ้นมา..ผมจะรับผิดชอบยังไงหละครับ..ผมยังไม่พร้อมอะไรเลย"

"โหย คิดไปถึงขนาดนั้นเลยเหรอ แบบนั้นไม่ต้องคิดมากหลอกถ้าป้องกันดีๆ"

"อึก..สรุปผมต้องทำแบบนั้นให้เธอพอใจ...เธอถึงจะไม่เศร้าใช่มั้ยเนี่ย"

"เอาน่าเชื่อพี่สิแบบนี้แหละยอมๆไปเหอะนะ..ผู้หญิงน่ะชอบให้ผู้ชายที่รุกเข้าหาก่อนรู้ป่าว"

ผมถึงกับเอ๋อ กับคำพูดของพี่ฟ้า

"หืม.?...มันจะใช่เร้อพี่ฟ้า"

ในเสี้ยววินาทีที่ผมกำลังเอ๋ออยู่นั้นเอง พี่ฟ้ากดผมลงกับเตียงอีกรอบ

"หยุดพูดเรื่องของฝ้ายไว้..แล้วมาต่อจากเมื่อกี้ดีกว่านะ..ฮิ..ฮิ"

"พี่ฟ้า~..อย่าทำผ้มมม~!!"

ในที่สุดพี่สุดพี่ฟ้าก็ผ่านด่านของผมได้ อะจ๊ากกกเสร็จแน่เลยตรู~

"หืม~? อะฮ้า...ไอ้นั่นของเธอกับคำพูดเมื่อกี๊มันสวนทางกันมากเลยน้า~"

"นี่มันตอนเช้าน้า~ มันจะตื่นก็เป็นเรี่องปรกติอยู่แล้วอะน้า~~"

ผมคิดในใจว่าเราคงจะไม่รอดเงื้อมมือพี่ฟ้าเป็นแน่แท้ แต่ทันใดนั้นเสียงของฝ้ายก็ช่วยให้ผมพ้นจากเงื้อมมือของพี่ฟ้ามาได้

"ก๊อกๆ ๆ ๆ"

"พี่ฟ้าๆ ตื่นมากินข้าวเช้าได้แล้ว เสียงพี่ฝนเรียกทานข้าวแน่ะ"

พี่ฟ้าตอบกลับไปก่อนจะได้ไม่ดูน่าสงสัย

"จ้าๆ จะไปเด่วนี้แหละจ๊ะ"

พี่ฟ้าเอาหน้าเข้ามาใกล้กับหูผมแล้วกระซิบเบา

"ครั้งนี้รอดไปได้ แต่ครั้งหน้า..ไม่..ให้..รอด..แน่นอน...ฮิ..ฮิ"

เธอลุกจากตัวผมและชวนไปกินข้าวหยั่งกับเมื่อตะกี๊ไม่มีอะไรได้เกิดขึ้นมาเลย

"ปะ...ออกไปกินข้าวกัน"

ผมนั่งอยู่พักนึงเพื่อให้สงบจิตสงบใจตัวเองก่อน..แล้วค่อยเดินออกมาจากห้อง

ผมรู้สึกดีขึ้นและเดินออกมาที่โต๊ะอาหารซึ่งพี่ฝนกำลังเตรียมข้าวเช้าอยู่

และทุกคนก็รออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว พี่ฟ้าทำตัวได้ปรกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งๆที่มันเพิ่งผ่านไปไม่นานนี้เอง

ระหว่างกำลังรับประทานกันอยู่นั้น ผมรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ

"อื้ม อร่อยอะ..มื้อนี้ใครทำกับข้าว"

พี่ฟ้าบอกผมว่าพี่ฝนนี่แหละที่ทำให้ทานกัน

"ยัยฝนนี่แหละ คนเนี้ยะทำอะไรอร่อยหมดทุกอย่าง"

ผมไม่วายสงสัยอีกแหละ

"ว่าแต่พี่ฟ้าละครับ ทำอะไรอร่อยบ้างอะ? อยากลองเหมือนกันครับ"

แต่ไม่ทันที่พี่ฟ้าจะตอบ พี่ฝนก็แทรกขึ้นมา

"ยัยนี้น่ะทำกับข้าวไม่เป็นหรอก"

พี่ฟ้าถึงกับฉุน และตอบแบบประชดประชัน

"จ้า..จ้าก็ฝนโดนเลี้ยงแบบคุณหนูนี่"

หลังจากคำพูดเมื่อกี๊ทำเอาผมสงสัยเลย

"อ้าว? พวกพี่ไม่ได้โตมาด้วยกันเหรอครับ?"

พี่ทั้งสองหันมามองผม ฝ้ายเอามือมาปิดปากผมทันที

ซึ่งตัวผมเองไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่ดูเหมือนว่าไปพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดไป(ตูเหยียบกับระเบิดเข้าแล้วสินะ)

หลังจากนั้นบรรยากาศมาคุก็เกิดขึ้น พี่ฟ้าก็พูดขึ้นมาว่า

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกฝ้าย ถึงจะปิดยังไงถ้าหมอนี่ยังอยู่ที่นี่แบบนี้ ซักวันก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา"

ผมไม่รู้นะว่าพวกพี่ๆพูดถึงเรื่องอะไรกัน แต่แค่นี้ก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรจะรับรู้ซักนิด

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปรกติ จนถึงช่วงบ่ายๆ พี่ทั้งสองกำลังจะกลับกัน ผมก็เลยอาสาเดินไปส่งพวกพี่ๆ

ก่อนที่พี่ๆ กำลังจะขึ้นแท๊กซี่กลับกัน พี่ฝนได้ให้บางสิ่งกับผม นั่นก็คือลูกกุญแจพร้อมกับพูดว่า

"ขึ้นอยู่กับนายเลือกแล้วล่ะ ว่าจะเอายังไง แต่ก็เก็บไว้ให้ดีๆล่ะ"

ผมเอากุญแจใส่ไว้ที่กระเป๋าเงินของผม โดยที่ตัวผมเองไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีบางอย่างในกระเป๋าเงินได้หายไป

ผมนึกในใจว่ากุญแจนี้มันเอาไว้ทำอะไรกันแน่

พอถึงบ้านฝ้าย ผมเห็นเธอเป็นปรกติเหมือนที่อย่างที่เคยเป็น ตอนแรกผมก็เริ่มวางใจได้แล้วว่าเธอจะไม่กลับไปซึมเศร้าอีก

แต่เพื่อให้สบายใจผมว่า จะนอนค้างอีกซักคืน แต่ว่าในใจก็ยังมีเรืองคาใจอยู่สองเรื่อง

หนึ่ง..กุญเจกับคำพูดก่อนพี่ฝนก่อนไปมันหมายความว่ายังไง

สอง..พี่ๆทั้งสองคนเป็นแฝดกันแล้ว ทำไมถึงได้แยกกันไปอยู่คนละทื่กันล่ะ

ผมกะว่าจะถามฝ้ายดู แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ๆเค้าเลยล้มเลิกความคิดที่จะถาม

หลังมื้อเย็นขณะที่กำลัง นั่งลงพักหลังจากทานข้าวเสร็จ เรานั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันที่เตียงของเธอ ฝ้ายเธอหันมามองหน้าผมแล้วก็บอกว่ามีอะไรจะให้

"เก๊ต เค้ามีอะไรจะให้แน่ะ"

โดยที่ไม่รู้ตัวอะไรเลยผมตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย

"หืม? อะไรเหรอฝ้าย"

"หลับตาแล้วยื่นมือมาสิ"

ผมหลับตาลงแล้วยื่นมือไปเธอจับมือผมแล้วก็มีเสียง "แกร๊ก ๆ"

ผมรีบลืมตามองดูทันทีสิ่งที่ผมเห็นคือกุญแจมือที่ถูกคล้องไว้ที่หัวเตียง

"เนี่ยล่ะที่เค้าจะให้ ฮิ..ฮิ"

"เฮ้ย!!! ฝ้าย...เล่นอะไรเนี่ย มัน...มันไม่ตลกเลยนะ"

"ก็กลัวว่าเก็ทจะหนีนี่นา..อดใจรอแปปนึงนะ...เดี๋ยวเรากลับมาหา ฮิ..ฮิ"

เธอเดินออกไปจากห้องแล้ว ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าเธอจะไปไหน แต่ปัญหาที่ผมเจออยู่ตอนนี้คือจะออกไปได้ยังไงต่างหาก (แว้กกกกก~)

ผมพยายามกระชากให้หลุดแต่ดูเหมือนจะหมดหวังผมมองดูที่รูกุญแจแล้วนึกถึงได้อย่างเดียวคือกุญแจที่พี่ฝนให้มาก่อนจะกลับ และคำพูดที่พี่พูดไว้

แต่ทว่า..กระเป๋าเงินผมวางไว้ที่โต๊ะคอมมันไกลเกินที่จะเอื้อมมือไปถึง

ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่นอนรอเวลาที่ฝ้ายจะมาช่วยปลดกุญแจให้ผม

ผ่านไปนานพอสมควร อากาศในห้องที่เย็นเนื่องจากแอร์ในห้องเย็นเฉียบ+กับพัดลมที่เปิดจ่อเอาไว้

ถึงจะมีผ้าห่มก็ไม่ช่วยอะไรเพราะพัดลมมันจ่ออยู่ ผมเริ่มนอนขดตัวด้วยความหนาว(เหตุที่ไม่ชอบอากาศหนาวก็เพราะแบบนี้หละ)

ทันใดนั้นเองเสียงประตูดังขึ้น ฝ้ายมาหาผมแล้ว

"ฝ้าย~!! ปล่อยนะ~!! ล็อกเอาไวกับเตียงแล้วเปิดแอร์ซะเย็นเลย รู้มั้ยว่ามันหนาวนะเฟร้ย~!!!"

แต่สิ่งที่ผมเจอนั้นเธออยู่ในผ้าขนหนูผืนเดียว ผมไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรแต่มีลางสังหรณ์ว่าโดนแน่ๆเลยเรา

"เฮ้ย~!!..ละ..แล้ว...แล้วแต่งตัวมาแบบนั้น...มะ...มหมายความว่ายังไง~!!"

ผมบอกกับเธอ ให้เธอปล่อยผมไป

"ฝ้าย..ปล่อยเราไปที..เราหนาวนะ..นะ..นะ"

เธอยิ้มและตอบรับกับผมโดยไม่สนใจสิ่งที่ขอร้องเลยซักนิด

"หรอ...หนาวใช่มะ..มาเดี๋ยวจะทำให้หายหนาวเองนะ"

เธอดึงฝ้าผืนเดียวที่เธอคาดอยู่ออก ทำเอาผมตะลึงไปเลยและเธอก็เข้ามากอดผมแบบแนบเนื้อเน้นๆ

"ว่ายังไง?...รู้สึกดีมั้ย?...อุ่นขึ้นหรือยัง?" ผมรู้สึกเริ่มจะอุ่น เฮ้ย~!!!! นี่ไม่ใช่เวลาจะมารู้สึกดีนะ แต่งานนี้ผมคงไม่รอดเป็นแน่

ทันใดนั้นผมรู้สึกถึงมือนุ่มๆกำลัง ไปตามร่างกายของผม

"หุ.หุ..สงสัยหนาวจริงๆนะเนี่ย โดยเฉพาะโซนเนี๊ยะ" มือเธอไปยังโซนต้องห้ามซะแล้ว

ผมได้แต่ห้ามเธอว่าอย่าทำอะไรที่เกินเลย แต่มันคงจะสายเกินไป เธอไม่ฟังผมอีกต่อไปแล้ว

"ปล่อยเราเถอะนะฝ้าย..อย่าทำแบบนี้เลย"

"อะไรกันเก็ต เก็ตเองก็เตรียมตัวมาสำหรับเรื่องนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

ผมตกใจเมื่อเธอเอาเสื้อกันฝนที่หายไปจากกระเป่าเงินผมออกมาให้ผมดู

"ฝ้ายเข้าใจผิดแล้ว..มีคนแจกมาให้..ไม่ได้เตรียม!!...ละ..แล้ว..แล้วก็ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ด้วยนะ"

"แหม่~ อย่าพูดแบบนั้นสิ"

(Censorไปจิ้นกันเอง อยากอ่านติดต่อ Pm)

เธอฟุบลงบนตัวผม ผมได้โอกาสเลยถามเธอว่ากุญแจอยู่ที่ไหน

"ฝ้าย ๆ อย่าเพิ่งหลับนะ ปล่อยเราก่อน"

"อืออ...อืมม...กุญแจอยู่ใต้หมอนน่ะ"

ผมเอามือล้วงเข้าไปใต้หมอนเพื่อหากุญแจ พอไขกุญแจข้อมือออกแล้ว ด้วยความที่ผมก็เหนื่อยด้วย ก็หลับไปในสภาพนั้น....

...รุ่งเช้าผมตื่นมาพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ส่วนตัวผมก็อยู่ในสภาพเปลีอย ผมรีบหยิบเสื้อผ้าของผมมาใส่ทันที

ผมคิดว่ามันต้องจบแค่นี้แหละ แล้วผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนหรือไม่เต็มใจก็ตามที

ในขณะผมนั่งคิดเรื่องนี้อยู่ เธอก็เดินเข้ามาในห้อง

"อ้าว..ตื่นแล้วเหรอ...ห้องน้ำว่างแล้วนะ" เธอคุยกับผม หยั่งกับว่าเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา 2 เลย

"ฝ้าย"

"มีอะไรเหรอ"

"คือ....เรื่องเมื่อคืนน่ะ....คือ....เรา...จะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นเองนะ"

"เรื่องเมื่อคืนเหรอ..อืม...ก็คิดซะว่า...ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนะ" เธอบอกผมแบบนั้นแต่ว่าผมคิดให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก

"แต่ว่า...ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วนะ...จะ...จะให้เราลืมไปได้ยังไง...เก็ตเป็นผู้ชาย..ยังไง...ยังไง....ก็ต้องรับผิดชอบสิ"

สิ่งที่ผมพูดออกไป ทำให้เธอโกรธมากๆ เธอตบผมทันทีที่ผมพูดจบ

"....เพี๊ยะ!!!..."

"เค้าน่ะ...ไม่ได้ต้องการให้เก๊ตมารับผิดชอบฝ้าย..เก็ตเคยบอกตัวเองไม่ชอบการผูกมัด...แล้วที่ฝ้ายทำเมื่อคืน...

ก็เท่ากับว่าฝ้ายบังคับเก็ตให้มารับผิดชอบฝ้าย..แต่จริงๆเค้าก็แค่..ก็แค่..ต้องการเฉยๆต้องการที่จะสนุกไม่ได้อยากให้เธอมารับผิดชอบรึทำอะไรแบบนี้"

เธอเข้ามาลูบหน้าตรงที่เธอตบ และเธอก็กอดผมราวกับจะปลอบใจ

"เก็ต..ได้โปรดไม่ต้องคิดมากเรื่องพวกนี้...เก็ตทำตัวปรกติเถอะ...มาที่นี่เหมือนที่มาพูดคุยกับฝ้ายเหมือนก่อน

คอยให้คำปรึกษาเมื่อมีปัญหาเหมือนที่เคยเป็นมานะ..คอยช่วยงานเหมือนที่เคยช่วย...นั้นหละเป็นสิ่งที่ฝ้ายต้องการอยากให้เป็น"

"แต่..."

"ไม่มีแต่ทั้งนั้น..นี่เป็นคำสั่ง..เก็ทเคยพูดเองนิว่าจะไม่ขัดคำสั่งของฝ้าย"เธอทวงคำสัญญาที่ผมเคยให้ไว้

ผมทำอะไรไม่ถูก รู้แค่ว่าสิ่งที่ผมพูดไปแล้วนั้นมันทำให้ผมหนักใจได้ถึงขนาดนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เฮ้อ~...."

"จะเอางั้นก็ได้ โอเคพูดแล้วไม่คืนคำ" ผมตอบเพื่อให้เธอสบายใจแต่จริงๆแล้วผมหนักใจสุดๆ

"นั้นแหละดีแล้ว..ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป...จนกว่า...จนกว่าเค้าจะหาคนใหม่ได้ละกัน"

"เมื่อถึงเวลานั้นเมื่อไหร่เราจะคอยส่งเธอเอง...แต่ว่า...ถ้าช้ำกลับมา..ก็อย่าลืมเก็ตนะ..จะช่วยปลอบใจให้เอง"

พวกเราเคลียร์กันได้แล้วก็จริง แต่ผมคิดว่าครั้งเดียวคงไม่พอแน่ ผมคิดในใจว่าทีหลังต้องระวังตัวให้มากกว่านี้

หลังจากนั้นฝ้ายก็หยิบบางอย่างมาอวดให้ดู

"นี่ๆมาทางนี้สิ..เดี๋ยวหยิบอะไรดีๆให้ดู" ฝ้ายเดินไปหยิบกระเป๋ามามันคือกระเป๋าที่พี่ฝนเอามาแต่ลืมไว้ที่นี่ด้วย

"นั้นมันกระเป๋าพี่ฝนนิลืมไว้เหรอไง"ผมถามเธอ

"เปล่า...พี่ฝนให้ไว้น่ะเอาไว้ใช้..ถ้าเกิดเก็ตรู้ตัวก่อน"แล้วเธอก็หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า มันคือStunt Gun หรือเครื่องช๊อตไฟฟ้านั่นเอง

"ฝ้ายก็กะว่า..ถ้าเกิดวิธีหลับตาล็อกมือไม่ได้ผล..ก็ว่าจะช๊อตให้สลบก่อนค่อยล๊อก" เธอแผนสองให้ผมฟัง ผมคิดในใจว่าถ้าโดนแผนสองเข้าจะเป็นยังไงว้า~

"เฮ้ย!!! แรงไปใหมเนี่ย...โดนเข้าไปนี่ถึงกับเจ็บเลยนะเนี่ย"

"ก็รู้ไง..ว่าถ้าขอดีๆเก็ตไม่ให้แน่นอน..ก็เลยต้องบังคับให้ได้มา...พี่ฝนเค้าบอกเอาไวแบบนั้นแหละ"

ผมรู้สึกหวั่นใจๆกับพี่สาวทั้งสองว่าถ้าผมทำอะไรผิดใจไปอาจถึงตายได้แบบง่ายๆ

แต่ช่างเหอะยังไงผมคิดว่าคงไม่ได้ตีซี้อะไรหรอก หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ผมลาจากฝ้ายและกลับสู่บ้านของผม

และผมก็ยังไม่รู้ตัวอีกครั้งว่ามันจะเกิดเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตผมอีกครั้ง~!!!!!!!

End 7

08

หลังจากเหตุการณ์ในตอนที่แล้ว จนมาถึงในครั้งนี้

ฝ้ายได้บอกกับผมให้ไปช่วยทำรายงานที่บ้านของเธอ

ผมเดินทางไปทีบ้านเธออีกครั้ง แต่ก่อนที่ตัวผมจะไปในห้องของฝ้ายนั้น ผมได้ยินเสียงคึกคักดังออกมาจากด้านใน

ผมเปิดเข้าไปในห้อง เพื่อนของเธออยู่ในห้องสองคนแต่มีคนที่ผมรู้จักแค่เพียงคนเดียวเพราะตอนที่อยู่โรงเรียนผมเคยเจอเธอมาก่อน

แต่ก็ไม่ได้รู้จักอะไรมากมายหรอกครับ เคยคุยกันอยู่ไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ

ชื่อของเธอคือ"โม"(เรียกเต็มๆว่าแตงโมครับ)ผิวขาว สูงไม่มาก หน้าตาก็จัดว่าน่ารักครับ แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นหรอกครับ

ทุกคนมองหน้าผมและก็กล่าวคำทักทาย

"อ้าว..มาแล้วเหรอ..ไวดีจัง" ฝ้ายคนแรกเลยที่ทัก

"หวัดดีเก๊ต" ยัยโมทักทายผม

"ไงโม ไงฝ้าย "ผมทักทายกลับ

"แล้ว...เพื่อนฝ้ายอีกคน...ใครหรอ?" ผมถามถึงอีกคนที่นั่งอยู่

"อ้อ...ลืมแนะนำให้รู้จักเลย นี่เพื่อนใหม่ฝ้ายเองเพิ่งเขามาเรียนเค้าชื่อเหมียว"ฝ้ายแนะนำให้ผมรู้จักกับเหมียว

ผมพิจารณาดูๆจากภายนอกแล้ว เธอก็ดูเป็นเด็กเรียนสวมแว่น และท่าทางของสาวแบบนี้คือต้องเป็นคนที่"เรียบร้อยแน่ๆหล่ะ"

"หวัดดีเหมียว...ยินดีที่ได้รู้จัก"ผมทักทายกับเธอ

"คะ...เช่นกันคะ"เธอตอบผมแบบอายๆ

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมรีบเข้าเรื่องทันที

"มา!!...ไหนละงานที่ว่าน่ะ"

ผมอยากให้งานเริ่มไวๆรีบๆทำรีบเสร็จจะได้รีบๆกลับเพราะดูยังไงคืนนี้ก็ค้างคืนไม่ได้แน่นอน

เพราะดูๆแล้วไม่น่าจะนอนพอและอีกอย่างผู้หญิงล้วนแบบนี้

จะให้ผมไปนอนอัดอีกคนก็เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม เพราะฉะนั้นต้องรีบทำงานให้เสร็จๆจะดีกว่า

"นั่น...บนโต๊ะเลย..รายงานวิทย์สามเล่ม..อย่างละห้าสิบหน้า..ห้ามเหมือนกัน..โอเค๊~"ฝ้ายบอกผมเรื่องงานที่ต้องทำ

"โหวววว~ ทำไมมันเยอะขนาดนี้....สี่โมงท่าจะไม่เสร็จนะเนี้ย"ผมบ่นให้เธอฟัง

"ก็ทำโต้รุ่งไปเลยสิ..จะได้เสร็จๆไป"ดูจากที่เธอพูดแล้วความหวังที่จะกลับบ้านก่อนมืดของผม คงจะพังทลายเสียแล้ว

ไหนๆก็คิดเผื่อไว้ก่อนว่าอาจจะได้นอนที่นี่ เลยกะจะลองถามว่าจะไปนอนได้ตรงไหน

"เอ่อ...ถ้าจะให้โต้รุ่ง..แต่คิดว่าเดี๋ยวก็ง่วงแน่ๆ ไปนอนตรงไหนได้มั่ง?"ผมถามเรื่องที่นอนผม

"ก็นอนอัดสี่เลยไง...ที่เหลือว่าตั้งที่นึง" เธอบอกผมให้ไปนอนเบียดๆไปกับพวกเธอ

"จะบ้าเรอะ!!!ฝ้าย...เก็ตเป็นผู้ชายนะเฮ้ย...จะให้ไปนอนกับผู้หญิงน่ะ..มันไม่เหมาะนะ"ผมเถียงเธอทันที

"แหม~..อิอิ" เธอหัวเราะแบบมีเลสนัย

"ไม่เป็นไรหรอกน่า..เพื่อนฝ้ายเค้าไม่ถือหรอก..จริงมั้ยจ๊ะ" เธอถามเพื่อนเธอทั้ง2

"อืม..ไม่เห็นเป็นไรเลย"เพื่อเธอทั้ง2ตอบรับ

กลายเป็นว่ามีเราที่ผิดแปลกกว่าชาวบ้านเค้าอีกนะเนี่ย แต่ยังไงก็ยอมรับไม่ได้อยู่ดีแหละน่า

"ยังไงก็ไม่เอา...ขอนอนฟุบกับโต๊ะคอมดีกว่า" ผมยืนยันว่ายังไงก็จะไม่นอนร่วมกับพวกเธอแน่ๆ

"อย่าไปนอนกับโต๊ะเลย..มันนอนไม่สบายนะ...ก็...คิดซะว่าเหมือนปรกติที่นอนด้วยกันน่ะแหละ ฮิ.ฮิ"

"เฮอะ...ไม่เอาอะ.."

"ดึงดันแบบนั้น จะเอางั้นก็ได้นะ"

"สรุปว่าค้างคืนสินะ"ฝ้ายพูดต่อ

"ก็ดูจากงานแล้ว..ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ"ผมตอบเธอ

ผมเริ่มนั่งทำรายงานนั้นทันที เผื่อว่ามันจะเสร็จทันเวลา แต่..กระนั้น..ทำแค่เล่มแรกก็ปาไป5โมงเย็นแล้ว

และในระหว่างนั่งทำเล่มสองเวลามันก็ราวๆทุ่มกว่าๆ ฝ้ายก็มาหาผมและออกปากชวนกินข้าว

"ทุกคน..เราหิวแล้วอะ..วันนี้ใครอาสาจะทำกับข้าว"ฝ้ายคุยกันในหมู่เพื่อนเธอ

"โมทำเมื่อวานแล้วนะ"โมตอบ

"ส่วนเราทำกับข้าวไม่เป็น"เหมียวตอบ

"ถ้างั้น....เก๊ตทำละกัน..ดีมะ"ฝ้ายหันมาทางผม

"เฮ้ๆ เราทำงานอยู่นะ"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า...ยังไงก็ต้องทำงานทั้งคืนอยู่ดีแหละ...ไปทำให้หน่อยเหอะน่า"

"ก็ได้ๆ ช่วยหุงข้าวด้วยนะ ส่วนกับข้าวเดี๋ยวทำให้"ผมเสนอแนะให้เราช่วยกัน

"ได้จ้า~" ทุกคนตอบรับเป็นอย่างดี

พวกเราไปที่ครัวเพื่อช่วยกันทำมื้อเย็น...หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ เราก็นั่งกินข้าวร่วมกัน...โมชวนผมคุย

"เก๊ตจำน้องสาวเราได้มั้ย?"โม ถามผม

"ใครเหรอ?"

"อะไรกัน....ก็ยัยเมย์ไง...ยัยเมย์ที่นายเคยช่วยไว้..ตอนวันประชุมผู้ปกครองไง..นึกออกมั้ย" โมช่วยผมระลึกความทรงจำ

"อ๋อ~...ยัยตัวเล็กนั้นอะนะ" ผมจำได้ทันที

"ใช่แล้วหล่ะ..คนที่เธอเข้าไปขวางไว้..ตอนที่น้องโมโดนพวกหมอนั่นมาตื้อไง"

"ที่วันนั้นเกือบมีเรื่องกันกลางงานประชุมผู้ปกครองใช่มั้ย"

"นั้นแหละๆ..ตอนนั้นกลับบ้านไปยัยนั่นบอกโมด้วยว่าชอบนายด้วยล่ะ"

"ฮ่าๆ โมก็ฝากบอกน้องเมย์ด้วยนะว่าเก็ตน่ะไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า.ต้องขอโทษทีนะ"

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จผมกลับมานั่งทำงานต่อส่วนคนอื่นก็ทยอยกันอาบน้ำกันไป

ส่วนตัวผมนั้นรอทำงานเสร็จก่อนค่อยไปอาบน้ำผมนั้งทำงานจนเวลาล่วงเลยไปราวสี่ทุ่มกว่าๆ

"เอาล่ะ...เสร็จซะที...ไปอาบน้ำก่อนนะ"ผมบอกทุกคนแล้วผมก็ไปอาบน้ำ

หลังจากผมอาบน้ำเสร็จผมเดินกลับเข้ามาที่ห้อง ผมเห็นเหมียวนั่งหน้าคอมอยู่จึงเดินไปดู

เห็นเธอกำลังเข้าเว็บเกี่ยวกับอนิเมอยู่

"เห...ชอบดูอนิเมด้วยเหรอ"

"ก็..ก็นิดหน่อยเอง เราดูเรื่องนี้..เรื่องนี้...เรื่องนี้..อยู่" เธอชี้ไปพลางบอกผมไปพลาง

แล้วจู่ๆก็มีเสียงแทรกเข้ามา เสียงของฝ้ายนั่นเอง

"ยัยเนี้ยชอบดูตูนติดเรทมากกว่านะ เขาเรีกว่าอะไรนะเหมียว"

"ดะ.โดจินจ๊ะ" เหมียวตอบแบบเขิณๆ

ผมรู้ทันทีว่าเธอเป็นโอตาคุแน่นอนแต่เธอไม่รู้ว่าผมก็เป็น

"...เหมียวก็เป็นโอตาคุใช่มะ"

"เห...พูดแบบนี้แสดงว่ารู้จักโอตาคุดีสินะแสดงว่า..."

"ก็ไม่เชิงนะเมียว...แล้วเท่าที่ดูเนี่ยภาษาญี่ปุ่นเธออ่านออกเหรอเหมียว"

"แน่ล่ะเพราะพ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นนี้"

"เห...งั้นงี้ก็เคยไปญี่ปุ่นหนะสิ"

"ก็ เราไปเรียนอยู่นั้นตั้งแต่ ป.1ถึง ม.3"

"แล้วมากลับมาที่ไทยทำไมอะ"

"ก็พ่อดันรู้ว่าเราเป็นโอตาคุ..เลยโดนส่งกลับมาไทยน่ะสิ"

"'แต่ว่าอยู่นี่ก็ยังเป็นเหมือนเดิมนี่นะ..พ่อเธอคิดผิดรึเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ"

"นั้นสินะ แค่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเก็ตก็เป็นแบบเดียวกับเหมียวเนี่ย"

"ถ้าไม่ใช่ก็จะสะกดจิตเป็นพวกสินะ"โมแทรกขึ้นมา

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะโม?"

"ก็น้องฉันติดการ์ตูนเพราะยัยนี่แหละ"โมตอบผม

"อะไรกันโม..อย่ามาโทษกันสิ...ชวดดูแค่เรื่องเดียวเองนะ..ที่เหลือน้องเธอหามาดูเองต่างหาก"เหมียวเถียงตอบโม

"เอาน่า..เอาน่า...มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอกนะ"ผมพูดขึ้นมา

"อือ..นั้นสินะ...น้องเราก็ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางอะไรมาก"โมตอบผม

"งั้นไปห้องน้ำดีก่า"แล้วโมก็เดินออกไปห้องน้ำ

ผมเดินไปที่เตียงแล้วนั้งดูTVข้างๆฝ้าย...ซักพัก..โมก็เดินเข้ามาในห้อง แะลจะเข้ามาดูทีวีด้วย

"ชิดในเลยชิดใน" โมบอกผมให้ชิดเข้าไปหาฝ้าย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะขยับตัวเธอก็เข้ามาเบียดซะแล้ว

"เดี่ยวๆ ถ้าจะนั่งเดี๋ยวลุกให้ก็ได้ไม่ต้องมานั้งเบียดขนาดนี้หลอก"

"เออน่าไม่เป็นไรหรอก...ห้องยัยฝ้ายหนาวจะตายเบียดๆกันนี่แหละ...จะได้อุ่นๆ"

"ใช่ๆไม่เห็นเป็นไรเลย เขยิบมาใกล้กันซิ"ฝ้ายสมทบตอบ

ผมก็เขยิบเข้าไปนะ แล้วเราทั้งสามคนก็นั่งอยู่ในรูปแบบโดนประกบคู่แบบนั้นซักพักฝ้ายก็มากอดแขนผมแต่นั่นไม่พอเธอซบไหล่ด้วย

"ฝ..ฝ้าย...เกินไปแล้วมั้ง"ผมพูดและก็พยายยามดันเธอออก

"ไม่!!..เค้าหนาว..ขอกอดนิดนึงน่า"เธอกอดแน่นกว่าเดิม

"อะไรกัน..ฝ้ายขี้โกงนี่นาเราก็หนาวเหมือนกันนะ" ฝ้ายคนเดียวไม่พอโมก็ดันเรียกร้องความเสมอภาคอีก ไม่เห็นใจเราบ้างเลยมันอึดอัดนะ

"อะไรเนี่ย~ทั้งคู่เลยนะ"ผมเริ่มโวยวาย

"อะไรกันหละแบบนี้ชอบไม่ใช่เหรอ"โมถามผม

"ใครบอกหละและเธอหนะมากอดเราแบบนี้เนี้ยไม่อายบ้างเรอะ"ผมถามโม

"เห..หรือว่าชอบแบบนี้เอ่ย"เธอจับแขนผมไปแนบที่ร่องอกของเธอ โดยไม่สนใจคำถามของผม

ผมรีบสะบัดมือออกทันทีเพราะที่แนบไปนั้นผมรู้สึกได้เลยว่ามันมีแค่เสื้อตัวเดียวเธอไม่ได้ใส่บราไว้ข้างใน

"ทำอะไรของเธอเนี่ย...แถมเสื้อในก็ไม่ใส่อีกนะ..รู้สึกได้เลย"

"ก็ไม่ใส่หรอกตอนนอนเนี่ย..มันอึดอัดจะตาย...ว่าแต่นายเนี่ยเก่งจริงๆนะ...แค่โดนนิดเดียวก็รู้ซะแระ"

"เก็ต..จริงๆเค้าก็ไม่ได้ใส่เหมือนกันนะ"ฝ้ายเห็นโมพูดนั้นจึงบอกความลับของตัวเองบ้าง

"เดี๋ยวนะ..งั้นก็มียัยเหมียวที่ใส่เนี่ย"โมไม่วายยังพาลไปหาเหมียวอีก

"นี่ๆพวกเธอพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย...ไม่อายกันบ้างรึไง"ผมดุพวกเธอแต่ดูเหมือนว่า ไม่ได้ส่งผลกับพวกเธอตรงไหนเล้ย

"อะไรกันเก็ต....นั่นๆ..อายหน้าแดงเลยเนี่ย"โมแซวผม

"ชิ~..ไปเล่นคอมละ..เหมียวลุกเลยก่อนที่จะพิวส์ขาด"ผมไล่เหมียวออกไปจากคอมเพื่อเล่นเกม

"แปปนึงๆ..ยังอ่านไม่จบเลย"เธอนั่งอ่านบางอย่างอยู่ในเว็บ

สิ่งที่ผมเห็นคือโดจินลามกซึ่งเนื้อหาช่วงที่เหมียวกำลังอ่านนั้นกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยทีเดียว

แต่ด้วยความที่โมโหจัด เลยไม่สนใจอะไรแล้ว

"เออน่ะออกมาเหอะ"ผมเร่งเหมียวให้ลุกออกมา แต่ไม่วายเธอยังแซวผมได้อีก

"แหม..อยากอ่านด้วยละสิเรื่องนี้น่ะ"

"แหม~ ใครจะอยากอ่านกันละ...เธอนี่ก็หื่นกะเขานะเนี้ย"ผมพูดแล้วจับเม้าส์ปิดเว็บนั้นทันที

"อะไรอะ...เค้ายังอ่านไม่จบเลยนะ"เหมียวโวยวายผม

"ลุกไปเลยยัยโอตาคุ"ผมไล่เธออีกที

"อะไรอะ..ใจร้ายที่สุด"เหมียวยังคงโวยวายผมต่อ

ผมไม่สนใจแล้วผมจะนั่งเล่นคอมในหัวก็คิดอยู่ว่าจะไม่นอนแล้วล่ะคืนนี้นั่งเล่นมันยันเช้าแม่งเลย ผมเล่นเกมไปได้ซักพัก

พวกเธอก็ส่งเสียงดังกันเพราะ เล่นอะไรกันอยู่

"อย่านะ"

"เอาน่า..นิดๆหน่อยๆเองจะใส่ไปทำไมอึดอัดจะตาย..มาๆ"

"ยะ..ยะ.อย่า..อย่าดึงนะ"

"หุหุ..ว้าวใหญ่ไม่ใช่เล่นนะเนี่ย"

"เอาคืนมา...เอาคืนมานะ"

ในขณะที่เล่นอยู่นั้นเอง ก็มีบางอย่างแปะลงบนหัวของผม ผมรำคาญเลยหยิบออกจากหัวผม แต่สิ่งที่มันลอยมาแปะบนหัว

ก็ผมคือเสื้อในของใครก็มะรู้ ผมรีบหันไปด้วยความโมโห เพื่อจะดุพวกเธอทั้งหมด แต่มีเสียงเหมียวตะโกนออกมาว่า

"เก็ต~...อย่าหันมานะ"

ไม่ทันเสียแล้ว ผมหันหน้าไปทางนั้นเรียบร้อยแล้วและสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าก็คือ

ฝ้ายและโมจับเหมียวดึงยกทรงออกแล้วเสื้อเหมียวก้ถกขึ้นมาเธออายมากและรีบดึงเสื้อเธอลงทันที

"บอกแล้วไงว่าอย่าหันมาไงละ...เห็นอะไรไปมั่งละเนี่ย"

"ก็ช่วยไม่ได้นิ..แล้วพวกเธอล่ะเล่นอะไรกันเนี่ย...ไม่ดูเลยว่ามีผู้ชายอยู่ในห้องด้วย..หัดอายซะบ้างสิห๊ะ"ผมตะคอกกลับ

"ดูท่าจะโกรธจริงๆแฮะ..งั้น..งั้นโมขอโทษละกันนะเก็ต"

"งั้น....เค้าขอยกทรงคืนได้ยัง"เหมียวยื่นมือออกมาทวงเสื้อในของเธอคืนเพราะผมถือยกทรงเธอไว้ในมือ

"อ๊ะ..โทษทีๆ"ผมโยนยกทรงคืนเธอแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป

ผมหันกลับไปนั่งเล่นคอมต่อ ตอนนั้นผมรู้สึกแย่เพราะพวกเธอทำอะไรไม่เห็นหัวผมเลยซักนิด

เล่นอะไรกันมันน่าจะมีความอายหรือเกรงใจอะไรบ้างก็ยังดีผู้ชายทั้งคนนะเนี่ย

"เฮ้อ~..ง่วงละหาอะไรกินอุ่นๆก่อนนอนดีกว่า"โมพูดขึ้น

"เค้าเอาด้วย..ขอไมโลนะโม"ฝ้ายบอกโม

ในเวลานั้นเหมียวเดินกลับเข้ามาในห้องและโมก็ชวนเหมืยวว่าอยากกินอะไรมั้ย

"เหมียวหละกินอะไร"

"หืม?"

"กินอะไรอุ่นๆก่อนนอนใหม"

"อ๋อ เอาอะไรมาก็ได้"

"นายหละ" โมถามผมต่อ

"อ่า ขอเป็นกาแฟละกัน เพราะเราจะไม่นอน"ผมตอบโมไป

"อ่า เดี๋ยวจัดให้"โมเดินออกไปนอกห้องทันที

ซักพักหนึ่งโมก็เดินเข้ามาพร้อมกาแฟและอื่นๆที่แต่ละคนขอไว้

ผมนั่งดื่มกาแฟที่โมนำมาให้ พอทุกคนกินกันเสร็จพวกเธอก็ปิดไฟนอนกันทันทีโดยมีผมนั่งกดคอมเล่นต่อไป

แต่ตอนนั้นผมรู้สึกหนักหัวอย่างบอกไม่ถูก จู่ๆก็ง่วงแบบไม่มีสาเหตุแล้วผมก็วูบหลับไปคาโต๊ะคอม

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าเมือผมรู้สึกว่าผมหนักตัวขยับไปใหนไม่ได้พอผมลืมตาขึ้นมาผมก็พบว่าผมนอนอยู่บนเตียง

และผมเห็นฝ้ายเธอนอนทับตัวผมอยู่และสภาพตัวเธอนั้นเสื้อผมกึ่งถอดกึ่งใส่

ผมหันมองซ้ายเห็นยัยเหมียวนอนอยู่สภาพไม่ต่างกับยัยฝ้ายนักนอนล็อกแขนผมอยู่

ผมหันกลับไปทางขวาเห็นยัยโมนอนอยู่แบบเดียวกับยัยเหมียวแต่เสื้อเธอไม่ได้ใส่อยู่เลย

ผมขยับตัวไม่ได้ทั้งซ้ายและขวาหรือแม้กระทั้งลุกออกไปผมชำเลืองมองไปที่โต๊ะวางของของฝ้ายผมเห็นกล่องถุงยางถูกเปิดใช้แล้ววางอยู่

ผมหลับตาลงแล้วพยายามนึกว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับผมแล้วที่จำได้ผมนอนฟุบหน้าหลับบนโต๊ะคอมนี้หว่า

แล้วทำใมมาตื่นในสภาพนี้ได้หละผมนอนหลับตาคิดไปตลอดรอพวกเธอตื่นเพราะผมลุกไปใหนไม่ได้

แล้วผมก็หลับไปอีกรอบหนึ่งแต่คราวนี้ผมตื่นมาพบว่าพวกเธอตื่นกันหมดแล้วและผมเห็นแค่ฝ้ายที่อยู่ในห้อง ผมเริ่มสับสนแล้วว่า

สิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ มันเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่ แต่ที่แน่ๆผมยังคงตื่นมาอยู่ที่เตียง ผมลุกตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

"ไงตื่นแล้วเหรอพ่อคนขี้เซา"ฝ้ายถามผม

"งืม...แล้วคนอื่นละ"ผมถามฝ้าย

"ออกไปทำอะไรกินน่ะ รอก่อนก็ได้เดี๋ยวก็คงเสร็จแล้วล่ะ"ฝ้ายตอบผม

"แล้ว.... แล้ว เรามานอนที่เตียงได้ไงละฝ้าย"ผมถามเธอต่อ

"ก็เมื่อคืนเก๊ตหลับไปคาโต๊ะคอมไป..ตัวขดเป็นกุ้งเลย..เห็นแล้วน่าสงสารก็เลยลากออกมานอนบนเตียงน่ะ"ฝ้ายตอบผม

"เฮ้ย..จริงอะ!!..ทำไม...ไม่เห็นรู้ตัวเลยซักนิดตอนโดนลากลงมานอนเนี่ย..แล้ว..แล้วยกตัวเราไหวด้วยเหรอ?"ผมตกใจเล็กน้อย

"ก็ช่วยกันสามคนนี่นา...มันก็ไม่หนักแล้วแหละ"ฝ้ายตอบผม

"แล้วนอนกันไงละนั่น...หรือว่า..."

"ก็เก๊ตนอนกลาง...แล้วเค้านอนซ้าย...เหมียวนอนข้างเค้า...แล้วก็โมนอนขวา"ฝ้ายยิ้มแล้วตอบผม

แล้วเสียงประตูก็เปิดออกเหมียวเดินเข้ามาเรียกผมกับฝ้ายไปทานข้าวเช้า

ปัญหาอยู่ในหัวผมเยอะแยะไปหมดแต่ที่ผมอยากรู้ที่สุดคือที่เราเห็นเมื่อเช้ามันความจริงหรือล้อเล่นกันแน่

ระหว่าทานข้าวเช้ากันอยู่ผมเลยเปิดถามคำถามเลย

"นี่..เมื่อคืนทำอะไรกัน...ทำไมอยู่ๆเราง่วงแบบไร้สาเหตุได้"ผมเปิดคำถามแรกก่อนเลย

"ก็คงทำงาน...แล้ว...เพลียๆมั้ง...เลยหลับไปได้นะ"โมตอบผม

"แล้วเราไปนอนบนเตียงได้ไง"ผมถามต่อ

"ก็บอกไปแล้วในห้องไม่ใช่เหรอ"ฝ้ายตอบผม

"แล้วใครยกเราขึ้นไปที่เตียง"ผมถามต่อกะจับผิดให้ได้

"ก็ฝ้ายไงที่ยกน่ะ"เหมียวตอบผม

"โกหก!!...เราถามฝ้ายเมื้อกี้..ฝ้ายบอกช่วยกันยกสามคน"ผมจับโกหกได้

"ยัยเหมียว!!!"ทั้ง2ตะคอกใส่เหมียว

"แล้วตกลงเมื่อคืนทำอะไรกันแน่?...บอกมาตรงๆเราไม่ชอบคนโกหก"ผมบอกพวกเธอ

"เอ่อ......ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว...ก็คงต้องบอกให้หมดแล้วสินะฝ้าย"โมบอกฝ้าย

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก...ก็แค่...เมื่อคืน...โดนยานอนหลับในกาแฟแค่นั้นแหละ"ฝ้ายตอบผมมา

"โกหก!!!...เราตื่นมาก่อนเธอ...เราคิดว่าเราเห็นอะไรมากกว่านั้น!!!"ผมพูดต่อ

"เห็นอะไรอีกละ?"โมถามผม

"ก็ไอ้กล่องถุงยางบนโต๊ะนั่นแหละ"ผมบอกในสิ่งที่ผมได้รับรู้

"ก็ยังบอกไม่หมดไง....ว่าเมื่อคืนตอนนายหลับพวกเราน่ะจัดการกับนายเรียบร้อยแล้ว"โมตอบผมมา

"สามคน?...สามคนเลยเลยหรอ?...แม้กระทั้งเหมียวเนี่ยนะ...ไม่น่าเชื่อ!!!...ออกจะเป็นคนที่เรียบร้อยนี่"ผมตกใจมาก(ในหลายๆอย่าง)

"รู้รึเปล่า...เหมียวน่ะเป็นคนเปิดคนแรกเลยนะ"โมตอบผม

"เฮ้ย!!!อะไรกันฟะนี่!!!พวกเธอทำอะไรลงไปเนี่ย"ผมโวยวาย

"โธ่..อะไรกัน...ขนาดยัยฝ้ายนายยังไม่พูดอะไรเลยนี่"โมบอกผม

"ยัยฝ้าย!...เธอบอกอะไรไป"ผมถามฝ้าย

"เปล่านิ...ไม่ได้บอกอะไรซักหน่อย"ฝ้ายปฏิเสธผม

"แล้วทำไมพวกเธอทำแบบนี้...แล้วถ้าพลาดขึ้นมาเราต้องรับผิดชอบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..ผลลัพธ์หลังจากนี้มันมากมายมากเลยนะ"ผมโวยวายต่อ

"เอาน่าไม่เป็นไรน่าผ่านๆมาแล้ว..ก็ให้มันจบๆไปเหอะนะ..ซีเรียสมากไม่ดีนะ"โมบอกผมให้ใจเย็นลง

"ผ่านไปแล้วงั้นเหรอ?...แล้วพวกเธอไม่คิดเหรอว่ามันไม่ถูกน่ะ?..คิดหน่อยซิ"ผมโวยต่อ

โมหนีคำพูดของผมและเดินกลับเข้าห้องไปทันที ฝ้ายเห็นอย่างนั้นเลยจะเข้ามาเคลียร์แทนโม

"เก็ตพูดอะไรน่ะ...ไม่เห็นใจความรู้สึกคนอื่นกันเหรอ"ฝ้ายพูดผม

"แล้ว...แล้วทีพวกเธอล่ะ?....ทำไมไม่ห่วงความรู้สึกเราบ้าง...ไม่รู้หรอว่าเรารู้สึกยังไง?"ผมบอกฝ้าย

ยัยเหมียวเริ่มร้องไห้แล้วเธอก็พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นตอนนั้นผมฟังไม่ออกว่ามันแปลว่าอะไร

"หยุด...ไม่ต้องร้องไห้แค่อยากบอกให้รู้ว่ามันไม่ควร"ผมบอกเหมียว

แล้วโมก็เดินออกมาแล้วหยิบเงินมาให้ผมจำนวนหนึ่ง

"แค่เนี๊ย!!..คงไม่บ่นแล้วใช่มั้ย"โมตะคอกใส่ผม

"เงิน..เงินนี่มันอะไร..โมคิดอะไรกันแน่"ผมถามกลับไป

"ก็ถือซะว่าเป็นค่าตัวนายเมื่อคืนไง...ถือว่าฉันบังคับซื้อตัวนายละกันรึว่าไม่พอ"

"แบบนี้มันหมายความว่าไง?"

"ก็หมายความว่าฉันซื้อนาย...แค่นั้นไม่มีอะไรต่อกันไม่ต้องรับผิดชอบ...ไม่ต้องคิดมากสบายใจทั้งคู่จบ"

"เดี๋ยวสิ..."

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...แล้วเหมียวหยุดร้องได้แล้วด้วย...เราไม่ได้ทำอะไรผิด"

ผมทำเหมือนให้ทุกอย่างจบ เพราะผมไม่อยากพูดอะไรอีกลง ผมกลับบ้านทันทีเพราะค่อนข้างหัวเสียและเงินที่ผมได้มานั้น

ผมจะเก็บไว้เมื่อพวกเธออารมณ์ปรกติผมจะคินให้เธอเพราะผมไม่ได้ต้องการเงินเหล่านั้นเลย...

แต่ผมมาคิดอีกที เราไม่มีเบอร์โมนี่หว่า แล้วจะเอาไปคืนยังไงล่ะ?

จนเวลาผ่านไปสองวันผมก็มีโทรศัพท์เข้ามาเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก

"สวัสดีครับ...จากไหนครับ"ผมถามตามมารยาท

"เออ..เก็ตเหรอ..นี้โมนะ"

"อ้าว..โมเหรอมีอะไรล่ะ?"

"ก็..นายว่างมั้ยมาหาเราหน่อยซิ ที่สำโรงนะตอนบ่ายสามได้ปะ...มีเรื่องจะคุยด้วย"

"ได้ๆ..เดี๋ยวออกไปละกัน..ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยเหรอ?"

"ไว้ถึงที่ค่อยคุยละกัน"

"อ่า..ได้ๆ"

เธอวางสาย...ผมหันไปมองนาฬิกาตอนนั้นก็ประมาณบ่ายสองโมงกว่าๆแล้ว

ผมจึงรีบออกจากบ้านทันที..และหวังที่จะได้คืนเงินให้เธอ..แต่กล้วจะไม่ทันเวลา

แต่ก่อนออกจากบ้าน..ผมเห็นซองกระดาษสีน้ำตาลวางอยู่...จ่าซองหน้าถึงผมไม่มีที่อยู่ผู้ส่ง

ไม่มีตราภาษี...มีเพียงแค่ชื่อผมเขียนไว้เท่านั้น...ผมเปิดซองออกดูทันทีเพราะอยากรู้ว่าข้างในมันคืออะไร

ซึ่งข้างในมีมีดBallistic Knife (เป็นมีดพกรัสเซีย แบบยิงได้)พร้อมซองเก็บ...วิธีใช้และจดหมายหนึ่งฉบับ

ข้างในเขียนข้อความไว้ว่า "พกเจ้านี้ติดตัวไว้ซะถึงคราวจำเป็นต้องเอามาใช้" ลงชื่อ "F"

เหมือนจะเป็นชื่อย่อของใครซักคน...ผมงงกับข้อความข้างในที่เขียนไว้มันหมายความว่ายังไงกันแน่

ผมนำมีดนี้แนบไว้ข้างหลังกับเข็มขัดและรีบออกจากบ้าน...ผมไปถึงสำโรงราวๆบ่ายสองโมงห้าสิบ

ผมโทรกลับไปที่เบอร์ที่โมโทรมาหาผม

"โม...อยู่ไหนแล้ว..เราอยู่หน้าอิมนะ"ผมถามไป

แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมาเป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะคอกกลับมา

"เฮ้ย!!!...มึงเป็นใครวะ..แล้วถามหาโมทำไม!!!"

ผมรีบกดวางมือถือทันทีแล้วไม่ถึง1นาทีเบอร์นั้นก็โทรกลับมา

"เฮ้ย!!!...โมอยู่กับมึงใช่มั้ย?...อยู่กันที่อิมสินะเดี๋ยวมึงเจอกูแน่!!!!"

แล้วสายก็ตัดไปผมรู้ทันทีว่ามันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับโม

ในตอนนั้นเองแล้วผมก็เห็นโมเดินมาหาผม...ผมไม่ถามถึงเรื่องโทรศัพท์

ผมสังเกตเห็นอีกว่าที่แขนทั้งสองข้างของเธอนั้นมีรอยเขียวช้ำ...เหมือนโดนทุบตีมา

ผมไม่กล้าถามเธอว่าเธอได้รอยเหล่านั้นมาได้อย่างไร ผมรีบชวนเธอไปหาที่นั่งพักคุยกัยก่อน

"มา..ไปหาที่นั่งพักกันก่อนดีกว่า"แล้วโมก็พาผมไปนั่งที่แมคโดนัล

ระหว่างที่เรานั่งพักกันอยู่นั้น ผมสงสัยว่าเธอได้เบอร์โทรของผมมาได้อย่างไรผมจึงถามจากเธอ

"โม..โมไปเอาเบอร์เรามาจากไหน?"

"ก็เอามาจากฝ้ายไง"

"แล้ว...ว่าแต่มีเรื่องอะไร?..ถึงได้เรียกเรามาหา?"

"คือ...เค้ามีเรื่องอยากให้เก๊ตช่วย"

"เรื่อง?...เรื่องอะไร?"

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ...ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา..ที่โต๊ะที่เรานั่งกันอยู่

พอโมเห็นเค้าเดินเข้ามา เธอก็เลยบอกว่าผู้ชายคนนั้นนั่นแหละคือปัญหา

"นี่แหละที่อยากให้ช่วย"

"อยู่นี้เองเหรอโม..แล้วไอเ..ยนี่เป็นใคร?"ชายคนนั้นออกตัวแรงเลยครับ เหมือนโมโหที่ผมมานั่งกับโม

"เพื่อนเค้าเองแหละ"

"มึงสินะ..ที่โทรเข้ามาเมื้อกี้"

"ใช่...แล้วทำไม?" ผมชักจะยั๊วะซะแล้ว อยู่ๆก็มาด่า

"เออ...แล้วมึงมายุ่งอะไรกับแฟนกูวะ"

"พอเถอะ" โมห้ามชายคนนั้น แต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันผมก็เลยถามกลับเค้าไป

"แล้วทำไมละครับ?...ที่มานี่ก็เพราะเพื่อนผมเรียกมา...แล้วคุณละมาทำไมละครับ?"

"มึงยังจะถามกูอีก..กูก็มาตามแฟนกูกลับ"

แล้วชายนั้นก็ฉุดแขนโม และพยายามพาเธอไปกับเค้าด้วย

ผมจึงตามไปช่วยเธอ ผมขวางทางเค้าทันที

"เฮ้ย!!!...ไรของมึงวะ อยากมีเรื่องเหรอไงวะ!!!" ไอ้หมอนั้นถกเสื้อขึ้น ผมเห็นว่าเค้าเหน็บปืนไว้ที่เอว

"ผมคงให้เธอไปแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับ" ยังไม่ทันที่หมอนั่นจะชักปืน ผมชักมีดออกมาแล้วจ่อไปที่หัวชายคนนั้นทันที

"เฮ้ย!!!..มึงคิดว่ามีดแค่นี้...กูจะกลัวเหรอวะ" หมอนั่นกำลังจะล้วงมือเข้าที่เอว

"เฮ้ย!!!...อย่าดีกว่าถ้ามึงคิดว่ามึงเร็วกว่ากูก็เอาเซ่..กูสอยมึงก่อนแน่!!!" ผมบอกกับเค้าว่าเค้าจะต้องโดนแน่ถ้าเค้าชักปืนออกมา

"เฮ้ย!!!...มึงอย่ามาขู่กูดีกว่า นั่นมันก็แค่มีด ฮ่าๆ" เค้าพูดพลางจะเอามือไปคว้าปืนที่เอว

"หยุด!!!..อย่าดีกว่า..มึงเห็นปุ่มกดตรงด้ามมีดมั้ย นี้เป็นมีดแบบยิงได้ มึงอยากจะให้กูยิงมีดนี่ออกไปทะลุสมองมึงใช่มั้ย?"

หมอนั้นปล่อยมือโมแล้วยกมือทั้งสองขึ้น โมรีบวิ่งมาหลบหลังผมทันที

"มึงคิดว่าทำหยั่งงี้...แล้วกูจะปล่อยมึงไปง่ายๆเหรอวะ"

"กูสนใจมึงหรอก...ว่ามึงจะปล่อยกูไปใหม แต่กูคิดว่ากูได้ค่าจ่างมาแล้วกูก็ต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ"

"แล้วใครจ้างมึงมาวะ"

"จะมีใครอีก...นอกจากคนที่ยืนอยู่หลังกูนี่ไง"

"มึงคิดรึไงว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ"

"เออ!!!...จบลงแน่นอน...เพียงแค่กุยิงมีดออกไป"

"ยะ..อย่านะเว้ย..มึงไม่กลัวติดคุกเหรอวะ"

"ถ้ากูช่วยให้คนเลวๆอย่างมึงตายได้ซักคน..กูติดคุกคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...กับคนเลวที่ชอบทำร้ายผู้หญิง"

"มึงรู้ได้ไงว่ากูทำอย่างงั้น"

"แล้วรอยเขียวที่แขนโมนี่มันหมายความว่าไงกันละ?"

"เก๊ต...พอเถอะ...พอได้แล้ว...เก็บมีดเถอะนะ"

ผมไม่ฟังที่โมพูดแล้ว...เพราะผมรู้ดีว่าถ้าผมเก็บมีดละก็...ผมคงโดนหมอนี่ชักปืนจากเอวออกมายิงแน่นอน

แต่ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นก็มีชายชุดดำใส่แว่นดำสามคน..หนึ่งคนเข้ามาแล้วใช้STUNT GUNจี้จนสลบไปแล้วอีกสองคนนั้นจับหมอนั่นล็อกกุญแจมืออย่างเร็วเค้าปิดปากแล้วอุ้มขึ้นรถไปทันที

ส่วนอีกคนหนึงพูดกับผมให้ผมตามไปกับเค้าหน่อย

"ตามมาทางนี้...มีคนอยากพบด้วย"แล้วเขาก็เดินนำผมไป

ในใจผมคิดไว้เลยว่าจะต้องเจออะไรอีกแน่ๆ...มือผมอยู่ใกล้มีดตลอดเวลาเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตูการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

ชายคนนั้นพาผมมาถึงที่รถคันหนึ่ง...แล้วกระจกหลังรถก็เลื่อนลงมา...ปรากฏว่าเป็นฝ้ายนั้นเองที่นั่งอยู่ในรถ

"ขึ้นมาสิ" ฝ้ายบอกกับผมเหมือนกับว่าไว้ใจได้ให้ขึ้นมาเถอะ

ผมและโมเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ..และรถก็ออกตัวทันที

"ฝ้าย..นั้นคนของเธอหรอ?"ผมถามฝ้าย

"คนของพี่เองแหละ.."

เสียงนั้นมาจากที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งก็คือพี่ฝนนั้นเอง

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถพี่ฝนก็อธิบายเรื่องทั้งหมด...ว่าฝ้ายเป็นคนโทรไปบอกให้พี่ฝนมาช่วยโม

แต่โมกลับไม่อยากให้พี่ฝนช่วย....แต่กลับโทรไปหาผมแทน...ซึ่งพี่ฝนก็อยากจะดูว่า

ผมจะทำยังไงโดยส่งมีดมาให้....แล้วก็เฝ้าดูมาตเหตุการณ์มาตั้งแต่แรก

"ตอนแรกพี่ฝนคิดว่าเก็ตจะไม่ไปช่วยโมซะแล้ว"

"ทำไมล่ะครับ?"

"ก็เธอเล่นนั่งนิ่้งไปเลยนี่"

"ผมแค่...แค่กำลังคิดว่าจะเอาไงดีให้เกิดผลเสียน้อยที่สุดอยู่น่ะครับ"

"ผิดคาดจริงๆนะ...พี่คิดว่าเก็ตจะไม่กล้าเอามันออกมาใช้เสียอีก"

"ก็...ถ้ามันจำเป็นจริงๆ...ก็คงต้องใช้นี่ครับ"

"แล้วถูกใจมั้ยละมีดน่ะ?" พี่ฟ้าถามกับผมแต่จริงๆแล้วผมไม่ได้ต้องการมันเลย ผมจึงยื่นมันคืนไปให้พี่ฟ้า

"เอาคืนไปเหอะครับพี่...ผมคงไม่คิดจะใช้มันอีกหรอกครับ"

"เอาไปเถอะน่า...ถือว่าพี่ให้ละกัน" พี่ฝนคะยั้นคะยอให้ผมเก็บไว้

"เอ่อ...ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ...เพราะเมื้อกี้ผมคิดที่จะใช้งานมันไปแล้ว...ถ้าเกิดว่าคนของพี่ไม่เข้ามาซะก่อน"

"นี้แสดงว่า....เก็ตกล้าพอที่จะรับเรื่องที่ตามมาได้ซินะ" พี่ฟ้าถามกับผม

"ก็...ถ้าเพื่อปกป้องเพื่อนเนี่ย...ผมก็กล้าทำครับ"

"อื้ม...เก็ตเนี่ย...พึ่งได้กว่าที่คิดซะอีกนะ" พี่ฝนออกปากชมผม

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับพี่ฝน"จริงๆแล้ผมไม่ได้คิดหลอกครับเรื่องสิ่งที่จะตามมาภายหลัง

เรานั่งรถกันมาได้ซักพัก...ก็ถึงบริเวณแถวๆบ้านผม

"เก็ต..พี่ส่งแค่ตรงนี้นะ...กลับเองได้ใช่มั้ย?" พี่ฟ้าถามกับผม

"ไม่เป็นไรครับ...ตรงนี้ก็ได้"

พอผมจะลงจากรถ..พี่ฝนก็ได้ยื่นบางอย่างให้เป็นซองบางอย่าง...ซึ่งในตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"เอาไปเปิดที่บ้านละกันนะเก็ต"

ในระหว่างที่ผมกำลังกลับบ้าน ผมก็มานึกๆดูว่าพี่ฝนเธอเป็นใครกันแน่?

แล้วทำใมเธอถึงมีคนขับรถ?..แล้วไหนจะคนที่มาลากไอ้หมอนั่นไปอีก?

พอมาถึงบ้าน...ผมก็นึกได้ว่า...มีซองที่พี่ฝนให้มา....ผมก็เลยลองเปิดดู

ปรากฏว่ามีเงินจำนวนครึ่งหมึ่นกับจดหมายด้านในที่เขียนไว้ใจความว่า

"เงินนี่ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับเก็ต...เพราะงั้นถือซะว่านี่เป็นเงินที่ช่วยทำงานให้ละกัน" ลงท้าย "F"

และหลังจากที่ได้อ่านจดหมายคำถามนั้นก็ยังย้ำอยู่ในใจผมเสมอว่าพี่ฝนเป็นใครกันแน่....

END 8

Edited October 29, 2012 by SilverWolf911

[GTTK]

ไงครับเข้ามาดูตามสัญญา อ่านแล้วชอบครับ ได้อารมณ์ตามไปด้วย

แต่น่าจะใช้คำที่สุภาพมากกว่านี้หน่อยครับ มันชีวิตจริงเกินไป :emo (70):

กูเกอมรึงเมิงเยอะเลย น่าจะใช้เรา,ฉัน,ผม,เธอ มันดูน่าอ่านมากกว่านะครับ

ส่วนตัวก็ชอบนะ :emo (70): แต่นี่แต่งเป็นนิยายแล้วใช้คำที่สุภาพหน่อยน่าจะดีกว่าครับผม มีอีกเดี๋ยวมาอ่านต่อ

Edited April 23, 2011 by GTTK

[GTTK]

โอว ชอบมากเลย อ่านแล้ว...พูดไม่ออก น่าเห็นใจกับฝ้ายครับ ที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ จะรออ่านต่อครับ

Edited April 23, 2011 by GTTK

[GTTK]

กะว่าจะรอตอนที่4ค่อยโพส นี่3,4,5เอาเลยดีกว่า เรื่องกำลังไปได้ด้วยด้วยดี มีคนเข้ามาเพิ่มเข้ามาอีก เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปเดี๋ยวรออ่านต่อครับ

Edited July 11, 2012 by GTTK

[manghero]

เฮ้ย สุดยอดด ภาษาและอารมร์แบบนี้เลย กรูซ์ชอบบ!!!! แต่งต่อไปสู้ๆ นิยายเรื่องจริงมันต้องแบบนี้สิ ไอ่ที่บรรยายซะยาวแต่ไม่ได้น้ำเลย มันไม่ใช่สไตร์กรูซ์ครับ

สุดยอดจริงๆๆ แบบนี้หามานานนนนนนแล้ววว

Edited April 24, 2011 by manghero

[manghero]

อ่านจบละ อื่มตอนหลังจะเพลาๆคำหยาบลงหน่อยแต่ก็ยังรู้สึกดี

แต่ช่วงหลังๆเหมือนการ์ตูนเลยแฮะ เอ๋อ แต่เอาเหอะ อ่านเอาสนุก

ว่าแต่ฝ้าย ไม่มาเยี่ยมมั่งหลอตอนที่นายป่วยอ่ะ ฮะๆ ถึงตอนนั้นละเสร็จแน่ๆ เก๊ต :emo (75):

Edited April 24, 2011 by manghero

[PastelSecret]

สนุกดีครับ

ขอยอมรับในความเป็นสุภาพบุรุษของ เ็ก็ต เลยครับ :emo (28):

ถ้ามีภาคต่อช่วยทำมาให้อ่านด้วยนะครับ

[manghero]

แอ๋ ไอ้เก๊ตตตตต

เอ่อเข้าใจนะความเป็นเพื่อนมันดีจริงๆ ถ้าเลือกเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มันรู้สึกดีกว่ามีแฟนอีก แต่ในขีวิตจริงการเลือกทางไหนก็มีโอกาศเป็นตัวเลือกที่ผิดพลาดได้ทั้งนั้น

ว่าแต่ก็สงสารทางฝ้ายอยู่ดี รุกโหดจริงๆ

ถ้าผมเป็นผู้หญิงวัยรุ่นแล้วมาอ่านคงจะพูดเลยว่า "ไอ้เก็ต ไปเจี๋ยนเจ้าชายน้อยแกทิ้งซะ" 555 ผมพูดเล่นนะ

ตั้งใจแต่งต่อไปละครับ จะดูว่าเรื่องจะไปทางไหนต่อ

Edited April 29, 2011 by manghero

[bestJO]

ผมชอบมากเลยมีภาคต่อปะ ถ้าเป็นผมนะใส่ยับ

[naru-s]

แล้วชีวิตเอ็งช่วงที่ทมาเล่น ฟาคราย กับ Hon ล่ะ หายไปไหนรึ เห็นโผล่มาเล่นทุกคืนเลยนิ @w@..

[SilverWolf911]

แล้วชีวิตเอ็งช่วงที่ทมาเล่น ฟาคราย กับ Hon ล่ะ หายไปไหนรึ เห็นโผล่มาเล่นทุกคืนเลยนิ @w@..

ช่วงนี้มันช่วงหลังๆที่ตูอยู่กับพวกเอ็งนี้หละที่เอามาเขียนนี้มันเป็นอดีตของตูฟะนารุ

ถ้าเอ็งรู้จักตูมานานพอจะรู้

[naru-s]

เหมือนที่เค้าบอกกันว่า "ชีวิตจริงสนุกกว่า ดูละครในทีวีสินะ" อืมๆ ตรูเข้าใจล่ะ

[TenshiEzu]

ขอบคุณครับ

[NzCoolPeR]

ขอบคุณครับ

ปล.ยาวมาก

[benzZa]

หนุกดีครับ

[pasukree]

โหดแท้น้อ โดดเข้าไปตีเลยหรอ

[pondja]

สุดยอดมากครับอ่านแล้วได้อารมณ์ตามไปด้วย

ไว้จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ :emo (43):

[TheQoo]

รออ่านอยู่ฮะ ดวฟๆ :emo (10):

[MarkuZ]

อ่านซะมันส์เลยครับ ขอบคุณที่แบ่งปันกันนะครับ :emo (43):

[Sweethouse]

บางตอนเหมือนเกิดกับเพื่อน ขอบคุณฮะ

[zz_doubt_zz]

ลงไวๆนะครับ

[englishmania]

แวะมาเฉี่ยวๆ ดองงานไว้นานมากแล้วเด่ว จะรีบทำให้เสร็จรุย

[meterlifes]

คล้ายกับชีวิตผมในสมัยเด็กๆจัง ไม่มีเพื่อนและโดนกลั่นแกล้ง คิดแล้วเศร้า :emo (22): แถมไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้างด้วย :emo (22):

[SquallRegia]

คล้ายๆผมเลยครับ แต่ที่ผมโดนแกล้งคือตอนนี้

คือในช่วงนี้มันมักจะมีข่าวลือแปลกๆสำหรับผมน่ะครับ ว่าผมไปชอบม่อหญิงตอนม4เทอม2

พอผมม.5 มีข่าวใหม่ว่าผมเป็นเกย์ ดันเชื่อกันอีก

ที่จริงผมชอบโลมากกว่าครับ แต่ก็นะถ้าใครโดนจะรู้ครับว่าข่าวลือโดนคนอื่นลือไปทั่วจะรู้สึก. . . แย่เอามากๆ

Edited July 20, 2011 by SquallRegia

[Sorakaze]

สนุกดีฮะ ปูเรื่องตั้งแต่ต้นเลย เลยดูมีความเป็นดราม่าสูงดี เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ *0*