[นิยาย] God Penalize Online

[OTAKUOAK]

***นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเกมใน PSP อันได้แก่ Monster Hunter / God Eater / Phantasy Star / Lord Of Arcana และ นิยายเกมออนไลน์หลาย ๆ เรื่อง จึงอยากจะขอแต่งนิยายตามฉบับที่ตนเองชอบดูบ้าง คำเตือนเนื่องจากตัวคนเเต่งเป็นพวกชอบใส่สูตรเวลาเล่นเกมอยู่แล้วจึงอาจจะ แต่งในตัวเอกนั้นได้รับไอเทมโกง ๆ มาแล้วอาจจะเก่งจนขัดใจคนอ่านไปบ้าง อนึ่งตัวคนแต่งนั้นไม่ใช่ยอดฝีมือในการแต่งนิยายแต่อย่างใด อาจจะพิมผิดไปบ้างใช้หลักคำไวยกรณ์ ไม่ถูกบ้างแต่ถ้าหากทำให้ท่านักอ่านท่านใดถูกใจก็ขอเพียงคอมเม็นท์บ้างก็พอ ใจแล้ว***

God Penalize Online

ปัจจุบันนี้ เทคโนโลยีด้านต่างๆ พัฒนาขึ้นอย่างมาก เกมส์ออนไลน์ก็เช่นกัน ปัจจุบัน ได้มีการคิดค้นวิธีการที่สามารถทำให้สมองของมนุษย์เราสามารถเชื่อมต่อเข้า กับคอมพิวเตอร์และทำการออนไลน์อยู่ในโลกของเกมส์ออนไลน์ได้ในขณะหลับ

เกมส์ ออนไลน์ก็เช่นเดียวกันมีการพัฒนาขึ้นเช่นกัน โดยการเล่นเกมส์ออนไลน์ในปัจจุบัน ถูกพัฒนาอย่างกว้างขวาง ปัจจุบันเป็นรูปแบบของโลกสมมุติขึ้นมา อาจจะแต่งต่างกันที่รายละเอียดของแต่ละเกมส์ เกมออนไลน์เป็นงานอดิเรกของใครหลายคน ผู้เล่นสามารถที่จะพบเจอเพื่อนๆซึ่งอาจจะเป็นพบปะสังสรรค์ เพื่อนใหม่ๆหรือเพื่อนที่รู้จักกันมานานแต่อยู่ไกลกันคนละมุมโ ลกก็สามารถทำได้ มีการพัฒนาจุดเด่นด้อยจากอดีตมาสู่ปัจจุบัน เช่น

ระบบต่อสู้

การ ต่อสู้ที่เสมือนจริงหรืออาจเกินจริงก็ได้ เช่น อาการบาดเจ็บของผู้เล่นจะไม่ส่งผลต่อผู้เล่น แต่จะเป็นในรูปแบบเหมือนลมพัดผ่าน เช่น หากถูกฟันที่แขน ก็จะพบรอยแผลที่แขน ตามสภาพอันสมควรของการโจมตีครั้งนั้นๆ แต่จะไม่รู้สึกเจ็บแต่จะมีความรู้สึกเหมือนมีลมกระทบถูกส่วนที่บาดเจ็บหรือ ได้รับความเสียหาย หากเป็นการโจมตีที่รุนแรงก็สามารถทำให้กระเด็นหรือลอยได้เช่นกัน ที่ต้องมีลมพัดผ่านเพราะหากกำลังต่อสู้อย่างสนุกสนานแต่ว่าไม่รู้สึกตัวว่า บาดเจ็บ ก็อาจทำให้กลับจุดเซฟหรือเสียค่าประสบการณ์ได้

เมื่อเกมส์ออนไลน์ มีความนิยมแพร่หลาย จากคนที่ไม่รู้จักเกมส์ออนไลน์ ไม่ว่าจะเป็น ชาย,หญิง เด็ก วัยรุ่น วัยกลางคน คนเฒ่าคนแก่ เพราะ ไม่มีอุปสรรค ด้านประสาทสัมผัสสำหรับคนแก่ชรา เพราะเป็นการส่งข้อมูลและวิเคราะห์จากสมองโดยผ่านทางอุปกรณ์เชื่อมต่อ ไม่นานก็รู้จักและร่วมเล่นเกมส์ออนไลน์ได้ มีผู้เล่นสมัครและร่วมเล่นหลายล้านคน เหตุใดกันหนอ? ผู้คนจึงสนใจมากมายหรือว่ามีอะไรในดินแดนโลกสมมุติที่น่าสนใจเป็นพิเศษ?

เชิญท่านเข้าสู่โลกแห่งเกมส์ออนไลน์ God Penalize Online มาผจญภัยในโลกที่ล่มสลายลงด้วยเหล่าสัตว์กลายพันธุ์ แฝงความแปลกใหม่ สัมผัสกับคมอาวุธ เวทย์มนต์ และอื่นๆอีกมากมาย ณ บัดนี้

พงศธร หรือ พง เด็กหนุ่มบ้างานจนต้องเกิดล้มป่วยลงได้โดนเจ้านายสาวจับยัดมาเล่นเกมออนไลน์สมัยใหม่ ที่มีชื่อว่า God Penalize Online ด้วยข้อหาให้มาพักผ่อนโดยการเล่นเกม แต่เขานั้นเป็นคนที่ไม่ชอบหยุดนิ่งอยู่แล้ว ข้อห้ามนี้นะคงใช้ไม่ได้หรอก เพราะในเมื่อเจ้าตัวนั้นกำลังจะกลายเป็นตำนานในเกม ๆ นี้ขึ้นมาซะแล้ว

อันนี้เป็นอิมเมจตัวละคร ผมขอแปะไว้ในหน้านี้แล้วกันนะคับ

เพิ่มอิมเมจของ อลิสา แล้วนะครับ

พง // พงศธร

เมโล่ แร็บบิทเจลสีชมพู

อลิสา // สา

Edited March 17, 2011 by OTAKUOAK

[OTAKUOAK]

ตอนที่ 1 - พงศธร เด็กหนุ่มผู้บ้างาน

ปี ค.ศ. 2222 โลกได้เกิดภัยพิบัติขึ้นขึ้นมาเนื่องจากนักวิทยาศาสตร์ แล นักโบราณคดีได้ขุดพบซากโบราณของยานอวกาศที่ถูกสร้างด้วยหินผา ซึ่งได้ทำการตรวจสอบดูแล้วว่าไม่ใช่แร่ที่ค้นพบได้ในโลกใบนี้ และมีขนาดใหญ่โตพอ ๆ กับจังหวัด ๆ หนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งทางคณะผู้ค้นพบนั้นได้เรียกมันว่า ก็อด หรือ GOD

และหลังจากนั้นเพียง 1 เดือนยานอวกาศที่ได้ถูกค้นพบนั้นก็ได้ทำงานขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ และได้บินวนไปทั่วทั้งโลกแห่งนี้ ซึ่งลักษณะการทำงานของมันนั้นก็ได้ทำให้เกิดรังสีปริศนาถูกอาบฉายขึ้นมาทั่วทั้งโลก และด้วยรังสีที่เจ้ายานลำนี้ปล่อยออกมานั้นได้เกิดทำให้เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายในโลกแห่งนี้เกิดการหล่อหลอมรวมเข้ากับเทคโนโลยี ทำให้เหล่าสัตว์โลกนั้นผสานร่างเข้ากับอุปกรณ์ต่าง ๆ ในโลกเข้าด้วยทันที

ซึ่งแทบไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดหายนะครั้งใหญ่ให้กับโลกใบนี้ เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองของโลกโดยเหล่าสัตว์ป่าที่กลายพันธุ์จนเกิดเป็นอสูรกายขึ้นมาเลยทีเดียว

มนุษย์นั้นได้ถูกการรุกลานโดยสัตว์กลายพันธุ์จนเหมือนกับหุ่นยนต์สัตว์คอยทำการเข่นฆ่าและขับไล่มนุษย์ออกไปจากอาณาเขตที่แผ่ขยายออกไปจนครอบคลุมทั้งโลก

และได้มีนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งได้หนีรอดมาได้พร้อมกับได้เผยแผ่ความรู้ภายในยานออกมาด้วยหลักการสร้างเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยขึ้นมา จนทำให้เหล่ามนุษย์นั้นย้ายไปอยู่ใต้ดินแทนการอยู่บนพื้นดินที่ตอนนี้เต็มไปด้วยอันตรายจากเหล่าสัตว์กลายพันธุ์นั้นเอง

ซึ่งปัจจุบันเมืองสำคัญต่าง ๆ ภายในโลกแห่งนี้นั้นก็ล้วนอยู่ใต้ดินและใต้สมุทรกันหมด

“อ่า.........โน................”

“แบบว่า........”

“ถ้าเกิดว่าเราจะออกไปสู้กับพวกสัตว์กลายพันธุ์”

“เราก็ต้องขึ้นไปบนพื้นโลกใช่ไหมอ่าคับพี่สาว” เด็กหนุ่มมหาลัยวัย 20 หน้าตาเกลี้ยงเกลาแต่เพราะทรงผมรก ๆ เหมือนกับรังนกขนาดย่อม ๆ เลยทำให้หน้าตาของเขานั้นดูธรรมดาลงไปทั้งทีกำลังยกมือขึ้นมาถามพนักงานสาวคนหนึ่งอยู่หลังจากที่เธออธิบายเรื่องราวเบื้องต้นภายในเกมออกมาเสร็จสรรพแล้ว

เนื่องจากว่าในตอนนี้ทั้งคู่กำลังอยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งใช้เป็นการต้อนรับผู้เล่นเกมครั้งแรกนั้นจะมาปรากฏในห้องแห่งนี้และจะคอยมีระบบปัญญาประดิษฐ์หรือเอไอ คอยทำหน้าที่แนะนำผู้เล่นต่าง ๆ ก่อนที่จะเข้าไปสู่ภายในเกม

“ใช่ค่ะ”

“เพียงท่านเดินออกไปโดยผ่านจากจุดวาปในเมือง ก็จะทำการย้ายผู้เล่นวาปไปยังพื้นโลกทันทีค่ะ” เอไอสาวตอบผู้เล่นชายคนนี้กลับมาอย่างคล่องแคล่ว

“= =a”

“งุม ๆ” ผู้เล่นใหม่คนนี้เกาแก้มเขา 2-3 ทีก่อนที่จะพยายามทำความเข้าใจว่าคนที่เขาคุยด้วยยอยู่ตรงหน้านั้นก็คือฐานข้อมูลอย่างหนึ่งในระบบของเกมหาได้ใช่คนจริง ๆ ไม่

“ขั้นตอนต่อไปหลังจากผู้เล่นใหม่ได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ เสร็จแล้ว”

“ขอให้ทำการตั้งชื่อตัวละครได้เลยค่ะ” เอไอสาวพูดจบแล้วก็มีหน้าต่างโปร่งใส่ที่ให้เขาตั้งชื่อตัวละครขึ้นมา

“พงศธร” ผู้เล่นใหม่ทำหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมายโดยการบอกชื่อตัวละครของเขาลงไปแล้วก็เหมือนเกมออนไลน์ทั่วไปที่มีข้อความแจ้งเตือนจากเอไอระบบว่า

“ชื่อนี้ยังไม่ซ้ำกับใคร”

“ยืนยันใช้ชื่อนี้ไหมค่ะ” เอไอสาวถามเขาอีกครั้งเขาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เล่นใหม่คนนี้ไม่เพราะในตอนนี้เจ้าตัวกำลังเหม่อลอยไปครู่นึงแถมยังคิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเขานั้นต้องเข้ามาเล่นเกม ๆ นี้ขึ้นมา

1 วันที่แล้ว ณ โรงพยาบาลขึ้นชื่อกลางเมืองหลวงของประเทศไทย

“แอ๊ดดดดดดดดดดดดดด” ประตูของห้องผู้ป่วยสำหรับส่วนตัวห้องหนึ่งได้ถูกเปิดออกมาด้วยมือของหญิงสาววัย 30 ต้น ๆ คนหนึ่ง

“พงเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่ประตูเปิดออกมาแล้วนั้นเธอก็หันไปถามเจ้าตัวดีบนเตียงคนไข้ทันที

“อ่า.................”

“สวัสดีครับบอส”

“ถ้ามีอะไรจะคุยผมขอให้คอยซักครู่นะคับ”

“ตอนนี้กำลังลองรันโปรแกรมจำลองระบบของบริษัท World อยู่นะคับ” คนบนเตียงตอบกลับมาอย่างสุภาพ ก่อนที่จะค่อย ๆ บรรจงกดเครื่องปาล์มเอจ คอมพิวเตอร์แบบพกพาสมัยใหม่ที่ฉายหน้าจอฮาโลแกรมแทนแป้นพิม และหน้าจอขึ้นมา ทำให้เจ้าเครื่องจิ๋วเครื่องนี้นั้นแทนคอมพิวเตอร์สเปคสูง ๆ ได้เลยเครื่องนึงทีเดียว

“หมับ”

“หว๋า” แต่ทว่าอยู่ ๆ หญิงสาวผู้มาเยือนที่มีศักดิ์เป็นถึงเจ้านายของคนบนเตียงนั้นกลับเดินมาอย่างหัวเสียก่อนที่จะฉกเครื่องปาล์มเอจไปจากมือของเด็กหนุ่ม

เมื่อเด็กหนุ่มหันหน้ามามองตาปริบ ๆ กึ่งยิงคำถามว่ามายึดเครื่องของผมทำไม เจ้านายสาวก็รีบตอบกลับไปทันควันว่า

“พอแล้วล่ะพง”

“นายน่ะทำงานหนักเกินไปแล้วนะ”

“พนักงานพาร์ทไทม์ของบริษัท เอจรีแพร์ซีสเต้มของเราไม่เห็นจะมาโหมงานหนักเหมือนนายเลย” เจ้านายสาวส่งเสียงดุ ๆ ใส่เด็กหนุ่มนามว่า พงศธร หรือ พง พนักงานแผนกซ่อมแซมระบบของบริษัทชื่อดังขึ้นมา

“ตะแต่ว่า...........”

“ผมยังทำงานไม่ทันเสร็จก็ต้องมาสลบเหมือดไปก่อนที่จะ.......” พงลองหาข้อแก้ตัวเอาเครื่องปาล์มคืนจากเจ้านายสาวของเขาดูเพราะว่าตัวเขานั้นแม้จะทำงานเสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถได้ทันตรวจงานของตน เขาก็ดันสลบไปเนื่องจากใช้ร่างกายทำงานเกินขีดจำกัดจนทำให้ร่างกายอ่อนเพลียแล้วสลบไปคาคอม ในระหว่างที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ไปซ่อมแซมระบบให้บริษัท World ผู้ให้บริการเกมออนไลน์แนวใหม่ ที่ชื่อว่า God Penalize Online ที่เพิ่งจะโดนแฮคเกอร์ยิงข้อมูลไวรัสเข้าระบบ จนทำให้ภายในเกมนั้นเกิดปั่นป่วนขึ้นมาจนต้องปิดบริการไปร่วมเดือนทั้ง ๆ ที่เปิดให้บริการเป็นปีที่ 3 แล้ว

แต่พอพงเข้าไปแก้ไขฟื้นฟูระบบจนเรียบร้อยก็เหลือแค่การตรวจสอบอีกขั้นเพื่อความมั่นใจนั้น เขากลับสลบไปตอนนั้นเลยทำให้พลาดการตรวจงานเองลงไป

ซึ่งแน่นอนว่าพอได้สติก็พบว่าตัวเองนั้นนอนสลบไป และตื่นมาก็อยู่ในโรงพยาบาลซะแล้ว เขาจึงบอกพยาบาลของเอาเครื่องปาล์มเอจมาให้หน่อยแล้วก็เริ่มทำการเขียนโปรแกรมจำลองระบบที่เขาเพิ่งแก้ไปดูแล้วก็ลองสร้างโปรแกรมไวรัสชนิดต่าง ๆ ที่เคยเจาะเข้าระบบไปแล้วขึ้นมาแล้วทำการเจาะระบบอีกครั้งเพื่อหาช่องโหว่ดูนั้นเอง

แต่เจ้านายของเขานั้นกลับดันมายึดปาล์มเอจไปซะก่อน แถมยังส่งสายตาดุ ๆ มาใส่เขาอีกด้วย

“นี่นายจะฝืนตัวเองโหมงานหนักไปแล้วมั้งนายพง”

“พอนายสลบไปทีมงานซ่อมแซมระบบคนที่เหลือเขาก็ทำหน้าที่ต่อจากนายเรียบร้อยแล้วล่ะย่ะ” เจ้านายสาวยืนเท้าสะเอวมองหน้าพนักงานพาร์ทไทม์คนสำคัญในบริษัทของเธอก่อนที่จะเลิกทำหน้าดุแล้วยิ้มอย่างผ่อนคลายออกมา

“นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ”

“ทางบริษัทเรายิ่งขาด ๆ บุคลากรที่มีคุณภาพกันอยู่” เธอพูดจบก็วางกระเช้าเยี่ยมไข้ลงบนโต๊ะก่อนที่จะเปิดเอากล่องเก็บอาหารที่รักษาอุณหภูมิขึ้นมา

“นายก็สลบไปหลายวันนี่ท่าทางจะหิวแล้วใช่ไหมล่ะ” เจ้านายสาวพูดจบพงก็เอามือมาลูบท้องตัวเองดูก็พบว่ามันรู้สึกโล่ง ๆ ยังไงพิกล ๆ

“คับบอสผมเองก็เริ่มจะหิวแล้วล่ะ” แล้วสายตาของพงก็เหลือบไปเห็นเจ้านายสาวของตนเองนั้นเทโจ๊กร้อน ๆ ที่มีควันลอยออกมานิด ๆ ใส่ชามแล้วเดินมาใกล้ ๆ ก่อนที่จะกดปุ่ม ๆ นึงลงไปบนเตียงนอนของคนไข้ก็ปรากฏโต๊ะขนาดเล็กที่ใช้สำหรับวางจานชามอาหารได้ขึ้นมา

“กินซะตอนที่มันร้อน ๆ นั้นแหละ” เธอพูดจบก็วางชามลงตรงหน้าแล้วยื่นช้อนมาให้พงถือ

และเมื่อพงรับช้อนมาแล้วนั้นเขาก็ตักโจ๊กขึ้นมา แล้วกำลังจะใส่เข้าปากตัวเองก็ต้องเกิดอาการชะงักค้างไปซักพักแล้วหันไปมองหน้าเจ้านายสาวของเขาตาปริบ ๆ

“บอสคับ”

“เอ่อ..........บอสก็ยังไม่ทานอะไรมาเหรอคับ”

“ถ้าไม่รังเกียจแบ่งของผมไปครึ่งไหม ?” ที่พงถามแบบนี้ก็เพราะว่าตัวเขานั้นถ้าเกิดต้องแบ่งโจ๊กไปแล้วอาจไม่อิ่มก็กดปุ่มที่หัวเตียงเรียกพยาบาลมาเพื่อสั่งอาหารสำหรับผู้ป่วยทานได้นั้นเอง

ซึ่งสายตาของเจ้านายสาวที่มองมายังเขาในตอนนี้นั้นเขาก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะเขาไม่เคยโดนมองแบบนี้มาก่อนเขาจึงได้ถามเธอขึ้นมาเผื่อว่าเธอจะหิวนั้นเอง

“ชั้นกินข้าวมาย่ะ”

“นายนั้นแหละรีบ ๆ กินไปเถอะ”

“อ๋อ แล้วก็ชั้นบอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าเวลาอยู่นอกเวลาทำงานน่ะ”

“ให้เลิกเรียกชั้นว่าบอสน่ะห่ะนายพง” เจ้านายสาวยืนเท้าสะเอวก่อนที่จะส่งสายตามองทางพงอย่างดุ ๆ ราวกับว่าเขาทำอะไรผิดอีกแล้ว

“อ่า............”

“ขอบคุณนะคับคุณแนนที่หาโจ๊กอร่อย ๆ แบบนี้มาให้ผม” พงเรียกชื่อเล่นของเธอออกมาโดยที่ไม่ลืมเติมคำว่าคุณนำหน้าเพื่อไม่ให้เรียกชื่อเล่นเธอเฉย ๆ แล้วมันฟังดูไม่มีมารยาทเกินไป

“เฮ้อออออออออออ” แต่ไม่ทันไรแนนหรือเจ้านายสาวของเขานั้นกลับถอนหายใจยาว ๆ ออกมาครู่หนึ่งพร้อมกับพูดต่อขึ้นมาว่า

“นายพง นายเรียกชั้นมาแนนเฉย ๆ เถอะนะ”

“แล้วก็โจ๊กนั้นน่ะนายยังไม่ทันไรทานซักคำแล้วรู้ได้ไงว่ามันอร่ยน่ะ”

“โหววววววววว”

“ขืนเรียกแบบนั้นมันดูไม่สุภาพแย่เลยน่ะซิคับ”

“ถ้างั้นผมขอเรียกว่าพี่แนนก็แล้วกัน” พงพูดจบเขาก็ยิ้มออกมาเพื่อบ่งบอกว่าให้เขาเรียกเธอว่าพี่น่ะมันก็สุด ๆแล้วนะ แถมหลังจากยิ้มตอบเสร็จนั้นพงก็พูดต่อขึ้นมาว่า

“อีกอย่างโจ๊กที่พี่แนนอุตสาห์ทำมาเพื่อผมน่ะ”

“มันก็อร่อยอยู่แล้วละคับ”

“ต่อให้ไม่ชิมก็เถอะ” พงพูดจบแนนก็รีบแย้งขึ้นมาทันที

“จะหลงตัวเองมากไปหน่อยแล้วมั้งนายพง”

“ทำไมชั้นต้องไปทำอาหารมาเยี่ยมไข้นายด้วยมิทราบ !!!” แม้น้ำเสียงจะดูโกรธราวกับว่าเจ้าคนตรงหน้าสำคัญตัวเองผิดไปแล้วนั้นก็ไม่ได้ทำให้พงกลัวเลยแม้แต่น้อยแถมเขานั้นยังยิ้มออกมาเบา ๆ อีกต่างหากเพราะเขานั้นก็พอจะรู้นิสัยเจ้านายสาวของเขามานานนั้นเอง

“เหรอคับ”

“งั้นก็น่าแปลกนะคับ”

“ที่............” พงพูดจบเขาก็ตักเนื้อหมูที่ถูกต้มจนเละเป็นก้อนใหญ่ ๆ ขึ้นมาจากโจ๊กเพื่อให้แนนดูขึ้นมา

“ที่ถ้าหากว่าร้านอาหารที่เขาทำโจ๊กแบบนี้มาขายแล้วดันใส่หมูลงไปชิ้นใหญ่โตแบบนี้รับรองว่าขาดทุนแน่นอนคับพี่แนน” ทันทีที่พงพูดจบแล้วนั้นแนนก็พูดเถียงเขาขึ้นมาทันใดว่า

“ก็ร้านที่ชั้นไม่ซื้อให้นายน่ะมันเป็นร้านของคนรู้จักชั้นเอง”

“เขาก็เลยให้..........” แต่แล้วในระหว่างที่แนนกำลังพูดอยู่นั้นเองพงก็คลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาแล้วถามเธอด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บมากไหมคับนั้น”

“เจ็บอะไร” แนนที่ไม่เข้าใจในคำถามก็เลยถามพงขึ้นมา

“ก็นิ้วมือของพี่แนนไงล่ะคับ”

“สงสัยตอนหันเนื้อหมูลงไปต้มคงจะเผลอโดนบาดไปหลายแผลเหมือนกันนะคับ”

“นิ้วของพี่แนนเหมาะกับการกดแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ดมากกว่ามาทำอาหารที่พี่แนนไม่ถนัดนะครับ”

“แต่ถึงอย่างนั้นพี่แนนก็ยอมเจ็บตัวทำโจ๊กมาให้ผมทาน”

“ผมเลยบอกไงคับว่าโจ๊กชามนี้ต้องอร่อยมาก ๆ แน่นอน”

เมื่อถูกไล่ต้อนจนจนมุมแนนก็หน้าขึ้นสีมาเล็กน้อยก่อนที่จะพูดเสียงดังขึ้นมา

“พูดมากน่า”

“รีบ ๆ กินไปให้หมดซะ”

“ชั้นไม่รอข้างนอกแล้วกัน” ว่าจบแนนก็เดินกระแทกเท้าด้วยความอายออกไปนอกห้อง พงที่มองแผ่นหลังของเธอเดินออกไปนั้นก็แทบจะหัวเราะออกมาหากเพียงแต่ต้องรักษามารยาทเอาไว้

และทันใดนั้นเอพฝงก็ตักโจ๊กเข้าปากอย่างสุขใจได้ไม่นานเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวทันทีที่โจ๊กเข้าปากแล้วพยายามกลืนลงท้องอย่างยากเย็นด้วยรสชาติที่เหมือนกับมีคนเอาน้ำยาล้างจานเทลงไปซะอย่างนั้น พงเลยรีบเอาช้อนคนหาอะไรบางอย่างในโจ๊กครู่เดียวเขาก็พบกับ เปลือกมะนาว ที่ฝานลงไปด้วยนั้นเอง

“อร่อยมากกกกกกกกกก”

“ฝากคนที่แอบดูอยู่หน้าห้องไปบอกพี่แนนด้วยนะคับ” ทันทีที่พงพูดจบประตูห้องที่ดู ๆ แล้วแง้มอยู่นั้นก็มีเสียงลำพึงเบา ๆ ลอยเข้ามาว่า

“ชิ” แล้วบานประตูก็ปิดสนิทลงไป

“อ่า............” เมื่อแนนจากไปแล้วนั้นเขาก็มองดูชามโจ๊กด้วยอาการเหงื่อแตก

“ช่วยไม่ได้นี่นะก็พี่แนนอุตสาห์ทำอาหารครั้งแรกนี่หน่า” ว่าแล้วพงก็คว้ามือไปกดโทรศัพท์สำหรับโทรออกแล้วเรียกสายคุยกับนางพยาบาลที่มีเวรดูแลเขาอยู่

“เอ่อ...........คุณพยาบาลคับ”

“ผมขอยาเคลือบกระเพราะชนิดที่แรงที่สุดด้วยนะคับ” แล้วพงก็วางสายไปก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าออกยาว ๆเพื่อผ่อนคลายราวกับว่าต้องเจอศึกหนักตรงหน้าที่เปรียบเหมือนกับงานที่ยากที่สุดในชีวิตของเขาขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงโจ๊กเปลือกมะนาวแท้ ๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“ขะ..........ขอโทษนะพง”

“โจ๊กที่ชั้นทำทั้งไม่อร่อยแล้วยังไปทำให้นายเกิดอาการอาหารเป็นพิษแทรกซ้อนอีก”

“>/ \<” แนนประสานมือไหว้ขอขมาพง ซึ่งในตอนนี้เขานั้นเพิ่งได้รับน้ำเกลือไปแถมยังนอนอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่บนเตียงคนไข้ซะอีก

“ไม่เป็นไรคับพี่แนน”

“คนเราย่อมมีพลาดกันได้.........” แม้ร่างกายจะอ่อนเพลียหนักกว่าเดิมขึ้นมาก็ตามแต่เขานั้นยังยิ้มตอบแนนเจ้านายของตนเองได้ราวกับว่าไม่เป็นอะไรเลยทั้ง ๆ ที่พอจะขยับร่างกายตัวเองยังไม่ไหวแท้ ๆ

เหมือนทั้ง ๆ ที่พงจะพูดให้กำลังใจแนนที่คิดจะเลิกทำอาหารตลอดชีวิตก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าแนนนั้นจะได้ฟังเสียงของพงตอนนี้แล้วเธอกลับหมดกำลังใจลงไปเรื่อย ๆ ก็แหงล่ะพอพงอาการอาหารเป็นพิษกำเริบนั้นพยาบาลและหมอก็ขอดูอาหารที่พงทานเข้าไปก็เลยเอ็ดใส่แนนยกใหญ่เลยทีเดียวนั้นเอง

“นี่พงเดี๋ยวนายก็นอนหลับพักผ่อนเยอะ ๆ นะ”

“ชั้นไม่กวนแล้ว” คนผิดกล่าวออกมาอย่างเกรงใจก่อนที่อยู่ ๆ เหมือนเธอจะนึกอะไรออกก็เลยหยิบเอาเครื่องเล่นเกมชนิดหนึ่งออกมาแล้วทำการต่อสายละโยงละยางไปทั่วห้องแห่งนี้

“ทำอะไรน่ะคับพี่แนน” พงหันไปมองแนนอย่างแปลกใจ แต่ไม่ทันไรแนนก็พูดขึ้นมาซะก่อน

“เสร็จแล้ว” แนนยิ้มออกมาอย่างสดใสก่อนที่เธอนั้นจะเอาเครื่อง ๆ หนึ่งมีลักษณะคล้ายหูฟังมาครอบใส่หัวของพง

“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยหรอกนะ นายพง”

“ขืนชั้นคืนเครื่องปาล์มเอจให้นายตอนนี้รับรองว่ามีหวังนายนั้นคงกลับไปบ้างานเหมือนเดิมแน่ ๆ”

“แล้วทางบริษัท World เขาก็เห็นนายทำผลงานดีล่ะมั้งเลยฝากชั้นเอาเครื่องเล่นเกมและ ไอเทมพิเศษมาให้กับนาย”

“โดยไอเทมพิเศษนั้นหลักจากนายสร้างตัวละครแล้วก็จะได้รับเองแหละ”

“เอ๊าหลับตาได้แล้วค่ะพ่อคุณ” แล้วแนนก็สวมบทคุณแม่กล่อมพงนอน โดยที่เขานั้นไม่ค่อยจะเต็มใจมากนักกับการโดนยัดเยียดให้เล่นเกมแบบกระทันหันก่อนที่อยู่ ๆ พงจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วเอ่ยปากแกล้งแนนขึ้น

“อยู่ ๆ ให้นอนเลยแบบนี้ผมก็นอนไม่หลับหรอกคับคุณแม่”

“นอกซะจากว่าคุณแม่จะ........” พงไม่พูดเปล่าเขาทำแก้มป่อง ๆ ออกมาอีกด้วย

“นะ.........นอนหลับพักผ่อนไปเลยนะ !!!” พริบตาที่แนนเห็นท่าทางอ้อน ๆ ของพงแล้วนั้นเธอก็เกิดอาการหน้าขึ้นสีชมพูที่พวงแก้มแล้วรีบสวิต์การเชื่อมต่อทันทีเนื่องจากความเขินอายนั้นเอง

“วูบบบบบบบบบบบบบบ” อยู่ ๆ พงเกิดรู้สึกว่าตัวเขานั้นง่วงนอนขึ้นมาอย่างหนักจนหนังตาหนักขึ้นเรื่อย ๆ แล้วพล๊อยหลับไปพร้อมกับภาพตรงหน้าที่ดับวูลลงไปด้วย

[thekingkrit]

ถ้ามีตอนที่2ออกมาเร็วนะคับ อ่านแล้วหนุกดีคับ

[GTTK]

ถ้ามีตอนที่2ออกมาเร็วนะคับ อ่านแล้วหนุกดีคับ

เหมือนกันฮะ จะได้อ่านต่อ :emoother_08:

[OTAKUOAK]

ตอนที่2-ฝึกการโจมตี

“คุณผู้เล่นค่ะ ?” เอไอสาวพยายามเรียกพงด้วยเสียงดัง ๆ อีกครั้งทำให้คนตรงหน้าของเธอนั้นเลิกอาการเหม่อลงไปทันที

“คับ”

“เมื่อกี้ว่าอะไรนะคับ” เมื่อได้สติพงก็ถามเอไอสาวไปอีกครั้งนึง

“ผู้เล่นจะยืนยันชื่อ พงศธรเป็นชื่อตัวละครในเกมไหมค่ะ” เมื่อเห็นว่าพงนั้นหันมาสนใจเธอแล้วนั้นเธอก็ถามคำถามเดิมอีกครั้งนึง

“คับยืนยันคับ” พงตอบกลับไปอย่างเกรงใจนิด ๆ เนื่องจากตัวเขานั้นเป็นคนที่ถ้าหากใช้ความคิดอะไรแล้วจะเกิดอาการเหม่อไปครู่หนึ่งนั้นเอง แต่เขาจะไปแคร์อะไรกันล่ะถ้าคิดดูดี ๆ แล้ว เอไอสาวตรงหน้าก็ไม่ใช่พนักงานจริง ๆ ซักหน่อยนิ ให้รอนิดรอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ถ้าเช่นนั้นดิชั้นจะเข้าสู่ขั้นตอนต่อไปเลยก็แล้วกันนะค่ะ” เธอพูดจบก็ขออนุญาตยื่นมือมาสัมผัสกับหน้าผากของพง เพื่อทำขั้นตอนการสแกนร่างกายของผู้เล่นเพื่อสร้างค่าความสามารถที่เหมาะสม

“นี่มัน........” แต่อยู่ ๆ เธอก็อุทานออกมาเบา ๆ ซักพัก ราวกับว่าแปลกใจในอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะตีสีหน้าราบเรียบให้เป็นปกติแล้วบอกกับพงว่า

“ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ”

“คุณเป็นผู้เล่นคนแรกในเกมที่ปลดล็อคค่าทักษะพลังพิเศษได้ทั้งหมด”

“คับ”

“ว่าไงนะคับ” คนที่เพิ่งเข้าเล่นเกมครั้งแรก(แถมยังโดนจับยัด) อย่างเขาจะมีหรือที่ศึกษาเรื่องเกม ๆ นี้ก่อนเข้ามาเล่น เพราะวัน ๆ ของพงนั้นชีวิตเขามีแต่งาน ๆ ๆ ๆ ๆ เท่านั้น

“ผู้เล่น พงศธร จะฟังคำอธิบายจากดิชั้นไหมค่ะ เรื่องค่าพลังพิเศษต่าง ๆ” ทันทีที่เอไอสาวถามมานั้นพงก็พยักหน้าเบา ๆ เป็นการยืนยัน เธอก็เลยร่ายคำพูดอธิบายออกมายาว ๆ ว่า

“ภายในเกม God Penalize Online นั้นจะประกอบไปด้วยค่าพลังพิเศษต่าง ๆ แบ่งออกเป็น 4 สาย”

“สายแรกเป็นสายพลังกาย ที่ผู้เล่นนั้นใช้พลังกายออกมาทำการต่อสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ได้เต็มประสิทธิภาพ และสายนี้จะมีร่างกายอันแข็งแกร่งดุจหินผา ทำให้ พลังโจมตี และป้องกัน ทางกายภาพที่รุนแรง แต่แพ้ทางสายเวทย์มนต์”

“สายต่อมาคือสาย เวทย์ เป็นสายที่สามารถใช้เวทย์มนต์ต่าง ๆ ได้ ตามเงื่อนไขของอาชีพที่เลือก สายนี้จะโจมตีเวทมนต์ได้รุนแรงนับว่าเป็นสายที่สร้างดาเมจ (ค่าความเสียหายทางเวทย์มนต์) ได้มากที่สุดในเกม แต่พลังป้องกันต่ำ จึงแพ้ทางสายจิต”

“สายที่สามนั้นคือสาย จิต เป็นสายที่มีค่าความคล่องแคล่วว่องไว และความแม่นยำ อยู่ในระดับกลาง ๆในเกม แถมยังสามารถใช้จิตพลิกแพลงได้หลากหลาย ขึ้นอยู่กับความชำนาญของผู้ใช้ได้อีกด้วย แต่ด้วยที่เป็นสายที่ไม่มีค่าพลังป้องกันเลยแต่ถูกชดเชยด้วยค่าความเร็วสูงนั้นจึงทำให้แพ้ทางปัญญาที่โจมตีได้แม่นยำ”

“สายสุดท้ายคือสายปัญญา เป็นสายที่มีค่าความแม่นยำ และ ความโชคดีมากที่สุดในเกม เนื่องจากต้องใช้พลังแห่งความคิดในการวิเคราะห์ผลลัพธ์ต่าง ๆ ได้รวดเร็ว จึงเหมาะแก่อาชีพที่สร้างไอเทมเป็นส่วนใหญ่”

“ซึ่งผู้เล่นพงศธรเองก็มีค่าความสามารถนี้มากกว่าสายพลังอื่นที่ได้รับการปลดล็อคหลังจากการสแกนค่ะ”

“ไม่ทราบว่าผู้เล่นพงศธรเข้าใจที่ดิชั้นอธิบายไหมค่ะ”

“ถ้าไม่เข้าใจดิชั้นจะได้อธิบายใหม่อีกครั้ง” เอไอสาวถามพงอย่างใส่ใจเพราะดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะสนใจฟังเธอขึ้นมาบ้างแล้ว

“อ๋อไม่เป็นไรคับผมพอจะเข้าใจมาหน่อยนึงแล้ว” ต้องบอกว่าฟังเพียงครั้งเดียวก็เข้าใจแล้วต่างหากล่ะ เพราะนี่คือพรสวรรค์ของนายพงคนนี้ที่ไม่ว่าอะไรจะเป็นข้อมูลก็ตามขอแค่ได้ฟังเพียงครั้งเดียวแล้วล่ะก็รับรองว่าไม่มีทางที่เขานั้นจะฟังไม่ออกเป็นแน่

“ถ้าเช่นนั้นดิชั้นจะส่งผู้เล่นพงศธรไปยังสถานที่สู้กับสัตว์กลายพันธุ์เป็นเวลา 1 ชั่วโมงนะค่ะจะได้ทำให้ผู้เล่นเข้าใจในระบบการต่อสู้เบื้องต้น”

“ผู้เล่นพงศธรพร้อมกับการทดสอบต่อสู้หรือยังค่ะ” เอไอสาวถามเขาขึ้นมาอีกครั้ง

“คับพร้อมแล้วคับ” ทันทีที่พงตอบกลับไปนั้นก็ปรากฏลำแสงสีขาวตรงพื้นที่เขายืนอยู่และเพียงไม่นานแสงสีขาวเหล่านี้ก็ทำการวาปเขาไปยังพื้นดินด้านบน

“ตุ๊บ”

“ฟิ้ววววววววววว” เมื่อร่างของพงหายไปจากห้องรับรองผู้เล่นใหม่เขาก็ปรากฏมาตรงทุ่งหญ้ากว้าวขวางแห่งหนึ่งซึ่งหากมองดูดี ๆ แล้วนั้นก็ได้มีเมือง ๆ นึงตั้งอยู่ด้วย แต่ก็ไม่ไกลไปจากพื้นที่นี้มากนัก

พงอดทึ่งกับสภาพแวดล้อม ที่มีทุ่งหญ้าสีเขียวขจีพร้อมกับสายลมพัดปลิวไสวทำให้เนินหญ้าสูงใกล้ ๆ ปลิวไสวไปมานั้น ก็อดจะนึกไม่ถึงเลยว่านี่น่ะคือเกมจริง ๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นกลืนอายของพื้นดินที่ลอยตามลมมาจาง ๆ และกลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าที่เสียดสีกันไปมาตามแรงลมนั้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงไปจริง ๆ

“นี่ซินะโลกที่ล่มสลาย........”

“ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกลับคืนตามธรรมชาติหาได้มีเหล่ามนุษย์มาทำลายมันอีกต่อไป”

“นี่ถ้าเกิดว่าโลกจริง ๆ นอกเกมของเรายังพอมีสถานที่แห่งนี้อยู่ก็ดีไม่น้อย” พงหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา

นั้นเพราะว่าโลกนอกเกมของเขาในตอนนี้นั้นนอกจากสวนสาธารณะที่มีแต่ต้นไม้ปลอม ๆ ตั้งอยู่ และภายในตัวเมืองที่มีแต่ตึกราบ้านช่องขึ้นมาราวกับแข่งกันว่าตึกไหนจะสูงกว่ากันนั้น คงไม่มีสถานที่แห่งไหนเลยที่จะดูร่มรื่นได้เหมือนกับพื้นที่ ๆ ที่เขายืนอยู่ตรงนี้ เท่ากับว่าเมื่อเทคโนโลยีเจริญก้าวหน้ามากเพียงใดธรรมชาติที่อยู่คู่กับตัวมนุษย์เองนั้นก็ย่อมเลื่อนหายไปด้วยเช่นกัน

“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ” แต่พงก็อดทึ่งกับธรรมชาติอันสวยงามได้ไม่เท่าไหร่นักก็มีเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างนั้นเกิดขึ้นมาจนทำให้เขาสนใจหันไปมองดู

“หืมมมมมมม”

“ตัวอะไรล่ะนั้น” พงต้องหรี่ตามองดี ๆ เมื่อพบว่าใกล้ ๆตัวของเขานั้นกำลังมีสัตว์กลายพันธุ์ชนิดหนึ่งกำลังกระโดดเหมือนกระต่ายไม่มาใกล้ ๆ ตัวเขา

ใช่มันกระโดเหมือนกระต่ายก็จริง แถมทั้งร่างมันก็ดูคล้ายกับกระต่ายมากเสียด้วยแต่ว่าคงจะมีแต่เพียงในเกม ๆ นี้เท่านั้นแหละ เพราะไอเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายกระต่ายตัวนี้นั้นมันกลับมีร่างกายเป็นเจลลี่ไปซะได้

“แร็บบิทเจล สัตว์กลายพันธุ์ ระดับ 1 ที่อ่อนแอที่สุดในโลกที่ล่มสลาย”

เสียงแจ้งเตือนของเอไอสาวคนเมื่อครู่บอกเขาขึ้นมาราวกับว่าเธอนั้นอ่านใจเขาออกที่อยากจะทราบชนิดของเจ้าสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้

“อ่า.........งั้นเหรอคับ”

“แต่เจ้าแบบนี้เนี่ยนะเหรอคับที่ทำให้โลกของเรา (ในเกม) ล่มสลายไปได้จริง ๆ” พงมองกลุ่ม แร็บบิทเจล ที่กระโดดกันไปมาอย่างเป็นมิตรแถมยังยังดูเป็นพวกรักสงบเอาเสียมากว่า แถมร่างกายที่เหลวจนโปร่งใสของพวกมันนั้นจนเป็นสีส้ม ๆ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า พวกสาว ๆ ที่เห็นมันแล้วนั้นจะคิดแบบเขาว่ามันจะนุ่มน่ากอดเพียงใด

“อ้าวแล้วทำไมเจ้าตัวนั้นอยู่แยกจากกลุ่มล่ะคับ” แล้วสายตาของพงนั้นก็เหลือบไปเห็น แร็บบิทเจล สีชมพูที่ดูแปลกว่าตัวอื่นซึ่งมันดูเหมือนจะถูกกันให้ออกไปจากกลุ่มอยู่ตัวเดียว แล้วมองดูฝูงของมันกำลังเล็บหญ้ากินด้วยท่าทางที่ดูโดดเดี่ยวยิ่งนัก

“ในบางครั้งกายกลายพันธุ์ของเหล่าสัตว์ในโลกแห่งนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่เหมือนพวกอื่น ๆ เช่นกันค่ะ”

“ซึ่งในการเปลี่ยนแปลงนั้นได้ทำให้สัตว์กลายพันธุ์ตัวดังกล่าวมีสิทธิ์วิวัฒนาการได้มากกว่าสายพันธุ์ที่กลายพันธุ์มาค่ะ”

เอไอสาวกล่าวอธิบายออกมาให้พง ในลักษณะเสียงที่ดังอยู่ในหัวจบแล้ว พงก็หันไปมองเจ้าแร็บบิทเจล แล้วเกิดหัวเราะพรืดออกมา

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“แม้แต่พวกสัตว์ ถึงแม้จะเป็นในเกมก็เถอะก็ยังมีเรื่องแบบนี้อีกหรือเนี่ย” ที่พงพูดออกมาแบบนี้นั้นก็เหมือนกับว่าสิ่งที่เจ้าแร็บบิทเจล สีชมพูตัวนี้โดนปฏิบัติจากฝูงนั้นมันช่างเหมือนกับเรื่องราวในชีวิตจริง ๆ ซะนี่กระไร พวกที่ฝ่าเหล่า หรือมีอะไรที่พิเศษและแปลกแยกมากกว่าคนอื่นนั้น ก็มักจะโดนกีดกันออกจากกลุ่ม ซึ่งโลกปัจจุบันเป็นเช่นนี้นั้นเอง ซึ่งได้ทำให้พงนั้นเกิดอาการหัวเราะออกมาอย่างไรสาเหตุเนื่องจากเขามองเจ้าแร็บบิทเจล สีชมพูตัวนี้แล้วมันก็ไม่ต่างกับเขามากนักหรอกในสังคมปัจจุบันนอกเกม

เริ่มตากที่ตัวเขานั้นเป็นพวกเข้าใจอะไรได้ง่ายหากเป็นข้อมูล เลยทำให้ในมหาลัยนั้นสายตาของคนอื่น ๆ ล้วนมองเขาราวกับเป็นสิ่งแปลกปลอมนั้นเอง ที่ทำงานก็เช่นกัน เขาก็ไม่เข้าใจอย่างนึงว่าไอการทำงานแบบทุ่มเทของเขานั้นมันได้ไปขัดผลประโยชน์ของใครเข้าหรือเปล่า เขาจึงได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา และการนินทาลับหลังด้วยเช่นกัน

แต่คิดไปมันก็เท่านั้นเพราะคนเพียงคนเดียวคงไม่สามารถเปลี่ยนกระแสความคิดของคนทั้งโลก พงเลยปล่อยวางเรื่องพวกนี้ไปแล้วนั้นเอง

แต่กับเจ้าแร็บบิทเจล สีชมพูตัวนี้นั้นคงจะไม่ใช่อย่างแน่นอนแบบดวงตาของมันนั้นจะใสราวกับแก้วก็ตามแต่เขานั้นมองเห็นบางอย่างในตัวของมันได้ ก็คือแววตาที่มองกลุ่มฝูงของมันนั้นกำลังเล็มหญ้าอย่างเงหาหงอยนั้นเอง

พงเลยตัดสินใจเดินแหวกกลุ่มเหล่าแร็บบิทเจล สีส้มไปเด็ดหญ้าขึ้นมากำมือหนึ่งซึ่งนั้นเองได้ทำให้เหล่าแร็บบิทเจล สีส้มนั้นหันมามองเขานับ 20 กว่าตัว แถมแววตาใส ๆ ของพวกมันนั้นกลับกลายเป็นสีแดงก่ำขึ้นมา

“ระวังด้วยค่ะ ผู้เล่นพงศธร พวกแร็บบิทเจล กำลังคิดว่าคุณไปแย่งอาหารของพวกมันจนเกิดสถานะคลั่งและจะโจมตี ผู้เล่นพงศธรแต่เพียงผู้เดียวแล้วค่ะ” เสียงของเอไอสาวดังก้องเตือนเขามาในหัวแต่มันก็คงไม่ทันซะแล้ว

“ฟุ่บ” แร็บบิทเจล ตัวหนึ่งเปิดฉากโจมตีใส่พงก่อนโดยการดีดตัวออกไปพุ่งเข้ากระแทกใส่ร่างของพงอย่างรวดเร็ว

“ปึกกกกกก” เสียงของแร็บบิทเจล กระแทกเข้าใส่ท้องของพงอย่างจัง จนเกิดเสียงดังขึ้นมา แต่นั้นเขากลับรู้สึกว่าตัวเองนั้นโดนสายลมพัดผ่านร่างกายไปเท่านั้นเอง

“อะไรกัน...........”

“การโดนสัตว์กลายพันธุ์ในเกมโจมตีใส่แล้วมีอาการบาดเจ็บแค่นี้เองงั้นเหรอ” พงเกาหัวตัวเองพร้อมกับพูดขึ้นมาอย่าง งง ๆ ซึ่งคนที่ไม่เคยเล่นเกมหรืออ่านคู่มือแนะนำการเล่นมาก่อนอย่างเขาย่อมไม่รู้เลยว่าไอสายลมเมื่อครู่นี้แหละได้ลดค่าพลังชีวิตของเขาไปซะแล้ว

“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ”

“ฟ้าว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แต่กว่าพงจะรู้ตัวนั้นก็สายไปเสียแล้วเมื่อเหล่าแร็บบิทเจล นั้นได้พุ่งใส่เขาแทบทุกตัวที่ยืนล้อมกรอบเขาเอาไว้ราวกับกระสุนปืนกล

เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นอยู่ ๆ ร่างกายของเขาเกิดการขยับไม่ได้ครู่นึง แล้วร่างกายของเขานั้นก็ล้มฟุ่บลงไปนอนหงายกับพื้นอย่างไร้สาเหตุ

“ผู้เล่น พงศธรได้เสียชีวิตแล้วค่ะ”

“ไม่ทราบว่าผู้เล่นพงศธรจะฝึกต่อสู้ต่อไหมค่ะ”

“ดิชั้นจะได้ทำการชุบชีวิตผู้เล่นให้เกิดจุดเดิมค่ะ”

“แต่ถ้าฝึกพอแล้วดิชั้นจะชุบชีวิตแล้วนำกลับมายังห้องรับรองค่ะ” เสียงของเอไอสาวถามเขาขึ้นมาแต่นั้นก็ทำให้พงที่กลายเป็นศพไปแล้วนั้นต้องแสดงสีหน้าเหวอสุดขีดขึ้นมา

“นี่เรา”

“เดี้ยงไปแล้วเหรอเนี่ย !!!”

“ก็นึกว่าสายลมที่พัดไปมานั้นจะเป็นของพื้นที่แถวนี้ซะอีก”

“เหอะ ๆ ๆ ๆ” พงหัวเราะแห้ง ๆ ออกมาเพราะเขานั้นแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอสายลมสบาย ๆ เหล่านี้ที่เขาโดนหลังจากที่พวกแร็บบิทเจล รุมโจมตีเขานั้นจะทำให้เขาถึงกับตายเลยงั้นเหรอ

“ขืนถ้าเกิดว่าเราไปสู้กับพวกสัตว์กลายพันธุ์ในสถานที่ที่มีลมพัดขึ้นมา”

“มีหวังตายไม่รู้ตัวพอดี”

“เรื่องนี้ต้องระวังเอาไว้หน่อยแล้วแฮะ”

“ขอชุบที่ชีวิตแบบเกิดที่เดิมคับ” เมื่อเห็นว่าเขามายืนอยู่เพียง 10 นาทีเองแต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังรู้เรื่องเดียวอีกนั้นคือการตายภายในเกม

เมื่อได้รับการชุบชีวิตแล้วนั้นพงก็ลองขยับร่างกายไป ๆ มา ๆ ดู ก็พบยังสามารถขยับตัวได้คล่องแคล่ว ซึ่งดีกว่าที่เขานั้นขยับตัวนอกเกมซะด้วยซ้ำ

“ดิชั้นขออภัยที่ ตัวดิชั้นจะขอแนะนำเรื่องนึงกับผู้เล่นพงศธรก่อนนะค่ะ”

“จากเมื่อครู่ที่ดิชั้นได้ยิน ผู้เล่นพงศธรพูดขึ้นมานั้น ทางระบบมีช่องทางให้เลือกสำหรับการเลือกรับอาการบาดเจ็บให้ด้วยค่ะ”

ทันทีที่เสียงเอไอสาวกล่าวจบแล้วนั้น พงก็ต้องถามขึ้นมาทันใด

“มันเป็นยังไงเหรอคับช่องทางที่ว่า”

“ค่ะ ช่องทางการรับรู้ค่าความเสียหายที่ผู้เล่นได้รับนั้นจะมีอยู่ด้วยกัน 2 ระบบค่ะ”

“ช่องทางแรกเมื่อร่างกายได้รับการโจมตีหรือผิดปกติแล้วนั้น จะเหมือนสายลมที่พัดผ่านร่างกายของผู้เล่นเท่านั้นค่ะ ซึ่งถ้าหากเจอการโจมตีที่รุนแรงมาก ๆ นั้นก็สามารถทำให้กระเด็น หรือปลิวไปตามแรงได้เช่นกัน ส่วนความผิดปกติของร่างกายนั้นก็จะเหมือนกับได้รับสายลมพัดผ่านอยู่ตลอดเวลาค่ะ และจะได้รับออร่าของสถานะผิดปกติขึ้นมาอยู่ตรงหัวของผู้เล่นด้วยค่ะ”

“ช่องอีกช่องทางนึงก็คือ ผู้เล่นนั้นจะได้รับอาการบาดเจ็บจริง ๆ เหมือนกับภายนอกเกมค่ะ แต่อาการบาดเจ็บนั้นทางระบบของเกมได้ลดลงให้เหลือเพียง 10 % เท่านั้นค่ะ” “ซึ่งผู้เล่นที่เลือกรับการบาดเจ็บนี้จะได้รับค่าประสบการณ์ในการสังหาร ทำภารกิจ การพัฒนาของสกิล อัตราการดร็อปของไอเทม มากกว่าผู้เล่นที่เลือกช่องทางแรก 10 เท่าค่ะ แต่ผู้เล่นไม่สามารถกลับมาเลือกช่องทางการรับรู้อาการบาดเจ็บในช่องทางแรกได้อีกแล้วนะค่ะ” ทันทีที่เอไอสาวกล่าวอธิบายจบแล้วนั้นพงก็โพลงขึ้นมาทันที

“อะไรกันเจ็บเพียง 10 % จากโลกจริงก็ทำให้ได้เรียนรู้เร็วขึ้น 10 เท่าเลยงั้นเหรอ”

“มันออกจะคุ้มนะนั้น”

“งั้นผมตกลงเลือกรับความเจ็บปวดช่องทางที่ 2 คับ” พงแสดงเจตนาของเขาขึ้นมา ทันใดนั้นเองร่างกายของเขานั้นได้มีแสงสีทองฉายอาบไปทั่วทั้งร่างกาย

“ระบบได้ทำการเปลี่ยนช่องทางการรับการบาดเจ็บให้กับผู้เล่น พงศธรได้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ขอบคุณคับ” พงกล่าวขอบคุณเอไอสาวออกมาก่อนที่จะกวาดสายตาไปมองเหล่าแร็บบิทเจล ที่กำลังเล็มหญ้าอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าในตอนนี้ในมือของเขานั้นก็ได้มีเศษหญ้าที่ดึงเอาออกมาในตอนแรกด้วยเช่นกัน

พงก็เลยเดินดิ่งตรงไปหาเจ้าแร็บบิทเจล สีชมพูที่กำลังนั่งเหงาอยู่ตัวเดียวพร้อมกับยื่นเศษหญ้าในมัน

“งั่ม ๆ ๆ ๆ” เมื่อพงยื่นไปให้แล้วนั้นเจ้าแร็บบิทเจล ก็รีบยื่นปากเล็ก ๆ ของมันมางับกินเข้าไปอย่างหิวโหยในทันที

“ค่อย ๆ กินก็ได้นะ”

“ฉันไม่แย่งแกหรอก” พงอมยิ้มขึ้นมาเมื่อเห้นท่าทางการสวาปามของแร็บบิทเจล เบื้องหน้าก็เกิดเอ็นดุขึ้นมาจนเผลอไปลูบหัวมันเบา ๆ ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าแร็บบิทเจล สีชมพูตัวนี้ก็ไม่ได้ขัดขืนเขาเลยแม้แต่น้อยเพราะเจ้ามนุษย์เบื้องหน้าของมันนั้นได้เสี่ยงตายไปโดนฝูงของมันรุมโจมตีเพื่อเอาหญ้ามาให้นั้นเอง

“ต่อไปก็โจมตีซินะ” เมื่อเห็นแร็บบิทเจล สีชมพูทานเสร็จแล้วเขาก็พูดลอย ๆ ออกมา นั้นได้ทำให้เจ้าแร็บบิทเจล ตัวดังกล่าวถอยหลังกรูอย่างรวดเร็วราวกับว่าฟังคำพูดของพงออก

“อ่า.....”

“ฉันไม่ได้โจมตีแกหรอกน่า”

“แต่เป็นไอพวกนู้นมากกว่า” เขาพูดจบแล้วนั้นก็วิ่งเข้าไปหาแร็บบิทเจล สีส้มที่ใกล้ที่สุดก่อนที่จะยกขาขึ้นมาเตะป๊าบเข้าให้ราวกับเตะใส่หมาแถวบ้านที่ชอบมาขู่ใส่เขา

“มิ๊วววววววววว” แร็บบิทเจล สีส้มผู้เคราะห์ร้ายได้กระเด็นไปตามแรงเตะของพงก่อนที่จะกลับมาถึงพื้นและแตกระเอียดกลายเป็นเศษเจลในทันที

“ผู้เล่นพงศธรได้ทำการสังหารแร็บบิทเจลสำเร็จได้รับค่าประสบการณ์ 10 จุดค่ะ” เสียงของเอไอสาวได้แจ้งเตือนเขาขึ้นมา พร้อมกับร่างที่กลายเป็นเศษเจลของมันก็ยังไม่หายไปแต่ดันปรากฏไอเทม การ์ด และเศษเจลขึ้นมาบนพื้นดินแทน

“หืมมมมมมม” คนเพิ่งเล่นเกมครั้งแรกแบบพงนั้นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับศพของเจ้าแร็บบิทเจล ตัวนั้นเขาจึงเดินไปใกล้ ๆ แล้วหยิบเอาการ์ดขึ้นมาดูก็พบว่าในการ์ดใบนั้นมีรูปของแร็บบิทเจล สีส้มอยู่ด้านหน้า และด้านหลังของการ์ดนั้นเมื่อพงพลิกกลับหลังก็ฉายหน้าจอฮาโลแกรมที่เป็นข้อมูลของไอเทมขึ้นมา

การ์ดแร็บบิทเจล

การ์ดระดับ 1 สำหรับติดตั้งลงชุดป้องกันเท่านั้น

เมื่อติดตั้งลงได้แล้วจะดับสกิล แดช

“= =a”

“ชุดป้องกัน......การ์ด......”

“เอ่อ.......ไม่ทราบว่าพอจะอธิบายให้ผมฟังได้ไหมคับ” พงเกาแก้มตัวเองอีกครั้งเพราะไม่เข้าใจลายเอียดไอเทมที่เขาได้รับมา

“ไม่สามารถแนะนำได้ค่ะ เพราะดิชั้นไม่ใช่เอไอส่วนตัวของผู้เล่นพงศธร”

“แต่ดิชั้นสามารถอธิบายการเก็บไอเทมที่ดร็อปมาจากพวกสัตว์กลายพันธุ์แทนได้นะค่ะ”

“เอไอส่วนตัว...........ไอเทมดร็อป”

“มันคืออะไรงั้นเหรอคับ” ทันที่พี่พงถามออกไปเอไอสาวก้ทำหน้าที่อธิบายให้เขาฟังว่า

“เอไอนั้นจะแบ่งเป็น 2 รูปแบบนั้นก็คือ เอไอนี่คอยแนะนำข้อมูลต่าง ๆ ให้กับผู้เล่นเริ่มต้นอย่างดิชั้น”

“และเอไออย่างที่ 2 คือเอไอประจำตัวของผู้เล่นเองค่ะ ซึ่งจะได้รับหลังจากที่ผ่านการทดสอบก่อนเข้าเกม และสามารถอัพเกรตเพื่อเพิ่มขอบเขตข้อมูลให้กับเอไอได้อีกด้วยค่ะ” เอไอสาวตอบเขาอย่างคล่องแคล่ว นี่คงจะดีไม่น้อยที่ถ้าหากเธอสามารถพูดกับเขาได้นอกเหนือจากการที่ตัวเธอนั้นแนะนำเขาอย่างเดียว เพราะมันทำให้พงรู้สึกเหมือนกับว่าต้องมาฝึกทหารซะมากกว่า ฟังคำแนะนำในเกมเล่นเกมนะเนี่ย

“ส่วนเรื่องไอเทมที่ดร็อปมาจากร่างของสัตว์กลายพันธุ์นั้น หลังจากที่เล่นเก็บไอเทมขึ้นมาแล้วก็ให้เรียกหน้าจอช่องเก็บของมิติขึ้นมาค่ะแล้วโยนไอเทมลงไปได้เลยค่ะ” เอไอสาวกล่าวจบพงก็ลองทำตามดูก็ปรากฏหน้าจอฮาโลแกรมที่มีช่องเล็ก ๆ เรียงกัน 100 ช่องขึ้นมา เขาจึงทดลองเอาการ์ดแล้วก็เศษเจลโยนเข้าไป ของทั้ง 2 นั้นก็ไปปรากฏแทนที่ว่างในช่องไอเทมขึ้นมา 2 ช่อง

“ผู้เล่นพงศธรได้ผ่านการทดสอบทดลองโจมตีแล้วค่ะ”

“การทดสอบต่อไปนั้นขอให้ผู้เล่นพงศธรเลือกอาวุธที่ถนัดด้วยค่ะ” เอไอสาวประกาศแจ้งเขามาอีกครั้งก็ปรากฏอาวุธในเกมพื้นฐานขึ้นมา เป็นส่วนแยก 2 ส่วนขึ้นมาทางหน้าจอฮาโลแกรม ซึ่งมีลักษณะดังนี้

ส่วนแรกนั้นก็คืออาวุธที่มีเครื่องยนต์ติดอยู่

ส่วนที่ 2 นั้นเป็นอาวุธพลังงาน ซึ่งถ้าทำการเรียกใช้ออกมาแล้วนั้นก็จะปรากฏลำแสงขึ้นมาแทนแทนคมของอาวุธนั้นเอง

พงลองใช้อาวุธทุกอย่างไปมาได้ซักพักนึงเขาก็เกิดติดใจเจ้าดาบแสงพลังงานเล่มใหญ่ขึ้นมา เพราะคนที่แต่งาน ๆ ๆ ๆ อย่างเดียวเช่นเขานั้นคงไม่ค่อยได้มีเวลาออกกำลังกายเท่าใดนัก แถมเจ้าอาวุธติดเครื่องยนต์แทบจะทุกชิ้นนั้นมันออกจะหนักเกินไปสำหรับเขาอีกต่างหาก

ส่วนอาวุธพลังงานนั้นแทบจะเรียกได้ว่ามันเบามาก ราวกับถือเพียงท่อนไม้อยู่เท่านั้นเอง ส่วนสาเหตุที่พงเลือกดาบแสงพลังงานเล่มใหญ่นั้นก็เพราะเขาเห็นว่าตัวลำแสงพลังงานของคมดาบนั้นมีลักษณะใหญ่และกว้างพอ ๆ กับขวานลำแสงเลย และแน่นอว่าพงนั้นได้เห็นประโยชน์จากดาบใหญ่ลำแสงเล่มนี้ด้วยว่าจากจากจะใช้โจมตีวงกว้างได้แล้วนั้น ยังสามารถเป็นโล่พลังงานได้อีกด้วย ซึ่งแตกต่างจากผู้เล่นทั่วไปที่เลือกอาวุธชิ้นนี้เพราะคิดว่ามันเท่ห์

“ผมเลือกอันนี้ก็แล้วกันคับ” พงหยิบเอาด้ามดาบออกมาจากหน้าจอฮาโลแกรมเพราะอาวุธชิ้นสุดท้ายที่เขาทดลองใช้ไปนั้นมันก็คือขวานลำแสงที่พงกำลังลังเลแต่พอเห็นจุดถ่ายโอนพลังงานของขวานพลังงานเพื่อสร้างคมขวานออกมาก็พบว่าอยู่ตรงกึ่งกลางที่ยื่นออกไปของตัวคมหาก ซึ่งถ้าเกิดว่าโดนโจมตีลงจุดนี้แล้วอาวุธชิ้นนี้จะเสียหายทันที

“ผู้เล่นพงศธรได้รับสกิลเริ่มต้นของอาวุธดาบใหญ่ลำแสง”

“ไซเคิ้ล สแลชค่ะ”

“หากผู้เล่นต้องการทราบถึงสกิลที่มีอยู่ให้เปิดหน้าต่าง สกิลขึ้นมาค่ะ” เอไอสาวกล่าวจบพงก็ทำตามในทันที และเมื่อเขาเปิดหน้าจอขึ้นมาแล้วนั้นก็พบว่าตัวเขานั้นมีสกิลอยู่ 2 ชนิด

ซึ่งสกิลแรกก็คือ

10 เท่าของผู้กล้า (สกิลติดตัว)

-ทำให้ค่าประสบการณ์ การเรียนรู้ทักษะต่าง ๆ และอัตราการดร็อปไอเทมมากขึ้น 10 เท่า แต่ก็ต้องยอมแบกับความเจ็บปวดของจริง 10 % อีกเช่นกัน

ไซเคิ้ลสแลช (สกิลโจมตีแบบเรียกใช้)

-ใช้พลังจิต 20 จุด ในการใช้งาน

-เป็นสกิลโจมตีของอาวุธดาบใหญ่ และ ดาบถือ 2 มือ โดยการโจมตีเป็นวงกว้างกวาดศัตรูโดยรอบตัวขึ้นมา โดยมีรัศมีของสกิลรอบ ๆ ตัวผู้ใช้ 2 เมตร (เนื่องจากผู้เล่นพงศธรมีค่าปัญญาสูงสุดจึงทำให้ไม่มีค่าดีเลย์ในการใช้สกิล)

“เอ๋ ๆ ๆ ๆ ๆ”

“ค่าปัญญาสูงสุดมันคืออะไรคับ” ทันทีที่พงถามออกไปนั้น เอไอสาวก็บอกให้เขาเปิดหน้าจอแสดงสถานะตัวละครขึ้นมาให้ดูแทน และเมื่อพงเปิดขึ้นมาแล้วนั้นเขาก็พบกับหน้าจอของเขาแสดงข้อมูลดังนี้

***เนื่องจากว่าแต่งตอนนี้แล้วเหนื่อยจึงขออู้สรุปค่าสถานะแบบคร่าว ๆ แล้วกันนะครับ****

ชื่อผู้เล่น พงศธร

เลเวล 1

ค่าประสบการณ์สะสม 100/1,000

ค่าพลังต่าง ๆ ของ ตัวละคร

พลังชีวิต 100

พลังกาย 100

พลังเวท 100

พลังจิต 50,000

พลังปัญญา 100,000

ค่าพลังโจมตี

พลังโจมตีกายภาพ 1+100 (จากดาบใหญ่ลำแสง)

พลังโจมตีเวท 1

พลังโจมตีจิต 1+100 (จากดาบใหญ่ลำแสง)

พลังแห่งการรอบรู้ 999,999 (มากที่สุดในเกม) ค่าพลังนี้จะใช้ในการวิเคราะห์ วางแผน ออกแบบ และ ใช้ในการสร้างไอเทมต่าง ๆ ซึ่งเฉลยแล้วว่าหากพงนั้นเล่นสายสร้างไอเทมนั้นคงจะสร้างไอเทมได้ 100 % นั้นเอง แถมค่านี้ยังทำให้สร้างไอเทมได้เร็วขึ้นด้วย

ค่าความต้านทานของตัวละคร

พลังป้องกันกายภาพ 1

พลังป้องกันเวท 1

พลังป้องกันจิต 100

ค่าสถานะรวมของตัวละคร (สเตตัส)

(STR)กำลัง 1

(VIT)ร่างกาย 1

(AGI)ความว่องไว 300 หากมีสมาธิจะเพิ่งเป็นค่าสูงสุดทันที

(DEX)ความแม่นยำ 999 (สูงสุดในเกม)

(INT)ชำนาญเวท 1

(PSY)จิต 555 หากมีสมาธิจะเพิ่งเป็นค่าสูงสุดทันที

(Eru=Erudite)รอบรู้ 999 (สูงสุดในเกม) เป็นค่าที่ลดระยะเวลาดีเลย์หลังใช้สกิล

(Luk) โชค 666 (ลางหายนะชัด ๆ)

ข้อมูลไอเทมสวมใส่

ชื่อ เซโร่เบลด

เลเวล 0

ชนิด ดาบพลังลำแสงขนาดใหญ่

พลังโจมตี 100 จุด

ทักษะที่ติดมากับอาวุธ

-ไซเคิ้ลสแลช

ความสามารถพิเศษของอาวุธ

-สามารถอัพเกรดเพื่อเพิ่มขั้นของอาวุธได้ไม่จำกัด

-สามารถติดตั้งส่วนเสริมและถอดออกได้ โดยจะติดตั้งได้แค่ครั้งละ 1

-หากอาวุธอัพเลเวลจากการอัพเกรด 1 ระดับแล้วนั้นจะทำให้สามารถได้รับสกิลใหม่ได้อีก 1 สกิลอีกด้วย

ขอแต่งเท่านี้ก่อนแล้วกันนะครับ

เล่นเอาเหนื่อยไปเลยกับตอนนี้เพราะว่าต้องคอยคิดหาระบบเกมมาซะก่อน ตอนแรกผมก็จะแต่งแบบว่าแต่ง ๆ ไปก่อนแล้วค่อยอธิบายทีหลัง แต่เห็นแล้วอดไม่ได้ก็เลยมานั่งแก้ใหม่ กลายเป็นจาก 7 หน้าเอ4 ใน MS Word ลากยาวมาถึงเพียงนี้เลย

พระเอกยังโกงไม่หมดนะครับตอนหน้าได้รับชุดเกราะที่เป็นของขวัญตอบแทนเนี่ยโกงกว่านี้อีกนะเอ๊า~

ถ้าชอบก็ไม่ขออะไรมากครับ เพียงแค่คอมเม๊นท์ซักหน่อยก็พอแล้วครับผม

จะพยายามอัพให้ได้วันละตอนนะครับ

[GTTK]

ตอน2มาไว ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ แต่มาเร็วหน่อยก็ดีเหมือนกัน(จะเอายังไงกันแน่น่ะเรา) :emo (04):

[thekingkrit]

ตอน3ยังไม่ต้องรีบนะคับ เดี่ยวอ่านไม่ทัน

[OTAKUOAK]

ตอนที่ 2.5 ของขวัญจากระบบ

“ไซเคิ้ลสแลช” พงตะโกนเรียกใช้สกิลของเขาออกมาซึ่งดาบลำแสงเล่มใหญ่ในมือนั้นส่วนคมดาบก็เปล่งแสงพลังงานสีเขียวออกมาสว่างวูบ แล้วทันใดนั้นเหล่า แร็บบิทเจล จำนวน 30 กว่าตัวที่ตอนนี้กำลังทั้งป้อมระดมกราดร่างของมันพุ่งเข้าชนเขานั้นก็ได้โดนคมดาบของพงผ่าร่างจนแตกกระจายกลายเป็นวุ้นเลยทีเดียว

“ผู้เล่นพงศธร ได้ผ่านการทดสอบใช้สกิลแล้วค่ะ”

“ดิชั้นจะรอผู้เล่นพงศธรเก็บไอเทมให้หมดก่อนนะค่ะแล้วจะวาปผู้เล่นพงศธรกลับมายังห้องรับรองผู้เล่นใหม่” เสียงของเอไอสาวแจ้งเตือนพงขึ้นมาในขณะที่พงนั้นกำลังยืนตาลายหลังจากใช้ทักษะเสร็จ

ก็จะอะไรซะอีกล่ะเนื่องจากสกิลที่พงเพิ่งใช้ออกไปนั้นมันเป็นสกิลสายจิตที่ต้องใช้ความเร็วสูงในการฟันหมุนรอบตัวเอง 1 รอบ ซึ่งแน่นอนว่าเขานั้นก็ไม่รู้เลยตัดสินใจใช้สกิลนี้ออกมาโจมตีกวาดเหล่าแร็บบิทเจล ให้สิ้นชีพในครั้งเดียว โดยตอนแรกเขาก็เดินไปดึงหญ้าขึ้นมาจากพื้นในขณะที่พวกแร็บบิทเจลกำลังกินอยู่นั้นแหละ

พวกแร็บบิทเจลก็พากันคลั่งขึ้นมาแล้วตั้งป้อมพุ่งชนใส่เขาพร้อมกัน และในจังหวะนั้นเองพงก็ใช้สกิลนี้ออกมาจึงจัดการเหล่าแร็บบิทเจลที่เข้ามาโจมตีใส่เขาได้หมดไปในครั้งเดียวนั้นเอง

ซึ่งผลลัพธ์หลังจากใช้ทักษะนี้ออกมาแล้วนั้นได้ทำให้ตัวเขาเกิดอาการมึนหัวตาลายขึ้นมาเพราะร่างกายต้องหมุนรอบตัวเอง 1 รอบอย่างรวดเร็ว แถมเขานั้นยังขอรับการเจ็บปวดแบบสมจริงขึ้นมาซะด้วย จึงทำให้อาการเวียนหัวตาลายปรากฏขึ้นมานั้นเอง

5 นาทีต่อมา

“เสร็จแล้วล่ะคับ”

“วาปผมกลับไปได้เล.......”

“อ๊ะเดี๋ยวก่อนนะคับ” ในตอนแรกพงนั้นตัดสินใจที่จะกลับเลยแต่เมื่อเขาเห็นเจ้าแร็บบิทเจลสีชมพูที่เหลืออยู่ตัวเดียวในทุ่งหญ้าแห่งนี้นั้นก็เดินเข้าไปใกล้ ๆ มัน

“ขอโทษนะที่ฉันฆ่าฝูงของแกหมด”

“แต่ว่ามันจำเป็นจริง ๆ”

“แล้วนี่ก็เป็นหญ้าที่ฉันเผอิญถางมาได้โดยบังเอิญ........” พงพูดจบเขาก็เรียกหน้าจอช่องเก็บของออกมา แล้วนำกองหญ้า 20 กว่ากองที่โดนผลของสกิลไซเคิ้ลสแลชถางมันออกมาจากพื้นดินด้วยความบังเอิญวางเอาไว้ตรงหน้าของแร็บบิทเจลสีชมพู

แถมเขานั้นก็นึกขำอยู่ในใจว่าแค่ความบังเอิญต้น ๆ แบบนี้เนี่ยมันทำให้เขาได้รับสกิลใหม่มาอีก 1 สกิลนั้นก็คือสกิลหาสมุนไพรนั้นเอง

“ฉันไปแล้วล่ะนะรักษาตัวด้วยล่ะ” พงกล่าวลามันโดยที่มองแร็บบิทเจลสีชมพูเดินมาดม ๆ แถว ๆ กองหญ้าที่เขาวางไว้ ก่อนที่เขาจะบอกกับเอไอสาวอีกครั้งว่า

“ขอโทษนะคับเสร็จแล้วล่ะ”

“วาปผมกลับได้เลยคับ”

“ค่ะกำลังกำเนินการวาปให้ค่ะ” เอไอสาวพูดจบก็มีลำแสงสีขาวปรากฏมาจากใต้เท้าของพงขึ้นมา ก่อนที่อยู่ ๆ ลำแสงเหล่านั้นจะห่อหุ้มร่างของพงเอาไว้

และในระหว่างที่พงนั้นกำลังจะถูกวาปกลับไปนั้นเองเจ้าแร็บบิทเจลนั้นก็กระโดดเข้ามาหาเข้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับโดนวาปกลับไปยังห้องรับรองผู้เล่นใหม่ด้วย

เมื่อร่างของพงนั้นมาถึงห้องรับรองอีกครั้งเขาก้ต้องตกใจเล็กน้อยที่ตอนนี้เจ้าแร็บบิทเจลสีชมพูนั้นเกาะขาเขาอยู่

“อ่า...ตามฉันมาด้วยเหรอเนี่ย” พงหันไปพูดกับมันครู่นึงแหละเหมือนว่ามันจะเข้าใจที่เขาพูดมันก็กระโดดมาอยู่ด้านหน้าเขาด้วยร้องเสียงดังออกมาอย่างน่ารัก

“มิ๊ววววววววววว”

“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นพงศธรด้วยนะค่ะ”

“ที่ทำให้ แร็บบิทเจล สีชมพูยอมรับได้”

“ผู้เล่นพงศธรได้รับแร็บบิทเจลสีชมพูเป็นสัตว์เลี้ยงแล้วค่ะ” เอไอสาวเดินเข้ามาใกล้ ๆ พงก่อนที่จะเห็นร่างของแร็บบิทเจลสีชมพูชัด ๆ เธอก็ถึงกับชะงักกึกไป

“ผมเนี่ยนะได้เจ้าเมโล่เป็นสัตว์เลี้ยงน่ะ” แม้จะตอบด้วยอาการตกใจ แต่ตัวเขานั้นก็ตั้งชื่อให้มันไปเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากมีหน้าจอจากระบบเด้งขึ้นมาให้เขานั้นตั้งชื่อให้กับแร็บบิทเจลสีชมพู

“...................” แต่เหมือนเอไอสาวนั้นจะเหม่อลอยไปครู่นึงแถมยังจ้องร่างของเมโล่ไม่วางตาอีกซะด้วย

พงเมื่อเห็นอาการของเธอแล้วนั้นเขาก็ต้องอมยิ้มน้อย ๆ ออกมาก่อนที่จะพูดต่อขึ้นมาว่า

“จะอุ้มก็ได้นะคับพี่สาว” ทันทีที่พงพูดจบเอไอสาวก็มีสีหน้าแดงปรากฏขึ้นมานิด ๆ ที่พวงแก้มของเธอ

“ดะ.........ได้เหรอค่ะ........” เธอหันมาขอคำยืนยันจากเขาอย่างเกรงใจ

“ช่วยหน่อยนะเมโล่” เพียงแค่พงพูดออกไปเจ้าเมโล่ก็เหมือนจะรู้งานมันรีบกระโดดดึ๋ง ๆ ไปนั่งบนตักของเอไอสาวในระหว่างที่เธอกำลังนั่งย่อตัวก้มลงมา

“น่ารัก...........” เอไอหยิบร่างของเมโล่ขึ้นมาอย่างแผ่วเบาราวกับกลังว่าตัวมันนั้นจะแตกสลาย

“อ๊ะ !!!”

“นี่คือของรางวัลที่ทางระบบมอบให้กับผู้เล่น พงศธร ค่ะ” หลังจากรับเมโล่ขึ้นมาอุ้มแล้วนั้นเอไอก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมบอกเรื่องสำคัญออกมาเธอจึงหยิบเอากล่องขึ้นมาให้เขา 2 กล่อง ซึ่งมีขนาดพอดีกับฝ่ามือของพง

“ขอบคุณคับ” พงรับมาอย่างว่าง่ายก่อนที่เขานั้นจะเปิดกล่องแรกออกมาเลย

และเมื่อเขาเปิดออกมาแล้วนั้นก็ได้มีชุด ๆ นึงปรากฏลอยขึ้นมาตรงหน้า ซึ่งชุดที่เขาเห็นนั้นมันเป็นแทบจะหมดทั้งตัวเลยทีเดียว ซึ่งประกอบไปด้วย

-ที่รัดผมหยกสีนิล

-เกราะแขนสีแดงดูทรงพลัง

-เสื้อโค๊ดแขนสั้นแบบสวมใส่ด้านนอกที่มีเกราะไหล่สีเงิน

-เสื้อยืดคอเต่าสีดำแขนยาวที่ดูแปลก ๆ ว่ามันจะหุ้มไปถึงมือของเขาแต่มีช่องให้ยื่นนิ้วโผล่ออกมาทั้ง 5 นิ้ว

-สร้อยคอที่มีสายสร้อยเป็นเงินแท้ และมีอัญมณีสีม่วงห้อยอยู่เป็นจี้

-เข็มขัดสีเงินที่มีหัวเข็มขัดเป็นรูปฟันเฟือง และสายรัดสีขาวที่ไขว้กันเป็นรูปกากบาท 2 เส้นล้อมรอบเข็มขัดอีกที

-กางเกงหนังรัดรูปสีดำ

-สนับแข้งสีเงิน ที่มีความยาวตั้งแต่หัวเข่าลงมาถึงข้อเท้า

-รองเท้าเกราะสีดำที่มีรวดลายสลักเอาไว้ตรงตาตุ่มเป็นรูปปีกทั้ง 2 ข้าง”

“อ่า.........แล้วผมจะใส่ยังไงล่ะนั้น” พงหันเกาหัวตัวเองก่อนที่จะหันไปถามเอไอสาวที่กำลังหยอกล้อเล่นกับเมโล่ด้วยท่าทางสนุก เพราะในตอนนี้ชุดที่เขาใส่อยู่นั้นมันเป็นเพียงชุดคนไข้ในโรงพยาบาลเท่านั้น

“หรือว่าต้องถอด..........” เพียงแค่พงพูดคำว่าถอดลอย ๆ ออกมาเท่านั้นชุดผู้ป่วยที่ตัวเขาสวมใส่อยู่ก็ถอดออกมาในทันที แต่ทางระบบของเกมนี้นั้นก็ไม่ได้โหดร้ายกับเขาจนเกิดไปนักเพราะมันยังมีกางเกงบ็อกเซอร์สีดำตัวหนึ่งสวมใส่อยู่ตรงท่อนล่างของเขา

“ถ้าหากผู้เล่นจะทำการสวมใส่ชุดใหม่นั้นให้ทำการสัมผัสกับ............”

“ว๊ายยยยยยยยยย” แต่ในระหว่างที่เอไอสาวกำลังอธิบายแล้วหันหน้าไปบอกกับพงนั้นเองอยู่ ๆเธอก็กรีดร้องสุดเสียงออกมาด้วยใบหน้าแดงจัดจนทำให้คนถูกมองนั้นก็อายแทนตามไปด้วยเขาจึงได้ใช้ 2 มือของเขามากุมของสงวนของตัวเองเอาไว่ทันที

“ขะขอโทษนะคับ”

“แต่พอผมพูดว่าถอดอยู่ ๆ ชุดที่ผมใส่มาตอนเข้าเกมก็..........”

“เดี๋ยวนะคับเมื่อกี้พี่สาวบอกผมว่าไงนะ”

“ให้เอามือไปสัมผัสกับชุดที่ใส่ใช่ไหม” แม้จะตกใจและประหม่ามากเพียงใดแต่เขาก็มีสติที่ดีอยู่ เขาจึงคว้าเอาชุดที่ลอยเด่นอยู่เบื้องหน้ามาบังร่างกายของเขาเอาไว้

“ผมจับชุด ๆ นี้แล้วล่ะคับ”

“แล้วให้ทำไงต่อคับพี่สาว” พงเอ่ยปากถามออกมาอย่างร้อนใจในทันที เพราะในสถานการณ์ที่ล่อแหลมเช่นนี้นั้นเขาก็ไม่อยากจะอยู่นาน ๆ เหมือนกัน

“ค่ะ”

“ผู้เล่นแค่พูดว่าสวมใส่ก็ใช้การได้แล้วค่ะ” เอไอสาวกล่าวเสร็จพงก็รีบทำตามในทันที

“สวมใส่” ทันใดนั้นชุดที่เขาถืออยู่ก็ส่องแสงจาง ๆ ครู่นึงแล้วก็หายเข้าไปในร่างกายของพงแล้วสวมใส่ใส่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

“โล่งอกไป..........”

“หันมาได้แล้วล่ะคับผมใส่เรียบร้อยแล้วล่ะ” พงตะโกนเรียกให้เอไอสาวนั้นหันมาทางเขาซึ่งเธอก็ได้หันมามองเขาอีกครั้งนึง แต่ในครั้งนี้นั้นเธอกลับหน้าแดงวูบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุอีกครั้ง

เพราะเบื้องหน้าของเธอนั้นจากตอนแรกที่พงดูเหมือนคนโรคจิตผมฟูสวมใส่กางเกงตัวเดียวเหมือนคนโรคจิตนั้น กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะภาพของพงในตอนนี้นั้นเป็น ชายหนุ่มวัยรุ่นที่ส่วนสูงพอดี ร่างกายก็ไม่ถึงกับบึกบึนมากนักแต่ดูไม่ยอมมาก แล้วที่สำคัญผมเผ้าที่ยุ่งเหยองในตอนแรกนั้น กลับกลายเป็นผมสั้นธรรมดา ๆ ที่โดนหยกรัดผมนั้นรวมเอาไว้ไปด้านหลังจนยาวเหมือนกับผมที่ผูกเอาไว้ และยาวลงไปถึงกลางหลังอีกด้วย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ตอนแรกถูกผมรก ๆ นั้นปกปิดเอาไว้ก็เผยขับเด่นออกมาจนคล้ายกับเป็นชายหนุ่มหน้าใสคนหนึ่งที่มีผมสาวมัดเอาไว้เป็นเส้นเล็ก ๆ ยาวลงมาถึงเอว

“หว๋า............”

“ผมเราตอนแรกถึงจะดูฟูไม่เป็นทรงก็เถอะ”

“แต่ไหงพอรัดกับหยกรัดผมแล้วถึงยาวลงมาได้แบบนี้ล่ะเนี่ย” พงเองก็รู้ว่าส่วนที่งอกยาวลงมาจนผิดปกติของเขานั้นทำให้เขาต้องร้องเสียงหลง เขาจึงรีบเรียกเอาซีโร่เบลดออกมาแล้วใช้มืออีกข้างถือผมที่ยาวงอกมาจนผิดปกติแล้วทำท่าจะตัดมาออกไป

“เดี๋ยวค่ะ” แต่อยู่ ๆ เอไอสาวก็รีบวิ่งมาคว้ามือของเขาเอาไว้ แถมเจ้าเมโล่เองก็ทำเหมือน ๆ กับเอไอสาวด้วยเช่นกัน โดยที่มันนั้นกระโดดมากอดห้อยแขนของพงข้างที่กำลังจับเส้นผมเอาไว้อยู่

“มิ้วววววววววววว” แต่เจ้าเมโล่นั้นยังร้องห้ามเขาออกมาด้วยเสียงร้องของมันซะด้วย

“อ่า.............”

“ทำไมเหรอคับ” พงหันไปถามด้านซ้ายขวาของเขาอย่างแปลกใจขึ้นมา

“ปล่อยเอาไว้ดิชั้นว่าจะดูดีกว่านะค่ะ” เพียงเอไอสาวพูดออกมาเจ้าเมโล่ที่เกาะแขนเขาห้อยโตงเตงอยู่นั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยคอแทบหลุด

“ก็ได้คับ” พงเลยเก็บดาบกลับเข้าไปแต่ทว่ามันกลับไม่ได้หายเข้าไปในช่องเก็บไอเทม

แต่แล้วก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นมาเมื่อด้ามดาบลำแสงของเขานั้นเกิดมีแสงสว่างขึ้นมาแล้วเกิดแยกเป็น 2 อัน ก่อนที่จะลอยกลับเข้าไปในเกราะแขนทั้ง 2 ข้างของเขา

“เอ๋”

“อย่าบอกนะคับว่าชุดเกราะของผมนั้นมันกินอาวุธได้ด้วย”

“แถมยังแยกเป็น 2 ชิ้นได้อีก” พงพูดขึ้นมาติดตลกเพราะดูเหมือนว่าเอไอสาวนั้นก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้เช่นกัน เขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าถ้าหากจะทราบถึงไอเทมที่ตัวเองสวมใส่อยู่นั้นควรทำอย่างไร เขาจึงเปิดหน้าต่างสถานะตัวละครขึ้นมาแล้วก็พบว่าส่วนต่าง ๆ ในร่างกายของเขาที่ตอนแรกมีเพียงดาบเซโร่เบลดใส่อยู่นั้นกลายเป็นว่ามีอุปกรณ์ต่าง ๆ สวมใส่ร่างกายของเขาเต็มไปหมด

แต่พงก็หาได้สนใจไม่เขาเลยรีบเรียกดูข้อมูลไอเทมที่เขาสวมใส่ดูนั้นก็พบว่ามีข้อมูลดังนี้

อุปกรณ์สวมใส่

ชื่อ เกราะแห่งผู้ครอบครอง (1 ใน 3 พลังสูงสุดของนักวิทยาศาสตร์ที่ค้นพบGOD สร้างขึ้นมาเพื่อใช้ต้านทานพลังของ GOD) ภายในชุดจะประกอบไปด้วย

-หยกรัดผม อีโวลูชั่น แห่งผู้ครอบครอง

-เสื้อคลุม เอมพริเบียส แห่งผู้ครอบครอง

-เสื้อ ดาร์ดสปิริท แห่งผู้ครอบครอง

-เกราะแขน ทรานซ์มูท แห่งผู้ครอบครอง

-เกราะไหล่ ทรานซ์เฟอร์ แห่งผู้ครอบครอง

-จี้อัญมณี แมกซิมั่ม โปรเซสซิ่ง แห่งผู้ครอบครอง

-กางเกง ดาร์ค สปีริทแห่งผู้ครอบครอง

-สนับเท้า ซิลเวอร์ รัช แห่งผู้ครอบครอง

-รองเท้าวิงโรดแห่งผู้ครอบครอง

ประเภท

-ชุดป้องกัน+อาวุธ

เลเวล

-0

พลังป้องกันรวม (ป้องกันพลังกายภาพ จิต เวท)

-1

ชนิด

-ไอเทมส่วนบุคคล

คุณสมบัติ

-ไม่มีวันเสียหาย

ความสามารถพิเศษ+ข้อจำกัด

-สามารถใช้แร่ขั้นสูง อาลูก้อน ในการอัพเกรดได้เท่านั้น โดยการอัพเกรดนั้นจะเพิ่มเลเวลเกราะให้สูงสุดที่ 7 โดยแต่การอัพเกรด แต่ละเลเวลนั้นจะใช้แร่ตามจำนวนของเลเวลในการอัพเกรด เช่น อัพเกรดไปเป็นเลเวล 1 ใช้ 1 ก้อน ไปเลเวล 2 ใช้ 2 ก้อนเป็นต้น และ การอัพเกรดแต่ละเวลนั้นจะเพิ่มพลังป้องกันรวม 10 เท่า และ ถ้าอัพเกรดไปเป็นเลเวล 7 สุดท้ายแล้วนั้นจะเพิ่มค่าพลังป้องกันรวมเป็น 999,999 (เป็นค่าสูงสุดในเกม)

-สามารถใช้ แร่ผลึก พลอย เพชร อัญมณี ในการเพื่อเสริมความสามารถให้กับเกราะได้ไม่จำกัด

***ด้วยที่ไม่อยากจะอธิบายย้อนจึงขออธิบายวัตถุดิบในการเสริมความสามารถ หรือ ออฟชั่น ได้ดังนี้ โดยไอเทมต่าง ๆ ในเกมนั้นจะมีระดับ (เลเวล) เพียง 7 ระดับเท่านั้น

แร่ผลึก ใช้ในการ เพิ่มพลังป้องกัน และโจมตีทางกายภาพ

พลอย ใช้ในการเพิ่งพลังโจมตี และ ป้องกัน เวทมนต์

เพชร ใช้ในการเพิ่มพลังโจมตี และ ป้องกัน จิต

อัญมณี เป็นไอเทมล้ำค่า ที่จะสุ่มตกจากบอสเท่านั้น ซึ่งจะเพิ่ม ค่าพลัง จิต กาย เวท มหาศาล และยังได้รับสกิลลับ และ สกิล พิเศษต่าง ๆ และออฟชั่นแบบพิเศษอีกด้วย

อาลูก้อน แร่ที่ล้ำค่ามากที่สุดในเกมเช่นเดียวกับอัญมณี ถ้าหากนำมาอัพเกรตไอเทมแล้วนั้นจะเพิ่มเลเวลของไอเทมเป็น 1 เลเวลทันที***

สกิลที่ติดมากับชุด

ประจุศาสตรา ขั้นสูงสุด (แบบเรียกใช้)

-เสริมใส่พลังออฟชั่นของเกราะแห่งผู้ครอบครองลงในอาวุธชั่วคราวขณะใช้อยู่ ทำให้สกิลสนับสนุนของเกราะนั้นเป็นการใช้โจมตี

ผนึกศาสตรา (กึ่งอัตโนมัติ)

-เรียกเก็บอาวุธลงในช่องเก็บอาวุธของเกราะแขนได้ทันทีและบังคับโดยหากทำการจัดเก็บครั้งแรกนั้นจะทำให้เพิ่มอาวุธ เป็น 2 ชิ้นในทันที ซึ่งไอเทมนั้นหลังจากทำการผลึกลงไปในเกราะแขนแล้วนั้นจะกลายเป็นไอเทมส่วนบุคคลในทันที ยกเว้นเงื่อนไขพิเศษ (ช่องเก็บอาวุธในเกราะแขนนั้นสามารถเก็บได้ไม่จำกัด)

แบล็คโฮล (สกิลติดตัว)

-เมื่อสังหารสัตว์กลายพันธุ์ และ มีไอเทมดร็อปออกมานั้นจะเข้าไปยังช่องไอเทมในทันที โดยจะมีเสียงแจ้งเตือนจากเอไอส่วนตัวอีกที

มือแห่งผู้ครอบครอง (สกิลติดตัว)

-สามารถอัพเกรดไอเทมได้เลยโดยไม่มีเงื่อนไข (เพราะต้องใช้สกิลของอาชีพช่างทำอาวุธ)

-สามารถทำการ สร้าง ดัดแปลงแก้ไข ซ่อมแซม แยกชิ้นส่วน ไอเทมได้ทันที โดยใช้ค่าพลัง ปัญญา ได้เลยโดยไม่มีเงื่อนไข (เพราะต้องใช้สกิลของอาชีพนักพัฒนาไอเทม) และ จะทำได้สำเร็จ 100 % ด้วย

-ในขณะที่ถืออาวุธอยู่นั้นจะได้รับการซ่อมแซมอัตโนมัติ โดยที่ไม่มีวันพัง

ปัญญาแห่งผู้ครอบครอง (สกิลติดตัว)

-เข้าใจถึงโครงสร้างของไอเทมทันทีที่สัมผัส

-วิเคราะห์การ บัญชาการ เคลื่อนไหวของผู้เล่น และสัตว์กลายพันธุ์ได้ด้วยความเข้าใจเพียงการมองเห็นเพียงครั้งเดียว

-มีความชำนาญในการใช้อาวุธสูงสุด โดยไม่มีเงื่อนไข (เพราะต้องใช้สกิลของอาชีพนักรบ)

-สามารถเข้าใจในสกิลต่าง ๆ ได้ทุกสกิล และใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด และสามารถจดจำสกิลได้ด้วยการมองเห็นเพียงครั้งเดียว

-หลังจากต่อสู้ชนะหรือสังหารฝ่ายตรงข้ามได้แล้วนั้นจะปรากฏข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามขึ้นมาทันที (โปรดเรียกหน้าจอพิเศษ ปัญญาแห่งผู้ครองครองเพื่อเรียกดู)

พรสววรค์ประดิษฐ์ (สกิลติดตัว)

-หลังจากทำการเพื่อออฟชั่นให้กับอาวุธแล้วชุดป้องกันด้วยอัญมณีแล้ว จะสามารถสร้างสกิลโจมตีได้ 1 สกิล โดยต้องใช้สกิลทั้งหมดในตัวในการเรียบเรียงและสร้างใหม่ขึ้นมา

ท่าร่างของผู้ครอบครอง (สกิลติดตัว)

-เพิ่มความเร็วในการการโจมตี และเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ โดยถ้าหากต้องการเคลื่อนไหวบนอากาศนั้น วิงโรดจะทำการเรียกปีกแห่งผู้ครอบครองออกมาและลดพลังแห่งปัญญา 1 จุดทุก ๆ 1 วินาทีในขณะที่เรียกปีกแห่งผู้ครอบครอง

“หือออออออออ”

“เราเองก็ฟื้นฟูระบบให้กับบริษัทผู้ให้บริการเกม ๆ นี้แล้วก็ได้เงินเดือนอยู่แล้ว”

“ไม่น่ามาตอบแทนให้กันแบบนี้เลยแฮะ” พงเกาแก้มตัวเองก่อนที่จะย่อยลายละเอียดของเกราะที่เขาได้รับมาลงไปในสมอง แล้วหันไปมองอีกกล่องนึงใกล้ ๆ แล้วเขาก็ทำการเปิดมันขึ้นมา

“วิ้งงงงงงงงงงงงง”

“แว่บบบบบบบบบบบบบบบบ” ทันทีที่พงเปิดกล่องออกมาแล้วนั้นเขาก็ต้องพบกับแสงสว่างสีทองสว่างวูบขึ้นมาจาก อัญมณีชิ้นหนึ่งที่มีรูปร่างคล้าย ๆ กับ รัศมีของพระอาทิตย์สีส้มลอยออกมาจากกล่องแล้วตกลงสู่มือของพง เขาก็รีบเปิดดูค่าความสามารถของไอเทมชิ้นนี้ในทันที

อัญมณีดาวสุริยะ (Sun Jewel)

- 1 ในอัญมณีแห่งระบบสุริยะจักรวาลอันมีด้วยกัน 9 ชิ้นได้แก่

อัญมณีดาวสุริยะ (Sun Jewel), อัญมณีดาวอังคาร (Mars Jewel), อัญมณีดาวพุธ(Mercury Jewel),อัญมณีดาวพฤหัสบดี( Jupiter Jewel), อัญมณีดาวศุกร์ (Venus Jewel), อัญมณีดาวเสาร์ (Satuen Jewel),อัญมณีดาวโลก(Earth Jewel),อัญมณีดาวยูเรนัส(Uranus Jewel),อัญมณีดาวพลูโต(Pluto Jewel)

-อัญมณีดาวสุริยะ (Sun Jewel) มีพลังแห่งการ ฟื้นฟู เพิ่มพูน และ ธาตุไฟผสมธาตุแสง ซึ่งหากหล่อหลอมเข้ากับอาวุธจะได้รับพลังโจมตีรวมและอาวุธจะกลายเป้นธาตุแสงและไฟธาตุไฟ และ หากใช้หล่อหลอมกับเครื่องป้องกันจะได้รับ การปกป้องจากธาตุไฟ และเพิ่มค่าพลังชีวิต ซึ่งออฟชั่นพิเศษ และ สกิลลับหลังจากหล่อหลอมนั้นทางระบบจะประมวลผลจากผู้ใช้เองอัตโนมัติ หากผู้ถือครองตายจะทำการดร็อปไอเทมชิ้นนี้ออกจากร่างโดยอัตโนมัติ

“ดีขนาดนี้เลยแฮะ”

“แต่พอตายแล้วก็เสียมันไปซินะ” พงพูดกับตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจหยิบเอา อัญมณีดาวสุริยะขึ้นมาแล้วลองใช้สกิลติดตัวของเขาคือ มือของผู้ครองครองทำการยัด อัญมณีชิ้นนี้ลงไปในชุดของเขา

“วิ้งงงงงงงงงงง”

“แว่บบบบบบบบบบ” ทันที่เขาใส่มันลงไปแล้วนั้นก็เกิดมีแสงสว่างสีทองสว่างวูบไปทั่วทั้งชุดก่อนที่อยู่ ๆ มันจะดับวูบลงไป

“อ้าวอลังการแค่ตอนยัดลงชุดเกราะแค่นี้เองเหรอ”

“ไม่เห็นมีอะไรเลยแฮะ” พงสำรวจร่างกายของเขาก็ไม่เห็นอะไรเปลี่ยนแปลง จนเอไอสาวนั้นต้องเดินมาบอกเหตุผลกับเขาว่า

“เนื่องจากผู้เล่นพงศธรยังไม่มีเอไอส่วนตัวค่ะจึงยังไม่มีเสียงแจ้งเตือนการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา”

“ถ้าไม่รบกวนดิชั้นจะขอแจกแจงสิ่งที่ผู้เล่นพงศธรได้รับมาแล้วกันนะค่ะ” เอไอสาวถามจบก็รอพงที่กำลีงหมุนตัวไปมาราวกับกำลังสำรวจร่างกายของเขาดู

“อ๊ะ”

“อ๋อ เชิญเลยคับ” เหมือนจะรู้ว่าปล่อยให้เอไอสาวคอยพูดอยู่เขาจึงรีบตอบรับทันที

“ค่ะ”

“ผู้เล่นพงศธรได้รับสกิล ร่างสุริยัน / สกิล สุริยันสาดส่อง ค่ะ /สกิล สุริยะจักรวาล”

“และเนื่องจากความสามรถของเกราะผู้ครอบครอง ผู้เล่นสามารถสร้างสกิลโจมตีได้อีก 1 สกิลค่ะ” หลังจากเอไอสาวกล่าวจบเขาก็ลองเปิดหน้าจอขึ้นมาดูอีกครั้งนึง ก็มีรายละเอียดสกิลมาใหม่ 4 สกิล

ร่างสุริยัน เลเวล 0 (แบบเรียกใช้)

-หลังจากใช้สกิลนี้ขึ้นมาแล้วร่างกายของผู้ใช้นั้นได้รับ การฟื้นฟูค่าพลังต่าง ๆ จนเต็ม และ ได้รับ ออร่า แห่งสุริยัน พร้อมกับใช้ใช้สกิล แฟลช (ทำให้ตาบอด) โดยอัตโนมัติ ผลของสกิลนี้ จะ เพิ่มอัตราการฟิ้นฟูพลังพิเศษต่าง ๆ วินาทีละ 100 จุด ยกเว้นพลังแห่งปัญญา เพิ่มพลังโจมตีรวม (กาย จิต เวท) ขึ้นอีก 1000 จุด ในขณะที่ยังอยู่ในผลของ ร่างสุริยัน โดยจะลดพลังแห่งปัญญาลงทุก ๆ 100 จุด ในเวลา 1 นาที

สุริยันสาดส่อง (แบบนับจำนวนการใช้ต่อวัน)

-ส่องส่องออร่าแห่งสุริยันไปทั่วเพื่อเพิ่มพลังโจมตี และอัตราการฟื้นฟูค่าพลังต่าง ๆ อีก 50 % ให้แก่ตนเอง เป้าหมาย และ สมาชิกในทีม (ปาร์ตี้) หากใช้กับสมาชิกในทีมนั้นจะไม่จำกัดระยะอีกด้วย

สุริยะจักรวาล

-เตือนผู้ใช้ให้ทราบถึงการคงอยู่ของอัญมณี จักรวาลชนิดอื่น ๆ

สกิลประดิษฐ์ (รอการสร้างจากผู้เล่น)

-สามารถนำสกิลต่าง ๆ ทั้งหมดมาสร้างเป็นสกิลโจมตีได้

“นั้นไง”

“ดูท่าจะดีจริง ๆ ด้วยแฮะ” พงมองดูสกิลของเขาจบลงไปแล้วนั้นก็ต้องทำหน้าเหวออกมาเพราะเขานั้นมีเจตนาเพียงแค่มาพักผ่อนไม่ได้อยากจะไปต่อสู้อะไรกับใคร แถมเขานั้นยังได้ใช้ อัญมณี ดาวสุริยะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย สงสัยว่าคนที่อยากได้มันมาเพื่อทำให้ตัวเองเก่งขึ้นนั้นคงจะพากันอยากจะด่าเขาเป็นแน่นอน

“ผู้เล่นพงศธรผ่านการทดสอบก่อนเข้าเล่นเกมทั้งหมดแล้วค่ะ”

“หากเข้าไปในเกมแล้วกรุณาไปยังอาคารแนะนำผู้เล่นภายในเมืองบอร์นทาวน์ด้วยน่ะค่ะ”

“เพื่อเข้าไปรับเอไอระบบเป็นของตัวเองแล้วก็เข้ารับไอเทมช่วยเหลือเบื้องต้นด้วยค่ะ”

“ไม่ทราบว่าผู้เล่นจะทำการเข้าไปเล่นเกมในทันทีหรือไม่ค่ะ”

“ดิชั้นจะได้ทำการวาปผู้เล่นไปในทัน.....ที” ในระหว่างที่เอไอสาวกำลังพูดอยู่นั้นเองพงสังเกตได้ว่าตัวเธอนั้นเกิดนิ่งสงบลงเล็กน้อยแถมแววตานั้นยังแสดงออกมาได้ถึงความเศร้าสร้อยอีกต่างหาก ใช่แล้ว.........มันเป็นแววตาแบบเดียวกันกับที่เขาเจอเจ้าเมโล่ตอนแรกก็ไม่ปาน

“อ่า.........โน.........”

“คือว่าตัวผมเองก็อาจจะเข้ามาเล่นเกมเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อพักผ่อนก็ได้อ่ะคับ”

“ถ้าเกิดว่าไม่กลัวว่าจะเบื่อจะตามผมมาไหมคับ” อยู่ ๆ พงกลับเอ่ยปากชวนเธอให้ไปกับเขา ที่เขาทำแบบนี้นั้นก็เพราะว่า ในตอนที่เขากำลังฟื้นฟูระบบให้กับเกมอยู่นั้นเขาก็ต้องพบว่า ทางบริษัทมีนโยบาย เปลี่ยนเอไอแนะนำผู้เล่นใหม่ไปเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเอไอนั้นติดบัคของระบบเนื่องจากเป็นข้อมูลเก่าที่เก็บเอาไว้เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไร

แล้วไอนโยบายที่ว่านี้ก็คือหากเอไอแนะนำผู้เล่นนั้นเสร็จหน้าที่แล้วก็จะทำการวาปส่งผู้เล่นไปยังเมืองแรกเริ่ม และตัวของพวกเธอนั้นก็จะถูกลบออกไปจากเกมในทันที พงที่รู้อยู่แล้วว่าไหน ๆ เธอก็จะโดนลบอยู่แล้ว แถมเขาเองก็ยังไม่ต้องลำบากไปอาคารแนะนำผู้เล่นใหม่อีก เนื่องจากตัวเธอนั้นพอจะแนะนำเขาได้อยู่แล้ว

แต่พงหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับตัวเองขึ้นมา ซะแล้ว

“ขอดิชั้นติดต่อไปทางระบบซักครู่นะค่ะ” เอไอสาวขออนุญาตพงก่อนที่เธอจะหลับตาลงครู่นึงแล้วก็ลืมตาขึ้นมาแล้วบอกับเขาว่า

“ได้ค่ะ”

“ทางระบบอนุญาตให้ดิชั้นเป็นเอไอส่วนตัวของผู้เล่นพงศธรได้ค่ะ”

“ขอบคุณนะค่ะที่ไม่ทำให้ดิชั้นกลายเป็นข้อมูลที่ถูกลบ” เอไอสาวยิ้มขึ้นมาให้กับพงซึ่งทำให้เขานั้นเกิดอาการอึ้งไปซักครู่นึง เพราะว่าใบหน้านิ่ง ๆ ของเธอนั้นยามยิ้มกลับดูทำให้เธอนั้นงดงามราวกับเทพธิดาก่อนที่อยู่ ๆ ร่างของเอไอสาวตรงหน้าจะกลายเป็นละอองแสงสีฟ้าแล้วลอยเข้าหาตัวของพง

“นายท่านได้ดิชั้นเป็นเอไอส่วนตัวแล้วค่ะ”

“กรุณาตั้งชื่อให้ดิชั้นด้วยได้ไหมค่ะ”

พงเกิดอาการสะดุ้งอีกครั้งเพราะเขานั้นไม่เข้าใจว่าอลิซหายไปไหน แต่เขานั้นยังได้ยินเสียงของเธออยู่เหมือนกับการทดสอบการโจมตี

“อืมมมมมมมมม”

“งั้นเอาเป็นอลิซดีไหมคับ”

“ผมเอามาจากนิทานที่ฟังตอนเด็ก ๆ เรื่องอลิซกับดินแดนลึกลับน่ะคับ” พงลองถามเอไอสาวกลับไปดูก็เหมือนได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาว่า

“ดีใจจังเรามีชื่อแล้ว..........”

“อะไรนะคับ”

“หรือว่าไม่ชอบ” พงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามเอไอสาวขึ้นมาอีกครั้งนึง

“ชอบซิค่ะ”

“เป็นชื่อที่นายท่านตั้งมาให้อลิซแล้วอลิซจะไม่ชอบได้ยังไงล่ะค่ะ” น้ำเสียงของอลิซที่พูดออกมาตอนนี้ดูสดใสและเป็นกันเองมากขึ้นจึงทำให้พงนั้นเผลอยิ้มออกมาเบา ๆ

“ถ้าเช่นนั้นตอนนายท่านไปถึงเมื่อบอร์นทาวน์แล้วขอให้ไปยังอาคารแนะนำผู้เล่นเพื่อรับโปรแกรมติดตั้งให้กับอลิซด้วยนะค่ะ” ทันทีที่อลิซกล่าวจบนั้นพงก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งนึงแล้ว

“อ้าวก็อลิซออกจะรอบรู้ซะขนาดนี้ผมว่าไม่ต้องก็ได้มั้งคับ” พงลองถามออกไปดูก็ต้องพบกับคำตอบของอลิซที่ว่า

“ตอนนี้อลิซกลายเป็นเอไอส่วนตัวของนายท่านแล้วค่ะ”

“ทำให้ข้อมูลที่นอกจากที่เกี่ยวกับนายท่านแล้ว”

“อลิซไม่รู้อะไรเลยค่ะ” เสียงของอลิซฟังดูหม่นหมองลงอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรคับ” ๆ

“ผมเองก็แค่ขี้เกียจเดินไปเท่านั้นเองคับ”

“ถ้างั้นวาปผมไปในเกมได้เลยคับ” เมื่อเห็นเสียงของอลิซดูเศร้าลงไปแล้วนั้นเขาก็พยายามเปลี่ยนเรื่องทันที โดยที่ในตอนนี้มีแสงวาปสีขาวสว่างขึ้นมาคลุมร่างของเขาเอาไว้ก่อนที่จะทำการพาเข้าไปยัง บอร์นทาวน์เมืองแห่งการเริ่มต้น ของเกม God Penalize Online

ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่เล่นเอาเหนื่อยเพราะพิมสกิลสุดโกงของชุดเกราะของพระเอก ตอนแรกก่ะจะให้เป็นตอนที่ 3 ไปเลยแต่เห็นว่ายังไงพระเอกมันยังไม่เข้าเกมเลยก็เลยให้เป็นตอนที่ 2.5 แล้วกันนะครับ

[OTAKUOAK]

ตอนที่ 3 - สู่เมืองบอร์นทาวน์

ณ ใจกลางเมืองบอร์นทาวน์

“แว่บบบบบบบบบบ” แสงแห่งการวาปแสงหนึ่งได้ปรากฏขึ้นมายังกลางเมืองแห่งนี้ซึ่งเป็นปกติในสายตาผู้เล่นทั่วไปอยู่แล้ว หากเพียงแต่พอแสงสว่างแห่งการวาปจางหายไปแล้วนั้นเองพงก็มาปรากฏร่างอยู่ตรงกลางเมืองบอร์นทาวน์

“โห.........”

“ถึงว่าทำไมพี่แนนถึงได้อยากให้เรามาพักผ่อนในเกม.........” ทันทีที่สายตาของเขานั้นปรับโฟกัสได้หลังจากเบลอ ๆ ขึ้นมาที่ตอนวาปเขานั้นเผลอลืมตาขึ้นมาดู

พงมองไปรอบ ๆ ตัวเองอย่างตื่นเต้นเพราะไอเมืองที่เขาอยู่นั้นมันเหมือนอยู่ในอุโมงใต้ดินขนาดใหญ่ ซึ่งสภาพสิ่งก่อสร้างนั้นก็มีหลากหลายไม่ว่าจะเป็นอาคารบ้านเรือนที่เป็นทรงจีนโบราณก็ดี ลานน้ำพุกลางเมืองที่มีรูปนางฟ้าแล้วมีสายน้ำพุ่งออกมาจากด้านหลังจนคล้ายกับปีกก็ดี พงลองออกเดินไปรอบ ๆ ตัวเพื่อดูสภาพโดยรอบของเมืองอย่างตื่นตาตื่นใจ เพราะปกติชีวิตทั้งชีวิตของเขานั้นก็ทำแต่งานอยู่แล้ว ไอครั้นจะให้ไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น (ตามจริงพงทำตัวให้ไม่ว่างเอง) เขาจึงถือโอกาสเข้ามาพักผ่อนยังสถานที่แห่งนี้ ซึ่งเหมือนเป็นอีกโลกนึงเลยนั้นเอง

“ตุ๊บ”

“โอ้ยยยยยยย” แต่ด้วยความเพลิดเพลินของเขาที่เดินไปไม่ดุทางแล้วนั้นก็ได้เผลอชนเข้ากับผู้เล่นหญิงคนหนึ่งเข้าจนตัวเธอนั้นล้มลงไปนั่งก้นกระแทกกับพื้น

“ขะขอโทษนะคับผมมั่วแต่เหม่อ” พงรีบกล่าวขอโทษคู่กรณีก่อนที่จะยื่นมือไปให้เธอจับเพื่อพยุงตัวขึ้นมา แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น.........

“ลายลูกไม้สีดำ.....” นั้นคือสิ่งที่พงเห็นแทบเขานั้นยังเผลอพลั้งปากพูดออกมาเบา ๆ

“นอกจากซุ่มซ่ามแล้วยังโรคจิตอีกเหรอไงย่ะ”

“นี่แหนะ” ผู้เล่นหญิงที่พงเดินชนเธอนั้นรีบลุกขึ้นมาแล้วใช้ 2 นิ้วของเธอนิ่มเข้าใส่ลูกตาของพงทันที

“จึ๊กกกกกกก”

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“ตาฉ๊านนนนนนนนนนน” แม้นี่จะเป็นความเจ็บ 10 % ก็เถอะแต่ว่าลองมาโดนทิ่มลูกตาแบบเขามั่งดูไหม แล้วจะรู้ว่ามันเจ็บปวดมากถึงเพียงใด เขาจึงล้มลงไปนอนดิ้นพล่านกับพื้นพักใหญ่ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าเกราะของเขานั้นเปล่งแสงสีทองอ่อน ๆ มาวูบนึงเขาก็รู้สึกว่าหายเจ็บไปซะแล้ว

“อย่ามาเวอร์น่านายน่ะ”

“การเจ็บปวดของเกม ๆ นี้ก็แค่สายลมพัดมาเฉย ๆ เท่านั้นเอง”

“เอ๊ะรู้ว่าแกล้งทำเป็นบาดเจ็บเพื่อที่จะก้มมามองใต้กระโปรงชั้นอีกน่ะ”

“ยี๊หน้าตาก็ดีนะนายน่ะไม่น่าทำตัวโรคจิตเลยให้ตายเถอะ” คู่กรณียืนกอดอกหันมามองเขาอย่างเอาเรื่องนี่ถ้าเกิดว่าเขาไม่บอกเธอไปตามตรงล่ะก็มีหวังเธอได้ร้องตะโกนขึ้นมาแน่ ๆ

“ขอโทษคับ”

“เรื่องทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุน่ะคับ”

“ถ้ามีอะไรที่ผมทำเพื่อชดใช้ได้ก็บอกมาเลยคับ” พงลุกขึ้นมาขอโทษอย่างสุภาพ แล้วเขารู้ตัวว่าหากเสนอตัวชดใช้ขึ้นมาล่ะก็แม่คุณตรงหน้ามีหวังร้องแหกปากกล่าวหาเขาแน่นอน

“หืมมมมมมมมมมมมม”

“ก็ดีนี่”

“ถึงชั้นไม่รู้ก็เถอะนะว่าผู้เล่นระดับสูงแบบนายมาทำอะไรที่เมืองเริ่มต้นอย่างบอร์นทาวน์ก็เถอะ”

“แต่ก็ดีชั้นจะได้ผู้เล่นระดับสูงทำภารกิจฆ่าราพานซะเลย” เธอยิ้มออกมาเจ้าเล่ห์แล้วหันมามองพงอย่างคาดหวัง แต่พงกลับเห็นว่าสายตาของเธอนั้นมันมองมาเพื่อทำการจิกหัวใช้ชัด ๆ

(เราผิดเองแหละที่เดินไม่ดูทาง)

(ยังไงก็ยอม ๆ สาวน้อยคนนี้ไปก่อนแล้วกันแฮะ) พงคิดในใจขึ้นมา เพราะที่เขาเรียกเธอแบบนี้นั้นเธอดูจะยังเป็นเด็กสาวม.ปลายอยู่เลย แม้ว่าการแต่งตัวของเธอจะดูล่อแหลมก็ตามที เนื่องจากชุดที่เธอใส่นั้นเป็นเสื้อกั๊กสีดำแบบเกาะอก ย้ำว่าเกาะแค่อกจริง ๆ เพราะช่วงท้องของเธอนั้นกลับไม่มีอะไรปกปิดเลยซักชิ้นเดียวเผยให้เห็นหน้าทองแบนราบขาวเนียน แล้วยังกระโปรงสีแดงเลือดหมูลายสก็อตอีกที่มีสายคาดไปถึงหัวไหล่ 2 เส้นซ้ายขวาอีก เขายังแทบนึกในใจเลยว่าถ้าเจ้าสายคาด 2 เส้นนี้ขาดเธอมีหวังไม่โป๊ช่วงล่างเลยเหรอไงกัน หรือว่าอาจจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้เพราะใต้กระโปรงของเธอนั้นนอกจาก กกน. ของเธอที่เขาบังเอิญเห็นแบบแจ็คพอตนั้นก็ยังพอดีถุงน่องสีน้ำตาลเข้มอยู่ด้วยเช่นกัน

“เงียบทำไมล่ะอิตาโรคจิต” เธอขยับหมวกแก็บที่มีสีและลายเดียวกันกับกระโปรงของเธอให้เข้าที่เข้าทาง เพราะดูเหมือนเจ้าหมวกใบนี้นั้นมันจะไปย่นลงมาปิดตาของเธอกับเส้นผมสีเงินที่ดูยุ่งเหยิง ให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาแบบหาเรื่อง

ซึ่งนั้นเองได้ทำให้เธอดูน่ารักขึ้นมาเป็นกอง เพราะโดยรวมแล้วแม้เธอจะดูนิสัยห้าวนิด ๆ และไม่ยอมใครก็ตามแต่ท่าทางนั้นแหละที่เขาคิดว่ามัน ได้ทำให้เธอนั้นดูน่ารักในแบบฉบับของเธอ

“ผมไม่ใช่ผู้เล่นระดับสูงหรอกนะคับ”

“แล้วผมเองก็เพิ่งเข้าเกมเมื่อไม่นานมานี้เองคับ” พงตอบเธอกลับไปตามตรงเพราะว่าตัวเขานั้นไม่เคยเล่นเกมมาก่อนแล้วถ้าหากไปช่วยเธอไม่สำเร็จก็ผิดคำพูดซะเปล่า ๆ

“อย่ามาอำกันหน่อยเลยน่าพี่ชาย”

“แหม ๆ ๆ”

“รังเกียจหรือไงกันค่ะที่จะสละเวลาอันมีค่าของตัวเองมาช่วยผู้เล่นระดับต่ำ ๆ น่ะ”

“เฮะ ก็ว่าอยู่แล้วแหละว่า

พวกผู้เล่นระดับสูง ๆ เนี่ยมันหยิ่งกันทุกคนจริง ๆ” ท่าทีของผู้เล่นสาวเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปกับคำพูดเช่นกันนั้นเพราะว่าเธอนั้นมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชา

“ไปกันใหญ่แล้วล่ะคับ”

“งั้นก็เอาอย่างงี้แล้วกัน” พงเมื่อเห็นว่าเรื่องราวชักจะบานปลายแล้วนั้นเขาก็ได้เปิดหน้าจอสถานะผู้เล่นของเขาให้เธอดูซะเลย

หลายนาทีต่อมาในร้านขายบะหมี่ข้างทางแห่งหนึ่ง พงยืนมองหาผู้เล่นหญิงคนเมื่อครู่ไล่สายตามองไปโต๊ะนั่งต่าง ๆ ก็พบกับเธอที่นั่งเขี่ยเส้นบะหมี่ในชามอย่างเหม่อลอย

“เสร็จแล้วล่ะคับ” พงเดินมาใกล้ ๆ เธอก่อนที่จะเรียกเธอขึ้นมา

“ห่ะ”

“อ๋อ........อืม” เหมือนกับว่าตัวเธอนั้นจะไม่ได้สนใจที่เขาพูดเท่าไหร่นักเพียงแต่พยักหน้ารับรู้การมาของเขาเท่านั้นเอง

“แล้วจะไปกันหรือยังล่ะคับ” ตอนแรกพอเขาเปิดหน้าจอให้เธอดูนั้นเธอก็ถึงกับเกิดอาการค้างไปชั่วขณะก่อนที่จะมีท่าทางซึม ๆ อย่างเห็นได้ชัด

แต่ตัวเธอนั้นก็เห็นได้ไม่หมดซะทีเดียว เพราะทางระบบของเกมนั้นได้ป้องกันความลับของผู้เล่นรั่วไหลจึงได้เผยแค่ระดับเลเวล และ อาชีพของตัวละครออกมาเท่านั้นเอง

เมื่อเห็นว่าเธอนั้นไม่ได้ใส่ใจเขาเหมือนตอนแรก เขาจึงขอตัวไปยังอาคารแนะนำผู้เล่นเพื่อรับ โปรแกรมอัพเกรด อลิซ เบื้องต้น และในอาคารนั้นเขาก็ได้รับน้ำยาเพิ่มพลังชีวิต กับ พลังจิตอย่างละ 10 ขวดแล้วก็แผนที่เชื่อมต่อเมืองบอร์นทาวน์ ไปยังเมืองใกล้ ๆอีก 1 เมืองที่ชื่อว่า วอร์ทาวน์อีกด้วย

แถมพนักงานสาวที่เป็นผู้คนจริง ๆ ก็ดูเหมือนจะใจดีกับเขาอีกต่างหากเพราะพนักงานสาวผู้นี้นั้นยังสอนวิธีการใช้โปรแกรมอัพเกรดเอไอส่วนตัวให้กับเขาอีกด้วย แล้วทั้งนี้ทั้งนั้นพนักงานสาวก็ยังสอนพงเกี่ยวกับเรื่องการซื้อของแล้วก็ขายของอีกต่างหาก พงเองขอแค่เป็นข้อมูลเขาก็เข้าใจได้ง่าย ๆ ซึ่งเมื่อเวลาเขาออกมาจากอาคารแนะนำผู้เล่นแล้วนั้นเขาก็ได้ให้อลิซเปิดแผนที่ขึ้นมาเพื่อเขา เศษเจลลี่ไปขายที่ร้านขายไอเทมเพิ่มพลัง ก็ได้ทำให้ตัวเขานั้นมีเงินติดตัวมาถึง 1000 G แล้ว และเมื่อจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้วนั้นเขาก็ได้เดินกลับไปหาผู้เล่นหญิงตามที่ได้นัดกันเอาไว้

“เฮ้ออออออออออออออ” ผู้เล่นหญิงคนเมื่อครู่แหงนหน้ามามองดูพงแล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมา

“นายไม่จำเป็นต้องไปกับชั้นก็ได้นะ”

“เพราะแค่โดนเจ้าบอส ราพานสะกิดนายก็ไปเกิดใหม่แล้วล่ะ” เธอทำเหมือนกล่าวอย่างตัดใจออกมาแล้วก้มลงไปเขี่ยเส้นบะหมี่ต่อ พงที่เห็นเธอเข้าโลกส่วนตัวอีกครั้ง ก็เข้าใจเพราะตอนที่เขากำลังใช้สมาธิสุด ๆ นั้นก็มีอาการเข้าโลกส่วนตัวเช่นกัน โดยที่พงนั้นหารู้ไม่ว่าคงมีเขาคนเดียวที่แหละในโลกที่เป็นเช่นกันนั้น

“เอาเป็นว่าชั้นเลี้ยงบะหมี่นายก็แล้วกัน”

“นายเพิ่งมาเล่นเกมใหม่นี่คงไม่มีเงินติดตัวหรอกนะ”

“นี่ลุงขอบะหมี่น้ำชามนึง” เธอเห็นว่าพงกำลังจะกล่าวปฏิเสธด้วยความเกรงใจเธอจึงชิงตัดหน้าสั่งแทนเขาไปซะก่อน

“นั่งลงซิยืนแบบนั้นไม่เมื่อยเหรอยังไง”

“ขอบคุณคับ” แล้วพงก็นั่งลงอย่างว่าง่าย ซึ่งไม่ทันไรก็ได้มีบะหมี่น้ำกลิ่นหอมมาเซริฟถึงโต๊ะ พงเมื่อโดนผู้เล่นหญิงตรงหน้าสร้างให้กิน เขาก็ลงมือทานในทันที

“อร่อยมาก ๆ เลยคับ”

“โหไม่คิดว่าอาหารในเกมก็มีรสชาติเหมือนกันะเนี่ย” แล้วพงก็ตั้งใจทานบะหมี่น้ำตรงหน้าอย่างไม่รักษามารยาทเลยนั้นย่อมต้องทำให้ผู้เล่นสาวตรงหน้าขมวดคิ้วแล้วคิดในใจว่า

(หมอนี่ไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย) ซึ่งเธอนั้นหารู้ไม่ว่า ในชีวิตของพงที่มีแต่การทำงานตลอดนั้น

เขาประทังชีวิตโดยการกินข้าวกล่องแช่แข็ง ไม่ก็ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่พงทำเช่นนี้ก็เพราะว่ามันใช้เวลาในการซื้อแล้วทานน้อยที่สุดเขาจะได้มีเวลากลับไปทำงานนั่นเอง แถมเขานั้นยังต้องเป็นหนูทดลองในการทำอาหารของแนนที่มีผลทำให้กระเพราะของเขาแทบทะลุไปบ่อยครั้งด้วย จึงทำให้ทั้งชีวิตของพงนั้นแถบจะไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ เลยแม้แต่น้อย และก็มีอีกเหตุผลหนึ่งนั้นก็คือตัวเขานั้นได้รับค่าความเจ็บปวด 10 % มาด้วย เลยทำให้ประสาทการรับรส ของบะหมี่น้ำที่จืดชืดสำหรับผู้เล่นทั่วไปนั้นกลับเผยมีรสชาติที่แท้จริงขึ้นมาแม้จะเป็นเพียง 10 % ก็ตาม

ดังนั้นบะหมี่น้ำธรรมดา ๆ ชามนี้จึงเป็นหนึ่งในเมนูอาหารอร่อยที่พงจดจำใส่หัวสมองเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าหากได้กลับมาที่เมืองนี้อีกเขาต้องแวะมากินเป็นแน่

แต่ในระหว่างที่เขากำลังกระซวกเส้นบะหมี่เข้าปากไปนั้นสมองของเขาก็เหมือนกับว่านึกได้ว่าลืมอะไรสำคัญ ๆ ไปอย่าง ซึ่งพอดีกับการที่มีผู้เล่นแตกตื่นแล้ววิ่งผ่านเขาไปแถมยังตะโกนกันเสียงดังว่า

“สัตว์กลายพันธุ์บุกเมือง”

“แถมยังเป็น แร็บบิทเจล สีชมพูอีกด้วย”

“พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” พอได้ฟังแค่นั้นแหละเขาก็คิดได้ว่าตัวเองนั้นลืมอะไรที่สำคัญไปซะสนิท แถมยังเกิดอาการตกใจกะทันหันพ่นเส้นบะหมี่ที่กำลังเคี้ยวอยู่นั้นออกไปจากปากอย่างลืมตัวอีกด้วย

“ยี๊”

“ทำอะไรของนายเนี่ยอิตาซกมก” แน่นอนว่าคนที่ได้รับกรรมย่อมไม่เป็นใครอื่นนอกซะจาก ผู้เล่นหญิงที่กำลังนั่งฝั่งตรงกันข้ามกับเขาอยู่นั่นเอง

“ดะเดี๋ยวผมนะนะคับ”

“อลิซเปิดแผนที่ขึ้นมาด่วนเลยคับ”

“แล้วช่วยสแกนหาตำแหน่งอของเมโล่ด้วยนะคับ” พงสั่งการออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างของเขานั้นจะวิ่งพุ่งไปตามทางของแผนที่ ที่ปรากฏจุดแสดงตำแหน่งว่าในตอนนี้เมลโล่อยู่ไหน

แต่ทว่าการพุ่งร่างของพงนั้นกลับเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วอย่างมากแม้แต่ตัวเขาเองนั้นก็ยังแทบตกใจเลยทีเดียว ซึ่งก็คงหนีไม่พ้นสายตาของผู้เล่นหญิงคนเมื่อครู่ที่มองเขาแล้วเผยรอยยิ้มสดใสออกมาทันที

“หมอนี่เป้นพวกคมในฟักงั้นซินะ”

“ถ้าอย่างงั้นชั้นว่า มีคนล่อเป้าให้กับเจ้าบอสราพานแล้วล่ะ”

“วันนี้เป็นโชคดีอะไรอย่างงี้น๊ายัยสาเอ๋ย” เธอพูดกับตัวเองอย่างร่าเริงก่อนที่จะเรียกเด็กเซริฟมาเก็บเงินค่าบะหมี่แล้วค่อย ๆ เดินตามพงไปอย่างสบายใจ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะวิ่งตามไปก็คงไม่ทันพงที่ตอนนี้หายลับสายตาไปซะแล้ว

“มิ๊ววววววววววววววว” เมโล่ออกแรงกระโดดสุดตัวเพื่อหลบ ค้อนติดเครื่องยนต์ของผู้เล่นชายคนหนึ่งได้อย่างหวุดหวิด เพราะเมื่อหัวค้อนฟาดลงพื้นไปแล้ว พื้นกระเบื้องที่ปูอย่างสวยงามก็แตกละเอียดไปในทันที

“เหอะ”

“หลบเก่งนักนะไอสัตว์กลายพันธุ์” ผู้เล่นชายบ่นออกมาอย่างเสียดายแล้วก็มองไปยัง ร่างของเมโล่ที่ตอนนี้กำลังวิ่งกระโดดหลบการฟาดฟันอาวุธของเพื่อน ๆ ของเขาอีก 5-6 คน ได้อย่างรำคาญ ๆ

“หน่อยแหนะดูซิว่าถ้าโดนล้อมกรอบแบบนี้แล้วจะทำยังไง”

“แกเองก็เป็นสัตว์กลายพันธุ์ที่พวกเราไม่เคยเห็นซะด้วย แถมยังซ่าส์มาบุกเมืองบอร์นทาวน์ด้วยตัวคนเดียวแบบนี้”

“คงต้องสิ้นใจตายภายใต้หัวค้อนของข้า กีรันผู้นี้แหละ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผู้เล่นชายชายประกาศชื่อออกมาเพื่อหวังโชว์พาวให้ทุกคนรู้จักชื่อเสียงของตนเอง โดนที่เขานั้นหารู้ไม่เลยว่าเขาและพรรคพวกนั้นได้ถูกสายตาประณามมามาจากเหล่าสาว ๆ ที่มองเห็นเหตุการณ์ว่าไปทำร้ายสัตว์น่ารัก ๆ ได้อย่างไรกัน

แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเมโล่เลยแม้แต่น้อยเพราะถ้าหากเข้ามาเล่นเกม ๆ นี้ครั้งนึงคงต้องย่อมรู้เป็นแน่นอนว่าอย่าประมาทสัตว์กลายพันธุ์เป็นอันขาด

“จนมุนแล้วล่ะซินะ”

“หึหึหึ”

“มาให้ข้าฆ่าซะดี ๆ” กีรันเดินลากค้อนอันใหญ่โตของเขาลากพื้นเข้าหาเมโล่ที่โดนเพื่อน ๆ ของมันยืนล้อมอยู่เพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้อีก และในระหว่างที่กีรันกำลังง้างค้อนออกมาแล้วเตรียมฟาดลงใส่ร่างของเมโล่แล้วนั้นเอง ก็ได้มีเงาร่างของคนผู้ร่างวิ่งแทรงผ่านเพื่อน ๆ ของเขาขึ้นมาแล้วเจ้าของล่างนั้นก็กระโดดถีบใส่ยอดอกของกีรันจนมันต้องล้มหงายหลังไปนอนคลุกข้าวเม่าอย่างอับอาย

“อ่า......โน่”

“คือขอโทษนะคับ”

“แต่ตะโกนห้ามคงไม่ทันน่ะคับ”

“เพราะคุณกำลังจะทำร้ายเพื่อนของผม”

“ไม่เป็นไรใช่ไหมเมโล่” พงหันไปขอโทษกีรันอย่างสุภาพแล้วรีบหันกลับไปมองเมโล่อย่างเป็นห่วง

“มิ๊วววววววววววววววววว”

“ToT” ตาของเมโล่เป็นประกายแถมยังมีหยาดน้ำตาไหลซึมออกมาพร้อมกับกระโดดเข้ามาสู่อ้อมอกของพงในทันที

“โอ๋ ๆ ๆ ๆ”

“ไม่ต้องกลัวนะเมโล่”

“อุ๊กกกกกกกกกกก” แต่ยังไม่ทันไรเขาก็ต้องรู้สึกจุก ๆ ที่ท้องเนื่องจากเจ้าเมโล่นั้นได้พุ่งกระแทกใส่เขาแถมยังใช้สกิลแดชใส่เขาซะงั้น

“ฮิ” เหล่าเพื่อน ๆ ของกีรันที่อยู่ใกล้ที่สุดนั้นสาบานได้เลยว่าพวกมันนั้นเห็นเมโล่แสยะยิ้มออกมาครู่นึง ก่อนที่จะทำหน้าตาบ้องแบ๋วออดอ้อนพงต่อ

“สงสัยว่าต้องสอนให้เมโล่รู้จักวิธีการควบคุมพลังแล้วแฮะ” พงกุมท้องตัวเองหน้านิ่ว ก่อนที่อยู่ ๆ ชุดเกราะของเขานั้นจะเปล่าแสงสีทองจาง ๆ ขึ้นมาอีกครั้งอาการจุกที่ท้องของเขานั้นก็หายไปอย่างน่าอัศจรรย์

“เห้ยแกนะไอหน้าอ่อน”

“มาถีบข้ากีรันผู้นี้ล้มกลิ้งไปแล้วอย่างคิดว่าจะกลับไปได้ง่าย ๆ นะว้อย”

“รับมือ” กีรันลุกขึ้นมาแล้วหันไปมองพงอย่างอาฆาตก่อนที่ตะคอกใส่เขาขึ้นมา แถมยังพุ่งเข้าประชิดแล้วหวดค้อนของมันเข้าใส่หัวของพงในทันที

ภาพการโจมตีของกีรันนั้นได้ทำให้เหล่าสาว ๆ ต้องปิดตาลงในทันทีเพราะว่าพวกเธอนั้นต่างกันคิดว่าหัวของพงต้องเละคาค้อนของกีรันอย่างแน่นอน

“อย่างใช้กำลังเลย............ดีกว่า.........นะคับ............” แม้จะอยู่ในสถานะการณ์วิกฤติก็ตามแต่พงกลับแสดงสีหน้าสงบออกมา เพราะว่าเขานั้นลองตั้งสมาธิดูก็เห็นเพียงแค่ว่าค้อนของกีรันนั้นได้ลอยเข้ามาใส่เขาช้าเอามาก ๆ เท่านั้นเอง

“ฟุ่บ” พงเลยทำแค่โค้งตัวหลบค้อนของกีรันอย่างง่ายดายโดยมือข้างนึงอุ้มร่างของ เมโล่เอาไว้แล้วเรียกเอาเซโร่เบลดออกมา พร้อมกับเรียกคอมดาบออกมาในทันที

โดยเมื่อพงเรียกคมดาบลำแสงออกมาจากด้ามแล้วนั้นมันก็พุ่งความยาวของใบดาบลำแสงออกมาสุดด้ามซึ่งพอดีกับคอคอยของกีรันซะด้วย

“เหมือนที่พูดไปเมื่อกี้แหละคับ”

“เราเลิกแล้วต่อกันได้ไหมคับ” พงเอ่ยถามกีรันออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา ราวกับว่าหากคำตอบกลายเป็นไม่นั้นคนของกีรันได้หลุดลงจากบ่าแน่นอน

แต่เจตนาของพงไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสาบานได้ เพราะนี่เป็นเพียงใบหน้าของเขายามที่ต้องใช้สมาธิสูง ๆ เท่านั้นเอง ใบหน้าจะสงบนิ่งลงจนกลายเป็นเย็นชาคล้ายคนหน้านิ่งและเอาจริง ส่วนสาเหตุที่พงนั้นยังไม่คลายสมาธินั้นก็เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าเพื่อน ๆของกีรันนั้นจะคอยลอบเข้ามาโจมตีช่วยกีรันตอนไหน เขาจึงต้องมีสมาธิสูง ๆ เอาไว้เพื่อคอยรับมือนั้นเอง

“ขะข้ายอมแล้ว”

“น้องชายไว้ชีวิตด้วยเถอะ” กีรันยอมปล่อยค้อนติดเครื่องยนต์ของมันออกจากมือก่อนจะทำตัวว่าง่าย

“ขอบคุณนะคับ”

“คุยกันง่าย ๆ แบบนี้ผมก็โล่งอก” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยอมเลิกราพงก็ยิ้มกล่าวขอบคุณออกมา พอพอพงเก็บใบดาบลำแสงกลับไปนั้นกิรันก็วิ่งหนีจากไปแล้วทิ้งค้อนเอาไว้พร้อม ๆ กับเพื่อน ๆ ของเขาซะแล้ว

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“เท่ห์มาก ๆ เลยค๊า” ซึ่งยังไม่ทันไรเหล่าสาว ๆ ที่ดูเหตุการณ์อยู่นั้นก็วิ่งเข้ามารุมล้อมพงในทันที โดยที่พงนั้นก็เกิดอาการ งง ๆ ว่าเขาไปทำอะไรเอาไว้กันแน่

อึ๊บ ๆ ๆ รีบปั่นจนตอนที่ 3 ตามมาติด ๆ ถ้าไม่ต้องมัวแต่แต่งอธิบายเรื่องไอเทมล่ะก็ผมสบายขึ้นเยอะเลยล่ะคับ

ถ้าชอบที่แต่งก็ไม่ขออะไรมากนอกจากการคอมเม็นท์ก็พอครับผม

[GTTK]

ตอน2ยังอ่านไม่จบเลย ตอนที่3มาและมีตอน2.5ด้วย มาเร็วๆ :emoother_08:

[OTAKUOAK]

ตอนที่ 4 - อลิสาเพื่อนคนแรก กับ บอสราพาน

ณ เมืองวอร์ทาวน์ เมืองใต้ดินแห่งที่ 2 ที่มีเหล่าผู้เล่นผ่านมามากที่สุดในเกมหลังจากที่เริ่มเล่น ซึ่งเมืองแห่งนี้นั้นเป็นเมืองที่มีสมาคมแห่งนักรบตั้งอยู่เพื่อให้ผู้เล่นนั้นเปลี่ยนอาชีพกันด้วยนั้นเอง จึงไม่แปลกที่มีเหล่าผู้เล่นส่วนมากในเมืองแห่งนี้นั้นเล่นสายพลังกายกันมากเสียเป็นส่วนใหญ่

ณ ที่ทำการเปลี่ยนอาชีพนักรบ

“ลั่นล๊า”

“ฮึ่มฮึ้มมมมมมมมมม” ชายหนุ่มวัย 20 ต้น ๆ คนหนึ่งกำลังนั่งฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ตรงเคาน์เตอร์ของสมาคม ที่ใช้สำหรับลงทะเบียนเปลี่ยนอาชีพ

“ไม่รู้ว่าสาวน้อยคนสวยคนนั้นจะทำภารกิจจากเราไปได้หรือยังน๊า” เขาพูดออกมาอย่างเหม่อลอยราวกับเด็กหนุ่มในวัยกำลังมีความรัก

“โป๊กกกกกกกกกก” แต่แล้วกลับมีกำปั้นอันแข็งแกร่งเขกลงมาที่หัวของเขาอย่างแรงเพื่อไล่ความฟุ้งซ่านให้หายไป

“โอ้ยยยยยยยยย”

“ทำอะไรนะคร้าบบบ คุณอาไททัน ฉันเจ็บนะ” ตามจริงแล้วเขาก็เหมือนผู้เล่นทั่ว ๆ ไปที่โดนโจมตีแล้วก็จะรู้สึกเหมือนมีเพียงสายลมพัดผ่านไปเท่านั้น เขาจึงแกล้งร้องบอกว่าเจ็บแทบยังหันไปทำหน้าทะเล้นใส่ ชายวัยกลางนามไททันผู้มีศักดิ์เป็นอาของเขาและยังเป็นถึงหัวหน้าสมาคมนักรบในเมืองแห่งนี้ด้วย

“ไม่ฆ่าให้ตายก็ดีเท่าไหร่แล้วไอเจ้าชาง”

“แล้วก็ไม่ต้องมาทำเนียนเพื่อเปลี่ยนเรื่องเลย”

“รู้ไหมที่อาเขกหัวเจ้าแรง ๆ เมื่อกี้เพราะอะไร” ไททันเอ่ยถามหลานชายตัวแสบของเขาออกมาตาขวาง

“พูดเรื่องอะไรอ่ะอาไททัน”

“ฉานไม่เห็นรู้เรื่องเร๊ยยยย” เหมือนว่าชางจะรู้ความผิดของเขาอยู่แล้วจึงแกล้งตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับผิวปากไปมาอย่างคนไม่สำนึก

“หึ”

“ดูซิว่าหากข้าเอาของสิ่งนี้ออกมาแล้วเจ้าจะปากแข็งต่อไปอีกไหม” พูดจบไททันก็ยกชุดของผู้เล่นหญิงเริ่มต้นขึ้นมา

แถมยังถูกใส่ห่อพลาสติคซะอย่างดิบดีอีกด้วย ที่สำคัญนั้นยังได้มีรูปถ่ายใบหน้าของเจ้าของชุดแปะอยู่บนห่อ ซึ่งใบหน้าสวยผมสีเงินหน้าตาดูไม่ค่อยพอใจบ่งบอกว่าโดนแอบถ่ายแล้วรู้ตัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นั้นมันคล้ายกับใบหน้าของผู้เล่นหญิงที่พงเจอที่เมืองบอร์นทาวน์ยังไงพิกล ๆ

“หง่ะ”

“คุณอารู้.............” ชางเริ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ก่อนที่จะค่อย ๆ ถอยร่างกายของเขาให้ห่างจากผู้เป็นอาเรื่อย ๆ

“หนีไปก็เท่านั้นหรือเจ้าไม่รู้ว่าน้องชายของพ่อเจ้าผู้นี้เคยสร้างฉายาอะไรให้กับในเกมเอาไว้” ไททันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทรงพลังราวกับว่าถ้อยคำที่ถูกพ่นออกมาจากปากของเขาที่ขยับเพียงเล็กน้อยนั้นมันมีพลังอันรุนแรงที่จะสะกดร่างของชางไม่ให้เคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่น้อย

“อ้ากกกกกกกกกกกก”

“ขอโทษคร้าบบบบคุณอา”

“ป๋มผิดปายแร้ววววววววววววววว” ชางกล่าวอ้อนวอนพร้อมทั้งดัดเสียงให้ดูน่ารักน่าสงสารกับอาของเขาที่ดูท่าจะโกรธจัด

“โคร้มมมมมมมมมมมมม” แต่บาทาที่ไร้ความปราณีนั้นก็ได้กระทืบเข้าใส่กลางหลังของชางเต็ม ๆ จนทำให้ร่างของชางนั้นถูกแรงกดทับมหาศาลลงไปกับพื้นสมาคม พร้อมกับติดสถานะโคม่า (ใกล้ตาย) อีกด้วย

“จำเอาไว้ต่อให้เจ้าชอบทำตัวไม่ได้ความหรือว่าไปทำเจ้าชู้กับสาว ๆ ที่ไหน”

“อาก็ไม่สนใจแต่อย่ามาทำพฤติกรรมที่ทำให้สมาคมนักรบของเราที่ข้าเป็นผู้ก่อตั้งเสี่ยมเสียอีกเป็นอันขาด”

“เข้าใจไหม” ไททันตะโกนถามหลานชายอย่างเกรี้ยวกราดเนื่องจากว่า เจ้าชางหลานชายตัวดีของเขานั้นมันดันไปเอาเปรียบผู้เล่นสาวน้อยคนนึงเข้า

และการการะทำนี้เองที่ได้ทำให้ไททันโกรธจัดขึ้นมาเมื่อรู้ความจริงว่า ชางนั้นได้เอาชุดอาชีพมอบให้กับผู้เล่นสาวคนหนึ่งเข้า ซึ่งแน่นอนว่าสภาพของเธอตอนรับชุดไปนั้นอยู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัวเพราะเนื่องจากความหนักหนาทางภารกิจที่เธอเพิ่งทำเสร็จแล้วรีบมาส่งเพื่อเปลี่ยนอาชีพ และได้รับชุดสำหรับอาชีพนักรบหญิงไปใส่

แต่แล้วชางกลับยึดเสื้อที่เธอใส่มาตอนแรกแล้วทำการใส่ห่อพลาสติคอย่างดีเอาไว้ (กันกลิ่นระเหย) โดยที่เขานั้นให้เหตุผลกับเธอแบบแถไปเต็ม ๆ ว่า ป้องกันการติดเครื่องดักฟังเพราะกลัวว่าเธอนั้นจะเป็นสายเอาความลับของสมาคม ไปขายนั้นเอง แถมยังออกภารกิจให้เธอมาอีกอย่างนึงก็คือให้รวบรวมผู้เล่นไปจัดการกับ ราพาน บอสที่ฝีมือโหดร้ายสำหรับผู้เล่นใหม่ ที่เผลอไปฆ่า แร็บบิตเจลจนครบ 100 ตัว และทางระบบก็ได้เรียกมันออกมานั้นเอง

แน่นอนว่าชางนั้นได้คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเธอคงทำไม่ได้แน่นอน เขาเลยออกภารกิจแบบโหดสุด ๆ มาให้กับเธอทำเพื่อแอบใช้อำนาจรองหัวหน้าสมาพันธ์นักรบ เพื่อหวังจะเจอกับเธออีกครั้งนั้นเอง

กลับมาที่เมืองเริ่มต้นแห่งแรกของเกม ๆ นี้ นามว่าบอร์นทาวน์กันต่อ

“ขออุ้มเจ้าแร็บบิตเจลสีชมพูได้ไหมค่ะ”

“นี่ชื่ออะไรของค่ะ”

“ไปเก็บเลเวลกับพวกเราไหมค่ะ”

“ขอถ่ายรูปคู่หน่อยได้ไหมค่ะ” เสียงเจี้ยวจ้าวของเหล่าสาว ๆ ที่กำลังรุมล้อมพงรอบ ๆ ทั้งถาม ชักชวน และขอถ่ายรูปคู่ด้วยนั้นดังขึ้นมาจนทำให้เหล่าผู้เล่นชายพากันมองแบบหน่าย ๆ ต่อให้พวกเขาอยากจะขอบคุณที่พงไล่ กีรัน ผู้เล่นระดับ 30 ที่มาทำตัวกร่างในเมืองบอร์นทาวน์เพราะเห็นว่าไม่มีใครสู้มันได้ก็เถอะ

แต่พอพงเด่นขึ้นมานั้นก็ได้ทำให้เหล่าสาว ๆ มารุมล้อมเขาแบบนี้เลยทำให้กลายเป็นว่าน่าหมั่นไส้แทนขึ้นมาซะอย่างนั้น

“วะว่าอะไรนะคับ” พงยืน งง ท่านกลางหมู่สาว ๆ เพราะเขาไม่คิดว่าตัวเองนั้นทำอะไรจนกลายเป็นคนดังขึ้นมา แถมคิดแล้วก็อยากจะหัวเราะเลยด้วยซ้ำ มีหรือที่นายบ้างานแบบเขานั้นจะกลายเป็นจุดสนใจกับเพศตรงข้ามได้ (พระเอกเรายังไม่เห็นหน้าตาตัวเองตอนนี้)

“มิ๊วววววววววววว” ส่วนเมโล่เองก็ลำบากไม่แพ้กับเพราะมือของสาว ๆ จากทั่วสารทิศนั้นก็พากันมาจับ จิ้มแก้ม หยิก ลูบหลัง ต่าง ๆ นา จนตัวมันนั้นก็แทบจะเฉามือตายอยู่แล้ว แถมแรงที่จะงับใส่นิ้วของเหล่า ๆ ก็ยังไม่มีอีกด้วย เพราะมันนั้นต้องเกาะแขนของพงแน่นเพราะบางครั้งยังมีมือของเหล่าสาว ๆ นั้นพยายามจะฉุดร่างมันเอาไปอุ้มอยู่คนเดียวเสียด้วยซ้ำ

“ขอโทษนะค่ะช่วยปล่อยพี่ชายของชั้นได้แล้ว” แต่แล้วท่ามกลางความวุ่นวายเหล่านั้นกลับมีร่างของผู้เล่นหญิงที่พงเจอตอนแรกตะโกนขึ้นมาพร้อมกับแหวกทางเหล่าสาว ๆ ที่รายล้อมเขาอยู่

“รอนานไหมค่ะพี่ชาย” ผู้เล่นสาวสวมบทน้องสาวจอมวีนกราดสายตามองไปยังเหล่าสาว ๆ จนพวกเธอเหล่านั้นเกิดอาการชะงักกึกขึ้นมา

“กะ.........ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอกนะ”

“พี่เองก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ”

“งั้นเราไปกันเลยไหม” พงเองก็อยากจะหลุดจากสถานการณ์แห่งนี้ไปเช่นกัน เพราะถึงตัวเขานั้นจะเป็นพวกบ้างานจนสาว ๆ ภายนอกเกมไม่แม้แต่จะชายตามองก็ตาม แต่การที่จะมาโดนรุมกรี๊ดแบบนี้เขาเองก็ไม่ชอบใจเช่นกัน ที่จะหากว่าเปลี่ยนจากพวกสาว ๆ เป็นพวกแร็บบิตเจลล่ะก็เขาคงใช้ สกิลไซเคิ้ลสแลชไปแล้ว

แถมเจ้าเมโล่เองก็ทำท่าจะเฉามือตายอยู่มะรอมมะร่อแล้วหากเขาไม่ทำอะไรซักอย่างมีหวังว่าตัวมันคงต้องตายคามือสาว ๆ แถวนี้ซักคนแน่นอน

พงเลยเออออห่อหมกพูดตามน้ำไปกับผู้เล่นสาวที่เข้ามาช่วยเขาแทน แถมยังกล่าวของทางสาว ๆ พวกนี้แล้วเดินจ้ำ ๆ ๆ ๆออกไปยังวาป เพื่อขึ้นไปยังพื้นโลกด้านบนของเมืองแห่งนี้ทันที

พอขึ้นมาสู่พื้นโลกแล้วนั้นสายตาของพงก็มองเห็นทุ่งหญ้าเช่นเดิมซึ่งไม่ต่างกับที่ห้องทดสอบผู้เล่นซักเท่าไหร่ แถมยังเห็นเมือง ๆ นึงอยู่ไกล ๆ อีกด้วย เขาจึงได้รู้ว่าตอนอลิซวาปเขามาทดสอบนั้น ก็คงจะวาปเขามาพื้นที่ใกล้ ๆ นี้เป็นแน่

“หน้าตาดีแถมยังฝีมือดีก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะโดนสาว ๆ รุมกรี๊ดน่ะ” ผู้เล่นสาวที่วาปตามพงมาทีหลังพูดทักเขาขึ้นมา

“ผมเนี่ยนะน่าตาดี”

“ถ้าเป็นคุณน่ะใช่คับ” พงเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจคำพูดของผู้เล่นสาวน้อยคนนี้

“อย่าเรียกชั้นว่าคุณเลยมันดูสุภาพไป”

“ชั้นชื่ออลิสา”

“เรียกชั้นว่าสาเฉย ๆ ก็ได้”

“ว่าแต่นายล่ะชื่ออะไร” เมื่อเห็นอีกฝ่ายแนะนำตัวแล้วพงก็ได้กล่าวแนะนำตัวเองบ้าง

“ผมชื่อพงศธร”

“เรียกผมว่าพงเฉย ๆ ก็ได้คับ” เมื่อพงกล่าวแนะนำตัวเองออกไปแล้ว อยู่ ๆ ก็มีหน้าจอคำเชิญเข้าทีมปรากฏขึ้นมาพร้อมกับเสียงประกาศของอลิซดังก้องอยู่ในหัวของเขา

“ผู้เล่นอลิสสา ได้ส่งคำเชิญเข้าร่วมทีมมาให้นายท่านค่ะ”

“นายท่านมีสิทธิยืนยอมหรือปฏิเสธไปก็ได้ค่ะ”

“ยืนยอม” พงตอบรับไปเสร็จก็มีหน้าจออีกหน้าจอเด้งขึ้นมา ซึ่งก็คือหน้าจอของทีมนั่นเอง โดยมีชื่อของเขา และ สาอยู่ในทีมเพียง 2 คน พงมองหน้าจอของระบบทีมอีกซักพักก็ปิดหน้าจอลงไปแล้วถามสาขึ้นมาทันทีว่า

“แล้วสาจะให้ผมช่วยอะไรล่ะคับ” ทันทีที่พงถามออกมา สาก็คลี่ยิ้มขึ้นมาในทันที

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะพี่ชาย”

“น้องสาผู้น่ารักคนนี้เพียงแค่อยากจะให้พี่พง ช่วยฆ่าเจ้าราพานให้หน่อยเท่านั้นเอง” เธอพูดจบก็หยิบเอาไอเทมหน้าตาคล้าย ๆ ขลุ่ยขึ้นมาก่อนที่จะพูดต่อ

“พวกเราต้องจัดการกับพวก แร็บบิตเจลให้ครบ 100 ตัวซะก่อน”

“เจ้าราพานถึงจะยอมเกิดออกมาน่ะ”

“แล้วนี่ก็คือ ไอเทมขลุ่ยเรียกสัตว์สัตว์กลายพันธุ์ ที่ระดับต่ำกว่า 10 ออกมา ได้จำนวน 100 ตัวพอดี”

“โห”

“สะดวกจังนะคับไอเทมแบบนี้” พงเมื่อรู้สรรพคุณของไอเทมที่สาถืออยู่นั้นมองอย่างทึ่ง ๆ ก่อนที่อยู่ ๆ เขาเกิดมีข้อมูลของไอเทมชิ้นนี้แว่บขึ้นมาในหัว

“ขอโทษนะคับสา”

“ผมว่าสาไม่ต้องจำเป็นใช้ขลุ่ยอันนั้นก็ได้”

“ราคามันตั้ง 1 หมื่น จีนะคับ” ทันที่พงพูดจบเธอก็แสดงสีหน้าเศร้า ๆ ออกมาก่อนที่จะเผยความในใจออกมาให้เขาได้ฟัง

“ก็ใช่น่ะซิปกติแล้วชั้นเองก็เก็บเงินมานานมากอยู่เหมือนกันถึงได้ซื้อไอเทมชิ้นนี้มา”

“แต่ชั้นก็รีบจริง ๆ นะ ถ้าเกิดว่าสายเกินไปไม่รู้ว่าไอเจ้ารองหัวหน้าสมาคม โรคจิตนั้นมันจะทำอะไรกับ............” สาพูดมาถึงตรงนี้ก็ต้องส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนที่เธอจะเกิดเอะใจขึ้นมาแล้วเท้าสะเอวมองพงอย่างจับผิด

“เดี๋ยวนะ”

“นายบอกชั้นว่านายเพิ่งเข้ามาเล่นเกมเองไม่ใช่เหรอไงค่ะ”

“แล้วทำไมถึงได้รู้ราคาของไอเทมชิ้นนี้กันล่ะ”

“หรือว่านายแกล้งใช้สกิลปกปิดฐานะตัวเองอยู่กันแน่” สาถามพงอย่างเอาเรื่องขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่แล้วล่ะคับสา”

“แต่ผมมีวิธีดี ๆ อยู่นะคับ” พงเมื่อเห็นว่าขืนเขาบอกเธอไปก็คงไม่เชื่ออยู่ดี ว่าที่เขามีข้อมูลของไอเทมที่เธอถืออยู่นั้นก็มาจาก สกิลจากเกราะผู้ครองครอง ที่เขายัง งง เลยว่าทางบริษัทผู้ให้บริการเกม ๆ นี้นั้นให้เขามากมากเกินไปหรือเปล่า

ว่าแล้วพงก็วางเมโล่เอาไว้ใกล้ ๆ ตัวของสาก่อนที่เขานั้นจะเคลื่อนร่างออกไปอย่างว่องไวตรงเขาหาฝูงแร็บบิทเจลฝูงนึงที่มีอยู่รวม ๆ กันแล้ว 50 ตัวเห็นจะได้

แล้วพงก็ลงมือทำการถอนต้นหญ้าที่พวกมันกำลังกินกันอยู่ขึ้นมาจึงทำให้เหล่าแร็บบิทเจง 50 กว่าตัวนั้นมองเขาตาขวางด้วยแววตาสีแดงก่ำ

“เข้ามาเลยคับ” เมื่อเห็นว่าทำตัวเป็นเป้าล่อการโจมตีได้ผลแล้วนั้นเขาก็กล่าวท้าทายเหล่า แร็บบิทเจลออกมา พร้อมกับเรียกเอาดาบเซโร่เบลดออกมาทั้ง 2 เล่ม

“เอ๋”

“ทำไมถึงได้............” แต่ทว่าพงกลับรู้สึกแปลก ๆ ในตอนที่เขาถือดาบทั้ง 2 ข้างอยู่ เพราะดูเหมือนว่าตัวเขานั้นจะคุ้นเคยกับมันแบบแปลก ๆ ราวกับว่าดาบลำแงที่ถืออยู่ทั้ง 2 มือนั้นเป็นส่วนนึงกับร่างกายของเขา

“อ๋อ”

“สกิลของเกราะนี้นี่เอง” แต่เพียงไม่นานเขาก็ลองไตร่ตรองดูดี ๆ ก็พบกับคำตอบ ซึ่งนั่นเป็นจังหวะที่เหล่าแร็บบิทเจลทำการโจมตีใส่เขาในทันที

“ฟ้าว ๆ ๆ ๆ ๆ” ร่างของเหล่าแร็บบิท เจล50 กว่าตัวได้กระโดดพุ่งเข้าหาพงราวกับกราดยิงกระสุนปืนกลใส่เขา

“ฟุ่บ”

“ฉับ !!!” แต่พงที่รู้รูปแบบการโจมตีของพวกแร็บบิทเจล ก่อนอยู่แล้วนั้นเขาก็เบี่ยงตัวหลบเพียงเล็กน้อยแล้วฟันดาบลำแสงในมือเพียงฉับเดียวก็จัดการกับแร็บบิทเจล 2 ตัวที่พุ่งโจมตีเข้ามาลองเชิงเขาก่อนได้อย่างง่ายดาย

“ถ้าเรารู้ก่อนอยู่แล้วว่ารูปแบบการโจมตีเป็นยังไงเราก็ค่อย ๆ ตั้งรับ หลบ แล้วโจมตีกลับไปก็พอแล้ว” พงพยายามตั้งสมาธิลงทำจิตใจให้สงบเพื่อมองดูการเคลื่อนไหวของเหล่าแร็บบิทเจลที่ตอนนี้พวกมันกำลังกระโดดไปรอบ ๆ ตัวของเขาอย่างเป็นระเบียบ

“มาแล้ว” พงพูดออกมาก่อนที่จะโยกตัวหลบแล้วฟันดาบในมือใส่ร่างของ แร็บบิทเจล 5 ตัวที่ดีดตัวเข้ากระแทกใส่เขาขาด 2 ท่อนด้วยการฟันที่เร็วกว่า จนทำให้พวกมัน 5 ตัวกว่ารู้ตัวว่าตายไปนั้นก็ได้ร่างขาดเป็น 2 ท่อนแล้ว

“หมอนั้น”

“สู้กับสัตว์กลายพันธุ์ 50 ตัวแล้วยังไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยงั้นเหรอ” สามองการกระทำของพงอย่างทึ่ง ๆ เพราะหากมีผู้เล่นคนใดที่เรียกได้ว่ากล้าและบ้าระห่ำพอที่จะรับมือกับ แร็บบิทเจลที่แม้จะเป็น สัตว์กลายพันธุ์ระดับต่ำที่สุดของเกม แต่ด้วยจำนวนที่มีมากถึง 50 ตัวแล้วนั้นต่อให้เก่งแค่ไหนก็ต้องแสดงสีหน้าร้อนลนออกมาบ้างนั้นแหละ

แต่ชายตรงหน้าของเธอนั้นกลับแสดงสีหน้าราบเรียบออกมาราวกับว่าเขานั้นสามารถจัดการได้อย่างไร้กังวล โดยที่เธอนั้นไม่ได้รู้จักกับพงนอกเกม เลยไม่รู้ว่าทุกครั้งที่พงมีสมาธิมากที่สุดเขาจะแสดงสีหน้าราบเรียบ และ ดูเย็นชาออกมา เพราะตอนนี้เขากำลังเอาจริงแล้วนั้นเอง

“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ” เมื่อเหล่าแร็บบิทเจลเห็นว่าพากันวนไปรอบ ๆ แล้วพลัดกันโจมตีใส่พงพวกของมันนั้นก็ได้ตายและลดจำนวนลงไปเรื่อย ๆ พวกมันจึงพร้อมใจกัน กระโดดพุ่งเข้าหาพงพร้อมกันด้วยจำนวนที่เหลือมากถึง 39 ตัวเลยทีเดียว

“ระวัง !!!” แม้จะดูอยู่ห่าง ๆ ก็ตามแต่สาเองก็อดลุ้นราวกับว่าตัวเธอนั้นเข้าไปร่วมวงต่อสู้ด้วย และเมื่อเห็นว่าพวกแร็บบิทเจลพร้อมใจกันโจมตีใส่พงแล้วนั้นเธอก็เรียกเตือนเขาขึ้นมาด้วยความตกใจ

“กำลังรออยู่เลยคับ”

“หา ?” เมื่ออยู่ในคราววิกฤตินั้นพงกลับพูดออกมาราวกับว่าตัวเขานั้นหาหนทางจัดการได้แล้ว ซึ่งทำให้สาเกิดความแปลกใจมากขึ้นไปอีกแล้วจ้องมองดูการกระทำของพงชัด ๆ

ทันทีที่เหล่าแร็บบิทเจลพุ่งเข้าใกล้ร่างของพงแล้วนั้นเขาก็กระโดดถีบตัวเพื่อหลบไปด้านบนจนทำให้เหล่าแร็บบิทเจลนั้นพุ่งชนกันเองจนมีแตกระเบิดไปบ้างราวกับลูกแตงโมถูกทุบ แต่ก็ยังมีอีก 10 กว่าตัวที่ยังตายในทันทีแต่กำลังพากันยืนมึนอยู่บนพื้นเบื้องล่าง ซึ่งพอดีกับร่างของพงนั้นตกลงมาถึงพื้นแล้วเขาก็เรียกใช้สกิลออกมา

“ไซเคิ้ลสแลช”

“ฟิ้ว ๆ ๆ ๆ ๆ” พงหวดดาบออกไปใส่เหล่าแร็บบิทเจลที่เหลืออยู่พร้อมกับหมุนตัวรอบหนึ่งอย่างรวดเร็วร่างของเหล่าแร็บบิทเจลที่เหลืออยู่นั้นก็ถูกฟันกระจุยหายไปในทันที

โดยที่เขาหารู้ไม่ว่าพื้นที่ ๆ ที่เขายืนอยู่นั้นได้มีเหล่าแร็บบิทเจลที่เหลืออยู่อีก 20 ตัวที่คอยซุ่มดูอยู่ตรงพงหญ้าใกล้ ๆ กลับต้องโดนรัศมีดาบของสกิลของพงที่เขาใช้ดาบลำแสงสองเล่มทำให้รัศมีการทำลายของไซเคิ้ลสแลชนั้นเพิ่มไปอีก 1 เท่านั้น ส่งพวกมันกลับบ้านเก่าไปได้อย่างง่ายดาย

“ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” สาอึ้งกับการโจมตีของพงได้ไม่นานอยู่ ๆ ผืนแผ่นดินกลับสั่นไหวขึ้นมาราวกับมีแผ่นดินไหวกำลังเกิดขึ้นครู่นึงก่อนที่เศษเจลจากศพของของพวกแร็บบิทเจล นั้นจะไหลไปรวมกันที่พื้นดินด้านหน้าของพง แล้วซึมลงไปในพื้นดินที่มีรอบแยกจากการเกิดแผ่นดินไหว

“บรึมมมมมมมมมมมมมมมมม” ยังไม่ทันไรพื้นดินด้านหน้าของพงนั้นกลับเกิดระเบิดขึ้นมาอย่างรุนแรง โดยที่ตัวเขานั้นยังอยู่ในสถานะมึน งง หลังจากใช้สกิลอยู่

เมื่อพื้นดินระเบิดออกมาก็ปรากฏร่างสีขาวขนาดใหญ่เหมือนกับหมีกระโดดออกมาจากการระเบิด แล้วหยุดลงตรงหน้าของพง

เจ้าของร่างอันใหญ่โต ซึ่งมีกรงเล็บอันแหลมคมและคมเคี้ยวของสัตว์ป่ากระหายเลือด จ้องมาทางร่างของพงเขม็งด้วยแววตาสีแดงก่ำราวกับเคียดแค้นเขาเป็นอย่างมาก หากเพียงแต่ตัวมันยังมีหูกระต่ายอยู่นั้นเลยทำให้ผู้ที่พบเห็นคงคิดว่ามันเป็นหมีไปซะแล้ว

“ถึงว่า.......นอกจาทำให้ว่าที่ราชินีของ เผ่าแร็บบิทเจล ยอมรับในตัวเจ้าได้แล้ว”

“ยังสังหารพวกลูกน้องของข้าได้โดยง่ายดายแม้จะโดนพวกมันรุมก็ตาม”

“ความสามารถเช่นนี้เจ้าย่อมต้อง เป็น ผู้ครอบครอง 1 ใน 3 พลังของพวกมนุษย์ที่มีวิวัฒนากรเท่าเทียมกับพวกเราที่มีพลังมหาศาลพอที่จะต่อต้านท่านก็อตเป็นแน่”

สาบานได้ว่าตั้งแต่เล่นเกมมานั้น สาไม่เคยเห็นสัตว์กลายพันธุ์พูดเลยซักครั้ง ซึ่งเธอนั้นก็เคยเห็นบอสในเกมมาบ้าง แต่ก็ไม่เห็นพวกมันพูดออกมาแม้แต่น้อย แต่นี่ราพาน บอสระดับ 35 แห่งทุ่งหญ้าแห่งนี้นั้นมันยอมปริปากพูดออกมาราวกับว่าเจอคู่ปรับที่คู่ควรแล้วยังไงอย่างงั้น

“เพื่อไม่ให้เจ้าเป็นภัยต่อท่านก็อตผู้ซึ่งมอบโอกาสการแก้แค้นเหล่ามนุษย์ ให้กับพวกเรา”

“คงจ้องจัดการกับเจ้าขั้นเด็ดขาดซะแล้ว”

“โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” อยู่ ๆ ราพานกลับกู่ร้องอย่างคลุ้มคลั่งขึ้นมา ซึ่งร่างกายของมันนั้นก็ได้มีออร่าสีน้ำตาลแห่งผืนปฐพีครอบคลุมอยู่ทั่วทั้งร่างกายของมัน

“นายท่านระวังตัวด้วยค่ะ”

“ราพานได้ใช้สกิลลับ สัญชาติญาณของสัตว์ป่าทำให้ระดับของมันเพิ่มไปเป็น 70 แล้วค่ะ” เสียงของอลิซ และเอไอส่วนตัวของสานั้นแจ้งเตือนพวกเขาขึ้นมา

โดยที่พงในตอนนี้กำลังยืนมึน ๆ อยู่แม้จะเห็นร่างกายของราพานปรากฏออกมาแล้วก็ตาม

“นับว่าเป็นโชคดีของตัวข้าแล้วที่เจ้ายังไม่เก่งเลยแม้แต่น้อย”

“แถมยังติดสถานะมึน งง ซะอีก”

“ตายซะเถอะผู้ครองครอง” ราพานหวดกรงเล็บอันทรงพลังของมันเข้าใส่พงในทันทีเพื่อหวังจะจัดการกับเขาให้แหลกไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“ตูมมมมมมมมมมมม”

จบตอนแบบนี้ผมจะโดนวูดู (ตุ๊กตาสาปแช่ง) ไหมคับเนี่ย >o<

ส่วนบอสราพานนั้น หน้าตาพี่ทั่นก็น่ารักประมาณนี้แหละครับ

[GTTK]

2.5ยังไม่ได้อ่านเลยตอนที่4มาและ ไวจังมีภาพด้วยดีแฮะ :emoother_08:

อ่านจบซักทีกำลังสนุกเลย อยากอ่านตอนที่5แล้วแต่ไม่ต้องรีบก็ได้ :emoother_08:

(อยากเห็นอิมเมจเอไอของพงษธรแฮะ ได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรคับ)

Edited March 18, 2011 by GTTK

[thekingkrit]

3มาและ2.5ยังไม่ได้อ่านเลย

[bomb]

ยอดเลยอ่านแล้วสนุกดีครับ

[OTAKUOAK]

ตอนที่ 5 ปะทะราพาน

“ฟ้าววววววววววววววว”

“โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” กรงเล็บของราพานได้ฟาดเข้าใส่ร่างของพง แถมความรุนแรงนั้นยังทำให้ดินดินตรงจุดที่เขายืนอยู่นั้นระเปิดกระจุยจนเกิดควันขโมงขึ้นมาอีกด้วย

“เก่งเกินไป..........” สาที่มองการต่อสู้แบบปิดเกมของราพานนั้นก็กล่าวออกมาลอย ๆ อย่างท้อแท้ใจ แค่ไอตอนปกติเธอก็ไม่มีปัญญาสู้ด้วยอยู่แล้ว แถมพงที่เพิ่งเล่นเกมใหม่ ๆ นั้นมีหรือที่จะสู้กับเจ้าราพานที่ระดับดันเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวได้

“แต่หมอนั้นก็ตายอย่างไม่ทรมานแล้วล่ะ...........” สาส่ายหน้าปลง ๆ ขึ้นพร้อมกับกำลังจะใช้ไอเทมวาปกลับเมือง ซึ่งมีลักษณะคล้าย ๆ หินขนาดเท่ากำมือมีสีขาวเข้มขึ้นมาก่อนที่จะหันไปมองดู เมโล่ที่ยังยืนอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหนจนเธอนั้นเกิดความตกใจร้องอุทานออกมา

“แปลก.......”

“ปกติถ้าเกิดว่าเจ้าของตายไปแล้วสัตว์เลี้ยงก็จะถูกวาปตามไปด้วยไม่ใช่หรือไง”

“แล้วทำไมแกถึงยังไม่ตามเจ้านายของแกไปล่ะ” สารีบหันมาถามเจ้าเมโล่อย่างสนใจซึ่งเธอลืมตัวเพราะความแปลกใจนั้นเอง เมโล่มันคงจะตอบเธอได้หรอกมั้ง

“มิ๊ว” แต่ยังไงทันไรเมโล่ก็ร้องขึ้นมาราวกับเรียกเจ้านายของมันทำให้สาพยายามเพ่งสายตามองเข้าไปในกลุ่มควันดูก็พบว่ายังร่าง ๆ หนึ่งกำลังอยู่ในกลุ่มควันนั้นด้วยนอกจากร่างอันใหญ่โตของบอสราพาน

“เกือบไปแล้วซิเรา”

“ดีนะที่หายจากสถานะมึนทัน” ในตอนนี้พงเรียกเอาดาบเซโร่เบลดขึ้นมาอีกด้ามนึงแล้วและกำลังจ้องมองไปยังร่างของใหญ่โตของราพาน ซึ่งมันก็หยุดนิ่งลงแล้วมองเขาเช่นกันราวกับว่าทั้งคู่นั้นกำลังประเมินซึ่งกันและกันอยู่

“สายจิตงั้นหรือ.......” น้ำเสียงของราพานคล้ายบ่นออกมาอย่างไม่พอใจครั้งหนึ่งก่อนที่มันจะพุ่งเข้ามาตะบบกรงเล็บทั้ง 2 ข้างใส่ร่างของพงอีกครั้งนึง

“เมื่อกี้เราหลบได้ซินะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็”

“ควับ” พงเพียงก่ะระยะในจังหวะที่กรงเล็บของราพานฟาดเข้ามาใส่เขาประมาณ 10 เซนติเมตรเขาก็พุ่งตัวไปด้านหน้าเข้าหามันในทันที ซึ่งได้ทำให้เขาหลบการโจมตีของมันได้อีกครั้ง และยังทำให้เขานั้นเข้าประชิดร่างกายของมันอีกด้วย

เมื่อมีโอกาสพงก็ไม่ปล่อยให้ผ่านไปเปล่า ๆ ดาบใหญ่ลำแสงทั้ง 2 มือนั้นได้ตวัดฟันใส่ช่วงท้องของราพานอย่างคล่องแคล่วในทันที

“ฉั๊วะ ๆ ๆ” พงตวัดดาบลำแสงทั้ง 2 มือเข้าฟันใส่ร่างของราพานเพียง 4 ครั้ง ซึ่งราพานนั้นมีศักดิ์เป็นถึงบอสในเกมแห่งนี้มันก็ไม่ปล่อยให้พงโจมตีใส่อีกแล้ว เมื่อดาบที่ 5 ของพงกำลังจะฟันออกใส่ร่างของมันนั้นเอง เจ้าบอสราพานก็ได้ออกแรงถีบขายันพื้นให้ลอยตัวขึ้นไปเหนือร่างของพงอย่างว่องไว เพื่อหลบการฟันครั้งที่ 5 ของเขาไปได้ ก่อนที่มันจะพุ่งทะยานร่างมาจากบนฟ้าทิ้งตัวดิ่งร่างกายอันใหญ่โตของมันหวังจะเข้ากระแทกร่างอันทับพงให้แหลกคาพื้น

“ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม” ร่างของราพานเข้ากระแทกอัดใส่พื้นจนเกิดเป็นหลุมกว้างลึกลงไปพอสมควรแต่ว่ามันก็ทราบว่าการโจมตีของมันนั้นพลาดเป้าหมายไปอย่างน่าเสียดาย เพราะเมื่อทันทีที่พงเห็นมันดิ่งลงมาจากกลางอากาศนั้นเขาก็เคลื่อนร่างถอยออกไปอย่างรวดเร็วในทันที

แต่เพียงครู่นึงเจ้าบอสาราพานก็ได้กระโดดขึ้นมาจากหลุมแล้วเพ่งเล็งสายตาไปมองพงตรงหน้าที่ตัวเขานั้นอยู่เฉย ๆ ไม่คิดที่จะเข้ามาโจมตีซ้ำแม้แต่น้อย มันจึงแยกเขี้ยวคำรามออกมาแล้วพูดขึ้นมา

“นี่เจ้าเก่งแค่หลบอย่างเดียวเหรอไงกัน”

“ก็ไม่เชิงหรอกคับ”

“เพียงแต่ว่าตัวผมนั้นยังเลเวลน้อยกว่าคุณเยอะ แล้วผมเองก็มีดีที่แค่พลังปัญญา กับ ว่องไวนี่แหละคับ”

“ซึ่งเมื่อกี้ผมลองโจมตีใส่คุณดูแล้วก็ทำได้แค่เพียงสร้างแผลตื้น ๆ ตรงท้องของคุณเท่านั้นเอง”

“แถมถ้าเกิดว่าผมยังฝืนโจมตีไปซุ่มสี่สุ่มห้าผมก็โดนคุณฆ่าตายน่ะซิคับ” พงตอบกลับไปตามตรงจนทำให้สานั้นเกิดอาการอยากจะด่าพงขึ้นมาจริงเธอจึงตะโกนไปว่า

“นายเซ่อซ่าเอ๋ยยยยยยยยย”

“แล้วนายจะไปบอกจุดอ่อนให้กับมันทำไมไม่ทราบย่ะ”

“หึ............”

“น่ารำคาญจริง ๆเจ้าพวกมนุษย์” ราพานสบถออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งเข้าไปโจมตีใส่สาแทน

“ไม่น่าตะโกนเลยชั้น”

“งานมาหาเลยแล้วไหมล่ะ” สาต้องลอบด่าตัวเองขึ้นมาเพราะไอการตะโกนของเธอเมื่อครู่นั้นมันได้ไปเรียกให้เจ้าบอสราพานหันเป้ามาทางเธอแทนนั่นเอง เธอจึงเรียกอาวุธดาบใหญ่ติดเครื่องยนต์ของเธอออกมาก่อนที่จะกดปุ่มไปยังด้ามดาบครั้งนึงเครื่องยนต์ตรงตัวดาบก็ทำงานขึ้น โดยที่ทันนั้นพับใบดาบให้หักงอลงมาก็เผยปากกระบอกปืนใหญ่ออกมา

“กระสุนสายฟ้า”

“ธันเดอร์ช็อต"

“เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงง” แล้วสาก็ลั่นไกออกมาทำให้มีลำแสงสายฟ้าสีทองแล่นพุ่งออกไปจากปากกระบอกเข้าช็อตใส่ร่างของราพานในทันที จนทำให้การเคลื่อนไหวของมันนั้นช้าลงไปกว่าครึ่งเลยทีเดียว

“ยุ่งยากน่าคิดหรือว่าแค่อาการชาจากการโจมตีของเจ้าจะหยุดข้าได้น่ะ” ราพานขู่คำรามออกมาแล้วพยายามเร่งร่างกายที่เคลื่อนไหวได้ลำบากของมันเข้าหาสาอย่างแค้นเคือง

“หยุดไม่ได้แต่ทำให้เคลื่อนไหวช้าลงก็ดีมากแล้วล่ะคับ” เป็นอีกครั้งที่พงเข้ามาประชิดร่างของราฟานพร้อมกับฟาดฟันดาบลำแสงทั้งคู่ออกไปใส่ข้อเท้าของมัน

“ฉั๊วะ ๆ” คมดาบลำแสงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดีซึ่งการฟันโจมตีครั้งนี้ของพงนั้นได้ทำให้ข้อเท้าของราพานนั้นเกิดแผลลึกลงไปหลายเซนติเมตรเลยทีเดียว

“หนอยเจ้าผู้ครอบครอง !!!” ราพานหันมาแยกเขี้ยวใส่พงอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนที่ตัวมันจะตะบบกรงเล็บอันแข็งแกร่งใส่ร่างของเขา แต่ในเมื่อการเคลื่อนไหวของมันดูช้าลงมากกว่าตอนแรกนั้น พงที่มีดีเรื่องความเร็วอยู่แล้วก็ถอยตัวหลบไปได้อย่างง่ายดายจนทำให้ราพานนั้นทำได้เพียงแค่ฟาดกรงเล็บของมันลงบนพื้นที่พงเคยยืนอยู่เพื่อระบายโทสะออกมาเท่านั้น

และเมื่อบอสราพานโจมตีพลาดแล้ว พงก็ฉวยโอกาสฟันดาบใหญ่ลำแสง ทั้ง 2 มือใส่ใบหน้าของมันทันที

“ฉั๊วะ ๆ”

“โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ใบหน้าของราพานปรากฏแผลโดนฟันจากหน้าผากลากยาวมาจนถึงมุมปากบน 2 แผลขึ้นมาทำให้มันคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด

“ใบหน้าคับสา”

“จุดอ่อนของมัน”

“หว๋า” พงตะโกนบอกสาออกไปก่อนที่เขานั้นจะตีลังกาหลบกรงเล็บของมันไปได้อย่างหวุดหวิด

“เข้าใจแล้วย่ะ” สารับคำด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพราะจากตอนแรกที่เธอเกิดสิ้นหวังและไม่คิดจะต่อกรกับราพานอีกต่อไปนั้น ในตอนนี้เธอกลับมีกำลังใจฮึดสู้ขึ้นมา ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะพงด้วย และ อีกส่วนนึงก็คือเห้นว่ากระสุนของอาวุธของเธอนั้นได้ผล

สาจึงรีบหยิบเอากระสุนขนาดใหญ่เท่ากำปั้นสีแดงออกมาใส่ในรังกระสุนของอาวุธของเธอแล้วทำการโหลดกระสุนเข้าไป และเล็งไปยังศรีษะของราพานที่กำลังตามเอากรงเล็บของมันไล่ฟาดฟันใส่พงที่หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่วราวกับว่ากำลังหยอกล้อกันอยู่ก็ไม่ปาน

“เหอะ ๆ”

“นี่ถ้าเกิดเอาไปเล่าให้ใครฟังก็”

“คงไม่มีใครเชื่อแน่นอน” สาส่ายหัวไปมาอย่างปลง ๆ ก่อนที่จะพยายามเล็งเป้าไปยังศรีษะของราพานที่กำลังไล่ฆ่าพงอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

ซึ่งพงเองก็เห็นว่าสากำลังเล็งเป้ามาทางราพานเช่นกัน และเขาก็สังเกตได้อีกอย่างนึงก็คือว่าดูเหมือนว่าสานั้นจะใช้อาวุธของเธอในโหมดการยิงได้ไม่ค่อยถนัดเท่าใดนัก และตัวเขาเองต่อให้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วดังใจนึกยังไงก็ตามแต่ว่าตัวเขานั้นก็เป็นมนุษย์ แถมไอการสแกนข้อมูลผู้เล่นนั้นก็ได้ส่งผลกระทบตามมาแล้วอีกอย่างนึง

เนื่องจากพงนั้นวัน ๆ เอาแต่ทำแต่งาน ๆ ๆ ๆ เขาจึงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าใดนัก ซึ่งนั้นเองได้เป็นผลร้ายมาถึงเขาในตอนนี้ เพราะใบหน้าและตามร่างกายนั้นได้เกิดเหงื่อท่วมขึ้นมาซะแล้ว แถมไอเจ้าความเจ็บปวด 10 % นั้นก็ได้ทำให้เขาเริ่มที่จะหายใจหอบออกแล้วเช่นกัน

“เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่มีหวังเราได้หมดแรงจนพลาดท่าก่อนพอดี”

“ดูจากที่สาโจมตีราพานได้ผลแล้วต้องล่อให้มันเข้าไปใกล้ในระยะยิงของสามากกว่านี้ซินะ” คิดได้ดังนั้นพงก็รีบกระโดดถอยไปด้านหลังของเขาในจังหวะที่ราพานฟาดกรงเล็บใส่เขาแต่พลาดไปตะบบพื้นแทน และในระหว่างที่มันกำลังถอนกรงเล็บออกมาจากพื้นดิน พงก็ฉวยโอกาสวิ่งเข้าไปหาสาในทันที

“อิตาบ้านายจะล่อมันมาทางชั้นทำไมกันย่ะ” สาแทบอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ เมื่อพงนั้นดันไปล่อให้เจ้าราพานวิ่งไล่กวดเขามาทางเธอ

“ยิงเลยคับ !!!” พงตะโกนออมกาอย่างยากเย็น เพราะเขานั้นเริ่มที่จะเหนื่อยขึ้นมามากแล้ว แถมยังต้องใช้สมาธิอย่างมากในการหลบหลีกการโจมตีของราพานที่โจมตีใส่ด้วยกรงเล็บของมันอย่างบ้าคลั่งซะอีก

“ถึงนายจะย่นระยะการยิงของชั้นมาก็ตามเถอะนะ”

“แต่ว่าก็ใช่ว่าการโจมตีของชั้นจะจัดการมันได้ซักหน่อย” สาบ่นออกมาอย่างไม่พอใจเพราะนอกจากกระสุนนั้นนี้ของเธอจะทำให้ราพานเกิดสถานะผิดปกติอีกอย่างนึงแล้วเธอก็ไม่เห็นว่าจะทำให้ช่วยจัดการเจ้าราพานตัวนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

“=[]=”

“อ้าวงั้นเหรอคับ”

“งั้นก็แย่แล้ว” พงทำหน้าอึ้งขึ้นมาทันทีเพราะเขาคิดว่ากระสุนอีกนัดของสานั้นจะปิดเกมได้ซะอีก

“อิตาบ้าอย่ามาทำหน้าอย่างงั้นเลยนะ”

“ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว” แล้วสาก็ลั่นไกออกไปทำให้ปากกระบอกนั้นมีกระสุนสีแดงพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วตรงอัดเข้าใส่ใบหน้าของราพานจัง ๆ

“บรึมมมมมมมมมม” เมื่อกระสุนสีแดงถูกเป้าหมายก็เกิดระเบิดขึ้นมาจนทำให้ใบหน้าของราพานมีเปลวเพลิงลุกไหม้ออกมามันจึงได้ใช้มือของมันรีบตบใส่ใบหน้าของตนเองเพื่อหวังจะดับไฟ แต่ก็ไร้ผลเพราะดูเหมือนว่าเปลวเพลิงนั้นจะลุกท่วมใบหน้าของมันต่อไป

“อย่างน้อยก็ก่อกวนมันได้พอสมควรนะคับ”

“ผมว่าพวกเราฉวยโอกาสหนีไปก่อนดีกว่า” พงเมื่อเห็นว่าเจ้าราพานนั้นเลิกสนใจพวกเขาเพราะมัวแต่สนใจดับไฟที่ลุกไหม้ใบหน้าของมันก็รีบวิ่งเข้ามาใกล้ ๆ สาแล้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางหอบ ๆ

“ชั้นก็ว่างั้นแหละ”

“หนีไปกันก่อนดีกว่า” แต่แล้วในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจะตัดสินใจวิ่งหนีไปนั้นเองอยู่ ๆ บอสราพานกลับตะโกนกู่ร้องออกมาเสียงดัง ราวกับใช้สกิลอะไรซักอย่างทำให้ไฟที่ลุกไหม้ใบหน้าของมันนั้นดับลงไป แถมยังมีเหล่า แร็บบิทเจลลอยออกมาจากทั่วทั้งสารทิศพุ่งเข้าหาร่างของมัน

“มิ๊ววววววววว” ซึ่งเมโล่เองก็ กลับถูกเสียงคำรามอันกึกก้องนั้นดูดร่างของมันให้ลอยไปหาเจ้าบอาราพานอีกด้วย

“หมับ” พงที่แม้จะเหนื่อยอยู่แต่เขาก็เอื้อมมือไปคว้าร่างของเมโล่มากอดเอาไว้ได้ทันท่วงที

“อ้าว”

“นี่นายทำไมไม่ผนึกสัตว์เลี้ยงล่ะ”

“ดูเหมือนว่าเจ้าราพานนั้นจะใช้สกิลดูดพวกแร็บบิทเจลเข้าหามันนะ” ทันทีที่สาถามเขาออกมาแล้วนั้นพงก็ได้ทำหน้าเอ๋อ ๆ ออกมาเพราะไม่เข้าใจที่เธอพูด จึงได้ทำให้สาเข้าใจเลยว่าพงได้รับเมโล่มาเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เขานั้นไม่มีไอเทมผนึกสัตว์เลี้ยงตัวเองแน่นอน

“ช่วยไม่ได้นะ”

“เอ๊า เอาไปซะ” แล้วสาก็ยื่นไอเทมแหวนชิ้นหนึ่งออกมาให้เขาไป

พงก็รับมาอย่างว่าง่าย แต่เพียงแค่เขาสัมผัสแหวนวงที่สายื่นมาให้นั้นเขาก็ทราบการใช้งานของมันได้ทันที

แหวนผนึกสัตว์เลี้ยง

ไอเทมเลเวล 1

-ใช้ทำการผนึกสัตว์เลี้ยงที่มีเลเวลต่ำกว่า 10 ได้ 1 ตัว ในแหวนสามารถเก็บอาหารของสัตว์เลี้ยงได้เพียง 1 ชนิด และจำกัดจำนวน 100 ชิ้น ไอเทมมีวันเสียหายซึ่งหากเสียหายแล้วจะทำให้สัตว์เลี้ยงออกมาจากแหวนโดยอัตโนมัติ หากใช้งานให้เอ่ยคำว่าผนึก แล้วตามด้วยชื่อของสัตว์เลี้ยง และ หากทำการปลดปล่อย ก็ให้เอ่ยคำว่า ปลดผนึก ออกมาแล้วตามด้วยชื่อสัตว์เลี้ยง

“ขอบคุณนะคับ”

“ผนึกเมโล่” พงรีบสวมใส่แหวนลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างเร่งรีบ ซึ่งไอเทมเร่งรีบนั้นแหละได้ทำให้ สาเกิดความคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาน้อย ๆ แต่เอฟเฟคของแหวนวงนี้นั้นก็ได้ทำงานขึ้น เมื่อร่างของเมโล่นั้นได้กลายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ แล้วลอยเข้าไปยังตัวแหวนสีเงิน ซึ่งได้เกิดเป็น อัญมณีชิ้นเล็ก ๆ สีชมพูอ่อน ๆ ขึ้นมาที่กลางวงแหวนรอบนอก

“นี่เจ้ากระต่ายวุ้นของนายมันเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับ 7 เลยเหรอไงย่ะ” ที่สาถามออกมาเช่นนี้นั้นก็เพราะว่า เราสามารถรู้ระดับสายพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงของเราได้ด้วยวิธีเดียวก็คือการผนึกมันลงไปในไอเทมที่ใช้ผนึกมัน

ซึ่งระดับของสัตว์เลี้ยงนั้นก็จะเป็น 7 ระดับ เช่นเดียวกับไอเทม นั้นก็คือระดับต่าง ๆ ของสัตว์เลี้ยงจะปรากฏเป็นแร่ขึ้นมาที่อุปกรณ์ที่ใช้ในการผนึก

และระดับของสัตว์เลี้ยงจะปรากฏดังนี้

ระดับ 0-2 จะเป็นแร่ธรรมดา ๆ

ระดับ 3-4 จะเป็น พลอย

ระดับ 5-6 จะเป็นเพชร

ระดับ 7 จะเป็นอัญมณีนั่นเอง

แต่สาก็รู้ว่าตังเองคงไม่ได้รับคำตอบแต่อย่างใด ซึ่งพงเองนอกจากไอเทมแล้วนั้นก็ไม่มีความสามารถที่จะตรวจสอบพวกสัตว์กลายพันธุ์ได้เช่นกัน

“นายท่านระวังตัวด้วยค่ะ”

“ราพาน ได้ทำการใช้สกิล จ้าวชีวิต สังเวยร่างของพวกแร็บบิทเจลทำให้พลังโจมตีและความแม่นยำเพิ่มขึ้นอีก 10,000 จุดแล้วค่ะ”

เสียงของอลิซ และ เอไอส่วนตัวของ สา นั้นได้แจ้งเตือนพวกเขามาจนทำให้สีหน้าของทั้งคู่นั้นดูซีด ๆ ลงไปทันที

“ดูซิว่ายังจะหลบพ้นอีกไหม”

“ซูมมมมมมมมมมมม” ราพานแสยะยิ้มออกมาเผยให้เห็นคมเขี้ยวที่เรียงกันอย่างน่ากลัวของสัตว์ร้าย และในตอนนี้มันก็ได้ทำการฟาดกรงเล็บลงพื้นดิน แต่ทว่ากลับเกิดขึ้นพลังระเบิดจากพื้นดินลากยาวขึ้นมาแล้วก็ได้พุ่งเข้าหาทั้ง 2 คนอย่างรวดเร็วอีกด้วย

“ตูมมมมมมมมมมม” คลื่นพลังของราพานได้กระแทกเข้าใส่ร่างของทั้ง 2 อย่างแม่นยำแล้วรุนแรงจนทำให้สานั้นกระเด็นไปนอนฟุบอยู่ห่างออกจากร่างของพงไม่กี่เมตร ซ้ำร้ายเธอยังติดอาการโคม่า (ใกล้ตาย) ทำให้ร่างกายขยับไปไหนไม่ได้อีกด้วย

ส่วนทางด้านของพงนั้นก็หนักหนาไม่แพ้กันเพราะตัวเขาในตอนนี้ ได้นอนเลือดท่วมอยู่กับพื้น แม้จะยังมีสติอยู่ก็ตามแต่ทว่า เจ้าราพานนั้นก็ได้เดินเข้ามาใกล้ ร่างของ สา แล้วก็ได้ง้างกรงเล็บของมันขึ้นมาราวกับว่าเป็นมัจจุราชกำลังใช้เคียวเกี่ยวพรากชีวิตของสาก็ไม่ปาน

“กรอดดดดดดดดดดด” พงกัดฟันแน่นพยายามแบกรับความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาไปทั่วร่างแล้ว รีบปาดาบลำแสงเล่นหนึ่งออกไปเข้าใส่ดวงตาของราพานที่กำลังยืนแสยะยิ้มอย่างพอใจที่กำลังจะปิดบัญชีกับสาที่นอนขยับไปไหนไม่ได้

และในความประมาทเหล่านั้นได้ทำให้กว่าเจ้าราพานจะรู้ตัวก็ได้ถูกโจมตีไปซะแล้ว

“ฉึกกกกกกกกกกกก” คมดาบใหญ่ลำแสงไปพุ่งเข้าไปปักตาด้านขวาของมันจนมืดบอดลงทันที ก่อนที่ตัวมันจะร้องคำรามออกมาอย่างเจ็บปวดแล้วพุ่งเข้าหาพงอย่างคลุ้มคลั่ง แล้วง้างกรงเล็บของมันเข้าฟาดใส่เขาร่างของเขาที่ยืนยังไม่ค่อยจะไหว

“ตูมมมมมมมมมมมมม” แม้จะเจ็บปวดไปทั้งร่าง แต่เขาในตอนนี้ต้องใช้สมาธิอย่างมากจึงทำให้พอจะหลบหลีกการโจมตีของราพานได้ แม้จะถอยออกไปได้ไม่ไกลเท่าใดนักก็ตาม

“ต้องล่อให้ไปไกล ๆ จากสา.............” ในตอนนี้พงเริ่มรู้สึกว่าสติของตัวเขานั้นเริ่มจะเลือนรางขึ้นมาเต็มที แต่ไม่ว่ายังไงเป้าหมายของราพานก็คงเป็นเขาแน่นอน พงเลยฝืนร่างกายของตนเองออกวิ่งล่อราพานให้ห่างจากสามากที่สุด

ราพานที่ตอนนี้ตาบอดไป 1 ข้างเมื่อเห็นว่าเหยื่อคู่อาฆาตของมันวิ่งหนีไปแล้วมันก็แสยะยิ้มออกมาราวกับว่าการกระทำของพงนั้นเปล่าประโยชน์มันจึงฟาดกรงเล็บลงพื้นเบื้องหน้าก็เกิดคลื่นพลังตรงดิ่งเข้าไปหาพงอย่างรวดเร็ว

“บรึมมมมมมมมมม”

“อ้ากกกกกกกกกก” คลื่นพลังจากกรงเล็บของราพานแล่นไปตามพื้นเข้าใส่ร่างของพงจนเกิดเป็นเสียงระเบิดดั่งสนั่นพร้อมกับร่างของพงที่หมดแรงไปแล้วอย่างสิ้นเชิง กระเด็นกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบเลยทีเดียว

“น่าจะห่างมาจากสาได้พอสมควรแล้วแฮะ”

“อ๋อย ~”

“แรงจะขยับตัวก็แทบจะไม่มีเลยเรา” พงในสภาพหมดแรงร่อแล่ใกล้ตาย เขาลองขยับตัวดูก็ปรากฏว่าไม่สามารถทำได้อีกต่อไปแล้ว แถมเขายังสังเกตร่างกายของตนเองที่นอกจากจะโชกไปด้วยเลือดแล้วเปื้อนเปราะไปด้วยเศษดินตามร่างกายแล้วนั้น ร่างกายของเขายังมีแสงสีแดงล้อมรอบไปทั่วทั้งร่างกายเช่นเดียวกับสา นี่ย่อมแปลว่าตัวเขาติดสถานะโคม่าแล้วนั่นเอง

ราพานค่อย ๆ เดินมาหยุดลงตรงหน้าของโอคก่อนที่จะดึงเอาดาบลำแสงที่ปักอยู่ที่ตาของมันโยนทิ้งไป แล้วก้มลงยื่นหน้ามามองเขาที่หายใจรวยริน

“อันตรายมาก”

“ขืนปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปรับรองว่าเป็นภัยต่อตัวข้า และ ท่านก็อดแน่นอน”

“ยังดีนะที่ต่อให้ตาข้าบอดแต่สกิลสังเวยที่ใช้ไปเมื่อครู่นั้นฟื้นฟูให้กับร่างกายข้าไม่”

“ไม่เช่นนั้นแผลตรงดวงตาของข้าคงจะเน่าเฟะไปแล้ว” ราพานสบถออกพร้อมกับแผลที่ดวงตาของมันนั้นสมานสนิทกันอย่างรวดเร็ว เพราะร่างของมันยังอยู่ในผลของสกิลสังเวยนี่เอง

“ใช่แล้ว.........”

“ฟื้นฟูยังไงล่ะ !!!” แต่แล้วในระหว่างที่พงนอนรอความตายอยู่นั้น คำพูดของราพานก็ได้ไปสะกิดความคิดนึงแล่นผ่านเข้าไปยังสมองของเขาในทันที แถมเมื่อพงเห็นหนทางรอดและพอจะสู้กับราพานได้อย่างสูสีแล้วเขาก็แทบอยากจะเอาหัวโขกพื้นตายจริง ๆ

“เราเองก็มีสกิลดี ๆ อยู่ใกล้ ๆ”

“แต่ทำไมคิดไม่ออกกันนะ” เหมือนราพานจะได้ยินเสียงของพงพูดขึ้นมาด้วยมันจึงรีบลงมือจัดการกับเขาขั้นเด็ดขาดในทันที

“โทษทีนะคับ”

“ไม่มีครั้งที่ 2 อีกแล้วที่ผมจะพลาดท่า”

“ร่างสุริยัน”

“วิ้งงงง”

“แว่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ในระหว่างที่กรงเล็บของราพานกำลังจะพุ่งลงมาทิ่มแทงไปยังร่างของพงนั้น เขาก็รีบเรียกใช้สกิลเพียงอย่างเดียวที่ทำให้รอดได้ในตอนนี้ขึ้นมา ซึ่งพอพงเรียกใช้สกิลนี้ออกมาแล้ว ก็เกิดสว่างสว่างสีทองเจิดจ้าไปทั่วทั้งทุ่งหญ้าแห่งนี้ จนทำให้เจ้าราพานถึงกับรีบเอามืออีกข้างมาปิดตาของมันพร้อมกับกระโดดถอยร่างกายของมันไปด้านหลัง 2- 3 เมตรอย่างระวังตัว

“หายไปไหนแล้ว............” เมื่อแสงสว่างอันเจิดจ้าที่เป้นสกิลแฟลชดับลงไปแล้ว ราพานก็หันมามองพงแต่ก็พบว่าตัวเขานั้นไม่อยู่ยังจุดเดิมแล้ว

“สุริยันสาดส่อง”

“วิ้งงงงงงงงงงงงงงง” ที่แท้พงอาศัยช่วงที่สกิลแฟลชทำงานเขารีบเคลื่อนร่างตัวเองไปเก็บดาบ และมาอยู่ใกล้ ๆ สาในทันที แถมเขานั้นยังใช้สกิลฟื้นฟูพลังให้กับสาอีกด้วย

“นายท่านค่ะสกิลที่นายท่านเพิ่งจะใช้ไปเมื่อครู่นั้น ใช้ได้แค่วันละครั้งเท่านั้นนะค่ะ” แล้วก็มีเสียงของอลิซแจ้งเตือนเขามาทันทีหลังจากที่เขาใช้สกิลออกไปเพื่อฟื้นฟูร่างกายให้สา

“อืมมมมม”

“นับจำนวนการใช้ต่อวันเป็นแบบนี้เองซินะ”

“ขอบคุณมากคับอลิซ”

“และสาล่ะคับ”

“พอขยับตัวเองไหวไหม” พงหันมาถามใกล้ ๆ เพราะดูเหมือนว่าจะหายจากอาการโคม่า และเริ่มพยุงตัวไหวแล้ว

“= =”

“เห้”

“พงนายน่ะ”

“เป็นผู้เล่นใหม่จริง ๆ หรือเปล่า”

“ทำไมถึงได้มีสกิลฟื้นฟูร่างกายระดับสูงได้กันล่ะ”

“แล้วยังออร่าของ อัญมณีในตำนานอีก” แม้เธอจะอึ้งกับสกิลฟื้นฟูที่พงใช้ใส่ร่างของเธอก็ตาม แต่ที่เธออึ้งกว่าก็คือในตอนนี้ ทั่วทั้งร่างของพงนั้นได้มีออร่าสีส้มสดใสห่อหุ้มร่างกายของเขาอยู่ราวกับว่าคนตรงหน้านั้นเป็นเสมือนกับ ดวงอาทิตย์ที่ไม่ได้แผดแสงอันแรงกล้าแต่อย่างใด แต่ออร่าสีส้มที่เปล่งออกมาจากร่างของพงในตอนนี้นั้นกลับทำให้รู้สึกว่าอบอุ่นปลอดภัยมากกว่า

“อ่า............”

“เดี๋ยวค่อยอธิบายดีกว่าไหมคับสา”

“เพราะผมเพิ่งคิดสกิลใหม่ได้มาแต่ถ้าเกิดว่าผมลองใช้ดูผมกลัวว่า.........” พงพูดออกมาอย่างเกรงใจเพราะเขาไม่แน่ใจว่าสกิลใหม่ที่เขาเพิ่งจะคิดได้สด ๆ เมื่อครู่นั้นมันจะกินรัศมีเท่าไหร่ ซึ่งสาก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าคงมีสกิลที่มีการโจมตีอันรุนแรงจนทำให้เธอพลอยโดนลูกหลงไปด้วยแน่นอน

“ก็ได้ขืนชั้นอยู่ก็คงจะเกะกะนายเปล่า ๆ ซินะ”

“ถ้างั้นก็เจอกันในเมืองวอทาวน์ก็แล้วกัน”

“แล้วอย่าลืมเก็บ ขมเขี้ยวของสัตว์ร้ายที่ดร็อปจากราพานมาให้ด้วยแล้วกันนะค่ะพี่ชาย”

“ไปล่ะ” สาพูดออกมาราวกับว่าเธอเชื่อมั่นคนตรงหน้าก่อนที่เธอจะเอาไอเทมสำหรับวาปไปยังเมืองวอร์ทาวน์ออกมาแล้วใช้ขึ้นมาทันที

“วิ้งงงง” ลำแสงวาปสีขาวสว่างขึ้นมาจากใต้เท้าของเธอก่อนที่ร่างของสาจะถูกวาปไปนั้นอยู่ ๆ เธอก็พูดออกมาดัง ๆ ว่า

“ชั้นก็ไม่ได้เป็นห่วงนายหรอกนะ”

“แต่ถ้าตายขึ้นมาล่ะก็............ชั้นไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”

“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” แม้น้ำเสียงแรงจะพูดเสียงดังราวกับคนที่พูดออกมานั้น ไม่ได้ใส่ใจคนฟังเลยก็ตาม แต่ไอ 2 ประโยคหลังที่สาพูดออกมาแผ่วเบานั้น ได้ทำให้พงจับน้ำเสียงอันอ่อนโยนของสาวน้อยตรงหน้าได้ เขาจึงยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลายแล้วพูดขึ้นมาว่า

“คับ”

“ผมจะไม่ตาย”

“และกลับไปหาสาแน่นอนคับ” พอพงพูดเสร็จร่างของสาก็หายไปในทันที โดยที่สาต้องแอบขอบคุณการวาปกลับเมืองของเธอจริง ๆ เพราะถ้าหากช้ากว่านี้ล่ะก็รับรองว่าพงต้องได้เห็นใบหน้าของเธอที่ตอนนี้แดงก่ำไปถึงหูซะแล้ว

อาการของสานั้นออกแนวสาวซึนป่าวหน๊อ~

อ๊ะอย่าเพิ่งอวย สาเป็นนางเอกนะคร้าบ เพราะนิยายเรื่องนี้ออกแนว ฮาเร็ม 60 % เลยทีเดียวจากพล็อตเรื่องที่ผมวางเอาไว้

[GTTK]

สนุกดีจะรอลุ้นตอนที่6 พยายามเข้าครับเป็นกำลังใจให้ :emo (56):

[kingace]

ยาวมากเลยนะครับแต่น่าสนุกดีนะครับ

[kingace]

:emo (12): ตอนที่6รออยู่นะครับอย่างทรมานใจ :emo (12): ( อยากอ่านต่ออ๊ากกกกก )

[thekingkrit]

รอตอนที่6ละกันคับ

[Nicksun]

ขอบคุณครับ จะรอติดตามนะครับ

[TenshiEzu]

ขอบคุณครับ

[Chock Ku]

สนุกดีคับ

[Toantaku]

แบบนี้ ช่วงนี้มาแรงงง จริง

[popconner]

ขอบใจมากมายจ้า

[Garsia]

สนุกจังเลย จะติดตามครับ